Stephen Stills is vandaag ook jarig en daar ben ik ook een enorme fan van, maar Stephen legt het vandaag af tegen Led Zeppelin waar John Paul Jones lid van was.
Hoewel John Paul Jones een groot aantal instrumenten kan bespelen wordt hij toch vooral gezien als een van de meest invloedrijke bassisten uit de historie van de Rock.
Om zijn veelzijdigheid te laten horen is er bijna geen betere manier dan het album Physical Graffiti
te draaien.
Eerste album van Led Zeppelin op hun eigen label en tevens hun enige dubbele studio LP.
De hoes is een gebouw in New York waar de raampjes zijn uit gestanst en de binnenhoezen hebben verschillende varianten van de binnenkant van de ramen.
Fraaie hoes die qua productie nogal wat uitdagingen had. Het was niet de eerste keer dat Led Zeppelin de productie van een hoes tot een worsteling maakte.
Met Led Zeppelin III en het draaiwiel hadden ze immers ook al een paar mensen tot enige wanhoop gedreven. Zeker in die tijd!
Op Physical Graffiti laat Led Zeppelin horen dat ze eigenlijk alles, maar dan ook alles kunnen.
Alle muziekstijlen worden op dit album aangedaan van Hardrock tot Funk, van orkestraal tot Countryrock en de Bluesrock wordt natuurlijk niet vergeten.
Deze diversiteit was even wennen, maar wie dit album een aantal keer heeft gehoord is verkocht.
En verkocht is het album. In de VS konden ze de platina platen niet aanslepen. Bizarre aantallen zijn er van dit album verkocht. 45 jaar nadat de plaat uitkwam gaat het album nog steeds regelmatig over de toonbank.
Een jaar of vijf geleden toen het album 40 jaar bestond zijn er een aantal fraaie heruitgaven gemaakt.
Van een gemasterde (door Jimmy Page) dubbel lp in de hoes zoals we die kennen. Deze staat nu op en klinkt als een klok.
Ben je vooral in de muziek geïnteresseerd is dit verreweg de beste keuze. Beter dan oude originele uitgaves. Omdat het een goede plaat is zijn oude exemplaren veel gedraaid en een plaat is toch aan slijtage onderhevig.
Als het verzamel aspect je niet boeit gewoon lekker een nieuwe in dit geval. Niet altijd is de nieuwe beter want er komt door de revival van de LP ook veel troep op de markt.
Voor wie een “gewone” remaster niet genoeg is kan kiezen uit een heruitgave met extras tot en met een heel luxe box met zowel lp’s, cd’s als boek.
Allemaal leuk en zo nu en dan een boxje kan ik ook niet weerstaan, maar het gaat toch om de muziek.
Even een paar nummers van Physical Graffiti:
In My Time of Dying
Geïnspireerd door Bob Dylan. Bij een eerste luisterbeurt doet dit nummer wat zenuwachtig aan. Maar na een paar keer zal bij de meeste van ons de waardering komen. De jarige John Paul Jones op fretloze bas en hoewel Plant ijzersterk is zal dit nummer toch vooral om de muzikale delen bewondering genieten.
In the Light
Hier horen we de jarige op synthesizer en qua diversiteit aan instrumenten gaat Led Zeppelin hier helemaal los. Een van m’n favorieten. Eigenlijk is het gewoon prog-rock wat ze hier spelen.
Kasmir
Voor velen het hoogtepunt van dit album en voor veel LZ-fans hun beste nummer. Eerlijk is eerlijk de vier heren laten zich hier van hun allerbeste kant horen.
Mystiek, brutaal, intens, magistraal, meeslepend en bizar creatief.
Ten Years Gone
Hoewel bijna een ieder Kasmir het beste nummer vindt van dit album maak ik toch graag m’n eigen keuze.
Ik vind Ten Years Gone zeker zo geweldig zo niet beter.
De muziek gaat van relax naar stevig (onverwachte wending) en hier hadden ze een versie van 20 minuten van mogen maken.
Bizar hoe divers dit album is en toch twijfel je nergens wie dit zijn: Led Zeppelin.
En de jarige mag met trots zeggen: "dat ben ik op de bas en toetsen"
John Paul Jones: van harte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten