Dagje sentiment

Met het trieste overlijden deze week van Meatloaf ging mijn jeugd weer een beetje dood. Muziek die ik in mijn jeugd ben gaan waarderen heeft op de een of andere manier een heel andere impact dat de latere muzikale ontdekkingen en waarderingen.

 

Jeugd mag in deze ruim gezien worden en grofweg ligt die grens op het moment dat ik het ouderlijk huis verliet.  Dat was op m'n eenentwintigste een half jaar na het verlaten van de militaire dienst. Zonder militaire dienst was dat zeker een jaartje eerder geweest omdat ik zelfredzaamheid toen al zeer hoog in het vaandel had staan.

Af- en uitzwaaien deed ik in 1978 en de Punk was veel gearriveerde artiesten aan het verdrijven. De opkomst van Punk ging ten kosten van vooral de Progressieve Rock. Die laatste trein kwam in die jaren bijna volledig tot stilstand en Pink Floyd was een van de weinige die weerstand bood.

Ik heb overigens niks tegen Punk, maar het effect op veel andere muziek was - zeker als je nu in de achteruitkijkspiegel kijkt - wel opmerkelijk.

Nadat ik het ouderlijk huis heb verlaten heb ik nog heel veel andere en nieuwe muziek ontdekt. Vooral oude Blues, Jazz en Jazz Rock ben ik in latere jaren enorm gaan waarderen. Ik heb daar echter geen heel sterke sentimenten bij. Als ik Al Dimeola, John Lee Hooker, Chet Baker of Elmore James op de platendraaier heb liggen kan ik daar enorm van genieten. Ik vind het knap en soms indrukwekkend. Vaak - met name bij oude Blues - vind ik het vanuit oogpunt van de (muziek)geschiedenis ook nog eens razend interessant. 

Mijn hart maakt echter niet zo'n sprongetje wat het wel doet bij The Rolling Stones, The Who, Led Zeppelin, Eagles, Bob Dylan, Neil Young, Jethro Tull en Eric Clapton om er even een paar te noemen.

 

Ik blijf dat onwaarschijnlijk bijzonder vinden dat de muziek die ik grofweg tussen mijn 12e en 21 ben gaan waarderen zo dominant in m'n systeem zit.

Natuurlijk zijn het onwaarschijnlijk belangrijke jaren geweest. De eerste keer zoenen, de eerste keer sex of wat daar voor door moest gaan. De tweede keer sex en toen smaakte het naar meer. Het eerste baantje, de eerste verkering en het daarbij behorende eerste liefdesverdriet.

De eerste keer naar alleen naar de bioscoop en de eerste keer zelf op vakantie. Wel gelijk een dozijn landen en met een hertelling met de huidige grenzen komen er zomaar drie bij.

Uiteraard het eerste biertje wat ik niet te zuipen vond, het tweede overigens ook maar daarna was het hek van de dam. De eerste joint en de eerste sterke drank en de overmijdelijke eerste kater.

Overigens ook m'n eerste kat die al snel geen kater meer was en was vernoemd naar het nummer "Timothy" van de The Buoys.

 

Nagenoeg alles viel de eerste keer tegen en toch ging ik er mee door. Gek is dat toch. Ben je dan een doorzetter of ben je er dan op uit je twee keer aan dezelfde steen te stoten.

Geen van beide. Ik ben vooral ervaringsdeskundig dat veel dingen de eerste keer tegenvallen en je alles gewoon een tweede kans moet geven.

Muziek liep als een knalrode draad door al die nieuwe ontdekkingen. Ik heb wat afgeneukt op Pink Floyd en om al die geheimzinnige teksten van Dylan te ontwaren kon je best een joint gebruiken.

Het zijn de jaren van het ontdekken en de muziek die je daar bij draait is als het ware een zorgvuldig uitgekozen soundtrack.

 

Ik verdiende niet erg veel en moest ook nog een absurd (zeg maar misdadig) deel als kostgeld afdragen dus veel geld voor LP's was er niet. 

Gelukkig had je in die jaren de Centrale Discotheek in Rotterdam. Dat was een soort uitleenbibliotheek voor platen en bij twijfel huurde je eerst een plaat waar je oog op was gevallen. Soms vond ik een plaat dan zo goed dat ik hem gelijk ging kopen als ik de gehuurde plaat terugbracht. 

Soms vond ik het de moeite om er een tape (reel tot reel) aan te besteden. Van die mega goedkope tape van Realistic. In veel gevallen vond ik het na een paar draaibeurten wel genoeg en ging de plaat terug naar De Doelen. Zo noemde we dat omdat de platen-uitleen-club onder De Doelen in Rotterdam zat.

Het was wel een ideale manier om naast de radio in korte tijd veel muziek te verkennen en ik heb daar een paar jaar met veel plezier gebruik van gemaakt.

 

Als ik muziek uit die jaren draai voel ik mij ook gelijk 10 jaar jonger. Het zorgt echter ook voor een bepaald hongerig gevoel. Van veel dingen is er - met uitzondering van dood gaan - geen eerste keer meer.

Veel mensen vinden het eng om dingen voor de eerste keer te doen. Ik smul er echter van.

Zo ook in de keuken maar met eten heb ik dat gevoel wat ik met muziek heb helemaal niet. Ik mag graag experimenteren in de keuken, maar met eten uit mijn jeugd heb ik niet van die sterke sentimenten wat ik wel met muziek heb. Ook heb ik dat niet met boeken, vakantie, sport of andere hobby's.

Sentimenten en herinneringen zijn rare mechanisme. Dat neemt niet weg dat het stapeltje herinneringen wat ik uit de kast heb getrokken er voor gaan zorgen dat deze dag een stuk minder grijs (tip: kijk niet naar buiten) zal zijn. Met hart maakt nu al een hulpje.............