Roses in the Snow

Vanmorgen zullen ondanks de waarschuwingen heel wat mensen op hun neus hebben gekeken. Pak sneeuw op de auto's en witte tuinen. Het komt niet heel vaak voor dat er zoveel sneeuw valt in april maar het is ook weer niet heel bijzonder. Zo heb ik in militaire dienst in het tweede deel van de jaren 70 met een oefening in april een flink pak sneeuw op m'n puptentje gekregen. 

Wielerliefhebbers zoals ik herinneringen zich vast de sneeuwedities van Luik-Bastenaken-Luik in de jaren 80 van de vorige eeuw. Met 1980 als episch hoogtepunt en we schrijven.....20 april! Slecht 21 renners kwamen in het winterse landschap aan de finish! 

 

Toen ik vanmorgen uit het slaapkamerraam keek kreeg ik wel gelijk inspiratie voor een prima plaat. Bij de buurman in de tuin stak uit de sneeuw een stukje rozenstruik...............

Dus Roses In The Snow van Emmylou Harris voor bij de koffie uit de kast gehaald. Het was in 1980 haar zevende studio album. Een album waar Emmylou toch wat meer haar vleugels ging uitslaan.

 

Haar debuut Gliding Bird uit 1969 mag wellicht als een Folk album worden betiteld, maar daarna kwamen er vijf vrij pure Country albums. Uitstekende platen overigens. 

Zelf ben ik niet zo'n fan van het hele zoete Country werk, maar de albums die Emmylou maakte zorgde dat ik toch ineens geraakt werd door deze muziekstijl.

Dat heeft natuurlijk ook te maken met haar waanzinnig stem. Wat kan die vrouw toch zingen.

 

Op Roses in the Snow verzet Emmylou duidelijk haar bakens en is er ruimte voor een flink potje Bluegrass. Ook invloeden uit andere muziekstijlen zorgen dat Emmylou met dit album een van haar vele meesterwerkjes heeft afgeleverd.

Het album begint met de titelsong "Roses in the Snow" en Emmylou laat met een stevige Bluegrass gelijk horen dat het menens is. Wie in de achteruitkijkspiegel kijkt kan haast niet anders bedenken dat de keuze voor dit nummer alles te maken heeft met het verlies van Gram Parsons.

Het nummer is niet door Emmylou geschreven maar door Ruth Franks. Dat neemt niet weg dat het lastig om de associatie achterwege te laten.

Na dit up-tempo nummer volgt het gevoelige en intense  "Wayfaring Stranger" en dan staat bij mij het kippenvel na tientallen luisterbeurten nog steeds op m'n armen. Er komen dan nog acht schitterende nummers en eigenlijk zit er niks tussen wat niet de moeite is.

 

Emmylou bediend zich op dit album van uitsluitend covers en traditionals, maar doet dat echt op een weergaloze wijze.  "The Boxer" van Simon & Garfunkel is van dit duo echt een meesterwerk, maar Emmylou doet niet onder met haar versie. Integendeel!

Op dit album werken ook nog eens een aantal heel grote namen mee zoals Dolly Parton, Johnny Cash, Willie Nelson en Linda Ronstadt.

 

Tien nummers lang heeft Emmylou je bij de lurven en dit album verdient het niet om als muzikaal behang door het leven te gaan. Weg met de telefoon, weg met je tablet en geniet een half uur van dit fraaie en vooral intense album. 

 

Dat half uur is wellicht ook het enige minpunt van dit album. Met gemak hadden er twee nummers extra op gekund. 

De heruitgave op CD uit 2002 heeft wel twee extra (bonus) nummers, maar die hadden ook prima op de oorspronkelijke LP gepast. Beetje gemiste kans maar verder is dit album smullen, smullen en nog eens smullen. Emmylou op haar best!