Als je net werkt en je bent net bezig om een muziekverzameling op te bouwen heb je nooit budget genoeg. Om toch over zoveel mogelijk muziek te beschikken bracht in de jaren 70 voor velen de compact cassette de oplossing.
Zelf koos ik voor de bandrecorder en had ik voor een paar tientjes een Akai tapedeck overgenomen van een dansschool die hun apparatuur vervingen. Ik was in die jaren lid van de platen-uitleen-club en ik nam wel vier albums per week op.
Dat deed ik op de goedkoopste tape die er te koop was: Realistic die te koop was in de Tandy shop. Er paste precies vier albums op een tape van 1800 ft als je opnam op 9,5 cm/ps. Voor mij was dat prima maar daardoor heb ik heel veel albums op die manier nooit als fysieke LP gehad.
Uiteindelijk kreeg ik een goede baan en niet kort daarop werd de CD geïntroduceerd. De Akai had inmiddels plaats gemaakt voor een dikke Teac X10, maar die gebruikte ik alleen voor compilaties met achtergrond muziek.
Jaren was de CD voor mij DE manier om naar muziek te luisteren. Tot................ongeveer 2000 dagen geleden. Toen maakte ik "de fout" om voor de grap een draaitafel te kopen............
Inmiddels is dat wat uit de hand gelopen en heb ik enorme hang naar albums uit de periode dat het budget wat schraal was. Een psycholoog gaat daar vast wat van vinden, maar ik geniet vooral van de muziek en probeer met dit soort schrijfsels mijn enthousiasme wat te delen.
Soms gaat dat gepaard met wat sentimenten en wat is daar mis mee? In m'n collectie zit heel veel moderne en recente muziek, maar eind jaren zestig en begin jaren 70 hebben nu eenmaal mijn muzikale smaak ik hoge maten gevormd.
Van The Doors had ik als puber een paar singletjes die ik bij de Termeulen in de aanbieding had gekocht en ik smulde ervan. Voor een puber soms wat verwarrende teksten, maar ik schoof het als pannenkoeken met stroop naar binnen.
Lekker om eindelijk dit weergaloos goede debuut van The Doors uit 1967 als vinyl in m'n collectie op te nemen.
Het album hoort ook beslist thuis in het rijtje briljante debuut albums zoals Led Zepellin, In The Court Of The Crimson King, Eagles, Greetings From Asbury Park (Springsteen) en Chicago Transit Authority om er even een paar te noemen.
Dit debuut van The Doors is Psychedelische Rock van de bovenste plank en hoewel mijn persoonlijke singletjes sentimenten zeker een rol spelen is de eeuwigheidswaarde van dit album gewoon enorm groot.
Ik ben helemaal niet van het loket dat vroeger alles beter was. Toch kan ik het idee niet negeren dat de muziek die eind jaren 60 en begin jaren 70 werd gemaakt wel heel erg goed de tand des tijds aan het overleven is.
Ik heb de vraag al eens eerder gesteld: welke albums die dit jaar verschijnen hebben over 50 jaar dezelfde eeuwigheidswaarde als deze The Doors en de andere hierboven genoemde debuut albums?
Simpele vraag toch? Zeg het maar?
Ik tik dit net in op het moment dat "Light My Fire" uit de luidsprekers rolt. Als puber smulde ik van het lange orgel intermezzo wat gevolgd werd door een paar droge drumklappen om het tempo erin te houden.
Als puber was ik enorm onder de indruk van het muzikale deel en de tekst van dit Psychedelische pareltje had zelfs een enorme erotiserende werking.
Het singeltje "Light My Fire" heb ik toen grijs gedraaid en ik zing de tekst nog steeds foutloos mee. Niet dat ik daar iemand een plezier mee doe, maar het geeft aan hoe enorme beklijvend muziek kan zijn.
Naast "Light My Fire" kennen we van dit album natuurlijk ook allemaal het nummer "The End". Aanvankelijk een nummer van een afscheid in de liefde maar evolueerde al snel tot een Grieks drama. Toen het nummer ook nog eens werd gebruikt in het apocalyptische meesterwerk van Francis Ford Coppola kreeg "The End" een onnavolgbare status. Het nummer is na "Riders Of The Storm" van de negen nummers die The Doors in de Top2000 hebben staan dan ook de hoogst genoteerde.
"The End" is een capo lavoro maar laat tevens zien dat frontman Morrison schijt, maar dan ook schijt heeft aan iedere fatsoensnorm. Dit rebelse gedrag zorgde voor veel unieke muziek en waardering maar ook voor de ondergang voor dit literaire en muzikale wonder.
Dat neemt niet weg dat de eerste zes albums van The Doors verplichte kost zijn voor een ieder die van beklijvende muziek houdt die een mega hoge eeuwigheidswaarde heeft.
Dit debuut The Doors was bij het verschijnen een sensatie die in de VS maar liefst vier keer platina opbracht. Voor muziek in dit genre toch een ongekend unieke prestatie. Ter vergelijk: het debuut van The Beatles wat echt wel heel laagdrempelige muziek is kwam niet verder dan één platina plaat!
The Doors..............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten