Aantal jaren geleden had ik een collega die keek vanaf maandagochtend als hij binnenkwam al uit naar het weekend. Natuurlijk is het lekker om vrije tijd te hebben, maar vrije tijd bestaat alleen bij de gratie van tijd die niet vrij is.
Geen warm zonder koud, geen hoog zonder laag, geen geluk zonder verdriet, geen wit zonder zwart.
Ik barst van de hobby's maar toen ik - mede door de Corona - een tijdje aan de kant zat werden alle dagen weekend en dat vond ik niet fijn. Helemaal niet fijn. Ik ben verre van een workaholic maar ik vind het wel fijn een bijdrage aan de maatschappij te leveren.
Met de hierboven genoemde collega liep het overigens niet goed af. Vervroegd met pensioen gegaan en..............nog geen zes maanden later was hij dood. Heel z'n leven uitgekeken om niet te hoeven werken en daar amper een half jaar van genoten.
Weekend............
Een hele fraaie song met weekend in de titel staat op het album New Morning van Bob Dylan uit 1970. Het album is de opvolger van Selfportrait wat een paar maanden eerder dat jaar was verschenen.
Met Selfportrait steekt Dylan eigenlijk z'n middelvinger op naar de volledige muziekpers met als boodschap Dylan doet waar Dylan zin in heeft. Zo ook op deze New Morning.
Dylan heeft in die fase van z'n leven gekozen voor het platteland en een gezin. Of dat helemaal lukt is de vraag want juist het nummer waarvoor ik deze plaat uit de kast trek roept wat vraagtekens op.
Binnen de context lijkt het een om iemand te gaan die binnen een relatie om commitment vraagt maar dat zelf blijkbaar niet zo goed kan geven.
Zou je het nummer in de huidige tijd los beoordelen komt waarschijnlijk het woord stalker in je op.
Ook "Time Passes Slowly" geeft het gevoel van iemand die de ander geen ruimte geeft. Het nummer creëert een schijnbaar relaxe sfeer, maar roept ook het gevoel van gevangen te zitten in de bergen.
Het album is overigens heerlijk gevarieerd getuige de aanwezigheid van Maeretha Stewart op "If Dogs Run Free". Een jazzy nummer met een uitstekende Al Kooper op piano.
Het album is overladen met een boodschap naar een teruggetrokken leven en komt in een groot aantal nummers aan bod. Je zou het haast een conceptalbum kunnen noemen!
Dylan eens niet wuivend met de anti oorlogsvlag, maar als vaandeldrager van het gezin als ultieme bestemming.
Ook muzikaal is dit een heel lekker album door de enorme diversiteit. De eerder genoemde knipoog naar de Jazz maar er is Countryrock, Folk, Rock, Blues en een vleugje Gospel.
Mijn persoonlijke favoriete nummers op dit album zijn "If Not for You", "Went to See the Gypsy", "Winterlude", "The Man in Me" en Three Angels.
Uit zijn beginperiode niet de meest bekende plaat, maar na 50 jaar nog steeds een uitstekend album om het weekend mee te te beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten