Wheels : Tribute To Gram Parsons And Clarence White

Nieuwe platen die ik echt wil hebben koop ik doorgaans online. De prijsverschillen met de winkel zijn gewoon buitensporig groot. Platenbeurzen en platenwinkels zijn voor mij vooral een bron voor pareltjes waarvan ik niet wist dat ze bestonden.

 

Gister met een vriend wezen wandelen door Rotterdam en naast een heerlijk visje en briljant Italiaans ijs even De Platenboef ingedoken.

Bij het nieuwe spul was ik zo klaar. Echt veel te duur. Als iedere plaat 1 euro duurder zou zijn dan online had ik zomaar 20 nieuwe platen meegenomen. Ik wil best iets meer betalen maar niet 50 Euro ipv 28 Euro voor een dubbelalbum.

Bij het tweedehands spul toch een paar leuke vondsten gedaan zoals dit tribute concert. Een gemêleerd gezelschap vult het podium om een eerbetoon te brengen aan Gram Parsons en Clarence White.

Clarence White die we kennen van The Byrds was een geweldige gitarist en tevens een van de uitvinders van de B-Bender. De getalenteerde Clarence overleed 14 juli 1973 op 29 jarige leeftijd na een ongeluk met een dronken bestuurder.

Parsons kennen we natuurlijk van The Fyling Burrito Brothers, The Byrds, z'n geweldige solo albums, uitvinder van de Countryrock en ontdekker van Emmylou Harris.

Op White's begrafenis bedacht Parsons samen met producer en roadmanager Kaufman het absurde plan om in de woestijn verbrand te worden als hij zou overlijden. Helaas moest Kaufman nog geen twee maanden later die belofte al waarmaken nadat Parsons op 19 september was overleden. Parsons was zelfs nog te jong voor 27 Club (Forever 27).

Het voorliggende album is een tribute aan beide talenten en is opgenomen in 1988. Op het podium staan Bobby Bare, Larry Murray, Sampwater, John Beland en The Flying Burrito Brothers.

 

Ik heb een enorme zwak voor de stamboon van The Byrds (en die van Buffalo Springfield en The Allman Brothers) en alles wat daar mee te maken heeft. 

Toen ik dit album zag staan was ik gelijk om. Voor een bedrag waar je in Rotterdam op een terras amper twee cappuccino's kan krijgen kon het album mee naar huis.

Formeel een tweedehands maar in uitstekende staat. Op dit album 14 nummers die tijdens dit tribute concert zijn gespeeld. Prima setlist met nummers die op een of andere manier aan White en Parsons zijn gerelateerd.

Gewoon prima Countryrock en de mannen hebben er allemaal echt zin in. Lekkere plaat!

Zonder platenwinkel zal ik niet snel tegen een dergelijke album aanlopen en ben er dan ook blij mee. Goeie reden om zo nu en dan naar binnen te lopen. 

Dat neemt niet weg dat ik voor nieuwe platen echt een (online) deurtje verder ga. Want wat betreft nieuw zijn we met z'n alle echt gek aan het worden! Knettergek!

Taj Mahal & Ry Cooder

Na meer dan een half mensenleven hervinden deze twee strijdmakers elkaar in een wel heel bijzonder project. Deze maand verscheen het album Get On Board met als subtitel The Songs Of Sonny Terry And Brownie McGhee. 

Die subtitel verraad gelijk waar we met dit album mee te maken hebben, maar laten we eerst even terug gaan in de tijd. 

Half jaren 60 speelde deze twee giganten in de het bandje Rising Sons. Cooder was op dat moment nog een snotneus van 17 jaar. Het bandje heeft slechts één single opgeleverd namelijk "Candy Man" b/w "The Devil's Got My Woman" welke in 1966 verscheen.

 

Later toen beide heren inmiddels beroemd waren zag een platenmaatschappij er ineens graten in om ook een album uit te brengen van opnames die door Rising Sons half jaren 60 waren gemaakt.
Zo verscheen in 1992 het album Rising Sons Featuring Taj Mahal and Ry Cooder. Helaas alleen op CD maar dik de moeite als je deze CD tegenkomt. Beetje zoeken moet dat wel lukken voor 3-4 Euro. Of die prijzen na het verschijnen van dit nieuwe album zo laag blijven is echter maar de vraag.

 

Dit nieuwe album Get On Board is een ode aan Sonny Terry en Brownie McGhee. Zowel Taj Mahal als Ry Cooder waren als jonge snaken erg onder de indruk van de muziek van dit tweetal. 

Geen ander duo kon ook zo zang, ritme en harmonica combineren als Sonny Terry en Brownie McGhee. Het is op de een of andere manier ook enorm aanstekelijke muziek. 

 

Taj Mahal en Ry Cooder doen ook geen poging het tweetal na te doen. Het is een ode aan en Taj Mahal en Ry Cooder geven daar - zoals je twee eigenzinnige artiesten mag verwachten - hun eigen invulling aan.

Cooder is echter ook een perfectionist zoals we weten en dit zijn niet zomaar een paar jeugdidolen die het tweetal eren. Dit is een ode op een mega hoog niveau. 

Beide heren zingen en spelen gitaar. Daarnaast speelt Taj Mahal piano en uiteraard mondharmonica en dat laatste doet hij fenomenaal. 

Cooder speelt naast gitaar ook op mandoline en banjo. Hij blijft - zelfs op z'n oude dag - toch een geweldige snarenmeester.

De beide oude kameraden worden op drum en bas begeleid door Joachim de zoon van Ry Cooder. Joachim heeft al op een fors aantal platen van zijn vader gespeeld en heeft inmiddels ook als drie solo-albums op zijn naam staan.

 

Los van de geweldige kwaliteiten van de individuele muzikanten, weten de mannen dezelfde sfeer te creëren als het duo dat hen geïnspireerd heeft. Het klinkt dan ook vooral heel authentiek en daarnaast spat de pret en de energie werkelijk uit de speakers.

 

De hoes is ogenschijnlijk eenvoudig uitgevoerd maar is vooral een zeer fraaie remake van het 10 inch album Sonny Terry, Brownie McGhee, Coyal McMahan – Get On Board: Negro Folksongs By The Folkmasters wat als inspiratie heeft gediend.

Het pareltje van de hoes is echter de inlay. Op de voorkant van de inlay de gebruikelijke credits en dankwoorden. 

Op de achterkant van de inlay komen de twee strijdmakkers aan het woord. De twee verhalen die de mannen laten optekenen laten zien dat Taj Mahal en Ry Cooder - die respectievelijk 79 en 75 jaar zijn - nog enorm gepassioneerde muzikanten zijn. Ze geven een inkijkje hoe muziek voor hun geëvolueerd is zowel in het maken van als het waarderen van muziek van anderen. Cooder geeft tevens inzicht hoe het zaadje voor dit project eigenlijk een kleine 60 jaar al gepland werd.

 

Dit album is niet zomaar een ode, maar de koning onder de odes en vooral een geweldig muziekfeestje. Het muziekfeestje op dit album is zo intiem, zo direct gemaakt dat het net is of je erbij bent. Drie muzikanten, een koffer instrumenten, eenvoudige opnamespullen en 11 heerlijke Blues nummers................meer heb je niet nodig om een meesterwerk te maken!

Chuck Leavell

Vandaag doet deze geweldige toetsenman er een jaartje bij en wordt 70 jaar. Chuck zit al 56 jaar in de muziek en een van de eerste albums waar hij aan meewerkte was het album Sail Cat (Motorcycle Mama). Sailcat bestond uit een groot aantal muzikanten en Chuck was de toetsenman. Het nummer "Motorcycle Mama" (niet te verwarren met die van Neil Young) werd een hitje.

Chuck richtte zich daarna op wat solowerk maar kwam al snel met The Allman Brothers in contact waar hij de vaste toetsenman werd. Na een paar albums had Chuck de behoefte om toch iets meer zijn Jazz ambities te doen. Die realiseerde hij met de band Sea Level waar hij tussen 1977 en 1997 een zestal puike albums maakte.

Parallel aan zijn bijdrage aan Sea Level hielp hij anderen muzikanten in de studio zoals Eric Clapton, Aretha Franklin, George Harrison, The Black Crowes en Chuck Berry.

Zijn geweldige toetsenwerk bleef ook bij The Rolling Stones niet onopgemerkt. Vanaf het album Undercover uit 1983 maakt Chuck dan ook een vast onderdeel uit van de hulptroepen van The Stones. Met uitzondering van Bridges to Babylon (1997) heeft Chuck sinds Undercover op alle albums meegewerkt.

Ook is Chuck sindsdien vaste toetsenman tijdens de optredens van The Rolling Stones. Toch heeft hij in die jaren hier en daar een gaatje gevonden om mee te werken aan albums en optredens van David Gilmore, Gov't Mule, John Mayer en Train.

Of dat allemaal niet genoeg is heeft Chuck ook een zevental solo-albums gemaakt, waarvan het album Back to The Woods: A Tribute to the Pioneers of Blues Piano uit 2012 een heerlijk ongecompliceerd album is. Puur, roots, authentiek en de pret spat er vanaf. Een album wat ik graag nog eens in een vinylversie aan mijn collectie toevoeg.

Voor bij de koffie even twee puike albums gepakt waar de vandaag jarig Chuck een forse bijdrage aan levert.

Happy Birthday Chuck!

Jim Keltner 80 jaar

Vandaag doet de nog steeds actieve Keltner er een jaartje bij. Keltner is al 60 jaar een van de meest gevraagde sessiemuzikanten en menig artiest mag hem ook graag meenemen op tournee.
De vraag "Bij wie heeft Jim allemaal gespeeld?" kan je ook beter vervangen door de vraag "Bij wie heeft Jim niet gespeeld?".

Een kleine opsomming uit de CV van Jim Keltner:

• Op een dozijn albums van Ry Cooder
• Tour of America van Crosby, Stills, Nash & Young
• 4 albums van John Lennon
• 2 albums Mick Jagger
• 2 albums Neil Young
• 2 albums Donovan
• Concert For Bangla Desh
• 3 albums Arlo Guthrie
• 8 albums George Harrison
• 5 albums Joe Cocker
• 4 albums Ringo Starr
• 2 albums David Crosby 
• 4 albums Jackson Browne
• 4 albums Bob Dylan
• 5 albums Carly Simon
• 4 albums Randy Newman
• 6 albums Eric Clapton
• 4 albums Leon Russell
• 3 albums Rita Coolidge
• 5 albums Elvis Costello
• 5 albums J.J. Cale
• 2 albums James Taylor
• 2 albums Traveling Wilburys
• etc, etc, etc

De lijst van artiesten waar hij aan één album heeft meegewerkt lijkt helemaal eindeloos. Op die lijst staan  meesterwerken als Aja van Steely Dan, Sheryl Crow (self titled), Death of a Ladies' Man van Leonard Cohen en Fool Moon Fever van Tom Petty om er van de honderden een paar te noemen. In die lijst ook veel Jazz artiesten maar ook Alternatieve Rock en welke muziekstijl eigenlijk niet?

 

Een van de weinige bands waar Keltner formeel lid van was is Little Village. Samen met Ry Cooder, John Hiatt en Nick Lowe. Met zo'n bezetting krijgt een dergelijk band dan gelijk het label supergroep met de daarbij behorende verwachtingen.

Het enige album wat Littel Village maakte kreeg wel een Grammy nominatie, maar was commercieel niet een heel groot succes. 

Toch zullen er genoeg fans zoals ik zijn geweest die graag gezien hadden dat de heren toch nog even hadden doorgepakt. De mannen kregen ook geen ruzie maar het bloede een beetje dood en dat is - met vier van die mega talenten - toch een beetje jammer. Hier had echt wel meer in gezeten alleen dit soort gasten hebben zoveel andere projecten lopen en dan moeten er keuzes gemaakt worden.

Keltner heeft er daarom ook geen minuut minder door achter de drumkit gezeten, want de verzoeken die hij krijgt zijn er meer dan in een normale agenda passen. Keltner heeft - zoals opmerkelijk veel drummers - een achtergrond die wat naar de Jazz neigt maar is door zijn fenomenale skills is hij universeel inzetbaar.

Om een plaat te draaien bij de koffie waar Keltner op drumt kan ik bijna blind m'n hand in de kast steken. Op de foto een kleine selectie van albums die ik zoal verzameld heb waar Keltner op te horen is.

Jim Happy Birthday!

Giorgio Moroder

Vandaag wordt Italiaanse componist en producer 82 jaar. Veel meer kan ik over hem ook niet melden en toch staan er twee platen van hem in de kast. Die zijn waarschijnlijk met een soort van paard van Troje in mijn collectie gekomen.

De muziek van Moroder zit voor mij teveel in de disco hoek om daar zelf zomaar even platen van te kopen. Ik kan eerlijk gezegd ook helemaal maar dan ook helemaal niks over de beste man vertellen.

Maar eerlijk is eerlijk............toch leuk om de verjaardag van zo'n gast even te gebruiken om een keertje uit mijn comfortzone te stappen. 

Gaat niet te vaak gebeuren maar toch wens ik Giorgio natuurlijk een heel fijne verjaardag.

R.I.P Henny Vrienten

Na het overlijden van Jan Rot afgelopen week volgt wel heel snel meer verdrietig nieuws. Zojuist werd bekend dat Henny Vrienten is overleden en met 73 jaar is dat toch nog wel veel te jong.
Henny Vrienten is natuurlijk vooral bekend van zijn enorme bijdrage aan Doe Maar. Een band die het erg goed deed bij de jonge dames en met enkele tussenpauzen van 1978 t/m 2021 actief was. Toch doen we Doe Maar zwaar te kort door ze maar als een meisjesband af te doen. Jaar in jaar uit maakte ze uitstekende Nederpop die het - tot grote schrik van veel ouders - ook nog eens goed deed bij jonge meiden.

Henny Vrienten maakte bij de oprichting nog geen deel uit van Doe Maar, maar schoof na het eerste album aan om tot het einde een heel belangrijk rol binnen de band te spelen.

Hoewel de nadruk van het maken van platen en hits in de jaren 80 lag staat Doe Maar nog steeds met 8(!!) nummers in de Top 2000. In die lijst vinden we hits als "Doris Day", "Nederwiet". "Is dit Alles" en "Belle Hélène".

Naast zijn werk met Doe Maar heeft Henny Vrienten veel knappe filmmuziek en een aantal solo-albums gemaakt. Erg geslaagd was zijn hit met Herman Brood: "Als je Wint". Opmerkelijk is dat dat nummer na vijf jaar afwezigheid weer in de Top 2000 is beland.

Hoewel Doe Maar uiteraard in mijn collectie zit ben ik vooral gecharmeerd van de albums die Henny Vrienten samen met Boudewijn de Groot en George Kooymans heeft gemaakt.
Geweldige combinatie deze drie die onder de naam Vreemde Kostgangers een tweetal puike albums hebben afgeleverd. Alle drie deze giganten hadden aangeven te kijken of het derde album - waar het drietal mee bezig was - afgerond kon worden. Dat ondanks dat alle drie met teruglopende gezondheid te maken hadden.

Of dat album er nog gaat komen is op dit moment niet zo belangrijk. Het verdriet en de schok die er bij veel fans zal zijn zal voorlopig even de boventoon voeren. Triest, heel triest nieuws...............

Rust zacht Henny.

Internationale Dag van de Pinguïn

Wie is er niet gek op deze gekke vogels? Koddige beesten die veelvuldig verschijnen in tekenfilms. Eigenlijk is ieder pinguïn wel leuk. Bijna dan toch want de pinguïn uit de Batmanfilms is toch een knap irritante figuur.

Dat boeventuig uit de Batman films hoeft natuurlijk niet beschermd te worden. Het voortbestaan van de pinguïn is echter niet zo vanzelfsprekend. Daarom hebben diverse organisaties die het wel en wee van dieren en hun omgeving hoog in het vaandel hebben staan deze dag in het leven geroepen.

Aandacht voor de pinguïn en dan is een plaat zo gevonden. Wel een plaat die ik niet meer in m'n collectie zit. Het gaat om het album Penguin van Fleetwood Mac uit 1973. We kennen eigenlijk twee Fleetwood Macs. De band met Peter Green waar Blues de boventoon voert en de Californië periode waar vooral Soft Rock wordt gemaakt.

Kort voor het maken van dit album verliet ook gitarist Danny Kirwan de band en daarmee was de hoop dat Fleetwood Mac nog een Blues plaat zou maken definitief voorbij. De twee albums voor Penguin waren wel een prima, maar het is niet zo moeilijk je voor te stellen dat een uitstekende Blues gitarist zich nog wel thuis voelde. Kirwan was niet alleen een geweldige gitarist maar zorgde ook voor de meeste composities. 

De stress van het beroemd zijn, de druk om meer en meer te componeren en de vele optredens werden Kirwan op enig moment ook teveel. Zeker als je daarbij optelt dat hij een creatieve richting werd ingeduwd die niet helemaal de zijne was. Het giftige mengsel van al die aspecten maakte van Kirwan een kruidvat. Kirwan - die in 2018 op 68 jarige leeftijd overleed - was een perfectionist en die eigenschap lag als een vergrootglas over alle frustraties.
Ruzies, nog meer ruzies, gitaren die in kleedkamers kapot werden geslagen, niet het podium opkomen waren trieste resultaten. Het aantal incidenten was talrijk en Kirwan werd uit de band gezet.

In de jaren die volgde maakt Kirwan een drietal zeer goed solo-albums, maar raakte daarna op een zeer trieste manier op de sukkel. Gescheiden, dakloos, drank en drugs.
Hij beland uiteindelijk in een verzorgingstehuis waar hij weliswaar een gitaar had maar maar heeft na zijn derde soloplaat (Hello There Big Boy!) ui 1979 is Kirwan hebben we muzikaal van dit megatalent niks mee mogen vernemen.
Een triest verhaal omdat Kirwan - ondanks zijn persoonlijke liefde voor de Blues - misschien wel de belangrijkste schakel is geweest in de transformatie van Fleetwood Mac.

Het album Penguin is dus zonder de al eerder vertrokken Peter Green en Jeremy Spencer en dus ook zonder Danny Kirwan.
Flinke aderlatingen en het zou een paar albums gaan duren voor Fleetwood Mac haar draai had gevonden in de nieuwe richting (Soft Rock) die was ingeslagen.
Penguin en de twee daarop volgende albums zijn wat mij betreft overbodig in welke Fleetwood Mac collectie dan ook. Een transitie die de band nodig had maar voor de luisteraar niet erg boeiend.

De een zal wat meer gecharmeerd zijn van de Blues periode met het briljante debuut Fleetwood Mac. Anderen weten dan de Soft Rock periode met Rumours meer te waarderen. Zelf weet ik het beide te waarderen waarbij ik wel een voorkeur heb aan de periode met Peter Green.

Het album Penguin is - zelf na jaren proberen - vlees nog vis........... Misschien is de titel achteraf dan ook niet zo gek gekozen.
Het huidige Fleetwood Mac is echter blijkbaar wel happy met de beeltenis van een pinguïn. We zien de pinguïn immers steeds vaker als logo zoals op een paar recent verschenen boxen.

Toch een digitale draaibeurt van Penguin bij de koffie als arbeidsvitaminen!

Doug Clifford

Deze geweldige drummer wordt vandaag 77 en was een van de vier oprichters van de legendarische band Creedence Clearwater Revival.

Samen met de broertjes John en Tom Forgerty en Stu Cook werd in 1967 CCR opgericht en het bleek al heel snel een geweldige hitmachine.

Helaas was de sfeer binnen de groep net zo explosief als de muziek zelf. Al snel verliet Tom Fogerty de band en waren ze nog met drie. Niet lang daar was het voor allemaal einde oefening. Kort maar hevig zeggen we dan!

CCR speelde vooral Southern Rock, Country Rock, Roots Rock en hier en daar een vleugje Blues Rock. Heerlijke energieke muziek die eigenlijk nooit gaat vervelen.
De Top 2000 is daar min of meer een bewijs van, want CCR staat met maar liefst 13(!!!) nummers in deze lijst.

CCR heeft zeven puike studioalbums gemaakt en een drietal prima live albums. Van die laatste categorie is Live at Woodstock een vette aanrader. Aanvankelijk is om allerlei redenen CCR niet op albums en films van Woodstock verschenen. 

Veel mensen weten niet eens dat ze daar gespeeld. Dat is jammer want ze speelde de pannen van de daken! Het heeft helaas tot 2019 geduurd voor de Woodstock set van CCR legaal beschikbaar kwam.

Voor de echte fan een must have.

Wie geen groot CCR fan is maar toch een album met hits wil kan kiezen uit maar liefst 41 (!!) officiële verzamelalbums. Ieder jaar komt er gewoon weer een uit en de fans werken het naar binnen als Vlaamse friet met zelfgemaakte mayo.

41 is gewoon een absurd aantal maar het verkoopt nog steeds en ik snap het wel. Of het nu een feestje is of je zit met regen in de file tegen de ruitenwissers te kijken? Er komt altijd wel een passend CCR hit voorbij.

De mannen van CCR waren goed. Steengoed. Het is echter ook het zoveelste bewijs dat het geheel meer kan zijn dan de som der delen. 

Want van alle vier de leden is na de breuk ik 1972 toch maar bar weinig uitgekomen waar we voor op de tafel gaan staan springen.

De vandaag jarig Doug heeft eind jaren 70 twee albums gemaakt met The Don Harrison Band. Daarna start Doug eind jaren samen met Stu Cook een reünie traject onder de naam Creedence Clearwater Revistited.

Dat leverde slechts één album op en een aantal optredens. Niet slecht maar het gemis aan met name John Fogerty is toch groot. 

Clifford heeft echter aangegeven dat een hereniging met John Fogerty er niet meer inzit, waarmee het Revisited initiatief altijd een mager geheel zal blijven.

Jammer van zo'n geweldige drummer (had echt meer ingezeten) maar ego's, gekloot met platenmaatschappijen horen nu eenmaal ook bij de wereld die Rock & Roll heet.

 

Wel heerlijke Rock en van de bovenste plank. Even stapeltje uit de kast om deze zondag op te leuken.

Doug Happy Birthday!

R.I.P. Jan Rot

Gister kwam het onvermijdelijke nieuws binnen dat Jan Rot was overleden. Een triest bericht wat hij zelf al had aangekondigd. Dat maakt het er echter niet minder tragisch om. Ik was er ook echt even naar van.

 

Via de mail had een aantal keer contact met Jan gehad en dan gaat zo'n persoon meer voor je leven dan de vele artiesten waar je alleen maar plaatjes van draait.

Toen ik een aantal jaren geleden de hertaling van Jan hoorde van het nummer Lola van de Kinks was definitief fan van zijn werk.

Jan wordt in de vele artikelen geroemd om zijn vertalingen maar daar wordt Jan echt tekort mee gedaan. Jan was een hertaler. Niet zomaar een maar de beste!

Luister maar eens naar het fenomenale album Nachtlied. En daarna naar de originele nummers en dan nog eens naar Jan's hertalingen. Een briljant woordentovenaar. 14 briljante hertalingen van bekende Pop en Rock nummers.

 

Het album Nachtlied draai ik vaak in de auto als ik s'avonds alleen op de weg ben. De eerst volgende keer zal dat met een extra brok in de keel zijn en met prikkende ogen. Als mens en als muzikant uniek.

Jan dank voor alle schitterende muziek, de lieve mailtjes en je heerlijke menselijke en warme interviews.

Peter Frampton

Vandaag wordt deze getalenteerde gitarist 72 jaar. We kennen Frampton vooral van jappiotube (ook wel talkbox) en het en z'n hit "Show Me The Way" waar hij in het tweede deel van de zeventiger jaren enorm populair mee werd.

Frampton heeft een goeie 20 albums gemaakt waarvan Frampton Comes Alive! verreweg het bekendste is. Het album haalde in de VS acht (!!!) keer platina!

Naast zijn solowerk speelde Frampton op albums, films en optredens van oa. George Harrison, Harry Nilsson, Jerry Lee Lewis, Ringo Stars en The Beegees. Minder bekend is dat Frampton bevriend was met David Bowie. 

 

Bowie en Frampton zaten samen op school en leerde gelijktijdig gitaar spelen. Later in de carrière kwam dat Frampton goed van pas. Na een zeer zwaar auto-ongeluk raakte Frampton toch wat op de sukkel. Z'n platen waren minder en commercieel liep het allemaal niet meer. 

Uiteraard kon hij nog prima gitaar spelen en de inmiddels razend populaire Bowie "raapte" zijn oude schoolvriend op en nam hem mee op de Glass Spider Tour. Deze tour had de aftrap op 30 mei 1987 in Rotterdam en zou totaal 86 concerten bevatten.

Mooi dat oude schoolmaatjes elkaar zo helpen. Frampton maakt nog steeds albums en toevallig heb ik afgelopen winter zijn laatste album zitten luisteren. In 2021 verscheen Frampton Forgets the Words. Een briljant instrumentaal album waar gerust 5 sterren op geplakt kunnen worden. Uiteraard een album voor een kleine doelgroep maar Frampton laat horen dat hij na z'n zeventigste nog een uitstekende en gretige muzikant is.

Wie Frampton liever hoort zingen en een beetje van Blues houdt doet zichzelf een plezier met een luisterbeurt van het album All Blues uit 2019. 

Met deze twee recente albums laat Frampton horen als muzikant een zeer breed spectrum aan te kunnen. Geen albums die tot mega successen gaan leiden zoals Come Alive! maar duidelijk muziek waar Frampton zelf heel veel plezier aan heeft en albums voor fijnproevers.

Helaas heb ik deze nog niet op vinyl dus bij de koffie dat oudje dan maar.

Peter Happy Birthday!

50 jaar A Possible Projection of the Future / Childhood's End

Dit soloalbum van Al Kooper viert deze maand haar 50e verjaardag. Al Kooper is net al Leon Russell voor mij een onwaarschijnlijk belangrijke persoon in de ontwikkeling van de moderne muziek.
Net als Russell was ook Kooper niet bezig met z'n eigen erelijst. Mensen muziek leren, bands op weg helpen en vooral de bruggenbouwer zijn. Daarnaast zelf zo nu en dan lekker muziek maken.

Vorig jaar plaatste ik op deze blog een compacte CV van Al Kooper.

Het album A Possible Projection of the Future / Childhood's End wat nu het eerste rondje koffie heeft gehaald is dus 50 jaar.
Heerlijke Rock plaat met wat Jazz invloeden en hier en daar een vleugje Soul. Luister maar een naar de heerlijke cover "The Man in Me" van Bob Dylan. Veel luisteraars geraken daar wellicht niet want het album opent met een vrij complexe titel song.

De titelsong "A Possible Projection of the Future" is een soort van Space Blues met een zwaar een persoonlijke tekst. Kooper doet een oproep aan onze schepper om nog lang muziek te mogen maken. Blues, Rock en Jazz voor het aardse een spacelaag zal wat komen gaat vertegenwoordigen.
Kooper lijkt een hele muziek carrière in zes en halve minuut te stoppen. Een nummer dat verre van laagdrempelig is, maar het laat wel horen wel genie Kooper is die zes van de tien nummers van dit album zelf schreef.

Gelukkig zit Kooper de luisteraar niet twee kanten lang op z'n nek want nummers als "Fly On" en "Please Tell Me Why" zijn gewoon lekkere Rock nummers. Uiteraard herkenbare Kooper maar allemaal prima te verteren.

Met "Monkey Time" van Curtis Mayfield en "Swept for You Baby" van Smokey Robinson flirt Kooper dan weer stevig met de Soul. 

Smullen, smullen. Er staan een paar lastige nummers op dit album maar geen matige. Integendeel! Het album geeft ook genoeg luisteruitdaging dat het na 50 jaar nog steeds de moeite is om met zorg een platenborstel te gebruiken.

Het album eindigt zoals de titel beloofde met het schitterende "Childhood's End". Een meeslepend Rock ballade die zo nu en dan bombastisch aanzwelt. Brrrrr wat goed!

We cannot pin our dreams to the donkey
We cannot act like children anymore
Yes my friend its childhood's end
For you & I
Yes, my friend it’s childhood's end 

Kan zijn, dit album heeft haar jeugd nog lang niet verloren en zal nog regelmatig de schijvendraaier zien.

420

Deze cijfercombinatie staat symbool voor de cannabiscultuur. Het is de Amerikaanse notie van de datum 20-4 of wel 20 april. We moeten terug naar begin jaren 70 als tiener om 4:20 na school een joint rookte en de traditie ten aanzien van het getal (datum, tijd) begint te ontstaan.

Hoewel wij in Nederland zeer vrij zijn ten aanzien van het gebruik van softdrugs, is de viering van 420 bij ons nauwelijks aan de orde. Misschien ook wel juist omdat we hier zo makkelijk zijn. 

In andere landen wordt 420 namelijk ook gebruikt als protest te het verbod op softdrugs.

Wellicht als in Amsterdam de vele coffeeshops niet meer door toeristen bezocht mogen worden dat we in Nederland 420 breed gaan vieren. Google maar eens met "celebrating 420" en je zal verbaasd zijn hoe in andere landen dit gevierd wordt.

Muziek en drugs zijn bijna onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Veel schitterende muziek is gemaakt onder invloed van drugs en heel veel muziek is gemaakt met als thema drugs. Soms wel een heel album vol zoals het schitterende maar gitzwarte Tonight's the Night van Neil Young uit 1975.

Voor vandaag laat ik echter de keuze vallen op één heel specifiek nummer van Bob Dylan. In het nummer "Rainy Day Women ♯12 & 35" haalt Dylan een woordgrap uit die niet bij een ieder in de smaak viel. Vooral de wat fanatieke Bijbel aanhangers die in titel van het nummer verwijzingen zagen naar de Bijbel wisten het nummer niet te waarderen

De verhaallijn van het nummer is vrij simpel. Het maakt niet uit of je goed of slecht doet je wordt toch wel gestenigd. In het Engels: They'll stone ya.

Ieder couplet eindigt Dylan dan ook dat iedereen maar gestenigd moet worden. In het Engels werd dat: Everybody must get stoned. Was dit een oproep om iedereen een steen naar z'n kop te gooien of dat iedereen maar een joint op moet steken?

Het nummer werd al snel op veel radiozenders verboden en Dylan verklaart bij een optreden dat hij nooit drugsongs zal maken. Het is echter ondenkbaar dat een intelligente woordenkunstenaar als Dylan onbewust zo'n regel heeft gebruikt. Wellicht moest de nog jonge Dylan van de platenmaatschappij een beetje gas terug nemen. Het is ook niet ondenkbaar dat hij toch wat geschrokken is van de impact van deze "duivelse" woordgrap.

 

Overigens is het nummer mega actueel als je kijkt hoe je er op social media van langs kan krijgen. Het maakt niet uit wat mensen doen of ze krijgen wel een digitale steen op hun kop. 

Het nummer verscheen voor het eerst op het meesterwerk Blonde On Blonde. Misschien wel Dylan's meest briljante album met nog wel wat nummers waar wel om te doen was.

Uiteraard staat Blonde On Blonde hier in de kast, maar voor bij de koffie kies ik echter voor een verzamelaar namelijk Bob Dylan's Greatest Hits 2. 

Deze verzamelaar verscheen in 1967 speciaal voor de Europese markt. De meeste exemplaren zijn ook in Nederland geperst.

 

Toen in 1971 in de VS het dubbelalbum Bob Dylan's Greatest Hits Vol.II verscheen met een totaal andere tracklist moest er voor de Europese markt een truukje worden uitgehaald. Dat dubbelalbum kreeg voor de Europese markt om verwarring te voorkomen de titel Bob Dylan More Greatest Hits en is vooral bekend als More.

Misschien is More wel de beste verzamelaar die er van Dylan is gemaakt. 

 

Toch bij de koffie even - voor vandaag omwille van 420 en het nummer  "Rainy Day Woman Nr. 12 & 35" - deze Bob Dylan's Greatest Hits 2.

Deze verzamelaar bevat overigens nog een aantal pareltjes zoals "Just Like A Woman", "Chimes Of Freedom" en "Gates Of Eden".

 

Lekker.............koffie erbij en er is vast nog ergens een chocolade eitje.  

 

Pasen met Patti

Ik ben Katholiek opgevoed en hoewel ik al ruim 40 jaar er niks meer aan doe hoest ik alle lijstje nog zo op. Palm Pasen, Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Paaszondag.

Pasen is op afstand het belangrijkste christelijke feest. Kerst is niks meer dan een geboorte vieren. We zijn allemaal geboren dat is niet bijzonder. Dat je gekruisigd wordt en een paar dagen later uit je graf opstaat mag toch wel een knappe Las Vegas act genoemd worden .

Het zijn overigens niet de lawine sprookjes waardoor ik het geloof en kerk de rug heb toegekeerd. Sterker, die verhalen zijn - net als goede muziek - prima handvaten om gebeurtenissen in het leven aan te spiegelen. Ook de liturgie kon ik wel een zwak voor hebben.

 

Dat kerken vooral gedomineerd worden door oude mannen steekt mij het meeste. In veel kerken mag je niet getrouwd zijn dus de seksuele lusten worden op kinderen losgelaten.
Homo's zijn in nagenoeg alle gevallen niet welkom. Vrouwen, kinderen en homo's vormen meer dan de helft van de wereldbevolking maar de kerken hebben daar maling aan:
Vrouwen moeten kinderen maken en koken.
Kinderen moet hun mond houden en meneer pastoor aan z'n gerief helpen.
Homo's moeten in de hel branden.

Dan ben je mij dus kwijt en al heel snel. In de 2de klas van de middelbare school had ik standaard met godsdienstles stevige discussies met de kapelaan.

 

Toch een een album gezocht bij Pasen............

Gelukkig weet ik over Pasen meer te vertellen dan over Patti Smith. Vroeger - kort nadat ik mij officieel bij de kerk had laten uitschrijven - was ik een groot fan van Patti. De mix van Rock met New Wave en Punk sprak mij enorm aan.
Toch heeft Patti bij bijna hetzelfde effect als het geloof en de kerk. Het is over de houdbaarheidsdatum heen. Daar waar ik het bij de kerk en het geloof nog wel wel een beetje uit kan leggen lukt mij dat met Patti niet.

Ik heb voor dit Paasweekend het zeer toepasselijke album Easter uit de kast getrokken. Zonder discussie een 5 sterren album...............en toch.......

Voor mij persoonlijk heeft het geen eeuwigheidswaarde. Dat laatste is een mooi woord dat past in relatie tot kerk en geloof. Juist de argumenten die ik eerder heb aangedragen past het wat mij betreft daar juist niet. 

Eeuwigheidswaarde is voor mij een resultaat achterlaten dat ondanks maatschappelijke en culturele ontwikkelingen lang gewaardeerd gaat worden.

Als ik terug ga naar het moment dat ik uit militaire dienst kwam was dit een geweldig album. Het album verscheen in het voorjaar van 1978 kort voor ik afzwaaide. Toen vond ik het geweldig en nu draai ik het al jaren niet meer.......

 

Ja "Because the Night" is een schitterende Springsteen cover en de Patti die ik daar in het Rock standje hoor staan bevalt mij wel. Het openingsnummer van dit album is het echter net of ik Blondie hoor zingen. Daar was ik eind 70er jaren ook fan van. Alleen daar heb ik pas vier albums van weggedaan omdat ook daar voor mij de eeuwigheidswaarde weg was.

 

Ook een nummer als "Ghost Dancer" krijg ik niet meer weggespoeld. Regels als We shall live again doen het met Pasen wellicht erg goed, maar ik vind het tegenwoordig een zeiknummer.

Kant twee begint met "Privilege (Set Me Free)". Die tekst vind ik nog steeds wel ok. Wat wanhopig maar ik snap het. Alleen muzikaal wordt ik er tegenwoordig wat nerveus van. Dan volgt "We Three" en dat weet ik nog steeds te waarderen. Tikje Blues, heerlijke drummer en Patti zoals ik haar nu graag hoor. Dat is zo'n nummer dat 10 minuten mag duren. Toch pakt het album over het geheel mij totaal niet meer.

Dus niet alleen de kerk maar ook Patti doet het niet meer voor mij. In dat eerste geval is het duidelijk.

Waar dat bij Patti precies in zit krijg ik niet helemaal de vinger achter. Het klinkt wat gedateerd maar dat doet oude Blues ook en dat doe ik zelfs tussen m'n brood.
Het helemaal dood analyseren heeft ook geen zin. Mooi dat Pasen er wel voor zorgt dat ik dit album nog een keer uit de kast heb getrokken: Easter van Patti Smith.

 

50 jaar Manassas

Stephen Stills had al behoorlijke faam opgebouwd door zijn bijdrage aan Buffalo Springfield en de supergroep Crosby, Stills, Nash & Young. Nadat deze laatste groep een eerste keer op de klippen liep lag de focus voor Stills op een aantal solo albums.
In 1970 verscheen het album Stephen Stills en een jaar later kwam de opvolger Stephen Stills 2. Stills heeft z'n hele carrière de behoefte gehad een eigen band te hebben en zo vormde hij in 1971 de band Manassas.

Met deze band maakt hij een tweetal albums en het debuut uit 1972 - simpelweg Manassas geheten - viert vandaag haar 50e verjaardag. Het gaat om een dubbelalbum waarbij iedere kant een eigen thema heeft gekregen:
Kant 1 : The Raven (Rock)

Kant 2 : The Wilderness (Country Rock, Bluegrass)

Kant 3 : Consider (Folk Rock)

Kant 4 : Rock & Roll Is Here to Stay (Rock, Blues)

Vier kanten met puike muziek en persoonlijk vind ik dit Stills beste soloproject. Niet helemaal zonder de hulp van een aantal zeer bekwame muzikanten die we van diverse top bands kennen.

 

Manassas zelf bestond uit:

Stephen Stills - zang, gitaar en toetsen
Chris Hillman - zang, gitaar , mandoline
Al Perkins - zang, gitaar, pedaal steel gitaar
Paul Harris - diverse toetsen

Dallas Taylor - drums

Calvin "Fuzzy" Samuels - bass

Joe Lala - zang, percussie

 

Daarnaast kwamen een aantal andere coryfeeën helpen zoals Bill Wyman op bas en Byron Berline op viool.

 

De band is genoemd naar het plaatsje Manassas dat vooral beroemd is geworden door de Amerikaanse Burgeroorlog. De veldslag die daar 23 juli 1863 plaatsvond staat bekend als the Battle of Wapping Heightsook ook wel de the Battle of Manassas Gap genoemd.

Stills heeft altijd grote belangstelling voor de Amerikaanse Burgeroorlog gehad en had de band verzameld op het perron van het station van Manassas. De naam van de band en de naam voor het eerste album waren snel gekozen.

Binnen de hele Buffalo Springfield en Byrds stamboom mag dit album toch wel een van de betere samenwerkingen gezien worden met een heerlijk album als resultaat. Een album ook met een hoge eeuwigheidswaarde dat bij mij ook regelmatig op de schijvendraaier terecht komt.

Een jaar later kwam opvolger Down The Road. Dat album heeft wat meer Latin invloeden en kreeg beduidend minder goede kritiek. Niet helemaal terecht in mijn ogen want Stills liet op die opvolger voortreffelijk horen dat Manassas nog meer in haar mars had dan de al vier uitmuntende kantjes van het debuut.

Na twee albums met Manassas liet Stills zich helaas verleiden om weer op te trekken met zijn oude makker van Crosby, Stills & Nash al of niet met Young.

Wat het drietal en viertal nadien gezamenlijk heeft gemaakt komt niet in de buurt van de twee albums van Manassas. In mijn ogen had Stills zich beter kunnen focussen op het Manassas avontuur, want daar waren beslist nog een paar knappe albums uit naar voren gekomen.

Steve Gadd

Vandaag wordt deze allround drummer 77 jaar. Steve heeft echt bij zo'n beetje iedereen achter de drumkit gezeten. Nauwelijks bekend bij naam maar in iedere platencollectie ga je hem tientallen keren tegenkomen.

Steve heeft een aantal eigen albums gemaakt. Al of niet met zijn eigen band of met muzikale vrienden zoals Cick Corea. Als je naar het eigen werk van Steve kijkt kan je hem indelen bij de Jazz en Jazz Rock. Zijn bijdrage aan anderen in zowel de studio als op het podium laten echter zien dat Steve tot een van de meest veelzijdige drummers behoort.

Ik ken ook geen drummer die zo'n uitvoerige Wiki pagina heeft als het gaat om de vermelding van z'n discografie. Daar staan maar liefst 368 (!!!) verschillende artiesten waar Steve aan één of meerdere albums een bijdrage heeft geleverd. Voor de overzichtelijkheid zijn singles en EP's maar weggelaten! Het is echt indrukwekkend!

Even een paar namen waar Steve mee in de studio of op het podium heeft gestaan:

Eric Clapton, Al Dimeola, Cick Corea, Carly Simon, Roberta Flack, Aretha Franklin, Dionne Warwick, Diana Ross, Paul Simon, Frank Sinatra, Barbra Streisand, Al Jarreau, Quincy Jones, Rickie Lee Jones, The Manhattan Transfer, Paul McCartney, Joe Cocker, Jim Croce, Christopher Cross, Michael McDonald, Chet Baker, Tony Banks, Jon Bon Jovi, Bee Gees, George Benson, Kate Bush, Stanley Clarke en Bonnie Raitt. En nog een paar honderd!

Uit dit lijstje blijkt dat Steve echt iedere muziekstijl beheerst. Jazz, Fusion, Soul, Pop, Soft Rock, Hard Rock, R&B, Progressieve Rock, Blues het maakt Steve allemaal niet uit.

Geef de beste man een paar stokjes en zeg maar wat je wilt horen.

Steve is nog steeds actief wat toch wel een eervolle vermelding waar is. De carrière van Steven ging in 1968 uit de startblokken en wel op een heel bijzonder manier. De de eerste professionele rol als drummer was namelijk bij The United States Army Field Band. Na het doorlopen van de muziekschool mocht Steve gelijk de militaire dienst in. Daar zal hij niet de meest woest aantrekkelijke muziek hebben gespeeld, maar wel een geweldige periode om te kunnen oefenen. Als je dan toch in het leger moet ga dan maar lekker drummen zal het motto van Steve geweest zijn.

Koffie en plaatjes dan maar. Even twee totaal verschillende platen uit de kast gehaald waar Steve zijn bijdrage aan levert. Het eerste album is Boys in the Trees van Carly Simon uit 1978. Uitstekend Pop/Soft Rock album met hier en daar een heerlijk randje Soul. Heerlijk muziek om op je gemak op de zaterdagochtend mee wakker te worden.

Voor bij de tweede koffie heb ik een album van Al Dimeola gepakt. Het gaat hier Tour De Force – Live uit 1982. De opnames zijn gemaakt op 4 februari eerder dat jaar in het Tower Theatre in Philadelphia.
Het gaat hier om pure Jazz Fusion en Dimeola zelf is in prima doen op z'n gitaar, maar het is wel eens de moeite om bij het beluisteren van dit album heel nadrukkelijk op de drums te letten.
Onwaarschijnlijk hoe Steve blend met de andere muzikanten en het valt tevens op dat je hoort dat deze gast mega, maar dan ook mega relax achter de drumkit zit.

Geweldige drummer en daarom een prima idee om hem eens in de spotlights te zetten!

Steve Happy Birthday!

In the Wake of Poseidon

Na het onwaarschijnlijke debuut In the Court of the Crimson King uit 1969 kon je je nauwelijks voorstellen dat de band nog zo'n prestatie zou leveren. Zeker toen bekend werd dat de eerste scheurtjes al in de samenstelling aan het ontstaan waren.

Ian McDonald en Michael Giles hadden de band na een tournee al verlaten en ook Greg Lake was z'n koffers al aan het pakken. Giles en Lake spelen nog wel op dit album, maar zouden daarna zich volledige richten op andere projecten.

Het album krijgt van wat luisteraars nogal eens de kritiek dat het teveel op de voorganger zou lijken. Het is natuurlijk ook nooit goed en persoonlijk vind ik het een waardige opvolger zonder dat het album ook maar een moment het gevoel geeft dat het overbodig is.

Er waren in de media zelfs wel recensies te vinden die In the Wake of Poseidon net een paar streepjes boven In the Court of the Crimson King zetten. Zelf ga ik er geen wedstrijd van maken want beide albums zijn mij even dierbaar. Wat vooral opvalt is dat beide albums zo'n enorme eeuwigheidswaarde hebben.

Sterker: in de huidige actualiteit is het een album dat het juist verdiend om op de voorgrond te treden. Nummers als "Peace – A Beginning" en "Peace – An End" zijn heel concreet:

Peace is a word
Of the sea and the wind.
Peace is a bird who sings
As you smile.
Peace is the love
Of a foe as a friend;
Peace is the love you bring
To a child

Andere nummers zoals de titelsong kiezen dan meer het literaire pad met boodschappen op een bijna Dylanachtige wijze verstopt.

Heroes hands drain stones for blood
To whet the scaling knife
Magi blind with visions light
Net death in dread of life
Their children kneel in Jesus till
They learn the price of nails
Whilst all around our mother earth
Waits balanced on the scales  

Na 50 jaar dit album draaien maakt echter nog steeds het instrumentale drieluik "The Devil's Triangle" de meeste indruk. Ruim 11 minuten lang laat Robert Fripp horen als componist mee te kunnen met de allergrootste klassieke componisten. Het nummer pakt je bij je strot. Je hebt het gevoel te moeten ontsnappen, te moeten vluchten voor onheil, voor heel veel onheil. "The Devil's Triangle" is ook niet een nummer dat je even als achtergrondmuziekje tijdens het werk zal draaien. Dit is verre van arbeidsvitaminen. Dit is beklemmend, bedreigend, opjagend, bizar maar vooral briljant.

Naast de imponerende muziek heeft het album ook nog eens eens schitterende hoes. De twaalf archetypes (persoonlijkheidstypen) staan op de buitenzijde van de hoes afgebeeld. Dit schitterend schilderij - want zo mogen we het wel noemen - is gemaakt door de Nederlander Tammo de Jongh die overigens een groot deel van z'n leven in Londen heeft doorgebracht.

De details zijn echt verbluffend net zoals de schitterende gebruikte kleuren. Een album als dit streamen zonder de hoes in je handen is toch zoiets als erwtensoep zonder rookworst. Ook als CD is een dergelijk kunstwerkje een kauwgomplaatje van helemaal niks.

In the Wake of Poseidon zou een soundtrack kunnen zijn van de huidige gruwelijkheden. Het zijn echter niet die gruwelijkheden die dit album een enorme eeuwigheidswaarde bezorgen. Het thema Poseidon (die meer was dan een god van de zee), de twaalf archetypes en de indrukwekkende muziek zorgen voor een combinatie waar geen sleet op gaat komen.

Nationale Girlsday

Kan iemand mij uitleggen waarom je een dag een Engelse naam geeft als het om een nationale dag gaat? Reclames en vacatures en ook dit soort dagen overladen we maar met Engelse begrippen. Vaak nog woorden waarvan niemand echt begrijpt wat er echt bedoeld wordt.

 

Waarom dan niet gewoon meisjesdag of meidendag? Ik snap het wel want er zit een stevig addertje onder het gras. Deze dag is helemaal niet voor de girls! Deze dag is voor de Bèta wetenschappen. VHTO organiseert deze dag om de instroom te vergroten en focust zich deze dag speciaal om meisjes. 

Niks mis om deze instroom te stimuleren maar................Girlsday? Kom op zeg! Doe effe normaal en als iets poep is noem het dan gewoon poep.

 

Een van de doelen van deze dag is meer meisjes in de IT geïnteresseerd te laten zijn. Zelf werk ik bijna 45 jaar in de ICT en het is bizar hoe weinig vrouwelijke collega's ik heb gehad. Dat neemt niet weg dat er dat er maar één keer een mindere tussen zat. Die was aangenomen door een directeur en die had duidelijk op de verkeerde punten gelet. 

Meer vrouwen in de ICT zou echt een goed idee zijn. Vooral voor al die ontwerpvraagstukken tussen computer/robot en gebruiker. Zonder te generaliseren mag ik - met slechts 45 jaar ervaring in dit vak - constateren dat vrouwen iets meer vanuit de mens naar een probleem kijken en wij mannen meer vanuit de techniek.

Wie IT zegt, zegt computer en dan schieten twee platen uit mijn collectie direct door mijn hoofd:

IBM 1401, A User's Manual van Jóhann Jóhannsson – en Trans van Neil Young. De eerste is op deze blog al eens uitvoerig aan bod gekomen dus vandaag aandacht voor Trans van Neil Young.

Neil heeft nagenoeg zijn hele solocarrière bij platenmaatschappij Reprise gezeten. Tussen 1982 en 1987 heeft hij een uitstapje naar Geffen gemaakt. Dat leverde vijf albums op en een aantal rechtszaken.

Het was de periode dat Neil heel erg aan het experimenteren was en eigenaar David Geffen wilde gewoon een goed commerciële rockalbum. Neil speelde niet alleen met zijn creatieve zoektocht maar ook met het geduld van Geffen. Na vijf albums was het dan ook definitief over met de liefde.

Onder die vijf album wel degelijk een rockalbum en zelfs een Rock & Roll album. Ook een puur countryalbum wat ik van de vijf Geffen albums nog het beste weet te waarderen. Onder het vijftal vinden we ook deze Trans. Op dit album gaat Neil met behulp van computers op zoek naar een nieuwe muziekstijl. Met nummers als "Computer Age", "Computer Cowboy" en "Transformer Man" voldoet het album helemaal aan het thema van de dag maar het had wat minder experimenteel mogen zijn.

Het is immers zeer experimenteel en het kost mij - en ik ben toch een enorme fan van de beste man - serieus veel moeite om dit album minimaal één keer per jaar te draaien.

Ik ben zelf dol op experimenteren en moedig iedereen dat aan ook te doen. Dat wil niet zeggen dat je met ieder experiment een ander maar moet lastig vallen.

In die laatste categorie plaats ik dit album toch wel en hopelijk is Nationale Girlsday een groter succes.

 

Warren Haynes

Vandaag wordt deze gitaar geweldenaar 72 jaar oud maar als je z'n CV ziet moet hij al 100 jaar zijn. Onwaarschijnlijk wat deze gast aan muzikale catalogus bij elkaar heeft gespeeld.Naast gitarist is Warren ook een prima zanger, componist en producer. 

Het meest productief is Warren met zijn band Gov't Mule die vooral in de VS volle zalen weet te trekken. Met deze band heeft hij sinds 1995 ruim 20 albums gemaakt. Een band die in Nederland niet erg bekend is, maar aan liefhebbers van Southern Rock en Bluesrock zijn ze niet voorbij gegaan.

Warren speelde bij The Allman Brothers tussen 1989 en 2014 toen de band op hield te bestaan. Gezegd mag worden dat Warren de Allman Bros in 1989 een flinke impuls wist te geven. De band had in 1981 het zwakke Brothers Of The Road uitgebracht en het was al jaren veel te stil rond deze legendarische band.

Het eerste album wat Warren met The Allmans maakte is Seven Turns (1990) en dat was gelijk stevig raak. 4-5 sterren album. Daar waar de voorganger toch een beetje klinkt als een verplicht nummer knalt op Seven Turns het plezier uit de luidsprekers.

Ook de drie resterende albums die Warren met The Allmans heeft gemaakt zijn meer dan de moeite waard. Zelf kan ik vooral het album Where It All Begins waarderen met daarop het door Warren geschreven "Soulshine". Wonderschoon en een van mijn favoriete nummers van de Allman Brothers.

Ook het laatste album van The Allman Bros is een meesterwerk. Verwijzend naar het motto van Duane Allman kreeg het album dat in 2003 verscheen de titel Hittin' the Note. Helaas is dat het enige studio-album van The Allman Brothers dat ik niet op vinyl heb. Het album Hittin' the Note verscheen toen het concept LP helemaal op z'n gat lag en er is toen maar een zeer beperkt aantal LP's geperst. Hopelijk snel sls heruitgave beschikbaar.

Naast de vier studio albums die Warren met de The Allman Brothers heeft gemaakt zijn er een groot aantal - al of niet in het grijze circuit - live albums van de band waarop hij te horen is.

Over zijn werk met Gov't Mule ben ik zelf nog met een stevige inhaalslag bezig. Het is natuurlijk ondoenlijk om al die albums maar even te bestellen dus via streaming doe ik een soort van voorselectie.
Probleem is dat ik nog niet tegen een album ben aangelopen wat ik niet zou willen hebben op vinyl.

Een mens moet ook wat te wensen overhouden en ik heb al een aantal heel fijne platen staan waar Warren een hoofdrol speelt. Daarvan er op z'n verjaardag maar eens drie tevoorschijn gehaald.

Lekker wakker worden zo!

Warren Happy Birthday!

50 jaar Graham Nash David Crosby

In 1969 maakte David Crosby en Graham Nash samen met Stephen Stills het legendarische album Crosby, Stills & Nash. Het gezelschap mocht wel een supergroep genoemd worden want het drietal was respectievelijk afkomstig van The Byrds, The Hollies en Buffalo Springfield.

Het album van dit drietal ging helemaal door het plafond en haalde in de VS naast een Grammy maar liefst vier platina platen binnen. Geweldig successen maar met name Stephen Stills wilde meer stevige Rock. Zo kwam zelfs de naam van Jimi Hendrix voorbij en ook die van Steve Winwood. 

Crosby en Nash die toch meer aan de close harmonie kant zaten probeerde het nog met John Sebastian maar de keuze viel uiteindelijk op Neil Young.

 

Dat was strikt genomen een opmerkelijke keuze want de spanningen tussen Neil Young en Stephen Stills waren een van de oorzaken voor het einde van de legendarische Buffalo Springfield. Toch ging het viertal met elkaar op avontuur terwijl iedereen op z'n klompen aan kon voelen dat dit niet lang ging duren.

Bij de productie van het Déjà Vu zag het viertal elkaar dan ook nauwelijks en ieder kwam om beurten in de studio z'n ding doen. Neil Young speelt zelfs op de helft van de nummers helemaal niet mee.

Dat neemt niet weg dat de bijdrage van Neil op dit album wel degelijk zeer significant is. Toch is een hit als "Teach Your Childeren" die van Déjà Vu afkomstig gewoon Crosby, Stills & Nash. Young staat - of we het leuk vinden of niet - voor de show op het hoesje van deze hitsingle.

Na het verschijnen Déjà Vu traden de heren nog wel een paar keer met elkaar op, maar het was snel gedaan. Opmerkelijk was dat in een mum van tijd alle vier de egootjes een album in de top 10 van de hitlijsten hadden staan terwijl Déjà Vu ook nog in die top 10 stond.

De verhoudingen waren begin jaren 70 tussen de mannen flink bekoeld, maar David Crosby en Graham Nash zochten elkaar toch op en maakte een aantal prima albums. Het eerste album wat ze samen maakte is Graham Nash David Crosby en is misschien wel gelijk het beste wat ze als tweetal gemaakt hebben. De opvolger Wind on the Water mag er ook nog wel zijn maar daarna werd het toch wat minder.

 

Dit debuut van het duo is vandaag 50 jaar oud en nog steeds een heerlijke plaat om op de schijvendraaier te leggen. Op dit album klassiekers als "Immigration Man" en "Southbound Train".

 

Het drietal en het viertal is na die begin periode nog een aantal keren samen gekomen maar weer net zo vaak uit elkaar gegaan. 

Of de heren ooit nog samen komen is de vraag. Uitlatingen van David Crosby over het privéleven van Neil Young hebben daarbij zeker niet geholpen. Ook Graham Nash heeft zich de laatste jaren wat onhandig uitgelaten naar zijn oude muziekvrienden.

Daarnaast hebben Neil Young en David Crosby - die beide ook het meest actief zijn op dit moment - aangegeven dat ze eigenlijk wel happy zijn met de wijze waarop ze op dit moment met muziek bezig zijn. Dus fans die op een reünie zitten te wachten kunnen maar beter hun illusies opbergen.

 

Dat alles neemt niet weg dat het album Graham Nash David Crosby na 50 jaar gewoon nog een lekkere plaat is om te draaien.

 

Leon Russell - Leon Live

Het is vandaag de geboortedag van de veel te vroeg overleden bruggenbouwer onder de bruggenbouwers. Wie was er immers niet uit om met Leon samen te werken? Een project samen met Leon stond garant voor samenwerking, succes en het stond vooral garant voor bruisende en spetterende energie. 

Voor mij is Leon Russell dan ook een van de markantste figuren uit de moderne muziek. Welk genre heeft hij niet gespeeld? Hij beheerste het allemaal: Folk, Pop, Rock, Blues, Gospel, Soul, Country, Bluegrass, Americana en Rock & Roll.
Daarnaast was hij natuurlijk een fantastische songwriter. Soms voor anderen, maar Leon songs haalde ook veelvuldig zijn briljante soloprojecten.

Ruim 40 solo albums in 60 jaar muziek maken. Muziek maken dat was Leons ding. Dat spat er ook af op deze zes (!!!!) kantjes van Leon Live.
Leon heeft zo'n beetje met iedereen samengespeeld. We kennen hem natuurlijk allemaal van Mad Dogs & Englishmen waar hij eigenlijk de dirigent was die toevallig ook nog lekker kon pingelen en zingen.
De wijze hoe hij voor Mad Dogs & Englishmen in minder dan twee weken een gigantisch Rock & Roll band (zeg maar circus) wist samen te stellen is uniek. Het is een van de voorbeelden dat laat zien dat Russell ook een enorme bruggenbouwer was.

Na Mad Dogs kreeg Leon bekendheid bij het concert For Bangla Desh. Hij was een graag gezien sessiemuzikant, songwriter en producer en heeft samengewerkt met de Stones, Clapton, Cocker, Beach Boys, Elton John, BB King, JJ Cale, Ray Charles, Bob Dylan, Neil Young, The Byrds, Badfinger, The Rolling Stones, Willie Nelson, Sheryl Crow, Norah Jones en vele anderen.

Wat een energie straalde deze man altijd uit en dat spat er bij deze 3 LP set ook helemaal vanaf. Leon Live is opgenomen in de Long Beach Arena op 28 augustus 1972 en verscheen in 1973.

Te jong van ons heen gegaan, maar honderden albums waar hij aan meewerkte als een gouden erfenis. Niet altijd ben je je bewust dat Leon op een of andere manier aan een album heeft meegewerkt. Draai dit live-album van Russell eens een paar keer en daarna ga je hem overal horen.

Dit drieluik behoort zonder zonder twijfel tot mijn favoriete live albums.

Leon waar je ook mag zijn: Happy Birthday!

Roses in the Snow

Vanmorgen zullen ondanks de waarschuwingen heel wat mensen op hun neus hebben gekeken. Pak sneeuw op de auto's en witte tuinen. Het komt niet heel vaak voor dat er zoveel sneeuw valt in april maar het is ook weer niet heel bijzonder. Zo heb ik in militaire dienst in het tweede deel van de jaren 70 met een oefening in april een flink pak sneeuw op m'n puptentje gekregen. 

Wielerliefhebbers zoals ik herinneringen zich vast de sneeuwedities van Luik-Bastenaken-Luik in de jaren 80 van de vorige eeuw. Met 1980 als episch hoogtepunt en we schrijven.....20 april! Slecht 21 renners kwamen in het winterse landschap aan de finish! 

 

Toen ik vanmorgen uit het slaapkamerraam keek kreeg ik wel gelijk inspiratie voor een prima plaat. Bij de buurman in de tuin stak uit de sneeuw een stukje rozenstruik...............

Dus Roses In The Snow van Emmylou Harris voor bij de koffie uit de kast gehaald. Het was in 1980 haar zevende studio album. Een album waar Emmylou toch wat meer haar vleugels ging uitslaan.

 

Haar debuut Gliding Bird uit 1969 mag wellicht als een Folk album worden betiteld, maar daarna kwamen er vijf vrij pure Country albums. Uitstekende platen overigens. 

Zelf ben ik niet zo'n fan van het hele zoete Country werk, maar de albums die Emmylou maakte zorgde dat ik toch ineens geraakt werd door deze muziekstijl.

Dat heeft natuurlijk ook te maken met haar waanzinnig stem. Wat kan die vrouw toch zingen.

 

Op Roses in the Snow verzet Emmylou duidelijk haar bakens en is er ruimte voor een flink potje Bluegrass. Ook invloeden uit andere muziekstijlen zorgen dat Emmylou met dit album een van haar vele meesterwerkjes heeft afgeleverd.

Het album begint met de titelsong "Roses in the Snow" en Emmylou laat met een stevige Bluegrass gelijk horen dat het menens is. Wie in de achteruitkijkspiegel kijkt kan haast niet anders bedenken dat de keuze voor dit nummer alles te maken heeft met het verlies van Gram Parsons.

Het nummer is niet door Emmylou geschreven maar door Ruth Franks. Dat neemt niet weg dat het lastig om de associatie achterwege te laten.

Na dit up-tempo nummer volgt het gevoelige en intense  "Wayfaring Stranger" en dan staat bij mij het kippenvel na tientallen luisterbeurten nog steeds op m'n armen. Er komen dan nog acht schitterende nummers en eigenlijk zit er niks tussen wat niet de moeite is.

 

Emmylou bediend zich op dit album van uitsluitend covers en traditionals, maar doet dat echt op een weergaloze wijze.  "The Boxer" van Simon & Garfunkel is van dit duo echt een meesterwerk, maar Emmylou doet niet onder met haar versie. Integendeel!

Op dit album werken ook nog eens een aantal heel grote namen mee zoals Dolly Parton, Johnny Cash, Willie Nelson en Linda Ronstadt.

 

Tien nummers lang heeft Emmylou je bij de lurven en dit album verdient het niet om als muzikaal behang door het leven te gaan. Weg met de telefoon, weg met je tablet en geniet een half uur van dit fraaie en vooral intense album. 

 

Dat half uur is wellicht ook het enige minpunt van dit album. Met gemak hadden er twee nummers extra op gekund. 

De heruitgave op CD uit 2002 heeft wel twee extra (bonus) nummers, maar die hadden ook prima op de oorspronkelijke LP gepast. Beetje gemiste kans maar verder is dit album smullen, smullen en nog eens smullen. Emmylou op haar best!