Dag tegen Kernproeven

Over songs welke een protest zijn tegen kernwapens kan je wel een weekend vullen. Voor mij blijft "A Hard Rain's a-Gonna Fall" van Bob Dylan de ultieme song op het gebied van kernwapens.

Het nummers stond op het album The Freewheelin' Bob Dylan dat in 1963 verscheen. Schitterend nummer maar ik vind de uitvoering van Dylan tijdens Concert For Bangla Desh net even beter.

Opmerkelijk is dat aanvankelijk het nummer "Let Me Die in My Footsteps" gepland was voor op dit album. Ook dat nummer gaat over nucleaire dreiging maar maakte uiteindelijk plaats voor "A Hard Rain's a-Gonna Fall".

Liefhebbers van bootlegs kende het nummer  "Let Me Die in My Footsteps" van de vele bootlegs maar een officiële uitgave van het nummer kwam pas in 1991 in de The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991.

 

Honderden en honderden nummers zijn er gemaakt over nucleaire dreiging en een fors aantal nummers over "The Day After".

Met name die laatste categorie heeft mij altijd enorm aangesproken. Vaak gaat het bij dat soort nummers om Psychedelische Rock waarbij een apocalyptisch beeld wordt geschets.

Een van mijn favoriete songs in die categorie is Wooden Ship van Crosby, Stills & Nash van hun gelijknamige debuutalbum uit 1969.

Een briljant album met uitsluitend pareltje. Wooden Ships is geschreven door David Crosby, Stephen Stills en Paul Kantner. Deze laatste kennen we van Jefferson Airplane en die waren niet vies van wat vervreemdende beelden want eigenlijk zijn zij toch de ongekroonde uitvinders van d Psychedelische Rock.

 

De verhaallijn van Woonden Ships is eigenlijk doodsimpel. Een aantal overlevende van een wereld-vernietigende gebeurtenis zijn met een houten boot op zoek naar een plek om een bestaan op te bouwen.

Overigens is ieder nummer op dit album raak. Judy Collins is door de gebroken liefde met Stephen Stills ongeveer hofleverancier als het om inspiratie gaat. Een aantal van die nummers hebben mij zelf ook door een behoorlijk zwarte periode weten te sleuren want.

Naast een aantal hartverscheurende love-songs bevat het album naast Wooden Ships ook het politiek getinte Long Time Gone. 

Het nummer schreef David Crosby op de avond van de aanslag op JFK. Een bizarre. Zelf nu 50 jaar na dato is het een nummer om kippenvel van te krijgen. Kippenvel> Het grijpt je bij de keel!

JFK was degene die de Varkensbaaicrisis wist te beteugelen. Laat dat nou net de crisis zijn waarop Dylan zijn A Hard Rain's a-Gonna Fall op heeft gebaseerd waar ik dit blogje mee begon.............

Toch begin ik de dag met Wooden Ships.................

No Security - San Jose '99

Zelf zat ik net in een Stones wave toen het tragische bericht kwam dat Charlie Watts was overleden. Precies de dag ervoor had ik nog een blog gemaakt over mijn eigen eerste Stones concert.

We weten allemaal dat het leven eindig is en iedere minuut gaan er mensen dood. Soms zelfs heel jong en aan vreselijke dingen zoals oorlogen, honger en ziektes.

Uiteraard sluit ik mijn ogen niet voor de problemen op deze wereld, maar deze blog gaat nu eenmaal over muziek en muzikanten.

 

Ik zie om mij heen dat Stones fans ieder op een eigen manier het verlies van Charlie een plekje geven.

De een koopt een foto met een handtekening, een ander een T-shirt of een poster en weer een ander een mini drumstel. Normaal heb ik daar niet zo'n last van maar nu blijkbaar wel.

Een heel gek gevoel of ik iets moest doen bleef maar aan mij knagen. Dus ik heb de 3LP set From The Vault No Security - San Jose '99 laten komen.

Dit is een registratie van het laatste concert wat de Stones in de VS gaven in het kader van de No Security tournee.

De tournee bestond uit 34 optredens in de VS gevolgd door 9 optredens in Europa waaronder Landgraaf. Dat was overigens niet bij Pinkpop maar een losstaand evenement.

Het idee van de No Security tournee was om op te treden in wat minder kolossale stadions. Puur rekenkundig is aan die doelstelling voldaan. Toch gaan aantallen - met name in het Europese deel van de tournee - van 20 duizend en meer natuurlijk niet voor een clubsfeer zorgen.

Bijna 20 jaar na het optreden in San Jose kwam in From The Vault Series deze 3LP set uit. Heerlijke setlist met uiteraard een rijtje usual suspects, maar het album bevat ook een aantal nummers die ze toen al een tijd niet hadden gespeeld of zelfs nog nooit op een live album waren verschenen.

 

Dus een fraaie mix tussen wat grote hits en wat nummers die wat minder vaak langskomen.

Zoals alle releases uit From The Vault Serie is dit weer een fraai stukje werk. Heerlijke hoes en zes kantjes Stones in topvorm.

Pakjesman

Niet iedereen is vertrouwd met het concept LP. Daarnaast is de druk op bezorgdiensten enorm en de kwaliteit vaak ruk. Dat alles neemt niet weg dat je toch behoorlijk je best moet doen om dit voor elkaar te krijgen.

Dan moet er toch echt een belletje gaan rinkelen? 

Con Le Mie Lacrime

Net als vele anderen Stones-fans zal ik wel even nodig hebben om het overlijden van Charlie Watts een plekje te geven. Dat doe je toch het beste met wat pareltjes van The Stones te luisteren.

Deze Italiaanse versie van As Tears Go By is zo'n pareltje.

R.I.P. Charlie

Gister plaatste ik nog een blogje over een concert van The Stones in het F.C. Den Haag stadion waar ik in 1976 ben geweest.

Nog geen 24 uur later zit ik verslagen achter de PC het nieuws te lezen dat Charlie Watts op 80 jarig leeftijd is overleden.

 

Normaal schud ik voor deze blog met het grootste gemak een verhaaltje naar het toetsenbord. Nu zijn m'n vingers verlamd, traag en voel ik de ogen prikken.

Charlie ging al niet mee op tournee en dan weet je dat dat geen goed nieuws is. Veel fans zullen de avond verslagen doorbrengen. Het beste kan je dat dan toch doen met een van z'n fijnste drumpartijen.......

Bizar genoeg staat een van zijn beste drumpartijen op het album Tattoo You............dat album viert exact vandaag haar 40e verjaardag.............

Rust zacht Charlie

 

Stones Zuiderpark 29 mei 1976

Het was koud, het was nat en een bizar lang voorprogramma. Het was het wachten echter dubbel en dwars waard want The Stones gaven een geweldige show.

Het  was mijn eerste concert van The Stones en ik was samen met mijn eerste grote liefde. 25 gulden was een kaartje. Toen was dat evenveel als een dubbel LP en nu kan je voor het geld van een dubbel LP echt niet meer naar een optreden van een top-act.

 

 

Afgelopen weken kwam bizar vaak de het onderwerp Stones-Live naar voren. De aandacht voor dit onderwerp zal zeker gevoed zijn door de nieuwe tournee van de Stones, die ze triest genoeg zonder Charlie Watts gaan doen.

Als het over Stones concerten gaat kan het niet anders dat je even stilstaat bij het eerste concert waar jezelf bij bent geweest.

 

 

De Stones gaven dat weekend in 1976 twee concerten in het F.C. Den Haag Stadion zowel op zaterdag 29 mei als op zondag 30 mei. 

Los van het weer en te veel lange voorprogramma was het een geweldige ervaring. Stones, Stones, Stones. PUNT! 

Ik ben na dit concert zeker in de eerste jaren op zoek geweest of er een bootleg van dit concert te vinden was. 

Deze zijn er maar maar het is mij niet gelukt waarbij het de vraag is of dat heel erg is. Het was een geweldig concert, maar bootlegs die in die jaren uitkwamen waren echt om te huilen.

 

De liefhebber - waarbij de sentimenten echt opspelen - zal met wat moeite wel wat illegaal vinyl of CD's vinden met opnames van deze twee concerten.

Stiekem hoop ik dat The Stones dit concert uitbrengen in The Vault serie op een fraaie 3LP set en dan lekker met zwart-wit foto's.

De liefde waar ik mee was heeft daarna geen jaar meer geduurd, maar de liefde voor de Stones is altijd gebleven. 

John Lee Hooker

Het is vandaag de geboortedag van deze Blues gigant. Heel veel platen heb ik niet van Hooker en dat komt omdat ik hem vooral ben gaan waarderen toen ik net aan de CD's was.

Inmiddels heb ik die fase achter mij gelaten, maar van Hooker platen kopen is echt nog wel een dingetje. Dat heeft alles te maken met het bizarre aantal albums dat Hooker heeft gemaakt. Niet te doen om daar 4-5 albums uit te kiezen.

John Lee Hooker werd geboren op 22 augustus maar er is geen uitsluitsel over het jaar. Zowel 1912 als 1917 zijn in de race, maar zelfs 1923 is al eens als serieuze kandidaat naar voren geschoven.

Hooker is geboren in het hart van de Mississippi Delta en alle ingrediënten waren aanwezig om Blues artiest te worden. 

Nakomeling van slaven en een groot gezin die om verschillende redenen thuis onderwijs kregen. Muziek en zang was dan ook vooral iets wat de kinderen in de kerk leerde.

Totdat de moeder van Hooker hertrouwde en wel met een Blues muzikant. De eerste interesse was gewekt. Het geheel werd verder geprikkeld toen Hooker van de vriend van z'n zus een gitaar kreeg.

Toch was de thuissituatie voor Hooker niet aangenaam, want op 14 jarige leeftijd loopt hij weg van huis om z'n moeder en stiefvader nooit meer terug te zien.

 

Een klassiek verhaal waarvan we denken dat ze alleen in films voorkomen. Hooker zocht zijn heil in Memphis-Tennessee en ook die keuze kan er eigenlijk alleen maar een zijn uit een voorspelbaar filmscript. 

In Memphis trad de jonge Hooker zo nu en dan op, maar het was vooral een hard bestaan. Ook de oorlog kwam er aan dat was niet de beste periode om je als artiest te ontwikkelen. Tijdens WWII werkt Hooker dan ook in de fabriek om toch aan de kost te komen.

Na de oorlog kwam de carrière van Hooker toch vrij rap in een stroomversnelling en in 1948 bracht hij zijn eerste plaat uit. Dat waren uiteraard nog 78 toeren schellak platen.

In 1959 was het dan de beurt aan het eerste album op vinyl. Deze LP was min of meer een terugblik op de eerste 10 jaar aangevuld met wat nieuw materiaal. Het album heeft de treffende titel House Of The Blues en deze ligt nu op de draaitafel.

Hooker heeft een aantal albums gemaakt die wat meer naar de Folk neigen, maar Hooker is toch vooral een hele, hele grote Blues legende.

De stijl van Hooker noem ik voor het gemak maar babbel Blues. Dit omdat hij half praat en half zingt zoals we dat vooral van de authentieke Delta Blues kennen. 

Toch ontwikkelde de stijl van Hooker zich richting Chicago Blues, maar niet zonder er steeds een eigen en eigenzinnige invulling aan te geven. 

De Blues die Hooker speelt kan je ook het beste bestempelen als de John Lee Hooker Blues.

 

Hooker speelde ook samen met veel andere artiesten zoals Bonnie Raitt, Carlos Santana, Robert Cray en Van Morrison.

De discografie die Hooker bij elkaar heeft gespeeld is enorm en een verzameling aanleggen is nauwelijks te doen. In Discogs (de database voor de vinylliefhebber) staan 74 officiële albums. Dat is nog wel te doen maar wat denken van de kleine 500(!!) verzamelalbums die daar staan genoteerd!

Daarbovenop dan nog de singeltjes en 78 toeren platen.....

 

Stiekem droom ik wel eens van een collectie oude Blues 78 toeren platen en daar zitten natuurlijk ook die van John Lee Hooker bij. Dat is echter helemaal een kansloos verhaal, want wie bij dat soort platen kijkt op Discogs kan zien dat de vraag vele malen hoger is dan het aanbod als dat er al is.

Gelukkig is al die muziek die op 78 toeren platen is uitgebracht ook op gewoon vinyl en CD verschenen en het gaat uiteindelijk toch om de muziek.

Ondanks dat de muziek van Hooker haar wortels heeft in de Delta Blues van begin vorige eeuw heeft veel van zijn muziek een enorme eeuwigheidswaarde.

Schitterende bewijs daarvan is het gebruik van de muziek van Hooker in films en TV-series. Het gebruik van het nummer Boom, Boom in  de serie NCIS New Orleans is de meest opvallende:

Boom, boom, boom, boom.
I'm gonna shoot you right down,
Knock you off of your feet,
And take you home with me.
Put you in my house.
Boom, boom, boom, boom.

Boom, boom, boom, boom.
Yeah, yeah, yeah, yeah.
I love to see you strut
When you're walking to me.
When you're talking to me,
That knocks me out.

Boom, boom, boom, boom.
You know I like it like that,
With your baby-talk,
Oh and the way that you walk.
You know it knocks me right down,
Knocks me off of my feet.

Boom, boom, boom, boom.
Yeah, yeah, yeah, yeah.
Oh, oh, oh, oh.
How, how, how, how.
Yeah, yeah, yeah, yeah.
Now, now, now, now.

R.I.P. Don Everly

Vanmorgen kwam het nieuws dat Don Everly gister is overleden. Samen met zijn broer Phil vormde hij het succesvolle duo The Everly Brothers.

Vooral eind jaren 50 en in de jaren 60 behaalde de twee broers het ene na het andere succes. De twee broers speelde vooral Rockability en Rock & Roll maar maakte regelmatig een uitstapje richting Country.

Totaal maakte het tweetal 21 albums en brachten maar liefst 75 singletjes uit. De twee broers zijn voor veel muzikanten een inspiratie geweest en kunnen zonder meer beschouwd worden als een van de meest invloedrijke duo's in de moderne muziek.

Phil de jonger broer van Don was op 3 januari 2014 overleden. Nu Don ook naar de Rock & Roll hemel is wordt er toch een unieke periode afgesloten.

10cc - Deceptive Bends

Gister met een andere muziekliefhebber wezen duiken. Twee indoor-duiken gemaakt in Todi (België) en onderweg veel relatief (deze eeuw) nieuwe muziek de revue laten passeren. Zo kwamen Dewolff en Cage the Elephant voorbij, maar ook de nieuwe van John Mayer verwende onze oren.

Oren zijn voor veel mensen met duiken wel een dingetje en als je van muziek houdt goed opletten dus! Bij de koffie maar een plaat gepakt met een stevige associatie met duiken. Voor mij is er één albumhoes die dan ver, ver bovenaan staat namelijk het vijfde album van 10cc.

Deceptive Bends mag dan het vijfde album zijn het is ook het eerste album nadat een groot deel van de band was opgestapt.  Lol Creme en Kevin Godley waren het niet eens met de koers van de band en gingen hun eigen weg. Het album had dan ook zomaar Deceptive Bands kunnen heten. De grappen dat het dan ook nog maar 5cc zou zijn waren dan ook talrijk in die dagen.

Toch wisten "achterblijvers" Graham Gouldman en Eric Stewart in 1977 een heel puik album neer te zetten. Van het album werden drie singels getrokken waarvan "The Things We Do for Love" het heel erg goed deed in de hitlijsten.

Het uitgeklede 10cc heeft uiteindelijk zeven studio-albums gemaakt. De band heeft twee keer een adempauze gehad.
Formeel bestaat de band nog wel maar van de oorspronkelijke oprichters is alleen Graham Gouldman nog over en grote successen van vroeger hoeven we niet meer te verwachten.

Bloody Tourists uit 1978 was de opvolger van Deceptive Bends en werd tevens het grootste succes van 10cc.
Beide hoezen zijn ontworpen door Hipgnosis. Deze Londonse designstudio stond in die jaren (1968-1983) garant voor een groot aantal schitterende albumhoezen.
Hipgnosis deed vooral opdrachten in de wereld van de Progressieve Rock en ontwierpen hoezen voor oa Pink Floyd, ELO, Alan Parsons, Genesis en Yes. Ook bands als Led Zeppelin en Wings waren vaste klant bij Hipgnosis.

Schitterende hoes en een heerlijk album om de zaterdag mee te beginnen............ Koffie?

Dag van de Fotografie

Naast muziek is fotografie een van mijn andere (vele) hobby's. Leuk om op deze eens te kijken of er wat muziek te vinden is die met fotografie te maken heeft.

Uiteraard beginnen we dan met de hoes en dan is het al meteen raak. Fotografie speelt bij de hoes van een LP sowieso al een heel grote rol. De fraaie hoezen van LP's hebben in mijn geval ook beslist meegespeeld om "terug" te gaan naar vinyl.

 

Door al die schitterende hoezen heb ik mogelijk meer kunst in huis dan wie dan ook hier in de straat. Als ik een plaat draai kan ik ook gerust twee kanten lang met de bijbehorende hoes op schoot zitten.

Boeiende info zoals welke sessiemuzikanten en producer er meewerken, maar vooral genieten van het 30x30cm kunstwerkje wat de meeste hoezen toch zijn.

Bij hoezen en fotografie denk echter vooral aan de hoes van Elvis Costello. Ook de hoes van Hot Chocolate is niet aan mijn aandacht voorbij gegaan. Dat laatste album boeit mij niet echt maar was voor mij wel een opvallende hoes. Dit vooral omdat ik zelf zo'n afgebeelde Hasselblad heb gehad. 

Een prachtig stuk gereedschap maar door de kostbare rolfilm werd het al snel mijn minst gebruikte camera. Een dergelijke fraaie camera heeft wel de hoofdrol in deze twee schitterende hoezen:

Een hoes kan nog zo mooi zijn maar de muziek moet natuurlijk wel ok zijn. Denk ik aan camera's en muziek komt gelijk het nummer "Distance Camera" van Neil Young bovendrijven. Dit nummer is te vinden op het album Silver & Gold waar ik tijdens de Olympische Spelen nog aandacht aan besteed heb. Leuk detail binnen het thema van vandaag: de dochter van Neil Young heeft de foto voor de album cover gemaakt.

De lijst met nummers waarin fotografie een rol speelt is enorm. Heel rap vind je 10 nummers met als titel Photograph(s)(ic). Artiesten zoals Def Leppard, Diane Birch, Jamie Cullum, Nickelback, Ed Sheeran, Ringo Starr, Weezer, The Verve Pipe,Rihanna en Depeche Mode hebben allemaal een dergelijk nummer in hun catalogus zitten.

 

Ook woorden zoals camera, photo en picture komt vele malen voor. Als liefhebber van Blues werd ik in mijn zoektocht erg enthousiast toen ik de titel  "Tit Photographer Blues" tegenkwam. Het nummer is van Fabulous Poodles en heeft niks met Blues te maken. Het is New Wave en wat mij betreft ook nog eens matige.

Nu kan ik de hele dag gaan zitten Googlen, maar er is natuurlijk één nummer wat ver boven alles uitsteekt als het gaat om fotografie binnen een song...........dat is natuurlijk "Kodachrome" van Paul Simon. Het nummer is te vinden op het album There Goes Rhymin' Simon wat in 1973 verscheen.

Kort nadat het nummer een hit was geweest had ik hard gespaard een zelf een Nikon camera gekocht.

Kodachrome was mede omwille van de scherpte een van m'n favoriete films om dia's te maken. Kodachrome wordt door de opkomst van de digitale camera's al goed 10 jaar niet meer gemaakt maar is 75 jaar in productie geweest. Dat is in een eeuw waar veel technische revolutie plaatsvond best heel indrukwekkend.

De jonge garde die nu het nummer van Paul Simon horen zullen zich wellicht afvragen waar het over gaat. Wat is in vredesnaam Kodachrome zullen ze zich afvragen............. Nikon maakt gelukkig nog wel camera's dus ik bler nog effe lekker mee:

 

"Kodachrome"

When I think back
On all the crap I learned in high school
It's a wonder
I can think at all
And though my lack of education
Hasn't hurt me none
I can read the writing on the wall

Kodachrome
They give us those nice bright colors
They give us the greens of summers
Makes you think all the world's
a sunny day
I got a Nikon camera
I love to take a photograph
So mama don't take my Kodachrome away

If you took all the girls I knew
When I was single
And brought them all together
for one night
I know they'd never match
my sweet imagination
Everything looks worse
in black and white 

 

Note: worse in de een na laatste regel is Simon tijdens optredens stelselmatig gaan vervangen door better.

Live At The Checkerboard Lounge 1981

Op de een of andere manier is deze release in 2012 volledig aan mij voorbij gegaan. Als ik even terug kijk in m'n agenda was ik die zomer wel heel erg druk met andere dingen en muziek was/is toch een ding waar in meer mee bezig ben als het wat minder weer is zoals in herfst en winter.

 

Live At The Checkerboard Lounge 1981 verscheen pas in juli 2012 en dus ruim 20 jaar na de opnames. Formeel is het een album van Muddy Waters, maar een keur aan Blues artiesten stapte op het podium.

Dat viel overigens niet mee want The Checkerboard Lounge was echt maar een mini, min venue.

 

Omdat ik een groot liefhebber ben van The Stones, Muddy Waters en Buddy Guy vroeg gisteravond een vriend of ik dit optreden kende. Ik moest met enig schaamrood bekennen niet te weten waar het over ging.

Dan is er maar één oplossing en dat is kijken en luisteren. Wat een feest! Muddy in een glansrol en de begeleidingsband is natuurlijk om van te dromen: 

 

Muddy Waters Band: 

Muddy Waters – zang, gitaar

Rick Kreher - gitaar

John Primer – gitaar

Lovie Lee – piano

Earnest Johnson – bas

Ray Allison – drums

George "Mojo" Buford – harmonica  

 

Special Guests:
Mick Jagger – zang
Keith Richards – gitaar 

Ronnie Wood – gitaar

Ian Stewart – piano

Buddy Guy – zang, gitaar

Lefty Dizz – zang, gitaar

Junior Wells – zang, harmonica

Nick Charles – bas 

 

Wat een droomband en je zou bijna jaloers zijn op de mensen die daar zitten en van dit unieke optreden mogen genieten. Genieten? Het zal lastig zijn om een gaver optreden mee te maken. Een dergelijk gezelschap in een kroeg (veel meer was The Checkerboard Lounge niet) zien spelen blijft toch wel heel bijzonder.

Enigszins wordt gesuggereerd dat het een spontane actie is maar gezien de aanwezigheid van veel professionele geluids- en cameramensen is het duidelijk een geplande ontmoeting. Daar is overigens niks mis mee en deze kleine venue zorgt voor een geweldig intieme sfeer.

Het gezelschap onder aanvoering van een energieke Waters speelt een heerlijke setlist en de chemie spat werkelijk van het podium.

Een enorme rij klassiekers komen aan bod zoals "Baby Please Don’t Go", "Hoochie Coochie Man",  "Mannish Boy" en "Got My Mojo Working".

Het heeft helaas ruim 20 jaar geduurd voor in 2012 het film en geluidsmateriaal voor het grote publiek beschikbaar kwam.

Diverse sets waren beschikbaar van 2lp, 2CD en DVD tot en met een luxe set met 3LP's, 3CD's en een DVD.

Door een onoplettendheid in de zomer van 2012 is deze dus aan mijn aandacht ontsnapt maar dat ga ik de komende maande natuurlijk rechtzetten.

Steve Gorman

Hoewel de vandaag jarige Steve Groman officieel geen deel meer uitmaakt van The Black Crowes heeft hij wel op alle albums meegespeeld. Groman heeft veel meer in z'n mars maar bij The Black Crowes zat hij achter de drumkit en deed dat met verve.
Totaal zijn er door The Black Crowes acht studio albums gemaakt en een vijftal live albums. Alle dus met Gorman achter de drums.

Na medeoprichters Chris en Rich Robinson heeft Gorman de meeste dienstjaren bij The Black Crowes gemaakt.
Naast The Crowes heeft Gorman bij wat andere bandjes gespeeld zoals Stereophonics en Trigger Hippy. Het zijn echter zijn andere activiteiten die hem wel een heel erg opvallende personage maken..

Gorman in namelijk presentator van diverse sport- en muziekprogramma's op de radio. Ook was hij er als de kippen bij om met deze thema's podcasts te maken.
Een enorm bezig baasje en ik geloof nooit dat hij vandaag veel tijd heeft om uitvoerig z'n verjaardag te vieren.

Dan doen wij dat maar. Uiteraard met het heerlijke debuut album van The Black Crowes. Het album Shake Your Money Maker verscheen in 1990 en bevat brute Southern Rock, Bluesrock en Hardrock. Smullen voor liefhebbers van dit genre.

Van het album kwamen maar liefst vijf (!) singles. Het nummer "Hard to Handle" - wat in 1968 door Otis Redding was gemaakt - bereikte de eerste plaats in de Billboard US Mainstream Rock. Ook de single "Twice As Hard" deed het erg goed. 

Veel muziekliefhebbers hadden na een paar singles echter wel door dat je beter het album kon kopen en dat gebeurde dan ook massaal. In de VS haalde het album dan ook vijfmaal (!!!) platina.

Hoewel The Black Crowes wel hele pure bijna klassieke varianten van rock spelen geeft dat de band ook een tijdloos karakter. Daarom niet gek dat de 30th Anniversary editie van dit album die begin dit jaar verscheen al gelijk weer een succes werd.

Natuurlijk mag het met al dit soort releases wel eens een tandje minder, maar de echt Black Crowes fans zullen graag hun portemonnee trekken voor deze set. Vier maal vinyl en de CD set bevat drie schijfjes.

Zelf doe ik het even met het oorspronkelijke album en dat blijft ook nog stevig (wat het juiste woord is) genieten. 

Steve Happy Birthday!

Madonna

Vandaag is deze opvallende zangeres jarig. Zelf zal ik niet snel een plaat van Madonna kopen maar "ongemerkt" zijn er toch drie album mijn collectie binnengeslopen.

Die zijn meegekomen in een collectie die ik van iemand heb overgenomen en het is toch net even te goed om weer weg te doen.

Het zou echter misplaatst zijn om het als slecht te betitelen, maar ik geef mijn geld aan nieuw vinyl nu eenmaal liever uit aan Blues, Blues Rock, Southern Rock, Country Rock en Americana.

 

Vandaag doet Madonna er een jaartje bij en hoewel de roddelpers er anders over denkt vind ik Madonna geen interessante artieste om alles over te lezen. Waarschijnlijk juist omdat de roddelpers dit soort artiesten altijd weer weten te vinden.

Helemaal gek is het natuurlijk niet dat Madonna jaren door de roddelpers is geviseerd. Hoe controversiëler een artiest is hoe meer smullen. En controversieel is Madonna en ze heeft daar ook beslist het pad geëffend voor artiesten als  Lady Gaga en Katy Perry.

Madonna heeft er toch voor gezorgd dat een outfit - al of niet mega erotisch - niet snel gek genoeg is. Uit eerste hand heb ik ook begrepen dat haar shows echt een geweldig spektakel zijn. Diezelfde bronnen weten echter ook te melden dat live zingen voor Madonna nog wel een dingetje is. Ook de organisatie van het Eurovisiesongfestival heeft dat mogen ervaren.

 

Dat alles neemt niet weg dat Madonna een belangrijke rol heeft vervuld in de ontwikkeling van de moderne muziek. Jarenlang domineerde ze de hitparades en de kwam de ene na de andere opvallende videoclip voorbij. Tussen 1983 en 2009 was het een grote lawine aan hits. De laatste jaren heeft Madonna nog regelmatig een single uitgebracht, maar die blijven steken in de Tip-parade en worden geen echt hit.

Het nieuwe publiek kiest nu eenmaal voor jongere alternatieven. Dat is ook te zien aan het aantal Top2000 noteringen van Madonna die sinds 2000 zijn gehalveerd.  

Fans van het eerste uur zijn er echter nog genoeg, maar die kiezen bij voorkeur voor een album en dan is Madonna nog steeds heel erg succesvol. 

Haar album Madame X uit 2019 haalde zowel in Nederland als bij onze zuiderburen een tweede plaats in de album-hitlijsten.

In de VS haalde het album zelfs een eerste plaats. Naast de hitlijst successen van dit album kreeg Madame X ook heel veel lovende recensies. Als het kopende publiek en de vakpers het met elkaar eens zijn kan je het bijna blind kopen.

Voor mij nog geen reden om naar de winkel te rennen om die plaat te kopen omdat mijn voorkeur nu eenmaal bij andere muziekstijlen ligt. Daarnaast is budget beperkt en nieuw vinyl is toch wel erg prijzig.

Het is echter onbestaanbaar dat je met een brede muzieksmaak als ik niet minimaal één keer per jaar een paar plaatjes van Madonna langs laat komen.

Happy Birthday Madonna!

Who's Next

Het is nauwelijks voor te stellen maar dit album viert precies vandaag haar 50e verjaardag!

Vrij kort na het verschijnen was dit album in mijn bezit. Als pukkelige puber kon ik nauwelijks bevroeden welke mijlpaal dit album zou gaan worden.
Een paar jaar eerder in 1969 had The Who een enorm succes behaald met de Rockopera Tommy. Als we het dan toch over mijlpalen hebben dan is dat er ook wel eentje.

The Who bestond in die jaren uit wat we wel de basis Who kunnen noemen. In de begin jaren was er tweemaal een wisseling van drummer. Toen Keith Moon eenmaal achter de drumkit plaatsnam was The Who vertrokken voor een rij grote successen.
Op persoonlijk vlak schuurde het regelmatig, maar de vier mannen paste muzikaal perfect bij elkaar. Roger Daltrey, Pete Townshend, John Entwistle en Keith Moon paste qua sound bizar goed bij elkaar. De mannen gingen bizar veel op tournee en stonden in de jaren 1964-1978 constant op het podium of in de studio. Als je elkaar zo vaak ziet is het ook niet vreemd dat er wel eens wat irritatie ontstaat.

Tussen de studio-albums Tommy en deze Who's Next verscheen het geweldige live album Live At Leeds. De hoes van Live At Leeds was een opgestoken vinger naar de vele bootlegs die in die jaren verschenen.
Bootlegs uit die jaren doen het bij verzamelaars erg goed, maar wat mij betreft haalt de echte muziekliefhebber er zijn neus voor op.

Chronologisch was Live At Leeds dus de opvolger van Tommy, maar als studioproject had Pete Townsend groter plannen. Als het om het componeren en maken van concepten ging was Pete altijd de grote man achter The Who.
Geniaal, creatief, bevlogen en een ongekend hoog energieniveau. Na het enorme succes van Tommy wilde Pete een volgende Rockopera: Lifehouse

Pete kreeg voor zijn nieuwe concept echter niet de handen op elkaar. Het was een wat sciencefictionachtig concept. Voor z'n drie maatjes van The Who was het blijkbaar te zweverig.
Pete had echter veel nieuwe apparatuur voor dit concept onderzocht en de nodige knappe muziek geschreven.
Een deel is voor Who's Next gebruikt en als we het plat slaan kunnen we zeggen dat Who's Next de prullenbak is van de opvolger van Tommy.

Wat een opvolger! Tommy blijft natuurlijk een uniek album, maar muzikaal spreekt Who's Next mij net iets meer aan.
Op Who's Next staan uitsluitend geweldige nummers. Zelfs 50 jaar na data staan er nog twee nummers van dit album in de Top 2000. Veel muziek van dit album horen we dagelijks op TV in misdaadseries  en documentaires.

Het concept Lifehouse mag dan maar een heel kort leven hebben gehad, maar de eeuwigheidswaarde van Who's Next is uniek.

All Things Must Pass 50th Anniversary

Zelf ben ik nooit een groot fan van The Beatles geweest. Daarmee ontken ik niet hoe goed ze zijn, maar het is gewoon niet mijn kopje thee. Vooral de beginperiode vond ik het teveel een boyband. Dat begrip bestond toen nog niet maar de verschijnselen waren gelijk. Braaf geklede jongetjes op het podium en gillende meiden in de zaal. 

Songs als "She Love You" kan ik ook met de beste wil van de wereld niet anders afdoen dan niemendalletjes. Of iets veel verkocht wordt is niet altijd een goed argument. Bij de McDonalds staat iedere dag ook een enorme rij. Deze blog gaat te ver om het over het eten van McDonalds te hebben, maar het is ongezond, smakeloos en duur. Dat is echt een heel slechte combi!

 

Verder kan ik de stem van McCartney niet verdragen. Paul lijkt mij oprecht een onwijs aardige vent en is een briljant songwriter, maar die stem kan ik gewoon niet hebben. Veel vrienden snappen dat niet maar zo snap ik dan weer niet dat er mensen zijn die geen koriander lusten. Deze blog gaat te ver om het over koriander hebben, maar het is gezond, intens van smaak en breed inzetbaar.

 

Verder is het natuurlijk totaal niet relevant wat ik van The Beatles vind. Toch kan ik van een aantal solo albums van Lennon prima genieten en ben ik wel een heel groot fan van het solowerk van George Harrison.

In mijn ogen is het einde van de Beatles het beste wat Harrison is overkomen. De foto op het album All Things Must Pass dat in 1970 verscheen laat ook een duidelijke boodschap zien. George ontstijgt - weliswaar op zorgzame wijze - duidelijk de vier tuinkabouters. 

Jaren heb ik ook menig Beatles fan met deze metafoor lopen plagen. Verder kon ik het nooit laten om aan alle Beatles fans duidelijk te maken dat deze drie LP set van Harrison veruit het beste solo album is van de Fab Four. 

Persoonlijk vind ik het überhaupt het beste wat uit de totale Beatles fabriek is gekomen, maar nogmaals: wat ik van The Beatles vind is niet zo boeiend.  

All Things Must Pass was het eerste 3LP album dat door een enkele artiest werd uitgebracht. Uiteraard hebben we het dan over moderne muziek. In de klassieke muziek waren boxen met meerder platen in die jaren al heel gebruikelijk vanwege de lengte van sommige klassieke muziekstukken.

Drie platen in één keer was in 1970 echt wel een heel gewaagde zet. Toch kreeg het album van alle kanten lovende kritiek en scoorde de ene na de andere vijf sterren notering.

Ook commercieel werd de plaat een daverend succes. In de VS haalde de plaat zesmaal platina. Voor een kostbare 3lp box zijn dat duizelingwekkende resultaten, want dat betekend dat de box in de VS zes miljoen keer over de toonbank ging!

Die successen waren niet zo vreemd want het album bevat het meesterwerk "My Sweet Lord" maar ook bekende nummers als "What Is Life", "Isn't It a Pity" en " Beware of Darkness". Verder een erg fraaie cover van "If Not for You". Dat nummer is Bob Dylan waarmee Harrison bevriend was. Een jaar later speelde de twee vrienden samen een heerlijke set op het Concert For Bangla Desh.

 

Op het album All Things Must Pass spelen een aantal groten uit de muziek waaronder een keur aan sessiemuzikanten. Aan bod komen Billy Preston, Bobby Keys, Bobby Whitlock, Carl Radle, Dave Mason, Eric Clapton, Gary Brooker, Ginger Baker, Jim Gordon, Jim Price, John Lennon, Klaus Voormann, Peter Frampton en Ringo Starr.

 

All Things Must Pass was toen het in 1970 werd uitgebracht beslist een nieuw baken in artistieke vrijheid. Drie platen? Wie durft dat? Toch vooral zes kantjes geniale muziek. Daarbij dient wel aangemerkt te worden dat kant vijf en zes met de Apple Jam het bij specifieke Harrison fans vast beter zal doen dan bij de doorsnee Beatles fan. Kant vijf en zes zijn immers een stuk minder laagdrempelig dan de eerste vier kanten.

Ook de box en het artwork zitten briljant in elkaar en analisten raken zelfs na 50 jaar over dit album niet uitgepraat. Dat gaat dan ook de komende tijd niet gebeuren want ter gelegenheid van de 50e verjaardag van het album zijn deze maand een groot aantal verschillende jubileum sets uitgebracht. 

Hierop veel outtakes en alternatieve versies en zelfs een set in een grote kist met beeldjes van Harrison en de vier tuinkabouters.

Voor die laatste set moet je wel diep in de buidel want die kost 1000 dollar.

Voor normale mensen zoals ik zijn er gelukkig gewone 2CD en 3LP sets. De 3LP box die gelijk is aan de oorspronkelijk release was redelijk geprijsd dus als Harrison fan kon ik die niet laten staan.

Na deze release hoop ik stiekem dit jaar op een 50 jarige jubileum set van Concert For Bangla Desh. Dat vind ik na All Things Must Pass beslist George's andere meesterwerk.

George deelt helaas niet in de vreugde van dit 50 jarig bestaan want hij kwam 20 jaar geleden op veel te jonge leeftijd aan keelkanker te overlijden. De muzikale erfenis die George ons heeft nagelaten is echter imponerend en - los van het ranzige geldwolven gedrag van platenmaatschappijen - is het volledig terecht dat All Things Must Pass nog eens stevig in de spotlights staat.

The Teskey Brothers - Live at the Forum

In 2008 werd deze band door broertjes Sam (gitaar) en Josh (zang) opgericht. De band werd compleet gemaakt met Brendon Love op basgitaar en Liam Gough achter de drumkit. Aanvankelijk speelde The Teskey Brothers vooral in kleine zalen en het duurde dus even voor ze opvielen door een platenmaatschappij.

Zo brachten ze pas in 2012 hun eerste EP uit welke helaas alleen op CD is verschenen. Een eerste volwaardig album kwam pas in 2017. Dit debuutalbum heeft de titel Half Mile Harvest en in 2019 zag opvolger Run Home Slow het levenslicht.

Vorig voorjaar kwamen The Teskey Brothers met Live At The Forum 2019. Hier gaat het dus om een live album. Prima album maar fans zitten stiekem toch te wachten op een derde studio album.

De lockdown vanwege de Corona is in Australië - waar The Teskey Brothers vandaan komen - een stuk strenger. Samenwerken in studio's zal dus wel lastig zijn als het überhaupt al is/was toegestaan.

Gitarist Sam Teskey heeft het daar niet bij laten zitten en heeft - al of niet opgesloten - een solo album bij elkaar gespeeld dat een deze dagen gaat verschijnen.

De clip "Love" heeft Sam alvast de wereld in geslingerd. Relax nummer en een tikje Psychedelische Rock. Hier en daar een gitaarrifje dat we ook van The Teskey Brothers kennen. Toch mis ik diepe warme Soulfull stem van Jos.

Niet een eerlijke vergelijking want het gaat hier nu eenmaal om een solo album. Toch moet ik wel iets meer horen voor ik overtuigd ben dat ik van dit album een vinyl versie ga aanschaffen.

Hopelijk kan Sam snel met de rest van de band de studio in en weer samen een plaat maken want wat  de mannen tot nu toe hebben gemaakt smaakt beslist naar meer.,

Deze Aussies maken immers toch een van de beste Blue Eyed Soul met een lekker mix van Bluesrock.

Om het wachten te verzachten dit live album op de draaitafel. Het gaat hier om een enkel LP en in Australië is van dit optreden een dubbel LP uitgebracht. Dit dubbelalbum is in Nederland slecht te krijgen en als het al wordt aangeboden is dat tegen absurde prijzen. 

Dus hier in de kast staat de enkele LP maar met een stevige bak koffie is dit album wel een heerlijke start van de dag. Blue Eyed Soul van de allerhoogste plank!

Rory Block

In Nederland is Rory niet heel erg bekend ondanks dat de laatste jaren er nog prima albums van haar zijn uitgekomen. De meeste van ons kennen uiteraard het nummer "Lovin' Whiskey" van deze bevlogen Blues muzikante.

In dat nummer legt Rory een persoonlijke drama bloot, maar scoorde met dit nummer ook een megahit.

"Lovin' Whiskey" stond tussen tussen 1999 en 2012 in de Top2000 maar moest daarna het veld ruimen voor moderne muziek.

We zien dat de jeugd de Top2000 aan het ontdekken is en klassieke Blues moet plaatsmaken voor Rap en Hip-Hop.

Op zich een prima ontwikkeling want de wereld is aan de jeugd en liefhebbers van Blues weten de weg toch wel te vinden. Helaas is het nieuwe materiaal van Rory in Europa niet of heel slecht op vinyl verkrijgbaar. CD's zijn overigens ook maar schaars beschikbaar.

 

Heel jammer want recente albums uit haar Power Women Of The Blues Series zijn echt om je vingers bij af te likken. 

Alles is natuurlijk te vinden via streamingdiensten, maar als er iets is waar ik juist graag platen van draaien is het wel de Blues.

 

Dus bij de koffie pak ik even deze klassieker van Rory. Het album Best Blues and Originals stamt uit 1987 en werd in eerste instantie alleen op CD uitgebracht. De CD was op dat moment bezig met een stormachtige opkomst maar een jaar later werd - vooral voor de Europese markt - er toch een vinyl versie van dit album gemaakt.

Rory is een artieste die echt op zoek is gegaan naar de Blues. Ze verliet als puber het huis om de Mississippi Delta in te trekken om de echte Blues en echte Blues gitaristen te leren kennen.

Eigenlijk het verhaal van de film Crossroads. Die film is echter uit 2002 en Rory was toen al 35 on the move.

Jong uit huis gaat vaak hand in hand met wat onhandige keuzes in partners. Dat liep dus op een drama uit maar leverde wel het schitterende "Lovin' Whiskey" op.

 

Rory heeft met haar muziek een groot aantal prijzen gewonnen waaronder zesmaal de Blues Music Award. Haar bewogen leven legde ze een aantal jaren geleden vast in een beklijvende biografie die een lawine aan lofzang kreeg toebedeeld.

Een geweldig sterke vrouw die op mega authentieke wijze haar weg als muzikant is gaan zoeken en daardoor in alle opzichte een puur Blues fenomeen is geworden.

Eric Clapton - August

De maand Augustus is al even op weg en dat is een mooi moment om daar een plaat bij op te zoeken. Het aanbod is vrij groot en de keuze is gevallen op August van Eric Clapton uit 1986.

Dit album mag best wel gezien worden als een wat andere (tijdelijke) weg die Clapton is ingeslagen. Het gaat hier om het tiende soloalbum van Clapton, maar daarvoor was hij natuurlijk al heel actief in vele andere bands.

Clapton maakte deel uit van het succesvolle powertrio Cream, speelde in de Bluesbreakers, Yarbirds, Blind Faith, Derek & The Domino's, Delaney & Bonnie and Friends en maakte samen met J.J. Cale en B.B. King schitterende albums.

Een indrukwekkend rijtje lijkt mij (en ben vast wat vergeten).

 

Voor wie vooral de beginjaren van Clapton weet te waarderen zal het album August toch even wennen zijn geweest. We zagen dan ook dat vooral oudere recensisten wat minder scheutig met sterren waren dan de wat jongeren. Dit album mag dan ook wel gezien worden als een stap van Clapton om aansluiting te zoeken bij een wat jonger publiek.

Op het album werken artiesten mee zoals Phil Collins en Tina Turner. Hoewel beide ook niet meer de jongste maar hadden zij al meer connectie met een wat jonger publiek.

Tina zingt met Clapton "Tearing Us Apart" wat een van de vier singles is die van dit album zijn gehaald.

Heerlijk duet maar over de rol van Phil Collins op dit album ben ik dan minder te spreken. Voor mij is hij te dominant aanwezig. Hij drumt met uitzondering van het eerste nummer en is tevens een van de producers. 

Met name die laatste rol heeft in mijn ogen veel te veel invloed op het eindresultaat gehad. Hoe denk je dat een album gaat klinken als je het door een drummer laat produceren?

 

Town Dowd die we onder andere kennen van zijn producties bij The Allman Brothers was een van de andere producers van dit album. Dowd is inmiddels overleden maar ben eigenlijk wel benieuwd wat hij achteraf van dit album vindt.

Wie de documentaire Tom Dowd & the Language of Music (kijktip met geweldige soundtrack) heeft gezien kan niet anders bedenken dat Dowd bij August een maandagochtend dip heeft gehad. Hij heeft Collins duidelijk iets te veel ruimte heeft gegeven en dat terwijl Dowd zelf in de productieruimte wel zijn wil op kon leggen.

Op het eerste nummer zit Henry Spinetti nog achter de drumkit, maar bij de eerste tonen van het tweede nummer gaat iedere luisteraar direct raden dat Phil Collins achter de drums zit. Sterker het intro kan zomaar van een onbekende Genesis song zijn.

Strikt genomen een prima album en het zal in die tijd ook nog eens spot on zijn geweest en het album werd een van Clapton's grootste successen.  

Toch voor mij te jaren 80 en dat is ook gelijk waarom deze plaat bij mij nauwelijks uit de kast komt. Laagdrempelige tikje bombastische R&B. Eigenlijk niks mis mee maar niet helemaal mijn ding.

Persoonlijk hoor ik liever een Clapton die de Blues en Rock speelt waarbij het tijdstempel wat minder aanwezig is.

 

Toch mooi dat het weer augustus is geworden, want één draaibeurt per jaar is deze plaat toch wel waard.

 

Negen tot Vijf

Op dit moment kamp ik met een behoorlijke blessure waardoor ik vorige week niet op kantoor ben geweest. Normaal ben ik iedere week één dag op kantoor.
Strikt genomen zou ik altijd thuis kunnen werken, maar na 50 jaar werk ik niet meer voor het geld maar vooral om deel te nemen aan de maatschappij. 

Door de Corona is er een schema wie op welke dag op kantoor mag komen. Dat schema rouleert zodat je regelmatig andere collega's ziet. 

Gewoon lekker kantoorsfeer. Als je dat overigens niet kan zeggen is het tijd om wat anders te zoeken. Het leven is te kort om bij een baas te blijven hangen waar je het niet naar je zin hebt.

 

Kantoor is doorgaans van 9 tot 5. Voor het eten daar dan maar even een plaatje bij gezocht.

Zelf ben ik geen groot fan van de wat zoete Country en deze plaat is meegelift in een partij die ik jaren terug heb gekocht. Toch blijf ik voorstander om zo nu en dan eens een plaat op te zetten die wat buiten je vaste stramien valt. 

Dat heeft mijn muzieksmaak serieus verbreed (vooral naar Jazz en Latin) maar heeft er ook voor gezorgd dat het met sommige artiesten nooit wat gaat worden.

 

Met Dolly heb ik geen probleem wat niet wegneemt dat ik er nooit bewust een album van zal koppen. Komt het aanwaaien is dat prima waarbij twee a drie platen van haar in de collectie voor mij echt wel genoeg is.

Toch kunnen we over Dolly Parton maar één ding zeggen: topartiest! Bizar knap wat deze vrouw heeft opgebouwd. Ook heel speciaal hoe ze ondanks alle kitsch en uiterlijke vertoningen zo enorm maatschappelijk betrokken is. Mooi voorbeeld om niet te snel te oordelen over iemand op basis van oppervlakkige waarnemingen. Juist iets waar we wereldwijd - mede door de sociale media - de grootste hobby van hebben gemaakt.

 

Na een dagje kantoor...........het album 9 to 5 and Odd Jobs uit 1980.

 

Gemiste Kansen #006

Eind jaren 60 waren The Rolling Stones al een gearriveerde band die het ene na het andere succes op elkaar stapelde. 

Ry Cooder had zich als solo artiest nog nauwelijks gepresenteerd en was vooral actief als sessiemuzikant.

Wel een sessiemuzikant die door alle groten der aarde werd gevraagd zo ook door The Rolling Stones.

Cooder speelt mee op de albums Let It Bleed en Sticky Fingers. Let It Bleed is het laatste album wat de Stones in 1969 voor Decca maken. Sticky Fingers het eerste album wat The Stones maken voor hun eigen label en verschijnt in 1971.

De Stones zaten duidelijk in een transitie van een band naar een product. Dat is ook de periode dat de bekende tong om de hoek kwam kijken en een van de krachtigste logo's is geworden. . De Stones zijn nu nog steeds een heel sterk merk met een grote naamsbekendheid en een enorme omzet in zowel muziek als merchandise.

In die transitie zochten The Stones naar versterking en Ry Cooder is een serieuze kandidaat geweest om toe te treden tot het Britse gezelschap.

Keith Richards heeft veel gitaartrucjes van Cooder geleerd en dat schuurde op enig moment. Cooder is toch iemand die zelf altijd op zoek was naar erkenning en kan er slecht tegen als een ander met de eer gaat strijken.

Richards heeft later meermaals toegegeven dat Cooder een belangrijke rol heeft gespeeld in zijn ontwikkeling als gitarist.

 

Zelfs als Cooder de erkenning had gekregen die hij wilde is het maar de vraag of het bij The Stones was gelukt.

The Stones spelen toch vooral van Blues tot (Hard) Rock terwijl het palet van Cooder door de jaren heen veel en veel breder is geworden.

The Stones zijn heel erg bij hun roots gebleven, terwijl Cooder z'n hele carrière op zoek is gegaan naar andere roots.

Verder zou het perfectionisme van Cooder ook in de weg hebben gezeten. Cooder is maniakaal als het gaat om het resultaat. De opnametechniek van zijn album Bop Till You Drop is daar een prachtig voorbeeld van. Perfectie bijna als doel en muziek is maar het middel zou je haast denken. Uiteraard gaat het Cooder ook om de muziek, maar de diverse interviews en documentaires roepen toch een beeld op dat goed niet goed genoeg is.

Voor een Rock & Roll band is perfectie nooit een doel. Lekker ongecomplexeerd muziek maken. Het liefst een stadion vol of een kleine rokerige venue en een mislukte rif wordt gecompenseerd met een extra refrein. 

Toch heeft Cooder met drie Rolling Stones-leden (Mick Jagger, Charlie Watts en Bill Wyman) een album gemaakt. Het album is in 1969 opgenomen maar verscheen pas in 1972 met als titel Jamming With Edward. Bekend sessiemuzikant Nicky Hopkins speelt ook mee op dit album.

Wellicht moeten we het album zelfs wel zien als een solo album van Hopkins, want zijn bijnaam in de studio was........ Edward! 

De opnames zijn gemaakt tijdens de studiosessies voor het album Let It Bleed. De vijf mannen gingen een potje staan jammen toen ze zaten te wachten op Keith Richards.

Het is geen wereldschokkend album en veel fanatieke Stones fans hebben het niet eens in hun verzameling zitten.

Jamming With Edward is Rock met wat Blues en wel duidelijk is dat Cooder een top gitarist is. Je moet echter wel een heel erg in zowel The Stones als Cooder geïnteresseerd zijn om veel tijd aan dit album te besteden. 

Vanuit het oogpunt dat Cooder kandidaat is geweest om bij The Stones te komen is uiteraard een boeiende mijlpaal. Dat vooral omdat Jagger, Watts en Wyman wel op dit album spelen en Richards juist niet...........

Cooder bij The Stones was vast en zeker een mislukt project geworden, wat niet wegneemt dat het mogelijk ook een gemiste kans is geweest.

Ik sluit dan ook niet uit dat er een parallel universum is waar Cooder op dit moment z'n 50 jarig jubileum bij The Stones viert met een optreden in het Kurhaus in Scheveningen...........

In The Year Of The Cat

Niet een heel jaar maar het is vandaag wel Kattendag. Ik ben gek op katten maar dit soort dagen zijn natuurlijk flauwekul. Ik gebruik de kalender van speciale dagen dan ook uitsluitend om eens een album uit de kast te trekken wat op de achtergrond is geraakt.

 

Kattendag is wat mij betreft een mooi moment om deze klassieker uit 1976 eens uit de kast te halen. Het was het zevende album van Al Stewart en in alle opzichten een heel belangrijk moment in zijn carrière. 

Net overgestapt naar een andere platenmaatschappij en dan zo'n wereldsucces scoren moet toch wel een heerlijke opluchting zijn geweest.

In de VS haalde het album op z'n sloffen Platina en het album was een groot succes. Ook kwamen een aantal hits van dit album. De nummers "On The Border" en de titelsong "In The Year Of The Cat" werden beide een hit en vertoeven nog steeds in de Top2000.

Het album In The Year Of The Cat is dan ook laagdrempelig Pop Rock met de nodige Folk invloeden.

Later is Stewart ook meer en meer de Folk kant opgegaan. Commercieel misschien geen briljante zet maar liefhebbers van dit genre heeft hij meermaals getrakteerd op een heerlijk Folk album.

Het album Sparks of Ancient Light uit 2008 is een duidelijk voorbeeld van een album dat net zo lekker klinkt als In The Year Of The Cat maar net wat meer Folky is.

Het is beslist de moeite om wat werk van Al op te zoeken wat hij in deze eeuw heeft gemaakt. Prima zanger, goede gitarist en uitstekende songwriter met regelmatig aandacht voor voor maatschappelijk aspecten.

Al vind dat z'n platen niet zomaar in een hoes gestopt moeten worden. Nagenoeg alle ontwerpen van de hoezen van zijn albums zijn geweldig om te zien en soms heerlijke zoekplaatjes.

Zelf heb ik van het album In The Year Of The Cat de Spaanse versie met als titel El Año Del Gato. Muziek is precies hetzelfde maar in Spanje werd in die jaren de titel van het album in het Spaans vermeld.

Prima album om Kattendag mee te beginnen. Koffie erbij, kat op schoot...........

Zilver & Goud

Al vanaf m'n puberteit ben ik een enorme fan van de wielersport en fiets zelf ieder jaar ruim 10.000km op de racefiets.

Dat doe ik al ruim 50 jaar en uiteraard fiets ik het liefst zelf, maar ik kan ook enorm genieten van wielersport op TV.

Gister op de Olympische Spelen was zo'n dag. In de finale sprint kwamen twee Nederlanders tegen elkaar uit.

Ik ben verre van een chauvinist want het is immers geen prestatie in welk land je bent geboren. Wat mij fascineerde was vooral de dramatiek dat twee trainingsmaatjes en twee vrienden het tegen elkaar op moesten nemen.

Niet zomaar in een willekeurige rit maar samen in een strijd om het hoogste wat je als baanwielrenner kan winnen namelijk een gouden olympische medaille.

De beide beren maakte er een thriller van waarvoor zelfs Hitchcock getekend zou hebben.

Zilver en Goud dus.............

Dan kruip je een dag later uit je bed met een bak koffie en is het toch wel lekker om daar een plaat bij te zoeken. Dat was in dit geval zelfs heel simpel: Silver & Gold van Neil Young uit 2000.

Over dit album vallen toch wel een paar opmerkelijke zaken te melden. Na het megasucces van Harvest uit 1972 blijf een grote groep fans maar roepen om een opvolger. Dat terwijl Neil heerlijk aan het experimenteren ging. 

Toch mag Silver & Gold gezien worden als een album in de lijn van Harvest. Het blijft daarom toch wat vreemd dat het album nauwelijks succes heeft weten te behalen.

Wie wat sentimenteel in Harvest is blijven hangen zal aan Silver & Gold beslist plezier beleven. Neil zelf had ook wat last van sentimenten getuigen het nummer "Buffalo Springfield Again".

 

I'd like to see those guys again,
And give it a shot.
Maybe now we can show the world,
What we've got.
But I'd just like to play
for the fun we had.

Het duurde echter nog ruim 10 jaar voor er sprake was van een soort van reünie. Die was alleen met Young, Stills en Furay want Palmer (†2004) en Martin (†2009) waren beide inmiddels overleden.

Het bleef - en dat is vanwege de uitgeklede bezetting ook maar goed ook - bij slechts een aantal optredens.

 

Ook de hoes van Siver & Gold kunnen we als sentiment beschouwen, want deze is gemaakt door Amber de dochter van Neil Young. De afbeelding schijnt gemaakt te zijn met een digitale kindercamera wat toen best wel bijzonder was.

Een heerlijk album voor als je de stevig rockende Neil even zat bent bent en vooral z'n Country- en Folk Rock weet te waarderen.

 

In de titelsong geeft Neil ons nog de boodschap mee dat zilver en goud eigenlijk niet belangrijk zijn en dat het om heel andere zaken gaat.............

 

"Silver And Gold"

Workin' hard every day
Never notice how
the time slips away
People come, seasons go
We got something
that'll never grow old.

I don't care
if the sun don't shine
And the rain keeps pouring
down on me and mine
'Cause our kind of love
never seems to get old
It's better than silver and gold.

I used to have a treasure chest
Got so heavy that I had to rest
I let it slip away from me
Didn't need it anyway
so I let it slip away.

I don't care
if the sun don't shine
And the rain keeps pouring
down on me and mine
'Cause our kind of love
never seems to get old
It's better than silver and gold.

I don't care
if the sun don't shine
And the rain keeps pouring
down on me and mine
'Cause our kind of love
never seems to get old
It's better than silver and gold.

 

-#####-

KAYAK

Vandaag is Ton Scherpenzeel jarig dus een mooie gelegenheid dit blogje even af te stoffen.

Ton kennen we natuurlijk vooral als medeoprichter van Kayak.

Deze Nederlandse band vierde vooral haar hoogtijden tussen 1972 en 1979.
In 1972 werd deze band opgericht en in 1978 kwam het album Phantom of the Night op de markt.
Dat was het zesde album van Kayak en de eerste zes albums mogen ondanks de wisselingen in de bezetting allemaal zijn.
Kayak presenteert zich vooral met symfonische rock, maar eigenlijk zou ik het zelf liever symfonische pop noemen. Zeker het voorliggende album.
Het luistert allemaal lekker vlot weg en je kan het ook prima als achtergrond gebruiken. Dat is voor mij ook een essentieel verschil tussen symfonische rock/pop en progressieve rock. Soms wordt dat op één hoop gegooid maar voor mij zitten er verschillen tussen.
Een aspect is bijvoorbeeld dat het bij progressieve rock doorgaans om een concept-album gaat.
Als dat zo is laat je NIET rommelen met de volgorde van de nummers die op een album staan en dat is in dit geval wel gebeurd.

De Europese en de Amerikaanse versie hebben beide een totaal verschillende hoes en de volgorde van nummers is ook totaal anders.
Met het art-work (hoes, label, inlegvel) zit er bij progressieve rock een verbinding tussen muziek en visuele aspecten en dat is hier dus losgelaten.
Twee totaal verschillende hoezen (Ik heb nooit kunnen achterhalen waarom de hoes in de VS anders was dan in Europa) hoewel wel twee keer de dood wordt uitgebeeld:
Een roker op de Amerikaanse hoes en een persoon met een zeis op de EU-hoes en dat voorspeld ook nooit veel goeds.

Genoeg over muziekstijlen want het gaat uiteindelijk om de muziek zelf.
Neemt niet weg dat je zeker op de eerste twee albums van Kayak mega veel invloeden hoort van de grote namen uit de progressieve rock.
See See the Sun het debuutalbum is top en ze zetten de lijn stevig door in het album Kayak wat mijn persoonlijke favoriete album van Kayak is.
Daarna volgen nog vier top albums, maar de flirt wordt toch steeds wat laagdrempeliger en voor een band in dit genre worden er relatief veel singles uitgebracht.

Een van eerste hits die blijft hangen is "Starlight Dancer" van het gelijknamige album. Of het de eigen honger naar hits was of een platenmaatschappij die de band onder druk wist te zetten weet ik niet.
Ook werd er in die jaren veel tijd en energie gestopt om in Amerika voet aan de grond te krijgen. Als Nederlandse band is dat sowieso al lastig en Kayak zal in die jaren in de VS toch ook gezien zijn als een goedkope clone van Styx.

Met "Ruthless Queen" van het getoonde album Phantom of the Night scoorde ze in Nederland een grote hit.
Het is ook het enige nummer van Kayak dat de Top2000 heeft overleefd. Ooit met vijf (!!) nummers in de Top2000.
"Ruthless Queen" is ook beslist het hoogtepunt van dit album. Het zwelt heerlijk aan en is echt een meesterwerk. De rest van het album is toch wel relatief ongecompliceerde pop en of dat nu is wat Kayak moest maken?
Na dit album is het helaas met Kayak nooit meer geworden wat het was. In 1980-1981 brachten ze nog een paar albums uit maar ik kan er niet warm voor lopen. Ik was blijkbaar niet de enige en in 1982 stopte de band.

Wat ieder is gaan uitspoken weet ik niet precies. Van medeoprichter Ton Scherpenzeel weet ik dat hij een tijd bij Camel heeft gespeeld. Mooie waardering voor hem!
Wellicht heeft hem dat laten voelen dat het de progressieve rock was waarom hij ooit een band was begonnen. Na wat geschuifel maakte Kayak begin deze eeuw een doorstart. Inmiddels al flink wat wisselingen in de samenstelling.
Kayak (vooral dus Ton Scherpenzeel) bestaat nog steeds en hebben in de tweede termijn meer albums gemaakt dan in de eerste periode.

 
De muziekstijlen de laatste jaren zijn symfonische rock, progressieve rock en een paar rock opera’s. Het is niet slecht maar voor mij te wisselend van kwaliteit.
Het laatste album Out of this world uit 2021 mag er overigens beslist zijn en één ding is zeker: Kayak is bezig haar roots te koesteren en dat is prima!

Toch even genieten van een klassieker waarbij ik mij wel altijd verbaas als mannen het nummer Ruthless queen heel enthousiast en uit volle borst meezingen:

With a quivering voice
You spoke the word
Shadow came between us
Sharp as a sword
Gone is my gladness
And vanished my pride
'Cause luck didn't stay on our side 

Verbazing of vernedering?