Tea For The Tillerman 2

Het is 50 jaar geleden dat Tea For The Tillerman werd uitgebracht. Het vierde studioalbum van Cat Stevens en z’n tweede nadat hij uit het sanatorium was gekomen.
Hij was daar terecht gekomen omdat het succes van de eerste twee albums en de rij hits (oa The First Cut Is The Deepest, Love My Dog, Matthew & Son) toch wat groot was voor de nog jonge schouders.
Cat Stevens kwam geweldig terug met het album Mona Bone Jakon met oa dit hit "Lady D’Arbanville". Wees eens eerlijk: wie droomde niet van Patti?

Vrij kort daarop kwam het fenomenale album Tea For The Tillerman. Het regende 5 sterren en 10en.
Het album staat ook in alle lijstjes als “de beste 500 albums” en “1000 albums die je moet luisteren voor je dood gaat”.
Met enig toeval was dit ook mijn eerste album. Ik vond de muziek mooi, maar toen ik naar de teksten ging luisteren was ik helemaal verkocht.
Deze sloten naadloos aan bij de zoekende puber die ik was.

Na 50 jaar behoort het nog steeds tot mijn favoriete album en was dan ook benieuwd wat er bij een jubileum editie aan moois zou komen.
Al een aantal jaren is het erg trendy om albums na 40, 45, 50 jaar van een jubileum editie te voorzien.
Vaak is het niks meer dan een herpersing met een sticker. Soms is de plaat opnieuw gemasterd. Soms een speciale hoes, boekje of heeft het vinyl een mooi kleurtje.
En soms wordt er een extra of zelfs meer platen toegevoegd met nummers die het bij bij de oorspronkelijke releasse niet haalde.

Ik heb dan altijd een simpele vraag: “als het toen niet goed genoeg was waarom nu dan wel?”
Vaak is dat ook niks meer dan geldklopperij. Soms is het echt wel interessant om te horen hoe een nummer zich ontwikkeld heeft, maar voor dat soort bonustracks ga ik niet ineens een vermogen betalen.
Maar in nagenoeg al die jubileum edities gaat het maar om één ding: op een heel makkelijke manier geld verdienen.
Een trend die al een aantal jaren bezig is en een trend waar Cat Stevens een heel eigen invulling aan gegeven heeft.
Niet een paar laffe foto’s en outtakes toevoegen. Gewoon het album opnieuw opnemen.
De cover opnieuw getekend in de sfeer van de huidige tijd. Een aantal oude muzikanten opgetrommeld en aangevuld met wat nieuwe en opnieuw de studio in.
Alle nummers van een ander arrangement voorzien en spelen maar.
Het idee is briljant maar als artiest stel je je ook wel kwetsbaar op. Zeker bij een album wat in 1970 de hoogste rapportcijfers kreeg.

De eerste versie van Tea For The Tillerman heb ik wellicht een paar duizend keer geluisterd. Dat klinkt zo vertrouwd in het gehoor dat deze 2.0 versie toch even wennen is.
Maar het is origineel, knap, het klinkt goed en zo’n album krijgt direct 4 sterren.
Ook geluidstechnisch is het dik in orde. Gelukkig want het originele album wordt door vele audiofielen omarmt als een referentie hoe een plaat moet klinken.

Ik heb al meermaals over het oorspronkelijke album gezegd dat de teksten zo pijnlijk actueel zijn.
In 1970 geschreven door een jongen van 22.
Bizar hoe toepasselijk en Cat Stevens vraagt zich terecht na 50 jaar nog steeds af “Where do The Childeren Play”.
Leg de tekst van Father & Son eens als metafoor op de huidige Corona maatregelen: “From the moment I could talk I was orded to listen”
Muziekanalisten hebben zich altijd afgevraagd of Sad Lisa wel over de liefde voor een vrouw ging.
Het is een folk pareltje waarin tweespalt wordt bezongen en kan een pijnlijke metafoor zijn naar de verdeeldheid in de maatschappij.
“On The Road To Find Out” blijft een van m’n favorieten. De tekst paste ooit als ingelopen schoenen en ook in deze versie was ik toen zeker gevallen voor dit nummer.

Het album bevat ook het veelvuldig gecoverde “Wild World” en in deze uitvoering is dat het nummer waar ik het meest aan moet wennen.

Op sommige momenten hoor je dat Cat Stevens meer z’n best moet doen dan 50 jaar geleden. Maar de maturiteit voegt wel degelijk iets toe.
Het kan, mag en zal nooit de vervanger worden van het oorspronkelijke album. Het laat echter meer dan ooit zien hoe tijdloos Tea For The Tillerman is.

Het is vooral een album voor hen die het origineel goed kennen. Heb je het origineel niet is het beter daar je geld aan uit te geven.
Niet dat deze remake niet goed is. Alleen zonder deel 1 ga je niet de maximale voldoening uit deel 2 halen.
Vooral de fans van het oorspronkelijke album zijn getrakteerd op een gerijpte sprong door de geschiedenis.
Draai de twee albums eens achter elkaar en stel de vraag: “wat is er met mij in 50 jaar gebeurd”

Een traktatie is dit album in alle opzichten.
Dat ook nog eens zonder dat je het gevoel hebt dat er even een klap geld uit je zak is geklopt.