Toen dit live album in 1973 verscheen lag ik bij wijze van spreken voor de deur van de platenwinkel te wachten. Zelf was ik gelijk erg enthousiast over dit album. Vooral omdat het toen volledig uit nieuw materiaal bestond.
Niet erg gebruikelijk want als artiesten met een live album komen zijn deze doorgaans doorspekt met successen uit de voorliggende jaren.
Eigenzinnig als Neil kan zijn nam hij dus best wel een risico door een live album uit te brengen met uitsluitend nieuw materiaal. Zowel de fans als de vakpers omarmde het album echter direct. Opvallend genoeg was Neil zelf niet zo enthousiast over het resultaat.
Het heeft dan ook tot 2017 geduurd voor het album op CD verscheen. Neil heeft mogelijk zelf toch nog eens goed geluisterd want een jubileum editie vond hij blijkbaar toch een goed idee. Uiteraard ook lekker voor de bankrekening van Ome Neel, maar het is niet zomaar 50 jaar editie geworden.
Het vinyl is transparant en het geweldige nummer "Last Trip To Tulsa" is als bonus toegevoegd.
Time Fades Away is deel van wat we later de "Ditch Trilogy" zijn gaan noemen. Samen met de albums On The Beach en Tonight's The Night vormt Time Fades Away de donkerste periode uit de muzikale carrière van Neil.
Overigens staat de gehele "Ditch Trilogy" in mijn Neil Young Top 10.......moet ik mij zorgen maken dat ik deze donkere albums zo waardeer?
Gek genoeg maken artiesten juist als ze in een diepe put zitten de mooiste meesterwerken. Neils aanvankelijke afkeer voor Time Fades Away leg ik dan ook vooral uit dat hij die periode niet zo graag in de achteruitkijkspiegel langs ziet komen want sommige nummers zijn beslist persoonlijk.
Ondanks dat het oorspronkelijke album in de kast staat kon ik het niet laten deze 50 anniversary editie - die vanaf vandaag in de winkel ligt - aan mijn collectie toe te voegen. .
Wel een beetje gek dat er ineens een nummer extra is. Dat is echter verre van een straf voor de luisteraar, want deze uitvoering van "Last Trip To Tulsa" past als ingelopen schoenen in de oorspronkelijke setlist.
Mijn favorieten blijven echter toch vooral de titelsong "Time Fades Away", "Journey Through The Past" en "Don't Be Denied".
Ik ben er nog niet uit hoe het met de authenticiteit zit ten opzichte van het oorspronkelijk album. Dit is typisch zo'n vraagstuk waarbij je twee identieke draaitafels zou willen hebben. Het oorspronkelijk exemplaar heeft al een onwaarschijnlijk aantal draaibeurten achter de kiezen en dat maakt het vergelijk ook wat lastig. Deze 50 anniversary klinkt beslist heel erg goed, schoon maar nog steeds heel puur.
Zelf (en m'n oren) ben ik ook 50 jaar ouder geworden dus het is echt wel lastig om van een vergelijking een wiskundig spelletje te maken. Wat wel fijn is dat Neil over zijn eigen schaduw is gestapt en dit album toch de aandacht krijgt die het verdient.
50 jaar Time Fades Away.............. voorlopig nog niet.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten