Misschien verwachten we niet gelijk een Brusselse die zich op geweldige wijze als Blues muzikant aan het onderscheiden is. Brussel is - zonder iemand op z'n tenen te willen staan - toch een beetje hautainé stad. Ik mag er zelf graag op restaurant gaan maar de gemiddelde Vlaming vind ik doorgaans een stuk authentieker.
Toch heeft Ghalia de eerlijke stappen van een bluesmuzikant doorlopen en zo is zij als straatmuzikant begonnen. De Brusselse woont inmiddels in New Orleans en dat is natuurlijk een ideale plek om ongepolijste Blues te maken en dat doet Ghalia dan ook.
Het album One Woman Band verscheen in het Corona jaar 2021. Met slechts een enkele ondersteuning van Monster Mike Welch en Dean Zucchero speelt Ghalia nagenoeg alle nummers in haar eentje. Naast zang en gitaar neemt Ghalia ook de drumpartijen voor haar rekening.
Het is niet zomaar spelen wat Ghalia doet. Ze speelt de pannen van het dak. Wat is dit een heerlijke moderne Blues artiesten en Ghalia laat met dit album horen dat de Blues nog enorm levendig is.
Het is rauw, het is puur, je voelt de klamheid van de moerassen die rond New Orleans liggen. Soms is het ook git zwart zoals met "Evil Thoughts" en dan weer over kunnen overeind krabbelen zoals in "Espiritu Papago".
Met "It Hurts Me Too" speelt ze niet zomaar een cover van blues grootheid Elmore James maar het is een intense en magistrale ode. Een van mijn favoriete van dit album is "Reap What You Sow". Je wordt gegrepen als meedogenloos drijfzand. Je kan niet ontsnappen en de hele gifbeker moet leeg. Intens, doorleefd en wat kan deze vrouw een schitterende Blues maken: Het is echter niet het enige nummer met als thema "weg van hier":
I believe there's better for us,
So maybe we can catch a bus
Maybe catch a train,
And leave that ol' land in vain
Zo nu en dan maakt Ghalia een uitstapje naar wat meer Rock, maar de rode draad van dit album is pure, stevige, authentieke Blues. Smullen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten