Marcus Mumford

Vandaag wordt Marcus pas 35 en toch heb ik het gevoel dat hij al een eeuwigheid meedoet. We kennen Marcus natuurlijk vooral van Mumford & Sons. Deze Britse alternatieve Folk band werd in 2007 opgericht en kon al vrij snel rekenen op een enorme schare fans. Ook in ons kikkerland heeft de band een enorme aanhang.

 

Na het vertrek afgelopen jaar van Winston Marshall bestaat de harde kern van Mumford & Sons uit drie man:

Marcus Mumford – zang, gitaar, drum

Ben Lovett – zang piano, keyboard, accordion

Ted Dwane – zang, bas, drum

De harde kern wordt tijdens studio opnames en optredens aangevuld met een keur aan muzikanten. Mumford & Sons heeft inmiddels een knappe catalogus bij elkaar gespeeld, maar die is niet heel erg traditioneel opgebouwd.

De mannen hebben slecht vier studio albums uitgebracht maar al wel 17 (!!!) video albums! Drie gewone live albums en maar liefst zeven live EP's!

Overigens wie dit genre weet te waarderen kan gewoon blind pakken uit de catalogus van deze gasten. Slecht en matig werk gaat echt aan deze lui voorbij.

Een van de andere fraaie projecten waar Marcus Mumford aan heeft meegewerkt is de supergroep The New Basement Tapes.

Deze groep bestaat uit Jim James, Elvis Costello, Marcus Mumford, Taylor Goldsmith en Rhiannon Giddens. In 2014 bracht de groep het album Lost On The River uit met daarop uitsluitend nummers van Bob Dylan. 

Dat verklaard gelijk de naam van de groep. The New Basement Tapes is immers een vette knipoog naar de beroemde opnames van Dylan en The Band. In 1967 namen Dylan en The Band een serie nummers op die al snel via bootlegs de weg naar de fans wisten te vinden. Deze opnames gingen door het leven onder de naam The Basement Tapes. Hoewel de bootlegs van een matige kwaliteit zijn kregen deze al heel snel een mythische status. Het duurde helaas tot 1975 voor de opnames op een officieel album verschenen. Voor de liefhebber verscheen in 2014 een box onder de naam The Bootleg Series Vol. 11: The Basement Tapes Complete. Hierop nagenoeg alle opnames die in 1967 door Dylan en The Band in "de kelder" zijn gemaakt.

 

Van Dylan zijn nog vele niet gepubliceerde opnames, maar wellicht ook veel nummers die hij zelf niet heeft opgenomen. Uit de enorme partij ongebruikt Dylan materiaal putten de vijf van The New Basement Tapes.

T Bone Burnett heeft de band samengesteld en is tevens de producer van het geheel. Het resultaat is een heerlijk ongedwongen en authentiek album. Het album bevat een rijke variantie aan verschillende muziekstijlen van Folk, Blues, Country en Rock. 

De nummers zijn door Dylan met de hand geschreven en stammen uit het tweede deel van de jaren 60. Waarschijnlijk in de periode kort voor zijn dramatische motorongeluk.

Dylan heeft de nummers waarschijnlijk zelf niet opgenomen en zijn zeker nooit verschenen. Anders dus dan de vele Dylan covers die je onbewust toch vergelijkt met het origineel beginnen The New Basement Tapes dus op een soort van schone lei. Dat doen ze met verve en het is 20 nummers lang genieten.

De albumhoes heeft op de cover een foto van Jacob Riis. Schitterend tijdsbeeld uit 1888. De foto werd in 1888 in New York genomen en heeft de pakkende titel  "Mullen's Alley".

Ander leuk detail aan dit album is de bijdrage van Johnny Depp die gitaar speelt op het nummer "Kansas City". Hij verving voor deze opname Elvis Costello die andere verplichtingen had.

 

Het blijft een boeiend gedachte experiment wat Dylan met deze schat aan nummers had kunnen doen. Misschien moeten we toch blij zijn dat hij dat niet gedaan heeft en het een stapeltje handgeschreven teksten is gebleven.

De luxe 2LP set bevat 20 nummer en de vandaag jarig Marcus levert op 14 nummers een heerlijke vocal bijdrage.

 

Het album is wat mij betreft nu al een klassieker en het is vooral een voorbeeld van ongecompliceerd muziek maken. Niet overgeproduceerd maar lekker ongedwongen muziek maken! 

Marcus Happy Birthday!

Marty Balin

Vandaag is het de geboortedag van een van de oprichters van Jefferson Airplane. Marty overleed in 2018 nadat hij te maken had met een enorme reeks zeer nare kwalen. Sommige waren het gevolg van een open hartoperatie die hij eerder had ondergaan.

Marty was zanger, gitarist, songwriter en producer. Hij kende dus het hele scala van idee tot een afgerond product. Helaas kende Marty ook de andere kant van de Rock scene. Zo is hij eens in elkaar geslagen door de Hells Angles die in de jaren 60-70 veelvuldig bij rockfestivals aanwezig waren. Soms zelfs ingehuurd als beveiligingsdienst.

Ook kreeg Marty te maken met veelvuldig cocaïne gebruik in zijn directe omgeving. De dood van Janis Joplin was voor Marty min of meer ook het moment om na te denken om een andere weg te volgen.
Dat deed hij begin jaren 70 en verliet hij Jefferson Airplane. Hoewel de band een mega succes was koos Marty voor een eigen koers die minder door cocaïne en bijbehorende ellende beïnvloed zou worden.

Totaal heeft Marty ruim een dozijn solo albums genaakt die nogal wisselen van kwaliteit. Ik heb ze niet allemaal gehoord maar er zitten een paar minderen tussen maar ook een paar pareltjes.
Aanraders zijn beslist zijn debuut Balin uit 1981 en de verzamelaar Balince uit 1990. Dat laatste album bevat een aantal niet eerder uitgebracht nummers. Daaronder ook een aantal nummer van de Jefferson Airplane en de KBC band waar Marty ook deel van heeft uitgemaakt. Helaas is het album Balince alleen op CD verschenen maar het is dik de moeite!

Marty bleek geen hardvochtig mens te zijn want hij was beschikbaar voor een reünie van Jefferson Airplane. Ook voor Jefferson Starship - wat begin 70er jaren het vervolg werd op Jefferson Airplane - heeft Marty nog een tijdje gespeeld. 

Marty had blijkbaar echter teveel genoten van zijn eigen koers en naast muziek maken wilde hij ook tijd voor gezin en schilderen. Marty had (die is er misschien nog) ook een eigen galerij welke te pas en te onpas ook als studio en voor minioptredens werd gebruikt.

In alle opzichten een kleurrijke gast uit de geschiedenis van de moderne muziek.

Happy Birtday

Vandaag is m'n lief jarig. Tegenwoordig lees je dat dan op Facebook. Wel zo handig maar zelf heb ik dat uitgezet. Ik heb eens in één jaar drie keer mijn geboortedag aangepast en iedere keer kreeg ik van dezelfde mensen weer braaf een verjaardagswens. Oppervlakkigheid is echt niet iets wat je zomaar overkomt. Geloof me: dat is een keuze!

 

Zelf ben ik in de zomervakantie jarig dus mijn eigen verjaardagen waren op de autobaan of op de camping. Ik heb dus ook niet heel veel met verjaardagen. Eigenlijk niks! M'n meisje vindt het wel fijn er iets aan te doen en dan doe ik uiteraard m'n best.

Met de huidige Corona-crisis zag m'n lief het niet zitten een feest te geven. Jammer want ik had al een goede stapel platen klaar liggen en een tapasbuffet maken voor 40 man vind ik echt een feest.

Dus haar verjaardag gaat - net als vorig jaar - helemaal onder de radar. Bijna dan want al die attente lui op Facebook hadden het maar mooi onthouden. Top!

 

Zelf heb ik vanmorgen als romanticus een mooi ontbijtje op bed gegeven. Dat krijgt ze iedere zaterdag maar nu net even een beetje extra m'n best gedaan. 

Doe ik ook nog even een toepasselijke plaat. Zelf had ik wel gedacht dat ik zomaar 10 nummers met het thema verjaardag uit de kast zou trekken.

Niet dus.............. Dat viel tegen!

Toch een gevonden en dat is dan ook wel gelijk een heel lekkere. Het nummer heet ook simpelweg "Happy Birtday". Het is het laatste nummer op het album Hotter The July dat in 1980 verscheen.

We horen een enorme energieke Stevie Wonder en het album spat echt uit de speakers. 

Dit vijf sterren album bruist van het eerste tot het laatste nummer van de energie. Het album had ook geen betere uitsmijter kunnen hebben dat deze "Happy Birthday" Zelfs een houten Klaas als ik kan dan nog nauwelijks stil blijven zitten......

Happy Birthday To You (en al die andere die ik op Facebook heb gemist)

Lucinda's Stones Tribute

Vandaag verscheen het zesde en laatste deel uit Lu's Jukebox serie en het betreft een album met uitsluitend covers van The Rolling Stones. De officiële titel van dit album is Lu's Jukebox Vol. 6: You Are Cordially Invited - A Tribute To The Rolling Stones. Benieuwd wie dat iedere keer zo gaat zeggen.

 

Bij de vinylversie gaat het om een dubbelalbum want 16 nummers passen niet op een enkele LP. 

Met uitzondering van "You Gotta Move" en  "Play With Fire" zijn alle nummers geschreven door het duo Jagger & Richards. 

Lucinda heeft uit de omvangrijke Rolling Stones catalogus een heerlijke greep gedaan. Hier alle 16 titels en tussen haakjes het eerste Stones album waarop het betreffende nummer verscheen:

• Street Fighting Man (Beggars Banquet - 1968)
• The Last Time (US editie Out of Our Heads - 1965)
• Get Off Of My Cloud (December's Children (And Everybody's - 1965)
• Paint It Black (US editie Aftermath - 1966)
• Play With Fire (US editie Out of Our Heads - 1965)
• No Expectations (Beggars Banquet - 1968)
• Dead Flowers (Sticky Fingers - 1971)
• Salt Of The Earth (Beggars Banquet - 1968)
• You Gotta Move (Sticky Fingers - 1971)
• Moonlight Mile (Sticky Fingers - 1971)
• Time Waits For No One (It's Only Rock 'n Roll - 1974)
• Sway (Sticky Fingers - 1971)
• Doo Doo Doo Doo Doo (Heartbreaker) (Goats Head Soup - 1973)
• (I Can't Get No) Satisfaction (US editie Out of Our Heads - 1965)
• Sympathy For The Devil (Beggars Banquet - 1968)
• You Can't Always Get What You Want (Let It Bleed - 1969)

 

 

Het album Beggars Banquet uit 1968 is duidelijk hofleverancier voor Lucinda's ode aan de Stones. Ook de hoes van Beggars Banquet  heeft als inspiratie gediend voor deze zesde Jukebox aflevering.

 

Bij dit studioconcert gaat Lucinda en haar band gelijk uit de startblokken met "Street Fighting Man". Een nummer dat de Stones ook meermaals bij optredens als opener hebben gebruikt. Na één nummer weet je eigenlijk al genoeg. De band van Lucinda is in bloedvorm en haar wat monotone en wat zeurderige stem doet het uitstekend bij de composities van Jagger & Richards. 

Lucinda slaat wel eens een letter over en doet dan ook geen enkele moeite om The Rolling Stones te imiteren.

Vier kantjes met vier nummers een tribuut aan een band die haar heeft geïnspireerd. Dat doet ze zoals we van haar konden verwachten op haar eigenzinnige wijze. 

 

Lucinda en haar band op z'n best maar ze laten ook horen dat Jagger & Richards wel unieke liedjes schrijvers zijn. Er zullen vast Stones fans zijn die hier hun neus voor ophalen. Zo zullen er ook fans zijn van Lucinda die liever een album met eigen werk hadden gezien. Ja............dat kan allemaal maar Lucinda is een heerlijk eigenwijs meisje en doet lekker waar ze zelf zin in heeft. 

Dit eerbetoon aan de Stones is in alle opzichten een geweldige afsluiter van de serie Lu's Jukebox.

M'n persoonlijke favoriete nummers van dit album zijn "Sway, "No Expectations", "Salt Of The Earth" en "Moonlight Mile". Heerlijke slepers en dan is Lucinda wat mij betreft op haar best.

 

De Corona crisis was aanleiding om dit soort studio concerten te gaan doen. Als een dergelijke crisis dit soort muziek oplevert zou je haast willen dat de crisis nooit voorbijgaat!

 

Smullen! Smullen! Smullen!

Lucinda Williams

Vandaag wordt Lucinda 69 en sinds het verschijnen van het album Car Wheels on a Gravel Road in 1998 ben ik een groot fan van haar. De Coronacrisis en de lockdowns hebben mij echter een nog groter fan van Lucinda gemaakt.

Lucinda bracht tijdens deze zwarte periode een zestal albums uit in de serie Lu's Jukebox. Zes albums als ode aan de muziek en muzikanten die haar geïnspireerd hebben. Vijf delen zijn inmiddels verschenen en het laatste deel - met daarop een ode aan The Rolling Stones - verschijnt aanstaande vrijdag.

Zoals ik hierboven al schrijf was ik al een groot fan maar deze Lu's Jukebox heeft Lucinda in mijn Top 10 artiesten gezet. Sommige mensen vinden haar platen wat eentonig en haar zang wat. Het is juist die stijl die mij zo aanspreekt en op de een of andere manier sleurt Lucinda mij binnen twee coupletten naar de Deep South............. Naast de heerlijke love en vooral not-love songs bulkt het in haar catalogus van de virtuele reis ervaringen. Het mag van mij de hele dag opstaan!

Dat ga ik dan ook doen en kijk natuurlijk reikhalzend uit naar haar ode aan The Rolling Stones. Overigens kan ik de Stones ook de hele dag op hebben staan alleen vandaag is Lucinda jarig!

Lucinda Happy Birthday

Meer Lucinda op deze blog:

Lucinda: Southern Soul (17 december 2021)

Lucinda's Kerst (16 december 2021)

Bob's Back Pages (19 november 2021) 

Album Lucida Williams (5 november 2021)

Good Souls Better Angels (16 april 2021)

Car Wheels On A Gravel Road (22 september 2020)

Open All Night

"De Hele Nacht Open" lijkt de soundtrack te worden van deze fase van de Coronacrisis. Een paar maanden geleden leek er nog een groot verschil te zijn tussen de verschillende kampen als het over open gaan ging. 

De laatste weken lijkt iedereen er echter wel klaar mee te zijn. Begrijpelijk.

Toch eens een passend nummer gezocht en "Open All Night" van Bruce Springsteen past voor mijn gevoel hier heerlijk bij.

Het nummer staat op het album "Nebraska" uit 1982. Springsteen speelt op dit pure solo album alles zelf en het nummer "Open All Night" is tevens het enige nummer waar hij een elektrische gitaar gebruikt.

Het is een van de songs op dit album die als een soort van intense roadmovie aan je voorbij gaan. Springsteen als de verhalenverteller!

Het album was op het moment dat het verscheen een wat vreemde eend in de bijt. Even ter referentie: het album Nebraska zit qua chronologie tussen The River (1980) en Born In The USA (1984).

Vanuit dat perspectief is Nebraska een wat opvallend en misschien niet erg vanzelfsprekend album.

Door The River had Springsteen zich een onafhankelijke status verworven en die leverde hem veel creatieve ruimte op. Creatieve ruimte die hij met Nebraska gelukkige ook is gaan gebruiken. Er hoefde geen tweede The River gemaakt te worden, er hoefde geen tweede Born To Run gemaakt te worden. Die waren er al! Nebraska is zelfs nu nog een parel van een album en in mijn bescheiden ogen een mijlpaal in de indrukwekkende carrière van Springsteen.

Ik heb mij altijd wel verbaasd hoe de nummers op dit album zijn verdeeld. Kant A heeft een veel langere speelduur dan Kant B. Dat had eenvoudig opgelost kunnen worden door nummer 6 van Kant A op Kant B te zetten. Omdat bij de muziekcassette dezelfde keuze is gemaakt lijkt het dat artistieke afwegingen voor deze verdeling hebben gezorgd. Zelf heb ik echter nooit iets kunnen vinden waarom dat zo gedaan is. 

Wie het weet mag het zeggen!

Voor mij is Nebraska dus een van mijn favoriete albums van The Boss en als je na vijf stevige Rock albums zo uit de logica durft te stappen ben je ook een baas!

"Open All Night".................wie droomt er niet van.........

Beth Hart

Vandaag wordt deze energieke zangeres 50 jaar. Beth zingt vooral Bluesrock en Jazz Fusion en dat regelmatig met een een stevig laagje Soul. Naast een indrukwekkende stem is Beth multi-instrumentalist en speelt ze onder meer gitaar, bas, cello en piano.

 

Beth begon haar carrière eind jaren tachtig en heeft inmiddels een dertiental studio albums gemaakt en een viertal live albums. Van die live albums zijn er maar liefst twee in Amsterdam opgenomen. Een van de Amsterdamse live album is samen met Joe Bonamassa waar ze ook een drietal studio albums mee heeft gemaakt.

Een geweldig muzikaal koppel wat het heel erg goed doet in Europa en uitzonderlijk goed doet in de UK en ons platte landje.

Beth speelt vooral eigen nummers met zo nu en dan een heerlijke cover zoals "Wild Horses" van The Stones, "Chocolate Jesus" van Tom Waits en "I'd Rather Go Blind" van Etta James.

 

Het zijn vooral de albums die ze met Joe Bonamassa maakt waar de nodige covers op verschijnen.

Haar eigen solo albums bevatten voor 90% eigen materiaal en des te opmerkelijker is het project wat Beth nu aan het afronden is. Op 25 februari verschijnt er namelijk het album A Tribute To Led Zeppelin. Op vinyl zijn het twee LP's geworden dus we mogen rekenen op een behoorlijke setlist.

Beth zong tijdens optredens regelmatig een nummer van Led Zeppelin en dan is er altijd wel iemand die dan zegt het vaker te moeten doen. Beth is niet het type van moeten doen en voor haar moet alles kloppen. In het geval van Led Zeppelin covers wil ze die maximale brutaliteit die Led Zeppelin zo kenmerkt in de nummers in kunnen brengen.

De wereld ging op slot en Beth kon haar ei niet kwijt want optredens lagen op hun gat. De Coronacrisis zorgde voor frustratie en opstandigheid die Beth in de studio om wist te brute Led Zeppelin covers. Een aantal nummers zijn er al uitgelekt, maar op de volledige setlist is het nog even een maandje wachten.

Ik ben een groot fan van Led Zeppelin en ben dat vooral door de mix van brutale sound gecombineerd met subtiele tegengeluiden. Mijn waardering voor Beth zit eigenlijk in diezelfde hoek en k heb er dan ook alle vertrouwen in dat dit een geweldig album gaat worden.

Een maand wachten is echt wel onmenselijk lang. Om het wachten te verzachten een ander briljant album van Beth bij de koffie dan maar op de schijvendraaier. Bang Bang Boom Boom uit 2013.

Beth Happy Birthday

Neil Young Top 10

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: Harvest staat niet in mijn Top 10 Neil Young albums. Uiteraard was Harvest een enorm commercieel succes, maar dat maakt Harvest voor mij nog niet het beste album wat Ome Neel heeft gemaakt.
Ik merk dat afhankelijk van m’n bui er wel wat variatie in m’n Top 10 Neil Young albums kan zitten maar dit is toch wel het lijstje met albums die tot mijn absolute favorieten behoren.

 

10 – Freedom (1989)
In de voorliggende Geffen periode had Neil er wat op los geëxperimenteerd met een ontevreden platenbaas als gevolg. David Geffen kreeg maar niet z’n commerciële Rockplaat of nog liever de opvolger van Harvest. Het moet voor Geffen dan ook enorm frustrerend zijn geweest dat kort nadat Young was teruggekeerd naar Reprise hij met dit geweldige Rockalbum op de proppen kwam.
Op dit album het bekende “Rockin’ in the Free World”. Veel gecoverd door oa Pearl Jam, maar ook door niemand minder dan……..Donald Trump! Dat laatste vond Young uiteraard helemaal niks.

 

9 – Time Fades Away (1973)
Een van de albums waar Young zelf niet zo tevreden over is. Toch verdiend dit live album een plek in deze top 10. Het is immers niet zomaar een live album met daarop bekende songs. Integendeel! Het album bevat voor toen uitsluitend nieuw materiaal wat er ook nog eens wezen mag.
Het album heeft een enorme puurheid die maling heeft aan perfectie. Young mag dan zelf niet zo tevreden zijn geweest, maar de pers en het publiek waren dat beslist wel.
 

8 – Zuma (1975)
Gewoon pure recht voor z’n raap Rock. Gewoon pats-boom. "Barstool Blues", “Cortez The Killer”, “"Don't Cry No Tears" het album staat vol met meesterwerkjes waarbij dit wel speciaal voor de Young fans is die van het stevige werk houden.
 

7 – Tonight’s The Night (1975)
Een git en gitzwart album. Gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry waren in de periode voorafgaand aan dit album aan drugs overleden. Nagenoeg alle songs zijn op een of andere manier doorspekt met deze tragische gebeurtenissen.
Vanwege de somberheid besloot Reprise aanvankelijk het album opzij te leggen. Gelukkig zagen ze snel in dat dit mogelijk toch een van Young’s beste kunstjes is.

6 - Live At Massey Hall (2007)

Dit is niet een regulier album maar verscheen in de Performance Series van de Neil Young Archives. De opnames stammen uit 1971 en het album verscheen in 2007. Een kleine 70 minuten trakteert Neil zijn publiek op pareltjes van albums als After the Gold Rush en Everybody Knows This Is Nowhere. Neil brengt tevens een aantal nummers uit zijn periode met Buffalo Sprinfield en Crosby, Stills, Nash & Young.

Ook kreeg het publiek een drietal nummers te horen van het album Harvest wat twee weken na dit optreden in Massey Hall zou verschijnen.

5 – Ragged Glory (1991)
Aan dit album heeft Neil Young definitief de titel "Godfather of Grunge" te danken. Dat geeft gelijk aan dat dit album een unieke positie inneemt in de ontwikkeling van moderne muziek. Samen met Crazy Horse is dit album “live” opgenomen in Young’s Broken Arrow Ranch. Iedere dag een paar uur rammen met als resultaat een heerlijk stevige plaat.
 

4 – On the Beach (1974)
Afhankelijk van m’n stemmig zou ik dit zomaar op nummer 1 kunnen zetten. Dit album is – net als Tonight’s The Night - namelijk behoorlijk stemmig en wellicht is deprimerend wel een beter woord. Maar dat zorgt ook voor een bepaalde schoonheid die zelden op een album is getoond.
Alleen de nummers "On the Beach" en "Ambulance Blues" zijn het al waard om dit album 5 sterren te geven.

3 – Everybody Knows This Is Nowhere (1969)
Young’s tweede solo album en na z’n debuut – wat vooral Folk Rock bevat – ging Young nu op een stevige Rock toer. Om lekker te rocken had hij de hulp ingeroepen van Crazy Horse welke uiteindelijk een van de belangrijkste rode draden van Young’s carrière zouden worden.
Stevig, lekker stevig en soms wordt een nummer lekker lang uitgesponnen zoals met "Down by the River" en “Cowgirl in the Sand" die respectievelijk 9 en 10 minuten duren. Voor de liefhebber had dat ook 20 mogen zijn.
Wie elektrisch gitaar wil leren spelen doet zichzelf wel een groot plezier om eens goed te luisteren naar het openingsnummer van dit album: “Cinnamon Girl”

2 –  Rust Never Sleeps (1979)
Eigenlijk is dit een live album (met latere overdub) maar het publiek is zoveel mogelijk naar de achtergrond gefilterd. Concerten uit die periode waar ik geweest ben speelde Young een akoestische set solo en een elektrische set met Crazy Horse. Dit album volgt dat concept en laat daardoor heel fraai zien wat een alleskunner onze eigenzinnige Rocker is.
In Hey, Hey, My, My refereert Young aan een aantal collega’s, maar doet dat wellicht ook in het prachtige “Trasher”:
So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load

1 – After the Gold Rush (1970)
Schitterende muziek maar daarnaast komen alle thema’s die in die jaren een rol speelde aan bod. Hoewel Young je op enig moment toezingt dat je er niet te down door moet worden, is dit album triest genoeg nog steeds van toepassing.
Ieder snapt dat liefdesverdriet van alle dag is en met “Only Love Can Break Your Heart” onderschrijft Neil dit op schitterende wijze.
Helaas zijn een aantal andere nummers van dit album na 50 jaar  nog steeds van toepassing en is het er niet beter op geworden. Klimaatproblemen zijn alleen maar groter geworden en met racisme is het niet veel beter gegaan.  
Dit album is halve eeuw oud en een briljante klassieker, maar vooral pijnlijk actueel.
Neil heeft dan ook uit de titelsong bij live optredens de regel "In the nineteen seventies" vervangen door "In the twenty first century…………."

 

Dagje sentiment

Met het trieste overlijden deze week van Meatloaf ging mijn jeugd weer een beetje dood. Muziek die ik in mijn jeugd ben gaan waarderen heeft op de een of andere manier een heel andere impact dat de latere muzikale ontdekkingen en waarderingen.

 

Jeugd mag in deze ruim gezien worden en grofweg ligt die grens op het moment dat ik het ouderlijk huis verliet.  Dat was op m'n eenentwintigste een half jaar na het verlaten van de militaire dienst. Zonder militaire dienst was dat zeker een jaartje eerder geweest omdat ik zelfredzaamheid toen al zeer hoog in het vaandel had staan.

Af- en uitzwaaien deed ik in 1978 en de Punk was veel gearriveerde artiesten aan het verdrijven. De opkomst van Punk ging ten kosten van vooral de Progressieve Rock. Die laatste trein kwam in die jaren bijna volledig tot stilstand en Pink Floyd was een van de weinige die weerstand bood.

Ik heb overigens niks tegen Punk, maar het effect op veel andere muziek was - zeker als je nu in de achteruitkijkspiegel kijkt - wel opmerkelijk.

Nadat ik het ouderlijk huis heb verlaten heb ik nog heel veel andere en nieuwe muziek ontdekt. Vooral oude Blues, Jazz en Jazz Rock ben ik in latere jaren enorm gaan waarderen. Ik heb daar echter geen heel sterke sentimenten bij. Als ik Al Dimeola, John Lee Hooker, Chet Baker of Elmore James op de platendraaier heb liggen kan ik daar enorm van genieten. Ik vind het knap en soms indrukwekkend. Vaak - met name bij oude Blues - vind ik het vanuit oogpunt van de (muziek)geschiedenis ook nog eens razend interessant. 

Mijn hart maakt echter niet zo'n sprongetje wat het wel doet bij The Rolling Stones, The Who, Led Zeppelin, Eagles, Bob Dylan, Neil Young, Jethro Tull en Eric Clapton om er even een paar te noemen.

 

Ik blijf dat onwaarschijnlijk bijzonder vinden dat de muziek die ik grofweg tussen mijn 12e en 21 ben gaan waarderen zo dominant in m'n systeem zit.

Natuurlijk zijn het onwaarschijnlijk belangrijke jaren geweest. De eerste keer zoenen, de eerste keer sex of wat daar voor door moest gaan. De tweede keer sex en toen smaakte het naar meer. Het eerste baantje, de eerste verkering en het daarbij behorende eerste liefdesverdriet.

De eerste keer naar alleen naar de bioscoop en de eerste keer zelf op vakantie. Wel gelijk een dozijn landen en met een hertelling met de huidige grenzen komen er zomaar drie bij.

Uiteraard het eerste biertje wat ik niet te zuipen vond, het tweede overigens ook maar daarna was het hek van de dam. De eerste joint en de eerste sterke drank en de overmijdelijke eerste kater.

Overigens ook m'n eerste kat die al snel geen kater meer was en was vernoemd naar het nummer "Timothy" van de The Buoys.

 

Nagenoeg alles viel de eerste keer tegen en toch ging ik er mee door. Gek is dat toch. Ben je dan een doorzetter of ben je er dan op uit je twee keer aan dezelfde steen te stoten.

Geen van beide. Ik ben vooral ervaringsdeskundig dat veel dingen de eerste keer tegenvallen en je alles gewoon een tweede kans moet geven.

Muziek liep als een knalrode draad door al die nieuwe ontdekkingen. Ik heb wat afgeneukt op Pink Floyd en om al die geheimzinnige teksten van Dylan te ontwaren kon je best een joint gebruiken.

Het zijn de jaren van het ontdekken en de muziek die je daar bij draait is als het ware een zorgvuldig uitgekozen soundtrack.

 

Ik verdiende niet erg veel en moest ook nog een absurd (zeg maar misdadig) deel als kostgeld afdragen dus veel geld voor LP's was er niet. 

Gelukkig had je in die jaren de Centrale Discotheek in Rotterdam. Dat was een soort uitleenbibliotheek voor platen en bij twijfel huurde je eerst een plaat waar je oog op was gevallen. Soms vond ik een plaat dan zo goed dat ik hem gelijk ging kopen als ik de gehuurde plaat terugbracht. 

Soms vond ik het de moeite om er een tape (reel tot reel) aan te besteden. Van die mega goedkope tape van Realistic. In veel gevallen vond ik het na een paar draaibeurten wel genoeg en ging de plaat terug naar De Doelen. Zo noemde we dat omdat de platen-uitleen-club onder De Doelen in Rotterdam zat.

Het was wel een ideale manier om naast de radio in korte tijd veel muziek te verkennen en ik heb daar een paar jaar met veel plezier gebruik van gemaakt.

 

Als ik muziek uit die jaren draai voel ik mij ook gelijk 10 jaar jonger. Het zorgt echter ook voor een bepaald hongerig gevoel. Van veel dingen is er - met uitzondering van dood gaan - geen eerste keer meer.

Veel mensen vinden het eng om dingen voor de eerste keer te doen. Ik smul er echter van.

Zo ook in de keuken maar met eten heb ik dat gevoel wat ik met muziek heb helemaal niet. Ik mag graag experimenteren in de keuken, maar met eten uit mijn jeugd heb ik niet van die sterke sentimenten wat ik wel met muziek heb. Ook heb ik dat niet met boeken, vakantie, sport of andere hobby's.

Sentimenten en herinneringen zijn rare mechanisme. Dat neemt niet weg dat het stapeltje herinneringen wat ik uit de kast heb getrokken er voor gaan zorgen dat deze dag een stuk minder grijs (tip: kijk niet naar buiten) zal zijn. Met hart maakt nu al een hulpje.............

R.I.P Marvin Lee Aday

Meatloaf zoals we Marvin Lee Aday kennen is gister overleden op 74 jarige leeftijd. We kennen Meatloaf natuurlijk vooral van het geweldige album Bat Out Of Hell. Op dat album de wereldhits "Paradise by the Dashboard Light" en "You Took the Words Right Out of My Mouth".

Het album behoort wereldwijd tot een van de best verkochte album en ook in Nederland hebben we dit album stevig omarmt. Van de zeven nummers die op dit album staan hebben er maar liefst zes een plekje in de Top 2000.
In de VS haalde het album maar liefst 14 (!!!) keer de status platina. 

Het album verscheen in het najaar van 1977 en was een verfrissend en vooral stevig tegengeluid van de Punk die net in opkomst was. Gewoon lekker stevige zelfs wat bombastische (ook wel Wagnerian Rock genoemd) sound. 

Van de week zag ik toevallig de videoclip "Paradise by the Dashboard Light" langs komen. Dat gaat echt nooit vervelen. Een klassieker onder de klassiekers met onwaarschijnlijk eeuwigheidswaarde.
Het aardse is echter niet eeuwig en op dit soort dagen voelt het toch net of je jeugd een beetje dood gaat..........

Meatloaf R.I.P.

Lead Belly

Het is vandaag de geboortedag van deze Blues legende. Geboren 20 januari 1888 onder de naam Huddie William Ledbetter in het gehucht Mooringsport (Louisiana). Omgeven door veel water en in die jaren de thuishaven (vandaar wellicht moorings-port) voor de imposante raderboten.

Lead Belly die in 1949 overleed heeft een zeer bewogen leven achter de rug. Zo heeft hij meermaals in de gevangenis gezeten. Zowel voor vuurwapenbezit, moord als poging tot moord. De eerste keer ontsnapte hij en beide keren daarna kreeg hij op een unieke wijze gratie. Hij speelde namelijk zijn gratieverzoek.

 

Lead Belly (ook wel Leadbelly) heeft een belangrijke rol gespeeld in het behoud van oude slavenliederen en deze als inspiratie te gebruiken voor moderne Blues.

Lead Belly heeft in de dertiger en veertiger jaren een serieuze rij platen (uiteraard 78 toeren) uitgebracht en is van hem is bekend dat hij wel een paar honderd verschillende nummers heeft uitgevoerd.

Een groot aantal daarvan in de gevangenis en de gouverneur die hem uiteindelijk gratie gaf nam regelmatig familie en vrienden mee naar de gevangenis om Lead Belly te horen spelen.

Lead Belly speelde klassieke slavenliederen, Folk en Folk Blues. Hij was een van de eerste die ook heel serieus met de twaalfsnarige gitaar aan het werk ging. Daarnaast speelde hij piano, accordeon en steelgitaar.

Geweld, moord valt uiteraard nooit goed te praten maar de muzikale erfenis die Lead Belly heeft nagelaten is wel heel uniek en toch een inspiratie geweest voor velen.

Veel artiesten hebben nummers van Lead Belly gecoverd  zoals Ry Cooder, Little Richard, Eric Clapton, The Shocking Blue, Ram Jam, Tom Jones, Led Zeppelin, Beach Boys,  Creedence Clearwater Revival, ABBA, Johnny Cash, Jerry Reed, Frank Sinatra, Van Morrison, Odetta, Harry Belafonte, Tom Petty, Dr. John, Bryan Ferry, Rod Stewart, Meat Loaf, Nirvana en honderden anderen.

Er zullen maar weinig mensen zijn die een liedje van Lead Belly kunnen noemen, maar er waarschijnlijk een vijftal probleemloos meezingen.

Niet alle nummers zullen echt volledig (veel traditionals) van de hand van Lead Belly zijn maar hij was doorgaans wel de eerste die een dergelijk nummer op de plaat zetten.

 

Een van mijn favorieten is het nummer "Good Night Irene" gezongen door Ry Cooder, Het staat op het geweldige album Chicken Skin Music uit 1976. Ook vakbroeders Rod Stewart, Tom Waits en Bryan Ferry wenste Irene een fijne avond.

Uiteraard kennen we allemaal "Black Betty" van Ram Jam wat ook door Tom Jones en Nick Cave op de plaat is gezet.

Bruut en zelfs een tikjes schokkend is het "Gallows Pole" door Led Zeppelin. Er zijn door een groot aantal artiesten verschillende versie van dit nummer gemaakt. Eigenlijk kan je die beter draaien want in die van Led Zeppelin is bede om niet opgehangen te worden een zinloze bezigheid. Wil je toch een keer de trieste afloop ondergaan kan je terecht op het album Led Zeppelin III. Ook staat van Plant en Page een versie op het album The Very Best of MTV Unplugged.

De mooiste cover van Lead Belly komt wat mij betreft voor rekening van Nirvana. Tijdens de MTV Unplugged sessie spelen ze op onwaarschijnlijk indrukwekkende wijze het nummer  "Where Did You Sleep Last Night?"

Voor als m'n playlist van Lead Belly is afgelopen heb ik alvast een paar covers klaar gezet:

The Roaring Silence

Het zou de titel kunnen zijn van een opstandig gedicht wat geïnspireerd is op de maatschappelijke impact van de Coronacrisis. Een symboliek voor de tweedeling tussen tussen heftige brullend demonstranten en een grote stille minderheid. 

 

Het blijft lastige kost. Persoonlijk vind ik het vooral jammer dat de nadruk zo op deze tweedeling ligt terwijl er veel en veel ernstigere tweedelingen aanwezig zijn. Deze blog gaat echter over muziek en die kan prima kritisch naar politiek en maatschappij zijn. Toch moet een ieder maar vooral uit muziek halen wat bij hem of haar past. Dat kan prima troost, vertwijfeling of zelfs boosheid zijn.

Toen Manfred Mann's Earth Band dit album in 1976 uitbrachten was er natuurlijk geen Corona vuiltje aan de lucht. Het was het zevende album van de band en mag gezien worden als hun ultieme meesterwerk.

Manfred Mann's Earth Band is nog steeds actief en speelt doorgaans een mix tussen Hard Rock en Progressieve Rock. Bij dit album ligt de nadruk heel sterk op dat laatste en zijn er ook een aantal klassieke componisten zoals Strawinski en Franz Schubert die voor de nodige inspiratie hebben gezorgd.

Ook bevat het album een aantal covers waaronder "Blinded By The Light" van Bruce Springsteen. Manfred Mann had hier een grote hit mee en mag gezien worden als een van de meest geslaagde Springsteen covers.

Mannfred Mann speelt meestal wat stevige en snel doorlopende muziek. Derhalve valt het prachtige wat symfonische "Questions" - waar het album mee afsluit - zeker op. Prachtig nummer van bandleden Slade en Mann. Haast wel een tikje zoet maar Mann's Earth Bandlaat laat juist daardoor op geniale wijze horen hoe breed hun reikwijdte is.

Klassieker dit album en niet alleen door de geweldige uitvoering van "Blinded By The Light".

 

Chicago VIII

Ik was nog een vrij jong piepkuiken en ik wist Chicago al enorm te waarderen. Dan hebben we het over Chicago van voor de koerswijziging. Aanvankelijk speelde Chicago vooral Jazz Fusion, Jazz Rock maar na grofweg een tiental prima albums was daar ineens de disco. Toen ben ik afgehaakt terwijl ik nog niet volledig bekend was met hun "vroege" werk.

 

Zo kon het dan gebeuren dat het album Chicago VIII uit 1975 volledig aan mij voorbij is gegaan, terwijl het toch een prima album blijkt te zijn.

Afgelopen week een stapel platen gekocht via Marktplaats en deze VIII was onderdeel van een aantal heerlijke aanwinsten. 

De eerste luisterbeurt van VIII zit erop en het is gewoon een uitstekende Rock plaat. Alle zes de oorspronkelijke oprichters van de band zijn op dit album nog aan boord en staan dan ook garant voor het authentieke Chicago geluid.

Chicago werd in 1967 opgericht en bestaat nog steeds. Latere en recente albums ken ik niet wat niet wegneemt dat het toch eens een regenachtige middag waard is mij daar eens in te verdiepen. Want vier van de oorspronkelijk oprichters zijn steeds betrokken geweest en die disco zullen ze toch ook wel een keer zat zijn geweest........

 

VIII kan uiteraard niet op tegen het sublieme debuut Chicago Transit Authority uit 1969 of III,V en VI wat andere persoonlijke favoriete Chicago albums zijn. Toch past VIII prima in een Chicago collectie van het eerste uur. Het album VIII haalde in de VS de eerste plaats in de Billboard 200 en een platina status.

Voor een paar Euro is deze Chicago VIII een hele fijne aanvulling van de collectie. Hoes is niet super mooi meer maar het vinyl is als nieuw. Niet gek want een aantal nummers vragen toch wel wat aandacht van de luisteraar. VIII een plaat - en dat geldt voor veel albums van Chicago van het eerste uur - waar je even je tanden in moet zetten.

Een aantal nummers zoals het hitje "Old Days" luisteren lekker vlot weg, maar een nummer als "Ain't It Blue?" moet je echt wel een paar keer op kauwen. Complexe blaaspartijen die zich als ongeduldige Jazz scootertjes door het degelijke Rock verkeer manoeuvreren. Heerlijk...........

VIII krijgt van mij een 8.

Blue(s) Monday

Jesse Colin Young

We kennen deze zwaar bejaarde rocker vooral als medeoprichter van The Youngbloods, maar hij heeft ook een indrukwekkende rij solo-albums gemaakt.

Van The Younbloods ben ik al jaren fan en vooral de albums High on a Ridge Top en het live album Rock Festival heb ik helemaal grijs gedraaid.

The Youngbloods haalde vooral hun successen eind jaren 60 en begin van de 70er jaren. Daarna was het over met de pret. Begin jaren 80 had de band nog even een opleving, maar we moeten het toch vooral doen met het materiaal uit die beginperiode.

The Youngbloods speelde vooral Folkrock en Psychedelische Rock. Dat laatste past natuurlijk helemaal in het tijdsvak waarin de band actief was.

Jesse Colin Young had voor hij met The Youngbloods van start ging al een paar solo-albums waaronder het album Young Blood. Ook na de periode met The Younbloods was Jesse als solo-artiest zeer actief. Ondanks dat hij de 80 voorbij is maakte hij een paar jaar geleden nog een album.

Hoewel ik een fan ben van The Youngbloods is altijd het solowerk van Jesse Colin Young altijd een beetje aan mij voorbij gegaan. 

Door de Coronacrisis zijn platenwinkels dicht (gister net weer open) en al helemaal geen platenbeurzen. Dus struin je wat op het woeste wilde web. Stapeltje platen ergens gekocht waaronder het album Songbird.

Jesse Colin Young maakt het in 1975 vrij kort nadat The Younbloods het voor gezien hielden.

 

De periode van de Psychedelische Rock ligt dan achter ons en op dit album regeert vooral de Folkrock en Countryrock. Daarnaast hoor ik ergens een stukje wat we gerust New Orleans Jazz mogen noemen.

Relax en dit luistert op de zondagochtend heerlijk weg. Sterker.............het smaakt naar meer en kom ik op een beurs een plaat van Jesse Colin Young tegen voor een democratisch prijsje gaat deze zeker mee naar huis.

Overigens is er genoeg keuze want Jesse Colin Young heeft een kleine twintig studio albums gemaakt en een zestal livealbums.

Koffie met Songbird.

55 jaar Stones censuur in Sullivan Show

Het is vandaag precies 55 jaar gelden dat The Rolling Stones optraden in de Ed Sullivan Show met het nummer "Let's Spend The Night Togheter". Ze werden echter gedwongen de tekst aan te passen in "Let's Spend Some Time Together".

 

Het was in de rijke Stones geschiedenis niet een incident. Hier een paar andere opvallende ingrepen van "bovenaf":

 

Decca's plee

Censuur uit eigen kring kwam er met de hoes voor het album Beggars Banquet uit 1968. Aan de binnenzijde van de hoes de Stones aan een overweldigd maar misselijkmakend diner. Op de voorzijde van de hoes hadden de rollende steentjes dan ook een WC bedacht. Decca stak daar een stokje voor en het werd uiteindelijk de saaie voorkant van een menukaart. Later is in heruitgave het oorspronkelijke ontwerp wel gebruikt. Als het opportunistische Decca nog ergens geld aan kan verdienen zullen ze het niet laten en gaan oorspronkelijk normen ineens aan de kant.

Straatgevechten

Het album Beggars Banquet zorgt voor meer ophef en wordt in Chicago het nummer "Street Fighting Man" voor korte tijd in de ban gestopt. De vreselijke moorden op Martin Luther King en Robert Kennedy hebben voor veel onrust gezorgd en in aanloop naar de democratische conventie wil de burgervader van The Windy City geen risico's nemen. Alle grote radiostations gehoorzamen braaf.....

Sterneuker

Het nummer "Star Star" had oorspronkelijk de titel Starfucker. De Amerikaanse vertegenwoordiger van The Stones vond dat toch te gek en is gekozen voor de titel "Star Star". Het nummer is te vinden op het album Goats Head Soup uit 1973. Hiermee was de kous nog niet af wat het preutse BBC vond dat The Stones nu toch te ver waren gegaan en stopte het nummer (wat wel degelijk het woord starfucker bevat) in de ban.

Spaanse Sticky Fingers

De bekende hoes met de rits van Sticky Fingers uit 1971 werd in Spanje vervangen door een smerige foto van afgehakte vingers in een conservenblik. Echt een smerige foto. Daarnaast werd het nummer "Sister Morphine" vervangen door het niemendalletje "Let It Rock" van Chuck Berry.

TV Show

Hoewel ik vind dat de maatschappij de laatste 10 jaar weer enorm aan het verpreutsen is, kan je je toch nauwelijks voorstellen dat de Stones tegenwoordig met dit soort zaken akkoord zouden zijn gegaan.

Steker je kan nauwelijks geloven dat ze ooit "time" ipv "bed" hebben gezongen. 

En toch is het zo. Ed Sullivan Show 15 januari 1967:

Up on the roof

M'n cave - die ik zowel gebruik als kantoor als luisterruimte - krijgt een nieuw dak. Heel makkelijk om dan het nummer "Kom van dat dak af" op te zetten, maar ik wil wel dat die gast even doorwerkt.

Heel veel nummers met roof in de titel ken ik dan ook weer niet. Enige nummer dat mij gelijk te binnen schiet is "Up On The Roof" wat vooral door The Drifters bekend is geworden.

Het nummer is geschreven door het legendarische duo Gerry Goffin en Carole King. Ze schreven dit nummer in 1962 en werd direct voor The Drifters bewerkt die er begin 1963 ook een enorme hit mee hadden.

Het nummer dat tientallen malen is gecoverd is van meet af aan bewierookt met positieve kritiek. Toch  duurde het tot 1970 voordat King het zelf op een plaat zetten. In 1970 verscheen het album Writer en King gebruikt daar "Up on the roof" als afsluitend nummer. Ze wordt hierbij door James Taylor begeleid.

Hoewel Taylor zelf een geweldige songwriter is weet hij de liedjes van King altijd enorm te waarderen. We kennen natuurlijk allemaal zijn fenomenale uitvoering van King's "You've Got A Friend", maar ook "Up On The Roof" bleef in die jaren blijkbaar in James hoofd zitten.

Uiteindelijk besloot hij het op te nemen en verscheen het op het album Flag uit 1979. Op dit album ook het briljante "B.S.U.R." wat ook wel wat stof deed opwaaien in de Amerikaanse roddelpers. Carly Simon zong echter gewoon mee, dus het zal allemaal wel meegevallen zijn. 

"B.S.U.R." is geïnspireerd op cartoons waarbij klinkers worden weggelaten en letters soms worden vervangen door cijfers.

Begrippen als I8U en I8U2 werden in die jaren door tekenaar William Steig gebruikt en iedereen denkt maar dat het een "uitvinding" is door het internet is ontstaan. Leuke letter- woordgrappen maar al veel ouder dan algemeen wordt verondersteld. William Steig is overigens de bedenker van Shrek en heeft een indrukwekkende lijst prentboeken voor kinderen op z'n naam staan.

Genoeg over Steig en terug naar Taylor en zijn album Flag. Het album Flag kreeg geen enorm hoge rapportcijfers. Flag is ook niet James beste album, maar toch nog steeds de moeite om zo nu en dan te draaien. 

Gewoon lekkere (soft) Rock met over het algemeen prima teksten zoals we van Tayor gewend zijn. Van de twaalf nummers die op dit album staan zijn er tien door Taylor zelf geschreven. Naast King's "Up On The Roof" bevat het album ook het nummer "Day Tripper" wat een compositie is van Lennon en McCartney.

Nummers als "B.S.U.R." en "Up On The Roof" zijn daarnaast ook nog eens prima tips voor het dagelijks leven.

Crisis

Crisis, crisis, crisis............

Corona-crisis

Zorg-crisis

Klimaat-crisis

Woningmarkt-crisis

Groninger-gas-crisis

Rusland-Oekraïne-Crisis

China-Taiwan-crisis

Steekpartijen-crisis

Vogelgriep-crisis

Chip-crisis

Plasticsoep-crisis

Crisis, crisis, crisis................

 

Plaatje dan maar........................... De keuze is gevallen op - en hoe kan het ook anders - het album Crises van Mike Oldfield.

Het album verscheen in 1983 en opmerkelijk is het verschil tussen de standaard versie en die voor de Noord Amerikaanse markt. In de jaren 60 was het heel gebruikelijk om voor de VS-markt een andere setlist op een album te zetten of de volgorde aan te passen. Vanaf begin jaren 70 verdween dat verschijnsel nagenoeg geheel.

Op de Noord Amerikaanse versie staat het een extra nummer namelijk "Mistakes" wat gezongen wordt door Maggie Reilly.

Ook de volgorde verschilt en zo staat het ruim 20 minuten lange titelnummer "Crises" op de standaard versie op kant A en op de Noord Amerikaanse versie is het naar kant B verhuisd.

Ik vind het altijd enorm boeiend waarom die verschillen er zijn.........

Het album bevat een aantal singels waarbij "Mistakes" dus alleen op de Noord Amerikaanse versie van dit album staat.

"Moonlight Shadow" waar kant B mee begint en eveneens gezongen door Maggie Reilly zal bij de meeste mensen het bekendst in de oren klinken en is een herkenbaar product van de jaren 80. 

Het album sluit af met het door Roger Chapman krachtig gezongen "Shadow on the Wall". Als je het over crisis heb is dit ook wel weer een lekkere tekst.

Kant B bevat naast één instrumentaal nummer totaal vier gezongen nummers. 

 

De hoofdmaaltijd van het album vinden we echter op kant A. Deze wordt volledig ingenomen door het titelnummer "Crisis".

Heerlijke Progressieve Rock die toen het album verscheen,  maar ook nu nog voor wat verdeeldheid zorgt in de kritieken. Toch horen we hier een uitstekende Oldfield die echt een magistraal stukje werk afgeleverd.

Zelf blijf ik het dan ook een prima album vinden. Lekker tijdens een crisis met een goede bak koffie!

Stones op postzegels

De Royal Mail brengt 20 januari een serie postzegels uit ter gelegenheid van de 60e verjaardag van The Rolling Stones.

The Beatles, Pink Floyd en Queen waren in de UK al eerder op postzegel verschenen.

Op zich zijn dit leuke gebaren maar niet als je kijkt wat er allemaal aan producten rond zo'n uitgave op de markt wordt gegooid. Want naast de acht verschillende zegels komen er allerlei eerstedagenveloppen, ingelijste posters van de zegels, speciale cadeausets en de zegels in zilver en zelfs in goud.

In totaal biedt Royal Mail maar liefst 43 verschillende producten aan rond deze zegels. Het goedkoopste item is een eenvoudige enveloppe en het duurste is de serie zegels in goud. Voor dat laatste moet de Stones fan maar liefst 150 pond neerleggen.

Iedereen bepaald natuurlijk lekker zelf waar hij zijn geld aan uitgeeft en je hoeft het niet te kopen. Toch krijg ik van dit soort producten wel wat pukkeltjes. Het is weer een gegraai en geschraap waar ik zelfs wel opstandig van wordt.

Prima dat er een serie postzegels van The Rolling Stones komt. Een postzegelboekjes om echt te gebruiken, een luxe editie om te bewaren en een eerstedagenveloppe was toch genoeg geweest?

In zilver in goud? Toch ben ik bang dat er genoeg fans zich helemaal gek zitten te klikken op de website van The Royal Mail. Het Stones symbool is natuurlijk een geweldige associatie om aan een postzegel te likken. Wat mij betreft staat het nu vooral symbool hoe de Royal Mail haar tong naar de verzamelaar uitsteekt.

R.I.P. Michael Lang

Medeoprichter van het epische muziekfestival Woodstock is dit weekend overleden. Michael Lang begon in 1968 als concertpromotor en had met Woodstock in 1969 gelijk een mega dikke vis aan de haak.
Ook bij latere edities (1994,1999) van Woodstock was hij betrokken, maar helaas kwam de 50 jaar editie door gebrek aan budget niet van de grond.

Jammer dat die jubileum editie niet is gelukt maar Lang blijft voor altijd iemand die op grote wijze invloed heeft gehad op de moderne muziek en de bijbehorende cultuur en maatschappelijke ontwikkelingen.

Naast concertpromotor was Lang ook producer en kon het zelfs niet laten zo nu en dan zelf op de voorgrond te staan. Zo is hij als trompettist te zien in de videoclip "You Can Leave Your Hat On" van Joe Cocker. 

Naast muziek produceerde Lang ook een aantal films. Michael Lang had lymfeklierkanker en werd 77 jaar.

Michael R.I.P.

Luchtgitaar top 10

Ieder mens heeft recht op zijn eigen frustratie en bij mij zit die vooral in het feit dat ik geen muziek kan maken. Niet dat ik beroemd wilde worden en in grote stadions kon optreden. Neem gewoon wat lekkere Blues nummertje spelen en het liefst ook zelf zingen.

Drummen gaat een heel klein beetje maar dat is echt geen optie zolang ik niet over een eigen bunker beschik. Ik kan heel slecht maat houden en nog veel meer moeite heb ik om de maat te volgen. Als ik drum bepaal ik de maat..........

Bluesharp vind ik geweldig maar drie op de vier rifjes is de maat niet ok. En zonder harmonica in m'n mond is echt een drama en dat heeft mij al heel veel vriendschappen en relaties gekost. Zingen kan alleen maar als ik in m'n eentje in de auto zit.

Ik heb mij dan ook volledig gericht op de discipline luchtgitaar! Ik heb zelfs een Top 10 en die deel ik graag met jullie:

1. The Allman Brothers - "One Way Out"
2. Derek and the Dominos - "Layla"
3. Lynyrd Skynyrd - "Free Bird"
4. Led Zeppelin - "Since I’ve Been Lovin’ You"
5. The Who - "Baba O'Riley"
6. Cream - "Sunshine Of Your Love"
7. Jimi Hendrix - "Purple Haze"
8. Chuck Berry - “Johnny B Goode”
9. Pink Floyd - “Comfortably Numb”
   
10. The Doors - “Roadhouse Blues” 

Overigens denk nu niet dat ik gek ben want er zijn zelfs speciale albums voor luchtgitaristen. Dat zijn er overigens veel en veel meer dan je denkt. Zoveel dat je er zelf een hele collectie van kan opbouwen. Wie gaat Googelen op dit onderwerp zal meermaals een glimlach van verbazing op z'n gezicht krijgen.

Het is vandaag grijs en nat dus een perfecte dag om mijn nieuwe luchtgitaar te testen. Ik begin onderaan mijn Top 10 bij The Doors en werk gedurende de dag omhoog naar "One Way Out" van The Allman Brothers.

Elvis Presley

Het is vandaag de geboortedag van Elvis. In augustus is het al weer 45 jaar geleden dat Elvis op 42 jarige leeftijd overleed. Bijna onwerkelijk als je er over nadenkt.

Zelf ben ik geen uitgesproken Elvis fan en al helemaal geen kenner. Ik heb een paar films met Elvis gezien en die waren - in de tijdgeest van toen - best aardig. Ik heb een rijtje albums van hem staan en ik vind ook beslist dat hij in iedere collectie thuishoort.

Elvis heeft een zeer nadrukkelijk rol gespeeld in de ontwikkeling van de moderne muziek. Voor mij persoonlijk is het geen muziek die ik opzet als ik lekker muziek wil luisteren maar we kunnen er ook niet aan voorbijgaan. Daar is de impact van Elvis veel en veel te groot voor geweest.

Zelf draai ik Elvis toch vooral als sentiment en suikerspinnen het hoogste woord voeren.

Toch mag zo'n dag als vandaag niet voorbij gaan zonder even bij Elvis stil te staan. Dus koffie met Elvis........... ik had vroeger een buurmeisje die zou daar een moord voor gedaan hebben.....

Op de een of andere manier heb ik toch nog behoorlijk wat Elvis verzameld. Met uitzondering van een kerstalbum zijn al die albums meegelift in collecties die ik van andere heb overgenomen. 

Elvis heeft een forse catalogus bij elkaar gezongen maar als ik om mij heen kijk zie ik dat bij de meeste muziekliefhebbers het vooral verzamelalbums en the best of albums het populairste zijn.

Zelf ook maar een van die verzamelalbums opgezet. Gewoon lekker zo'n hele rij hits.

Album wat nu opstaat heeft de titel Elvis Forever en los of je wel of geen fan bent, is dat natuurlijk ook wel een beetje zo. Niet meer weg te denken in de geschiedenis van de moderne muziek: Forever!

Drie Koningen

Vandaag 6 januari is het Drie Koningen. Eigenlijk ging het om wijzen die uit het oosten kwamen en het aantal van drie komt in het oorspronkelijke verhaal ook niet voor. Of het nu wijzen of koningen waren die op de babyshower kwamen doet er niet toe. Het was wel een echte shower want dit feest wordt ook wel de openbaring van de heer genoemd.

Hoewel ik niet gelovig ben kom ik wel uit een Katholiek nest en bij ons thuis werd vroeger Drie Koningen thuis vrij uitbundig gevierd.
M’n oma bakte een grote ronde cake met drie bonen erin. Wie een boon had mocht een gouden kroon op die we eerder die middag gefröbeld hadden.
Het waren twee witte en één bruine boon. Dat zou tegenwoordig vast als een racistische daad worden uitgelegd.
Op 6 januari werden de drie koningen definitief bij de Kerststal geplaatst die nog minimaal een week bleef staan. De Kerstperiode en sfeer duurde toen gewoon tot half januari.
Nu is het doorgaans 2 januari wel klaar. Gek en jammer.
Mensen gebruiken het woord “traditie” te pas en te onpas om hun gelijk te krijgen. Hier is er eentje! Waar is de traditie van “zoeken naar de boon voor een kroon”.

Eén traditie hebben we er in Nederland wel bij: Bij het minste of geringste poepen we het woord traditie eruit.
Op 6 januari werd er dan ook gezongen. Ik kan dat natuurlijk even zingen en daar natuurlijk een filmpje van maken, maar daar ga ik echt niemand een plezier mee doen.

Dus voor het zingen roep ik de hulp in van drie anderen KINGs.
En natuurlijk twee witte en één gekleurde KING genomen want op tradities moet je zuinig zijn.

B.B. King (blues)
Dit debuut album I Love You So verscheen in 1959 onder een ander titel (B.B. King Wails). In 1966 verscheen een heruitgave waarbij kant A en B zijn omgewisseld. Nadien is het album gelukkig meermaals opnieuw uitgebracht en het exemplaar op de foto is uit 2017.

B.B. is natuurlijk een briljant gitarist maar luister op dit album eens naar z’n zang. Wat zingt hij King hier geweldig. Smullen dit album en wat een goede blazers.

Carole King (soft-rock)
Tapestry uit 1971 is een magistraal album dat bomvol staat met pareltjes die één voor één klassiekers zijn geworden. Op dit album oa "It's To Late", "So Far Away" en het legendarische " You Got A Friend". Dat laatste nummer is veelvuldig gecoverd en werd door James Taylor een wereldhit.

King Crimson (prog-rock)
Wat een droomdebuut maakte deze jongens met dit album in 1969. Het album is dan ook uitgegroeid tot een fenomenale klassieker. Ruim 50 jaar oud en zo levendig als wat, want de muziek wordt nog regelmatig gebruikt in zowel een TV reclames van Ford als van Paco Rabanne. Daarnaast wordt muziek van dit album ook regelmatig gebruikt in documentaires. Dit album blijft dan ook nog steeds een mijlpaal in de Progressieve Rock. Briljant!

3 x King:

Bradley Cooper

Vandaag doet deze acteur er een jaartje bij. Een tijdje terug heb ik de remake van de film A Star Is Born zitten kijken en ik was gelijk onder de indruk van de muzikale bijdrage van Bradley. 

De chemie tussen Bradley en Lady Gaga in deze film is ook echt geweldig en je zou niet verbaasd zijn als die twee na de opnames in een huwelijksbootje waren gestapt.

Na deze film ben ik ook gelijk fan van Lady Gaga, maar dan wel in de scenes waarin ze zo min mogelijk is opgesmukt. Uitstekende zangeres, mooie vrouw maar ik ben zelf niet zo van de glitters.

 

We kennen Bradley natuurlijk vooral van de The Hangover Trilogy, The A Team (de film) en American Sniper om er uit het hoofd een paar te noemen. Ik zal best wel een paar relevante film missen maar deze blog gaat nu eenmaal vooral over muziek.

Voor zijn werk als acteur heeft Bradley een onwaarschijnlijk rij prijzen ontvangen. Ook met de film de film A Start is Born en bijbehorende soundtrack viel hij fors in de prijzen.

Film en muziekprijzen voor A Star Is Born:

Academy Awards : 3 nominaties 

BAFTA Film Awards : 5 nominaties, 1 gewonnen

Golden Globe Awards : 3 nominaties

Grammy Awards : 3 nominaties, 2 gewonnen

Directors Guild Awards : 2 nominaties

Screen Actors Guild Awards : 1 nominatie

Writers Guild of America Awards ; 1 nominatie

Palm Springs International Film Festival : 2 gewonnen

Venice Film Festival : 1 gewonnen

American Film Institute Awards : 1 gewonnen

American Music Awards : 2 gewonnen

AACTA Awards : 3 nominaties

AARP's Movies for Grownups Awards : 2 nominaties, 1 gewonnen

Billboard Music Awards : 3 nominaties

Bodil Awards : 1 nominatie

Danish Music Awards : 1 gewonnen

Dorian Awards : 3 nominaties

etc, etc, etc

Er komt geen eind aan de lijst van prijzen die deze film en soundtrack hebben mogen ontvangen. De soundtrack kwam in een zeer groot aantal landen op nummer 1 van de albumhitlijsten. 

In een groot aantal landen haalde het album één of meermaals de status van platina.

Ik was gelijk in het begin van de film enthousiast over de Blues/Southern/Country Rock nummers die Bradley met zijn band ten gehore brengt. De oplettende kijker ziet in die band ook Lukas Nelson en dat is inderdaad de zoon van.

Lukas kennen we natuurlijk vooral van de van de band Promise of the Real. Deze band is meermaals de begeleidingsband van Neil Young geweest. Zowel bij optredens als bij albums zoals The Visitor en The Monsanto Years. 

Lukas Nelson schijnt de belangrijkste inspiratie voor Bradley geweest te zijn om in A Star Is Born te spelen en vooral om zelf ook te zingen!

Dan zeggen we: Lukas dank!

 

Van het album zijn een drietal singles getrokken waarbij het nummer "Shallow" een megahit werd. 

Uitstekende soundtrack die op vinyl naar mijn zin toch een beetje te prijzig was. CDtje dus een keer...............

Bradley Happy Birthday!

Dirty Work

Voor de UK was dit het 18e album van de Stones terwijl de VS er al twee meer had mogen verwelkomen. Het album verscheen maart 1986 en dat is vrij lang na de laatste opnames die half augustus 1985 al waren afgerond.

De samenwerking en vooral de samenhang van de band liet in die periode fors te wensen over. De heren hebben elkaar dan ook nauwelijks in de studio gezien en ieder kwam om de beurt z'n ding doen.

Bijna wel een beetje een vorm van thuiswerken zoals zoveel mensen dat nu tijdens de Coronacrisis zitten te doen.

Overigens hoeft een dergelijk aanpak helemaal geen slecht resultaat op te leveren. Albums als Abbey Road van The Beatles en Deja Vu van Crosby, Stills, Nash & Young zijn op gelijksoortige wijze tot stand gekomen.

Dirty Work is echter een mager album en kan totaal niet tippen aan de zojuist genoemde legendarische platen. Goed als een willekeurig bandje dit had gemaakt maar voor Stones begrippen toch niet goed genoeg.

Natuurlijk is het nummer "Harlem Suffle" een pareltje en de videoclip paste geweldige in het tijdsbeeld van het tweede deel van de jaren 80. Lekker nummer, behoorlijk hit maar dat is dan ook wel zo'n beetje.

Als geheel album een fors onder de maat voor een band als de Stones. Mick en Keith op ramkoers zoals het leek en dat was voor veel fans het spookbeeld wat rond dit album hing. Zou dit het laatste album zijn?

Gelukkig hebben de heren na Dirty Work even pauze genomen. Wellicht een aantal goede gesprekken gehad en de opvolger Steel Wheels uit 1989 mag gezien worden als een lekkere frisse herstart.

Hoe meer ik lees over de achtergrond van het album Dirty Work hoe meer ik snap dat een andere titel eigenlijk niet mogelijk was...........