Tribute Bandjes

Ik heb er niks tegen als artiesten covers spelen van anderen. Sterker dat kan soms geweldige resultaten opleveren.

Wat te denken van "With a Littel Help From My Friends" van Lennon and McCartney dat door Joe Cocker op Woodstock een briljante vertolking kreeg.

Of "All Along The Watchtower" waar schrijver Bob Dylan de loftrompet stak voor de uitvoering van Jimi Hendrix.

Of Cohen's "Hallelujah" dat magistraal vertolkt werd door Jeff Buckley. "Proud Mary" van CCR door Tina Turner en zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Covers is niks mis mee. Zelfs niet als je een heel album vult zoals Bryan Ferry met het briljante album Dylanesque. Niks mis mee.

Waar ik wel jeuk van krijg zijn de vele tribute bandjes. Het lijkt inmiddels wel een plaag. Meer, meer, meer en nog eens meer. Ik wordt ook echt overladen door uitnodigen voor imitaties van Led Zeppelin, Queen, Simon & Garfunkel en ABBA om er maar een paar te noemen.

Natuurlijk is het prima als je in de garage met elkaar een beroemde Rock band na gaat staan doen. Ik sta ook wel eens luchtgitaar te spelen.

Ik snap alleen niet zo goed dat je als band op het succes van een ander aanzien wilt krijgen. Maak lekker een eigen stijl. Ontdek wat je zelf voor talenten hebt. Stel een eigen setlist samen en daar mogen best covers tussen zitten.

Covers is niks mis mee als je er maar een eigen invulling aan geeft en niet het origineel na probeert te apen. Zeker niet als je dan ook nog in die kleren gaat lopen. Leuk voor kinderen in een talentenshow maar ontwikkel als volwassenen in vredesnaam een eigen stijl.

Ik ben er ook van overtuigd dat veel muzikanten die in een tributeband terecht zijn gekomen zonder het succes van het origineel nooit op een podium waren gekomen. Ik ben echter ook overtuigd dat heel wat muzikanten in tributebands hun talenten niet de kans geven. Dit omdat ze in een keurlijf zitten van na-apen en voor hun eigen unieke eigenschappen geen ruimte is.

 

Ik heb ooit eens een plaat van een tributeband gekocht. Dat was bij Staffhorst in Utrecht. Iedere vrijdagmiddag speelde daar een bandje en met een glaasje kon je in de bakken vinyl rondstruinen.

Helaas is de winkel al weer een tijdje gesloten. Jammer want de vrijdagmiddag sessies die onder de naam "Op Het Kleedje" door het leven gingen waren echt dik de moeite waard.

Veel goede platen daar gekocht maar mij één keer laten verleiden tot een aankoop die nooit de draaitafel ziet.

Het is album is van de tributeband One After 909 die The Beatles na-apen. Nu ben ik al niet zo'n Beatles fan en al helemaal niet van Tibutebands. Met een flinke korting werd ik overtuigd de plaat toch maar mee te nemen. Na vier wijn is bij mij de weerstand altijd wat laag en het was ook een winkel die ik graag steunde maar de plaat staat uitsluitend in de kast.

 

Als je dit op de achtergrondmuziek op een feestje draait - als ieder al flink wat bier op heeft - gaat het echt wel goed komen maar verder veer ik echt niet uit m'n stoel.

Natuurlijk kunnen deze jongens een lekker stukje muziek maken. Alleen van al dat imiteren krijg ik jeuk van. Ga lekker zelf een mooie set songs samenstellen, die passen bij wat je als band kan, maar waar ook de grenzen opgezocht worden.

Geen succes dit album maar ik zal de plaat nooit wegdoen want het is een heerlijk souvenir aan de mooie "Op Het Kleedje" middagen bij Staffhorst.