Het is vandaag op de kop af 50 jaar geleden dat dit briljante album het levenslicht zag. Het was het vierde album van deze opmerkelijke band, die vooral Progressieve Rock speelt met zo nu en dan een vleugje Folk Rock.
Jethro Tull is in 1976 opgericht en bestaat nog steeds. Tussen 2013 en 2016 werd een korte pauze gehouden. De band treed nog steeds op en heeft in 2019 in Nederland nog drie optredens verzorgt.
Frontman Ian Anderson is als multi-instrumentalist al gedurende de gehele historie het gezicht van Jethro Tull.
Door zijn minstreelachtige uiterlijk en opmerkelijke bewegingen is hij herkenbaar uit duizenden. Toch gaat de waardering vooral naar de geweldige songs die hij heeft geschreven en zijn fenomenale beheersing van de dwarsfluit
Toen het album net uitkwam vond ik het vooral heerlijke muziek. Jethro Tull zorgde ook onmiskenbaar voor een ander geluid. Het voldeed absoluut aan het profiel van Progressie Rock, maar het unieke stemgeluid van Anderson en de onverwachte wendingen in de muziek zorgde een unieke combinatie. De muziek zelf greep mij gelijk maar het heeft wel even geduurd voor ik ook naar de teksten ging luisteren.
Dan kom je gelijk op de discussie of Aqualung een conceptalbum is. Anderson zelf vindt van niet, maar ik snap dat voor velen het lastig is om die gedachten los te laten.
Het album is toch een "wandeling" langs de diverse personages en zelfs God komt aan de beurt. God zelf wordt door Anderson redelijk heel gelaten, maar hij heeft best wat kritiek op hoe wij als mensen God hebben geïnstitutionaliseerd. In het nummer "My God" maakt Anderson een duidelijk onderscheid tussen God en kerk. In "Hymn 43" geeft hij Jezus nog een tip om vooral zichzelf te redden.
Net als de muziek zijn de teksten complex en mysterieus, waardoor het album zelfs na 50 jaar bij iedere nieuwe luisterbeurt voor een andere beleving kan zorgen.
Het album Aqualung bevat de hit "Locomotive Breath" wat gaat over de wereld (maatschappij) als een op hol geslagen trein.
Wie het album aandachtig luistert kan zich toch niet aan de indruk onttrekken dat ieder nummer weer een inspiratie geweest moet zijn voor het volgende nummer?
Anderson wilde daar echt niets van weten en kondigde aan dat het volgende album beslist een concept album zou worden. Een jaar later zou Thick as a Brick worden uitgebracht. Over dit album - met een krant als albumhoes - kon geen discussie bestaan. Het album bevatte immers maar één nummer dat over twee LP kanten was uitgesmeerd.
Een typische streek van Anderson om de muziekpers te laten zien hoe in zijn ogen een concept album in elkaar moet steken.
Thick as a Brick is net als Aqualung een album dat gerekend mag worden tot de absolute top binnen de Progressieve Rock.
Aqualung 50 jaar oud, een klassieker maar ook nog eens pijnlijk actueel.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten