Gister kon je niet om dit nieuws heen. De papieren Telegraaf opende met een reuze kop, Twitter ontplofte , en in tientallen TV programma's kwam het aan bod.
De 72 jarige George Kooymans van de Golden Earring heeft ALS. We weten allemaal inmiddels genoeg hoe het ziektebeeld verloopt en als je daar aan denkt lopen de koude rillingen over je rug.
De Earring is waarschijnlijk de band die ik het meest aantal keer heb zien spelen. Ze waren ook het eerste concert met mijn vrouw. Dat was Unplugged in Luxor Rotterdam in 1993.
Toen we 27 jaar geleden trouwde hebben we ook serieus overwogen om de Earring 30-40 minuten op ons trouwfeest te laten spelen.
Zo'n mini gig was nog redelijk te betalen. We werkte ook allebei voor een dik salaris, nog geen kind, paard en hypotheek en de auto was ook van de baas.
Waar we vooral mee zaten wat je doet als de Earring dan naar huis gaat. Dan moet je ook nog een bandje/DJ hebben voor de rest van het feest. Dan gaat de tweede act wel in heel erg grote schoenen staan.
Hoe zo'n feest dan kon verlopen konden we ons moeilijk een voorstelling van maken en daar was het dan net even te kostbaar voor.
Ergens in een doos op zolder met trouwspullen ligt nog wel de flyer van het boekingskantoor. Beide zijn we fan van de Earring maar dit soort nieuws komt toch bij iedereen heel hard aan?
Natuurlijk worden er iedere dag 1000en mensen ziek, maar als een van onze idolen dat overkomt voelt dat ineens heel anders.
Onze idolen staan toch symbool voor onoverwinnelijk, voor energiek, voor creatief, voor gek, voor alles kan toch?
Ik werd nog wel extra verdrietig van een ieder die zich opwond dat de Earring niet meer ging optreden.
Voor mij is er maar één ding triest en dat is dat iemand en zijn omgeving een heel zware weg staat te wachten. Een heel zware weg............
Eigenlijk kan ik er ook niet veel meer over zeggen dan: Sterkte George!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten