Sentiment

Afgelopen week zat ik te zoeken naar een alternatief voor het verschrikkelijk zuinige vilten matje op mijn nieuwe Pro-Ject draaitafel.

Tijdens die zoektocht kwam ik een foto tegen van een van mijn eerste draaitafels. De derde in de rij.

Ik begon ooit met een Philips koffergrammofoon. Deze had ik overgenomen van een vriend die over meer geld en vooral over grote ogen beschikte, maar eigenlijk geen muziekliefhebber was. Onwijs aardige gast maar muziek was niet zijn ding.

 

De koffergrammofoon was als nieuw alleen ik draaide wel 4,5,6 platen op een dag. In het begin had ik maar een paar platen maar het begin al snel te groeien. 

Het koffertje heb ik echt uitgewoond. Daarna was het de beurt aan een platenspeler die uit zo'n lomp stereo-meubel kwam. Ook een Philips met zo'n platenwisselaar maar dat hele mechanisme was naar de vaantjes dus voor ik die speler kon gebruiken moest ik hem eerst strippen.

Zelf een sokkel voor het spelertje gemaakt en het versterkerdeel (buizen) uit de radio gehaald en een box gebouwd.

 

Kort daarop beschikte ik over een eenvoudige stereo transistor versterker. De Sint was gul dat jaar zullen we maar zeggen.

Twee boxen gebouwd en ik kon weer even verder. Tot ik de kans kreeg om een Thorens 184 over te nemen. Een loei zware semi professionele draaitafel uit 1958.

Zelfs toen (1973?) zag het er niet uit maar het was een beest van een speler. Enorm stabiel en ondanks het wat lompe uiterlijk van de arm kon deze een hoogwaardig Shure element prima over de plaat laten gaan.

Ook hier een sokkel voor gemaakt en er waren dagen dan draaide ik wel 15 platen op dat lompe ding.

Vooral toen ik gevloerd werd door de ziekte van Pfeifer. Op bed liggen, wat lezen en platen draaien. Zelden zal een draaitafel zo'n duurtest hebben ondergaan als deze Thorens 184.

In mijn verzameling zaten in die jaren heel wat bootlegs van Bob Dylan en voor ik weer wat actiever mocht zijn kende ik het hele repertoire van Dylan uit mijn hoofd.

Ander artiesten die aan de beurt kwamen op de 184 waren The Stones, The Who, Cat Stevens, Neil Young, Rare Earth, Procol Harum, Carole King en onze eigen Boudewijn de Groot. 

 

De speler maakte uiteindelijk plaats voor een zeer knappe Kenwood draaitafel, maar met de Thorens 184 heb ik toch de grootste stap gezet in mij belangstelling voor muziek. Voor mij staat deze 184 toch een beetje symbool voor de stap naar passionele muziekliefhebber. Ik kan ook niet aan Dylan denken zonder deze speler te zien.

En zelfs nu is het nog steeds een heel stoer ding. Stoer? Is toch gewoon een geil ding!