Sonny Terry & Brownie McGhee

Ik ben al vanaf m’n puberteit een enorme liefhebber van Blues. Ik had een pukkel (zo’n tas) die ik gebruikte om naar school te gaan en daar stond oa met grote letters BLUES op. Ik wilde niet dat er een misverstand was over mijn muzieksmaak. Naar school moest ik namelijk heel brave kleren aan. Ik mocht de pukkel eigenlijk ook niet gebruiken en had zo’n saaie bruine schooltas. Ik mocht van m’n vader beslist geen spijkerbroek naar school aan en lang haar was uit den boze! 

Sterker de eerste jaren naar de middelbare school had ik er geen eens een spijkerbroek. Naar een schoolfeest moest ik zelfs in het pak. Zat ik daar in een pak tussen de weed rokende hippies en de schuifelde Soul knakkers………….. 

Over een paar dingen was bij mijn klasgenoten echter geen misverstand: Gerard deed aan wielrennen en hield van Rock, Folk en.................van BLUES 

De laatste maanden heb ik meer en meer de behoefte de historie van de Blues helemaal te absorberen. Dan bedoel ik echt de hele geschiedenis. Dus van het moment de eerste slaven werkliederen gingen zingen tot recente debutanten zoals Kingfish. Om de Blues nog beter te begrijpen ben ik mij (nog) meer in de muziek zelf aan het verdiepen. Dat kan je nauwelijks beter doen dan zelf op een gitaar of Blues harp (mondharmonica) een rifje proberen te spelen. 

Ik heb geen enkele ambitie echt muziek te gaan maken. Ik kan niet zingen en heel slecht maat houden en ben ook niet de jongste meer. M’n linker had is na de crash (met racefiets) ook nooit meer geworden wat het geweest is en met sommige gitaar-akkoorden heb ik best moeite. Maar door zo nu en dan een vel bladmuziek te pakken en een instrument dwing je jezelf om de opbouw van de Blues beter te begrijpen. Zie het als de whiskyliefhebber die wil weten hoe whisky gemaakt wordt of de Porsche eigenaar die wil weten hoe zijn bolide in elkaar zit. 

Dat neemt niet weg dat ik het wel geweldig zou vinden als ik op de mondharmonica over een tijdje een paar Blues rifjes kan spelen. Ik kom op dit moment niet verder dan een of andere Blues van Beethoven. Maar met Ode For Joy op harmonica ga ik De Kuip niet mee vol krijgen. 

Dus ik eens gegoogeld en ik kwam meermaals tegen dat Sonny Terry wel een goede inspirator is als het om harmonica gaat. Ik heb wel hier en daar wat nummers van hem. Doorgaans samen met Brownie McGhee. Geweldig duo met een simpele setup: 1 gitaar, 1 harmonica en beide zingen. 

 

Toch eens een LP van dit duo laten komen. Oudjaarsdag werd hier een heel pak Blues platen bezorgd die nu een voor een geanalyseerd gaan worden. Die van Sonny Terry & Brownie McGhee was een van de eerste omdat ik benieuwd was naar het harmonica spel. Inspiratie? Na één luisterbeurt durf ik de harmonica niet meer op te pakken……. Wat is dit belachelijk goed. Een heel album briljant simpel maar mega complex om na te doen. 

Het laat ook geweldig zien dat met heel eenvoudige middelen je geweldige muziek kan maken. Zeg maar Blues zoals Blues ontstaan is………...prachtig! Prachtig is het……………... En ik? Nog effe oefenen!