Jeff Buckley - Grace

Voor veel mensen is de woensdag na de vrijdag de meeste geweldige werkdag van de week. Want op woensdag wordt de week in tweeën gehakt en op de vrijdag klopt het weekend op de deur.
Voor mij is de woensdag een virtuele vrijdag omdat ik op dit moment drie dagen werk. 

Dus voor mij begint nu het weekend. Dat doe ik even op een passende wijze met dit schitterende album Grace van Jeff Buckley.

Het is het enige reguliere studio album van Buckley en verscheen in 1994. Buckley was tot dat moment vooral als sessiemuziekkant actief geweest. 

Wie het album Grace voor het eerst beluisterd wordt gelijk bij de keel gegrepen. Niet een beetje maar het album heeft je direct op een ongelooflijke wijze in de greep.

Als sessiemuzikant kreeg Buckley ruime erkenning en kon altijd op genoeg opdrachten rekenen. Wie echter op dit album Buckley hoort zingen zal toch moeten beamen dat we hier naar een van de fraaiste vocale prestaties uit de moderne muziek zitten te luisteren.

Naast zijn kwaliteiten als muzikant en zanger laat Buckley op dit album ook horen een geweldig songwriter te zijn. Van de tien nummers zijn er acht van Buckley met daaronder de schitterende titelsong "Grace" en het beklijvende "Last Goodbye":

Well, the bells out in the church tower chime
Burning clues into this heart of mine
Thinking so hard on her soft eyes and the memories
Offer signs that it's over... it's over 

 

Prachtig toch?

 

Op dit album ook een tweetal covers waaronder het wonderschone "Hallelujah" van Leonard Cohen. Dit nummer is honderden keren gecoverd en er is zelf een Top 50 van "Hallelujah" covers.

Tientallen lijstje circuleren op het internet met de beste versie van........... Welk lijstje we ook pakken we zien Jeff Buckley steevast in de top vijf staan. Ook het origineel van Leonard Cohen en de indringende uitvoering van John Cale scoren altijd hoog.

Er circuleren echter zoveel versies rond dat het onmogelijk is om vast te stellen wat nu echt de kampioen onder de "Hallelujah" versies is.

Van de tientallen versies die ik zelf gehoord heb bevalt die van Buckley mij het meest. Schitterend gezongen en lastig om geen kippenvel te krijgen.

Toch zou het misplaatst zijn om dit album omwille van het nummer "Hallelujah" een hoge waardering te geven. Ik durf wel te stellen dat zelfs zonder dit nummer het album Grace nog steeds een meesterwerk is. 

Het album is een klassieker. Een klassieker met - mede door de zeer opmerkelijke zang van Buckley - lastig te classificeren muziekstijl, maar daardoor niet zomaar een geweldig rockalbum. Dit is niet zomaar een album maar een diamantje in de historie van de Rock.

 

Buckley ging na het album langdurig op tournee. Nazijn  thuiskomst moest er ontspannen worden en tijdens een zwemuitje verdronk hij. Z'n lichaam werd pas later gevonden en er was geen aanwijzing voor drugs en/of zelfmoord. Prima om dat bekend te maken want de pers staat op momenten van de dood van een rockartiest immers gelijk klaar om de drugs & suïcide-kaart te trekken.

 

Na de dood van Buckley zijn een groot aantal verzamelalbums verschenen met helaas wat uiteenlopende kwaliteit. Dat geldt ook voor de lawine live-albums die na zijn dood zijn verschenen. 

 

Grace is een meesterwerk onder de meesterwerken en Buckley had het verdient dat matig materiaal - wat ieder wel eens maakt - dat niet bedoeld was om uit te geven lekker op de plank was blijven liggen.

Helaas wint in dit soort gevallen het gegraai van de platenmaatschappij het van het respect naar de overleden artiest. 

She's a tear that hangs inside my soul forever 

                                                    Jeff Buckley