50 jaar Grievous Angel

Dit is het tweede en tevens laatste studio album van misschien wel de belangrijkste grondlegger van de Countryrock. Het album verscheen enkele maanden na dood van Parsons in september 1973.

Het album - dat deze maand haar 50e jubileum kent - was in de zomer van 1973 opgenomen en de volledige vakpers was het er over eens dat dit een vijf sterren albums is. Niet om de Parsons postuum te eren want door de jaren heen heeft dit album zich fier rechtop weten te houden en is het een echte klassieker geworden.

Net als op zijn debuutalbum komen we ook nu Emmylou Harris tegen die door Parsons ontdekt is. Emmylou is maar liefst op acht van de negen nummers te horen. Logische keuze van Parsons want haar stem is een heerlijke combi met die van de veel te vroeg overleden countryrocker.
De CV van Parsons is meer dan indrukwekkend en z'n invloeden reiken tot aan The Rolling Stones, tot aan Eric Clapton en uiteraard tot aan The Byrds.

Van The Byrds maakte Parsons kort deel uit en wist hij ze te verleiden tot het maken van wat ik voor het gemak het geboortekaartje van de Countryrock noem. We hebben het dan over het album  Sweetheart Of The Rodeo dat in 1968 verscheen en in een logische lijn ligt met het vandaag jarige Grievous Angel.
Naast The Byrds speelde Parsons in The Flying Burrito Brothers waar hij samen met oud Byrds maatje Chris Hillman helemaal los kon gaan in het uitbouwen van Countryrock.

Parsons hoort zonder meer tot een van mijn favoriete artiesten. Alles waar hij zich mee bemoeide veranderde in goud. Helaas niet zijn eigen gezondheid en Parsons heeft hij niet eens 27 Club gehaald. Parsons werd slecht 26 en liet een enorme leegte achter maar ook een schitterende muzikale erfenis waaronder dit briljante album Grievous Angel.

Ruim de helft van de nummers van dit album zijn door Parsons zelf geschreven en een nummer als "Brass Buttons" krijg ik gewoon slappe knieën van. Zelf ben ik niet zo van de mierzoete Country maar de extra rocklaag die Parsons daarover heeft gelegd voelt het voor mij ineens als een warme deken:

Brass buttons, green silks and silver shoes
Warm evenings, pale mornings, bottle of blues
And the tiny golden pins that she wore up in her hair
Brass buttons, green silks and silver shoes

Uiteraard heb ik niks met zilveren schoenen maar muziek is natuurlijk ook een prima middel om even aan de harde werkelijkheid te ontsnappen.
Het mooiste nummer op het album is wat mij betreft toch de afsluiter:  "In My Hour Of Darkness". Ik mag aannemen dat het heel bewust gekozen is want het laatste couplet van het laatste nummer pakt je toch wel stevig bij de keel:

Then there was an old man
Kind and wise with age
And he read me just like a book and he
Never missed a page
And I loved him like my father, and I loved him like my friend
And I knew his time would shortly come but I did not know just when

Bij het verschijnen had dit album maar een bescheiden succes. In de jaren die volgende steeg de waardering echter enorm en we vinden het album dan ook in vele lijstjes. Pak maar een lijst van de beste 500 albums of de lijst van albums die je voor je dood gehoord moet hebben. Het maakt niet uit welke lijst je pakt want dit album kom je zeker tegen!

 

 

De uitvaart van Parsons is een bizar verhaal. Parsons had met vriend Kaufmann afgesproken dat wie het eerst zou overlijden door de ander in de woestijn verbrand zou worden.
Hoe bizar dat ook klinkt is dat ook daadwerkelijk gebeurd en is te zien in de film Grand Theft Parsons waar Johnny Knoxville op prima wijze de rol van Kaufman speelt.