Daarnaast koop ik alleen platen met een bepaalde eeuwigheidswaarde. Alle andere muziek kan ik via radio, youtube en spotify horen.
Maar soms heb je geen keus. Met dit album van The Teskey Brothers had ik geen keus.
Album al een paar keer in m’n handen gehad en toen ik van de week “Pain and Misery” weer een keer hoorde ben ik even stil in een hoekje gaan zitten.
De prikkel om naar de platenzaak te gaan wilde echter maar niet zakken!
Nog een keer koffie en een koekje. Even een half uurtje onder de zonnebank. Glaasje single malt. Niks hielp.
Ouwe echte soul (niet te verwarren met die disco troep) door een stel bleke aussies! Vleugje Blues-Rock.
Is het Blue Eyed Soul? Ja maar niet zoals Hall & Oates dat maken.
Dit is doorleefd en minder gepolijst.
Als Joe Cocker? Nee dit is net wat minder rauw en iets meer soulfull.
Eigenlijk doen een hoop nummers je vooral aan Otis Redding denken.
Wat ik als liefhebber van Otis wel weet te waarderen.
Vooral de echte soul nummers. Een aantal nummers (zoals Shinny Moon) waar ze iets meer de blues kant opgaan zullen liefhebbers van J.J. Cale en Clapton zich bedient voelen.
Maar wat een achterlijk goed album. Dit debuut album komt uit 2017 en een paar maanden geleden hebben ze opvolger gemaakt die ik recent in de trein heb zitten luisteren. Ook bizar goed!
Ik vond de keuze lastig maar “Pain and Misery” heeft de doorslag gegeven.
Maar opvolger “Run Home Slow” gaat er zeker komen.
Dit is muziek met eeuwigheidswaarde die een plekje in de kast verdient!
Brrrrrrrrr wat goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten