Zelf ben ik geen echte verzamelaar en ik heb al helemaal geen last van een compleetheid-sysdroom. Sterker als platen langere tijd niet gedraaid zijn gaan ze uit de collectie. Dat neemt niet weg dat ik voor Neil Young een uitzondering maak. Van Ome Neel heb ik een paar platen staan die eigenlijk niet al te best zijn. Het geëxperimenteer van de eigenzinnige Canadees weet ik enorm te waarderen wat niet betekend dat ik alles goed vind.
Strikt genomen had ik beter een andere artiest uit kunnen zoeken, want Neil Young heeft een enorme rij albums gemaakt en aan een nog grotere rij meegewerkt.
Als je net begonnen bent met het verzamelen van vinyl van Neil Young zal je diepe zakken moeten hebben en veel geduld. Daarnaast zal je zo nu en dan een plaat in je bezit krijgen die niet 1,2,3 het Neil Young gevoel zal geven.
Dat neemt niet weg dat Neil Young by far een van de meest interessantste artiest is om door zijn muzikale carrière te wandelen.
Wellicht helpt onderstaande handreiking een beginner om op weg te geraken. Het is slechts mijn bescheiden kijk op de carrière van Neil Young, maar wellicht helpt het met het maken van een start.
Grofweg bestaat de discografie van Neil Young uit drie hoofdbrokken:
– Buffalo Springfield
– Crosby, Stills, Nash & Young
– Solo al of niet met een band
Buffalo Springfield
Deze supergroep heeft helaas maar drie studioalbums gemaakt. Dat is voor de gemiddelde verzamelaar nog wel op te brengen.
Het tweede album is volgens kenners verreweg het beste. Het gaat om Buffalo Springfield Again (1967) met oa het fraaie Expecting to Fly.
Wie zich wil beperken tot maar één album maakt met dit album een erg goede keuze.
Een prima alternatief is het verzamelalbum Retrosprective (1969) wat een fraai overzicht geeft wat The Buffalo Springfield heeft gemaakt.
Crosby, Stills, Nash & Young
Uiteraard hoort het klassieke album Deja Vu (1970) in iedere collectie, maar het is goed om te weten dat op de helft van de nummers de bijdrage van Neil Young helemaal NUL is.
Een aardige aanvulling op Deja Vu is het prachtige dubbel livealbum 4 Way Street (1971).
Van CSN&Y zijn nog een paar studioplaten verschenen. Looking Foward (1999) is best aardig, maar haalt bij lange na niet het niveau van Deja Vu.
In 2006 brachten de heren van een toen recente tournee het album Déjà Vu LIVE uit. Beslist de moeite maar als vinyl erg slecht te krijgen en meestal erg duur.
Neil Young Solo
Met solo bedoel ik alles wat onder zijn eigen naam is uitgekomen. Dat ongeacht of het met Crazy Horse, Promise Of The Real of met welke begeleidingsband dan ook.
Iedereen heeft wel Harvest (1972) in de kast staan en dat is zonder meer Neil’s grootste commerciële succes. Toch zijn wel een paar andere platen die in aanmerking komen om zijn beste album te zijn.
Deze mogen ook beslist niet ontbreken in een beetje volwaardige Neil Young collectie.
On The Beach (1974), After the Gold Rush (1970), Everybody Knows This Is Nowhere (1969), Come’s a Time (1978) en Rust Never Sleeps (1979) komen allen uit de beginperiode van Neil en kunnen allemaal als de beste betiteld worden.
Dat rijtje is echt wel een must have.
Andere platen uit de beginperiode die - als het budget het toelaat - in een collectie niet misstaan zijn Zuma (1975) en Tonight The Nights 1975).
De Geffen periode (1982-1987) kan de beginnende Neil Young fan beter overslaan. Veel experimenten van Rock & Roll tot Trans en vooral een Young die de grenzen van de artistieke vrijheid aan het zoeken is.
Dan komt Neil goed terug met de albums Freedom (1989) en Ragged Glory (1990). Beide aanraders voor wie ook van wat steviger werk van hem weet te genieten. Rocking The Free World kennen we wel en dat staat op Freedom. Een album titel die alles te maken zal hebben met zijn vertrek bij Geffen en terugkeer naar Reprise.
Voor wie platen als Come’s a Time en Harvest weet te waarderen komt Neil in 1992 met het ijzersterke Harvest Moon. Aanrader! Mooie geëtste zijde op de niet bespeelbare kant 4.
Sleeps with Angels (1994) met Crazy Horse is dan weer een wat steviger album, maar wie fan is kan niet om dit album heen.
Mirror Ball (1995) wat volgt is gemaakt met Pearl Jam. Zeker goed maar eigenlijk moet je fan van beide zijn om te legitimeren dat deze plaat in je collectie zit.
Omdat verzamelaars van zowel Neil Young als van Pearl Jam deze plaat willen hebben is deze op vinyl slecht te krijgen en zeer kostbaar.
Wie begint met verzamelen wacht beter op een heruitgave!
We skippen er een paar en bij de start van deze eeuw verschijnt Silver & Gold (2000). Aanrader voor wie bij de Neil Young van Harvest is blijven hangen.
Weer een paar skippen en dan komt Greendale (2003). Een Rock-opera die zeker de moeite is, maar het is met net geen 80 minuten wel een zit.
Toch een keer luisteren online!
Er volgen een ijzersterk Prairie Wind (2005) en Living With War (2006).
In die periode is Neil ook begonnen om oude concerten uit te geven onder de naam Performance Series.
De ene na de ander fantastische live plaat met oude opnames verschijnt. Live at the Fillmore East (2006) en Live at Massey Hall 1971(2007) zijn een must have.
Koop je er nog een paar uit deze serie? Ga je geen spijt van krijgen. Ieder jaar komt er wel een uit.
In 2007 komt het 28ste studioalbum met de naam Chrome Dreams II terwijl deel I nooit is uitgebracht. Geen harde aanrader voor wie de collectie niet uit de hand wil laten lopen, maar spijt ga je van dit album ook niet krijgen. Nadeel: op vinyl slecht te krijgen en zomaar 100 Euro!
Fork in the Road (2009) is een wat eigenzinnig album, maar krijgt overal 4 sterren. Draai het maar een paar keer en dan komt de waardering.
Maar het kan nog eigenzinniger met Le Noise (2010). Neil alleen op elektrisch gitaar en Daniel Lanois als producer en tevens inspiratie voor de titel van het album. Van prachtig klein (Love and War) tot vette rock.
Op Americana (2012) kiest Neil voor traditionele songs met een prima resultaat. Geen must maar als het budget het toelaat zeker doen.
Voor wie een wat compacte collectie van Neil Young wil aanleggen skippen we een aantal jaar.
In 2017 komt Hitchhiker uit. Een album wat in 1976 in één ruk is opgenomen. Young is behoorlijk stoned, maar het resultaat is prachtig en gelukkig is het alsnog uitgebracht. Neil alleen op gitaar. Smullen. Must have!
We skippen er weer een paar en komen dan bij twee live albums met oude opnames uit de Performance Series. Zowel Songs For Judy (2018) als Tuscaloosa (2019) zijn aanraders voor fans van het vroege werk van Neil.
Liefhebbers van vroeg werk werden vorig jaar getrakteerd op Homegrown. Een album wat in 1975 op de markt had moeten komen, maar pas op 19 juni 2020 in de winkels lag.
Neil Young heeft ook een aantal soundtracks gemaakt waarvan Dead Man (1996) de meest aantrekkelijke is. Instrumentaal en indrukwekkend gitaarspel.
Ook zijn er een aantal verzamelaars gemaakt. De 3LP set Decade bestrijkt het begin van Neil’s carrière. Een dikke aanrader voor wie geen albums van die jaren heeft en in één klap een mooi overzicht wil hebben.
Het valt niet mee om van Neil Young een compacte collectie samen te stellen. Als je een beetje een overzicht wilt kom je toch al snel op 20 albums uit.
De kracht van Neil Young is dat hij met enorme veel stijlen heeft geëxperimenteerd. Die enorme diversiteit maakt het onmogelijk om in een paar albums een representatief beeld te schetsen.
Een complete collectie op vinyl is bijna ondoenbaar en de fanatieke Neil Young verzamelaar herken je dan ook aan het ontbreken van een spaarvarken op de schoorsteenmantel.
Succes met het maken van keuzes en vooral met het hebben van geduld. Geduld in het vinden van een plaat, maar ook geduld met het leren genieten van een plaat, want Neil maakt het ons als luisteraar niet altijd even makkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten