Dag van de Modder

Deze dag ontstond in Nepal om kinderen dichter bij de natuur te brengen. Vooral om ze te leren dan modder niet vies is. Als kind vond ik het in ieder geval geweldig om in de modder te spelen. 

Ook in Nederland heeft modderdag voet aan de grond gekregen en volgens IVN Natuureducatie doen vandaag 160.000 kinderen mee aan het ontdekken van modder. Prima!

Modder en muziek dan maar. Uiteraard hebben we de band Mud en Blues gigant Muddy Waters. Modderige wateren is overigens regelmatig gezongen zoals door Linda Ronstadt met "(Up To My Neck In) High Muddy Water".

 

Voor vandaag hou ik het even bij het album Mudlark van Leo Kotke. Het is het vierde album van Kotke en verscheen in 1971. Kotke had zich toen met zijn vingervlugheid al bewezen en fijnproevers van dit specifieke genre smulde bij de release van dit album. 

Hier en daar was er wat kritiek dat er teveel stijlen op dit album staan. Dat is zeker waar en persoonlijk vind ik dat een heel dikke plus.

Juist door die diverse stijlen is de titel Mudlark zo goed gekozen. Een mudlark is iemand die in de modder zoekt of hij iets waardevols kan vinden. Door je als luisteraar echt aan dit album over te geven ben je een echte muzikale mudlark.

Een heerlijke zoektocht die je oren doen verrassen met een bijna Jazz Rock nummer en dan weer wat Barok en andere klassieke invloeden. Kotke laat dan horen dat als hij in de middeleeuwen had geleefd de wereldkampioen onder de minstrelen was geweest. Wat een snarenmeester is dit toch!

Hoewel het album wat klassieke invloeden kent ligt de nadruk op Folk en Roots Rock. Het valt echter niet mee dit album even in een bepaald bakje te zetten. Hierdoor blijft het album zelfs na 50 jaar voor enorm luisterplezier zorgen.

 

Het album is tevens wel een mooie metafoor ten aanzien van de vinyl aficionado. Uren door bakken zoeken op een platenbeurs naar die ene parel die je graag aan je collectie toe wilt voegen.

Kom je overigens op een beurs deze Mudlark tegen? Doen!

Leuk detail tot slot: de gitaren van Kotke waren kort voor de opnames gestolen en dit album is gemaakt met een gekregen (Martin) en een geleende gitaar.

Internationale Dag van de Zonnebril

Deze dag is niet eens op een heel commerciële wijze ontstaan maar gewoon uit gekkigheid. Inmiddels zijn er uiteraard wel de nodige opticiens die er op inspelen.
Hoewel het hier vanmiddag even heel donker (en nat) werd en je meer aan een zaklamp had dan aan een zonnebril toch even de kast ingedoken.

 

Zonder na te denken trok ik opmerkelijk veel platen met zonnebrillen tevoorschijn. Lekker setje platen om vanavond als het donker wordt te gaan draaien:

 

Stevie Wonder - Hotter Than July (1980)

Nou dat kan kloppen. Het moet nog Juli worden en we hebben al een paar tropische dagen achter de rug. Uitstekend R&B album dit waar de energie vanaf spat.

Bob Dylan - Infidles (1983)

Na het religieuze trio Slow Train Coming (1979), Saved (1980) en A Shot Of Love (1981) was Infidles wel een verademing. Ik had niet eens zo'n probleem met die reli-teksten, maar muzikaal waren die drie albums ook onder de Dylan-maat en draai ze eigenlijk nooit. Deze Infidles blijft wat mij betreft de moeite om te draaien.

The Blues Brothers - Briefcase Full Of Blues (1978)

Energie spat er werkelijk vanaf. Aanvankelijk dachten veel mensen (en media) dat het een wat flauwe grap was van deze acteurs. Niet dus.............want ze speelde de pannen van het dat wat dit heerlijke album heeft opgeleverd.

 

Ray Charles - Wish You Were Here Tonight (1983)

Zwijmelen met Ray. Pop met een flinke scheut Soul een een toefje Country. Geweldige stem en voor de late avond wel een heel fijne plaat.

 

Bryan Ferry - In Your Mind (1977)

Niet het sterkste album van Ferry maar gaat toch nog wel op de draaitafel. Gek genoeg draai ik Roxy Music helemaal niet meer. Vond ik vroeger geweldig maar is voor mij persoonlijk over de houdbaarheidsdatum. Van Ferry zoek ik op vinyl nog wel Dylanesque uit 2007. Iemand?

 

Hall & Oates - Beauty On A Backstreet (1977) 

Gewoon lekker ongecompliceerd Blue Eyed Soul. Zelf mag ik dit soort muziek graag in de auto luisteren. Niet te zwaar op de teksten letten en gewoon lekker muziek door de oren laten rollen.......

Elton John - Honky Château (1972)

Toen Elton in de jaren 80 op de Disco toer ging was ik wel een beetje klaar met hem. Niet als persoon want ik vind het echt een geweldige vent. Alleen Disco doet het bij mij niet zo en zeker niet in het geval van Elton. Z'n eerste platen waaronder deze Honky Château vond ik echt heerlijk luisterwerk en daar had hij er nog wel een paar van mogen maken.

Janis Joplin's - Greatest Hits (1973)

Hele fijne verzamelaar van een fantastische zangeres en performer die veel en veel te vroeg naar de Rock hemel is verhuisd. Uiteraard bevat dit album nummers als "Me And Bobby McGee", "Piece Of My Heart", "Cry Baby" en natuurlijk "Summertime"............

 

Summertime? Zonnebril zeg ik dan!

 

J B Lenoir

Deze Blues artiest werd slechts 38 jaar en wellicht dat hij daarom wat minder bekend is. Het viel ook niet mee om een plaat van hem te bemachtigend. CD's met een overzicht van zijn carrière zijn er doorgaans wel.

Gister bij De Vinylloods het album Alabama Blues gescoord. Nieuw vinyl en het betreft een heruitgave van een compilatie album uit 1966. J B was actief vanaf begin jaren 50 tot zijn onfortuinlijke dood in 1967. J B was betrokken bij een auto-ongeluk en overleed na een aantal weken in het ziekenhuis.

J B is geen afkorting volgens de overlevering en het is dus officieel zonder puntjes. Hij werd geboren op 5 maart 1929 in Monticello, Mississippi. Midden in de Delta en dus een ideale plek wie zich als Blues muzikant wil ontwikkelen, maar zoals zovelen verkaste ook J B naar Chicago. 

Hij speelde samen met vele grote Blues artiesten en was een van de eerste die de Blues ging gebruiken als protest tegen oorlogen zoals met nummers "Korea Blues" en "Vietnam". J B stamt uit de tijd van de 78 toeren plaat en hij heeft nooit een modern album gemaakt. Alles wat hij heeft opgenomen is aanvankelijk als shellac platen (78 toeren) verschenen en in de latere jaren als moderne 45 toeren singel.

Na de dood van J B verschenen er wel een aantal verzamelalbums. Helaas is het allemaal wat schaars voor een artiest die toch een zeer relevante bijdrage heeft geleverd aan de ontwikkeling van de moderne Blues.

John Mayall heeft niet voor niets een aantal nummers aan J B opgedragen. Een eerste ode deed Mayall in 1967 op het album Crusade met het nummer "The Death of J. B. Lenoir":

A car has killed a friend down in Chicago, thousand miles away
A car has killed a friend down in Chicago, thousand miles away
When I read the news, night came early in my day

J.B Lenoir is dead and it's hit me like a hammer blow
J.B Lenoir is dead and it's hit me like a hammer blow
I cry inside my heart that the world can hear my man no more

J.B had a struggle playin' unappreciated blues in vain
J.B had a struggle playin' unappreciated blues in vain
Now the Blues has lost a king and I've lost a friend who died in vain 

Mayall was duidelijk onder de indruk van het wegvallen van J B en wilde kost wat het kost voorkomen dat deze authentieke Blues muzikant in de vergetelheid zou geraken. Dus op het energieke live album The Turning Point uit 1969 brengt Mayall een extra ode aam J B met het nummer  "I'm Gonna Fight For You J.B.":

I'm gonna fight for you JB
Your passing made so many cry
I'm gonna fight for you JB
Your passing made so many cry
But you're resting now from trouble
Out in God's land beyond the sky

I believe you got a bad deal
And that's something I want put right
I believe you got a bad deal

And that's something I want put right
Get the people to hear your blues
Keep them thinking day and night

You were born in Mississippi
And now your body's laid to rest down there
You were born in Mississippi
And now your body's laid to rest down there
But I'm fighting for you JB
I want your blues heard everywhere

Gelukkig is Mayall niet de enige die een ode aan J B brengt. Ook Horst Lippmann brengt een fraaie ode aan J B. Deze Duitse Jazz muzikant, producer en promotor heeft zo'n beetje alle grote Blues muzikanten naar het vaste land van Europa weten te halen.

Op deze heruitgave van dit compilatie album vinden we een oorspronkelijke tekst van Lippmann uit 1967 en de tekst die hij voor de heruitgave uit 1979 heeft gemaakt.
Lippmann steekt zijn grote bewondering voor J B niet onder stoelen en banken en heeft een belangrijke rol gespeeld dat dit album er überhaupt is gekomen. Overigens zijn zowel J B als Lippmann opgenomen in de Blues Hall Of Fame.

Ik ben dol op oude Blues maar veel opnames van voor de oorlog zijn doorgaans erg slecht en dat maakt het vermoeiend om naar te luisteren. De opnames van J B zijn van na de oorlog maar wel in die heerlijke authentieke Blues stijl. 

Dit album klinkt bizar goed en het is dan ook smullen met een grote S.

De Vinylloods

Samen met een vriend en nog een liefhebber van vinyl vanmorgen naar Dordrecht om een bezoekje te brengen aan De Vinylloods. Kort voor het uitbreken van de Corona was ik daar een keer geweest en toen een leuke aanvulling op de collectie kunnen maken.

Net zonnepanelen gekocht dus budgettair was er eigenlijk geen ruimte. Toch denk ik dan heel simpel: net als van zonnepanelen heb je van vinyl jaren plezier.

Als ik naar een platenbeurs (gezien de omvang van De Vinylloods mogen we het zo wel noemen) neem ik een boodschappenlijstje mee. Als ik alleen impulsaankopen doe weet ik gewoon dat ik ver over de schreef ga.

 

Ik heb echt een mankolijst. Daarop albums die vroeger op LP heb gehad, daarna op CD en eigenlijk wel weer wil hebben op vinyl zoals we dat tegenwoordig zeggen. 

Zo mis ik om de een of andere duisteren reden nog steeds het album Aftermath van The Rolling Stones. Ook van The Doors zitten er wat gaten in de collectie. Verder staan van oudere albums High on a Ridge Top van The Youngbloods,Time and Place van Lee Moses en Hittin The Note van The Allman Brothers heel hoog op m'n verlanglijst. 

Sowieso albums van The Stones en The Allman Bros kan ik maar moeilijk laten staan.

Hoewel de nadruk van mijn collectie ligt op de jaren 70 heb ik van alle jaren wel muziek en zo staan er ook wel wat nieuwe wensen op m'n lijstje zoals Marcus King en Sue Foley.

 

Met lijstje, geld en goede zin op pad.................en van dit lijstje drie platen kunnen scoren:

Hopkins, Cooder, Jagger,Wyman & Watts - Jamming With Edward!
Ibrahim Ferrer - Buenos Hermanos
Duane Allman - An Anthology Vol. II

Daarnaast nog een paar platen gekocht en platen als The Kinks en Lowell George voor 2 Euro per stuk laat je al helemaal niet staan.

De Vinylloods - totaal twee grote ruimtes en twee tenten-  heeft een enorm aanbod met ook mooie oude Blues, veel Jazz, Nederpop, Metal en heel Heavy Metal en alles wat er tussen zit. De prijzen zijn doorgaans dik in orde. 

De sfeer is er gemoedelijk en personeel loopt met koffie en koeken rond die als gastvrije service wordt aangeboden. En bovenop dit alles wordt er heerlijk muziek gedraaid.

Aanrader om een ochtend rond te neuzen en je collectie aan te vullen.

Mick Fleetwood 75 jaar

Vandaag doet deze drummer en medeoprichter van de legendarische band Fleetwood Mac er een jaartje bij. Fleetwood Mac werd in 1967 opgericht en bestaat nog steeds. In 1996 werd er een jaartje pauze gehouden maar verder is de band vanaf 1967 onafgebroken actief geweest.. Dit ondanks een aantal relevante wisselingen in de bezetting en de nodige persoonlijke perikelen.

De band heeft in 2018-2019 nog een vrij uitvoerig tournee gegeven. Nieuw studiomateriaal in de vorm van een volledig album laat al even op zich wachten en het is maar de vraag of dat er nog gaat komen.

De jongens en meisjes van Fleetwood Mac worden er natuurlijk ook niet jonger op en Mick wordt vandaag dan ook 75. 

Strikt genomen moet er dan nog wel een studio album inzitten. Muzikanten gaan immers niet met pensioen want die willen hun creatieve ei kwijt.

 

Ambtenaren gaan met pensioen, muzikanten gaan dood.

 

Ik ben al vaker ingegaan om de enorme transitie die Fleetwood Mac heeft doorgemaakt van aanvankelijk een Britse Bluesband naar een Amerikaanse Pop Rockband. 

Liefhebbers van Blues en Bluesrock zoals ik betreuren dat, maar zonder gasten als Peter Green en Danny Kirwan was het denk ik ook moeilijk die Blues lijn vast te houden.

Achteraf zijn dat ook lastige discussies. Zijn Green en Kirwan weggegaan omdat de band een ander kant op aan het bewegen was? Of is de band een andere kant opgegaan omdat twee gezichtsbepalende leden de band hadden verlaten?

 

Dat neemt niet weg dat het onwaarschijnlijk knap is hoe Mick Fleetwood de band door dit proces heeft weten te leiden. Het zorgde uiteindelijk tevens voor de grootste successen met Rumours (1977) als absoluut hoogtepunt.

Verkoopcijfers die we tot dat moment nog nauwelijks hadden gezien en in de VS haalde het album 20 (!!!) keer platina. Het album verkoopt overigens nog steeds erg goed en veel fans zijn na een LP, CD aan een nieuwe LP begonnen.

 

Het was bijna ondenkbaar dat na Rumours er weer zo'n geweldig meesterwerkje zou komen. Het duurde bijna 1000 dagen (980 om precies te zijn) voor de opvolger in de winkel lag. Het heeft dus even geduurd en niet alleen ging er een groot aantal dagen in het album zitten, het was met 1 miljoen dollar productiekosten op dat moment het duurste rockalbum wat er gemaakt was.

 

Het wachten werd ruimschoots beloond want Tusk is niet alleen een meesterwerk het is ook nog eens een dubbelalbum. Dus vier kantjes genieten.

Hoewel het album met "slechts" twee platina platen in de VS achterliep bij het enorme commerciële succes van Rumours doet het muzikaal totaal niet onder voor deze voorganger.

Nu we 40 jaar verder zijn draai ik Tusk zelfs vaker dan de Rumours, waarvan een ieder alle nummers wel mee kan zingen. 

Rumours is wat mij betreft ook een beetje overgeproduceerd. De band barstte toen uit z'n voegen van de relatieproblemen en er moest natuurlijk voorkomen worden dat zoiets in de muziek door zou klinken. 

De teksten mochten wel over de ellende gaan, maar voorkomen moest worden dat de muziekpers kon zeggen dat het wel te horen is dat er problemen zijn.

 

Tusk is voor mij vrijer en iets meer een zoektocht wat binnen het genre Pop Rock nog mogelijk is.

Rumours is voor mij toch vooral een album geworden voor op een feestje en Tusk geeft meer ruimte voor fijnproevers.

Goed plan..............lekker espresso erbij.

Mick Happy Birthday!

Internationale Dag van de Weduwe

Het is natuurlijk de zoveelste speciale dag waarvan het triest is dat deze er is. Natuurlijk is het een emotionele mega-dip als je partner overlijdt. Ik heb echter heel slecht nieuws. 49,951% van ons overkomt dat. Je overlijdt namelijk maar heel zelden tegelijk met je partner en ga er maar vanuit als dat het geval is we met een heel naar ongeluk te maken hebben.

 

Vrouwen worden doorgaans ouder dus de kans dat zij overblijven is groot. Zeker in landen waar de levenstandaard wat hoger is. Juist omdat vrouwen doorgaans ouder worden moet een aanmoedig zijn om hun zelfredzaamheid op orde te hebben. Ik heb het dan niet over koken of een wasje doen. Ik bedoel financieel voor zichzelf kunnen zorgen. Overigens niet alleen handige met het overlijden van een partner maar ook als je elkaar zat bent.

Zelfs gewoon in ons kikkerlandje zie ik bizar veel vrouwen die voor alles en nog wat afhankelijk zijn van hun man. Het begint natuurlijk al met dat malle overnemen van de achternaam............ Nooit wat van begrepen.

 

Plaatje dan maar. Zoeken in m'n collectie viel dat nog niet mee en in doe vandaag een beroep op de Nederlandse progressieve rockband Alquin. De band haalde haar hoogtepunten tussen 1971 en 1977. Daarna kwam er een lange adempauze en tussen 2003 en 2012 leefde de band weer op en maakte nog een aantal albums. 

Progressieve Rock was echter niet meer zo populair als in de jaren 70 en de band haalde ook niet meer het niveau van die eerdere (zes?) albums.

Een van die eerdere albums is Nobody Can Wait Forever uit 1975. Sowieso al een titel met een hele fijne boodschap.

Op het album treffen we het nummer "Mr. Widow" aan en hier moeten we het vandaag mee doen, want ik heb verder zo te zien geen nummers met Widow in de titel.

Het is echter geen straf om dit album weer een keer te draaien. Heerlijke Progressieve Rock van eigen bodem.

Dag van de lange mensen

De kalender raakt een beetje overvol met al die speciale dagen. Vandaag aandacht voor ALS, de giraf en het is internationale dag van de muziek, yoga en het Humanisme. Of het niet genoeg is doen we ook nog de nationale dag van de lange mensen.

 

Dan schiet bij mij gelijk één nummer door m'n hoofd: "Long Tall Sally". Wie met deze titel gaat Googelen komt vooral kleding voor lange vrouwen tegen. Geen slechte naam voor een kledingmerk voor lange vrouwen hoewel er regelmatig is gesuggereerd dat Lang Sally een travestiet was die in de prostitutie zat.

Het nummer is geschreven door Enotris Johnson, Robert Blackwell en Richard Penniman. Little Richard nam het in 1956 op en het werd de best verkochte single bij het label Specialty Records dat inmiddels is overgenomen door Sony.

Richard was in die jaren in concurrentie met Pat Boone en had net een zij aan zij gevecht gevoerd met het door hem geschreven nummer "Tutti Frutti". Boone kwam met zijn versie net een paar plaatsjes hoger. Pijnlijk voor Richard die het nummer geschreven had!

Richard zou keihard terugslaan met "Long Tall Sally". Het tempo van spelen en zingen wat hij in het nummer inbracht zorgde dat zijn versie hoger kwam dan die van Boone. In de R&B hitlijsten haalde Richard met Lange Sally zelfs een eerste plaats.

Het nummer is door een zeer groot aantal artiesten opgenomen of bij optredens gespeeld zoals door The Beatles (gewilde EP), Elvis, Carl Perkins, Gene Vincent, Marty Robbins, The Kinks (nummer was vast inspiratie voor Lola) , Neon, Wanda Jackson, Roy Grant, Jerry Lee Lewis en vele anderen.

Een gewild verzamelobject is een singeltje van John Lennon en  Paul McCartney & Wings. Op kant A vinden we Lennon met "Hound Dog" en op de andere kant McCartney & Wings met "Long Tall Sally".

Uitgebracht door Heavy Records en dan weet je al genoeg. Dat neemt niet weg dat het een erg leuk object voor Beatles verzamelaars is.

 

Net klaar met werken en ik hou het even op deze drie versies. De moederversie van Richard, uiteraard een van Elvis en een wat meer moderne versie van Walter Trout.

Welke versie je echter ook pakt, die van Little Richard blijft voor mij toch ver boven alles uitsteken. Net zoals Sally..........

Gemiste Kans #010

Neil Young en Stephen Stills hebben half jaren 60 een ontmoeting in de file in Los Angeles en de Buffalo Springfield is een feit.

Dat is even de korte versie maar anders kom ik met dit blogje niet waar ik wil wezen. Samen met nog een paar briljante muzikanten maken ze een drietal meesterwerkjes. Tussen 1966 en 1968 verschijnen achtereenvolgens de albums Buffalo Springfield, Buffalo Springfield Again en Last Time Around. 

 

Toen het derde album uitkwam was de bom al gebarsten en zwak management was niet in staat deze getalenteerde ego's bij elkaar te houden.

Er volgen soloprojecten en Stills vervoegd zich bij ex-Byrd David Crosby en ex-Hollies Graham Nash. Met Crosby had Stills al gespeeld want die verving Young bij de laatste optredens van de Buffalo Springfield.

Met z'n drieën maken Crosby,Stills & Nash met die titel een zeer indrukwekkend debuut album. Vooral veel close harmonie maar Stills wil meer gitaren. 

Hij gaat op zoek naar een extra muzikant die een stevig stukje gitaar kan spelen of dat kan ondersteunen. Zelfs de naam van Hendrix valt en dat is geen luchtfietserij. Hendrix en Stills hadden al heel wat jamwerk samen gemaakt en Hendrix speelt zelfs op het eerste solo album van Stills. 

Echter geen Hendrix en ook Steve Winwood die ook een van de kandidaten was werd het niet.

Stills - die het selectiewerk voor de 4de man voor z'n rekening moest nemen - kwam toch weer bij zijn oude maatje Young terecht. Young kan ook prima gitaar spelen en lekker een beetje tegen elkaar op werken. Young had met zijn solo album Everybody Knows This Is Nowhere (1969) laten horen een geweldig gitarist te zijn. 

De heren trokken wat plooien recht en Crosby, Stills, Nash & Young was een feit. Met Déjà Vu zetten de heren in 1970 een briljant album neer. Young levert echter aan de helft van de nummers geen bijdrage en de heren nemen nagenoeg alles los op. Het is aan een aantal briljante technici te danken dat het als een geoliede machine klinkt. Er volgt een tournee maar voor we het weten liggen de heren over het podium te rollen en ieder gaat zijn eigen weg.

Ze maken alle vier een geweldige solo plaat en samen met Deja Vu staan er vijf albums van de mannen in de album Top 10!!!!!. 

Hoewel Crosby en Nash elkaar weten te vinden ligt de nadruk van het viertal op solowerk.

 

De artistieke aantrekkingskracht tussen Stills en Young blijft echter groot en in 1976 besluit het tweetal samen een album te maken. Onder de naam the Stills–Young Band verschijnt op 20 september 1976 het album Long May You Run.

Omdat de beide heren een aardig stukje gitaar kunnen spelen waren mijn verwachtingen hoog...........huizen hoog. Ik ben het album ook gelijk gaan halen en had het na één draaibeurt bijna gelijk weer teruggebracht.

 

Slecht? Nee dat niet maar zwaar onder de maat en vooral te tam. Dit is een album dat je van de andere twee (Crosby & Nash) mag verwachten maar niet van twee top gitaristen.

Overigens hadden Crosby en Nash in eerste instantie nog wel meegewerkt aan dit album, maar dit keer kreeg duo 1 en het aan de stok met duo 2. 

Een nieuw CSN&Y album - wat min of meer de bedoeling was - zat er dus niet in, maar dit album heeft juist op de een of andere manier toch de footprint van CSN&Y.

Nummers als "Midnight on the Bay" en "Ocean Girl" zijn voor mij veel te zoet en te slap voor een sterk gitaar duo als Stills en Young?

Het album ziet bij mij dan ook maar zelden de draaitafel. Voor Stills was dit album nog wel een opsteker na het toch wat zwakke Illegal Stills wat in dat voorjaar was verschenen. 

Voor Young was dit album echter een forse stap terug. Een jaar eerder had hij immers het ijzersterke Zuma uitgebracht. Een album met heerlijk gitaarwerk, sterke teksten en gewoon een subliem album.

 

Hoewel ik strikt genomen meer een Young fan ben dan een van Stills, zijn wat mij betreft de nummers van Stills op dit album de betere. Opmerkelijk want Stills zat niet in een heel sterke periode maar dit project stimuleerde hem blijkbaar wel. Nummers als "12/8 Blues (All the Same)" en "Guardian Angel" weet ik een dikke voldoende te geven. 

De nummers van Young hadden het prima gedaan op een solo album in de Country Rock sfeer, maar in context van deze samenwerking is het vlees nog vis.

Ik draaide dit album van de week nog eens een keer en als je de tijdslijn bekijkt en wat die twee kunnen op gitaar is dit toch wel een zwaar gemiste kans. 

 

Zwaar gemiste kans want Stills en Young hadden nadat Crosby en Nash waren afgehaakt een album kunnen maken met een ongelooflijke eeuwigheidswaarde. Hadden ze Crosby en Nash niet alleen buiten moeten zetten maar ook uit hun hoofd en lekker tekeer moeten gaan op een plank!

Happy Birthday Ziggy

Vandaag is het 50 jaar geleden dat dit briljante album verscheen. Vorig jaar ben ik al eens uitvoerig op Bowie in gegaan. Vooral hoe hij op het gebied van muziek, kunst, mode, internet, film en seksualiteit een trendsetter was en daardoor voor velen een inspiratie.

The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars zoals de naam officieel is was het vijfde album van Bowie.
Het album kwam al een half jaar na het fenomenale Hunky Dory. Zo snel voor zo'n magistraal album een opvolger maken is doorgaans vragen om problemen.

Niet voor Bowie want met Ziggy Stardust - zoals het album als snel werd genoemd - zet hij een album neer wat nog nog nooit was gemaakt. Een concept album waarbij dit album gerust het predicaat rockopera mag krijgen. Bowie kruipt in de huid van Glam Rocker Ziggy Stardust en reist naar de aarde om die te gaan redden.

Zoals ik vorig jaar al schreef een genadeloos actueel en visionair album en zowel het concept, de teksten en de grensverleggende muziek maken dat Ziggy geen dag ouder is geworden.

Wij aardbewoners wel ouder geworden maar helaas niet wijzer en is het wat hopeloos wachten op een redder zoals Ziggy Stardust.

Foto: outtake uit de fotoserie die gemaakt is voor de cover van het album

Internationale Dag van de Wind

Vandaag is het de dag van de wind waarbij de nadruk ligt op windenergie. Vaak veel weerstand zoals zoveel ding die bij mensen in de buurt worden geplaatst. Beetje standaard gedrag van de gemiddelde Nederlander. Solidariteit roepen maar owee als het onze eigen achtertuin betreft.

 

Dat neemt niet weg dat wind een heerlijke gratis energiebron is die in Nederland doorgaans ruim aanwezig is. Zo voelt het tenminste als ik er op de racefiets op uittrek.

 

Even in de platenkast gekeken naar wind. Ik heb zomaar 50 nummers met wind in de titel. Uiteraard twee pareltjes van Bob Dylan met "Blowin' In The Wind" en "Idiot Wind". Van Cat Stevens heb ik - en simpeler kan de titel niet zijn - "The Wind" en dat is niet z'n bekendste nummer, maar voor mij wel een van z'n mooiste.

 

Van Eric Clapton kennen we dan het Bluesy "Blow Wind Blow" terwijl Neil Young met "The Wayward Wind" dan weer de wat zoete Country kant opzoekt. 

Het schitterende door Bob Buchanon en Gram Parsons geschreven "Hickory Wind" heb ik van The Byrds, Emmylou Harris en van Gram Parsons zelf. Mooi het verschil tussen de drie versies. Allemaal pareltjes trouwens.

 

Meer wind van Peter Frampton met "Wind Of Change" wat we dan weer niet moeten verwarren met de versie van The Scorpions. In de Progressieve Rock hoek vinden we ook wind zoals prachtige "I Talk To The Wind" op het debuut album van King Crimson.

Wind doet het erg goed in de muziek en een van mijn favoriete wind liedjes is "Mandolin Wind" van Rod Stewart van het geweldige album Every Picture Tells A Story.

 

Kortom de wind heeft voor veel inspiratie gezorgd en voor veel mooie muziek die dan weer op een andere manier energie geeft.

Voor bij de koffie heb ik echter een viertal albums uit de kast getrokken waar wind in de albumtitel zit.

 

Linda Ronstadt - Hasten Down The Wind (1976)

Album is doorgaans geoormerkt als Rock en Country Rock maar Linda gaat zo nu en dan toch echt op de Jazz toer zoals met het nummer "Crazy" van Willie Nelson. 

 

Bob Seger & Silver Bullet Band - Against the wind (1980)

Wellicht een van de beste albums van Seger. Hoewel het album al ruim 40 jaar oud is was toen het verscheen al het elfde(!!) album van Seger. Productief baasje en een plaat die niet gaat vervelen.

 

Crosby & Nash  - Wind On The Water (1975)

Dit is het tweede album dat David en Graham als duo maakte. Het debuut was meer dan geslaagd en dan is het altijd lastig om dat niveau weer te halen. Niet zo goed als het debuut maar toch een heel fijn album als koffieplaat.

 

Genesis - Wind & Wuthering (1976)

Gewoon een uitstekende plaat waarbij het allemaal wel wat toegankelijker is dan de eerste albums. Zelf vind ik het prima als muziek wat minder toegankelijk is, maar toch weet ik deze makkelijke periode van Genesis prima te waarderen.

 

Koffie zeg ik dan...............

Alan White

In 1972 verving White drummer Bill Bruford bij de progressieve rockband Yes. White zou tot z'n dood vorige maand bij de band blijven en was zo mede verantwoordelijk voor de enorme successen die de band wist te behalen. 

Voordat White echter bij Yes ging spelen maakt hij deel uit van de Plastic Ono Band, maar hij speelde ook bij George Harrison, Donovan en solo albums van andere Yes leden.

Yes dat in 1968 is opgericht kent nog steeds een enorme schare fans en vorig jaar werden deze nog getrakteerd op een meer dan behoorlijk album. In oktober 2021 bracht Yes haar "Corona" album uit met als titel The Quest. Voor fans smullen waarbij de wat neutrale luisteraar misschien liever terug valt op wat ouder materiaal.

Om even stil te staan bij de Alan White die vandaag jarig zou zijn en vorige maand na een kort ziekbed kwam te overlijden even een oudje uit de kast getrokken.
Op de draaitafel het album Tormato uit 1978. Op dit album speelt White een heel brede rol op dit toch wat ondergewaardeerde album.

Het album was misschien - vooral voor de media - wat buiten de comfortzone, maar het publiek rende massaal naar de winkel met een platina plaat in de VS als gevolg. Toen het album uitkwam was het zeker niet de standaard Yes plaat. De vraag is echter of dat erg is. Yes had voor Tormato al acht studio albums gemaakt en jezelf een keer opnieuw uitvinden kan geen kwaad. De muziek is soms zeer complex en dat vraagt dan misschien wat meer van de luisteraar.
Voordeel van een album als dit is dat het niet snel verveeld en misschien zorgt dat juist voor een portie  eeuwigheidswaarde.

Zelf ben ik geen uitgesproken Yes fan, maar dit album is prima Progressieve Rock met Alan White in een hoofdrol. White horen we op het mede door hem geschreven "Release, Release" zingen, maar hij speelt vooral een indrukwekkende rij aan instrumenten: drums, klokkenboom, drumsynthesizer, gongs, militaire snaredrum, vibrafoon, klokkenspel, de uit de klassieke muziek bekende crotales en gewone cimbalen.

Uitstekende muzikant die helaas toch te jong die andere geweldige drummers is gaan opzoeken.

The Death South

Bij de eerste tonen van deze EP denk je even dat je te maken hebt met verborgen opnames van Johnny Cash. Als snel laten deze jongens echter hun ware aard horen. Natuurlijk schuurt het heel stevig tegen Country aan maar de basis is pure Bluegrass met een heerlijke scheut Folk. Dat laatste komt vooral mooi naar voren in het meeslepende "You Are My Sunshine". 

 

Ook de uitvoering van de klassieker "Will The Circle Be Unbroken" is echt schitterend gemaakt. Ik ken van dit nummer versies van Bob Dylan & The Band. The Doors, Gregg Allman, Leon Russell en John Lee Hooker. Zonder zich te schamen kunnen deze jongens deze tranentrekker er gerust tussen zetten. Het nummer verscheen terecht ook als single. Echt heel knap gemaakt en de roep is dan voor meer. 

Helaas bevat deze als 10 inch uitgevoerde EP maar zes nummer en blijf je eigenlijk na twee kantjes een beetje op je honger zitten.

 

Als deze jongens deze kwaliteit over een groter aantal nummers vol kunnen houden mag er van mij heel snel een dubbel LP uitkomen.

Schitterend banjo spel, lekker warme zangpartijen en nummers die lopen als een trein. The Death South komt uit Canada (wat komt daar trouwens veel geweldige muziek vandaan) en bestaat uit vier leden:

• Nathaniel Hilts - zang gitaar, mandoline
• Scott Pringle - zang, gitaar, mandoline
• Colton Crawford - banje
• Danny Kenyon - zang, cello

De band bestaat nu 10 jaar en hebben in Europa een groeiend aantal aanhangers. In 2014 brachten ze een volledig album uit nadat een jaar eerder al een EP het levenslicht zag.

Totaal staat de teller nu op drie studio en één live album. Daarnaast heeft de band een viertal EP's uitgebracht waaronder deze Easy Listening for Jerks Pt. 1. Dit pareltje verscheen enkele maanden geleden samen met deel 2. Beetje spijt dat ik deel 2 niet gelijk gekocht heb.

Normaal ben ik na een half uur pure Bluegrass er wel klaar mee, maar de afwisseling die deze jongens binnen deze muziekstijl weten te realiseren doet mij alleen maar roepen: meer, meer, meer..................

Ghalia Volt

Misschien verwachten we niet gelijk een Brusselse die zich op geweldige wijze als Blues muzikant aan het onderscheiden is. Brussel is - zonder iemand op z'n tenen te willen staan - toch een beetje hautainé stad. Ik mag er zelf graag op restaurant gaan maar de gemiddelde Vlaming vind ik doorgaans een stuk authentieker.

 

Toch heeft Ghalia de eerlijke stappen van een bluesmuzikant doorlopen en zo is zij als straatmuzikant begonnen. De Brusselse woont inmiddels in New Orleans en dat is natuurlijk een ideale plek om ongepolijste Blues te maken en dat doet Ghalia dan ook.

 

Het album One Woman Band verscheen in het Corona jaar 2021. Met slechts een enkele ondersteuning van Monster Mike Welch en Dean Zucchero speelt Ghalia nagenoeg alle nummers in haar eentje. Naast zang en gitaar neemt Ghalia ook de drumpartijen voor haar rekening.

Het is niet zomaar spelen wat Ghalia doet. Ze speelt de pannen van het dak. Wat is dit een heerlijke moderne Blues artiesten en Ghalia laat met dit album horen dat de Blues nog enorm levendig is.

Het is rauw, het is puur, je voelt de klamheid van de moerassen die rond New Orleans liggen. Soms is het ook git zwart zoals met "Evil Thoughts" en dan weer over kunnen overeind krabbelen zoals in "Espiritu Papago".

 

Met "It Hurts Me Too" speelt ze niet zomaar een cover van blues grootheid Elmore James maar het is een intense en magistrale ode. Een van mijn favoriete van dit album is "Reap What You Sow". Je wordt gegrepen als meedogenloos drijfzand. Je kan niet ontsnappen en de hele gifbeker moet leeg. Intens, doorleefd en wat kan deze vrouw een schitterende Blues maken: Het is echter niet het enige nummer met als thema "weg van hier":

I believe there's better for us,
So maybe we can catch a bus
Maybe catch a train,
And leave that ol' land in vain 

 

Zo nu en dan maakt Ghalia een uitstapje naar wat meer Rock, maar de rode draad van dit album is pure, stevige, authentieke Blues. Smullen!

Internationale dag van het bordspel

Vroeger kon ik avonden en avonden spelletjes spelen en op de een of andere manier boeit het mij niet meer. Ik ben ook niet overgestapt op computergames. Wel kan ik helemaal verdwalen in een paar stevige Sudoko's. 

 

Met bordspelen vind ik de geluksfactor toch te groot. Met een project waar ik voor verantwoordelijk  ben gooi ik ook niet met dobbelstenen. Dat ik klaar ben met bordspelen heeft ook niks met de leeftijd te maken. Ik speel nog genoeg met modelauto's, treinen en Lego.

Overigens doe spelletjes als 30 seconds kan ik dan weer wel van genieten maar Monopoly ga ik geen tijd meer aan verbranden.

Dat neemt niet weg dat ik bordspellen doorgaans wel prachtige objecten vind. Ik zou gerust bordspellen van een bepaald thema kunnen verzamelen. Moet er wel fysieke en budgettaire ruimte zijn, want los van het feit dat sommige spellen zeer kostbaar zijn neemt het ook serieus ruimte in beslag.

Van de meeste grote rockbands is er wel een bordspel. Zou zijn er talloze varianten van Monoply met onder andere Hard Rock. Kiss. The Beatles, Metallica, AC-DC en Queen om een paar belangrijke even te noemen.

Als het om een bordspel gaat staat er wat mij betreft maar één band op nummer 1 en dat zijn The Rolling Stones. Rollende stenen zijn een belangrijk aspect in een bord spel en de Stones hebben met "Tumbling Dice" natuurlijk ook het ultieme dobbelsteen lied gemaakt.

Van The Rolling Stones is er ook een fraaie Monopoly versie met pionnen die menig verzamelaar wel in z'n collectie wil hebben.
Naast Monopoly is er ook een Triviat Pursuit van de Stones en ik ben wel eens benieuwd hoeveel vragen ik daar goed van ga hebben............

Nu even lekker "Tumbling Dice".............en op de dag Internationale dag van het bordspel mag dat wel even een tikkie harder.............

Memphis Minnie

Het is vandaag de geboortedag van deze geweldige Blues zangeres van het eerste uur. Pure authentieke (Memphis) Blues. Geboren in 1897 als Lizzie Douglas en een enorm talent. Niet alleen als zangeres en gitarist maar ook in haar zelfredzaamheid.

 

Nog steeds staan mensen in de VS met een Afrikaanse achtergrond met 2-0 achter en ook vrouwen moeten daar serieus meer hun best doen. In de eerste helft van de vorig eeuw was dat nog vele malen extremer. Als gekleurde vrouw dan een een carrière als je Blues artiest begint en zichzelf volledig onafhankelijk maakt mag je daar echt je hoed voor afnemen. 

 

Memphis Minnie was van jongs af aan al een eigenwijs en eigenzinnige type. Op haar dertiende liep ze van huis weg en begon ze met optreden. We hebben het dan over het jaar 1910! Het duurde echter nog tot 1930 voor Minnie onder die naam platen gingen maken. Totaal heeft Minnie zo'n 200 nummers opgenomen die voor een deel op 78 toeren platen (Shellac 10'') zijn verschenen.

De introductie van de LP en later de CD  heeft er voor gezorgd dat er van Memphis Minnie een ruime keuze is aan heerlijke compilatie-albums.

 

Op die albums ga je nummers tegenkomen die je waarschijnlijk vooral van andere artiesten kent. Wat te denken van het briljante "When The Levee Breaks" wat de meeste van ons toch vooral van Led Zeppelin kennen. Het nummer verhaalt over de tragische overstromingen in de Mississippi Delta in 1927 en mag wel gezien worden als een meta Blues song.  

 

De boodschap van het lied is simpel: als de dijk breekt helpt het niet om te huilen of te bidden:

Cryin' won't help you, prayin' won't do you no good
No, cryin' won't help you, prayin' won't do you no good

 

Een schitterden metafoor wat de ellende van deze enorme overstroming. Een gebied groter dan Nederland werd door de ramp geraakt en tienduizend vluchten of werden geëvacueerd. Hoewel er veel kritiek was op de overheid was het aantal dodelijke slachtoffers met 500 bizar laag.
De ramp was mede een reden voor de volksverhuizing van de Mississippi delta naar Chicago:

Ah, ah, ah, ah
Goin'
I'm goin' to Chicago
Goin' to Chicago

 

Led Zeppelin nam het in 1970 op voor het album Untitled (IV) zo'n 40 jaar nadat Memphis Minnie het op plaat had gezet. Het nummer is nu 90 jaar oud en de eeuwigheidswaarde is ongekend groot.

 

Memphis Minnie inspireerde niet alleen Led Zeppelin maar was als een van de eerste elektrische gitaristen ook een inspiratie voor artiesten als Howlin' Wolf en Jimi Hendrix.

Daarnaast heeft Bonnie Riatt nooit onder stoelen en banken gestoken dat ze zich vooral door Memphis Minnie heeft laten inspireren. 

 

Het was ook Bonnie die een grafsteen voor Minnie heeft geregeld, want de laatste jaren leefde Minnie in armoede. 

Eind jaren 50 was ze om gezondheidsredenen gestopt met platen maken en artiesten werden in die jaren fors uitgebuit dus een behoorlijk muziekpensioen zat er niet in. 

In 1960 kreeg ze een beroerte en belande in een rolstoel waardoor een enkele optreden wat ze deed ook niet meer mogelijk was. 

Hierdoor was de armoede haar deel en zo nu en dan werd ze door fans financieel ondersteund. De laatste jaren bracht Minnie door in een verpleegtehuis en stierf op 6 augustus 1973.

 

Een triest einde van een geweldig artieste die zich onderscheiden met haar zang, haar unieke gitaarspel en haar geweldige composities en bovenal een inspiratie voor vele generaties.

Bonnie Riatt verwoord dat op schitterende wijze en is terug te vinden op de achterzijde van grafsteen van Minnie die Bonnie beschikbaar heeft gesteld:

“The hundreds of sides Minnie 

recorded are the perfect 

material to teach us about the blues. 

For the blues are at once 

general, and particular, speaking 

for millions, but in a highly 

singular, individual voice. 

Listening to Minnie's songs we 

hear her fantasies, her dreams, 

her desires, but we will hear them 

as if they were our own."

Toast als verjaardagscadeau

Neil Young komt op mijn verjaardag met het album Toast. Leuk cadeau want dit album dat hij samen met Crazy Horse heeft opgenomen is jaren op de plank blijven liggen.

Het album dat rond de eeuwwisseling is opgenomen gaat over relaties en Neil vond het toen niet het moment om uit te brengen. Eigenlijk hetzelfde verhaal als met Homegrown. Het album zal dus weer persoonlijk zijn en mogelijk ook met een wat zwart randje.

Het album is in 2001 in de Toast studio's in San Francisco opgenomen en in de vinylversie zal uit twee platen bestaan.
Al 20 jaar wordt er door vele fans flink gespeculeerd over dit album en op mijn 66ste verjaardag zullen we het weten.

Het is bizar wat Neil Young allemaal uitbrengt maar het is natuurlijk heel simpel: je mag het gewoon in de winkel laten staan. De Toast op mijn verjaardag kan ik echter niet laten staan en in de pre-order vast een eigen cadeautje gescoord.

Ik ben reuze benieuwd maar de hoes is alvast prachtig.

Geplande releasedatum : 8 juli 2022

Tracklist Toast

 1. Quit
 2. Standing In the Light of Love

3. Goin’ Home
   4. Timberline
   5. Gateway of Love
   6. How Ya Doin’?
   7. Boom Boom Boom