Groene Thee

Het verzamelen van allerlei persingen van een specifiek album laat ik vooral aan mij voorbij gaan. Ook zes kleuren vinyl van een album en dan in de seal in de kast zetten is niet mijn kopje thee.

Van een paar albums heb ik meerdere versies omdat de hoes heel erg anders is. Dat gaat dan om Sticky Fingers en Beggars Banquet, Deja Vu en een paar verzamelaars van The Allman Brothers.

 

Toch is er een album waar ik het niet van kan laten om varianten in de collectie op te nemen en dat is het album Tea For The Tillerman. Begin 2018 blogde ik hier dat het min of meer per ongeluk mijn eerste album is. Bizar want duizenden albums verder is dit album nog steeds een van mijn favoriete LP om te draaien.

Prachtige muziek en de teksten zijn voor mij nog steeds een soort van richtingwijzers. Niet dat ze concreet aan geven waar het heen moet, maar het prikkelt mij wel na te denken waarom een bepaalde kant de juiste is.

 

 Foto: Tea For The Tillerman in mintgroen - releasedatum 14 juni 2024

 

Als ik het album op een beurs voor een leuk prijsje tegenkom neem ik het mee. Niet alleen om op te stapelen want ik geef ze ook weg. Ieder die met de vinyl hobby bezig is en hier een keer platen komt draaien krijgt een exemplaar. Ook als ik bij iemand platen ga draaien gaat er standaard een Tillerman mee.

Bijzondere versies hou ik zelf en dat leverde vijf jaar geleden (zie blog mei 2019) al een mooie collectie op. 

 

 

Foto: Unofficial Release Taiwan - in 1972 gemaakt voor US soldaten die in Azië gestationeerd waren.

 

Sindsdien zijn er de nodige bijzondere items aan de collectie toegevoegd. Zo verscheen eind van de zomer van 2020 een heruitgave onder de naam Tea For The Tillerman 2. Cat Stevens was opnieuw de studio ingedoken en alle nummers van een nieuw arrangement voorzien. Dat ter gelegenheid van het 50 jarig jubileum. Mooi is vooral het duet "Father Ann Son" die hij samen zingt met zijn 50 jaar jongere versie.

Om dat jubileum extra in het zonnetje te zetten verschenen er later dat jaar een remaster en diverse jubileum boxen. Deze kwam op een mooi moment want ik was zelf met een koerswijziging bezig zoals te lezen valt in het blogje "On The Road To Find Out".

 

Gelukkig werd het toen even stil, maar vorige maand verscheen er dan een mintgroene versie van het album. Normaal vind ik het flauwekul om van een album een kleuren versie te kopen als je het al op gewoon zwart in de kast staat. In dit geval kon ik het echter niet laten...........

Een zinloze aanschaf maar wel van een album dat mij al veel zinvolle overpeinzingen heeft gegeven............

 

 Foto: Van links naar rechts:  2CD Deluxe Edition (EU 2008), standaard CD (EU 1987), 

2CD 50th Anniversary Edition (EU 2020), Compact Cassette (Canada 1970)

 

Geluidskwaliteit valt niet tegen maar als er iets is waar dit album om bekend staat is dat sowieso de uitmuntende geluidskwaliteit. Album doet het ook erg goed bij demonstraties voor audiofielen.
Wie daar in is geïnteresseerd doet zichzelf wel een plezier met een remaster. Heb je heel diepe zakken kan je op zoek gaan naar een Original Master Recording of nog beter een UHQR versie. Die laatste doet tegenwoordig in de seal 750 Euro!

Op Discogs staan er inmiddels 399(!!!) versies van Tea For The Tillerman. Ik heb geen enkele behoefte om ook maar in de buurt te komen van dat aantal. Soms loop ik echter tegen een versie aan die ik niet kan laten liggen zoals deze Groene Thee............. 

 

 

Foto: Box Set Deluxe Edition, 50th Anniversary Edition - releasedatum 4 december 2020

Buddy Guy 88 jaar

De recent gestopte Buddy wordt vandaag 88 maar ondanks die leeftijd stond hij vrij recent nog op het podium. Menigeen zou daar voor tekenen. Zelf ervaar ik doorwerken na mijn pensioen ook als iets positief, maar niet een ieder is dat gegeven. Bij fysiek heel zware banen zal dat niet lukken en sommige mensen hebben ook gewoon pech met hun gezondheid. Buddy is echter op het oog altijd blakend van gezondheid geweest. 

Buddy werd geboren in Lettsworth//(Louisiana) en kreeg op z'n 17e z'n eerste elektrische gitaar en Buddy mogen hem wel beschouwen als een van de meest diverse moderne bluesartiesten.

Op z'n 21 pakte Buddy zoals zovele de trein (mooie verwijzing op de hoes van het album The Blues Is Alive And Well) naar Chicago. Niet alleen muzikanten trokken die kant op, maar veel Afro Amerikanen vluchten min of meer weg uit The Deep South.
Mensen met een kleur werden daar zwaar gediscrimineerd, genegeerd, vernederd en velen zijn zelfs opgehangen. De Ku Klux Klan zwaaide in het zuiden de scepter en een vlucht naar het noorden was voor veel Afro Amerikanen een kwestie van overleven.

Hoe gruwelijk de motivatie ook was heeft deze volksverhuizing een enorme boost gegeven aan de ontwikkeling van de moderne Blues en alle muziekstijlen die daar wortels hebben liggen.

Hoewel ik redelijk wat vinyl van Buddy heb gaat als arbeidsvitaminr een cdtje op. CD komt uit de nalatenschap van mijn vorig jaar overleden schoonvader. Was best opmerkelijk hoeveel (oude) Blues hij had staan. De laatste jaren draaide hij eigenlijk geen CDs meer. Opstaan en bukken ging moeilijk en de radio vond hij ook prima.

Hoewel ik nog maar een zeer beperkte CD-collectie heb, zijn deze blues CD's met heel veel liefde in m'n collectie opgenomen.

Buddy Happy Birthday

Paris & The Police

Zojuist hoor ik op het nieuws dat er in Parijs straks bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen maar liefst 45.000 politieagenten op de been zijn! Dat klinkt bizar veel maar ik heb geen idee hoeveel politie er normaal in Parijs rondloopt. Je mag verwachten dat dat er ook al heel wat zijn.

De Olympische Spelen worden echter meer en meer een gruwel van een evenement. Restaurants en hotels in Parijs klagen vanwege het wegblijven van gasten. Ook Air France en KLM krijgen een financiële dreun door het wegblijven toeristen.
Geheel volgens traditie zal dan over een paar maanden bekend gemaakt worden dat ook deze spelen weer veel duurder zijn uitgepakt. Los van het economische aspect is de beveiliging nauwelijks nog op een normale manier op orde te krijgen. Dus daar waar de toeristen Parijs massaal aan het mijden zijn is de politie in enorme aantallen aanwezig. Bizar!

Plaatjes dan maar...........Paris en The Police

De albums Paris van Supertramp en Zenyatta Mondatta van The Police verschenen beide in 1980. Ik kon nauwelijks genoeg krijgen van deze twee groepen, maar al jaren komen die platen niet meer uit de kast.
Er is echt zo'n moment nodig als vandaag dat ik door het nieuwsbericht over de politie in Parijs ik op het spoor wordt gezet deze platen op te zoeken.

Het album Paris is een live registratie van een concert dat in november 1979 in Parijs is opgenomen. Al het bekende werk van Supertramp komt op deze dubbelaar aan bod en alleen dat maakte het in de jaren 80 al tot een lekker plaat om te draaien. Het album kreeg van de vakpers weinig sterren en de verkoopcijfers bleven zeer zwaar achter ten opzichte van de zeer succesvolle voorganger Breakfast in America. Toch was die kritiek niet helemaal terecht want het is echt wel een heel puik album dat door de echte liefhebbers stevig is omarmt.

Zenyatta Mondatta van The Police werd commercieel dan wel een enorm succes. In diverse landen haalde het album de platina status en in de VS zelfs meermaals. Op het album de hits "Don't Stand So Close to Me" en het mega aanstekelijke "De Do Do Do, De Da Da Da".
Zelf kan ik echt niet zingen maar al ik "De Do Do Do, De Da Da Da" hoor kan ik echt m'n mond niet houden.

Beide bands zijn bij mij een beetje weggezakt maar daarmee zijn het nog geen slechte platen. Toch leuk om bij de koffie nog eens te draaien. Dat met dank aan de politie in Parijs.

R.I.P. John Mayall

Vannacht kwam het bericht binnen dat de nestor van de Britse Blues op 90 jarige leeftijd is overleden. Mayall was al even ziek maar stond niet zo gek lang geleden nog regelmatig op het podium.

Op het podium en in de studio staan was zijn lust en zijn leven. Muziek maken, muziek maken en nog eens muziek maken. 

 

Mayall was geen hitmachine en was vooral een man van de albums en de optredens. Dat wordt ook onderstreept met maar liefst 36 studio albums en 34 (!!!) live albums.

Bekend zijn natuurlijk zijn The Bluesbreakers. De band van Mayall maar vooral de kraamkamer van jong Brits Blues talent.

De rij artiesten die hun carrière bij John Mayall uit de startblokken zag gaan is enorm:

John McVie, Peter Green, Eric Clapton, Mick Taylor, Jack Bruce en Mick Fleetwood om het even bij de bekendste te laten want de rij is eindeloos. 

Mayall haalde er duidelijk voldoening uit om jonge gasten de ruimte te geven zich te ontwikkelen. 

 

Mayall heeft naast de indrukwekkende rij albums de nodige singles uitgebracht. Op "Room To Move" na werden die allemaal geen hit. Het opzwepende en energieke "Room To Move" werd vooral in Nederland gewaardeerd en haalde een vijfde plek in de Top 40. 

Het nummer was een hit precies in de periode dat ik enorm interesse in muziek kreeg en ik was gelijk fan van Mayall. 

Ook al is 90 een mooie leeftijd doet het toch wat met je als een artiest er niet meer is die ruim 50 jaar deel uit maakt van je muziekcollectie............

 

Rust zacht John..........

 

R.I.P. Duke Fakir

Gister overleed zanger Duke Fakir op 88 jarige leeftijd. Hij was het nog enige overgebleven oorspronkelijke lid van de legendarische Four Tops.

The Four Tops waren met name in de jaren 60 zeer succesvol toen ze de ene na de andere hit wisten te scoren. Het waren ook die jaren dat ik ze voor het eerst hoorde. Bij ons thuis hadden we het album The Four Tops Live. Een R&B album waar de energie vanaf spat.

Toen ik uit huis ging was dit ook een van de albums die ik gelijk zelf ben gaan kopen. Niet gelijk de meest optimale muziek om een werkdag mee te beginnen maar hij gaat toch echt even op de draaitafel.
Lekker met nummers als  "It's The Same Old Song", "Baby I Need Your Loving", "If I Had A Hammer" en "Reach Out I'll Be There".

Met het overlijden van Duke Fakir komt waarschijnlijk tevens een einde aan The Four Tops. Eerder overleden zangers waren vervangen, maar het zal logisch zijn als er nu geen vervolg meer komt.

Toch vooral het einde van een tijdperk en - ik heb het al eens eerder genoemd - voelen dit soort overlijdensberichten ook een beetje of je jeugd dood gaat.

Rust zacht Duke Fakir.

50 jaar On The Beach

Over de exacte releasedatum verschillen de meningen, maar dat het half juli 1974 was staat wel vast. Zelf zat ik in de trein door toenmalige Joegoslavië met vriend en een paar prachtige Zweedse dames. Daarmee nog in de open lucht geslapen op het eiland Zlarin. De beach daar was helaas van rotsen en stenen. Beetje jammer.

Terug van vakantie dit album gelijk gaan halen en het is nog steeds een van mijn favoriete albums van ome Neel. Het betreft het vijfde studio album van de eigenzinnige Canadees (inmiddels ook Amerikaan). Eigenlijk was het de bedoeling van Neil dat Tonight's The Night als vijfde album uitgebracht zou worden. Bij platenmaatschappij Reprise vonden ze dat album echter veel te duister en Neil kreeg het verzoek met toch een iets optimistischer album op de proppen te komen. 

Voorganger Harvest is met uitzondering van "The Needle And The Damage Done" een vrij opgewekt album. De sfeer van zon, gedroogd hooi, mijmeren over de ideale vrouw en dat alles met een hart van goud.
Neil had na Harvest nog wel de soundtrack Journey Through the Past en het live album Time Fades Away uitgebracht, maar de verwachtingen tav een nieuwe studio album waren huizen hoog.
Soundtrack Journey Through the Past is aardig maar niet veel meer dan dat. Het live album Time Fades Away gaf echter al een eerste teken dat Neil na Harvest in een andere fase was gekomen.

De dood van gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry hadden er bij Neil diep ingehakt. Het succes van Harvest zat Neil niet helemaal lekker en ook de liefde zat in een achtbaan. Het album Tonight's The Night werd dan ook git en gitzwart.
Voor platenmaatschappij Reprise echter een te groot contrast met Harvest en On The Beach werd naar voren geschoven.

Onmiskenbaar is de hoes van On The Beach een stuk zonniger dan de zwarte hoes van Tonight's The Night maar is het daarmee een optimistisch album? Ik denk het niet en sta daar niet alleen in.
Dat blijk ook uit het feit dat deze twee albums samen met het eerder verschenen live album ook wel bekend staan als The Ditch Trilogy.
Drie sombere, zwarte en melancholische albums op een rij. Echter wel drie parels en deze On The Beach is een meesterwerk onder de meesterwerken.

Natuurlijk gilt het grote publiek Harvest als je vraagt wat het beste album van Neil is. Veel fijnproevers zetten echter On The Beach steevast op 1 als je vraagt naar hun favoriete Neil Young album. Bij mij wisselt dat en afhankelijk van mijn bui kan hij bewegen in de top 5.

Het album bevat acht pareltjes waarbij het 9 minuten lange "Ambulance Blues" al jaren een van mijn favoriete nummers is van Neil. Wat is dat toch een bizar fraai nummer. Zowel muzikaal als qua tekst.
De tekst is geniaal en kan zich meten met het betere werk van Bob Dylan. Zelfs na vele jaren geeft het nummer nog genoeg uitdaging wat je er nu echt van moet vinden. Misschien eens goed luisteren want Neil zingt toch echt It’s hard to say the meaning of this song............

Toch blijft het een heerlijk nummer om uit te kluiven. Uiteraard gaat het over indianen, economische teruggang maar ook over de weerstand die Neil voelt bij het snelle (Ambulance) succes dat door Harvest was ontstaan. Het nummer is somber en toch geeft het een enorm positieve energie. Het laat je immers voelen dat je niet alleen bent in alles wat op je afkomt. In die zin is dit nummer in de huidige informatie maatschappij eigenlijk nog actuelere dan 50 jaar geleden.

Over ieder nummer van On The Beach is bijna een boek te schrijven en sommige nummers waren dan misschien weer een voorbode dat er ook een boek gesloten ging worden. Het nummer "Motion Pictures" kreeg in de titel de aanvulling  "(For Carrie)" mee.
Was het nummer een wanhopige poging van Neil om de relatie met de actrice te redden? Het jaar van het verschijnen On The Beach zou het stel dan toch uit elkaar gaan. Carrie was voor het album Harvest nog een enorme inspiratie voor de helft van de nummers!

Later zou Neil in zijn nummers nog een keer op Carrie terugkomen namelijk met het nummer "Already One" wat te vinden is op het album Comes A Time (1978)

Voor het jubileum van Comes A Time moeten we nog even geduld hebben en het is vandaag toch vooral On The Beach dat in de schijnwerpers staat.............wat een album.........

Internationale Dag van de Slang

Vandaag aandacht voor de slang. Mooie beesten maar veel mensen moeten er niet veel van hebben. De meeste slangen doen je niks maar hun reputatie is net als bij haaien niet erg best.

Muziek dan maar............bij slangen denk ik gelijk aan de hoes van Billion Dollar Babies van Alice Cooper. Het album verscheen in 1973 en was de opvolger van het succesvolle album School's Out.

Net als School's Out haalde Billion Dollar Babies in de VS de status platina. Daar moeste toen één miljoen fysieke LP's voor over de toonbank! In een groot aantal landen kwam het album op de eerste plaats van de album hitlijsten. In Nederland stond het album maar liefst zeven weken op de eerste plaats.
Hoewel The Rolling Stone Album Guide wat kritisch is geeft AllMusic "gewoon" vijf sterren. Zelf vind ik het album misschien ook wel net wat beter dan School's Out waarmee Cooper bij het grote publiek definitief doorbrak.

Billion Dollar Babies is misschien niet een album met heel grote eeuwigheidswaarde, maar het is toch wel een mijlpaal en nog best lekker om een keer te draaien.
Dat mede omdat het maar liefst vier singles/hits bevat: "Elected", "Hello Hooray", "No More Mr. Nice Guy" en titelsong "Billion Dollar Babies".
Nummers die de ouderen onder ons probleemloos mee kunnen zingen. 

Alice Cooper is nog steeds actief en bracht vorig jaar nog het geslaagde album Road uit. Dat is 54(!!!) jaar na zijn eerste album...............best knap als je ziet dat het album Road nagenoeg overal 4 sterren krijgt. 

Voor nu nog even het oudje Billion Dollar Babies..................met de slang op de hoes!

50 jaar Kung Fu Fighting

Dit nummer was in 1974 een monsterhit. Niet mijn muziek maar het meisje waar ik toen verkering mee had vond het geweldig. In de weekenden ging ik vrijdagavond alleen op pad naar gelegenheden waar rock en bluesbands optraden. Gekleed in oude spijkerbroek, afgetrapte laarzen, houtbakkersoverhemd en werd er ook wel een dikke joint gerookt.

 

Op zaterdagochtend ging ik naar m'n verkering waar ik de rest van het weekend bleef. Ze had een eigen verdieping met keuken en zitkamer. Beter dan bij mij thuis want er mochten geen meisjes bij mij slapen. Stel je voor...........je kinderen zullen eens dezelfde dingen doen als toen je zelf jong was.

Op zaterdagavond was het dan discotijd. Dus nette broek, overhemd en zelfs een jasje. Wel knal geel. Dat dan weer wel! Disco was niet mijn ding maar het was een heel leuke meid en een paar uurtjes overleefde ik dan wel. Het was zelf zo'n leuke meid dat het woord verloving wel eens is gevallen. Nu vind ik verloven een gek instituut en zover is het ook niet gekomen wat niet wegneemt dat ik hoop dat ze gelukkig is geworden.

Op zondag draaide we dan bij haar plaatjes. Ik had zelf al een aardige collectie LP's met The Who, Joe Cocker, Stones, Pink Floyd, Neil Young, Bob Dylan maar die liet ik lekker thuis staan.

De pick-up bij haar was van het type draaibank en heel veel plezier deed ik haar met "mijn" muziek nu ook weer niet.. Zelf had ze wat singletjes waaronder deze "Kung Fu Fighting". Ongewild zing ik het nummer dus foutloos mee..........

 

"Kung Fu Fighting" werd in een zeer groot aantal landen een enorme hit en haalde in tientallen landen de eerste plaats. In de VS gingen er 1 miljoen singletjes over de toonbank en in Nederland stond het nummer vijf weken op de eerste plaats. 

 

Een paar maanden geleden kreeg ik van een vriend een stapel oude 78 toeren platen en daar zat het album Kung Fu Fighting and Other Great Love Songs tussen.

Het zien van de hoes leverde toch wat fijne sentimenten op. Hoewel het volledig buiten mijn smaak valt heb ik het album opzij gezet want weggooien voelde of ik een stukje van mijn jeugd verloochende. 

Dus op het stapeltje "wat moet ik ermee?". 

Tot vandaag want ik las net dat "Kung Fu Fighting" 50 jaar geleden een hit was. Zelf had ik het nummer nooit meer opgerakeld en de eeuwigheidswaarde is blijkbaar ook laag want het heeft maar twee jaar in de Top 2000 gestaan.

Het sentiment won het op deze regenachtige ochtend echter toch van mijn normale vrijdagochtend smaak..........

Eén keertje dan nog..........

The Teskey Brothers - The Winding Way

Van de week blogde ik nog of er nog wel goede muziek wordt gemaakt. Wellicht zijn The Teskey Brothers wel het beste voorbeeld dat er nog steeds geweldige muziek wordt gemaakt. De eerste twee studio albums (2017 en 2019) heb ik ook gelijk gekocht omdat deze beslist over eeuwigheidswaarde beschikken.

Vorig jaar zomer verscheen - nadat er inmiddels ook al twee live albums waren verschenen - het derde studio album. 

 

Op dat moment was er echt een lawine aan fijne albums die verschenen of heruitgave van meesterwerkjes. Een hobby mag geld kosten maar ik wil ook de tijd hebben om van nieuwe albums te genieten. Als ik wil kan ik gerust naar de platenzaak lopen en gelijk 40 albums kopen............en dan?

Gewoon per keer een paar (of zoals vandaag gewoon één)  platen en daar echt van genieten. Deze The Winding Way begon een beetje aan mijn aandacht te ontsnappen en dat heb ik vanmiddag toch even recht gezet.

 

Ik had het album al gehoord maar het verdict is simpel: smullen, smullen en nog eens smullen! Blue Eyed Soul van de bovenste plank!

In thuisland Australië kwam het album dan ook direct op de eerste plaats van de hitlijsten. The Teskey Brothers doen het ook erg goed in Nederland en het album kwam op een knappe zesde plaats in de album top 100.

Het album heeft eveneens een groot aantal nominaties (sommige lopen nog) en prijzen in de macht gesleept.

 

Na een tweede draaibeurten van de vinyl versie durf ik nog geen favorieten aan te wijzen. Nagenoeg alle nummers zijn overigens door de broertjes Josh en Sam zelf geschreven. 

Toch paar favorieten: "Carry Me Home" lijkt een wat ingetogen nummer maar hoe het aanzwelt met de achtergrondzang is toch wel heel erg fijn.

Kant B begint niet zoals je zou verwachten met "This Will Be Our Year". Dit nummer vinden we wel op de CD, maar is omwille van de speelduur op vinyl weggelaten. Eigenlijk is dat ook het enige minpuntje van kritiek die je op deze vinyl versie van dit album kan geven.

 

Kant B begint nu met hartverscheurende "Blind Without You":

 

I'm blind without you
Without you in my arms
Blind without you
Without you in my arms

 

Heerlijk...............tenminste als je op dit moment geen liefdesverdriet hebt. Gelukkig wordt met het daarop volgende "Rich Man" een mooie knipoog gemaakt dat je naast de liefde niet veel nodig hebt.

Liefde en liefde die er niet meer is vormt de rode draad van dit album en juist dat is zo'n thema dat het zo lekker doet als er soulfull gezongen wordt. Als er iemand soulfull kan zingen dan is het Josh Teskey wel!

Wat mij betreft een jaar te laat in de collectie maar wat een meesterwerk!

We zijn zappers geworden

Mede door deze blog krijg ik regelmatig de vraag of ik het eens ben met de stelling “muziek was vroeger beter!”.
Het antwoord is simpel: ben een zapper of niet?

Wie een stapeltje Top 40’s van de jaren 70 pakt zal zien dat deze vol staan met muziek zonder enige eeuwigheidswaarde. Niet de moeite om nog een keer door je oren te laten gaan. Dus met de stelling dat vroeger alles beter was misschien toch wat voorzichtig zijn.........

Er staan echter ook nummers tussen die zelfs meermaals een hit zijn geweest. Het nummer “A Whiter Shade of Pale” van Procol Harum werd een hit in 1967 en in 1972 nog een keer. Beide keren kwam het nummer op nummer 1.
“Give Up Your Guns” van The Buoys - waar ik eerder vandaag nog over blogde - werd een hit in 1972 en in 1979.

Van mijn favoriete Beatle wist het nummer “My Sweet Lord” ook tweemaal een hit te worden.
Uit die periode zijn er nog veel en veel meer voorbeelden. Nummers die beklijven en ook stevig in de Top 2000 staan.
Ik ga geen stelling neerleggen. Dan ben ik ineens die oude man met z’n oude mannen muziek.
Ik heb echter wel een simpele vraag………..
……………welke nummers die de afgelopen 10 jaar een hit zijn geweest worden dat NOG een keer als deze NU worden uitgebracht EN staan ze over 50 jaar in de Top 2000?

Ik ben er dan niet meer maar daar durf ik wel een weddenschap op aan te gaan dat dat niet gaat gebeuren.

Goede muziek heeft eeuwigheidswaarde. Net zoals goede recepten en goede boeken om even twee eenvoudige voorbeelden aan te dragen.

Uiteraard zijn er tegenwoordig geweldige jonge muzikanten, maar die zijn niet interessant voor de zapcultuur waar we in terecht zijn gekomen.
We rennen van baan naar baan. Van relatie naar relatie. Van TV zender naar TV zender en nog liever van TikTok clipje naar Tik Tok clipje.
Eten laten we het liefst iedere dag thuis bezorgen. Als we al zelf koken doen we dat uit pakjes, want dat is snel en makkelijk. Kwaliteit is geen onderdeel meer van ons leven............

We zappen wat af en als je zapt heb je geen tijd om kwaliteit te herkennen. Een nummer als "Layla" werd in eerste instantie geen hit…..omdat veel DJ’’s de moeite namen er toch eens beter naar te luisteren en het vaker te draaien gingen meer en meer mensen het als een meesterwerk herkennen.
 

Vroeger moest een artiest, producer en platenmaatschappij ook heel goed nadenken wat ze uitbrachten want er werden immers platen geperst.
Tegenwoordig kan iedere dronken aardbei een liedje ergens op het web zetten. Het aantal streams wat het oplevert zegt mij niet zoveel. Hoeveel zijn er echt tot het einde beluisterd? En nog belangrijker: wie heeft er geld voor over om het als fysiek product te kopen?
Een Spotify abo per maand kost minder dan twee vinyl singletjes. Dus het commitment van de luisteraar die iets streamt en liked zegt niet zoveel.

Diensten als Spotify en YouTube zijn geweldig om nieuwe muziek te ontdekken en razend handig als je achtergrondmuziek wilt hebben of als je staat te koken of een playlist voor een feestje.
Het gebruik van dit soort diensten zegt echter helemaal niets over de eeuwigheidswaarde van de gestreamde muziek.
Die wordt toch echt bepaald hoe luisteraars ECHT in muziek luisteren investeren. Door echt een heel album van een artiest te luister zonder iets anders te doen. Nog meer door een fysieke versie (CD/LP) te kopen. Dat doe je echt alleen als je denkt het vele jaren te gaan draaien.

Tot slot
Het vastgeroeste idee dat je muziek uit je puberteit het beste vindt ga ik toch even ontzenuwen.
The Beatles en Stones zijn op dit moment ongekend populair bij best veel jongeren.
Zelf heb ik heel veel platen die zijn verschenen VOOR ik naar de middelbare school ging en interesse in muziek kreeg.
Ik ging in 1969 naar de middelbare school en er staat hier serieus veel muziek van voor die tijd. Albums van Chet Baker, B.B. King, Odetta, John Coltrain, Billie Holiday, Bo Diddley, John Lee Hooker.
Albums uit de 50er jaren!
Er staat ook nog ouder werk. Uiteraard van Robert Johnson en Elmore James om er een paar te noemen.

Verder is het simpel want er zijn miljoenen liefhebbers van klassieker muziek die soms honderden jaren eerder is geschreven en die ze soms pas op wat rijpere leeftijd gaan waarderen.

Dat we zappers zijn geworden heeft niet alleen invloed op de kwaliteit van muziek. Er is niet één, maar dan ook niet één autofabrikant die nog een klassieker gaat (kan?) bouwen. De eerste 911 en E-Type zullen altijd een klassieker blijven. Auto’s die nu van de band rollen zijn we over 60 jaar vergeten.
Het geldt voor alles. De Leica M camera en de Quad 33/303 versterker combinatie zullen door producten die nu verschijnen nooit van hun klassieke troon gestoten worden. 

 

De commercie heeft ons gedreven tot een stel eenden die je onbeperkt brood kan voeren. We rennen van stukje brood naar stukjes brood. Net als met eenden moeten we ons afvragen of al dat brood wel zo goed voor ons is........

International Gun Destruction Day

Deze dag is in 2001 door de VN in het leven geroepen. Dit initiatief is op de kalender verschenen om ons beter bewust te maken van de gevaren die slecht beveiligde en handvuurwapens vormen voor onze dagelijkse veiligheid. Om de 'Internationale Dag voor de Vernietiging van Vuurwapens' extra aandacht te geven worden in diverse landen op 9 juli alle verouderde en in beslag genomen wapens vernietigd.
In Nederland helaas niet veel activiteiten op dit vlak gezien en dat beschouw ik toch wel als een gemiste kans.

Plaatje dan maar. De keuze was nu wel heel erg makkelijk: "Give Up Your Guns" van The Buoys. Naar aanleiding van een groot aantal schietpartijen al een eerder (zie blog 4-8-2021) uitvoerig aandacht aan dit nummer besteed.

Dus ik hou het kort (moet ook werken) vandaag maar wel een heel lekkere plaat om de dag mee te beginnen. Sterker het is nog steeds een van mijn favoriete hits uit de jaren '70 waar het zelfs twee keer een hit werd.

Jaimoe 80 jaar

Het is de koosnaam voor de vandaag jarige Jai Johanny Johanson. Jaimoe is na het overlijden van Dickey Betts eerder dit jaar de enige overlevende van de zes oprichters van legendarische Allman Brothers Band.
Jaimoe is na Gregg Allman en Butch Trucks het langst bij de band geweest. Van de oprichting in 1969 tot het laatste concert in 2014!

Alleen heeft Jaimoe in 1982 een korte pauze gehad en heeft daardoor één studioalbum gemist. Op het album Brothers For The Road is het tevergeefs zoeken naar Jaimoe.
Overigens een wat minder (het minste?) album van de mannen en iets te pop en te weinig rock. Dus daar heeft Jaimoe niet veel aan gemist.

Jaimoe is een van de twee drummers waar de band altijd mee gespeeld heeft . Groot deel van de concerten was hij achter de drumkit te vinden, maar hij verzorgde ook ander percussiewerk en achtergrond zang.
Bij de Allman Brothers heeft hij dus alle grote successen meegemaakt, maar ook de vele dieptepunten die de band heeft moeten incasseren. Dieptepunten waren er met dodelijk motorongelukken van Duane Allman en Berry Oakley. Echter ook de zelfmoord van Butch Trucks. De band was toen wel formeel gestopt, maar als je een halve eeuw muziek met elkaar hebt gemaakt gaat dat echt wel in je vezels kruipen.

Naast de Allman Brothers zat Jaimoe achter de drums bij onder anderen Dave & Dave en Otis Redding. Dat laatste niet zo gek want ook Duane Allman was veel te vinden in die hoek van de muziekwereld.
Verder heeft Jaimoe even (twee albums) in Sea Level gespeeld. Een band van Chuck Leavell waar de nadruk wat meer de Jazz Rock lag.
Chuck Leavell heeft ook kort bij The Allman Brothers gespeeld, maar kennen we natuurlijk vooral van The Rolling Stones waar hij sinds begin jaren 80 de vaste toetsenman is.

Na het opheffen van The Allman Brothers heeft Jamoe samen met Butch Trucks de band Les Brers gehad. Ze speelde vooral werk van The Allman Brothers, maar na de dood van Butch Trucks kwam ook hier een einde aan.
Met zijn eigen Jaimoe's Jasssz Band maakte Jaimoe in 2011 het knappe jazzalbum Renaissance Man. Van deze band verscheen er ook een groot aantal live albums.

Begin 2020 speelde Jaimoe mee op het jubileumconcert ter gelegenheid van 50 jaar Allman Brothers.
Oud leden (dus niet alleen de oprichters) en zonen van oud leden zorgde voor een vol podium. Jong en oud dus en die mix zorgde voor een geweldige show.

Het concert was in de legendarische Madison Square Garden en bizar genoeg was het een van de laatste concerten voor dat de boel op slot ging door de Corona Crisis.
Jaimoe liet echter zien en vooral horen (deel van concert heb ik gezien) dat hij nog lang niet versleten is. 

Het was echter nog niet genoeg en Jaimoe gaat nog even door. Komende maanden staat hij diverse keren op het podium met Friends Of The Brothers. Een soortgelijk gezelschap als met het bovengenoemde jubileum concert. Vrijdag staan ze in het bekende The Keswick Theatre in Glenside (Pennsylvania). Wat mooi om daar bij te kunnen zijn! 

Zolang van bovengenoemde concerten nog geen vinyl is maar even een lekker concert van de Allmans.
Een concert met een geweldige uitvoering van "In Memory Of Elizabeth Reed". Jazz en Blues met een scheutje Flamingo. Bizar complex en enorm knap. 

Jaimoe Happy Birthday!

Michael Shrieve 75 jaar

Shrieve maakte deel uit van de classic lineup van Santana. Hij speelde drums op de eerste zeven en misschien ook wel de beste albums van Santana.
Naast een plek achter de drumkit verzorgde hij in een aantal gevallen eveneens de productie. Na het album Borboletta (1974) verliet hij de succesvolle Latin rockband. Shrieve speelde daarna bij veel andere artiesten zoals The Rolling Stones en Roger Hodgson (Supertramp).

Shrieve hield blijkbaar wel contact met z'n maatjes van Santana. Op diverse solo albums van andere leden speelt hij mee en in 2014 en 2015 dook hij met de classic lineup van Santana opnieuw de studio in. Dat resulteerde in het album IV dat in 2016 verscheen. Prima album dat het in de Amerikaanse hitlijsten zeer goed deed. 

Zijn meest opmerkelijke bijdrage is toch aan de in 1976 door Stomu Yamashta opgerichte supergroep Go.
Naast Yamashta (percussie en toetsen) en Shrieve (drums) bestond Go uit Steve Winwood (zang en toetsen), Al Di Meola (gitaar) en  Klaus Schulze (synthesizer). Go is Japans voor vijf maar voor de albums en optredens werd dit unieke gezelschap aangevuld met diverse andere getalenteerde muzikanten.

Zoals zoveel supergroepen was het met Go ook snel weer gedaan. Twee studio albums en een live album zijn de opbrengst. Wel drie geweldige goed albums en wie van Jazz Fusion houdt had nog wel wat meer van dit vijftal willen horen.

Hoewel ik genoeg Santana in de kast heb staan vier ik de verjaardag van Michael Shrieve met het debuut album van Go. Vijf topmuzikanten op hun best en dat Steve Winwood zingt is natuurlijk een lekkere bonus.

Happy Birthday Michael

50 jaar 461 Ocean Boulevard

Hoewel Clapton in 1974 al een hele rij albums had gemaakt in diverse bands was deze 461 Ocean Boulevard opmerkelijk genoeg pas zijn tweede solo album.

Clapton had al albums gemaakt met Cream, Blind Faith, The Yarbirds, The Bluesbreakers en Derek and the Dominos. 

Ook had hij aan diverse andere projecten al meegewerkt zoals The Concert for Bangladesh en een tournee met Delaney & Bonnie.

Clapton was dus al een gearriveerd artiest en ergens in Londen was in de jaren 60 al Clapton is God op de muren geschilderd. 

 

De verwachtingen waren dan ook hoog en we kunnen gerust stellen dat Clapton niet teleurstelde. Clapton koos bij dit album naast een aantal eigen composities voor een aantal klassiekers van oude blueslegendes.

Het nummer "Willie and the Hand Jive" oorspronkelijk van Johnny Otis werd uitgebracht op single en werd een klein hitje. 

 

Een grotere hit werd het nummer "I Shot the Sheriff" wat geschreven is door Bob Marley. "I Shot the Sheriff" haalde in een groot aantal landen een top tien notering en kwam in Canada en de VS zelfs op de eerste plaats van de hitlijsten.

Met "I Shot the Sheriff" laat Clapton horen niet alleen maar een bluesboy te zijn. Toch omarmt Clapton op dit album een aantal grote blueslegendes. Zo brengt hij naast de eerder genoemde Johnny Otis ook nummers van Robert Johnson en Elmore James.

 

461 Ocean Boulevard mag ik nog steeds graag draaien. Het is misschien iets minder rauw dan het werk wat Clapton daarvoor heeft gemaakt maar het luistert gewoon heel lekker weg.

In de zomer van 1974 haalde mijn vader dit album in huis. Dat zorgde ervoor dat ik mijn muziekbudget even kon gebruiken voor andere lekkere platen. Toen ik een paar jaar daarna uit huis ging was dit wel een van de eerste albums die ik gelijk ben gaan halen.......... 

.....op een natte en koude vrijdagavond in december 1978............

461 Ocean Boulevard is een klassieker vol met pareltjes. "Let It Grow" is zelfs wonderschoon en heeft net als "I Shot the Sheriff" jaren in de Top 2000 gestaan. Van mij had dat echter "Motherless Children" mogen zijn, want dat is zelfs na 50 jaar nog steeds mijn favoriete nummer van dit heerlijke album.

 

Brian Jones & Jim Morrison

Beide creatieve multitalenten stierven op 3 juli en beide op 27 jarige leeftijd. Het aantal artiesten dat op 27 jarige leeftijd in die jaren overleed was zo groot dat het begrip 27 Club ontstond. 

Brian Jones overleed in 1969 en Jim Morrison twee jaar later.

 

Het overlijden van Brian Jones heb ik wat minder bewust meegemaakt. Ik herinner mij wel dat het nieuws was, maar ik was pas een jaar later echt fanatiek met muziek bezig. 

Het overlijden van Jim Morrison maakte ik eens stuk bewuster mee, want ik had op dat moment al een paar singeltjes van The Doors.

Beide waren geniale artiesten. Brian Jones was een uitstekende muzikant en verdient vooral credits voor zijn inbreng van niet alledaagse instrumenten bij The Rolling Stones.

Doors frontman Jim Morrison was dan weer een geweldige zanger, maar toch vooral een tovenaar met woorden. Geen gewone liedjesschrijver maar iemand die woorden aan elkaar kon plakken als geen ander.

 

Beide legendes hebben hebben de bands waarin ze speelde een enorme boost gegeven. Er zijn ook genoeg fans die The Stones met Brian Jones beter vinden dan zonder. Wat mij betreft hebben The Rolling Stones zich daarna nog teveel ontwikkeld om daar maar even kort door de bocht een antwoord op te geven.

Jim Morrison daarentegen drukte zo zwaar zijn stempel op The Doors dat na zijn overlijden de band eigenlijk ook dood was.

 

Zowel Brian Jones en Jim Morrison zijn dan ook een enorme inspiratie geweest (en nog) voor heel veel andere artiesten. Beide legendes hadden echter ook gemeen dat hun dna rijkelijk was voorzien van het nodige rebelse gedrag. Waarschijnlijk komt dat met de package creativiteit. Creativiteit laat zich nu eenmaal niet beteugelen door kantlijnen, vangrails, en betuttelde regels.

 

Beide heren zijn al meer dan 50 jaar in de rockhemel maar zijn beide nog enorm populair. Stones platen uit de periode van Brian Jones doen het erg goed in het tweedehands circuit en dat geldt ook voor platen van The Doors.

Van beide bands even een plaat uit de kast getrokken uit de periode dat deze briljante artiesten daar nog deel van uitmaakte.

 

Early Daze - Neil Young & Crazy Horse

De onvermoeibare Canadese/Amerikaanse muzikant, graaft opnieuw in zijn rijke archief (kortweg NYA) en trakteert ons op "Early Daze". Afgelopen vrijdag verscheen dit album maar was ik nog op vakantie en nu even de tijd genomen er eens goed naar te luisteren. Het album biedt een unieke blik op Ome Neels vroege samenwerking met de inmiddels legendarische band Crazy Horse.

Totaal staan er op dit album tien nummers die zijn opgenomen in 1969 tijdens de begindagen van de Neil samen met Crazy Horse. Op dit album een aantal klassiekers in een andere uitvoering zoals "Cinnamon Girl" en "Down by the River". 

Op dit album ook het nummer "Look at All the Things". We kennen dat van het debuut album van Crazy Horse maar op deze Early Daze dus samen met Neil Young.

Heel opvallend is de uitvoering van het nummer "Wonderin". Dat nummer verscheen op het album Everybody's Rockin' (1983) waar het in een Rockabilly uitvoering wat mij betreft een stuk minder uit de verf komt dan deze heerlijke vroege Countryrock versie.

Op dit album ook het schitterende "Helpless" wat bekend werd in de uitvoering van Crosby, Stills, Nash & Young en staat op het succes album Déjà Vu uit 1970.

Eerlijk gezegd kan deze versie samen met Crazy Horse mij meer bekoren. Het is net wat authentieker en veel minder overgeproduceerd (lees: clean) dan de versie op Déjà Vu.

Op "Down by the River" heeft Neil bij het hervatte van de zang het een heel klein beetje lastig in vergelijking met de versie die op Everybody Knows This Is Nowhere (1969) zou verschijnen. Het gitaarspel samen met de te vroeg (1972) overleden Danny Whitten is echter van een wonderbaarlijke schoonheid.

Het album Early Daze is een soort van muzikale polaroid die gemaakt is aan het begin van wat later zou blijken een indrukwekkende muziekcarrière.

Zoals we bij Neil gewend zijn bij dit soort opgravingen uit het verleden is er weer heel veel aandacht aan de afwerking besteed. Goede stereobalans en prima opnames als we bedenken dat deze 55 (!!) jaar oud zijn. De keurig geperste LP zit in een fraaie zwart/wit klaphoes en is voorzien van een blad met songteksten.

Voor fans die aan een paar albums van Neil genoeg hebben is dit een volledig overbodig album, maar wie weer wil weten (lees: horen) van de beginperiode van Neil met Crazy Horse kan aan dit album eigenlijk niet voorbij. Goed is vooral te horen dat de chemie tussen Neil en Crazy Horse al snel aanwezig was...........