Rough And Rowdy Ways

Vorig jaar verscheen van Bob Dylan zijn 39e studio-album. Het betreft hier een dubbelalbum en voor je een noot hebt gehoord zal de hoes je al een vrolijk hupje bezorgen.

Een schitterende klaphoes met op de voorkant een foto van beginjaren 60 welke is ingekleurd. Op de binnenzijde van de klaphoes een foto van de Carter Family, waar Dylan wel eens een nummer van heeft gecoverd.
Deze Country-Folk groep - die family zijn van de ex-president Jimmy - ontstond in 1927 en strikt genomen bestaan ze nog steeds.
Inmiddels wel een paar generaties verder maar het stokje wordt steeds doorgegeven. Ook June Carter Cash maakte deel uit van deze familie en groep.
Contacten met Cash waren er dan ook altijd en Dylan en Cash hebben meermaals samen in de studio en op het podium gestaan.
Eind 2019 kwam er in de Bootleg Series een schitterende LP/CD set uit van Dylan samen met Cash.

Los van het verhaal achter de foto is het gewoon een schitterende foto en dan werkt een LP hoes toch vele malen beter dan zo'n iel velletje bij een CD.

Op de achterkant van de hoes staat een zwart/wit portret van JFK. Deze foto was al gebruikt voor de single "Murder Most Foul". In dat nummer van maar liefst 17 minuten bezingt Dylan een soort van terugblik met de aanslag op JFK als een vertrekpunt.
Het aantal mensen - waaronder veel collega's - die hij in dat nummer bezingt is enorm. Soms worden ze gewoon bij nu naam genoemd zoals Etta James, John Lee Hooker, Don Henley en vele anderen, maar regelmatig laat Dylan het ons zelf invullen zoals bij What's new, pussycat?, What'd I say? en Take it to the limit.

Het nummer heeft een zelfde briljante opbouw als "Desolation Row" uit 1965. In 1965 vermomde Dylan een ieder nog in een andere identiteit. Anno 2020 gooit Dylan alles open.

Die openheid is heel kenmerkend voor dit album en begint al met het eerste nummer "I Contain Multitudes". Dylan is veel concreter dan we gewend zijn. Zeker in vergelijking met z'n beginperiode.
In "False Prophet" trekt Dylan die lijn door. Soms lijkt het of hij zich wil legitimeren. 

Als je dan denkt een aantal Dylan songs te hebben gehad die wat eenvoudiger zijn te doorgronden komt hij met "My Own Version of You". Alleen die titel is al briljant.
Moet je dat in het Nederlands eens tegen je partner of baas zeggen!

Kant B van de vinyl versie begint met het schitterende "I've Made Up My Mind to Give Myself to You". Een ballade zoals alleen Dylan kan maken en als romanticus kan ik heerlijk verdwalen in dit soort nummers.

"Black Rider" is het volgende nummer wat we gepresenteerd krijgen. Persoonlijk vind ik dit muzikaal zo lekker dat ik eigenlijk nog nooit goed naar de tekst heb geluisterd. Straks toch eens doen! Heerlijk nummer.

Kant B wordt afgesloten met een ode aan Bluesmuzikant Jimmy Reed met als titel "Goodbye Jimmy Reed". Gewoon heel mooi!

Kant C opent met "Mother Of Muses" en dat nummer is ook precies wat de titel voorspelt. Uiteraard alleen op een manier hoe alleen Dylan dat kan.
Het volgende nummer op kant C is "Crossing the Rubicon". Een gezegde uit de tijd van Julius Ceasar en het is een uitdrukking voor een onomkeerbare daad. Wie de tekst probeert uit te kluiven strand toch een beetje op een Dylan uit de jaren 60. Schitterend maar ik ben er nog lang niet uit.

Kant C wordt afgesloten met "Key West (Philosopher Pirate)". Zo nu en dan een promotie voor deze eigenzinnige stad. Ben daar zelf wel eens geweest en Key West straalt wat mij betreft uit dat je kan zijn wie je bent. Die sfeer zet Dylan op meesterlijke wijze neer. Hij maakt van Key West geen Utopia maar wel een soort van second best.

Op Kant D vinden we het eerder genoemde "Murder Most Foul" waar als ik het weer hoor weer nieuwe dingen in ontdek.
Wat mij betreft had bij een schitterend album als dit dan ook best een vel met songteksten mogen zitten.

Verder is er maar één verdict over dit album mogelijk: een meesterwerk!