Blood On The Tracks

Dit vijftiende studio-album van de zingende woordenkunstenaar viert vandaag haar 50e verjaardag. Mooi om aan dit bijzondere album nog eens aandacht te besteen.

 

In z'n algemeenheid wordt Blonde On Blonde (1966) als Dylan's absolute meesterwerk gezien. Highway 61 Revisited en Bringing It All Back Home beide uit diezelfde periode maken de top drie wel compleet.

Blood on the Tracks wat 10 jaar later werd uitgebracht mag echter toch een plaats opeisen in de top 5 in de Dylan catalogus.

Het album dat vooral Folk Rock bevat wordt door vele gezien als een van de vele comebacks van Dylan. De vraag is natuurlijk of Dylan na zijn debuutalbum uit 1962 überhaupt ooit wel eens is weggeweest.

Dylan doet waar Dylan zin in heeft. Hij pakt ineens een elektrische gitaar terwijl z'n aanhang de protest troubadour op het podium verwacht.

Dylan maakt een country album als hij daar zin in heeft. Dylan gaat op de Sinatra toer als hij daar zin in heeft. Dylan doet zelfs Dylan als Dylan daar zin in heeft.

Dylan is nooit weg alleen Dylan doet wel eens iets wat niet alle fans weten te waarderen. Dat geldt beslist niet voor Blood On The Tracks. Samen met Desire wellicht het meest toegankelijk album die deze Nobelprijs winnaar heeft gemaakt.

Blood On The Tracks is ook een heel persoonlijk album maar voor de luisteraar toch een allemansvriend. Het album bevat 10 songs met een totale speeltijd van net geen 52 minuten. Dat is voor een LP - want in die tijd werd het uitgebracht - een behoorlijk lange speelduur.

Alle nummers mogen toch als een pareltje worden gezien. Het klinkt allemaal heerlijk in het gehoor en Dylan zingt met groot gemak.

Uiteraard hebben analisten de teksten van voor tot achter uit zitten kluiven, maar dit is een Dylan album dat je niet direct gedwongen wordt om in de teksten te duiken.

Het klinkt heel muzikaal en als je na een aantal luisterbeurten toch met de teksten aan de gang wil stelt Dylan niet teleur. Integendeel.

Veel nummers gaan over de liefde maar vooral over liefde die er niet meer is. Ga je de verleiding aan om je toch in de teksten te verdiepen zullen sommige nummers een stoer potje worstelen met woorden zijn. 

Alles proberen te begrijpen is een kansloze missie. Zelf kan ik al enorm genieten hoe Dylan als geen ander woorden aan elkaar kan rijgen. Soms haal ik er wat uit en soms niet en geniet ik gewoon van de fraaie combinaties die hij keer op keer weet te maken.

 

Alles klopt aan dit album en het staat dan ook huizenhoog in welke lijstje we ook pakken. In de VS dan ook goed voor tweemaal platina.

Zelfs in de meest compacte Dylan collectie mag dit album eigenlijk niet ontbreken.......