Dit album had ik vroeger in de collectie, maar sneuvelde toen ik overstapte op CD. Het CD avontuur heeft net geen 35 jaar geduurd en ben inmiddels weer helemaal over op vinyl.
Dit is zo'n album dat moet gewoon in de kast staan. Als liefhebber van Blues kan je sowieso niet om Cuby heen en 3-4 albums van "onze" Bluesband is toch wel een must.
Vandaag bij de post. Het gaat om een heruitgave en is geperst met paars vinyl. Soms zijn gekleurde exemplaren van vage fabrikanten afkomstig en dat kan wel eens een naar effect op de geluidskwaliteit hebben. In dit geval klinkt het allemaal prima. Mooi schoon, prima dynamiek. Niks mis mee.
Techniek ok dus snel naar de muziek.
Er zijn nogal wat mensen die dit album te droevig vinden. Dat is voor mij een suikerspin bestellen en dan klagen dat deze zoet is.
Het album is voor mij toch een van de beste Blues albums van Nederlandse bodem. Uiteraard zijn albums van Cuby zoals hun briljante debuut Desolation uit 1966 en Groeten uit Grollo (1967) meesterwerkjes van de bovenste plank. Ook must haves!
Maar er is een prima pleidooi te houden dat Too Blind To See het beste Cuby album is.
Juist die intense droefheid die ze op dit album hier en daar weten te creëren maken het tot een echte Blues plaat. Bij de titelsong denk je toch binnen een minuut dat iemand Delta Blues aan het spelen is met een elektrische set?
Dit album uit 1970 laat wat mij betreft zien hoe Cuby de Blues meer beheerst dan welke Nederlandse Blues band dan ook.
Een album wat juist door de droefheid uitstijgt naar een unieke hoogte.
Meeslepende intense Blues op een album wat beslist een klassieker genoemd mag worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten