Uit een Interview deze week in Mojo valt op te maken dat dat niet zo vanzelfsprekend is. Maar hij gaf in het zelfde interview aan tegenwoordig een stuk gezonder te leven.
Op de verjaardag van Neil kunnen we natuurlijk z’n laatste plaat draaien?
We kunnen z’n eerste solo album draaien.
Het tweede album van The Buffalo Springfield wat zonder meer de beste van de drie is.
Of een van CSN&Y en dan kom je haast op Deja Vu of 4 Way Street uit.
Of Neils grootste succes: Harvest.
Het zou geen eer doen aan het karakter van de Canadees die zelf graag eigenzinnige keuze’s maakt.
Daarom:
Buffalo Springfield – The Source (1970)
Deze verzamelaar is speciaal voor de Nederlandse markt gemaakt. Opmerkelijk is dat er vrij veel nummers van het derde en laatste album van Buffalo Springfield op terecht zijn gekomen.
Gek genoeg staan er maar twee nummers van Neil op waarvan eentje ook nog samen is gemaakt met Richie Furray.
Eigenlijk – zoals zovele – een overbodige verzamelaar en eigenlijk alleen een leuk object voor de Buffalo Springfield fan die alles al heeft.
Wel met het wonderschone "I’am a Child"
Everybody’s Rocking (1983)
Neil heeft nagenoeg z’n hele carrière bij Reprise gezeten. Tussen 1982 en 1987 heeft hij echter een uitstapje gemaakt naar Geffen Records. Neil zat in die jaren in een creatieve zoektocht wat door David Geffen niet werd gewaardeerd. Buiten de financiële aspecten was in het contract afgesproken dat Neil alle vrijheid had om te maken wat hij wilde maken.
Het eerste album bij Geffen was Trans. Een elektronisch album met een voicevervormer en niet ieder wist dat te waarderen. Ik draai de plaat 1 keer per jaar, maar de 4 sterren die het blad Rolling Stones gaf gaan er echt niet komen. Na dit experiment met elektronica kwam er een country album. Alleen daar was David Geffen het niet mee eens en het country album verdween op de plank en werd pas later uitgegeven.
David Geffen wilde een Rock album en hij kon het krijgen. Neil trommelde een band bij elkaar met de geweldige naam The Schocking Pinks en schokkend werd het.
Weinig muziek en gewoon platte Rock & Roll. Slecht? Niet echt maar verre van een hoogvlieger. Ik kan mij dan ook voorstellen dat Geffen zich toch een beetje genept voelde. Dus David stapte dan ook naar de rechter. Dat verloor hij natuurlijk, maar later was Neil zo sportief wat financieel water bij de wijn te doen.
Het album laat vooral zien dat Neil wars is van iedere vorm van hiërarchie en hij zijn maximale artistieke vrijheid opeist. Daarmee is het belang van dit album groter dan de muziek zelf. Veel platenbazen zullen toch met een schuin oog naar deze uitspraak hebben gekeken.
Dead Man (1996)
Een Western in prachtig zwart/wit met Johnny Depp in de hoofdrol. Neil maakte er de soundtrack voor. Wellicht had Johnny dat zelf gekund, want die kan zelf toch ook een beetje gitaar spelen. Met Alice Cooper en Joe Perry vormt hij al een aantal jaren de Hollywood Vampires.
Dead Man is een dubbelalbum met vooral sfeerondersteunende gitaarwerkjes en hier en daar wat gebrabbel van Depp zelf.
In mijn ogen een zeer geslaagde soundtrack, maar de hoes geeft geen enkele aanwijzing over de muziek.
Wel een 4 tal prachtige foto’s op de binnenhoezen.
Roxy: Tonight's the Night Live (2018)
Roxy is een theater in Los Angeles en Tonight's the Night is Neil’s 6de (had de vijfde moeten zijn) studioalbum uit 1975.
Deze live opnames zijn ruim van voor het betreffende studio-album werd uitgebracht en voor het publiek was het dus allemaal nieuw materiaal.
Deze live opnames hebben uiteindelijk ook nog jaren op de plank gelegen, maar vorig jaar op een dubbelalbum vrijgegeven. Dubbelalbum is een groot woord want kant 4 is geëtst.
Maar net als het studioalbum een indrukwekkende set muziek.
Neil en de band hadden immers twee vrienden verloren. Danny Whitten voormalig lid van Crazy Horse en roadie Bruce Berry waren beide aan een overdosis gestorven.
Deze tragische gebeurtenissen hadden wel de nodige impact op de composities en uitvoeringen.
Heb je Tonight's the Night staan moet je je afvragen of dit album wat toevoegt. Ben je een Neil Young liefhebber die het interessant vindt hoe de artiest en hoe nummers zich ontwikkelen, is dit om vingers en duimen bij af te likken.
NEIL: HAPPY BIRTHDAY
Geen opmerkingen:
Een reactie posten