Stephen Stills

Vandaag wordt Stephen 79 jaar en wat een enorme catalogus heeft deze man bij elkaar gespeeld. Van heel jong af aan was ik al een groot fan van Stephen Stills.

Niemand anders ook dan Stills heeft mij door de diepste putten van het liefdesverdriet gehaald.

 

Ok......en een paar goedkope flessen whisky.
 

Met name de songs die Stephen in de beginperiode met CS&N heeft gemaakt deden het erg goed bij mij als het verdriet om de liefde haar zwartste vormen aannam.

De “wond” die Judy Collins bij Stills achterliet was voor hem blijkbaar inspiratie voor een enorme rij prachtige songs. Songs die naadloos aansloten op mijn persoonlijke ellendige gevoel..

De eerste groep waar Stills deel vanuit maakt waren de Au Go Go Singers. Er schijnen wat platen (zelfs CD’s) van te zijn maar ik ben ze nog niet tegengekomen.  Ook heeft hij even deel uitgemaakt van The Company.
Echt serieus werd het toen Stills met oa Neil Young, Richie Furray en Bruce Palmer met de legendarische Buffalo Springfield uit de startblokken ging. Stills zorgde voor deze band al snel voor een hit met "For What It's Worth". 

Aanvankelijk niet op het debuutalbum, maar toen het een succes werd is dit nummer alsnog toegevoegd.
Het kon een hele, hele, hele grote band gaan worden! En zoals ze zelf eens gezegd (interview UNCUT) hebben: “We waren zeker zo goed als de Beatles, alleen wij hadden geen Epstein”

Ik denk dat ze gelijk hebben.
Ego’s en krakkemikkig management lieten de teller van het aantal albums niet verder komen dan drie. Wel drie meesterwerken.

Wil je je beperken tot één album dan is het verzamelalbum Retrospective een erg goede keuze, maar het absolute topalbum van Buffalo Springfield is toch Buffalo Springfield Again.
Probeer daar de mono versie van te pakken te krijgen. Geloof me die is een stuk beter dan de stereo. Stereo was in die begintijd toch meer een effect en op de stereo versie klinkt het of de groep al uit elkaar aan het gaan is. Twee in de linker hoek en twee in de rechter hoek,
De mono versie brengt het geheel toch meer bij elkaar. Stills bijdrage op deze plaat zijn oa "Bluebird" en "Rock and Roll Woman" wat hij special voor Grace Slick heeft geschreven.

Na het uiteenspatten van Buffalo Springfield begon Stills samen met David Crosby (ex-Byrds) en Graham Nash (ex Hollies) de supergroep Crosby, Stills & Nash. Hun debuut album uit 1969 behoort nog steeds tot een van de klassieke rockalbums.
Hier is Stills ook op z’n best als het om liefdesverdriet gaat. Stills leverde voor dit album pareltjes als "Suite: Judy Blue Eyes", "You Don't Have to Cry", "Helplessly Hoping" en "49 Bye-Byes".

De wrijving met Neil Young was weer wat gezakt en Neil voegde zich bij het trio om het klassieke album Deja Vu op te nemen. Hoewel de plaat als een harmonieus geheel klinkt is het vooral plakken en knippen geweest en heeft het viertal elkaar nauwelijks gezien tijdens de opnames. 

Met "Carry On" en "4+20" leverde Stills weer een paar prachtige composities aan.
Op de foto de witte hoes. Er is ook een zwarte geweest. Beide goedkopere versies van de oorspronkelijke hoes met leereffect.
Hierna maakte Stills met CSN(Y) nog diverse albums. Goed, aardig, leuk maar het niveau van de eerste twee platen werd nooit meer gehaald.

Voor Stills was inmiddels ook een soloperiode aangebroken. Met name de albums Stephen Stills en Stephen Stills 2 zijn pareltjes. Met nummers als "Love the One You're With" en "Change Partners" was Stills duidelijk een andere weg ingeslagen om liefdesverdriet te verwerken.

Bij groepen als Buffalo Springfield en CSN(Y) had Stills altijd het gevoel dat het ZIJN groep moest zijn.
Dat leverde veel gezeik op en Stills is toch meermaals op zoek geweest om een eigen groep op te richten. Hoewel de band maar twee albums heeft gemaakt deed Stills met Manassas een geweldige zet.
Het debuutalbum van Manassas is een absolute topplaat. Een conceptalbum met vier kanten met een eigen thema. De opvolger Down The Road was wellicht wat minder, maar de Zuid Amerikaanse invloeden op die plaat maakte deze dan wel weer heel origineel.
Met het album Stills maakte Stephen nog een goede plaat maar daarna ging het toch te goed met hem. Aardige platen maar te weinig liefdesverdriet om pareltjes op te nemen.

Een plaat (1968) die een beetje in de zijlijn valt is Super Session. Samen met Al Kooper en Mike Bloomfield een heerlijke sessie plaat voor liefhebbers van gitaar. 

Hoewel Stephen Stills en Neil Young regelmatig elkaar in de haren vlogen was de artistieke aantrekkingskracht keer op keer groot. Een van die resultaten vinden we terug in The Stills & Young band. Voor twee van dit soort giganten toch een album wat onder de maat is. Goed maar niet super.

Toch trok Stills ruim na de pensioengerechtigde leeftijd nog een aantal keer naar de studio om een paar prima albums af te leveren.
Twee platen daarvan met z’n “hobby” bluesband The Rides. Samen met gitarist Kenny Wayne Shepherd (oa bekend van de G3) en toetsenist Barry Goldberg. 

Twee albums met heerlijke elektrische blues. Geen commerciële hoogstandjes, maar gewoon lekker recht voor z’n raap muziek.

Z'n meest recente album stamt uit 2017 en dat maakte Stills samen met Judy Collins. Daar waar Stills wereldfaam behaalde door z’n liefdesverdriet met het prachtige "Suite: Judy Blue Eyes" was er nu een muzikale hereniging. 

Mooie kleine liedjes, soms klassiek, soms persoonlijk. De plaat straalt ook een geweldige harmonie en rust uit.

 

Afgelopen jaar stond Stills nog met Neil Young op het podium tijdens een concert voor een goed doel. Voor veel fans natuurlijk een heerlijk moment om te speculeren of de twee zich nog eens tot een album laten verleiden.

 

Stephen Happy Birthday!