Rick Roberts

Onder het grote publiek vooral bekend voor de korte periode (1970-1973) als zanger en gitarist van The Flying Burrito Brothers. 

Daarna heeft Roberts tussen  1974–1981 en 1989–1992 bij het minder bekende Firefall gespeeld. Firefall is nog steeds actief en speelt vooral wat zoete Countryrock en Softpop. Niet slecht maar voor mij iets te braaf.

De rol van Robert in de korte periode bij The Flying BVurrito Brothers spreekt mij meer aan. Ook mag ik graag zijn twee solo albums horen zoals She Is A Song die nu op de draaitafel ligt. Ook daar is er wel wat Pop door de Countryrock gemixt, maar deze She Is A Song maag ik toch wel graag horen.

Naast het zelf maken van muziek zijn veel van de nummers van Roberts door andere gebruikt. Linda Ronstadt, Chris Hillman en vele andere in de hoek van de Countryrock/Pop maakt graag gebruik van de nummers van Roberts. 

Dat zorgt voor een prima inkomen maar toch kwam Roberts in de financiële problemen en ook de gezondheid liet lange tijd te wensen over. Een en andere zorgde ervoor dat - ondanks zijn talenten als muzikant en songwriter - in 1992 zijn carrière tot stilstand kwam.

Gelukkig heeft hij sinds 2010 de draad weer opgepakt. Een nieuw album zal een lastig verhaal worden maar fans van Roberts zijn de laatste jaren wel op een aantal interessante boeken getrakteerd. 
Het boek Lame Brain heeft het traumatisch hersenletsel als rode draad terwijl het boek Song Stories and Other Left-Handed Recollections diep ingaat zijn muzikale leven.

Uitstekende artiest die misschien in de weelde waarin hij in het begin van zijn carriere terecht kwam wat onhandige keuzes heeft gemaakt. Hoe hij zich echter heeft teruggevochten na zijn hersenletsel mogen we toch wel onze hoed voor afnemen............

Rick Happy Birthday!

 

 

50 jaar Win, Lose or Draw

De gerenommeerde pers in met name de VS was toen dit album verscheen niet erg enthousiast. Het is ook zeker niet het beste album wat ze gemaakt hebben, maar om het met 1 ster in de hoek te zetten zegt meer iets over de toen zo arrogante muziekrecensenten.

 

Nadat Duane Allman was verongelukt in 1971 kwam de band begin 1972 met het ijzersterke album Eat A Peach. Titel verwijst naar een van de favoriete uitspraken van Duane. Op dit dubbelalbum horen we Duane nog op een groot deel van de nummers. 

De nummers die de band maakte zonder Duane zijn van eveneens uitzonderlijke klasse en toont de enorme veerkracht van deze gasten aan.

 

Helaas mochten ze deze veerkracht een jaar later opnieuw gaan inzetten toen Berry Oakley op nagenoeg dezelfde plek als Duane eveneens met de motor verongelukte.

Het album Brothers and Sisters dat in 1973 verscheen bevat enkele opnames met Berry. Het grootste deel van de opname moesten echter niet alleen zonder Duane maar nu ook zonder Berry.

 

De vier overgebleven leden zochten vervangers voor de weggevallen gaten en Brothers and Sisters kreeg hoge waarderingen. Terecht maar daar zit ook een beetje sympathie stemmen in.

Dat zien wij ieder jaar in Nederland met de Top2000 als er een artiest is doodgegaan. Brothers and Sisters is beslist een erg goed album maar geen 3 sterren beter dan het vandaag jarig Win, Lose or Draw.

 

Of moeten we het omdraaien? Win, Lose or Draw is misschien iets minder dan Brothers and Sisters maar geen 3 sterren minder!

Toen in 1975 Win, Lose or Draw verscheen was het begrip voor het verlies van twee topmuzikanten bij de media verdwenen en nieuw materiaal werd voor het gemak maar even langs de lat gelegd van het meesterwerk At Fillmore East. 

Deze laatste is van een dergelijke uitzonderlijk klasse dat het niet alleen Allmans beste album is maar überhaupt tot een van de beste albums ooit behoort.

Ik ben een groot fan van The Allmans maar ben verre van een fan die alles dan maar goed vind. De jaren 80 albums Reach for the Sky en Brothers of the Road zijn voor mij echte missers en zien eigenlijk nooit de draaitafel.

 

Deze Win, Lose or Draw voegt weinig toe als je de 5-6 beste albums van The Allmans hebt en geen megafan bent.

Voor fans die de ontwikkeling van de band met de vele tegenslagen boeiend vinden is dit album toch een must have.

En het ruim 14 minuten lange instrumentale "High Falls" is toch smullen? Gewoon prachtig met veel fraaie muzikale wendingen en een heerlijk hoofdrol voor Dickey Betts.

Ook "Just Another Love Song" vind ik een lekker nummer. Door het intro dat een knipoog is naar "Jessica" wordt je even op het verkeerde ben gezet. Titelsong "Win, Lose or Draw" is een prachtige metafoor van het kaartspel voor het echte leven en klinkt - mede dankzij de soulful stem van Gregg - ook nog een lekker.

Geen meesterwerk, geen topper maar gewoon een prima plaat. Ook na 50 jaar! 

 

 

De vier oorspronkelijk leden op dit album zijn:

Gregg Allman - toetsem akoestisch gitaar, zang
Dickey Betts - gitaar, akoestisch gitaar, zang
Jaimoe - drums, percussie

Butch Trucks - drums, congas, percussie

 

Nieuwe bandleden vanaf  Brothers and Sisters

Chuck Leavell - piano, toetsen, achtergrond zang
Lamar Williams - bas

Ian Gillan 80 jaar

We kennen Ian natuurlijk vooral als de zanger van Deep Purple. Ian kwam in 1969 bij Deep Purple waar hij zanger Rod Evans verving. 

Na zes album hield Ian het voor gezien en niet veel later stopte de band.

 

In 1985 maakte Deep Purple een doorstart en Ian haakte ook zijn karretje weer aan. Deep Purple bestaat nog steeds en Ian is - naast een pauze in 1990-1991 nog steeds van de partij.

Zelf ben ik vooral een liefhebber van de albums die Ian maakte met Deep Purple tussen 1970 en 1973. 

Het werd mij daarna allemaal te rommelig. Leuk om het dan over Mark I, Mark II.....Mark IX te hebben maar dat zijn vooral marketing woorden voor duiventil.

 

Er zijn meer bands die een duiventil zijn/waren zoals bijvoorbeeld Jethro Tull en Poco. Bij die bands was/is een sterke leider die het dna van de band vast wist te houden. 

Drummer Ian Paice is het enige Deep Purple teamlid dat op alle albums heeft gespeeld. Een geweldige muzikant maar als drummer lastig om de frontman te zijn. 

 

De vandaag jarige Ian Gillan heeft naast Deep Purple een heel knappe CV bij elkaar geknutseld. We kennen hem natuurlijk in zijn bijdrage in rockmusical Jesus Christ Superstar. 

Ian heeft ook nog een blauwe maandag en één album bij Black Sabbath gespeeld. Vond ik persoonlijk een onhandige zet en gezien de waarderingen voor dat album sta ik daar niet alleen in,

 

In de pauze die Deep Purple in de jaren 80 nam heeft Ian met Ian Gillan Band & Gillan en tiental albums gemaakt. De kwaliteit daarvan varieert van meesterwerk tot deze had beter op de plank kunnen blijven liggen.

Verder maakte hij een zestal soloalbums en daar zitten zeker een aantal exemplaren bij die de moeite zijn. Verder heeft Ian album gemaakt met Roger Glover, Tony Iommi, Michalis Rakintzis en The Javelins.

 

Een enorm bezig baasje en vorig jaar verscheen van Deep Purple nog het album  =1. Een verrassend goed album en dat geldt ook wel voor de twee albums daarvoor. De recente albums spreken mij meer aan dan de albums die tussen 1984 en 1998 zijn gemaakt.

 

Dat neemt niet weg dat 1970-1973 mijn absolute favoriete Deep Purple periode is.................

Dat gezegd hebbende is het niet zo moeilijk wel album er naar de schijvendraaier mag!

 

Happy Birthday Ian! 

Two Kings and a Queen

Als je deze drie albums naast elkaar ziet liggen zal je niet gelijk bedenken wat ze met elkaar te maken hebben. 

Toch hebben ze alles en nog eens alles met elkaar te maken met ook nog een bizarre overeenkomst tussen de de artiesten.

 

Robert Johnson

Geboren: 8 mei 1911

Overleden: 16 augustus 1938)

Bijnaam: The King of Rock and Roll

Misschien wel de meest invloedrijke bluesmuzikant die er geweest is. Mede door de tijd waarin Johnson muzikant was een beperkte discografie en 78 toeren platen van hem zijn dan ook erg gewild bij verzamelaars.

Een kleine 30 opnames zijn bewaard gebleven en zijn in verschillende samenstellingen verkrijgbaar op CD en LP. 

Geen albums die je wekelijks opzet en dat komt vooral door de matige geluidskwaliteit. Wel heel zeer boeiend om te horen waar de basis ligt van de moderne bluesmuziek. 

De Blues is natuurlijk DE basis geweest voor muziekstijlen zoals Rock & Roll en Soul......... 

 

Elvis Presley

Geboren: 8 januari 1935

Overleden:  16 augustus 1977

Bijnaam: King Of Rock & Roll

Daar waar het zoeken is naar platen van Robert Johnson wordt je met platen van Elvis doodgegooid. Naast de albums die tijdens zijn leven zijn verschenen is er na zijn dood een lawine aan platen verschenen. Een einde schijnt er niet aan te komen want afgelopen week verscheen er maar weer eens een box van The King.

Zelf ben ik geen uitgesproken fan van Elvis. Ik verberg het ook niet als een guilty pleasure, maar mag zo eens in de zoveel tijd graag een verzamelalbum van hem draaien.

 

Aretha Franklin

Geboren: 25 maart 1942
Overleden: 16 augustus 2018
Bijnaam: Queen Of Soul

Meermaals uitgeroepen tot de beste zangers en daar kan ik mij prima in vinden. Verder een enorme energieke artieste. Net als Elvis is er ook van Aretha genoeg materiaal beschikbaar. Heb zelf een fraaie box staan met haar eerste zeven albums en een plaat met extra's. Die box kan ik gewoon van kop staart achter elkaar draaien. Gaat niet vervelen.

 

Wie goed heeft gelezen heeft gezien dat deze drie giganten alle drie op 16 augustus zijn overleden. Hoewel Aretha al iets ouder was geldt zeker voor Johnson en Presley dat ze veel te jong naar de muziekhemel zijn gegaan.

 

Van alle drie een fijn compilatie album uit de kast gehaald.............Wat een geweldige muzikale erfenis hebben deze drie achtergelaten en nog steeds zijn ze een inspiratie voor veel andere artiesten.

 

Hittegolf

Zojuist op de radio het bericht dat het officieel de tweede hittegolf is dit jaar. Hebben mensen weer lekker wat om over te klagen.

Het woord hitte vind ik bij 25 plus al wel wat theatraal gekozen. Laat even duidelijk zijn dat ik geen klimaatontkenner ben. Ik ben er echter wel van overtuigd dat je jezelf kan aanleren om te gaan met kou en warmte. Diverse renners in de recente Tour de France hebben laten zien dat een warmte training echt helpt.

In Nederland gaan we liever zitten klagen als het koud of warm is. Ga er maar vanuit dat klimaatcorrecties voor de meeste van ons te laat komen en leren omgaan met grillig weer geen slechte investering is. Of een extra cursus klagen. Dat kan ook natuurlijk.

 

In mijn muziekcollectie kom ik maar één keer heatwave tegen. Het nummer is geschreven door het beroemde schrijvers drietal Holland–Dozier–Holland. Martha and the Vandellas hadden daar in 1963 een stevige hit mee en in de USA R&B charts haalde ze zelfs een eerste plek en in de gerenommeerde  Billboard Hot 100 kwam het op plek vier. Indrukwekkend resultaat!

 

De versie van Martha and the Vandellas heb ik alleen digitaal en kies voor deze hittegolf voor de versie van Linda Ronstadt. We vinden het op het album Prisoner in Disguise. Dit is het zesde album van Linda en viert volgende maand haar 50e verjaardag.

 

Naast "Heat Wave" vinden we op dit ijzersterke album onder andere nummers als "Love Is A Rose" van Neil Young, "Many Rivers to Cross" van Jimmy Cliff en "I Will Always Love You" van Dolly Parton.

Geweldig is "Roll Um Easy". Dat nummer is geschreven door Lowell George die we kennen van Little Feat. Samen maken ze er een geweldig versie van. Smullen.

 

Het nummer "Heat Wave" heeft natuurlijk niks te maken met de hittegolf waar we nu mee te maken hebben. Het is vooral een prima "smoes" om de geweldige (in de VS platina) album nog eens uit de kast te trekken........

 

Internationale Dag van de Jeugd

Wij oudje lopen - net nog bij de super - maar wat graag te klagen over de huidige jeugd. Toch mogen we ons ook wel eens realiseren dat de jeugd het niet makkelijk heeft en niet in een gespreid bedje komen.

De generatie die de eerste 25 jaar na de oorlog is geboren heeft de staatsschuld op laten lopen, voor een enorm klimaatprobleem gezorgd en ongelijkheid bijna tot kunst verheven.

 

"Onze" generatie heeft zich gelaafde aan de aarde als een gulzige tiener die nog steeds aan de borst hangt. De hang naar meer en meer zorgde ook nog eens voor dat we onze handen aan een groot aantal internationale conflicten maar niet vuil maakte. Stel je voor dat we onze luxe op moeten offeren.

Wie zijn er de dupe van dit alles? 

De jeugd en het schijnt zo moeilijk te zijn dat we snappen dat we de aarde maar van hun te leen hebben...............  

 

Zelf ben ik ook niet perfect en heb enorm mogen profiteren van de ratrace van meer en meer en meer........... 

 

Na deze ongemakkelijke stilte dan maar wat muziek. 

 

Child In Time - Deep Purple

Deze hardrock klassieker verscheen op het album Deep Purple in Rock uit 1970. Het nummer was ondanks de lengte een enorme hit en staat steevast hoog in de Top2000. Voor vandaag kies ik voor de versie van het live album Made In Japan.

 

I am a Child - Neil Young

Het verscheen voor het eerst op Last Time Around (1968)  het derde en teven laatste album van Buffalo Springfield. Neil Young heeft het daarna vaak gespeeld bij solo optredens en in heb acht (!) verschillende live versies. 

Voor bij de koffie neem ik die van dat geweldige concert in de Massey Hall.

 

Childhood's End - Al Cooper

Het brein achter vele successen en was niet voor niets een tijd muziekleraar. Bekend van Blood, Sweat And Tears maar de lijst van artiesten die hij geholpen heeft is enorm. Hij deed dat in zeer uiteenlopende rollen van componist, muzikant, producer of adviseur. Toch had Kooper tijd voor een aantal fijne solo albums zoals deze  A Possible Projection Of The Future/Childhood's End met daarop het indringende "Childhood's End".

 

The Man With The Child In His Eyes - Kate Bush

Ineens was ze daar die prachtige zangeres met die schitterende stem en die geweldige liedjes. De man het het kin in zijn ogen staat op het debuut album The Kick Inside uit 1978. Op dit album ook het legendarisch "Wuthering Heights" waarmee Kate de hitlijsten wist te bestormen.

Where Do The Childeren Play - Cat Stevens

Cat vroeg zich het in 1971 af en is de opener van het meesterwerk Tea For The Tillerman. Helaas actueler dan ooit. Tekst is zo pijnlijk van toepassing.

Dit keer de versie van Harold And Maude: Original Motion Picture Soundtrack. Een komedie met een gitzwart randje maar een aanrader voor wie niet zo'n beste relatie had met z'n moeder en een ieder die dacht dat hij eindelijk de liefde had gevonden.

De film flopte maar werd onder liefhebbers alsnog een succes. Daardoor ook de soundtrack en deze is onder verzamelaars een gewild item.

War Child - Jethro Tull

Helaas kan ik in dit lijstje niet om dit nummer heen. Het is te vinden op het gelijknamige album uit 1974.

Nog een belangrijke gemist?

 

R.I.P. Bobby Whitlock

Gister overleed deze ervaren en breed gewaardeerde toetsenist, gitarist en songwriter. Whitlock's grootste succes ligt uiteraard in de periode dat hij lid was van de legendarische band Derek & The Dominos.

 

Whitlock was al heel jong als sessiemuzikant voor Stax aan het werk. Het was dan ook geen onverwachte keuze dat hij al snel terecht kwam bij Delaney & Bonnie. 

Clapton op zijn beurt ging een paar keer met dit gezelschap op het podium staan en zo komen mooie samenwerkingen tot stand.

 

Ook George Harrison was onder de indruk van Whitlock en huurde hem in voor het meesterwerk All Things Must Past.

Of dat niet genoeg was vroegen The Rolling Stones Whitlock voor het album Exile on Main Street.

Ook artiesten als Stephen Stills, Buddy Guy en Dr John maakte gebruik van Whitlock's kwaliteiten. 

Whitlock zat vooral achter de toetsen, maar nam ook regelmatig de akoestische gitaar ter hand zoals op het nummer "Thorn Tree in the Garden".

Dit schitterende nummer is de afsluiter van het album Layla and Other Assorted Love Songs (1970) en is volledig door Whitlock geschreven. Een pareltje en naast Clapton leverde Whitlock voor dit album ook de grootste bijdrage aan nummers. 

 

Whitlock heeft naast zijn talrijke bijdrages bij de grote namen ook een aantal solo albums gemaakt. Zelf ken ik alleen zijn debuutalbum en dat is gewoon een 4-5 sterren album. Op dat album spelen echter ook alleen maar sterren mee zoals Eric Clapton, George Harrison en het hele gevolg Delaney & Bonnie.

 

Bobby Whitlock is bij het grote publiek misschien niet een heel grote naam maar onder z'n collega's was hij een zeer gewaardeerde muzikant en songwriter.

 

Even een paar meesterwerken uit de kast getrokken waarop Bobby Whitlock een bijdrage heeft geleverd.

 

Rust zacht Bobby............

 

Stones Live

Over de Stones heb ik al de nodige blogjes gemaakt. Het liefst zou ik van de Stones alle officiële albums in de collectie opnemen. Deze nare hebberigheid wordt gelukkig door budget en andere hobby's enigszins beteugeld.

Twee jaar na het eerste studio album (1964) kamen de Stones met een eerste live album.  Got Live If You Want It! kreeg wat gemengde reactie en dat had niet alleen met de prestatie van de Stones te maken. De techniek van dit live album is toch wel een tikje onder de maat.

In 1970 kwam een een revanche in de vorm van het meesterwerk Get Yer Ya-Ya's Out! Nog steeds mijn meeste gedraaide live album van de Stones en een benchmark voor live albums.

 

Met tussen stappen volgde er tussen 1977 en 1995 een viertal wat wisselende live albums.

Daarna zijn de Stones ten aanzien van live materiaal een heel andere koers gaan varen. Vanaf 1998 hebben de Stones namelijk hun archief opengegooid. Tussen 1998 en nu heeft dat 31 (!!!) puike live albums opgeleverd. 

 

Het album Live at Racket, NYC dat vorig jaar verscheen is geen album uit het archief maar een promotieconcert voor het album Hackney Diamonds.

Zelf ben ik redelijk verslaafd geraakt aan de album de concerten die uit het archief worden opgedoken en ben ook benieuwd (zie vraagteken) wat we nog meer kunnen verwachten.

 

Bij al deze archief albums gaat het om sets met meerdere platen. Soms twee, meestal drie en soms zelfs vier. Een enkele keer zit er nog een CD of DVD bij van het betreffende concert.

Ook wordt iedere keer flink uitgepakt met fraai fotomateriaal. Het geheel zorgt dat de hebberigheid slecht in toom te houden is....................en wat zit er nog meer in het vat (Vault zoals de Stones noemen)

Hieronder een aantal platen uit de archiefserie. Welk concert/tournee zou jij op het vraagteken willen zien? 

Officiële live albums van The Rolling Stones
Got Live If You Want It! (1966)
Get Yer Ya-Ya's Out! (1970)
Love You Live (1977)
"Still Life" (1982)
Flashpoint (1991)
Stripped (1995)
No Security (1998)
Live Licks (2004)
Shine a Light (2008)
The Brussels Affair '73 (2011)
Some Girls (2011)
Hampton Coliseum (Live 1981) (2012)
L.A. Friday (Live 1975) (2012)
Live at the Tokyo Dome (2012)
Light the Fuse (2012)
Charlie Is My Darling (2012)
Hyde Park Live (2013)
From the Vault: The Marquee Club (2015)
Sticky Fingers Live (2015)
From the Vault: Roundhay Park (2015)
Totally Stripped Paris (2016)
Totally Stripped (2016)
Havana Moon (2016)
Ladies & Gentlemen (2017)
On Air (2017)
From the Vault: No Security. San Jose '99 (2018)
Voodoo Lounge Uncut (2018)
Bridges to Bremen (2019)
Bridges to Buenos Aires (2019)
Steel Wheels Live Atlantic City New Jersey (2020)
Totally Stripped (2020)
A Bigger Bang (2021)
Live at the El Mocambo (2022)
Licked Live in NYC (2022)
Grrr Live! (2023)
Live at the Wiltern (2024)
Live at Racket, NYC (2024)
Welcome to Shepherd's Bush (2024)

Met Muddy Waters
 Checkerboard Lounge, Live Chicago 1981 (2012)

Internationale Kattendag

In 2021 blogde ik met In The Tear Of The Cat al eens dat dit soort dagen flauwekul zijn. Zelf ben ik gek op katten, maar al die dagen zijn eigenlijk grote onzin. 

Het is toch een goed idee dat iedere dag Moederdag, Vaderdag, dierendag, vrouwendag, mannendag, kinderendag, kattendag te maken? Eigenlijk komt het er op neer dat iedere dag er een van respect zou moeten zijn.

Als je dat ook vindt zou ik niet de krant van vandaag erbij pakken................Of die van gister of die van morgen............

 

Muziek blijft echter een geweldige manier om te protesteren tegen de waanzin die door wat oude mannen over de wereld wordt uitgestrooid. Muziek is echter ook een prachtige manier om even te ontvluchten aan de stroom aan berichten die frustreren en je boos maken.

....

Meeste mensen worden wel blij van kattenfilmpje dus vandaag op zoek naar katten in muziek...............Cat of cats in het Engels.

 

Al meermaals heb ik op deze blog geschreven dat Cat Stevens degene was die mij definitief naar muziek heeft getrokken en er voor zorgde dat ik mijn eerste album (Tea For The Tillerman) kocht.

Op dagen dat ik het even niet weet zijn nummers op dit album als "On The Road To Find Out" nog steeds een inspiratie.

 

Meer Cat in mijn collectie in de vorm van Cat Power. En veel fijne nummers met Cat in de titel:

DeWolff -  "Black Cat Woman"

The Grateful Dead -  "China Cat Sunflower"

The Kinks - "Phenomenal Cat"

The New Lost City Ramblers - "Tom Cat Blues"  

Alice Cooper -  "Gutter Cat Vs. The Jets"

Bob Dylan - "Catfish"

Elton John - “Honky Cat”

King Crimson - "Cat Food"

Donald Fagen - "Morph the Cat"

Jackson Browne - "I'm the Cat"

Ry Cooder - "Red Cat Till I Die"

En nog een stuk of 100...........

 

De keuze voor vandaag is echter gevallen op het nummer "Our House". Het nummer staat op het legendarische album Déjà Vu van Crosby Stills Nash & Young uit 1970. Op dit nummer doet Neil Young overigens niet mee. Wellicht is dat ook de reden dat ik het nummer eigenlijk mier en mierzoet vind. 

Ouder worden maakt ook mij wat sentimenteler........ 

We zijn bezig om het huis een opknapbeurt te gaan geven en we hebben twee geweldige katten...........

Zowel mijn lief als ik hebben altijd katten gehad, maar dit soort hongerlappen en luiwammesen hebben we nog niet eerder meegemaakt. Dus het nummer "Our House" appelleert heerlijk aan het gevoel thuis met de katten...........

 

Ik draai echter niet de standaard versie, maar de versie van Déjà Vu (Alternates). Deze verscheen naar aanleiding van het 50 jarig jubileum van dit legendarische album.

Persoonlijk vind ik het een betere versie. Het origineel is toch wat glad geproduceerd. Prachtig maar bijna een soort van onwaarschijnlijke perfectie.

Deze Déjà Vu (Alternates) is ruwer, rauwer, minder geknutsel en vooral authentieker.

 

Binnen deze 50 jaar jubileum versie kan ik zoetsappige nummers als "Teach Your Children" en "Our House" ineens een stuk beter hebben. Dat komt vooral door het heerlijk gitaarwerk van Stills en Young op de overige nummers.

De waardering van deze (Alternates) wordt versterkt door de lange versie van "Almost Cut My Hair" en de harmonica versie van "Helpless". Lekker hoor!

 

Helaas hebben op deze (Alternates) de nummers "Country Girl" en "Everybody I Love You" geen plek gekregen. Toch is het alternatief verre van een slechte keuze, want het album wordt nu afgesloten met een extra lange versie van "Know You Got To Run". Dat nummer zou Stephen Stills een jaar later in een kortere versie opnemen voor het album Stills 2.

 

"Our House" zit op deze (Alternates) ingepakt tussen een hoop stevig gitaarwerk van met name de heren Stills en Young. 

Onze katten storen zich daar echter niet aan en pitten lekker door.................nog een uurtje want dan is het etenstijd en buiten vreetzakken en slaapkoppen blijken het ook Zwitserse uurwerkjes te zijn........

 

Kattendag.............wat mij betreft morgen weer........desnoods met deze geweldige Déjà Vu!

 

 

Links originele versie uit 1970 met de hoes met "leer" effect. Rechts de 50 jaar editie. 

 

Boven binnenzijde originele versie uit 1970. 

Onder: de (Alternates) versie met in de klaphoes ook andere foto's. 

 

Boven: Links de originele versie met "leer" effect en recht de budget versie.

Onder: Links de Franse budget versie en rechts de (Altenates) versie.

50 jaar E.C. Was Here

In de jaren dat dit album verscheen was ik al een groot fan van Clapton. Slowhand zoals hij toen door veel fans werd genoemd heb ik in die jaren ook in Ahoy zien spelen.

Logisch dat toen dit live album verscheen het snel aan mijn collectie werd toegevoegd. Kort daarna kreeg ik verkering met en meisje (was al een hele vrouw) met de initiale E.C.

Dat zorgde natuurlijk meermaals voor een leuke verwijzing als ik als ik met een iets bredere glimlach rondliep............yep....E.C. was hier.............

 

Over het album zelf kunnen we vrij kort zijn: de media stond niet te juichen terwijl de fans het album toch wel lieten smaken.

In mijn ogen is het een prima setlist en ook prima uitgevoerd en los van de sentimentele waarde van het album mag ik het graag aan de schijvendraaier toevertrouwen.

 

Het album begint met het schitterende "Have You Ever Loved a Woman". Clapton speelde dat nummer op dat moment al tien jaar al of niet solo of in samenstellingen als The Bluesbreakers of Derek & The Dominos.

Deze 12 bar blues is geschreven door Billy Myles en voor het eerst opgenomen in 1960 door Freddie King. Prima uitvoering van King maar Clapton zorgde met de versie op het dubbelalbum Layla and Other Assorted Love Songs (1970) dat het nummer definitief een blues-klassieker werd.

Deze liveversie mag dan een tikkie minder zijn maar juist omdat deze minder gepolijst is klikt het toch wel heel, heel, heel lekker en een fijn begin van dit album.

 

Daarna volgt een heerlijke versie van "Presence of the Lord" wat we kennen van het enige album van Blind Faith. De supergroep onder de supergroepen maar dat was misschien ook we gelijk het probleem.....

De versie van "Presence of the Lord" op deze E.C. Was Here vind ik persoonlijk wat rijper en heb ook het idee dat deze wat minder is afgeknepen. Het nummer krijgt in deze live versie gewoon de ruimte die het verdiend. 

 

Kant A wordt afgesloten met "Driftin' Blues". Een heerlijke blues-klassieker die we (zeker wie 78 toeren blues verzameld) kennen van Johnny Moore. Smullen!

 

Kant B begint met  "Can't Find My Way Home". Het nummer is geschreven door Steve Winwood en was voor het eerste te vinden op het hierboven genoemde Blind Faith album. Zelf mag ik Windwood heel graag horen zingen en ondanks de bijdrage van Yvonne Elliman vind ik deze E.C. versie toch een tikkie minder. Het is - ondanks dat een paar keer stevig wordt aangezet - net een beetje te braaf en te gezocht geworden.

 

Met "Ramblin' on My Mind" brengt Clapton vervolgens een prachtig ode aan van wat misschien de baas van alle blues-bazen is: Robert Johnson. 

Een heerlijke blues-klassieker die voor Lucinda Williams zelfs aanleiding is geweest er een album naar te vernoemen.

Clapton stelt bij deze ode niet teleur. Integendeel! Subtiele Blues van de bovenste plank. Smullen!

 

Het deze maand 50 jarige album sluit af met "Further Up the Road". Het origineel heet "Farther Up the Road" en is in 1957 voor het eerst opgenomen door de Bobby "Blue" Bland.

 

Los wat de media er van vond mag ik het album graag draaien. Vooral omdat alles echt heerlijk klinkt. Het genoemd "Can't Find My Way Home" vind ik dan een tikkie minder, maar ik zet de naald niet een nummer verder. 

 

"Further Up the Road" is een energieke uitsmijter, maar geeft mij ook wel eens het gevoel of er niet een dubbelalbum ingezeten had? Had de muziekpers vast weer wat te zeiken gehad, maar dit blijft een plaat - die uitstekend door Tow Dowd is geproduceerd - die best een paar nummers langer had mogen zijn............

 

En waar E.C. nu is? Geen idee.............