Stephen Stills - 4 maal anders

Niemand anders dan Stills heeft mij door de diepste putten van het liefdesverdriet gehaald. Ok en een paar hele goedkope flessen whisky.
Met name de songs die Stephen in de beginperiode met Crosby, Stills & Nash heeft gemaakt deden het erg goed bij me.
De “wond” die Judy Collins bij hem achterliet was blijkbaar inspiratie voor een enorme rij prachtige songs.

Stills heeft een aantal albums op z’n naam staan die tot de absolute top behoren. Al of niet met een paar maatjes, maar de albums Buffalo Springfield Again, Crosby, Stills & Nash (1969), Deja Vu (CSN&Y), Stephen’s eerste twee solo platen (1970-1971) en de thematische dubbelaar Manassas (1972) behoren tot het neusje van de zalm.

Toch heb Ik vier albums van/met Stills uit de kast getrokken die we niet snel in de top lijstjes zien staan.

 

Buffalo Springfield

Deze dubbelaar (1973) bevat het belangrijkste en bijna complete werk van de Buffalo Spingfield. Voor wie de drie normale studio albums heeft misschien overbodig zou je dan denken?

Mis!

Deze compilatie bevat namelijk een 9 minuten lange versie van Bluebird. Stills gaat daar helemaal los. Must have voor fans van Stephen! Verder alle bekende nummers van dit kruitvat aan ego’s.

Best Of Bread & Roses Festival 1978

Een onofficiële uitgave van een live registratie. Als je minder dan 10 platen van/met Stephen Stills hebt zou ik deze plaat maar lekker in de winkel laten staan.

Deze plaat zal vooral op waardering kunnen rekenen op wie het werk van Stills al vrij goed kennen.

Een aantal van z’n bekende nummers brengt Stephen klein en fijn in een heel intieme sfeer. Het gevoel van een heel klein theater. De waarde in deze plaat zit er vooral in als je de originele versie kent en deze fijne bijna broze uitvoeringen hoort. Maar aan het eind kan Stephen het niet laten om het tempo toch wat op te voeren en besluit met een rommelige maar sfeervolle medley met 49 bye-byes en For What it’s Worth.

Voor fijnproevers die niet struikelen over imperfectie. Want zowel qua geluidskwaliteit en uitvoering is er ook over dit product wel wat te zeggen. Info op de hoes over de setlist mankeert wel wat aan. Alleen daarom al handig als je een beetje vertrouwd bent met Stephen’s werk.

Spanish Suite (staat ook foutief op de hoes) is m’n favoriet en mooi hoe het publiek even in verwarring is en Stephen nog even een couplet doortrekt. Smullen!

Super Session (1968)

Stills is hier alleen op kant twee te horen waar hij een heerlijke set afwerkt samen Al Kooper die we kennen van de begin periode van Blood, Sweet en Tears.

Zalige versies van It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry en van Season of the Witch

The Rides – Can't get enough (2013)
Stills was al ruim op de pensioengerechtigde leeftijd, maar ging nog een aantal keer naar de studio om een aantal heerlijke platen af te leveren.
Twee platen daarvan met z’n “hobby” blues band The Rides. Samen met gitarist Kenny Wayne Shepherd (oa bekend van de G3) en toetsenist Barry Goldberg die wel ook al meespeelde op Super Session
Twee platen met heerlijke elektrische blues. Geen commerciële hoogstandjes, maar gewoon lekker recht voor z’n raap muziek. Deze Can't get enough vind ik persoonlijk het beste.

 

Vier maal Stills maar dan anders!