Odetta

Vandaag is het de geboortedag van Odetta die in 2008 overleed. Odetta werd geboren in Alabama maar groeide op aan de West-coast. Ze werd vooral bekend als muzikant en zangeres maar was daarnaast actrice en betrokken bij een groot aantal maatschappelijke projecten.

 

Odetta speelde vooral Folk met zo nu en dan stevige traditionele Blues invloeden. Veel nummer die zij vertolkte zijn gericht op ongelijkheid en misstanden in de maatschappij. Haar geweldige stem was een perfect vervoermiddel voor de boodschap die ze in veel van haar teksten stopte.

 

Bob Dylan heeft zich meermaals zeer lovend over Odetta uitgelaten en er zijn zelfs quotes van Dylan dat hij mede door Odetta voor Folk muziek is gevallen. 

De appreciatie was overigens wederzijds en in 1965 bracht Odetta een ode aan Dylan in de vorm van het album  Odetta Sings Dylan. Een album dat iedere Folk en Dylan liefhebber toch minimaal één keer gehoord moet hebben.

Nummers als "Don't Think Twice, It's Allright", "Mr Tambourine Man" en "The Times They Are A Changin'"   doen het altijd goed als Dylan cover. Persoonlijk vind ik vooral het nummer "With God On Our Side" echt schitterend vertolkt. Naast de schitterend stem van Odetta valt ook het warme gitaarspel op. Bizar goed gedaan!

 

Het nummer is zelfs nu nog steeds een heerlijke aanklacht tegen een ieder die verdwaalt is in zijn eigen gelijk en dat gelijk vooral wil halen met behulp van oorlog. 

Het nummer is overigens inspiratie geweest voor Time Rice om de teksten te schrijven voor de Rock Opera Jezus Christ Superstar.

Totaal heeft Odetta een 18 reguliere studio albums gemaakt en uiteraard de nodige live albums. Ook zijn er postuum een aantal albums van haar uitgekomen en een aantal niet te versmade verzamelalbums.

 

Een van de mooiste vertolkingen van Odetta is waarschijnlijk toch de "Spiritual Trilogy". Heerlijke Folk ondergedompeld in Blues en Gospel. Daarnaast is het vooral een een uitmuntende medley van traditionele songs die terug gaan van voor de Amerikaanse Burgeroorlog toen slavernij nog een gewoon iets was.

Een heerlijke eigenwijze tante die voor velen een inspiratie was en een schitterende catalogus aan ons heeft nagelaten.

Odetta!

Otis Wilbury

Vandaag doet Jeff Lynn er een jaartje bij. We kennen Jeff natuurlijk vooral als voorman van de Electric Light Orchestra (ELO) waarmee hij een succesvolle catalogus bij elkaar speelde. ELO werd in 1970 opgericht en ondanks een aantal onderbrekingen bestaan ze nog steeds.

 

ELO heeft een veertiental studio album gemaakt en een zeven livealbums. Verder zijn er van ELO maar liefst 40 officiële verzamelalbums verschenen. De fans doen het blijkbaar op brood. Je hebt natuurlijk altijd baas boven baas zoals Johnny Cash met 105 officiële verzamelaars maar 40 mogen we toch een serieus aantal noemen.

 

Hoewel ik een aantal ELO albums in de kast heb staan ben ik vooral gecharmeerd van de bijdrage van Jeff aan de Traveling Wilburys. Wellicht een van de beste supergroepen waar we van hebben mogen genieten.

De naam van de band geeft de suggestie een vijftal broers die als reizende muzikanten aan de kost komen.  Vijf grote namen uit de rockgeschiedenis kropen in de huid van een van broertjes Wilbury.

Bij het eerste album dat simpelweg Vol. 1 als titel heeft gekregen bestond de band uit:

• Nelson Wilbury – George Harrison
• Otis Wilbury – Jeff Lynne
• Lefty Wilbury – Roy Orbison
• Charlie T. Wilbury, Jr. – Tom Petty
• Lucky Wilbury – Bob Dylan

Het album Traveling Wilburys Vol. 1 verscheen op 17 oktober 1988 en kort daarop overleed Roy Orbison (Lefty Wilbury). Een groot verlies voor deze supergroep want Roy brengt met zijn unieke stemgeluid altijd een onvervangbare bijdrage.

Toch besloten de vier overgebleven boers een tweede album te maken wat "logischerwijs" de titel Traveling Wilburys Vol. 3 heeft gekregen.

Helaas is het daar bij gebleven en ook van een tournee is het nooit gekomen hoewel heel veel fans daar uit hebben gekeken. 

 

Koffie gaat met een album als dit nauwelijks beter smaken!

 

Jeff Happy Birthday

 

John Legend

Dit waanzinnig druk baasje doet er vandaag een jaartje bij. Legend is niet alleen songwriter, zanger en muzikant, maar is ook acteur, producer en theater directeur. Of dat allemaal nog niet genoeg is houdt hij zich ook bezig met diverse maatschappelijke projecten.

Het eerste album van Legend verscheen in 2004 en inmiddels heeft hij een zevental studio albums op zijn naam staan. Een van die albums betreft een speciaal kerstalbum.
Legend maakt heerlijke Rhythm & Blues met zo nu en dan een flinke scheut Soul.

Je kan niet van alle artiesten die je wel de moeite vindt alles hebben dus van Legend staat er maar één album hier in de kast. Dat is het album Darkness and Light uit 2012 en in vinyl is dit een dubbel LP.
Gewoon lekkere R&R voor bij de koffie op deze grijze dag. 

Het album werd in de eerste week 12,5 miljoen keer gestreamd en dan mag je wel van een succes spreken. Van het album zijn een aantal singles getrokken, waarbij het nummer "Love Me You" een vrij grote hit werd met indrukwekkende aantallen bij de verschillende streamingsdiensten.

Legend heeft een schitterende stem en Darkness and Light is een iets wat gepolijste plaat. Toch heeft het geheel voldoende puurheid dat het de moeite maakt dit album regelmatig op de speler te leggen.

John Happy Birthday!

Badkamer

Mijn lief en ik zijn begonnen met het pimpen van de badkamer. Niet echt een verbouwing. Tegels blijven zitten, maar wel schilderen, andere kastjes, rekjes en wastafel. Goeie tijd van het jaar om te klussen en dat het vroeg donker wordt is eigenlijk het enige nadeel. 

Mijn oude ogen mogen namelijk graag wat daglicht hebben als ik aan het klussen ben. Voordeel als het snel donker is je na een dag klussen nog genoeg tijd hebt voor een lekker plaatje. 

 

Als ik aan badkamer denk dan komt bij mij gelijk het nummer "She Came In Thru The Bathroom Window" boven drijven.

Het nummer is oorspronkelijk geschreven door Lennon en McCartney en is te vinden op het album Abbey Road uit 1969. Hoewel dat album hier ook in de kast staat kies ik voor de versie van Joe Cocker. Niet zomaar een versie maar die van het album Mad Dogs & Englishmen.

 

Dit is een van m'n favoriete albums en als ik verbannen wordt naar een onbewoond eiland met een platenspeler op zonne-energie en 50 albums dan zit dit album daar zeker bij. Van deze tournee is ook een film gemaakt en bij het 50 jarig jubileum van deze geweldige rolprent ging ik al eens uitvoerig in op album en film. Zie Mad Dogs (22 januari 2021)

Heerlijke film (ik zoek die nog op DVD) en wat is dit een belachelijk goed, goed, goed album.

Joe op z'n best en Leon in een spectaculaire hoofdrol.

 

IJzel

Gisteravond gaf het KNMI een waarschuwing voor vandaag voor ijzel in met name het noordelijke deel van het land. Ik ben graag buiten en op de racefiets trap ik altijd wel wel zo'n 10k in een jaar weg. Ook veel wandelen en wat skiën en duiken. Door het weer laat ik mij niet snel afschrikken, maar bij onweer en ijzel gaan bij mij de red-flags wel omhoog.

Als ik dan niet de deur uit hoef doe ik dat ook niet. Heeft niks met bang zijn te maken maar vooral met je verstand gebruiken. Dus ijzel.............lekker binnen plaatjes draaien.
IJzel wordt in het Engels wel black ice genoemd. Toen ik voor het eerst black ice hoorde dacht ik meer dat dit een lekkernij was om matige whisky te pimpen.......

 

Voor het thema black ice was het niet moeilijk een passende plaat te vinden. En voor ieder is er wel wat te vinden:

 

AC DC

Voor een Hard Rock ijzelplaat kunnen we bij AC DC terecht die in 2008 het album Black Ice uitbrachten. Maar liefst vier singels kwamen van dit dubbel album. Recent verscheen een gelimiteerde heruitgave waarbij de hoes andere kleuren heeft.

Black Ice

Wie liever naar klassieke Soul luistert gaat zeker plezier hebben aan dit album. Soul van de late jaren 70. Veel van dit soort muziek is doorgaans een beetje overgeproduceerd. Laten we het gepolijst noemen en het is op zeker zwoel en prima voor een intiem feestje.

Overigens als je LP's of CD's van deze Soul groep hebt en je vindt het niks? Er worden behoorlijke bedragen voor betaald want de vraag is vele malen groter dan het aanbod!

Wolfert Brederode Trio

Een klassieke Jazz samenstelling met piano, drums en bass. Smullen voor wie van Jazz houdt die doorgaans in de wat rustigere hoek zit. Vaklui die - zoek maar eens op Youtube - het ook echt leuk vinden om muziek te maken. Geheimtip zoals de Duitsers zo mooi kunnen zeggen.

 

 

Translucent Black Ice Vinyl 

Geen band of album maar een manier hoe sommige platen worden geperst. Gekleurd vinyl is een trend die we al een aantal jaren zien. Verzamelaars met geld smullen ervan en audiofielen gruwelen bij het zien van die kleurtjes. 

Nu is dat laatste wel wat overdreven want iemand die met pensioen is en beweerd een uitmuntend gehoor te hebben tovert wel een glimlach op mijn gezicht. Dus veel gezeur over gekleurd vinyl neem ik niet hel erg serieus.

Zeker niet omdat ik genoeg gekleurd vinyl heb wat prima klinkt en ik heb helaas genoeg zwart vinyl die ik het liefst als kleiduiven zou gebruiken. 

Naast rood, blauw, groen, geel, roze, paars, oranje zijn er ook platen die worden uitgevoerd in translucent black ice vinyl. Alleen de naam is al prachtig en sommige exemplaar zien er ook echt uit als een plak ijs die zo van de weg is geschept.

Geniet van bovenstaand muziektips en als je toch de weg op gaat: Drive Safe!

Winter

Gistermiddag om 1 minuut voor vijf was de officiële start van de astronomische winter. Op het balkon aan mijn werkkamer lag gisterochtend ook voor het eerst een beetje ijs.
Normaal ben ik wel iemand van de seizoen hou maar met die K%$@@&% Corona heb ik liever 20 graden of nog hoger zodat we heel veel buiten kunnen doen.

Dat neemt niet weg dat plaatjes draaien in de winter natuurlijk net wat extra's heeft. Laten dat dan ook maar plaatjes zijn met het thema winter!

 

The Day - Winter

Deze groep bestaat uit Laura Loeters uit Belgie en Gregor Sonnenberguit Duitsland. Droompop en Lo-Fi zijn de sleutelwoorden. Het nummer "Winter" vinden we op hun album Strangers With Familiar Faces uit 2015. Muziek die je niet vaak tegenkomt en deze is daarom een lekkere afwisseling.
 

Leonard Cohen - Winter Lady

Met het album Songs Of Leonard Cohen bewijst Leonard thuis te horen in het rijtje van de grote songwriters. Aanvankelijk maakte Leonard ook alleen maar liedjes voor anderen en door toedoen van Judy Collins is hij zelf achter de microfoon gaan staan. Daar zijn we Judy nog steeds mega dankbaar voor!

Leonard wist in zijn teksten regelmatig heel subtiel de vinger op de zere plek te leggen en in die zin had het nummer "Winter Lady" gerust Ice-Lady mogen heten...........

Trav'ling lady stay awhile
until the night is over.
I'm just a station on your way,
I know I'm not your lover.

The Rolling Stones - Winter

In tegenstelling tot vele anderen ben ik niet zo'n fan van het nummer "Angie". Ik ben een mega grote fan van de Stones maar dit nummer had samen met het album Their Satanic Majesties Request achterwegen mogen blijven. 

Het nummer "Winter" staat op het album Goats Head Soup uit 1973. Leuk detail is dat het nummer echt een ijzig sfeertje creëert maar is opgenomen op Jamaica. Album werd een megasucces en kwam in een groot aantal landen op de eerste plek van de albumhitlijsten.

Neil Young - Winterlong 

Dit nummer heeft nooit op een officieel studio-album gestaan en verscheen voor het eerst op de schitterende verzamelaar Decade uit 1977. Het nummer is ook te vinden op het album Live At The Fillmore East samen met Crazy Horse. De opnames zijn uit 1970 en het album verscheen in 2006 in de serie NYA (Neil Young Archives).

Neil Young is waarschijnlijk de eerste die het begrip Winterlong als één woord heeft gebruikt. Het is later inspiratie geweest voor anderen om te gebruiken voor een titel van een boek, de naam van een band en zelfs een merk bier.

Het nummer is behoorlijk abstract waardoor het voor iedereen die op iets zit te wachten van toepassing kan zijn. Wachten.................een winter lang....

 

.....

....

..

.

Waiting to follow
Through the dreamlight of your way
Is not so easy for me now.

Half the time has passed away
Things we thought of yesterday
Come back now, come back now.

I waited for you Winterlong
You seem to be where I belong.

Prijzen door het plafond

Het is echt helemaal koekoek wat er op dit moment met de prijzen van vinyl aan de hand is. Onder het mom van grondstof die duurder is geworden is hier en daar het eindproduct ineens 2 tot 3 keer zo duur.

Dat van die grondstoffen is natuurlijk apekool. Het is een slimme truc van de platenmaatschappijen om eenvoudig de omzet te doen groeien.

Ranzig en pervers. Artiesten en de detailhandel die voor deze business bepalend zijn zien hier niks van terug. De Sonys en Warners van deze wereld des te meer.

Ik zie echt genoeg mooie titels verschijnen maar ik verdom het om 25, 35 of zelfs 45 Euro voor een enkele LP te betalen. Zeker als het ook nog een gaat om een heruitgave van een album waar er al miljoenen van verkocht zijn.

De afgelopen maanden was het meermaals in het nieuws, maar zo kort voor de Kerst hebben maatschappijen nog mooi hun kans gezien. Hebberigheid als kerstgedachten........

Overigens is de LP nooit een koopje geweest. Ik heb een paar jaar geleden Brothers in Arms van de Dire Straits tweedehands op een beurs gekocht. Voor slechts vier euro en in top staat. Heel veel meer heb ik ook niet over voor de Dire Straits. Probleem van die band vind ik toch dat ze live net zo goed zijn als in de studio. 

Zelf hou ik meer van bands die in de studio net zo goed zijn als op het podium zoals Led Zeppelin en The Allman Brothers. 

Dit blogje van vandaag gaat echter niet over wat goede muziek is, maar over het uitknijpen van artiesten, detailhandel en consumenten.

 

Eén voorbeeld. Het album Houses Of The Holy van Led Zeppelin kocht ik anderhalf jaar geleden voor 14,95. Nu staat het te koop voor 35,99 en 36,99............ De consument is zwaar de klos maar het is ook niet zo dat artiesten en detailhandel ineens 2,5 keer meer gaan verdienen.

Toch leuk om het bonnetje uit 1988 eens te zien wat nog in de hoes zat van het album van de Dire Straits. Was toen ook niet echt goedkoop..........

Dat neemt niet weg dat met de huidige prijzen de platenmaatschappijen zomaar eens in hun eigen voeten kunnen schieten. De LP is sinds 2007 aan een ongekende revival bezig. Het is geweldig dat heel veel mensen daar plezier aan hebben en dat daar veel mensen geld aan verdienen.

De hijgerige geilheid op meer geld van de aandeelhouders van de grote maatschappijen die helaas gaan voor de korte termijn en dat zou zomaar eens een instorting van de revival kunnen betekenen.

Veel liefhebbers zullen het niet begrijpen maar ik zeg zo vaak: als je het niet snapt heeft het doorgaans met geld te maken.........

Mijn 2021 albumlijstje

Lijstjes zijn natuurlijk de meest onbenullige bijzaken van het leven die je maar kan bedenken. Een hitlijst is natuurlijk niks mis mee want die is gebaseerd op daadwerkelijk verkopen en streamings.

Lijstjes als de beste gitarist, de beste Blues Rock band en het beste country album barsten natuurlijk uit hun voegen van de subjectiviteit. Lijsten zoals de Top2000 waar iedereen invloed kan hebben op het resultaten worden dan ook nog eens overspoeld door fanclubs.

 

Dat alles maakt lijstjes er niet minder leuk om want het is ook altijd heerlijk voer voor discussie. Daarom hier mij 10 favoriete album die in 2021 zijn uitgebracht.

 

1. Christone "Kingfish"Ingram - "662" 

Hoewel Lucinda op slechts enkele meters volgt is dit tweede album van Kingfish voor mij zonder discussie het album van het jaar. Moderne Blues van de bovenste plank.

2. Lucinda Williams - Lu's Jukebox Vol 3: Southern Soul

Met een heerlijk rauw randje brengt Lucinda een geweldige ode aan de muziek die in het zuiden van de VS is ontstaan.

3. Neil Young - Carnegie Hall 1970

De bootleg die eindelijk geen bootleg meer is. Een geweldig solo optreden van Neil en een setlist om duimen en vingers bij af te kluiven.

4. Joe Bonamassa - Time Clocks

Joe heeft inmiddels een enorme rij live albums gemaakt maar dit is toch al weer z'n 15e studioalbum en de sleet zit er nog lang niet op. Blues Rock zoals Blues Rock hoort te zijn.

5. Neil Young - Way Down in the Rust Bucket

Vier platen lang speelt Nel met zijn bekende begeleidingsband de pannen van het dak. Opnames zijn van 1990 maar werden dit jaar pas uitgebracht.

6. Curtis Salgado - Damage Controle

Helaas nog niet op vinyl want de energie die van dit album stap is geweldig. Heerlijke Blues met vleugjes Rock. En wat is Curtis toch een geweldige zanger.

7. Cedric Burnside - I Be Trying

Wellicht een van de beste Country Blues platen die er ooit gemaakt is. Klassieke Blues om een heerlijk frisse moderne wijze gebracht. Smullen!

8. Van Morrison - Latest Record Project, Volume 1

De lockdown bijdrage deze knorrige legende. Drie platen vol met briljante muziek, maar de teksten zullen hier en daar  voor wat gefrons zorgen.

9. Nathaniel Rateliff & the Night Sweats - The Future

Beetje lastige titel met wat er allemaal in de wereld gaande is. Aan de andere kant is het een perfect album om alle zorgen even te vergeten. Een perfecte mix van Blues, Soul, Folk en Rock 3n die heerlijke stem van Nathaniel.

10. Lucinda Williams - Lu's Jukebox Vol 3: Bob’s Back Pages

Met als ondertitel A Night of Bob Dylan Songs brengt Lucinda een fantastisch eerbetoon aan Bob Dylan. Uiteraard neemt Lucinda niet de voor de hand liggende nummers. Een van de betere albums waar een artiest uitsluitend nummers van Dylan zingt.

 

Volgens mij wel een mooi lijstje. De nummers 2 t/m 10 is een beetje een momentopname. Die vind ik eigenlijk allemaal wel even goed. De nummers 1 en 2 steken er wat mij betreft echter ver bovenuit.

 

 

Lucinda: Southern Soul

Van de week kocht ik van Lucinda Williams haar kerstplaat die recent is uitgegeven. Deze is onderdeel van de serie Lu's Jukebox. Eerder had ik al uit deze serie het album met Bob Dylan covers aan mijn collectie toegevoegd.

Om portokosten bij het kerstalbum te voorkomen moest ik nog een album uitkiezen.......... Altijd fijn zo'n smoes.

De keuze is gevallen op een ander album uit deze serie en wel het album Southern Soul. Na drie luisterbeurten klopt dit album bij mij stevig op de deur om mijn favoriet van dit jaar te worden.

Lucinda neemt ons mee op een muzikale reis van Memphis to Muscle Shoals wat tevens de subtitel van dit album is.

Lucinda vertolkt op eigenzinnige wijze een elftal nummers die voornamelijk hun oorsprong hebben gevonden in het zuiden van de VS. De Mississippi is wellicht ook de rijkste bron aan muzikale inspiratie in dit deel van het heelal.

 

Wie iets ouder is zal een aantal originele versies probleemloos herkennen en wellicht van voor tot achter meezingen. Lucinda geeft echter een geheel eigen draai aan de nummers waardoor je sommige nummers pas na een paar luisterbeurten zal herkennen.

Wel direct herkenbaar is "Games People Play" wat oorspronkelijk een hit was van Joe South. Die had daar in 1969 een hit mee en we herkennen nog wat heerlijk naweeën van de Psychedelische Rock. De tekst van dit nummer mag dan ruim 50 jaar oud zijn maar is actueler dan ooit. Luister maar eens goed.......

De meeste van ons zullen ook het nummer "Ode To Billie Joe" vrij vlot herkennen. Oorspronkelijk een hit van de Bobbie Gentry. Een treurig verhaal verpakt in één enkel liedje. Het origineel uit 1967 met de violen op de achtergrond maken er ook een echte Country tranentrekker van. Bobbie Gentry was een prachtige en vooral nette verschijning en ook haar zang was altijd keurig. Voor Lucinda een kansloze opgave om zo'n nummer na te gaan maken en het wordt dan ook een versie met een heel rauw randje wat het trieste thema extra benadrukt. Net zoals op het album Car Wheels On Gravel Road trekt Lucinda je de Mississippi Delta in. Je staat als het waren langs de Tallahatchie.

 

Het nummer "Rainy Night in Georgia" is wellicht het bekendste nummer waar Lucinda op dit album gebruik van maakt. Het nummer is oorspronkelijk geschreven door Tony Joe White maar Brook Benton maakte er in 1969 voor het eerste een hit mee. 

Het nummer is veelvuldig gecoverd door Ray Charles, Hank Williams Jr, Otis Rush, George Benson en vele vele anderen. De versie van Cindy Crawford zal bij vele het meest fris in het geheugen zitten. 

De versie van Lucinda zal nooit zo'n hit worden maar voor de liefhebbers van kippenvel............ deze dus!

Niet alle gekozen nummers zijn in het verleden grote hits geweest en de overeenkomst zit veel meer in de geografische afkomst dan het commerciële succes. De kraamkamer van vele, vele muziekstijlen en onwaarschijnlijk veel mooie nummers.

Het album is een beetje een reis door de tijd, maar met je ogen dicht is het ook een beetje een reis door het zuiden van de VS. Het is verder een heerlijk eerbetoon aan al die geweldige muziek die daar gemaakt is.

Niet zo gek dat kort na het verschijnen deze zomer het album op nummer 1 stond in de Billboard Blues 100.

Lucinda's Kerst

Eerder blogde ik al een over de speciale serie albums die Lucinda Williams tijdens de lockdown heeft gemaakt. Onder de naam Lu's Jukebox zijn er zes albums gemaakt met een eigen thema.
Een van die thema's is Kerst en die plaat verscheen vorige maand om op tijd voor de feestdagen in de winkels te krijgen.

Het is absoluut een echte Kerstplaat maar verwacht geen zoete meezingers. Lucinda - en we zijn niet anders van haar gewend - gaat gewoon lekker haar eigen gang. Dus naast wat meeslepende ballads wordt er zo nu en dan ook even flink op los gerockt met prima gitaarwerk.

Eigenlijk is dit de perfecte plaat als je even klaar bent met opzitten en pootjes geven. Als het strikje aan het eind van de dag echt je keel uithangt. Als de plichtplegingen achter de rug zijn en................dan schenk je een mooi glaasje Ardbeg in en geniet je nog even van Kerst met Lucinda.

Lekkere Kerstplaat met een subtiel rauw randje en daardoor een vleugje rebels.........

Neil Young - Barn

Afgelopen vrijdag kwam dit album uit. Neil speelt met zijn vertrouwde Crazy Horse in de Rocky Mountains het zoveelste (we zijn de tel kwijt) album bij elkaar.

Het klinkt allemaal prima wat niet wegneemt dat de stem van Neil hoorbaar broos aan het worden is. Het album klinkt verder vooral als een leuk samen zijn van een groep vrienden die nog een keer lekker muziek willen maken. Dat ook nog eens in een geweldige omgeving.

 

Verwacht geen top album en Neil heeft een hele rij betere platen gemaakt. Hij heeft echter ook genoeg mindere platen gemaakt en dit album is gewoon de moeite waard. Dat neemt niet weg dat ook dit jaar de Neil Young fan het financieel weer zwaar te verduren heeft gehad. Vijf albums van Neil zelf en een jubileum uitgave van het Crosby, Stills, Nash & Young album Deja Vu.
Onder de albums die Neil dit jaar uitbracht ook een 4lp box en een belachelijk prijzige jubileum editie van After The Gold Rush. Het hakt erin!

 

Iedereen mag van mij geld verdienen maar het kan ook wel eens een beetje minder. Verder is het simpel want hoe enthousiast je over een artiest ook bent je hoeft niet alles te kopen. Bij Neil sla ik dan ook regelmatig een rondje over, maar naar deze Barn was ik toch wel heel benieuwd.

Ondanks dat de mannen al ruim de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt rocken ze er op dit album heerlijk op los. Wat meer ingetogen dan normaal maar het onmiskenbaar Neil Young & Crazy Horse die op dit moment bestaat uit Nils Lofgren, Billy Talbot en Ralph Molina.

Wie geen uitgesproken fan is van Neil Young moet dit album lekker in de winkel laten staan. De echte liefhebber gaat van dit album wel genieten. Het album is echt te goed om in de kast te laten staan.

 

Fans van Neil samen met het Gekke Paard moeten ook weer niet verwachten een volwaardige opvolger van Everybody Knows This Is Nowhere, Zuma of Ragged Glory op de platenspeler te krijgen. Het is goed, het is degelijk en persoonlijk vind ik het vooral heel authentiek. Geen overgeproduceerde plaat maar gewoon lekker Rock uit een schuur.

Het album begint rustig met het heerlijk voortkabbelende "Song of the Seasons". Daarna is het direct raak met lekkere gitaren als met "Heading West" het tempo wordt opgeschroefd. In dit autobiografisch nummer zing Neil over de goede oude tijd en bedankt hij zijn moeder voor z'n eerste gitaar. 

Het luistert lekker weg wat ik met de twee volgende nummers wat minder heb. Zowel voor "Song of the Seasons" en "Canerican" ga ik wel een paar luisterbeurten nodig hebben. Dat is prima want ik zit helemaal niet op oorwurmen te wachten. 

"Canerican" is trouwens ook heel persoonlijk want Neil zingt hier over zijn oorspronkelijke afkomst en dat hij tegenwoordig ook Amerikaans staatsburger is.

Daarna komt "Shape of You" en dat luistert gelijk lekker weg want hier herkennen we wat melodielijnen die wat aan het verleden doen denken. Kant A wordt afgesloten met het ingetogen "They Might Be Lost". Het nummer heeft een heerlijke sentimentele tekst. Muziek voor bij een filmscène waar iemand als het sneeuwt op een porch zit te wachten op.............

Kant B gaat met het met "Human Race" er gelijk dik bovenop. Stevige gitaren en ook de tekst is niet mals. Tussen de coupletten wordt er op gitaar even heerlijk gas gegeven. Smullen.

Met "Tumblin' Thru the Years" gaat het gas weer even af er is er ruimte voor "eenvoudige" vragen als: It's a complicated thing, this life.

 

Het volgende nummer "Welcome Back" begint met zo'n bekende briljant hakkelig gitaarintro en Neil waarschuwt dat het een oud liedje is.......Het is bijna een soort van babbel Blues (Talkin Blues) met heerlijke gitaarrifjes als ondersteuning. Vooral als ze net even wat langer worden doorgetrokken.

Het album wordt afgesloten met opgewekte "Don't Forget Love". 

Totaal tien prima Rock nummers waarbij er voldoende variatie zit tussen wat rustige en wat stevigere nummers.

 

Het album is uiteraard zowel op CD als LP leverbaar maar ook in een luxe box waar naast de CD en LP ook een Blu-ray is te vinden. Uiteraard is er ook een high-res streaming beschikbaar en het plan is zelfs om het album op cassette uit te brengen.

Wie heel nuchter naar de totale catalogus van Neil aankijkt zal dit een totaal overbodig album vinden. Eigenlijk is het dat ook. 

Er zullen echter genoeg fans van Ome Neel zijn dit dit album met veel plezier gaan omarmen. Daar ben ik er één van!

Mike Scott

De vandaag jarige Mike Scott is oprichter van de Waterboys en misschien moeten we zelfs wel stellen dat hij de Waterboys is. De Waterboys zijn in 1983 opgericht en nog steeds actief. Tussen 1994 en 1998 hield de band een adempauze. 

Die adempauze was voor Mike aanleiding een aantal soloalbums uit te geven. Een aantal van die albums waren exclusief voor de fanclub.
De Waterboys zijn herkenbaar aan een eigen stijl waarbij een heerlijke blend wordt gemaakt van Rock en Folk.
Wel opmerkelijk is het enorm verloop in muzikanten. Er hebben een kleine 100 muzikanten in de band gespeeld en daarmee zijn ze waarschijnlijk de grootste duiventil in de moderne muziek.

Mike Scott is er echter in geslaagd om als bandleider een zeer hoge consistentie te bereiken. Van de 14 studioalbums die de Waterboys hebben gemaakt zit geen enkele echte misser tussen.
Natuurlijk steken albums als This Is The Sea, Fisherman's Blues en A Pagan Place boven de rest uit.
Toch zal iedere liefhebber van dit genre moeten toegeven dat alle albums eigenlijk heerlijk luistervoer zijn.

Opmerkelijk is het niveau van het laatste album dat in 2020 is uitgebracht. Het album heeft de titel Good Luck, Seeker en kan misschien niet tippen aan de hierboven genoemde albums maar is nog steeds een heel puik album.

Hier en daar horen we wat andere muziekstijlen zoals Soul en wellicht een vleugjes Hip Hop. Het is denkbaar dat de fans van het eerste uur die vastgenageld zitten in de Folk Rock dat wat minder weten te waarderen. Wie wat vastgeroest zit zal het album wellicht wat te uitdagend vinden maar persoonlijk ervaar ik dat als een voordeel.
Toch blijft Mike met The Waterboys dicht genoeg bij het eigen DNA. Of moeten ze nog een Fisherman's Blues en nog een en nog een? 

Mike verdient een groot compliment dat hij al bijna 40 jaar de motor van deze band is en recent nog dit album heeft kunnen maken. Eigentijds zonder het verleden te verloochenen en dat is razend knap.

De hoes mag in dit geval ook nog even genoemd worden want dat is een kunstwerk op zich. Gemaakt door B.C. Nowlin die we vooral kennen van die fraaie schilderijen met indianen.

Het album is uiteraard verschenen op CD, LP, cassette en streaming. Op CD is er een luxe 2CD set verschenen en stiekem hoop ik dat die versie ook nog op vinyl gaat komen.

Mike Happy Birthday!

Jamie Foxx

Vandaag doet deze acteur, producer, zanger en komiek er een jaartje bij. Afgelopen week heb ik naar de film Ray zitten kijken en daarin speelt Jamie Foxx op een briljante wijze de hoofdrol.

Jamie speelt niet Ray hij IS Ray. Het is dan ook niet zo gek dat hij voor deze acteerprestatie een Oscar, een Golden Globe en een BAFTA Award heeft mogen ontvangen.

De film gaat vooral over de jeugd en het begin van de carrière van Ray Charles. Schitterend gefilmd en heerlijke muziek. Helaas ook de hardheid van het leven en zo nu en dan wordt ons wel een stevige spiegel voorgehouden. 

De film is een must seen voor iedere muziekliefhebber en dan hoef niet eens een heel groot fan van Ray Charles te zijn. 

Jamie heeft als acteur in een grote diversiteit aan rollen gespeeld van (zwarte) komedie, drama tot actiefilms. Ook heeft hij voor een aantal animatie films de stem geleverd.

Als zanger heeft hij een 18 tal singles uitgebracht en vijf studio albums gemaakt met vooral R&B, Pop en Hip Hop. Vooral zijn album Unpredictable uit 2005 werd een enorm succes. Het album stormde in de VS naar de eerste plaats van de album hitlijst (Billboard 200) en haalde dan ook tweemaal platina.

Een veelzijdig baasje waarbij ik niet direct een fan ben van Hip Hop muziek. Hoe Jamie echter de rol van Ray Charles vertolkt zorgt dat hij bij mij niet veel meer fout kan doen!

Jamie Happy Birthday!

Wereld Lichtjesdag

Deze dag steken we over de hele wereld een kaarsje aan en staan we stil bij overleden kinderen. Deze dag wordt altijd gehouden op de tweede zondag in december.
Helaas ken ik vrij veel mensen die een kind hebben verloren en dit is iets waar je je geen voorstelling bij kan maken. Dat is misschien ook maar goed ook.

De bedoeling is dat je om 19:00 uur een kaarsje brand en dat ga ik ook zeker doen. 

Voor nu kies ik twee platen uit die helaas op git en gitzwarte wijze aan deze dag zijn verbonden. Zowel Eric Clapton als Robert Plant hebben een zoontje verloren. In beide gevallen hebben ze hun verdriet in een nummer tot uiting weten te brengen.

 

Conor Clapton

Conor de zoon van Clapton viel op 20 maart 1991 uit een flat van de 53 verdieping en overleefde dit niet. Een afgrijselijk gebeurtenis die ook nog eens breed in de pers werd uitgemeten.
Clapton was natuurlijk ontroostbaar en onttrok zich aanvankelijk van alle publieke activiteiten. Uiteindelijk was de weg terug naar de muziek er toch een om speciaal voor Conor een nummer te maken. Dat deed Clapton met behulp van Wil Jennings en het nummer werd zijn grootste hit. Hoe bizar maar vooral hoe wrang moet het zijn om je grootste verlies en je grootste succes zo onlosmakelijk aan elkaar te zien.
Nog geen jaar na de tragische val van Conor speelde Clapton het nummer live tijdens een MTV Unplugged sessie. Het indrukwekkende en beklijvende optreden werd uitgebracht als album en in de VS haalde het album zelfs de status Diamond! In een zeer groot aantal landen haalde het album platina of zelfs meermaals platina en ook in Canada haalde het album de status van Diamond,
Geweldig commerciële successen maar er is natuurlijk niet één succes dat het verlies gaat verzachten. Niks, Nooit............

 

Karac Plant

Minder bekend is het overlijden van het zoontje van Robert Plant. Karac Plant overleed op 26 juli 1977 aan een maagvirus toen Led Zeppelin op tournee was in de VS. 

Plant trok zich terug op het platte land en het duurde ruim een jaar voor de band weer de studio inging om opnames ging maken. 

Eigenlijk liep Led Zeppelin in die dagen op haar laatste benen. Plant was logischerwijze volledig van de kaart, Jimmy Page was zwaar aan de heroïne en John Bonham had een enorm drankprobleem dat ook in 1980 tot zijn dood zou leiden.

Hoewel Bonham op persoonlijk vlak een  enorme steun was voor Plant, was het vooral bassist John Paul Jones die de motor liet draaien. De opnames zouden leiden wat uiteindelijk ook het laatste reguliere studio album van Led Zepplin zou worden. 

Het album verscheen in 1980 en kreeg de titel In Through the Out Door. Gelukkig niet zonder een nummer voor Karac. Page en Bonham vonden het nummer te soft maar die hadden op dat moment niet zoveel in te brengen. 

In het nummer "All My Love" legt Plant heel zijn ziel en zaligheid om het verlies van zijn zoon te onderstrepen. Zonder de achtergrond van het nummer te kennen een redelijk soft nummer voor Led Zeppelin begrippen. Wie het verhaal niet kent zal het nummer ook vooral interpreteren als een liefde die kapot is gegaan..........De liefde voor een kind gaat natuurlijk ook nooit kapot.

Vanavond steek ik een aantal kaarsjes op............een aantal persoonlijke maar ook een voor Conor en  Karac.

Internationale Dag van de Bergen

Zelf ben ik dol op de bergen maar ik zou ook niet zonder de polder kunnen. Als peuter in Zwitserland gewoond en terug in Nederland gingen we met het gezin op vakantie standaard naar de bergen om te wandelen. Toen ik eenmaal uit huis was werd dat zelfs een beetje klimmen met stijgijzers en touwen.
Ook fiets ik al m'n hele leven in de bergen en de laatste 30 jaar nauwelijks een wintersport overslagen.

Afgelopen zomer nog in de Zwitserse en Italiaanse bergen gefietst en in die van Oostenrijk gewandeld.

Je mag wel stellen dat ik dol ben op de bergen en een dag als deze laat ik dus niet voorbij gaan om als inspiratie te laten dienen om een aantal platen te draaien.

Heel moeilijk is het overigens niet om nummers te vinden met het thema Mountain. 

 

Everybody's Got A Mountain To Climb - The Allman Brothers

We vinden het op het album Where it All Begins uit 1994. Op dit album een hoofdrol voor Warren Haynes die ook nog uitpakt met het wonderschone "Soulshine". Het bergliedje op dit album is overigens niks meer dan een simpele metafoor voor het leven. Wel een heerlijk stukje muziek!

 

Blue Birds Over The Mountain - Robert Plant

Het nummer is oorspronkelijk van rocker Ersel Hickey maar het waren vooral The Beach Boys die het nummer eind jaren 60 op de kaart zetten. Daarna is het nog een aantal keer gecoverd en een van de mooiste is toch deze van Robert Plant op het album Carry Fire uit 2017.

 

You Gave Me a Mountain - Elvis

Eigenlijk best wel een heftig nummer. Van je vader de schuld krijgen dat je moeder bij je geboorte is gestorven mogen we toch wel een stevig thema noemen. Er gaat gaat overigens ook een vinger naar onze lieve heer: But this time, Lord you gave me a mountain. A mountain you know I may never climb.

Pittige tekst maar de uitvoering op Elvis in Concert uit 1977 is prachtig.

 

Climb Ev'ry Mountain - Four Tops

De vier toppers beloven ons op dit briljante album de zon als we eenmaal over de berg zijn. Een veel gebruikte beeldspraak. Dit live album is uit 1966 en opgenomen in de legendarische Roosterrail aan het water in Detroit. Must have album met The Four Tops op hun best.

 

Mountain of the Sun - Greta van Fleet

Hier is het motto dat samen met een geliefde je verder op de berg kan komen. Ook een makkelijk doelpunt maar heerlijke Rock van deze jonge gasten. Het staat met nog negen lekkere Rocknummers op het album Anthem Of The Peaceful Army uit 2018.

Sugar Mountain - Neil Young

Hier zijn een hele rij versies van in omloop. Veel daarvan op beroerde bootlegs. Zelf kies ik vandaag voor de versie van het briljante live-album Live Rust uit 1979. 

Eigenlijk gaat dit nummer over het verliezen van je jeugd. Zodra je 20 bent en naïviteit en idealisme maken plaats voor realisme ben je niet meer welkom op de onbezorgde berg van suiker en zorgeloosheid.

Neil schreef meer dan 100 coupletten en dat alleen geeft al aan hoe moeilijk het is om te verwoorden wat er in die fase in een mensenleven allemaal door je hoofd spookt.

 

Misty Mountain Hop - Led Zeppelin

Het album Untitled (ook wel IV) uit 1971 bevat uitsluitend pareltje waaronder deze op Tolkien geïnspireerde song. Het nummer is dan ook stevig omarmt door Hobbit-fans (daar zal vast een mooie naam voor zijn). Het nummer kan op vele manieren worden geïnterpreteerd, maar is absoluut een oproep tot meer persoonlijk vrijheid en minder betutteling.

 

Talkin’ Bear Mountain Picnic Massacre Blues - Bob Dylan

Dit is typisch zo'n nummer van Dylan wat al op vele bootlegs was verschenen voor er een officiële release beschikbaar was. Vroeger had ik nogal wat van die vage bootlegs  (vooral van TMQ) en de wat grappige, maar ook wat trieste tekst van deze babbel Blues kon ik foutloos opdreunen. Het nummer is uit het begin van de jaren 60 en is geïnspireerd op nieuwsbericht oevr een uitje met de boot op Vaderdag. Een uitje wat serieus fout afloopt en Dylan houdt ons met gitzwarte humor een stevige spiegel voor.

Best een lekker bergje platen geworden voor deze dag van de bergen.

Lekker koffie erbij...........

R.I.P Michael Nesmith

Gister werd bekend gemaakt dat Michael Nesmith is overleden. Iedere keer als een van je jeugdidolen het aardse verlaat voelt dat toch of je jeugd ook een beetje doodgaat.

Michael maakte deel uit van de legendarische Monkees die vooral tussen 1966 en 1971 het ene na het andere succes op elkaar stapelde. Met diverse tussenpozen is de band nog meermaals bij elkaar gekomen, maar de waanzinnige populariteit was er toch vooral in de late jaren 60.

Die enorme populariteit was mede te danken dat de Monkees via een TV-serie bij het grote publiek werden geïntroduceerd. De TV-serie heeft twee jaar gelopen en bestaat totaal uit 58 aflevering.
Toen de eerste delen op de TV verschenen zal ik net 10 geweest zijn en ik verslond het.

De vier haalde gekke streken uit die we nu wellicht oubollig en flauw zullen vinden maar toen smulde we er van. De liedjes kende ik van voor tot achter en Michael met z'n wollen muts was mijn favoriete Monkee.

Deze TV serie had als doel de Monkees neer te zetten als het Amerikaanse alternatief voor The Beatles. De grappen en grollen  vielen bij wat zich "de serieuze muziekliefhebber" noemt niet altijd in de smaak. Die deden zich dan toch echt te kort want The Monkees hebben in die beginperiode ook een paar waanzinnig goede albums met Psychedelische Rock gemaakt. Albums als Headquarters, Pisces, Aquarius, Capricorn & Jones Ltd.(alleen de titel al) en The Birds, The Bees & The Monkees zijn voor liefhebbers in dit genre om te smullen.

In de VS haalde The Monkees de ene na de andere platina plaat en het was vooral nieuws als een album niet op de eerste plek van de hitlijsten kwam.

Michael had een zeer stevige rol binnen de Monkees en later ook daarbuiten. Micheal is actief geeft in de rol van zanger, muzikant, producer, songwriter, schrijver, filmregisseur en eigenaar van een mediabedrijf.

Michael was tot kort voor zijn dood in al die rollen nog actief en stond recent nog op het podium en werd 78 jaar.

Dag van de vrachtwagenchauffeur

Iedereen heeft tegenwoordig wel z'n eigen dag zo ook de vrachtwagenchauffeurs. Ze zijn keihard nodig en volgens mij is - ondanks de nodige vrijheden - het gewoon een kutbaan.

Uiteraard zijn er onder de vrachtwagenchauffeurs ook genoeg exemplaren die je achter het behang zou willen plakken. Toch durf ik in z'n algemeenheid wel te stellen dat je niet jaloers op ze hoeft te zijn. Dus voorruit: de dag van de vrachtwagenchauffeur.

Een van de fraaiste hoezen die ik in de kast heb staan met een vrachtwagen op de cover is van het dubbelalbum Eat A Peach van The Allman Brothers. Het album verscheen 12 februari 1972 en dat was amper 100 dagen na het dodelijke ongeluk van bandleider Duane Allman.

Het album is in alle opzichten een eerbetoon aan dit gitaarwonder. De titel is een door Duane zeer vaak gebruikte opmerking en de peach (perzik) zien we ook terug op de hoes.

De hoes is een ontwerp van W. David Powell en Jim Holmes. De truck op de cover is geïnspireerd op een ansichtkaart. Een heerlijk ontwerp en waardig om als poster aan de muur van een hobbykamer te hangen.

Echt een feest wordt het echter als je de hoes openklapt. Het lijkt wel of je dan tegen een werk van Jeroen Bosch aan zit te kijken. Of Jan van Haasteren voor wie wat meer met modern gepriegel bekend is.

 

Een indrukwekkend artwork waar je keer op keer nieuwe elementen in ontdekt. Daar waar de truck op de cover nog de naam van The Allman Brothers draagt heeft deze aan de binnenzijde de naam van de designers van dit kunstwerk. Want een kunstwerk mag je dit echt wel noemen. Uiteraard de truck met de perzik en veel paddenstoelen die het beeldmerk van de Allmans zouden worden. Een heerlijk uitdagend zoekplaatje wat het ook heel goed zou doen als legpuzzel.

Deze hoes is door het toonaangevende blad Rolling Stone dan ook uitgeroepen tot een van 100 mooiste albumhoezen.

Alleen al door de hoes staat de LP variant met 10-0 voor op de CD. Toch heeft de CD en streaming versie op één punt een klein voordeel. Het album bevat namelijk de ruim 33 minuten lange "Mountain Jam" en op de vinyl versie is deze over twee kanten verdeeld.

"Mountain Jam" is een van de live nummers die dit album rijk is en dat zijn tevens de nummers waar Duane nog op meespeelt. De andere twee liveopnames zijn "Trouble No More" en "One Way Out". 

Die laatste behoort tot een van mijn favoriete nummers van de Allmans en ik kan dan maar moeilijk van de volumeknop afblijven. Een van de andere persoonlijke favoriet op dit album is het schitterende "Melissa". Heel fraai!

De studio-opnames zijn met z'n vijven gemaakt want er was logischerwijs nog geen vervanger voor onvervangbare Duane. Toch laat de band op deze nummers horen dat ze echt verder willen. Hittin' the Note wat Duane ze al die tijd had voorgehouden zat inmiddels stevig in het DNA.

Oorspronkelijk verscheen dit album in 1972 op LP, 8-track, cassette en zelfs als reel to reel. In 1986 toen de CD als een raket aan populariteit won, kwam het album uiteraard ook als zilver schijfje beschikbaar. 

Uiteraard is het album meermaals opnieuw uitgebracht, maar een aantal versies zijn wel het vermelden waard en die benadrukken ook gelijk de importantie van dit album. 

In 2006 verscheen een luxe CD set met een extra schijfje vol met additionele liveopnames. De CD fans die voor maximale kwaliteit gaan beschikte vanaf 2004 over een SACD versie.

De audiofielen vinylliefhebbers moesten echter tot 2013 wachten, maar werden getrakteerd op een Mofi (MFSL) versie. Zoek maar niet naar een exemplaar want je tikt zomaar 250 Euro af......

 

In 2019 was er dan nog de versie op oranje vinyl als knipoog naar de peach. Bij deze oranje uitgave gaat het om een officiële Mercury persing. Van Russische makelij circuleren er nog wat andere kleuren rond. Verzamelaars van dit album zijn altijd op zoek exotische varianten en die zijn er genoeg. Twee zijn nog wel het vermelden waard. Een Mexicaanse CD heeft een totaal andere cover met daarop een hoeveelheid perziken met bovenop een halve perzik. Een Saudische cassette heeft dan als cover weer een deel van het artwork wat we normaal aan de binnenzijde van de klaphoes vinden.

 

Eat a Peach is in alle opzichten een klassieker onder de klassiekers. Gedreven Southern Rock en Blues Rock en dat alles in een hoes die een waar kunstwerk is.

Het album is in mijn ogen bovenal een demonstratie van veerkracht en een schitterend eerbetoon aan Duane..........

Norah Jones - I Dream of Christmas

Kerstmis wordt door ons gezin vrij genuanceerd gevierd. Jarenlang gingen we op tweede Kerstdag naar België om het gevreet en het opzitten en pootjes geven in Nederland te ontvluchten. In België zijn ze er namelijk na één Kerstdag wel klaar mee en daar hebben ze natuurlijk ook gelijk in.

Nu zijn wij niet tegen kerst maar het mag wel eens een tandje minder. Er staat hier gewoon een boom en op kerstavond doen we een diner met cadeautjes. Niet overdreven eten naar binnen proppen, maar gewoon drie subtiele gangen. Genoeg om zonder honger naar bed te gaan, maar niet zoveel dat je er niet van in slaap kan vallen.

Ook met de cadeautjes doen we normaal. Een boek, een luchtje, een LP/CD of een aardigheidje voor een of andere hobby en voor opa (schoonvader) natuurlijk sokken!

Gister is de Sint - en hij heeft gelijk - weer naar Spanje vertrokken en dan mag er hier tot oudjaarsavond kerstmuziek gedraaid worden.

Natuurlijk is kerst met al die kitscherige versieringen een tamelijk mierzoet feestje en de meeste kerstmuziek is dat ook. Om de kortste dagen van het jaar wat dragelijk te maken is dat voor heel veel mensen ook een prima medicijn.

Dat neemt niet weg dat heel veel kerstmuziek doorgaans mier en mierzoet is.Toch hebben we hier een hele fijne kerstplaat te pakken. Het gaat om een kerstplaat van Norah Jones die afgelopen oktober verscheen.

Toevallig hebben we vorige week de DVD Live In New Orleans (2003) van haar zitten kijken. Als een soort Lockdown concert.

Die opnames zijn van het begin van haar carrière en het optreden was min of meer ter promotie van haar debuutalbum Come Away With Me (2002). 

Heerlijke relaxe muziek die niet snel gaat vervelen. Ik noem dit genre voor het gemak Pop Jazz als die term überhaupt al bestaat. Jazz Rock bestaat ook dus waarom deze mix dan niet? Soms giet Norah - die een groot deel van haar liedjes zelf schrijft - er een vleugje Country en Folk doorheen.

Daarnaast is Norah een uitstekende pianiste. Als we dan toch drie weken kerstmuziek draaien dan deze nieuwe van Norah maar eens aan de collectie toegevoegd. Na drie nummers stond dit album voor mij al bovenaan bij de betere kerstplaten. 

Iedere keer als ik Norah hoor zingen roept dat een gevoel op of het er heel, heel makkelijk uitkomt. Natuurlijk is Norah gezegd met het nodige muzikale DNA. Haar moeder Sue Jones zat in de organisatie van concerten en de vader van Norah is niemand minder dan Ravi Shankar. 

Dat neemt niet weg dat Norah een heel eigen stijl heeft weten te ontwikkelen die ik dus voor het gemak maar Pop Jazz noem. Als iemand het Jazz Pop wil noemen is dat wat mij betreft ook goed.

Het gaat erom dat Norah in haar muziek een blend maakt met deze twee muziekstijlen als belangrijkste ingrediënten.

Die mix heeft ze ook op deze kerstplaat weer geweldig weten te realiseren met als resultaat een kerstplaat die het waarschijnlijk bij een heel breed publiek heel goed zal doen.

Maandag

Sommige mensen hebben echt een hekel aan de maandag. Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik heb wel een hekel om s'ochtends in het donker de deur uit te moeten. Tijd doet er niet toe.
Zelf werk ik op dit moment de eerste drie dagen van de week thuis en dat is dan minder erg.

De maandag begint altijd met een overleg en ik ga dan al vroeg m'n bed uit. Even ontbijt, koffie, plaatje, mail checken..........

Wie wat moeite heeft met de maandag hier wat nummers met maandag als inspiratie.

 

Stormy Monday - The Allman Brothers

Tijdens optredens speelde ze regelmatig deze heerlijke Blues klassieker van T-Bone Walker.

Wie tegen de maandag opziet moet maar niet naar de tekst luisteren want het wordt alleen maar erger:

They call it stormy Monday
But Tuesday's just as bad
They call it stormy Monday
But Tuesday's just as bad
Lord, and Wednesday's worse

Blue Monday - Fats Domino

Fats maakt duidelijk dat er meer zijn die moeite met de maandag hebben:

Blue Monday how I hate Blue Monday
Got to work like a slave all day
Here come Tuesday, oh hard Tuesday
I'm so tired got no time to play

 

Home On Monday - Little River Band

Heerlijk niemendalletje wat is geïnspireerd toen de band lange tijd op tournee was en Glenn Shorrock een telefoontje met het thuisfront had.

Can you guess where I'm calling from?
Yes that's right I'm calling from
The Las Vegas Hilton

Monday, Monday - Mama's and the Papa's

Een van de klassiekers onder de maandag liedjes.

Bah-da bah-da-da-da
Bah-da bah-da-da-da
Bah-da bah-da-da-da

Monday, Monday (bah-da bah-da-da-da)
So good to me (bah-da bah-da-da-da)
Monday mornin', it was all I hoped it would be
Oh Monday mornin', Monday mornin' couldn't guarantee (bah-da bah-da-da-da)
That Monday evenin' you would still be here with me

 

Bij het nummer van de Mama's and the Papa's waan ik mij wel gelijk op een zonnige boulevard..........toch moet er vandaag echt gewerkt worden. Maandag roept!

 

Jim Messina

De vandaag jarige Jim kennen we vooral van Poco en Loggins & Messina. Z'n carrière bij de grote mannen begon als technicus bij de Buffalo Springfield. Bij deze legendarische band speelt hij op het laatste album ook een paar nummers mee ter vervanging van bassist Bruce Palmer.

Na het onvermijdelijk einde van de Buffalo Springfield verhuist Jim samen met Richie Furay naar de band Poco die op dat moment net in oprichting is.
Jim speelt op een aantal albums mee maar wil daarna meer tijd stoppen in het schrijven van liedjes en produceren voor anderen. Jim is een allrounder in de muziekwereld en dan is het soms lastig kiezen. Liedjes schrijven, bas, gitaar, mandoline, geluidtechniek, zingen, producer............

Toch gaat Jim al snel (1971) de studio weer in om zelf muziek te maken. Dat doet hij samen met Kenny Loggins en samen maken ze tussen 1971 en 1977 een zestal studio-albums en twee live-albums.

Drie van die studio-albums en één live-album halen in de VS platina. Een verzamelalbum uit 1976 haalt zelfs tweemaal platina. De muziek die de heren maken is net wat softer dan wat Poco maakt en dat maakt het voor een heel breed publiek toegankelijk met vooral in de VS enorme verkoopsuccessen.

Na het livealbum Finale uit 1977 houdt de samenwerking op, maar de liefde is blijkbaar groot genoeg om in 2005 en 2009 nog een aantal keren samen te spelen. Dat leverde nog een prima live-album op.

Jim heeft ook een aantal (8?) puike solo-albums gemaakt. Bij de Buffalo Springfield, Poco en Loggins en Messina lag de nadruk op Countryrock en Folkrock. In zijn solo projecten mag Jim graag wat Jazz en Latin toevoegen. Albums zijn echter in Nederland niet (nauwelijks) te krijgen en je bent dus afhankelijk van eigen import of streaming.

Dit zijn overigens prima artiesten om voor de zondagochtend een paar platen uit de kast te trekken. Ontbijt erin en koffie met Jim.

Happy Birthday Jim

50 jaar: Brand in Montreux Casino

Frank Zappa and the Mothers of Invention hadden op 4 december 1971 een gig in het Casino in Montreux aan het meer van Genève. Het event werd echter ruw verstoord door een stevige brand die veroorzaakt werd door een of andere gek die een lichtpistool afschoot.

De leden van Deep Purple waren op dat moment ook in Montreux voor de opnames voor hun nieuwe album Machine Head. Aanvankelijk ook bedoeld om dit in het Casino op te nemen, met als doel om niet een typisch studio-album te maken. 

Na de brand kon de band terecht in een deel van het Grand Hotel waar een verbouwing aan de gang was. Herrie maken mocht dus! Voor de techniek werd gebruik gemaakt van de mobiele studio van The Rolling Stones.
De opnames waren vlak voor de Kerst afgerond. Toch knap als je eerst een nieuwe ruimte moet zoeken en ook nog even nieuw materiaal maakt. Want voor Deep Purple was deze brand een inspiratie om het nummer "Smoke On The Water" te maken. Het nummer mag gezien worden als een nakomertje voor dit album maar werd - min of meer tot verbazing van de bandleden - een stevige hit.

In het nummer vinden we de nodige verwijzingen naar zowel het meer van Genève, Montreux, het Grand Hotel, het casino, het lichtpistool, de brand, Zappa en z'n band, de mobiele studio van The Stones, een knipoog naar de Zwitserse uurwerken, concertorganisator Claude Nobs en vooral veel verwijzingen naar de rook over het water..........

 

"Smoke On The Water"

We all came out to Montreux
On the Lake Geneva shoreline
To make records with a mobile
We didn't have much time
Frank Zappa and the Mothers
Were at the best place around
But some stupid with a flare gun
Burned the place to the ground

Smoke on the water, a fire in the sky
Smoke on the water

They burned down the gambling house
It died with an awful sound
Funky Claude was running in and out
Pulling kids out the ground
When it all was over
We had to find another place
But Swiss time was running out
It seemed that we would lose the race

Smoke on the water, a fire in the sky
Smoke on the water

We ended up at the Grand Hotel
It was empty, cold and bare
But with the Rolling truck Stones thing just outside
Making our music there
With a few red lights and a few old beds
We made a place to sweat
No matter what we get out of this
I know, I know we'll never forget

Smoke on the water, a fire in the sky
Smoke on the water 

 

 

Het intro van "Smoke On The Water" is waarschijnlijk het meest gespeeld stukje gitaar. Nagenoeg een ieder die gitaar gaat spelen laat zich wel verleiden tot een poging....en nog een....en nog een.

Blackmore kreeg wel wat commentaar op deze "eenvoudige" rif welke als intro werd gebruikt. Zijn repliek was simpel: het begin van de 5e van Beethoven is ook maar een paar nootjes!

De rif van "Smoke On The Water" staat overigens zeer hoog in gerenommeerde lijstjes zoals die van Total Guitar.

Het nummer werd niet alleen een hit maar kreeg zelfs een monument in Montreux. Uiteraard is deze stad doorspekt met muziek en er staan een groot aantal muziekgerelateerde monumenten in deze stad. Het bekendste is wel dat van Freddie Mercury die in zijn bekende houding het meer aanspoort of het een massa fans is. 

In Montreux is zelfs een heus Queen museum en die stad is muziek, muziek en nog eens muziek. Van de vele monumenten zullen er echter maar weinig zijn die zo specifiek over één enkel nummer gaan, dat ook nog eens onlosmakelijk aan deze stad is verbonden.

Voor Frank Zappa was de pech die 4e december nog niet helemaal voorbij. Nog geen week later brak hij zijn been tijdens een optreden in The Rainbow (Londen) door - wederom - een gestoorde toeschouwer.