World Sleep Day

Het is vandaag de Internationale Dag van de Slaap en voor heel veel mensen is slaap een probleem. Eigenlijk moet je stellen dat niet slapen voor heel veel mensen een probleem is.

Zelf ben ik gezegend met een prima slaap. Kijk ik echter om mij heen lijk ik eerder een uitzondering dan dat goed slapen gewoon is. Dat is toch wel zorgelijk en terecht dat er eens extra aandacht aan wordt besteed.

Wel ben ik iemand die heel weinig slaap nodig heeft. Als ik geen alcohol heb genuttigd heb ik afhankelijk van de dag ervoor aan 5-6 uur genoeg. In de zomermaanden kan ik zelfs weken prima met vier uurtjes uit de voeten. Die uren slapen ik dan ook echt.

Een uurtje slapen kan ik echt van genieten maar 8-9 gaan liggen pitten vind ik ook wel een beetje zonde van de tijd. Boeiende vraag: heb ik aan weinig slaap genoeg omdat ik die visie heb of ben ik die visie gaan ontwikkelen omdat ik weinig slaap?

Wie ook weinig slaapt is roest! Weinig? Roest slaapt nooit! Het is tevens de titel van een album van Neil Young dat in 1979 verscheen. Het album is deels live opgenomen maar het geluid van het publiek is zover mogelijk naar de achtergrond gedraaid.

Rust Never Sleeps behoort tot een van mijn persoonlijke favoriete albums van Ome Neel. In mijn in januari bijgewerkte Neil Young Album Top 10 staat dit album zelfs op plaats twee.

Altijd lastig zo'n lijstje maar vraag je mij iedere maand naar m'n Top 10 albums van Neil Young zit Rust Never Sleeps er geheid iedere keer bij. Goeie kans dat het ook steeds in de top 3 staat.

Op dit album de perfecte ode aan rockmuziek in de vorm van "My My, Hey Hey (Out of the Blue)" en "My My, Hey Hey (Into the Black)":

 

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye. 

 

Mijn favoriete nummers op dit album zijn echter zonder twijfel "Trasher" en "Powderfinger". Muzikaal beide een pareltje maar Neil ook in z'n allerbeste vorm als tekstdichter. 

Het nummer "Powderfinger" wordt ook door vele als Neil's beste nummer beschouwd. Ook nog wel een een triest passende song als we kijken naar wat er op dit moment in Oekraïne aan de gang is:

 

Shelter me from the powder
and the finger
Cover me with the thought
that pulled the trigger
Think of me
as one you'd never figured
Would fade away so young
With so much left undone
Remember me to my love,
I know I'll miss her. 

 

Rust Never Sleeps bestaat uit een akoestische en een elektrische set en dat is hoe ik Neil het liefste hoor. Eerst een aantal wat rustigere luisterliedjes en daarna het gas erop. De wijze waar Neil samen met Crazy Horse hier het gas erop zet is tevens zuigelingenperiode van de Grunge. Dat alles maakt dit album zo, zo, zo enorm divers. In een kleine 40 minuten wordt je als luisteraar getrakteerd op Folk Rock, Rock (zelfs wel hard Rock) en de ontwikkeling van de Grunge. Muziek die dan ook nog eens schitterende teksten mag ondersteunen. Neil vind het belangrijk dat we die teksten tot ons nemen want het album gaat vergezeld met goed leesbare songteksten. Dus niet een keer dat gekrabbel van Neil zelf.

The Guardian plaatste Rust Never Sleeps vrij recent op de eerste plaats van de totale catalogus die Neil bij elkaar heeft gespeeld. Niet eens een heel onbegrijpelijke keuze want Rust Never Sleeps is door de diversiteit misschien wel de beste kandidaat om uit te roepen als signature album van ome Neel.

Of niet?