Ina Forsman

We kennen Finland vooral als het land met de meeste Hard Rock Bands per hoofd van de bevolking. Als het om Hard Rock gaat ligt bij mij de grens toch een beetje bij Led Zeppelin, Deep Purple, AC DC en dat soort werk. Gaat het serieus over dat randje haak ik af.

Veel Fins Hard Rock doen ze mij ook geen plezier mee. Dat neemt niet weg dat ik wel altijd op zoek ben naar artiesten uit minder traditionele muzieklanden. Zo kwam ik een paar jaar terug deze Ina Forsman tegen. Paar nummers van gehoord en ik was gelijk verliefd op de mix van Blues, Jazz en Soul die deze Finse uit de speakers laat rollen. Rollen? Knallen is een beter woord!

Dus haar in een playlist gezet en als een artiest lang bij mij in een playlist staat koop ik er op enig moment een LP van. Deze week promoveerde Ina bij mij van de kille digitale playlist naar het warme vinyl. Sowieso is platen draaien een stuk gezonder!

Been Meaning To Tell You is het tweede volledige solo album van dit nog jonge mega talent en verscheen in 2019. Het album is nog indrukwekkender dan haar debuut. Wat mij betreft mag ieder superlatief uit de kast worden getrokken om te benoemen wat een geweldige plaat deze jonge vrouw heeft afgeleverd.

Gelukkig was ze in goede handen want Blues producer Mark Kazanoff heeft haar geholpen om van Been Meaning To Tell You een meesterwerk te maken.
Hoewel Kazanoff zelf ook een prima stukje muziek kan maken ligt zijn kracht in het helpen van andere muzikanten. Door zijn enorme netwerk beschikt Kazanoff tevens over de beste muzikanten en faciliteiten.  Zo is dit album van Ina Forsman opgenomen in Austin (TX) en werd ze ondersteund door een summum aan Blues muzikanten. Zo horen we op gitaar Laura Chaves die op haar reddish orange Stratocaster heerlijk moderne Blues rifs weet te produceren. Ander voorbeeld van een top muzikant die op dit album meewerkt is Red Young. Deze pianist/toetsenist kennen we onder meer van samenwerkingen met Eric Burdon, Willy Nelson, Dolly Parton, Waylon Jennings en Linda Ronstadt.
Ook de blazerssectie die wordt gebruikt is van een opmerkelijk hoog niveau.

Hoe goed de productie en andere muzikanten ook zijn is het toch vooral Ina zelf die de show steelt. Het is ook bizar hoe Ina zich tussen deze ervaren muzikant beweegt. Of ze al 30 jaar niks anders doet. Een dozijn pareltjes gaan aan de luisteraar voorbij die waarschijnlijk achter blijft met een hongerig gevoel van meer, meer, meer...................

Bij een eerste luisterbeurt zal je misschien moeilijk een vergelijking met Adele en Amy Winehouse kunnen onderdrukken. Het mega rappe "Get Mine" en het door Blues overladen "Miss Misstreated" laten echter horen dat Ina misschien wel meer in haar mars heeft. Deze dame verdient dan ook een veel groter podium dan de zaaltjes waar ze tot nu toe heeft opgetreden.

Dit is ook echt zo'n plaat die je gerust twee, drie keer achter elkaar kan draaien. Blues, Jazz en Soul in een moderne blender op onnavolgbare wijze gebracht door een jonge Finse met een dijk van een stem.