Frankie Miller

De hoeveelheid nieuwe muziek die de laatste 20 jaar is uitgekomen is bizar. Veel crap maar ik ben  niet die oude man die moderne muziek niks vind.
Een groot deel van m'n collectie bestaat uit albums van bands die in de eeuw zijn opgericht. Alleen met die bands heb ik niet eenzelfde emotionele band als met The Rolling Stones, The Who, Led Zeppelin, CSN&Y, Cream, Buffalo Springfield, The Byrds, Pink Floyd en Jethro Tull om er eens een paar te noemen.

Over veel van die oude bands kan ik een spreekbeurt houden als ik dat al eens niet gedaan heb. Over bands en artiesten uit deze eeuw zoals War On Drugs, The Teskey Brothers, Ally Venable, Great van Fleet, Kingfish, Stromae, Ghalia Volt, The Marcus King Band, Nathaniel Rateliff en Ina Forsman heb ik niet zoveel te melden. Allemaal prima muziek maar qua achtergrond weet ik hier niet zoveel van.

Dat terwijl ik van bands en artiesten die in de jaren 60-70 zijn begonnen alles las wat ik maar kon vinden. Ik lees nog muziektijdschriften maar het is inmiddels zoveel dat het lastig is om keuzes te maken.

Vroeger was het echter ook lastig om keuze's te maken kwam ik pas achter. Een artiest als Frankie Miller is namelijk volledig aan mij voorbij gegaan. Gezien mijn muzieksmaak mag dat wel als een doodzonde worden beschouwd.

Frankie was actief tussen 1966 en 1994. In 1994 kreeg Frankie een herseninfarct en lag bijna een half jaar in coma. Hoewel hij voor een groot deel is gerevalideerd betekende het wel het einde van zijn carrière als zanger.

Zowel dit nare nieuws als het dozijn heerlijke albums van Frankie zijn volledig aan mij voorbij gegaan. Gek want ik ben een groot fan van artiesten die Rock, Blues en Soul in de mixer gooien.

Als iemand deze muziekstijlen in de mixer kon gooien was het blijkbaar deze Frankie. Een vriend wees mij een paar maanden geleden op deze Schotse zanger en ik heb gelijk een plaat gekocht.
Op de draaitafel nu het album Full House. Ik heb het album nu een paar weken in huis en ben aan de vierde draaibeurt bezig. Rauw, puur, intens en waarom ontdek ik deze geweldige artiest nu pas?
Gelijk gevolgd door de vraag: "wat heb ik nog meer gemist?"

Wat mijn smoes is dat ik Frankie niet kende weet ik niet, maar jullie kunnen je er niet meer achter verschuilen! Heerlijke mix van Otis Redding en een vroege Rod Stewart en het gaat volgens mij nooit vervelen.

Dit album zorgt dan ook voor een heel nare hebberigheid want het gilt het uit voor meer, meer.........

Op de volgend platenbeurs weet ik wat mij te doen staat! Meer Frankie!