Het is vandaag exact 60 jaar geleden dan Robert Zimmerman zijn naam liet aanpassen in Bob Dylan. Er zijn aanwijzingen dat hij eerst Dillon heeft gebruikt, maar het werd dus Dylan.
Om dat Dillon heb ik nog wel eens vreselijk gelachen. Eind jaren 70 kwam ik regelmatig in de Drie Ballons in Rotterdam. Een kroeg waar gasten als Jules Deelder zich ophielden en het trok veel intellectuele buitenlanders aan. Zo ook een Fransman waar ik heel wat avonden bier mee heb zitten drinken en uren mee kon filosoferen over de teksten van Dylan.
Deze Fransman kenden het verhaal over de naam Dillon. Hij sprak dat ook met een sterk gevoel voor zelfspot en dat heerlijke accent van Rene uit 'Alo' 'Alo': BOB DILLON.
Ik hoor het hem nog zeggen maar of ons gezamenlijk gebral vanachter het gouden vocht tot echt inzicht heeft geleidt ten aanzien van de teksten van Dylan betwijfel ik.
Goede muziek, goed bier, goed gezelschap........... je zou voor minder.
Dylan komt eerdaags naar Nederland maar dat laat ik lekker aan mij voorbij gaan. Ik zit liever met een Fransman en een biertje de teksten van Bob uit te kluiven dan met duizenden mensen teksten mee te blèren. Teksten waarvan de meeste niet eens weten wat ze betekenen.
Dylan wil ik alleen horen en hooguit met nog een, twee liefhebbers. Liefst met een lekker glaasje om het gefilosofeer een zetje te geven.
Het officieel aan laten passen van zijn naam kwam kort na het verschijnen van zijn debuut album een paar maanden eerder in '62. Robert was toen blijkbaar zeker van zijn zaak en nu 60 jaar later blijkt het nog steeds een uitstekend gekozen naam. Sterker Bob Dylan is niet zomaar een naam het is een ijzersterk merk geworden.
Of de dwarse protestzanger van weleer dat voor ogen had laat zich raden, maar het succes is nu eenmaal meer naar Dylan op zoek gegaan dan andersom. Sterker: Dylan heeft met Self Portrait (1970) toch eens stevig tegengas gegeven. Zelfs die poging is met terugwerkende kracht mislukt want ook dat album wordt meer en meer gewaardeerd.
60 jaar Bob Dylan vier ik even met een niet alledaags album namelijk Empire Burlesque uit 1985. Het album is op de een of andere manier altijd een beetje langs mij heen gegaan. Het kwam uit in de periode dat de CD in opkomst was en ik had alle officiële albums van Dylan op LP (tegenwoordig zeg je natuurlijk vinyl).
Bij de opkomst van de CD liet ik mij toch vooral verleiden tot muziek die het extra goed deed op een zilver schijfje zoals The Dire Straits en Pink Floyd om er een paar te noemen.
In het tweede deel van de 80er jaren draaide ik mooie muziek op CD en Dylan op vinyl. Dit had ook te maken dat ik toen best veel bootlegs van Dylan had.
M'n geld ging kort na de introductie van de CD volledig op aan zilveren schijfjes en de Dylan collectie groeide niet meer.
Dat ben ik de laatste jaren recht aan het zetten en heb inmiddels wat recente albums van Robert. Uiteraard het briljante Rough and Rowdy Ways uit 2020, maar ook voor albums als Tempest (2012) en Fallen Angel (2016) heb ik een spaarvarken aan de lijn laten doen.
Door de revival van de LP zijn de albums van Bob de laatste 10-15 jaar prima verkrijgbaar op vinyl. Het is vooral de periode 1985-2005 waar het vinyl heel schaars is. Veel is inmiddels opnieuw uitgebracht maar het blijven lastige jaren.
Zaterdag liep ik voor een prikkie tegen een mooi exemplaar van deze Empire Burlesque aan. Wat promo stickers maar verder keurige hoes en vinyl als nieuw.
Waarom denk je dan?
Na een eerste luisterbeurt is het duidelijk dat we niet met Dylan's beste album te maken hebben. Het staat ook niet in de top 10, maar is toch verre van een slechte plaat. Het luistert wat argeloos weg en misschien is dat de enige kritiek. De nummers nodigen niet gelijk uit om samen met een Fransman over de betekenis te gaan zitten filosoferen.
Voor Dylan was het zijn 23e studio album en hoewel we zo nu en dan wat Bluesrock denken te horen leunt Dylan als nooit te voren tegen de Pop aan. Het is ook wat overgeproduceerd en ik sluit niet uit dat Arthur Baker (bekend van disco, hip-hop, dance) die het album heeft gemixt daar een belangrijk aandeel in heeft gehad.
Die clean mix zorgt in mijn geval ervoor dat ik wat minder aandacht voor de teksten heb en dit album had ik eind jaren 80 echt niks gevonden.
Ouderdom gaat echter ook gepaard met wat meer vergevingsgezindheid en eigenlijk ben ik gewoon blij met deze aanvulling in de Dylan collectie........
Net een glaasje ingeschonken en met een glimlach doe ik de Fransman uit de Drie Ballons nog even na: Bob Dillon!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten