In the Wake of Poseidon

Na het onwaarschijnlijke debuut In the Court of the Crimson King uit 1969 kon je je nauwelijks voorstellen dat de band nog zo'n prestatie zou leveren. Zeker toen bekend werd dat de eerste scheurtjes al in de samenstelling aan het ontstaan waren.

Ian McDonald en Michael Giles hadden de band na een tournee al verlaten en ook Greg Lake was z'n koffers al aan het pakken. Giles en Lake spelen nog wel op dit album, maar zouden daarna zich volledige richten op andere projecten.

Het album krijgt van wat luisteraars nogal eens de kritiek dat het teveel op de voorganger zou lijken. Het is natuurlijk ook nooit goed en persoonlijk vind ik het een waardige opvolger zonder dat het album ook maar een moment het gevoel geeft dat het overbodig is.

Er waren in de media zelfs wel recensies te vinden die In the Wake of Poseidon net een paar streepjes boven In the Court of the Crimson King zetten. Zelf ga ik er geen wedstrijd van maken want beide albums zijn mij even dierbaar. Wat vooral opvalt is dat beide albums zo'n enorme eeuwigheidswaarde hebben.

Sterker: in de huidige actualiteit is het een album dat het juist verdiend om op de voorgrond te treden. Nummers als "Peace – A Beginning" en "Peace – An End" zijn heel concreet:

Peace is a word
Of the sea and the wind.
Peace is a bird who sings
As you smile.
Peace is the love
Of a foe as a friend;
Peace is the love you bring
To a child

Andere nummers zoals de titelsong kiezen dan meer het literaire pad met boodschappen op een bijna Dylanachtige wijze verstopt.

Heroes hands drain stones for blood
To whet the scaling knife
Magi blind with visions light
Net death in dread of life
Their children kneel in Jesus till
They learn the price of nails
Whilst all around our mother earth
Waits balanced on the scales  

Na 50 jaar dit album draaien maakt echter nog steeds het instrumentale drieluik "The Devil's Triangle" de meeste indruk. Ruim 11 minuten lang laat Robert Fripp horen als componist mee te kunnen met de allergrootste klassieke componisten. Het nummer pakt je bij je strot. Je hebt het gevoel te moeten ontsnappen, te moeten vluchten voor onheil, voor heel veel onheil. "The Devil's Triangle" is ook niet een nummer dat je even als achtergrondmuziekje tijdens het werk zal draaien. Dit is verre van arbeidsvitaminen. Dit is beklemmend, bedreigend, opjagend, bizar maar vooral briljant.

Naast de imponerende muziek heeft het album ook nog eens eens schitterende hoes. De twaalf archetypes (persoonlijkheidstypen) staan op de buitenzijde van de hoes afgebeeld. Dit schitterend schilderij - want zo mogen we het wel noemen - is gemaakt door de Nederlander Tammo de Jongh die overigens een groot deel van z'n leven in Londen heeft doorgebracht.

De details zijn echt verbluffend net zoals de schitterende gebruikte kleuren. Een album als dit streamen zonder de hoes in je handen is toch zoiets als erwtensoep zonder rookworst. Ook als CD is een dergelijk kunstwerkje een kauwgomplaatje van helemaal niks.

In the Wake of Poseidon zou een soundtrack kunnen zijn van de huidige gruwelijkheden. Het zijn echter niet die gruwelijkheden die dit album een enorme eeuwigheidswaarde bezorgen. Het thema Poseidon (die meer was dan een god van de zee), de twaalf archetypes en de indrukwekkende muziek zorgen voor een combinatie waar geen sleet op gaat komen.