Deze maand is het 50 jaar geleden dat Roger McGuinn zijn eerste solo album uitbracht. McGuinn had er toen al een hele carrière opzitten, want hij maakte samen met The Byrds tussen 1965 en 1973 een dozijn studio albums.
Dit solodebuut laat wat mij betreft mooi horen hoe McGuinn met name op de eerste albums van The Byrds zijn stempel heeft gedrukt. Dit debuut voelt ook authentieker aan dan de laatste albums van The Byrds.
Geen synthesizer en McGuinn heeft wat bekende Byrds maatjes de studio ingelokt zoals David Crosby, Chris Hillman, Gene Clark en Michael Clarke. De originele Byrds dus!
Daarnaast verschenen Bob Dylan, Hal Blaine, Bruce Johnson, Jim Gordon en nog wat topmuzikanten in de studio.
Toch is de bijdrage van al deze topsterren beperkt en is het een echte Roger McGuinn plaat geworden die de tand des tijds ruimschoots heeft doorstaan. Het album Cardiff Rose wat McGuinn een aantal jaar later maakte is mogelijk nog een halve ster beter, maar dit debuut is in het genre van de Folkrock (vleugje Countryrock) nog steeds een dikke aanrader.
Van de 11 nummers op dit album zijn er 7 van de hand van McGuinn waarbij de meeste nummers samen met Jacques Levy zijn geschreven. Twee nummers van collega's en een tweetal traditionals maken het album compleet.
Een prima setlist waarbij McGuinn laat horen prima op eigen benen kan staan maar dat graag samen doet met zijn oude maatjes en wat andere goede bekende zoals zijn vriend Dylan.
De eerste tonen van dit album verraden wel gelijk de aanwezigheid van Dylan. Die blaast zo kenmerkend in een mondorgel. De rol van Dylan is overigens zeer beperkt op dit album.
Een opvallende rol wordt echter wel gespeeld door saxofonist Charles Lloyd die we vooral kennen als jazzmuzikant. In de jaren voor zijn bijdrage aan dit album van McGuinn had Lloyd al gespeeld op albums van Canned Heat, The Beach Boys en The Doors. Een gast met een fenomenaal trackrecord en ondanks zijn 85 jaar nog steeds actief.
Dat geldt ook voor McGuinn die bijna 65 jaar als muzikant actief is! Waar blijft de tijd en toevallig vind ik het laatste nummer van kant A het beste nummer van dit album: "Time Cube".
Wat mij betreft Folkrock van de bovenste plank. Overigens zit in dit nummer wellicht de echte oplossing voor het klimaatprobleem: verhuis!
Ander lekker Folkrock nummer is de traditional "Heave Away". Een nummer als "Bag Full Of Money' leunt dan weer heerlijk tegen de Countryrock aan. De nummers "My New Woman" en "Draggin'" waar Charles Lloyd op sax te horen is mogen dan weer als pure Rock beschouwd worden.
Tot slot heeft een nummer als "M' Linda" onmiskenbaar wat Caribische invloeden en mag misschien zelfs wel Calypso genoemd worden.
Dit debuut van McGuinn laat duidelijk horen dat hij de begin periode van The Byrds het meest wist te waarderen, maar de zijstapjes die hij op dit album maakt laten tevens zien dat McGuinn verre van een one trick pony is waardoor dit een tijdloos album is geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten