Van ABBA tot Zappa

Ik roep dit al sinds eind jaren 70. Toch is het niet helemaal waar en ABBA en Zappa zaten aanvankelijk niet eens in mijn muziekcollectie. Niet op LP en later ook niet op CD.

M'n vrouw heeft daar verandering ingebracht. Als meisje was ze groot fan van ABBA en..................op de middelbare school heeft ze een werkstuk gemaakt over...........Frank Zappa. M'n vrouw bewaard nogal veel en het zou mij wat waard zijn als dat werkstuk nog eens opduikt.

ABBA is natuurlijk DE referentie als het gaat om een succesvolle popformatie en Zappa kunnen we het etiket geven van het gezicht van de alternatieve muziek.

Beide succesvol op hun eigen manier en beide onlosmakelijk verbonden aan de ontwikkeling van de moderne muziek.

Beide ook totaal andere muziekstijlen en ook een totaal andere setting rond de muziek. Bij ABBA moest (en moet nog) het toch gelikt geproduceerd zijn. Gepolijst, keurig en het ondeugende ging niet veel verder dan wat onhandige strakke pakjes. 

Zappa daarentegen kende geen grenzen. Dat was ook wel gelijk de valkuil van Zappa. Daar waar ABBA negen keurige studio albums afleverde was Zappa aan het zoeken, aan het experimenteren en verder aan het zoeken.

Zappa kon heel relax overkomen maar was in feite en vat buskruit bomvol met creativiteit. Niet dat dat altijd voor geweldige resultaten zorgde. Zappa heeft wellicht meer slechte albums gemaakt dan ABBA überhaupt albums heeft gemaakt.

Zappa heeft echter wellicht ook 70 (!!) meesterwerken afgeleverd. Misschien wel meer want Zappa heeft meer dan 100 (!!!) studioalbums gemaakt. Een deel daarvan is na zijn dood verschenen en in de kelders van de familie Zappa liggen waarschijnlijk nog 100en tapes met malt whisky voor de oren.

De term van ABBA tot Zappa komt niet uit mijn eigen creatieve koker. Het is een behoorlijk ingeburgerd begrip onder muziekliefhebbers met een brede smaak aan muziek.

Het is een gegeven dat ik een zeer brede smaak heb als het om muziek gaat. Slagers en en Heavy Metal die een brei aan geluid wordt skip ik, maar verder ben ik met muziek net zo makkelijk als met eten.

Ik lust heel veel en wil zeker als een keer proeven. 

Heel veel muziek heeft immers wel wat. Dat neemt niet weg dat veel muziek ook een context nodig heeft. Beetje zoete Pop of Country kan ik prima hebben als ik op zondagochtend met m'n meisje aan een croissant met aardbeien zit. Als ik s'avonds laat alleen in de auto zit dan weer liever niet. Zeker niet als de ruitenwissers aan moeten. Doe dan maar lekker stevige Rock.

Zit ik echter met een vriend lekker aan een oude whisky dan liever toch een paar lekkere oude Blues platen.

Loop ik na te denken over m'n werk blijkt Fusion heel goed te werken. Muziek kan bij mij niet zonder een context. Mooie filosofische vraag: Kan context wel zonder muziek?

Toch zou het fijn zijn als ik zo'n kortzichtige muziekliefhebber zou zijn. Je kent ze wel. Het moet Country zijn en nog eens Country, maar ook in de hoek van de Heavy Metal kom je ze wel tegen. Van die fans die hun neus ophalen voor een andere muziekstijl of nog erger zelfs hun neus ophalen voor alles wat anders is dan hun "eigen" band.

De wijsheid van ABBA tot Zappa landt bij dat soort types echt niet en daarmee doen ze zichzelf echt tekort.

Voor mijzelf geldt dat ik echt alles een keer probeer. Ik loop dan tegen het probleem aan dat ik best heel veel goed vind. Het is alleen niet te doen om dat allemaal in een vinyl collectie te hebben.

Zowel de economische als fysieke ruimte zou dan zo absurd groot moeten zijn.

 

Met streaming kan je nagenoeg alles beluisteren en de pareltjes onder de pareltjes probeer ik toch zoveel mogelijk in vinyl aan m'n collectie toe te voegen. 

Zeker zolang het past tussen ABBA en Zappa!

 

Koffie met een paar plaatjes dan maar.............