maandag 4 augustus 2025

50 jaar E.C. Was Here

In de jaren dat dit album verscheen was ik al een groot fan van Clapton. Slowhand zoals hij toen door veel fans werd genoemd heb ik in die jaren ook in Ahoy zien spelen.
Logisch dat toen dit live album verscheen het snel aan mijn collectie werd toegevoegd. Kort daarna kreeg ik verkering met en meisje (was al een hele vrouw) met de initiale E.C.
Dat zorgde natuurlijk meermaals voor een leuke verwijzing als ik als ik met een iets bredere glimlach rondliep............yep....E.C. was hier.............
 
Over het album zelf kunnen we vrij kort zijn: de media stond niet te juichen terwijl de fans het album toch wel lieten smaken.
In mijn ogen is het een prima setlist en ook prima uitgevoerd en los van de sentimentele waarde van het album mag ik het graag aan de schijvendraaier toevertrouwen.
 
Het album begint met het schitterende "Have You Ever Loved a Woman". Clapton speelde dat nummer op dat moment al tien jaar al of niet solo of in samenstellingen als The Bluesbreakers of Derek & The Dominos.
Deze 12 bar blues is geschreven door Billy Myles en voor het eerst opgenomen in 1960 door Freddie King. Prima uitvoering van King maar Clapton zorgde met de versie op het dubbelalbum Layla and Other Assorted Love Songs (1970) dat het nummer definitief een blues-klassieker werd.
Deze liveversie mag dan een tikkie minder zijn maar juist omdat deze minder gepolijst is klikt het toch wel heel, heel, heel lekker en een fijn begin van dit album.
 
Daarna volgt een heerlijke versie van "Presence of the Lord" wat we kennen van het enige album van Blind Faith. De supergroep onder de supergroepen maar dat was misschien ook we gelijk het probleem.....
De versie van "Presence of the Lord" op deze E.C. Was Here vind ik persoonlijk wat rijper en heb ook het idee dat deze wat minder is afgeknepen. Het nummer krijgt in deze live versie gewoon de ruimte die het verdiend. 
 
Kant A wordt afgesloten met "Driftin' Blues". Een heerlijke blues-klassieker die we (zeker wie 78 toeren blues verzameld) kennen van Johnny Moore. Smullen!
 
Kant B begint met  "Can't Find My Way Home". Het nummer is geschreven door Steve Winwood en was voor het eerste te vinden op het hierboven genoemde Blind Faith album. Zelf mag ik Windwood heel graag horen zingen en ondanks de bijdrage van Yvonne Elliman vind ik deze E.C. versie toch een tikkie minder. Het is - ondanks dat een paar keer stevig wordt aangezet - net een beetje te braaf en te gezocht geworden.
 
Met "Ramblin' on My Mind" brengt Clapton vervolgens een prachtig ode aan van wat misschien de baas van alle blues-bazen is: Robert Johnson. 
Een heerlijke blues-klassieker die voor Lucinda Williams zelfs aanleiding is geweest er een album naar te vernoemen.
Clapton stelt bij deze ode niet teleur. Integendeel! Subtiele Blues van de bovenste plank. Smullen!
 
Het deze maand 50 jarige album sluit af met "Further Up the Road". Het origineel heet "Farther Up the Road" en is in 1957 voor het eerst opgenomen door de Bobby "Blue" Bland.
 
Los wat de media er van vond mag ik het album graag draaien. Vooral omdat alles echt heerlijk klinkt. Het genoemd "Can't Find My Way Home" vind ik dan een tikkie minder, maar ik zet de naald niet een nummer verder. 
 
"Further Up the Road" is een energieke uitsmijter, maar geeft mij ook wel eens het gevoel of er niet een dubbelalbum ingezeten had? Had de muziekpers vast weer wat te zeiken gehad, maar dit blijft een plaat - die uitstekend door Tow Dowd is geproduceerd - die best een paar nummers langer had mogen zijn............
 
En waar E.C. nu is? Geen idee.............
  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten