Dit meesterwerk viert deze week haar 50e verjaardag. Over dit album is al zo onwaarschijnlijk veel geschreven dat 50 kaarsjes opsteken en de plaat opzetten eigenlijk de beste manier is om hier even bij stil te staan.
Thick as a Brick is de opvolger van het eveneens briljante album Aqualung uit 1971. Frontman Ian Anderson kon zich echter niet vinden in de analyse van de muziek deskundigen die het album Aqualung betitelde als een concept album.
Het kan best zijn dat Aqualung nooit met die intentie is gemaakt, maar er zijn toch heel wat concept albums die op dit aspect nog niet tot de knieën geraken van Aqualung.
De eigenzinnige Anderson broeden een plannetjes uit en bij de productie van Thick as a Brick trok hij alles uit de kast. Hij zou - met een zeer stevige knipoog - de muziekpers wel eens laten zien wat een conceptalbum is.
Anderson trok zelfs een co-writer aan in de vorm van de acht jarige geniale Gerald Bostock. De echte genie bleek echter Anderson weer te zijn, want het ging hier om een fictieve co-writer.
Het uiteindelijke muziekstuk werd maar liefst drie kwartier lang waardoor het verdeeld moest worden in Part I en Part II.
Anderson die zich altijd tegen de hippiecultuur heeft verzet en om die reden ook niet op Woodstock wilde optreden, neemt dan ook naast burgers, buitenlui en zakenlui ook de hippies op de hak.
Ook voor de hoes werd alles uit de kast getrokken en deze bestaat uit een dozijn pagina's grote tabloid.
Voor de liefhebbers van Progressieve Rock is Thick as a Brick al 50 jaar een benchmark. Anderson drukt uiteraard weer heel zwaar zijn stempel op dit album. De weg die hij met Aqualung was ingeslagen met Jethro Tull werd op grandioze wijze voortgezet.
De band is nog steeds actief en wat mij betreft is Anderson de ongekroonde opperbaas onder de minstrelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten