Dag van de vrachtwagenchauffeur

Iedereen heeft tegenwoordig wel z'n eigen dag zo ook de vrachtwagenchauffeurs. Ze zijn keihard nodig en volgens mij is - ondanks de nodige vrijheden - het gewoon een kutbaan.

Uiteraard zijn er onder de vrachtwagenchauffeurs ook genoeg exemplaren die je achter het behang zou willen plakken. Toch durf ik in z'n algemeenheid wel te stellen dat je niet jaloers op ze hoeft te zijn. Dus voorruit: de dag van de vrachtwagenchauffeur.

Een van de fraaiste hoezen die ik in de kast heb staan met een vrachtwagen op de cover is van het dubbelalbum Eat A Peach van The Allman Brothers. Het album verscheen 12 februari 1972 en dat was amper 100 dagen na het dodelijke ongeluk van bandleider Duane Allman.

Het album is in alle opzichten een eerbetoon aan dit gitaarwonder. De titel is een door Duane zeer vaak gebruikte opmerking en de peach (perzik) zien we ook terug op de hoes.

De hoes is een ontwerp van W. David Powell en Jim Holmes. De truck op de cover is geïnspireerd op een ansichtkaart. Een heerlijk ontwerp en waardig om als poster aan de muur van een hobbykamer te hangen.

Echt een feest wordt het echter als je de hoes openklapt. Het lijkt wel of je dan tegen een werk van Jeroen Bosch aan zit te kijken. Of Jan van Haasteren voor wie wat meer met modern gepriegel bekend is.

 

Een indrukwekkend artwork waar je keer op keer nieuwe elementen in ontdekt. Daar waar de truck op de cover nog de naam van The Allman Brothers draagt heeft deze aan de binnenzijde de naam van de designers van dit kunstwerk. Want een kunstwerk mag je dit echt wel noemen. Uiteraard de truck met de perzik en veel paddenstoelen die het beeldmerk van de Allmans zouden worden. Een heerlijk uitdagend zoekplaatje wat het ook heel goed zou doen als legpuzzel.

Deze hoes is door het toonaangevende blad Rolling Stone dan ook uitgeroepen tot een van 100 mooiste albumhoezen.

Alleen al door de hoes staat de LP variant met 10-0 voor op de CD. Toch heeft de CD en streaming versie op één punt een klein voordeel. Het album bevat namelijk de ruim 33 minuten lange "Mountain Jam" en op de vinyl versie is deze over twee kanten verdeeld.

"Mountain Jam" is een van de live nummers die dit album rijk is en dat zijn tevens de nummers waar Duane nog op meespeelt. De andere twee liveopnames zijn "Trouble No More" en "One Way Out". 

Die laatste behoort tot een van mijn favoriete nummers van de Allmans en ik kan dan maar moeilijk van de volumeknop afblijven. Een van de andere persoonlijke favoriet op dit album is het schitterende "Melissa". Heel fraai!

De studio-opnames zijn met z'n vijven gemaakt want er was logischerwijs nog geen vervanger voor onvervangbare Duane. Toch laat de band op deze nummers horen dat ze echt verder willen. Hittin' the Note wat Duane ze al die tijd had voorgehouden zat inmiddels stevig in het DNA.

Oorspronkelijk verscheen dit album in 1972 op LP, 8-track, cassette en zelfs als reel to reel. In 1986 toen de CD als een raket aan populariteit won, kwam het album uiteraard ook als zilver schijfje beschikbaar. 

Uiteraard is het album meermaals opnieuw uitgebracht, maar een aantal versies zijn wel het vermelden waard en die benadrukken ook gelijk de importantie van dit album. 

In 2006 verscheen een luxe CD set met een extra schijfje vol met additionele liveopnames. De CD fans die voor maximale kwaliteit gaan beschikte vanaf 2004 over een SACD versie.

De audiofielen vinylliefhebbers moesten echter tot 2013 wachten, maar werden getrakteerd op een Mofi (MFSL) versie. Zoek maar niet naar een exemplaar want je tikt zomaar 250 Euro af......

 

In 2019 was er dan nog de versie op oranje vinyl als knipoog naar de peach. Bij deze oranje uitgave gaat het om een officiële Mercury persing. Van Russische makelij circuleren er nog wat andere kleuren rond. Verzamelaars van dit album zijn altijd op zoek exotische varianten en die zijn er genoeg. Twee zijn nog wel het vermelden waard. Een Mexicaanse CD heeft een totaal andere cover met daarop een hoeveelheid perziken met bovenop een halve perzik. Een Saudische cassette heeft dan als cover weer een deel van het artwork wat we normaal aan de binnenzijde van de klaphoes vinden.

 

Eat a Peach is in alle opzichten een klassieker onder de klassiekers. Gedreven Southern Rock en Blues Rock en dat alles in een hoes die een waar kunstwerk is.

Het album is in mijn ogen bovenal een demonstratie van veerkracht en een schitterend eerbetoon aan Duane..........