De aller, aller, aller, allerbeste frontman wordt vandaag 79. Ondanks het trieste verlies van Charly Watts poepen de Stones er deze dagen nog een tournee uit. Daar is wat gemengd op gereageerd, maar het is wat mij betreft heel simpel: wil jij dat je vrienden stoppen met de dingen te doen die ze het liefst doen als jezelf dood bent?
Ik snap het wel. Vooral gaan en Charly had het zelfs op voorhand al geregeld. Lastig om zonder Charly verder te gaan, want muzikaal was hij wellicht de frontman op de achtergrond. Berucht is ook de uitspraak van Charly “Never call me your drummer again.”.
Toch is Mick met zijn zang, zijn danspasjes, z'n wisselden outfits en zijn speelse taalgrappen onmiskenbaar de frontman van de beste Rock & Roll band in dit deel van het universum.
Zelf heb ik een heel grote zwak voor Led Zeppelin en The Allman Brothers, maar wat The Stones in 60 jaar hebben neergezet is toch wel heel, heel, heel erg uniek.
Over The Stones en Jagger zijn 100en boeken volgeschreven. Kansloos om op deze blog iets in te tikken wat al niet vele malen de revue is gepasseerd.
Voor vandaag een flinke stapel Stones platen gepakt. Ik begin met een van mijn favorieten: Blue & Lonesome uit 2016. Er zijn zomaar een viertal Stones albums die ik muzikaal beter vind dan deze Blues dubbelaar maar dit album is toch ook wel heel speciaal. De energie en het pret hebben in het maken van muziek is op dit album zo voelbaar. De mannen waren toen allemaal de 70 al voorbij maar hadden in het brengen van een ode aan hun roots zo, zo vee lol! Pret hebben in het maken van muziek! Heerlijk!
Mick Happy Birthday!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten