Blind Willie Mctell

Dit nummer is een ode van Dylan aan deze legendarische bluesartiest. Blind Willie Mctell is geboren op 5 mei 1898 in Georgia. William Samuel McTier wat Blind Willies officiële naam was had een eindeloze rij aan bijnamen. De mooiste zijn wel Hot Shot Willie en Red Hot Willie Glaze en mijn persoonlijke favoriet is Barrelhouse Sammy.

 

Blind Willie heeft geen enorme catalogus bij elkaar gespeeld, wat overigens ook niet meeviel in de eerste helft van de vorige eeuw. Grote successen haalde hij niet ondanks zijn prettige relaxe stem en enorme beheersing van de snaren. Blind Willie speelde vooral Piedmont Blues en Ragtime, maar om aan de kost te komen nam hij het niet erg nauw waar hij op het podium stond.

 

Blind Willy bracht onder een vijftal verschillende namen een twintigtal singles uit. Heel grote hits zaten daar niet tussen, maar toch viel Blind Willy op bij de heel veel moderne artiesten. Taj Mahal was een van de eerste die het werk van Blind Willy ging gebruiken en maakte in 1968 een heerlijke bewerking van het nummer "Statesboro Blues". 

Voor The Allman Brothers een paar jaar later een inspiratie om het nummer te bewerken tot een van de beste gitaarnummers. Het werd tevens het nummer dat bijna vaste kost werd bij een optreden van The Allman Brothers. Er zijn ruim 1200 gedocumenteerde concerten bekend waar de band dit nummer heeft gespeeld. Waarschijnlijk doet alleen In Memory of Elizabeth Reed met maar liefst ruim 1400 uitvoeringen het beter.

 

De meeste waardering van een moderne artiest heeft Blind Willie toch gekregen van Bob Dylan.
De eerste keer dat Dylan dat doet is in het nummer "Highway 61 Revisited" van het gelijknamige album uit 1965:

Georgia Sam, he had a bloody nose

Welfare Department, wouldn't give him no clothes
He asked poor Howard, "Where can I go?"
Howard said, "There's only one place I know"
Sam said, "Tell me quick, man, I got to run"

 

Dylan heeft ook een aantal nummers van Blind Willie opgenomen zoals "Broke Down Engine". Ook opmerkelijk is de verwijzing van Dylan in zijn nummer "Po' Boy". 

Po' Boy staat voor poor boy, maar is ook de naam van een enorm populair broodje in Louisiana.

Dylan als woordenkunstenaar met een knap staaltje humor wandelt als het waren door een stuk van de cultuur van The Deep South. Het nummer bevat een stevige knipoog naar Blind Willy's nummer "Kill It Kid".

 

Het fraaiste eerbetoon doet Dylan echter met het nummer Blind Willie McTell. Dylan neemt het nummer in 1983 op tijdens de sessies voor het album Infidels. Helaas verdween het op de plank en het zou tot 1991 duren voor het verscheen en wel op The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991.

Het nummer is echt een pareltje en het had het geslaagde album Infidels zomaar die vijfde ster kunnen bezorgen.

Hoewel ik de box heb kon ik dit singeltje voor een paar euro in de aanbieding niet laten liggen. Het nummer bevat zowel een muzikale als tekstuele knipoog naar het nummer St. James Infirmary Blues wat Blind Willie tijdens de oorlog heeft opgenomen.

Dylan op piano en maatje Mark Knopfler op akoestisch gitaar. Het nummer zit bij mij in de categorie kippenvel. Dylan - die eigenlijk niet eens een heel geweldige zanger is - zingt hier in het juiste tempo. Een tikje ingetogen maar wel met grote overtuiging. Dylan meent want hij zingt en het is dan ook een schitterde ode aan Blind Willie.