Eind jaren 60 waren The Rolling Stones al een gearriveerde band die het ene na het andere succes op elkaar stapelde.
Ry Cooder had zich als solo artiest nog nauwelijks gepresenteerd en was vooral actief als sessiemuzikant.
Wel een sessiemuzikant die door alle groten der aarde werd gevraagd zo ook door The Rolling Stones.
Cooder speelt mee op de albums Let It Bleed en Sticky Fingers. Let It Bleed is het laatste album wat de Stones in 1969 voor Decca maken. Sticky Fingers het eerste album wat The Stones maken voor hun eigen label en verschijnt in 1971.
De Stones zaten duidelijk in een transitie van een band naar een product. Dat is ook de periode dat de bekende tong om de hoek kwam kijken en een van de krachtigste logo's is geworden. . De Stones zijn nu nog steeds een heel sterk merk met een grote naamsbekendheid en een enorme omzet in zowel muziek als merchandise.
In die transitie zochten The Stones naar versterking en Ry Cooder is een serieuze kandidaat geweest om toe te treden tot het Britse gezelschap.
Keith Richards heeft veel gitaartrucjes van Cooder geleerd en dat schuurde op enig moment. Cooder is toch iemand die zelf altijd op zoek was naar erkenning en kan er slecht tegen als een ander met de eer gaat strijken.
Richards heeft later meermaals toegegeven dat Cooder een belangrijke rol heeft gespeeld in zijn ontwikkeling als gitarist.
Zelfs als Cooder de erkenning had gekregen die hij wilde is het maar de vraag of het bij The Stones was gelukt.
The Stones spelen toch vooral van Blues tot (Hard) Rock terwijl het palet van Cooder door de jaren heen veel en veel breder is geworden.
The Stones zijn heel erg bij hun roots gebleven, terwijl Cooder z'n hele carrière op zoek is gegaan naar andere roots.
Verder zou het perfectionisme van Cooder ook in de weg hebben gezeten. Cooder is maniakaal als het gaat om het resultaat. De opnametechniek van zijn album Bop Till You Drop is daar een prachtig voorbeeld van. Perfectie bijna als doel en muziek is maar het middel zou je haast denken. Uiteraard gaat het Cooder ook om de muziek, maar de diverse interviews en documentaires roepen toch een beeld op dat goed niet goed genoeg is.
Voor een Rock & Roll band is perfectie nooit een doel. Lekker ongecomplexeerd muziek maken. Het liefst een stadion vol of een kleine rokerige venue en een mislukte rif wordt gecompenseerd met een extra refrein.
Toch heeft Cooder met drie Rolling Stones-leden (Mick Jagger, Charlie Watts en Bill Wyman) een album gemaakt. Het album is in 1969 opgenomen maar verscheen pas in 1972 met als titel Jamming With Edward. Bekend sessiemuzikant Nicky Hopkins speelt ook mee op dit album.
Wellicht moeten we het album zelfs wel zien als een solo album van Hopkins, want zijn bijnaam in de studio was........ Edward!
De opnames zijn gemaakt tijdens de studiosessies voor het album Let It Bleed. De vijf mannen gingen een potje staan jammen toen ze zaten te wachten op Keith Richards.
Het is geen wereldschokkend album en veel fanatieke Stones fans hebben het niet eens in hun verzameling zitten.
Jamming With Edward is Rock met wat Blues en wel duidelijk is dat Cooder een top gitarist is. Je moet echter wel een heel erg in zowel The Stones als Cooder geïnteresseerd zijn om veel tijd aan dit album te besteden.
Vanuit het oogpunt dat Cooder kandidaat is geweest om bij The Stones te komen is uiteraard een boeiende mijlpaal. Dat vooral omdat Jagger, Watts en Wyman wel op dit album spelen en Richards juist niet...........
Cooder bij The Stones was vast en zeker een mislukt project geworden, wat niet wegneemt dat het mogelijk ook een gemiste kans is geweest.
Ik sluit dan ook niet uit dat er een parallel universum is waar Cooder op dit moment z'n 50 jarig jubileum bij The Stones viert met een optreden in het Kurhaus in Scheveningen...........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten