Gemiste Kans #010

Neil Young en Stephen Stills hebben half jaren 60 een ontmoeting in de file in Los Angeles en de Buffalo Springfield is een feit.

Dat is even de korte versie maar anders kom ik met dit blogje niet waar ik wil wezen. Samen met nog een paar briljante muzikanten maken ze een drietal meesterwerkjes. Tussen 1966 en 1968 verschijnen achtereenvolgens de albums Buffalo Springfield, Buffalo Springfield Again en Last Time Around. 

 

Toen het derde album uitkwam was de bom al gebarsten en zwak management was niet in staat deze getalenteerde ego's bij elkaar te houden.

Er volgen soloprojecten en Stills vervoegd zich bij ex-Byrd David Crosby en ex-Hollies Graham Nash. Met Crosby had Stills al gespeeld want die verving Young bij de laatste optredens van de Buffalo Springfield.

Met z'n drieën maken Crosby,Stills & Nash met die titel een zeer indrukwekkend debuut album. Vooral veel close harmonie maar Stills wil meer gitaren. 

Hij gaat op zoek naar een extra muzikant die een stevig stukje gitaar kan spelen of dat kan ondersteunen. Zelfs de naam van Hendrix valt en dat is geen luchtfietserij. Hendrix en Stills hadden al heel wat jamwerk samen gemaakt en Hendrix speelt zelfs op het eerste solo album van Stills. 

Echter geen Hendrix en ook Steve Winwood die ook een van de kandidaten was werd het niet.

Stills - die het selectiewerk voor de 4de man voor z'n rekening moest nemen - kwam toch weer bij zijn oude maatje Young terecht. Young kan ook prima gitaar spelen en lekker een beetje tegen elkaar op werken. Young had met zijn solo album Everybody Knows This Is Nowhere (1969) laten horen een geweldig gitarist te zijn. 

De heren trokken wat plooien recht en Crosby, Stills, Nash & Young was een feit. Met Déjà Vu zetten de heren in 1970 een briljant album neer. Young levert echter aan de helft van de nummers geen bijdrage en de heren nemen nagenoeg alles los op. Het is aan een aantal briljante technici te danken dat het als een geoliede machine klinkt. Er volgt een tournee maar voor we het weten liggen de heren over het podium te rollen en ieder gaat zijn eigen weg.

Ze maken alle vier een geweldige solo plaat en samen met Deja Vu staan er vijf albums van de mannen in de album Top 10!!!!!. 

Hoewel Crosby en Nash elkaar weten te vinden ligt de nadruk van het viertal op solowerk.

 

De artistieke aantrekkingskracht tussen Stills en Young blijft echter groot en in 1976 besluit het tweetal samen een album te maken. Onder de naam the Stills–Young Band verschijnt op 20 september 1976 het album Long May You Run.

Omdat de beide heren een aardig stukje gitaar kunnen spelen waren mijn verwachtingen hoog...........huizen hoog. Ik ben het album ook gelijk gaan halen en had het na één draaibeurt bijna gelijk weer teruggebracht.

 

Slecht? Nee dat niet maar zwaar onder de maat en vooral te tam. Dit is een album dat je van de andere twee (Crosby & Nash) mag verwachten maar niet van twee top gitaristen.

Overigens hadden Crosby en Nash in eerste instantie nog wel meegewerkt aan dit album, maar dit keer kreeg duo 1 en het aan de stok met duo 2. 

Een nieuw CSN&Y album - wat min of meer de bedoeling was - zat er dus niet in, maar dit album heeft juist op de een of andere manier toch de footprint van CSN&Y.

Nummers als "Midnight on the Bay" en "Ocean Girl" zijn voor mij veel te zoet en te slap voor een sterk gitaar duo als Stills en Young?

Het album ziet bij mij dan ook maar zelden de draaitafel. Voor Stills was dit album nog wel een opsteker na het toch wat zwakke Illegal Stills wat in dat voorjaar was verschenen. 

Voor Young was dit album echter een forse stap terug. Een jaar eerder had hij immers het ijzersterke Zuma uitgebracht. Een album met heerlijk gitaarwerk, sterke teksten en gewoon een subliem album.

 

Hoewel ik strikt genomen meer een Young fan ben dan een van Stills, zijn wat mij betreft de nummers van Stills op dit album de betere. Opmerkelijk want Stills zat niet in een heel sterke periode maar dit project stimuleerde hem blijkbaar wel. Nummers als "12/8 Blues (All the Same)" en "Guardian Angel" weet ik een dikke voldoende te geven. 

De nummers van Young hadden het prima gedaan op een solo album in de Country Rock sfeer, maar in context van deze samenwerking is het vlees nog vis.

Ik draaide dit album van de week nog eens een keer en als je de tijdslijn bekijkt en wat die twee kunnen op gitaar is dit toch wel een zwaar gemiste kans. 

 

Zwaar gemiste kans want Stills en Young hadden nadat Crosby en Nash waren afgehaakt een album kunnen maken met een ongelooflijke eeuwigheidswaarde. Hadden ze Crosby en Nash niet alleen buiten moeten zetten maar ook uit hun hoofd en lekker tekeer moeten gaan op een plank!