50 jaar nooit saai

Vandaag viert dit legendarische Rock album haar 50e verjaardag. Het was het vierde album van Rod Stewart en daarmee maakte hij een briljant kwartet compleet. Vier meesterwerken op een rij met heerlijk pure, authentieke Rock met een rauw randje.

Helaas werd het vanaf het vijfde album allemaal wat gepolijster. Vaak wat overgeproduceerd en toch veel meer op het grote publiek gericht.

Die eerste vier albums zijn echter een must voor wie van een wat ruwer randje houdt. Hier als opfrisser voor het geheugen een opsomming van die vier pareltjes:

• An Old Raincoat Won't Ever Let You Down (1969)
• Gasoline Alley (1970)
• Every Picture Tells a Story (1971)
• Never a Dull Moment (1972)

Ik zou zelf niet gelijk een voorkeur uit kunnen spreken. Op Every Picture Tells a Story vinden we naast klassiekers als "Maggie May", "(I Know) I'm Losing You", "(Find a) Reason to Believe" een van mijn favoriete nummers van Rod: "Mandolin Wind".

Ook de twee eerste albums staan vol met juweeltjes.

Van het vandaag jarige Never a Dull Moment moeten we natuurlijk zeker even "Angel" van Jimi Hendrix noemen. Dit gitaarwonder schreef dit nummer voor zijn moeder die overleed toen Jimi nog een puber was.

Tragisch genoeg was Jimi zelf ook overleden voor het nummer op het alsbum The Cry Of Love (1971) verscheen. Stewart brengt het op intense wijze en Ron Wood zorgt voor een magnifieke gitaar intro.

Of het persoonlijk is weet ik niet maar Rod komt op dit album meermaals bij zijn moeder terecht. Het begint al met de opener "True Blue" waarbij hij zich bij z'n moeder verontschuldigd dat hij wel nooit een miljonair zal worden:

Never been a millionaire
And I tell you, mama, I don't care
Never gonna own a race-horse
Or a fast back mid-engine Porsche

Dat miljonair zou uiteindelijk ruimschoots goed komen, maar Rod was er toen duidelijk door gefixeerd want ook in het nummer "You Wear It Well" geeft hij aan hoe fijn de zes nullen status is.

Meer moeder dan weer in de heerlijke vertolking van ."Mama, You Been on My Mind" wat we dan weer kennen van Bob Dylan.

Of wat te denken van "Twistin' the Night Away" van Sam Cooke? Uiteraard is deze laatste een betere zanger maar Rod laat de luisteraar even als geen ander voelen hoe je de nacht moet weg dansen.

Naast een vijftal covers bevat het album ook een viertal nummers geschreven Stewart samen met Wood of Quittenton.

 

Toch is het een cover wat ik op dit album het beste nummer vind en dat is  "I'd Rather Go Blind" geschreven door Ellington Jordan. Ook Etta James en Billy Foster worden voor een bijdrage vermeld.

Het was ook Etta James die het nummer in 1967 voor het eerst in de hitlijsten zong. 

Daarna is het nummer tientallen keren gecoverd en een van de bekendste versies is die van Chicken Shack. Deze Blues en R&B formatie had er in 1969 een grote hit mee. 

Joe Bonamassa en Beth Hart, Elkie Brooks, Paolo Nutini, The Allman Brothers speelde het nummer allemaal wel een keer. Tedeschi en Allman Bros gitaristen Derek Trucks en Warren Haynes speelde het nummer zelfs in het Witte Huis voor de Obama's. 

Het nummer mag gezien worden als een klassieker onder de klassiekers en de versie van Stewart behoort zonder meer tot een van de beste uitvoeringen.

 

De album titel is perfect gekozen want dit album is geen moment saai. Heerlijke pure Rock met een stevig wolkje Blue Eyed Soul. Rod's rauwe stem wordt begeleid door een uitmuntende band met als resultaat een authentiek en tijdloos album.