A Letter Home

Ik ga er geen wedstrijd van maken maar Neil Young is wel een van de meest eigenzinnig rockartiesten die er op deze aardkloot rondloopt.

In creatieve zin heeft dat geleid tot een enorme diversiteit aan muziekstijlen waarin hij albums heeft gemaakt.

Soms briljant, soms gewoon mooi, soms lekker ruig, soms kabbelt het wat voort en soms valt het wat tegen.

 

Ik ben inmiddels uit alle Neil Young groepen en fora gestapt. Teveel HALO-effect. Een psychologisch verschijnsel dat als iets van een bepaald persoon komt je het per definitie geweldig is.

Brrrrr. Krijg ik pukkeltjes van.

Ik durf wel wat kritischer te zijn en ik vind het ook helemaal niet erg als hij eens een mindere plaat maakt. De ontwikkeling van een artiest en diens zoektocht weet ik ook te waarderen.

In de Geffen-periode heeft Neil toch een paar platen gemaakt waarvan er drie van mij niet hadden gehoeven. Ze staan hier wel in de kast. Ieder jaar draai ik ze een keer om alle nieuwe inzichten die ik over Neil Young heb opgedaan nog eens tegen deze platen aan te houden. Na de laatste ronde nog 3 x een onvoldoende!

Iemand met een discografie als Neil Young kan je een boek schrijven over de boeken die er allemaal zijn geschreven. En als je denkt dat je alles wel gehad hebt komt hij in 2014 met “A Letter Home”. Een onschuldige titel en dit keer geen boodschap aan een president! De plaat kent een aantal opmerkelijke aspecten:

– een persoonlijke boodschap aan z’n overleden moeder

– alle nummers zijn covers

– de opnames zijn gedaan in een Voice-o-Graph

– Niet op het Reprise label maar Third Man Records

– naast een gewone CD en LP een bizarre box

Moeder 

De moeder van Neil was al 25 jaar dood maar Neil vond het blijkbaar NU het moment om daar wat aan te doen. We zien dat overigens in heel z’n gedrag. Dingen nog doen voor hij zelf naar de rock-hemel gaat. Dat levert soms wat rafelige producten maar als je zijn motivatie begrijpt heeft het ook een bepaalde schoonheid.

Covers
Op dit album covers van artiesten die Neil bewonderd en in een aantal gevallen ook mee heeft samengewerkt. Covers van Bert Jansch, Bruce Springsteen, Willie Nelson, Tim Hardin om er een paar te noemen. In de luxe box zit een extraatje met een cover van Dylan. 

Voice-o-Graph
Dit is een soort van telefooncel die als opnamedevice heeft gediend. Mensen konden daar vroeger een opname maken die dan op een plaatje kwam welke ze naar familie of andere dierbaren konden sturen. Gewoon deze cel in. Muntje erin en praten of zingen maar! Je kan er je kont niet keren maar Neil vouwde zich met gitaar en al in deze cel om ruim een dozijn nummers op te nemen.

Third Man Records
Los van het tussenstapje bij Geffen in de 80er jaren heeft Neil altijd bij Reprise gezeten. Ze kunnen daar met de eigenzinnige Canadees omgaan wat een prestatie op zich  is. Voor dit project viel de keuze echter op Third Man Records van Jack White die ook een rol heeft gespeeld in het tot stand komen van dit opmerkelijke album.

The Luxe Box
Je koopt een luxe box maar hij ziet er aan de buitenkant uit of de box al 37 feestjes is afgesjouwd. Los even van de muziek en de prijs is dit wel een schitterende box:

• 1 “gewone” LP  op 180-gram black vinyl
• 1 "audiophile” LP op 180-gram black vinyl
• 6 maal een  6 inch single op transparant vinyl met de nummers van de LP
• 1 bonus 6 inch single met een cover van Dylan
• 1  CD
• 1 DVD met beelden van de opnames
• 1 12x12 inch boek
• 1 kaart voor download 

De box is echt een feestje. Ik had tot voor kort alleen de standaard CD en kon nu de box voor een koopje krijgen.

Dit soort boxen zijn nu eenmaal prijzig en ik geef al serieus teveel geld uit aan LP’s.

Toch laten komen en blij mee. Vooral omdat het iets geks is. Het is apart. Het is speciaal. Het is eigenzinnig. Het is zelfs wel een beetje brutaal maar minimaal ondeugend.

Het barst van de leuke details zoals teksten die in het vinyl tussen de uitloopgroeven zijn gekrast. Heerlijk fotoboek met songteksten, de singeltjes in de stijl van de oorspronkelijke Voice-o-Graph en op de rug van de hoezen van de LP’s zogenaamde prijsstickers. Op de buitenkant van de doos is met plakband een foto - die op iedere box anders is - gefixeerd.

En de muziek zullen jullie nu vragen?

Ik vind het wel leuk maar ook niet veel meer dan dat. Het heeft iets rauws, iets puurs maar ook iets kleins en breekbaars. Daarnaast is het zeker heel authentiek.

De geluidskwaliteit is gewoon damesplasser. Het past echter binnen het concept. De geluidskwaliteit is nog het beste te vergelijken met die hele matige Dylan bootlegs van een halve eeuw geleden, die onder de naam GWW op de markt kwamen. Die heb ik toch ook vele, vele, vele malen afgespeeld.

Behoort het tot de betere albums van Neil? Zeker niet. Ik trek er zo 25 uit de kast die beter zijn.

Ik trek er echter niet vijf uit de kast die zo origineel zijn 

 

Toch is het vooral een box voor de Neil Young fan die alles al heeft. Prijzig als je hem nieuw in de winkel gaat halen, dus misschien op een verlanglijstje in de December-maand.

Of gewoon een brief naar huis…………….je zou voor minder!