Nooit van gehoord zullen velen van jullie zeggen. De artiestennaam van Henry is dan ook Taj Mahal en ook die naam zal bij veel Nederlanders geen bel doen rinkelen. Nu vind ik persoonlijk Taj Mahal ook een erg onhandige artiestennaam voor een Blues artiest. Het verhaal gaat dat deze naam hem in een droom is aangereikt.
Vandaag wordt Taj Mahal 80 jaar en een mooie aanleiding om dit blogje even af te stoffen.
Taj Mahal komt uit een muzikale familie en muziek is hem als het ware met de paplepel ingegoten. Z’n moeder zong in het kerkkoor (Gosspel) en z’n vader was beroepsmuzikant.
Tragisch verloor hij op vrij jonge leeftijd al zijn vader, maar ook z’n stiefvader maakte muziek.
Daarnaast was in huize Taj Mahal muziek een vanzelfsprekendheid. In huize Mahal was muziek van alle windstreken - met name Afrika en de Caraïben - nadrukkelijk aanwezig.
De diverse muziekstijlen waar de jonge Mahal mee geconfronteerd werd zorgde tevens dat hij belangstelling ontwikkelde voor veel soorten instrumenten.
Taj Mahal is dan ook een echte multi-instrumentalist zoals we dat zo mooi zeggen. Het genre wat hij speelt is nagenoeg altijd Blues, maar regelmatig zijn andere elementen aanwezig
Het had echter heel anders kunnen lopen want Taj Mahal had een zeer sterke affiniteit met de landbouw. Hij studeerde dat en had in die jaren al een krachtige visie hoe de voedselketen in elkaar moet zitten.
Toch koos hij voor de muziek en begin 60er jaren verruilde hij New York voor Santa Monica aan de westkust van de VS.
Daar kwam hij in contact met muzikanten als Ry Cooder die zich eveneens graag door vele muziekstijlen heeft laten inspireren.
Naast Cooder kwam de jonge Mahal ook in aanraking met Blues legendes als Howlin 'Wolf, Buddy Guy en Muddy Waters.
Vanaf dat moment ging het snel voor Mahal en tussen 1968 en nu heeft hij ruim 30 puike albums gemaakt.
Voor een aantal van die albums heeft Mahal prijzen gekregen als beste Blues album van het jaar.
Omdat Mahal altijd wel aan het zoeken en experimenteren is met andere muziekstijlen zitten er ook een paar albums bij met - al of niet begrijpelijk - wat lagere noteringen.
Mahal is nu eenmaal niet de standaard Blues artiest. Dat begint al bij zijn wat typische artiestennaam, maar veel albums bevatten culturele uitstapjes die niet altijd door een ieder worden gewaardeerd.
Naast de nodige soloplaten heeft Mahal als sessiemuzikant bij vele anderen (oa The Stones) gespeeld en heeft hij een grote hoeveelheid filmmuziek gemaakt.
Het album wat nu opstaat bevat een aantal klassieke Bluesnummers als wel een aantal composities van Mahal zelf. Opmerkelijk is dat Mahal nagenoeg alle instrumenten op dit album zelf speelt. Daarnaast zijn de Pointer Sisters op een aantal nummers duidelijk aanwezig als achtergrondkoor.
Op dit album onder andere de klassieker Frankie and Johnny. Het trieste verhaal van Johnny die overspel pleegt en Frankie geen andere optie geeft hem met een 44 overhoop te schieten.
Het nummer is echt door honderden artiesten opgenomen. Daar zitten veel onbekenden artiesten bij maar Frankie and Johnny is ook uitgevoerd door grootheden als Bob Dylan, Johnny Cash, Sam Cooke, Stevie Wonder, Van Morrison en vele, vele anderen.
Het nummer is een zogenaamde traditional wat betekend dat er geen componist/songwriter bekend is.
Meermaals is het liedje ook inspiratie geweest voor een film zoals in 1936 met de prachtige klassieke Helen Morgan. Daarna in 1966 met Elvis in de hoofdrol en in 1991 met Al Pacino en Michelle Peiffer.
Op dit album ook de klassieker Dust My Broom waar Elmore James op het label de credits krijgt. Die credits horen natuurlijk bij Robert Johnson.
Niet echt belangrijk want Mahal geeft aan deze klassieker toch weer zijn geheel eigen invulling.
In totaal een geslaagd album met de nodige klassieke Blues met hier en daar wat knipogen naar Folk en Jazz.
Mahal is nog steeds actief en heeft recent een album uitgebracht met Ry Cooder. De titel van het album is Get On Board met als subtitel The Songs Of Sonny Terry And Brownie McGhee en is dus een oude aan deze twee Blues legendes.
Mahal is een minder bekend artiest in Nederland en dat is jammer. Zo nu en dan een album van Mahal is toch echt een traktatie.
Daarnaast geeft Mahal een prachtig inzicht hoe Blues verrijkt kan worden door gebruik van andere muziekstijlen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten