Bob Dylan - The Bootleg Series, Vols. 1-3

Het zal 1974 geweest zijn dat ik als puber door een zeer zware pfeiffer weken lang op bed lag. Geen nood want ik had een redelijk installatie op m'n kamertje en dan kom je de dagen wel door.

Dagenlang platen draaien dus. Vooral platen van Bob Dylan.

 

Op het debuut album na had ik alle officiële studio albums van Bob Dylan. Toen was dat nog te overzien want Planet Waves - wat begin 1974 is uitgebracht - was Dylans veertiende reguliere album.

 

Ondanks mijn behoorlijke Dylan collectie was de honger naar meer en nog meer Dylan nog lang niet voorbij. Als je de hele dag niks mag doen dan alleen een beetje muziek luisteren en wat lezen zijn de songteksten van Dylan een welkome traktatie.

Tijdens mijn ziekte ging mijn broer regelmatig platen voor mij halen en op enig moment komt hij met een witte plaat van Bob Dylan thuis. Het begrip witte platen was in die jaren redelijk ingeburgerd, maar het ging natuurlijk gewoon om bootlegs.

 

Vooral bootlegs van Trade Mark Of Quality dat vaak werd afgekort als TMQ of TMOQ. De platen waren vaak van een zuurstokkleurige substantie en het woord Quality mag gerust als misleiding worden bestempeld.
Bob Dylan werd op de eenvoudig uitgevoerde hoezen meestal aangeduid als GWW wat staat voor Great White Wonder.
Op enig moment had ik meer witte platen van Dylan dan officiële albums. Een artiest steun je daar natuurlijk niet mee maar ik vond het machtig interessant. Een aantal titels van deze witte albums kan ik mij nog goed herinneren en in de kast stonden onder anderen: Talkin Bear Mountain Massacre Picnic Blues, Troubled Troubador (dat zijn de beroemde Basement Tapes) , Royal Albert Hall en John Birch Society Blues. 

Mijn absolute favoriete witte album van Dylan was While The Establishment Burns. Daarop onder meer een heerlijke uitvoering van het nummer "Desolation Row". Het was echter vooral het nummer "Who killed Davey Moore?" wat mij enorm aansprak. Het is een nummer dat gaat vooral over verantwoordelijkheid nemen en was impliciet ook een aanklacht tegen de bokssport. Het nummer is nooit op een regulier album verschenen waardoor bootlegs in die jaren beslist een functie hadden.

In 1991 is Dylan begonnen om heel veel materiaal wat op bootlegs was verschenen zelfs uit te geven onder de naam The Bootleg Series.

Inmiddels zijn er een veertiental albums verschenen. In alle gevallen bevat zo'n uitgave meerdere LP's/CD's. 

Het eerste deel verscheen dus in 1991 en kreeg de titel The Bootleg Series, Vols. 1-3. Het overspant een periode van 1961 t/m 1989 maar de nadruk van de opnames ligt op begin jaren 60. Zeg maar de Folk periode van Dylan.

Zoals hierboven valt te lezen ben ik van jongs af aan al een Dylan fan en ik kan helemaal verdwalen in de beste man z'n teksten. Begrijp ik het altijd? Nee heel vaak niet. Ook niet na 2,3,....,10, of 50 keer. 

De meeste teksten van Dylan prikkelen echter als geen ander en zolang teksten nog nog niet helemaal duidelijk zijn blijven ze extra boeiend.

De voorliggende box bevat naast de vijf platen een heerlijk boekwerkje met over alle 58 nummers de nodige achtergrond informatie. Ook zijn alle nummers voorzien van zeer gedetailleerde credits en het is onwaarschijnlijk wie er allemaal langs komen. Weer zo'n prachtig voorbeeld waarom Spotify voor mij niks is.

In tegenstelling tot de witte platen die hierboven ter spraken kwamen klinken deze opnames suk voor stuk prima. 

Tien kantjes smullen, smullen en nog eens smullen.

Dit soort boxen vind ik doorgaans veel te duur en dus was deze altijd aan mij voorbij gegaan. Deze week een aanbieding voor net iets meer dan 50 Euro en toen kon ik deze niet laten staan. 

Probleem is dat het dan weer wel naar meer smaakt. Vooral het deel met The Basement Tapes ben ik ook wel heel erg benieuwd naar. 

Ineens heb ik weer de witte platen koorts zoals een kleine 50 jaar geleden want wat is deze box een feestje. Lang mij niet in deze serie officiële verdiept omdat ik toch een beetje vreesde voor de geluidkwaliteit. Nu ik daarin gerust ben gesteld is het hek waarschijnlijk van de dam...........

Deze box verdient het om echt van te genieten. Deur op slot, gordijnen dicht, telefoons uit, kan koffie, schaal koekjes, languit op de bank met het boekje en de oren en vooral de hersenen verwennen.........

Dylan op z'n best!