Blikjes en hoezen

In de periode dat ik vooral met CD's bezig was nam ik veel minder de tijd om de hoezen en boekjes die bij een CD zaten te bestuderen.

Voor mij hebben hoezen er ook mede voor gezorgd dat ik weer vol in de LP's ben gedoken. Ik vind het prachtig om te zien dat sinds de opleving van het vinyl er weer meer aandacht wordt besteed aan hoezen.

 

Hoezen kunnen kunstwerkjes zijn en vooral voor de opkomst van de CD waren het regelmatig bekende kunstenaars en topfotografen die betrokken waren bij de totstandkoming van een albumhoes.

Door de CD was daar minder eer aan te behalen en de informatieboekjes die bij een CD zitten bleven bij mij toch wel heel vaak in het hard plastic doosje zitten.

Met hoezen van LP's kan ik de info op een hoes helemaal afkluiven. Voor gewoon Top 40 muziek vind ik de radio en streaming prima. Streaming vind ik ook een uitkomst om muziek te ontdekken, maar als ik de herluisterbaarheid hoog vind dan wil ik het gewoon op vinyl en dus met een hoes.

 

De hoes als fenomeen dan maar...............

Er zijn best wel wat albums waar om diverse redenen de hoes in verschillende varianten is gemaakt. Bij Sticky Fingers - wat dit jaar haar 50 verjaardag vierde - was de originele hoes in Spanje niet gewenst.

Led Zeppelin haalde met het album In Through the Out Door een grapje uit door de hoes in een bruine enveloppe te verpakken. Je moest maar afwachten welke van de zes hoesvarianten tevoorschijn kwam.

Een man aan een bar zat op zes verschillende plekken en waar hij zat was voor de koper een verrassing.

Genesis zorgde met het album Abacab dan weer dat je zelf kon kiezen uit vier verschillende kleurvarianten.

 

 

Ook zien we dat artiesten succesvolle hoezen na-apen. Soms als parodie maar in alle gevallen willen ze toch een beetje meeliften op succes van een ander. Bandjes op zebrapaden maar meer hoezen van The Beatles zijn gepikt. Eigenlijk zien we dat alle iconische hoezen wel een of meerdere keren zijn "gerecycled".

 

Ver boven aan de lijst van nageaapte hoezen staat de legendarische banaan op de hoes van The Velvet Underground & Nico.

Onwaarschijnlijk vaak is dit ontwerp opnieuw gebruikt. Op een singeltje van All You Can Eat and Hickey en op een CD van De Band Zonder Banaan. 

Opmerkelijk veel punkbandjes die voor de gepikte banaan gaan want Hickoids, het Duits Abwärts en The Dead Milkman kozen alle drie voor het gele kleinood.

Leuk gevonden is de variant op een album van The Dandy Warhols waar een combi wordt gemaakt tussen de banaan en de rits van Sticky Fingers.

Vandaag gaan we het echter hebben over een wat onschuldiger overeenkomst van een ontwerp van een albumhoes.

Gister kreeg ik het album Vintage van Canned Heat binnen. Het gaat om een voordelig geprijsde heruitgave door het Russische DOL. De platenmaatschappij is vooral actief in zogenaamde publieke domein waar dit album blijkbaar deel van uitmaakt.

De geluidskwaliteit valt niet in de categorie audiofiel maar is in orde alleen met de originele hoes had DOL blijkbaar toch wat problemen.

Op de voorkant van de hoes van het oorspronkelijke album één enkel blikje waar de vlammen uitslaan. 

Bij deze heruitgave staat echter een toren van zes blikjes gebouwd. Het gaat dan ook om het zesde album van deze Blues band. Oorspronkelijk verscheen het album in 1970 en deze heruitgave is uit 2018.

Een dergelijk stapeltje blikjes zien we ook bij het album Ten van J.J. Cale uit 1992. Ik heb niet kunnen achterhalen of de foto van de zes blikjes van Canned Heat al eerder is gebruikt bijvoorbeeld op een binnenhoes.

Hoe het precies zit doet er ook niet toe, maar ieder zal toe moeten geven dat het idee hetzelfde is.

Beide overigens prima albums. Canned Heat met klassieke Blues in een elektrisch jasje met dat heerlijke blaasorgel. Cale zoekt ook de Blues wel op maar het album is toch vooral vette Americana.

De heruitgave van het album Vintage van Canned Heat wat nu opstaat is een groot aantal keren opnieuw uitgegeven. Heruitgaven door vele verschillende maatschappijen, maar ook nog eens onder veel verschillende namen terwijl het steeds om hetzelfde album gaat:

• Vintage
• Rolling And Tumbling 
• Straight Ahead
• Big Road Blues
• One Step Behind The Blues
• Bullfrog Blues
• Canned Heat
• Straight Ahead
• Don't Forget The Boogie

Negen verschillende titels voor hetzelfde album! Soms ook met totaal afwijkende hoezen en een enkele keer met een bonus track. Voor verzamelaars een ramp! Of juist een leuke uitdaging?

 

Canned Heat heeft - mede dankzij de VPRO - ook in Nederland een aardige aanhang maar in de VS is de band mega, mega populair.

De band werd in 1965 opgericht en stonden onder andere op Woodstock en bij ons is "On The Road Again" hub bekendste nummer.

De band haalde vooral eind jaren 60 en in de jaren 70 haar grootste successen. De band bestaat nog steeds en is daarmee een van oudste bands. 

Platen worden niet meer gemaakt maar bij optredens verschijnen nog heel veel enthousiaste fans die vooral genieten van klassieke Blues.

Bob & Tom

Zoals ik in eerdere blogjes heb gemeld ga ik in het jaar dat Dylan 80 wordt extra aandacht besteden aan deze woordenkunstenaar.

Niet iedereen heeft zin in dei breiwerken aan teksten van Bob en ik laat ze ook wel eens langs mij heen gaan. Daarnaast zal niet ieder gecharmeerd zijn van de stem van Dylan.

Van de tien Grammy's die Dylan heeft gewonnen zit er toch een bij van beste vocale prestatie. Dat neemt niet weg dat hij een opvallende stem heeft en dat geldt ook voor Tom Petty waarmee hij dit album vult.

Voor de liefhebbers dan ook een interessante en boeiende combi.

De opnames van dit album stammen uit de tournee van 1986 toen Dylan en Petty samen op pad waren.

In 2016 verscheen in het grijze circuit een dubbel CD en in 2019 kwam deze LP op de markt.

De LP is uitgegeven door Cult Legends en de geluidskwaliteit van dit soort LP's is doorgaans onder de maat, maar de historische waarde is dan weer groot.

Van alle opnames die van deze concerten zijn gemaakt is toch wel een aantrekkelijke setlist samengesteld:

 

Kant A;

1 - All Along The Watchtower
2 - Just Like A Woman
3 - I'm Moving On
4 - Positively 4th Street
5 - Rainy Day Women #12 & 35
6 - Lonesome Town

 

Kant B:
1 - Like A Rolling Stone
2 - Blowin' In The Wind
3 - Knockin' On Heaven's Door
4 - When The Night Comes Falling From The Sky

 

Vooral klassiekers uit het eerdere werk van Dylan en acht van de tien nummers zijn composities van de meester zelf.

 

De geluidskwaliteit geeft helaas het gevoel wat ik eind jaren 70 had als ik bootlegs zat te draaien. Onder de naam GWW werden bootlegs van Dylan aangeboden. GWW stond dan voor Great White Wonder. Onder het label Trade Mark Of Quality werd de ene na de andere Dylan bootleg de wereld in geslingerd. Kan zomaar zijn dat TMQ/TMOQ zo'n 50 Dylan titels heeft uitgebracht maar ze brachten ook bootlegs uit van Led Zeppelin, Neil Young, The Stones, Jimi Hendrix en The Beatles.

Meestal op zuurtjes kleurig vinyl in eenvoudige hoezen. De hoezen hadden doorgaans op de voorzijde de titel gestempeld en op de achterzijde een eenvoudig stencil met de lijst met nummers.

Het sentiment wat het album wat nu opstaat oproept komt dicht tegen dat eind jaren 70 gevoel aan. Hoewel sentimenten mooi zijn is het in dit geval beslist geen compliment.

 

De kwaliteit is redelijk en als tussendoortje zal ik hem nog wel eens te draaien, maar dit muziek document schreeuwt toch om een officiële uitgaven waar aandacht is besteed aan de geluidskwaliteit.

Dit mede omdat Tom Petty een kleine vier jaar geleden naar de Rock hemel is verhuisd.

 

Van Dylan komen regelmatig officiële albums uit met oude opnames in wat met een knipoog de Bootleg-Series wordt genoemd. 

De optredens van Bob en Tom tijdens de 1986 tournee verdienen het beslist om met iets meer liefde en aandacht voor kwaliteit te worden behandeld en verdienen dan ook een plek in deze serie.

King & Queen

Ik heb helemaal niks met het koningshuis. Sterker ik ben groot voorstander van een republiek. Gaat alles dan beter? Nee natuurlijk niet maar ik ben fundamenteel tegen het erven van een baan/functie.

Mensen moeten een baan krijgen omdat ze het best passen in het profiel ongeacht leeftijd, huidskleur, seksuele voorkeur en in de meeste gevallen mag godsdienst ook niet in de weg zitten. 

 

Een baan krijgen omdat je vader of moeder dat is geweest is gewoon idioot. Zal best wel in een familiebedrijf gebeuren, maar voor het uithangbord van Nederland zou ik toch graag een wat meer democratische invulling zien.

 

Zelf zal ik het wel niet meemaken dat we een volwaardige republiek worden, dus bij deze Koningsdag maar een plaatjes gezocht.

 

De keuze is gevallen op het heerlijke album King & Queen van Otis Redding en Carla Thomas. Heerlijke en vooral gedreven en overtuigende Soul. 

Otis en Carla maken echt het beste in elkaar los. Het was voor Otis zijn zesde en helaas zijn laatste studio album. Otis is op 10 december 1967 tijdens een vliegtuigongeluk om het leven gekomen. 

 

Voor Carla was het haar vierde album en heel productief is ze nooit geweest met het maken van albums. Tussen 1961 en 1971 bracht ze zes studio albums uit maar had ook tientallen hits in die periode. 

Na die succesperiode koos Carla ervoor om meer educatieve en maatschappelijk projecten te gaan doen. 

Allen wel muziek gerelateerd en trad zelfs zo nu en dan voor een klein publiek op maar bleef weg bij de hijgerige platenbazen en geldbeluste theatermanagers.

 

Daar waar Carla koos om uit de spotlight te stappen werd Otis juist ruw uit het leven gerukt. Een enorm verlies voor de liefhebbers van Soul.

Otis was voor velen een inspiratie en heeft een schitterende discografie achtergelaten, waarbij het altijd een wrange gedachte zal blijven  hoeveel omvangrijker deze had kunnen zijn.

 

King & Queen...............5 sterren album!

 

Sunday

Genoeg muziek met zondag dus maar eens drie totaal verschillende uit de kast getrokken.

We beginnen met de heftigste. Op dit mini-album van U2 een live versie van het zeer indringende "Bloody Sunday":

 

I can't believe the news today
Oh, I can't close my eyes
And make it go away
How long...
How long must we sing this song
How long, how long...
'cause tonight...we can be as one
Tonight...

Broken bottles under children's feet
Bodies strewn across the dead end street
But I won't heed the battle call
It puts my back up
Puts my back up against the wall

Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday

 

De Doors gaan dan op zondag liever voor een liefdesliedje met "Blue Sunday":

 

I found my own true love was on a blue Sunday
She looked at me and told me
I was the only one in the world
Now I have found my girl
My girl awaits for me in tender time
My girl is mine, she is the world
She is my girl
La, la, la, la

My girl awaits for me in tender time
My girl is mine, she is the world
She is my girl 

 

Het drieluik sluit ik af met The Monkees met "Pleasant Valley Sunday". Een van hun meest succesvolle nummers en een knipoog (of een vingertje) naar de oppervlakkige welvaart en een beetje over The Monkees zelf:

 

The local rock group down the street
Is trying hard to learn their song
Seranade the weekend squire, who just came out to mow his lawn

Another Pleasant Valley Sunday
Charcoal burning everywhere
Rows of houses that are all the same
And no one seems to care

......

.....

....

...

.

Fijne zondag allen!

Boudewijn

Gister maakte Boudewijn de Groot bekend te stoppen met optredens. Veel fans zullen er naar hebben uitgekeken om na de Corona-crisis als eerste een concert De Groot te gaan bezoeken.

Onze vaderlandse Folk troubadour houdt het helaas voor gezien. Genoeg is op enig moment ook genoeg.

Boudewijn gaat nog wel door met muziek maken, maar zal het podium overlaten aan de jeugd.

Gelukkig zijn er een hele rij knappe albums van Boudewijn de Groot.

Boudewijn heeft in aantallen niet heel veel albums gemaakt, maar wat hij heeft gemaakt is allemaal dik en dik de moeite waard.

Prachtige liedjes met soms een aanklacht naar de maatschappij, soms over liefde en alledaagse dingen en soms een vleugje humor.

Naast zijn soloalbums heeft Boudewijn in 2017 samen met George Kooymans en Henny Vrienten twee schitterende albums uitgebracht onder de naam Vreemde Kostgangers.

Begin dit jaar heeft George Kooymans bekend gemaakt te moeten stoppen vanwege de vreselijke ziekte ALS.

Het drietal was al begonnen aan een derde album en gister kwam ook het nieuws naar buiten dat ze toch willen proberen dat album af te ronden.

 

Voor fans misschien niet leuk dat we Boudewijn niet meer op het podium gaan zien, maar wat zou het geweldig zijn als we van dit drietal nog een album gaan zien. 

 

50 jaar Sticky Fingers

Vandaag is het 50 jaar geleden dat dit geweldige album werd uitgebracht. Direct viel de hoes op met het bovenste deel van een spijkerbroek met daarin een echte rits verwerkt.

Direct veel gespeculeer over wie er in de spijkerbroek zou zitten, maar het is toch heel aannemelijk dat het om acteur Joe Dallesandro gaat.

De hoes was een ontwerp van Andy Warhol en John Pasch. Een paar jaar eerder hadden de Stones bij het uitbrengen van Beggars Banquet geduvel met de platenmaatschappij over het ontwerp van de hoes. Wat had de Hoes van Sticky Fingers dan wel niet voor ophef bij het brave Decca kunnen zorgen? Een preutse maatschappij zat in 1971 echter niet meer in de weg, want Sticky Fingers is het eerste album op het eigen Rolling Stones label.

 

Een opzienbarende hoes en een eigen label maken een album echter nog niet tot een succes. Dat doet vooral de muziek en die is dik in orde.

Tien briljante hitwaardige Rocknummers. De Stones beperkte zich echter om twee singels van dit album uit te brengen namelijk "Brown Sugar" en "Wild Horses".

Vooral de eerste werd een mega succes en haalde in Nederland de eerste plaats in de Top 40.

De heerlijke gitaarrif van dit nummer maakt het tot een enorme klassieker en de Stones spelen het eigenlijk standaard bij ieder optreden.

Ook "Wild Horse" werd een hit maar minder groot dan "Brown Sugar". Opmerkelijk is wel dat we "Wild Horses" een flink stuk hoger aantreffen in de Top 2000 dan "Brown Sugar". 

Andere nummers op Sticky Fingers zoals "Dead Flowers" en "Bitch" waren zonder probleem ook een hit geworden. Van de tien nummers zijn er acht door Jagger en Richards geschreven. 

"You Gotta Move" is geschreven door Fred McDowell en Gary Davis. Dit waren twee Country Blues artiesten die beide actief waren tussen 1930 en 1970.

Ook het beklijvende "Sister Morphine" is niet van het Stones duo, maar is geschreven door de - zeker toen - prachtige Marianne Faithfull.

Hoewel "Brown Sugar" om uiteenlopende redenen voor de nodige ophef heeft gezorgd was het "Sister Morphine" dat in Spanje niet op het album mocht komen.

Het nummer werd voor de Spaanse markt vervanger door "Let It Rock" maar ook de hoes werd onderhanden genomen. 

De spijkerbroek die open kon was voor het preutse Franco regime er blijkbaar teveel aan. In Spanje kreeg de hoes een afbeelding van een blik met plakkerige worstjes die eruit zien als vingers. 

Verzamelaars vinden dit een must have object, maar die Spaanse hoes ziet er echt veel ranziger uit dan de spijkerbroek hoes.

Voor liefhebbers circuleert er nog een Russische versie rond. Daar is de hoes wel voorzien van een spijkerbroek en dat zou zomaar een dame kunnen zijn die zich in die broek heeft geperst.

Er zijn van het album inmiddels een aantal jubileum edities verschenen met daarop extra nummers die om uiteenlopende reden in 1971 niet zijn gebruikt. Daarop onder andere een versie van "Brown Sugar" met Eric Clapton op slide guitar.

Met Sticky Fingers zaten de Stones beslist op de top van hun kunnen. Dat na pareltjes als Beggars Banquet en Let It Bleed de Stones nog een trapje hoger gingen was een unieke prestatie.

Daarmee staat Sticky Fingers voor altijd in de lijst van legendarische Rock albums.

The Marshall Tucker Band

Het leven is te kort om alle geweldige muziek een keer te beluisteren. Daarnaast is voor een normale sterveling het budget te beperkt om alles maar in fysieke (LP of CD) in de kast te hebben.

Vaak zijn streamingsdiensten zoals Spotify een oplossing, maar ik heb al heel wat albums op deze blog geplaatst die je daar niet gaat vinden.

Daarnaast is voor veel liefhebbers de aantrekkingskracht van een LP of CD enorm groot. Zelfs de compact cassette zit al weer even in een revival. 

Een hoes in je handen hebben blijft toch een feestje!

Dus wat te doen als je toch wat van een artiest/band wilt hebben, maar het budget staat niet toe om vier, vijf, zes albums te kopen? The Best Of is dan een prima oplossing. Voor bands die echt conceptalbums maken zoals Pink Floyd, Camel en Jethro Tull vind ik dat echt helemaal niks, maar in veel gevallen is een The Best Of een prima oplossing.

Zo ook bij deze Marshall Tucker Band. Ze zijn goed genoeg om vijf albums in de kast te zetten, maar m'n wensenlijst is al langer dat wat ik aan pensioen uitgekeerd ga krijgen.

 

De band is begin jaren 70 opgericht en liftte mee op het succes van The Allman Brothers. Toch zouden we de mannen uit South Carolina zwaar te kort doen om het een kopie van The Allmans te noemen.

Daar waar The Allmans toch wat meer Jazz in hun werk stoppen gaan de mannen van The Marshall Tucker Band meer naar de Country hoek. 

Daarmee bedoelen we niet de zoete Country songs maar juist doorspekt met Rock en soms met eigenzinnige alternatieve wendingen.

De hoofdstijl van de band is beslist te vatten onder Southern Rock, maar door hun zijstapjes hebben ze binnen dit genre een eigen plek weten te veroveren en hun muziekstijl krijgt wel eens het label Progressieve Country.

 

De band heeft door de jaren heen een enorme hoeveelheid personele wijzigingen ondergaan en dat heeft soms een positief en helaas ook wel eens een negatief effect op een nieuw album.

Albums uit de beginperiode heb ik allemaal wel eens beluisterd en daar zit geen rommel bij. Recent hoorde het album Beyond The Horizon uit 2004 dat vond ik toch wat lafjes.

De band bestaat formeel nog steeds, maar het is al meer dan 10 jaar geleden dat er nog een album is gemaakt. Dit jaar staan wel de nodige optredens gepland.

Of we het nu Southern Rock of Progressieve Country mogen noemen boeit niet zo. Gewoon een heel lekker plaat deze verzamelaar. Zeker voor liefhebbers die het weten te waarderen als verschillende muziekstijlen in de blender gaan.

Allman Brothers: Woodstock '94

The Allman Brothers werden in de loop van 1969 opgericht en daarmee waren ze net te laat om op de eerste editie van Woodstock hun kunsten te vertonen. 

Een eerste album van The Allman Bros zou pas een maand of vier na Woodstock worden uitgebracht. The Allmans waren echt maar net uit de studio toen de eerste klanken op Woodstock klonken. 

 

Als we het over Woodstock hebben denken we automatisch aan het Love & Peace evenement uit 1969. In veel opzichten was die happening een mijlpaal in de geschiedenis. 

Na het succes van 1969 is er nog vijf keer een vervolg gekomen op het oorspronkelijke Woodstock festival uit 1969. 

 

1979: 10th Anniversary 

10 jaar na het hippiefestijn werd onder deze noemer in het Felt theater (Madison Square Garden,NY) een jubileumconcert gegeven. Tijdens dit concert traden een aantal oud deelnemers op van de oorspronkelijke editie. Van dit concert is een VHS en later DVD gemaakt met als titel The Celebration Continues:Woodstock '79.

1989: Woodstock '89

Een spontaan event op exact dezelfde locatie als in 1969 wat toch ineens heel erg uit de hand is gelopen. Er kwamen maar liefst 150.000 mensen op af. Tegenwoordig zouden we zo'n event een Project X noemen. In die jaren waren we wat relaxer en keken we niet hoe we iets konden verbieden, maar hoe we het in goede banen konden leiden.

Het evenement staat ook wel bekend als The Forgotten Woodstock

1994: Woodstock '94

Wellicht het grootste succes van alle vervolg Woodstock events. Een affiche om je vingers bij af te likken. Door de enorme belangstelling bij publiek en artiesten besloot de organisatie om de oorspronkelijke planning van twee dagen op te rekken naar drie.

 

Om een idee te geven even een paar acts waar het 350.000 koppige publiek van mocht genieten: Peter Gabriel, Country Joe McDonald, Bob Dylan, Red Hot Chili Peppers, Trafic, Green Day, Sheryl Crow, Joe Cocker, Crosby Stills & Nash, John Sebastian, Melissa Etheridge, The Band, Metallica, Aerosmith, Zucchero, Santana en meer, en meer waaronder The Allman Brothers. 

Van veel van de optredens tijdens Woodstock '94 zijn albums uitgebracht. Doorgaans in het grijze circuit maar daardoor niet minder interessant. Het aanbod is echt enorm van Dylan tot Metallica en van Green Day tot The Allman Brothers welke nu op de draaitafel ligt. Woodstock '94 heeft in Nederland nauwelijks aandacht gekregen en dat is een gemiste kans, want vanuit muzikaal oogpunt is het een enorm interessant festival.

1999: Woodstock '99

Na het succes van 1994 besloot de organisatie om maar gelijk met vier dagen uit te pakken. Veel ruimte en aandacht voor nieuw talent en jonge bandjes, maar ook een aantal oud gediende zoals Willy Nelson en James Brown.

Muzikaal een indrukwekkende affiche alleen het festival werd ontsiert door vechtpartijen, verkrachtingen, diefstal en veel intimidatie.

2009: Heroes of Woodstock Tour

Bij dit 40 jarige jubileum werd voor een totaal ander concept gekozen namelijk een tournee. Een kleine 20 concerten verdeeld over de VS werden als jubileum gehouden. Als podium acts werd gebruik gemaakt van aantal deelnemers van het oer-festival uit 1969. Zo staan onder anderen Ten Years After, Canned Heat, Jefferson Starship (in '69 nog Airplane) en Copuntry Joe McDonald.

2019: Geannuleerd

In de zomer van 2019 stond een groots 50 jarig jubileum gepland met een knappe rij artiesten maar een maand voor het festival trok de organisatie de stekker eruit. Jammer en een Woodstock 60 jaar zie ik niet meer gebeuren wat misschien ook maar beter is.

Allman Bros op Woodstock 1994

De set die The Allmans speelde op Woodstock 1994 is zoals al hun live werk heerlijke kost. Uiteraard een paar vette klassiekers zoals "Statesboro Blues", "Midnight Rider", "Jessica", "Whipping Post" en mijn favoriet "One Way Out". Brr wat is dat toch een waanzinnig nummer............

Ook spelen ze een tweetal nummers van het album Where It All Begins wat een paar maanden eerder (mei 1994) was uitgebracht. Voor veel toeschouwers was dan dus nog vrij nieuwe kost.Van het album Where It All Begins spelen ze het schitterende "Soulshine" en "No One To Run With".

Dat laatste nummer heeft een heerlijk ritme en kennen we onder meer van de film The Cowboy Way met Kiefer Sutherland. Een film die commercieel trouwens een enorme flop werd maar wie dit nummer hoort zal moeten toegeven dat het niet aan de muziek heeft gelegen!

 

Good Souls Better Angels

Vandaag komt van Lucinda Williams haar nieuwe album uit met als titel Runnin' Down a Dream: A Tribute to Tom Petty. Petty ging op 2 oktober 2017 na een hartaanval naar de Rock-hemel.

Ik heb het album nog niet gehoord maar het nummer I Won’t Back Down wat op dit album te vinden is staat al op Youtube. Het is smullen!

Wederom laat Lucinda zien nog lang niet klaar te zijn met haar carrière. Hard op weg naar de 70 maar nog midden in het leven en nog mega actief in het maken van heerlijke muziek.

Lucinda kennen we vooral van indringende songs en haar muziekstijl beweegt zich tussen Folkrock, Countryrock, Americana en hier en daar wat Heartland Rock.

Op dit moment komt er zo belachelijk veel goede muziek uit dat het nauwelijks is bij te houden. Uiteraard is alles online te beluisteren, maar de pareltjes wil je toch het liefst ECHT in huis hebben. Die wil je in de kast hebben. Die wil je aan kunnen raken!

 

Een van de pareltjes van Lucinda is de voorganger van het vandaag verschenen Tom Petty tribute album. 

Good Souls Better Angels verscheen in 2020 en is in de LP versie een dubbelalbum. De LP versie bevat op kant 4 een vijftal demo's die niet op de CD staan. Dat brengt het totaal op zo'n 80 minuten heerlijke American met zo nu en dan wat smeuïge Blueslijntjes.

 

Lucinda laat zich op dit album op elektrisch gitaar echt van haar beste kant zien, maar ook de akoestische partijen behoren tot de crème de la crème in het genre Americana.

Niet gek is het dan ook dat dit album in 2020 een Grammy nominatie kreeg voor het beste Americana album. In reviews van dit album regende het dan ook 4 en vooral 5 sterren beoordelingen.

Een aantal songs barsten bijna uit elkaar van de maatschappelijke kritiek. Op een groot aantal vlakken schreeuwt Lucinda het bijna uit om de wereld wakker te schudden.

Wie de teksten aan zich voorbij wil laten gaan kan prima genieten van de soms stevige en soms wat easy maar meeslepende muziek.

 

Good Souls:

Keep me with the better angels
Yeah keep me with the good souls
In the hands of saints
Keep me with all the ones
Who help me to home
Who guide me along
When I'm feeling hopeless
Who help me stay fearless
And help me stay strong
Keep me with the good souls
Keep me with the good souls 

Bessie Smith

Tijdens de volkstelling van 1910 is vast komen te staan dat Bessie op 15 april 1894 is geboren. Hoewel er bronnen zijn die er vanuit gaan dat Bessie in juli is geboren is 15 april dus de officiële datum.
De aanwijzingen voor deze datum waren gewoon het meest betrouwbaar, dus reden om vandaag stil te staan taan bij de geboortedag van deze fenomenale Blues en Jazz zangeres.

Helaas hebben we van Bessie maar heel kort kunnen genieten want zij werd slechts 43 jaar. De hoeveelheid muziek die Bessie voor ons heeft achtergelaten is echter enorm.
Bessie was begin vorige eeuw in een mum van tijd mega populair en een veel gevraagde Blues artieste.
Al snel bleef het niet bij optredens in kleine rokerige gelegenheden, maar kwam er in 1923 een serieus platencontract bij Columbia Records.

Oorspronkelijke platen van Bessie Smith zijn allemaal uitgebracht tussen de twee wereldoorlogen. Uiteraard nog op 78 toeren schellak platen.  Dit soort platen gaan verzamelaars spontaan van staan kwijlen als ze ze tegenkomen op een beurs.
Voor normale liefhebbers als ik onbereikbaar, want een beetje collectie met 78 toeren platen van Bessie is gewoon onbetaalbaar.
Gelukkig zijn van alle grote Blues artiesten veel opnames bewaard gebleven, zodat we daar nu van kunnen genieten via vers geperste LP’s, CD's of streaming. 

Een geweldige serie is The Rough Guide To Blues Legends. Naast dit heerlijke album van Bessie Smith bevat de serie platen van Robert Johnson, John Lee Hooker, BB King, Blind Blake, Howlin’ Wolf, Leadbelly en vele andere grote uit de beginperiode van de Blues.
Een serie waar de liefhebber niet z’n vingers bij aflikt, maar ze tot het laatste kootje afkluift.

Bessie heeft een 15 tal hits gehad en voor Columbia maar liefst een kleine 200(!!!!!) 78 toeren platen uitgebracht. Dat is – zeker gezien haar korte carrière – voor die tijd een onwaarschijnlijk aantal.
Zoals hierboven al te lezen viel zijn veel van deze platen lastig te krijgen en alleen voor veel geld. Probleem is dat veel van deze platen vooral in de VS zijn verkocht en het aanbod in Nederland is echt minimaal.
Daarnaast zijn veel 78 toeren platen ook nog nauwelijks fatsoenlijk af te spelen. Een LP/CD uit de serie The Rough Guide To Blues Legends is voor wie vooral in de muziek is geïnteresseerd dan ook een prima oplossing.
Het album wat nu opstaat bevat een dozijn pareltjes van Bessie en is gewoon genieten.
Je hoeft van deze plaat ook maar één kant te luisteren om te snappen waar artiesten zoals Janis Joplin, Nina Simone en Billy Holiday hun inspiratie vandaan hebben gehaald.

Begin jaren 30 wilde Bessie een switch maken van de klassieke Blues naar de meer populaire Swing die toen in opkomst was.
Het was talentmeester John Hammond (de tweede dus) die Bessie met deze transitie ging helpen. Dat was zeker gelukt want Hammond was een ware tovenaar als het ging om inzicht wat artiesten wel en niet konden.
Hammond kennen we dan ook als ontdekker van Bob Dylan, Bruce Springsteen, Benny Goodman, Billie Holiday, Count Basie, Pete Seeger, Aretha Franklin en Stevie Ray Vaughan en vele anderen.
Daarnaast was het Hammond die op spectaculaire wijze Robert Johnson postuum letterlijk een podium gaf (zie  King Of The Delta Blues Singers).

Hoe het met Bessie en de Swing was afgelopen zullen we helaas nooit weten want 26 september 1937 kreeg Bessie een auto-ongeluk en operatie die volgde heeft ze niet overleefd.
Ondanks de belangstelling bij haar uitvaart is Bessie bijna naamloos begraven en dankzij Janis Joplin is daar ruim 30 jaar (!!!) later toch meer aandacht aan besteed.
Janis heeft zich door Bessie laten inspireren en zorgde dat er alsnog een fatsoenlijk grafsteen kwam.
Samen met een bekende (Juanita Green) van Bessie en dit initiatief zorgde vervolgens weer voor nieuwe inspiratie.
Dory Previn (bekend van TV/film songs) maakte namelijk naar aanleiding van deze gebeurtenissen het nummer “‘Stone For Bessie Smith”. Helaas heeft Janis dat nooit kunnen horen, want net als Bessie was Janis te snel naar de Blues-hemel vertrokken.

In 2015 verscheen er een TV-film over het leven van Bessie Smith, waarbij de hoofdrol werd gespeeld door Queen Latifah. Film staat nog op m'n wensenlijstje dus kan ik niet veel over zeggen.

Tot slot is nog leuk om te vermelden dat in Amsterdam-Slotervaart er een brug naar Bessie is genoemd. Een aantal bruggen hadden jaren geen naam, maar als verlengde van de straatnamen met namen van Blues/Jazz artiesten kregen een aantal bruggen alsnog een naam. Bessie is in goed gezelschap want twee andere bruggen zijn naar Rita Reys en Pia Beck genoemd.

Lowell George

Het is vandaag de geboortedag van dit multitalent wat helaas veel te vroeg van ons is heengegaan. Lowell is slechts 34 jaar geworden, maar hij heeft wel een fenomenale muzikale erfenis voor ons achtergelaten.

Het beste kennen we George als een van de oprichters van Little Feat. Daarvoor heeft hij in diverse andere bands gespeeld zoals The Factory, The Standells en zelfs bij The Mother Of Inventions. 

 

In 1969 richtte George samen met Roy Estrada (bas), Bill Payne (keyboard) en Richie Hayward (drums) de band Little Feat op. George zelf was leadzanger en speelde gitaar en slidegitaar.

Jimmy Carl Black van de Mothers Of Invention was de bedenker van de naam Little Feat en het verhaal gaat dat het een verwijzing was naar de voeten van Lowell.

Little Feat heeft tussen 1969 en 1979 op rij zes meesterwerkje uit de studio opgeleverd. Liefhebbers van Southern Rock, Country Rock, Folk Rock kunnen dit blind opzetten. Laten we het voor het gemak Americana noemen, maar Lowell zorgde met zijn geweldige stem voor de nodige Blue Eyed Soul.

Een band die een enorme rij aan muziekstijlen beheerste en die eerste zes album zijn smullen, smullen en nog een smullen. Heb ik al gezegd dat het smullen is?

Smullen is het!

Het album Down on the Farm uit 1979 was dan ook een teleurstelling voor vele fans. Geen slecht album, maar wel in relatie wat Little Feat 10 jaar lang had geleverd.

De spirit was er duidelijk uit en Lowell verliet de band en dat betekende ook het einde van de band. George heeft nog een tweetal jaar een aantal soloprojecten gedaan, maar kwam op 29 juni 1979 te overlijden aan gevolg van een heel ongezonde levensstijl. 

 

Little Feat maakte in 1987 een doorstart en bestaat officieel nog steeds. Van de oorspronkelijke leden maakt alleen Bill Payne nog deel uit van de band. 

Ook drummer Richie Hayward is overleden (2010) en met bassist Estrada is het echt niet best afgelopen. Estrada zit een zeer lange straf uit wegens zedenmisdrijf. Gezien z'n leeftijd en de lengte van de straf is dat kans erg klein dat Estrada nog op vrije voeten komt.

De albums die Little Feat na de doorstart in 1987 heeft gemaakt zijn niet slecht, maar halen het niet bij de geweldige albums uit de begin periode toen Lowell George nog deel uitmaakte van de band.

George Ezra - Wanted on Voyage

Over nieuwe artiesten heb ik nooit zoveel te melden. Het is ook nog nauwelijks bij te houden. Ik lees meerdere muziekbladen per maand en volg divers websites.
Het wordt echter alleen maar meer en meer. Oudjes als Dylan, Neil Young, Stones blijven met platen komen, terwijl er ook diverse generaties nieuw artiesten met schitterend werk komen.

Schitterend werk kunnen we dit debuut album van George Ezra uit 2014 wel noemen. Toen ik de eerste keer het nummer "Budapest" hoorde werd ik gelijk beetgepakt. Als een soort houdgreep maar zonder mij er ongemakkelijk bij te voelen. Een wurggreep die voelde als gewenst!

Na het horen van "Barcelona" was ik om en moest ik dit album hebben. Ezra heeft een heel opvallende stem waar je waarschijnlijk als een blok voor valt of het helemaal niks vindt. Net als koriander. Jakkes of heerlijk. Geen middenweg!

De vakpers was over dit album echter unaniem en het regende 4 en 5 sterren. Toch heb ik twijfel of ik tien albums van Ezra zou willen hebben. Zover is het nog niet wat na z'n tweede album (in 2018 is het op dit moment wachten op nummer drie. Nummer drie heeft hij min of meer tijdens zijn tournee in 2019 aangekondigd, maar door de Corona gaan al dit soort planningen helaas op z'n kop.

Ezra hoort bij mij in de categorie waar ik beslist één album van moet hebben, maar dan is één waarschijnlijk ook genoeg. Van Led Zeppelin, Allman Brothers, Pink Floyd, Van Morrison, Neil Young kan ik gewoon tien albums achter elkaar draaien.
Bij Ezra krijg ik dat gevoel niet, terwijl ik Wanted on Voyage van voor tot achter helemaal afkluif. Geen noot, geen regel wil ik missen, maar dan is het op de een of andere manier ook klaar!

4 Way Street

Zelden was de titel van een album zo treffend. In het voorjaar van 1970 was van de vier heren het succesvolle Déjà Vu uitgebracht. In de zomer die volgende ging het gezelschap op tournee, maar niet zonder zo'n beetje iedere dag ruzie te maken.

Alle vier waren ze bezig met een solo project. Vier projecten die ook alle vier succesvol zouden zijn. Maar de samenwerking als kwartet was een drama. Na de tournee had het gezelschap het ook echt helemaal met elkaar gehad en werd er een pauze van een paar jaar ingelast.

Ondanks het onderling gekibbel, dikke ego's teveel drugs is 4 Way Street een magistraal album geworden.
De opnames zijn voor een deel gemaakt in de legendarische Fillmore East (NY), The Forum (LA) en Auditorium Theatre (Chicago).

Het album bevat een akoestisch deel waar alle vier de heren het beste van zichzelf laten zien. Mooie werkjes "The Lee Shore", "On The Way Home", "49 Bye Bye's"en hits als "Teach Your Children".

Opvallend is dat het album diverse nummers bevat uit het solowerk van de heren welke op dat moment nog niet zijn verschenen. Beter had de titel van het album niet gekozen kunnen worden, want al die nieuwe nummers waren geen voorteken van een nieuw album van CSN&Y. Sterker het waren voorproefjes van vier zeer geslaagde solo albums.

Het tweede deel op dit album bevat een elektrische set en daar gaan Stills en Young zo lekker tegen elkaar tekeer. Het is altijd een heerlijke combinatie geweest als ze eenmaal staan te spelen, maar de zet ze niet samen in een kleedkamer of in een bespreking voor een nieuw albums, band of tournee. 

Los van "het gedoe" is 4 Way Street een schitterend album en viert vandaag haar 50e verjaardag.

Het album werd een mega succes en in de VS maar liefst viermaal platina.

In 1992 verscheen een Expanded Edition op CD met een aantal extra nummers. Speciaal voor Record Store Day (RSD) verscheen in 2019 een gelimiteerde 3 LP set met een aantal extra's.
Voor uitgaven van RSD ben ik wat allergisch omdat ik meer en meer zie dat handelaren populaire titels achter houden om later tegen extreem hoge prijzen te verkopen. 

De RSD versie heb ik dan ook lekker laten staan, maar ben uiteraard wel happy met de "gewone" dubbel LP.

Neil Young - The Times

Met een speelduur van nog geen 27 minuten is dit geen volledig album noemen en wordt zo'n album een EP genoemd.

Aanvankelijk alleen verschenen op CD kort voor de presidentverkiezingen in de VS. Als een soort van protest, een statement van Neil die na vele jaren alsnog Amerikaans staatsburger was geworden en z'n bezorgdheid wilde tonen.

Veel fans wilde echter ook een versie op vinyl waar gelukkig ook gehoor aan is gegeven. 

De CD verscheen in september 2020 terwijl de vinyl liefhebbers tot februari 2021 hebben moeten wachten.

Prijs viel even tegen want een vinyl EP hoeft wat mij betreft geen 22 Euro te kosten. Ik kwam echter van de week een aanbieding tegen waar ik maar gebruik van heb gemaakt.

 

Alle nummers kennen we van eerdere albums maar zijn speciaal voor deze EP opnieuw opgenomen. Deze opnames vonden plaats tijdens de zogenaamde Fireside Sessions welke plaatsvonden bij Young thuis in de zomer van 2020.

Young is niet zo jong meer wat hoorbaar is in z'n stem maar die broosheid is met deze kritische boodschap juist een kracht. De EP bevat zes composities van de Young zelf en één nummer van Dylan namelijk The Times They Are A-Changin.

Heerlijke aanklacht tegen de vele misstanden in de VS maar een aantal nummers zijn eigenlijk heel universeel.

Van mij had deze EP een LP mogen zijn want het is zeven nummers lang heerlijke kleine maar enorm beklijvende muziek. Muziek die ook ruimte geeft tot nadenken.

 

Setlist EP The Times

1. Alabama
2. Campaigner
3. Ohio
4. The Times They Are A-Changin’
5. Lookin’ for a Leader
6. Southern Man
7. Little Wing

En wat een mooie hoes.................

Gemiste Kansen #004

Woodstock was voor veel bands en artiesten een definitieve doorbraak. Natuurlijk stonden er een groot aantal bekende acts op het podium, maar ook een aantal relatieve nieuwkomers. Voor die nieuwkomers was Woodstock letterlijk en figuurlijk een geweldig podium om zich aan de wereld te tonen.

 

Ten Years After bestond nog niet zolang en tijdens Woodstock zou hun derde studio album uitkomen. Prima album maar het was toch vooral de waanzinnig gave uitvoering van "I'm Going Home" die er voor zorgde dat Ten Years After in één klap beroemd werd. Wat was dat een geweldige performance!

Het nummer werd ook opgenomen in de film die van Woodstock gemaakt is en dit optreden van Ten Years After maakte bij vele liefhebbers enorme indruk.

 

Indruk maken deed ook Joe Cocker met "A Little Help From My Friends". Het betekende de doorbraak van Cocker in de VS en leverde hem een contract op voor de grote Mad Dogs & Englishmen tournee.

 

Supergroep Crosby, Stills, Nash & Young maakte min of meer hun live debuut, want die mini gigs die ze daarvoor hadden gedaan kan je nauwelijks meetellen.

 

Boeiende vraag is: "wat als dit soort artiesten niet op Woodstock hadden gestaan?" CSN&Y zullen er wel gekomen zijn, maar voor Cocker, Ten Years After en diverse anderen is Woodstock toch echt een stevige opstap geweest.

 

Daarom extra boeiend om te kijken welke acts er gevraagd zijn en uiteindelijk niet zijn gekomen.

 

Vanuit Groot Brittannië  waren onder anderen de The Rolling Stones, Led Zeppelin, Jethro Tull gevraagd.

The Stones waren al een gearriveerde band en hadden die zomer ervoor het briljante album Beggars Banquet uitgebracht. Ze hadden al tientallen hits op hun naam staan dus Woodstock zou voor de Stones geen opstap zijn. Andere afspraken zaten een optreden in de weg, wat niet wegneemt dat het toch een gemist kans is.

 

Jethro Tull was echter een stuk minder bekend en konden wel een opstap gebruiken. Ze hadden immers pas één album gemaakt en waren alleen bekend bij een kleine groep liefhebbers. Ian Anderson vond dat hippie gedoe echter maar niks en zag af van de uitnodiging. 

Uiteindelijk heeft Jethro Tull de Woodstock opstap niet nodig gehad en zijn ze uitgegroeid tot een zeer succesvolle band.

 

Ook Led Zeppelin had pas één album uitgebracht en kon strikt genomen een opstap prima gebruiken. Toch werd door de manager besloten om niet naar Woodstock af te reizen omdat ze dan de zoveelste band op een affiche zouden zijn. 

Bizar genoeg is Led Zeppelin de meest gevraagde live band geworden en heeft het record ticketsaanvragen.

Op 10 december 2007 gaf Led Zeppelin een jubileumconcert met Jason Bonham achter de drums. Jason is de zoon van de in 1980 overleden John Bonham die tot dan achter de drumkit had gezeten.

Online kwamen er 20 miljoen (!!!!!) verzoeken voor kaarten! Daar zullen best de nodige dubbelen tussen hebben gezeten, maar ter vergelijk: bij Woodstock waren 500.000 bezoekers.

Led Zeppelin heeft het ook prima zonder Woodstock gered, wat niet wegneemt dat het gevoelsmatig een gemiste kans is.

 

Er zijn diverse acts die zijn uitgenodigd en daar niet op zijn ingegaan en toch heel populair zijn geworden. Toch blijft het een boeiende vraag hoe het was afgelopen met die onbekende acts die geen gebruik hebben gemaakt van de uitnodiging?

 

Had iemand wel van Blues Image gehoord als ze wel naar Woodstock waren gekomen? Gemiste kans?

Of wat te denken van Tommy James and the Shondells? Niemand steekt waarschijnlijk direct z'n vinger op maar de hit "Crimson and Clover" zullen de oudjes onder ons wel kennen. Maar hoe was het met deze Psychedelische band afgelopen als ze wel op Woodstock hadden gestaan. Gemiste kans?

Ook de naam Zager & Evans zal bij veel mensen niet direct een bel doen rinkelen. Het nummer "In the Year 2525" was een prima hit, maar de naam van deze Folkrock groep is niet erg blijven hangen. Gemiste kans?

Joni Mitchell was ook uitgenodigd maar had andere verplichtingen. Ze maakte uiteindelijk wel het schitterende nummer "Woodstock" waardoor dit festival voor haar toch een enorm succes werd. Zeker toen ook nog Crosby, Stills, Nash en Young van dit nummer een mega hit wisten te maken:

I came upon a child of God
He was walking along the road
And I asked him, Where are you going?
And this he told me

 

I'm going on down to Yasgur's farm
I'm gonna join in a rock 'n' roll band
I'm gonna camp out on the land
I'm gonna try an' get my soul free

Toch bekruipt bij het zien van het lijstje acts wat is uitgenodigd en daar - om uiteenlopende redenen - geen gebruik van heeft gemaakt het gevoel: gemiste kansen....... 

Gemiste kansen soms voor de act in kwestie, maar soms ook gemiste kansen voor de het festival zelf.

Artiesten die benaderd voor Woodstock maar daar niet gespeeld hebben:

The Jeff Beck Group  -  Blues Image - The Byrds  -  Chicago  -  The Doors  -  The Guess Who  -  Iron Butterfly  -  Tommy James and the Shondells  -  Jethro Tull  -  Led Zeppelin -  Lighthouse -  Arthur Lee and Love  -  Mind Garage  -  Joni Mitchell  -  The Moody Blues  -  Procol Harum   -  The Rascals  -  Raven  -  Roy Rogers  -  The Rolling Stones.

 

Plaatje dan maar van twee bands die ik graag op Woodstock had zien spelen.

 

Hell Freezes Over

Voor veel mensen zal de Corona-crisis zo voelen. Wanneer is het over? Als de Hel bevroren is?

 

Het waren gevleugelde woorden van Don Henley. Toen in 1980 na jaren van grote successen de band uit elkaar spatten werd aan hem gevraagd of het ooit goed ging komen?

Antwoord: Hell Freezes Over

Teveel grote grote ego's op één podium. Soms gênant als de microfoon open was blijven staan en de nodige verwensing naar elkaars hoofd werden geslingerd.

Toch kwam er in 1994 een hereniging. Weliswaar zonder Bernie Leadon die in 1975 door Joe Walsh was vervangen, 

Ook zonder Randy Meisner die in 1977 na het megasucces van Hotel California (1976) de band definitief verliet. Voor de tournee die volgde werd hij vervangen door Timothy B. Schmit. Deze laatste had jaren bij Poco gespeeld en enorme ervaring met het genre Rock en Countryrock. Leuk detail: Timothy is het enige Eagles lid die daadwerkelijk uit California komt en hij maakt nog steeds deel uit van deze succesformatie.

Na de breuk in 1980 werd in 1994 een herstart gemaakt en formeel bestaan The Eagles nog steeds. Van de oorspronkelijke oprichters maakt echter alleen Don Henley nog deel uit van de band.

Medeoprichter Glen Frey maakt wel deel uit van de band bij de herstart, maar is in 2016 helaas overleden.

De andere twee oprichters  Randy Meisner en Bernie Leadon hadden de band al eerder verlaten maar  Leadon heeft tussen 2013 en 2015 nog wel een aantal keren meegespeeld.

 

Het eerste album wat verscheen na de herstart is dit dubbelalbum Hell Freezes Over. Het album bevat één kant met nieuwe studio-opnames en drie kanten met live registraties van een MTV special.

Naast een dubbelalbum verscheen ook een DVD en zowel het album als de DVD werden een enorm groot succes.

Een deel van de pers was echter wat minder enthousiast. Die waren toch wat bij de Eagles van eind jaren 80 blijven hangen denk ik dan maar.

Klinkt het album verrassend? Nee! Is het echt een Eagles album? Absoluut!

Volgens mij is dat wat de mensen willen en de verkoopcijfers zetten de muziekjournalisten weer eens flink in hun hemd.

In de VS haalde het album negenmaal (!!!!) platina en de DVD acht keer! Ongekende verkoopcijfers. 

De nieuwe studionummers zijn stuk voor stuk pareltjes en live spelen ze uiteraard hun wereldhit Hotel Califorina. Misschien hun beste uitvoering ooit. Brrrr wat goed.

The Last Resort blijft naast een heerlijke aanklacht ook muzikaal champagne voor de oren. Wat een geweldige uitvoering.

Als je naar de elf live nummers luistert (DVD is ook leuk om te zien) kan je nauwelijks geloven dat deze gasten 14 jaar niet met elkaar hebben gespeeld. Is dit het testosteron vat wat steeds ontploft?

Zolang ze muziek maken is het een geoliede machine. Sterker: zolang ze maar muziek maken is de chemie geweldig met schitterende muziek als resultaat. Grenst aan de perfectie!

 

Na een kleine 30 jaar is dit album nog steeds een aanrader. Wie een vinyl versie zoekt en geen waarde hecht aan eerste persingen en dat soort bullshit kan het best de heruitgave kopen. Originele persingen in goede staat gaan voor 3-400 Euro over de toonbank! Een heruitgave voor slechts 30!

Mooi is wel hoe Glen Frey het optreden opent: "For the record, we never broke up; we just took a fourteen-year vacation"

McKinley Morganfield

Waarschijnlijk heeft niemand ooit van hem gehoord en toch verschijnt zijn eerste plaat met McKinley Morganfield als naam van de uitvoerende artiest.

Vrij snel daarna koos dit mega Blues talent voor zijn wereldberoemde artiestennaam: 

MUDDY WATERS!

 

De eerste plaat die Waters maakte was begin van de oorlog (1941) en dat was uiteraard nog op 78 toeren. Deze plaat bevat dan ook maar twee nummers. Op kant A staat "Country Blues" en de B kant bevat "I Be's Troubled".

Deze plaat is erg gewild onder verzamelaars van oude Blues platen en wordt maar heel zelden aangeboden.

Voor een beetje net exemplaar tik je ook zomaar 1000 dollar af. Hoeveel mensen zullen zo'n plaat weg hebben gegooid met de gedachten McKinley Morganfield? Nooit van gehoord!

De meeste mensen kennen Muddy Waters natuurlijk vooral van "Mannish Boy" wat eind jaren 80 gebruikt is in een commercial voor Levi's 501.

Dat was best een geil filmpje met die stoere motorrijder en die subtiel bezwete mevrouw. Om de warmte de baas te kunnen had de biker z'n jeans opgeborgen in de koelkast.

De muziek was op magistrale wijze aan de beelden geknoopt. Voor deze commercial is de versie van "Mannish Boy" gebruikt welke afkomstig is van het album Hard Again uit 1977.

Dat was overigens niet de eerste keer dat Waters dit nummer in de studio heeft opgenomen. De oudste versie die ik heb kunnen vinden komt uit de zomer van 1955. Uiteraard ook op 78 toeren en daardoor eveneens erg gewild bij verzamelaars.

Door de idiote bedragen die voor oude 78 toeren Blues platen neergelegd moet worden ga ik daar m'n vingers niet aan branden. Lijkt mij enorm fascinerend, maar een beetje collectie is gewoon onbetaalbaar.

Dus om de geboortedag van Muddy Waters te vieren aandacht voor "modern" vinyl en wel een van Muddy's beste live albums.

 

Het album At Newport 1960 is heerlijke Chicago Blues. Even platgeslagen: Delta Blues is één artiest met akoestische gitaar en Chicago Blues is een echte elektrische band. Natuurlijk is het niet altijd zwart/wit maar op dit album speelt Waters dus met flinke (7 man?) band heerlijke Chicago Blues.

Met albums als dit was Muddy Waters een enorme inspirator voor de Britse Blues zoals Stones, Clapton, Led Zeppelin en vele anderen.

Het album staat dan ook in Rolling Stone's 500 Greatest Albums of All Time en in het boek 1001 Albums You Must Hear Before You Die.
De mooiste vermelding staat echter in het boek 101 Albums That Changed Popular Music. Een dergelijke vermelding laat mooi zien wat een groot en invloedrijk artiest Muddy Waters is geweest.

Om stil te staan bij de geboortedag van Muddy daarom dit fenomenale live album maar eens op de speler geplaatst.

Richard Manuel

In 1967 was Richard Manuel een van de oprichters van de fameuze groep The Band. Beslist een van de beste bands als het gaat om genres zoals Folk Rock, Countryrock en Americana.

The Band was in het begin vooral bekend als begeleidingsband van Bob Dylan. Daar deden ze beslist erg goed werk, maar toch verdient The Band vooral waardering voor een aantal van hun eigen albums.

Vooral de albums Music from Big Pink, The Band, Stage Freight en The Last Waltz zijn allemaal om vingers en duimen bij af te likken.

The Band besloot eind jaren 70 er een punt achter te zetten om na een pauze vanaf 1983 weer actief te worden. Helaas heeft Richard Manuel van die herstart maar zeer kort genoten. 

Op 4 maart 1986 pleegde Richard na een optreden met The Band in Florida zelfmoord. Los van het enorme persoonlijke drama was dit een enorm verlies voor The Band.

The Band werkte met meerdere zangers, maar het was juist Richard Manuel die met zijn Soulfull stem een unieke bijdrage wist te leveren.

Richard zou vandaag z'n verjaardag vieren en het kan niet anders dat deze datum bij vele de nodige trieste gevoelens op zal leveren.

De beste manier om hier even bij stil te staan is toch gewoon een album van The Band op te zetten.

De keuze is gevallen op het tweede album wat in 1969 verscheen met de simpele titel The Band.

Zelden was de muziekpers het zo met elkaar eens. Het regende vijf sterren. Nog meer opmerkelijk dat het album zelf vrij recent (oa 2009 en 2017) nog diverse prijzen heeft gekregen.

 

Het album mag gerust gezien worden als een van de beste Americana albums en is binnen dit genre voor velen nog steeds een bron van inspiratie.

De versie die nu opstaat is een remaster uitgebracht als dubbel LP waardoor het toerental naar 45 kan.

Zuiver, prima dynamiek, stil wat stil moet zijn. Prima geluidskwaliteit waardoor het nog meer genieten is van deze heerlijke muziek.

Er is ook nauwelijks een betere manier om even stil te staan bij de geboortedag van Richard Manuel.

Jesus Christ Superstar

Eerder draaide ik deze Paasdagen al de highlights uit de Matthäus Passion. Een meesterwerk van J.S. Bach maar zwaar en ook een erg lange zit.

Jesus Christ Superstar is een Rockopera die net als de Matthäus Passion de laatste dagen van Jezus behandeld.

De Rockopera die in 1970 op plaat verscheen is een stuk lichter en veel toegankelijker dan de Matthäus Passion. Ondanks dat - of juist daardoor - kon deze Rockopera rekenen op de nodige kritiek.

Alle kritiek ten spijt werd Jesus Christ Superstar en mega succes. Het album ging wereldwijd vlotjes over de bank en kwam in veel landen hoog in de hitlijsten. In Nederland stond het album maar liefst vier weken op nummer 1 van de album Top 100.

 

Na het succes van dit album is er een bewerking gemaakt als musical. Inmiddels zijn - uiteraard met uiteenlopende bezettingen - er over de hele wereld duizenden optredens van deze musical geweest waarbij shows op Broadway en in Londen de ene na de andere prijs binnensleepte.

Op het album van de Rockopera - wat gezien mag worden als het vertrekpunt van al deze successen - zingt Ian Gillan de rol van Jezus. Ian kennen we natuurlijk van Deep Purple. Verder is Yvonne Elliman onder het grote publiek wel bekend, maar dat mede door de rol van Maria Magdalena.

Verder is het een keur aan geweldige muzikanten die doorgaans op albums speelde van de grotere acts zoals Joe Cocker, Roxy Music, 10cc, Peter Frampton en Phil Collins

Alle nummers zijn van de hand van Tim Rice en Andrew Lloyd Webber en zij hebben ook de productie van dit album voor hun rekening genomen.

Deze twee mannen hebben een onwaarschijnlijke reeks successen in dit genre gerealiseerd en behoren beide tot de absolute top als het gaat om musicals.

Na het enorme succes van het album kwam in 1973 een film met de gelijknamige titel. Voor een groot deel een andere cast en bij de hoofdrollen zagen we alleen Yvonne Elliman in de herhaling gaan.

Ook de film was - zeker financieel gezien - een zeer groot succes. 

Nog steeds wordt regelmatig een uitvoering gegeven van deze musical. Een van de meest recente en opvallende is de NBC Broadcast versie van april 2018 met John Ledgend als Jezus en Sara Bareilles in de rol van Maria Magdelena. Aanrader!

 

Voor wie de Matthäus Passion te zwaar vind blijft Jesus Christ Superstar een heerlijk album als je met de Paasdagen op zoek bent naar een passend stuk muziek.

Outlaw John Wesley Hardin

Hardin is geen typefout maar het is wel een afwijking op de hoes van achtste studio-album van Bob Dylan dat in 1967 verscheen. Dit album is immers vernoemd naar een outlaw uit het tweede deel van de 18de eeuw.

Bob wordt dit jaar 80 en zoals eerder beloofd ga ik regelmatig aan Dylan de nodige aandacht besteden.

Op deze blog heb ik al een paar keer een poging gedaan om een Dylan Top 5 te maken. Eigenlijk is dat een kansloos traject want in een Dylan album top 5 horen zomaar een dozijn platen thuis.

Zelf merk ik dat ik op de een of andere manier het album John Wesley Harding stelselmatig oversla als het om Dylan's beste albums gaat.

Het album zit bij mij toch een beetje in een blind spot en daarmee doe ik dit album zwaar onrecht aan.

Vandaag zetten we dat even recht!

 

Dylan was nog aan het herstellen van een zwaar motorongeluk en met dit album schoof hij wat op naar de hoek van de Country. Iets wat op de opvolger Nashville Skyline nog verder zou worden doorgetrokken.

John Wesley Harding bevat een dozijn pareltjes waarbij het nummer "All Along the Watchtower" dat dankzij Jimi Hendrix een legendarische status heeft gekregen. Laten we toch de versie van Dylan niet te kort doen want zijn versie is een juweeltje:
Het is ook een van de vele songs waar analisten hun tanden op stuk hebben gebeten. Voor mij is het toch simpel: Moeten we iedere keer Dylan snappen of haalt ieder uit een nummer waar hij/zij op dat moment behoefte aan heeft?

Dat laatste lijkt mij geen slechte manier om van muziek te genieten. Zeker als we luisteren naar deze woordentovenaar.

Soms kan je jaren op een tekst van Dylan kauwen zoals "The Ballad Of Frankie Lee And Judas Priest". Hoewel Dylan ons aan het eind mee probeert te geven wat de moraal is van deze song, kan iedere luisterbeurt weer een nieuw inzicht geven.

Zelf kan ik erg genieten van de nummers "Drifter's Escape" en "As I Went Out One Morning" omdat beide nummers een - voor mij dan toch - een speels muzikale insteek hebben.

Ondanks de nodige tekstlabyrinten zorgt Dylan dat we op dit album eenvoudig eindigen want uitsmijter "I'll Be Your Baby Tonight" is lekker concreet. Een song dat zorgt voor geruststelling, comfort, gemak, je thuis voelen. Dylan als zorgzame romanticus:

Close your eyes, close your door
You don't have to worry any more
I'll be your baby tonight.

Shut the light, shut the shade
You don't have to be afraid
I'll be your baby tonight.

Well, that mockingbird's gonna sail away
We're gonna forget it
That big, fat moon is gonna shine like a spoon
But we're gonna let it
You won't regret it.

Kick your shoes off, do not fear
Bring that bottle over here
I'll be your baby tonight.