Dennis DeYoung 78 jaar

Paradise Theatre? Zou ook een mooie naam zijn voor Facebook. Veel berichten lijken of mensen alleen maar in het paradijs zijn, maar het is eigenlijk één groot theater………. 

Het leven is niet alleen maar glimmende racefietsen, eten in restaurants, kattenfilmpjes, nieuwe auto’s, bling, glim en slim. Dat laatste vooral in de vorm van die veel TE makkelijke rekentestjes………….
Krijgen mensen een goed gevoel als ze het goed hebben, maar het doet mij altijd denken aan die Romeinse Legionair uit Astrix die een kiezelsteentje optilt en roept: "Het werkt!"
Daarmee verwijzend naar de toverdrank die het denkt te hebben genomen.

Zo heb ik toch wat tekst want over Styx kan ik niet zoveel melden. Ja ik weet dat DeYoung één van de oprichters is.
Ik weet dat de band zoals zoveel bands uit eind jaren 60 begin jaren 70 tweemaal een adempauze hebben gehad.
Ik weet dat de band zoals al die bands met die ontwikkeling meerdere wisselingen heeft ondergaan.
En dat de kwaliteit daardoor in de loop van de jaren toch wat afnam. Ik weet ook dat ze een aantal heerlijke albums hebben gemaakt zoals deze Paradise Theatre.

Styx maakt doorgaans wat brave Pop. Het klinkt zuiver, netjes, afgewogen. Ik kan er twee kantjes enorm van genieten maar het is geen muziek die ik de hele dag kan verdragen.
Neil Young, Led Zeppelin, Allman Bros, Pink Floyd kan ik gewoon 24/7 draaien maar Styx is mij voor een hele dag te zoetjes.

Toch is een collectie zonder een paar platen van Styx in mijn ogen niet compleet. Styx was begin jaren 80 dan ook al in mijn collectie aanwezig zonder dat het vaak op de draaitafel ligt. Het lijkt mij teveel op Kayak en dan heb ik aan twee kantjes ook echt genoeg.

Overigens is Styx een van de redenen waarom Kayak in Amerika is mislukt.

Styx was al enorm populair in de VS toen Kayak daar voet aan de grond probeerde te krijgen. Ja wat moet je als Amerikaan van Kayak vinden als je al een paar albums van Styx hebt gehoord?
Zeg het maar!

 

Genoeg analyses en laten we even van Paradise Theatre genieten. Het album verscheen in 1981 en was toen het tiende (!!) album van de Amerikaanse formatie. Het album ging er bij het grote publiek in als zoete koek en kwam in veel hitlijsten op nummer 1. In de VS haalde het album driemaal de status platina

Nog steeds een prima plaat voor bij de koffie. De vinyl versie heeft overigens nog een heel fraai detail.
Op kant B is het vinyl geëtst wat voor die tijd best bijzonder was.

Nog even genieten van koffie en nog een kantje Styx voor ik het nieuws ga kijken, want de echte wereld is immers meer een theater dan een paradijs!

 

Helaas.................

Happy Birthday Dennis!

Neil Young Top 10

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: Harvest staat niet in mijn Top 10 Neil Young albums. Uiteraard was Harvest een enorm commercieel succes, maar dat maakt Harvest voor mij nog niet het beste album wat Ome Neel heeft gemaakt.
Ik merk dat afhankelijk van m’n bui er wel wat variatie in m’n Top 10 Neil Young albums kan zitten maar dit is toch wel het lijstje met albums die tot mijn absolute favorieten behoren.

 

10 – Freedom (1989)
In de voorliggende Geffen periode had Neil er wat op los geëxperimenteerd met een ontevreden platenbaas als gevolg. David Geffen kreeg maar niet z’n commerciële Rockplaat of nog liever de opvolger van Harvest. Het moet voor Geffen dan ook enorm frustrerend zijn geweest dat kort nadat Young was teruggekeerd naar Reprise hij met dit geweldige Rockalbum op de proppen kwam.
Op dit album het bekende “Rockin’ in the Free World”. Veel gecoverd door oa Pearl Jam, maar ook door niemand minder dan……..Donald Trump! Dat laatste vond Young uiteraard helemaal niks.

 

9 – Time Fades Away (1973)
Een van de albums waar Young zelf niet zo tevreden over is. Toch verdiend dit live album een plek in mijn top 10. Het is immers niet zomaar een live album met daarop bekende songs. Integendeel! Het album bevat voor toen uitsluitend nieuw materiaal wat er ook nog eens wezen mag.
Het album heeft een enorme puurheid en maling aan perfectie. Young mag dan zelf niet zo tevreden zijn geweest, maar de pers en het publiek waren dat beslist wel.
 

8 – Zuma (1975)
Gewoon pure recht voor z’n raap Rock. Gewoon pats-boom. "Barstool Blues", “Cortez The Killer”, “"Don't Cry No Tears" het album staat vol met meesterwerkjes waarbij dit wel speciaal voor de Young fans is die van het stevige werk houden.
 

7 – Tonight’s The Night (1975)
Een git en gitzwart album. Gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry waren in de periode voorafgaand aan dit album aan drugs overleden. Nagenoeg alle songs zijn op een of andere manier doorspekt met deze tragische gebeurtenissen.
Vanwege de somberheid besloot Reprise aanvankelijk het album opzij te leggen. Gelukkig zagen ze snel in dat dit mogelijk toch een van Young’s beste kunstjes zou zijn.

6 - Live At Massey Hall (2007)

Dit is niet een regulier album maar verscheen in de Performance Series van de Neil Young Archives. De opnames stammen uit 1971 en het album verscheen in 2007. Een kleine 70 minuten trakteert Neil zijn publiek op pareltjes van albums als After the Gold Rush en Everybody Knows This Is Nowhere. Neil brengt tevens een aantal nummers uit zijn periode met Buffalo Sprinfield en Crosby, Stills, Nash & Young.

Ook kreeg het publiek een drietal nummers te horen van het album Harvest wat twee weken na dit optreden in Massey Hall zou verschijnen.

5 – Ragged Glory (1991)
Aan dit album heeft Neil Young definitief de titel "Godfather of Grunge" te danken. Dat geeft gelijk aan dat dit album een unieke positie inneemt in de ontwikkeling van moderne muziek. Samen met Crazy Horse is dit album “live” opgenomen in Young’s Broken Arrow Ranch. Iedere dag een paar uur rammen met als resultaat een heerlijk stevige rockplaat.
 

4 – On the Beach (1974)
Afhankelijk van m’n stemmig zou ik dit zomaar op nummer 1 kunnen zetten. Dit album is – net als Tonight’s The Night - namelijk behoorlijk stemmig en wellicht is deprimerend wel een beter woord. Dat zorgt echetr ok voor een bepaalde schoonheid die zelden op een album is getoond.
Alleen de nummers "On the Beach" en "Ambulance Blues" zijn het al waard om dit album 5 sterren te geven.

3 – Everybody Knows This Is Nowhere (1969)
Young’s tweede solo album en na z’n debuut – wat vooral Folk Rock bevat – ging Young nu op een stevige Rock toer. Om lekker te rocken had hij de hulp ingeroepen van Crazy Horse welke uiteindelijk een van de belangrijkste rode draden van Young’s carrière zouden worden.
Stevig, lekker stevig en soms wordt een nummer lekker lang uitgesponnen zoals met "Down by the River" en “Cowgirl in the Sand" die respectievelijk 9 en 10 minuten duren. Voor de liefhebber had dat ook 20 mogen zijn.
Wie elektrisch gitaar wil leren spelen doet zichzelf wel een groot plezier om eens goed te luisteren naar het openingsnummer van dit album: “Cinnamon Girl”

2 –  Rust Never Sleeps (1979)
Eigenlijk is dit een live album (met latere overdub) maar het publiek is zoveel mogelijk naar de achtergrond gefilterd. Concerten uit die periode waar ik geweest ben speelde Young een akoestische set solo en een elektrische set met Crazy Horse. Dit album volgt dat concept en laat daardoor heel fraai zien wat een alleskunner onze eigenzinnige Rocker is.
In Hey, Hey, My, My refereert Young aan een aantal collega’s, maar doet dat wellicht ook in het prachtige “Trasher”:
So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load

1 – After the Gold Rush (1970)
Schitterende muziek maar daarnaast komen alle thema’s die in die jaren een rol speelde aan bod. Hoewel Young je op enig moment toezingt dat je er niet te down door moet worden, is dit album triest genoeg nog steeds van toepassing.
Ieder snapt dat liefdesverdriet van alle dag is en met “Only Love Can Break Your Heart” onderschrijft Neil dit op schitterende wijze.
Helaas zijn een aantal andere nummers van dit album na 50 jaar  nog steeds van toepassing en is het er niet beter op geworden. Klimaatproblemen zijn alleen maar groter geworden en met racisme is het niet veel beter gegaan.  
Dit album is halve eeuw oud en een briljante klassieker, maar vooral pijnlijk actueel.
Neil heeft dan ook uit de titelsong bij live optredens de regel "In the nineteen seventies" vervangen door "In the twenty first century…………."

 

Platenbeurs Laurenskerk

Vandaag was in mijn stad een platenbeurs en wel in de prachtige Laurenskerk. Met een paar vrienden lekker lopen struinen in de bakken en zowaar een plaat van mijn mancolijst kunnen halen.

Heel lang is mijn mancolijst niet want het is ook een keertje klaar en er komt ook genoeg nieuw spul uit wat de moeite is. Toch blij dat ik het album  High On A Ridge Top van The Youngbloods aan mijn collectie heb kunnen toevoegen.

Het album had ik half jaren 70 geleend bij de platenuitleenclub (onthou dat woord voor Scrabble) en opgenomen op tape. In de strijd van verliefdheid, militaire dienst en verhuizingen is die tape verloren gegaan. De vraag is of ik hem nog wel wil horen, want het was zo'n goedkope Shamrock band. Verder was het tapedeck wat ik toen had was ook niet meer het beste exemplaar. Ooit tweedehands gekocht van een dansschool en was al behoorlijk uitgeleefd.

Heel blij met deze aanwinst van The Youngbloods en het gaat ook nog om een Japanse versie compleet met OBI en vinyl is als nieuw.
De versie van "Running Bear" (J.P. Richardson) op dit album vind ik helemaal geweldig. Andere fijne nummers zijn de Dylan cover "I Shall Be Released" waOok  maar ben sowieso wel een fan van deze band. Het album Rock Festival van The Younbloods is wat mij betreft na 55 jaar ook nog steeds een aanrader.

Genoeg over The Youngbloods en snel terug naar de Laurenskerk, Lekker veel kraampjes en heel ruim opgesteld. Prima brede gangpaden. Gelukkig hadden veel handelaren hun bakken niet klem vol gezet en voorzien van fijne tabs zodat het zoeken wat makkelijker werd. Handelaren die hun bakken volproppen zodat je niet lekker kan browsen sla ik over. Zeker als er ook nog eens geen tabs met namen/letters instaan. Wie niet z'n best doet gaat aan mij niks verdienen!

Naast The Youngbloods nog een zevental albums gekocht. Boomer's Story van Ry Cooder had ik natuurlijk op CD maar voor 5 Euro kon ik deze niet laten staan. Hoes is matig maar vinyl als onbespeeld.

Verder gewoon wat aanvulling van artiesten die al in de kast staan. Lekker hoor die impulsaankopen! 

Fijne beurs op natuurlijk een schitterende locatie!

50 jaar Pieces of the Sky

De door Gram Parsons ontdekte Emmylou maakte met dit album in 1975 een enorme stap ten opzichte van haar debuut dat vijf jaar eerder was verschenen. Emmylou was achteraf met dit debuutalbum niet heel erg tevreden. 

 

Over deze Pieces of the Sky zal ze zelfs na 50 jaar nog dik en dik tevreden zijn. Het regende bij het verschijnen lovende woorden in de muziekpers.

 

Pieces of the Sky is tevens een album dat Country toegankelijk maakte voor het grote publiek. Van het album verschenen "Too Far Gone" en "If I Could Only Win Your Love" als singletjes.
De eerste werd geen groot succes, maar de tweede single kwam in de Canadese Countrylijsten op nummer 1 en in de VS op 4.

 

Op dit album vinden we en aantal Country klassiekers zoals "Sleepless Nights", "Queen of the Silver Dollar", "Sleepless Nights",  en het heerlijk sentimentele "Coat of Many Colors".

Natuurlijk mag ook het schitterende - en tevens mijn favoriete - "Boulder to Birmingham" niet vergeten worden. Emmylou laat hier horen ook als songwriter het nodige in haar mars te hebben.

Schitterend gezongen met grote overtuiging. Brrr wat is dit goed...........

 

Emmylou zou na deze Pieces Of The Sky een aantal albums uitbrengen die mogelijk nog een streepje meer verdienen zoals Luxury Liner, Elite Hotel en Quarter Moon in a Ten Cent Town.

 

Deze Pieces of the Sky zal echter altijd hoog blijven staan in mijn Emmylou Harris album top 10.

 

Meesterwerk!

 

Mell VF in Luxor (Rotterdam)

Net terug van een optreden van Mell VF (voorheen Mell & Vintage Future) dat gehouden werd in het oude Luxor theater in het centrum van Rotterdam.

Grote acts ga ik eigenlijk niet meer heen. Te druk maar vooral vooral de prijzen zijn gewoon idioot geworden. Daarnaast is er niks mis met kleinere acts zo bewees Mell VF vanavond maar weer.

We hebben vanavond genoten van een zeer energiek optreden met een heerlijke melting pot van R&B, Soul, Poprock en zelfs een mespuntje Country.

De driemansformatie bracht een aantrekkelijke setlist met zowel nieuw als wat materiaal van de beginperiode. De nummers werden hier en daar opgeleukt met grappige of zelf indrukwekkende intro's.

Veel liedjes over liefde of onmogelijke liefde maar in alle gevallen met grote overtuiging gebracht. Net als de rest van het publiek gingen we dan ook tevreden naar huis.

Alice Cooper

In de jaren 70 was de vandaag jarig Cooper naast muzikant vooral performance artiest. Daarbij kon hij het niet laten wat shockerende elementen aan zijn shows toe te voegen. Shockerend in die tijdgeest want inmiddels zijn er vele bands die daar al heel zwaar overheen zijn gegaan.

Voor mij kwam zijn hit "School's Out" geen dag te laat. Ik was echt helemaal klaar met school. Ik ben dyslectisch wat toen ook nog eens zwaar onderschat werd. Daarnaast heb ik serieuze issues met hiërarchie.
Hiërarchie is voor mij geen argument. De zorg voor je huisdieren is een argument. Je gezondheid is een argument. De klant is een argument. Je dierbaren zijn een argument. Het klimaat is een argument.

Als hiërarchie een issue is dan is een kleine katholieke school niet het beste domein om gelukkig te worden. Dus 1973 - het jaar waarin Cooper met "School's Out" een hit had - werd voor mij misschien wel het belangrijkste jaar uit m'n leven.
Uiteraard raad ik iedereen aan zijn school af te maken, maar voor mij heeft het goed uitgepakt.
Sterker op een reünie van die school kwam ik helemaal niemand tegen waar ik mee had willen ruilen. Integendeel........

Alleen ik heb wel 20 jaar lang naast werk ook gestudeerd! Daarin zowel HBO en post academische opleidingen succesvol afgerond. Dat is toch een opgave waar niet iedereen zin in heeft.

Samengevat: Leren is leuk..............school was kut..............muziek maakte de jaren op de middelbare school voor mij echter wel dragelijk..........

Hoewel ik geen uitgesproken fan van Alice Cooper ben, maakt mijn hart met het horen van "School's Out" altijd weer een vrolijk maar vooral sentimenteel hupje........

Alice Happy Birthday!

R.I.P. Marianne Faithfull

Gisteravond kwam het trieste nieuws binnen dat Marianne Faithfull niet meer is.We herinneren Marianne natuurlijk door haar geweldige stem en daarnaast was ze een geweldige liedjes schrijfster en een prima actrice.

Haar debuut single "As Tears Go By" in 1964 werd gelijk een wereldhit en Marianne stond daarmee gelijk op het wereldpodium. Het nummer was geschreven door Mick Jagger (met wie Marianne een aantal jaar een relatie had) en Keith Richards.
The Stones hadden er twee jaar later ook een hit mee. The Stones brachten ook nog een Italiaanse versie van dit schitterende nummer uit.

Een andere grote hit had Marianne in 1979 met het nummer "The Ballad of Lucy Jordan". Het is te vinden op het album Broken English wat door veel fans als haar beste album wordt beschouwd.

Het nummer is geschreven door Shel Silverstein en was dan ook oorspronkelijk opgenomen door Dr. Hook & the Medicine Show en is te vinden op hun verzamel album The Ballad Of Lucy Jordon (met een o dus) uit 1975.

Hoewel Marianne regelmatig liedjes zong die door andere waren geschreven, bestaat een groot deel van haar catalogus uit eigen werk.
Marianne heeft dan ook een indrukwekkende catalogus bij elkaar gezongen. In 2018 bracht ze nog het album Negative Capability uit dat erg goede kritieken kreeg. Marianne was op dat moment goed de 70 voorbij dus lang actief!

In 2021 verscheen het album She Walks in Beauty waar Marianne de verteller is van Britse poetry.

In de catalogus van Marianne zitten wat gaten en zo gek is dat niet. Een bewogen leven met een drugverslaving, dakloos en borstkanker.

Naast een geweldige en succesvolle zangers was Marianne ook een gewaardeerd actrice en speelde tussen 1965-2013 in een groot aantal films en TV-series. Aan het einde van haar carrière was ze voor een aantal films nog actief als stemactrice.

Marianne werd 78 jaar.

Rust zacht Marianne

Lucinda Williams 73 jaar

Als jaren staat de vandaag jarige Lucinda in mijn top 10 van favoriete artiesten. Op deze blog ook al onnoemelijk veel aandacht aan haar besteed:

 

Verjaardagen:

Lucinda's Birthday (72 jaar) 

Lucinda 70 

Lucinda Williams (69 jaar)

 

Reguliere albums:

Lucinda Williams 

Car Wheels On A Gravel Road

Blessed - The Kitchen Tapes 

Good Souls Better Angels

 

Lu's Jukebox:

Vol. 2 Southern Soul (From Memphis To Muscle Shoals & More)

Vol. 3  Bob's Back Pages: A Night Of Bob Dylan Songs

Vol. 5  Have Yourself A Rockin' Little Christmas

Vol. 6: You Are Cordially Invited - A Tribute To The Rolling Stones

Vol. 7 Sings The Beatles From Abbey Road

 

Wat moet ik in vredesnaam nog meer over deze geweldige artieste schrijven om jullie te overtuigen dat een paar album echt in iedere collectie thuishoren.

Ga beginnen met al haar LP's te draaien die ik heb en daarna de CD's.............. Als het gaat vervelen laat ik het weten!

 

Lucinda Happy Birthday! 

Sam Cooke

Deze geweldige zanger zat al in de hemel voor de meeste van ons interesse in muziek kregen. Hij mag daar vandaag de kaarsjes uitblazen en de taart aansnijden. Met Otis, Marvin en Aretha is dat vast een geweldig feestje!

Het verhaal van Sam Cooke is een van de vele tragediën in de geschiedenis van de moderne muziek. Daar waar ik probleemloos een lijst intikt welke rockartiesten er door een vliegtuigcrash zijn omgekomen is het aantal dat vermoord is ook bizar............
Peter Tosh, John Lennon, King Curtis, Marvin Gaye en Sonny Boy zijn er een paar die zo bij mij opkomen. En zo ook Sam Cooke.
 

Sam Cooke is in een hotel doodgeschoten door een hotelmanager die zich bedreigd voelde. Cooke kwam waarschijnlijk verhaal halen omdat een prostituee die hij naar z’n kamer had meegenomen er met een aanzienlijk bedrag vandoor was gegaan. Er blijven rond deze moord overigens nog veel vragen. Heel veel vragen. Omdat het 60 jaar geleden is zal de waarheid wel nooit boven water komen. 

Sam Cooke zong vooral Soul en Rhythm & Blues. Prachtige stem en heerlijke warme muziek. Ondanks dat Sam op jonge leeftijd ons heeft verlaten heeft hij een indrukwekkende discografie achtergelaten. Een fors aantal studio albums en de rij compilaties is ontelbaar geworden.

Een paar jaar na z’n dood verscheen de LP The Man Who Invented Soul. Pakkende titel en niet geheel onterecht. Hierop mooie covers als "Blowin' In The Wind" en "The Great Pretender".
Met de titel The Man Who Invented Soul is begin deze eeuw een CD box uitgebracht met dik 170 nummers. Smullen! 

In Nederland heeft Sam postuum een paar hits gehad. Daarvan is "Wonderful World" echt een mega hit en staat ook nog steeds in de Top 2000. Dat nummer is ook gebruikt in een 501 reclame. Was trouwens allemaal prima muziek die gebruikt werd in die reclameserie!

"Wonderful World" is natuurlijk een heerlijk nummer, maar als je eens door de catalogus van Sam bladert dan kom je zoveel meer parels tegen! Voor wie nog met Sam Cooke moet beginnen zijn vooral de compilatiealbums wel een aanrader. Betaalbaar en mooie sets aan songs.
Persoonlijk hoop ik stiekem dat er een box gaat komen met daarin alle studioalbums die tijdens z’n leven zijn verschenen.
Een dergelijk box zou een mooi beeld geven van de ontwikkeling van deze geweldige zanger en uitvinder van de Slow Soul.

R.I.P. Garth Hudson

Gister overleed op 87 jarige leeftijd het laatst overgebleven lid van de legendarische Canadese rockgroep The Band. Hudson leverde met zijn herkenbare orgelgeluid een zeer belangrijke bijdrage aan het succes van The Band.

The Band ging aanvankelijk onder de naam The Hawks uit de startblokken maar werd - mede door Dylan's Basement Tapes project - als snel The Band.

 

The Band heeft een rij zeer knappe albums gemaakt en vooral Music from Big Pink (1968) en The Band (1969) mogen als meesterwerkjes worden gezien. Hoewel bandleden zoals Danko, Helm en Robertson doorgaans wat meer op de voorgrond traden, is het wel degelijk Hudson geweest die The Band muzikaal in de lift heeft gezet.

Hudson was geschoold in klassieke muziek en speelde zo ongeveer ieder instrument. Naast orgel speelde hij piano, clavinet, diverse blaasinstrumenten, accordeon en eigenlijk overal waar je maar muziek mee kon maken.

Uiteraard valt zijn fenomenale en karakteristieke orgelwerk - wat The Band een eigen geluid gaf - het meeste op. Een sound die we ook horen op de albums van Bob Dylan waar The Band voor de begeleiding zorgt.

Een enkele draaibeurt van Dylans album The Bassement Tapes en je hoort Hudson werkelijk overal.............

Hudson heeft na het einde van The Band een paar knappe solo albums gemaakt. Verder was Hudson tussen 2002 en 2005 actief als toetsenman bij Burrito Deluxe.

 

Hudson overleed in een verzorgingstehuis in Woodstock op een steenworp afstand van Big Pink waar The Band de aftrap gaf voor een definitieve doorbraak. 

 

Hoewel ik best het nodige van The Band heb staan is er voor nu maar één album denkbaar. 

Het afscheid van The Band is in 1976 met behulp van andere grootheden (oa Neil Young, Muddy Waters, Eric Claptoin) uit de muziek gevierd en verschenen als film en 3LP set onder de naam The Last Waltz.............

 

Rust zacht Garth............

 

Blood On The Tracks

Dit vijftiende studio-album van de zingende woordenkunstenaar viert vandaag haar 50e verjaardag. Mooi om aan dit bijzondere album nog eens aandacht te besteen.

 

In z'n algemeenheid wordt Blonde On Blonde (1966) als Dylan's absolute meesterwerk gezien. Highway 61 Revisited en Bringing It All Back Home beide uit diezelfde periode maken de top drie wel compleet.

Blood on the Tracks wat 10 jaar later werd uitgebracht mag echter toch een plaats opeisen in de top 5 in de Dylan catalogus.

Het album dat vooral Folk Rock bevat wordt door vele gezien als een van de vele comebacks van Dylan. De vraag is natuurlijk of Dylan na zijn debuutalbum uit 1962 überhaupt ooit wel eens is weggeweest.

Dylan doet waar Dylan zin in heeft. Hij pakt ineens een elektrische gitaar terwijl z'n aanhang de protest troubadour op het podium verwacht.

Dylan maakt een country album als hij daar zin in heeft. Dylan gaat op de Sinatra toer als hij daar zin in heeft. Dylan doet zelfs Dylan als Dylan daar zin in heeft.

Dylan is nooit weg alleen Dylan doet wel eens iets wat niet alle fans weten te waarderen. Dat geldt beslist niet voor Blood On The Tracks. Samen met Desire wellicht het meest toegankelijk album die deze Nobelprijs winnaar heeft gemaakt.

Blood On The Tracks is ook een heel persoonlijk album maar voor de luisteraar toch een allemansvriend. Het album bevat 10 songs met een totale speeltijd van net geen 52 minuten. Dat is voor een LP - want in die tijd werd het uitgebracht - een behoorlijk lange speelduur.

Alle nummers mogen toch als een pareltje worden gezien. Het klinkt allemaal heerlijk in het gehoor en Dylan zingt met groot gemak.

Uiteraard hebben analisten de teksten van voor tot achter uit zitten kluiven, maar dit is een Dylan album dat je niet direct gedwongen wordt om in de teksten te duiken.

Het klinkt heel muzikaal en als je na een aantal luisterbeurten toch met de teksten aan de gang wil stelt Dylan niet teleur. Integendeel.

Veel nummers gaan over de liefde maar vooral over liefde die er niet meer is. Ga je de verleiding aan om je toch in de teksten te verdiepen zullen sommige nummers een stoer potje worstelen met woorden zijn. 

Alles proberen te begrijpen is een kansloze missie. Zelf kan ik al enorm genieten hoe Dylan als geen ander woorden aan elkaar kan rijgen. Soms haal ik er wat uit en soms niet en geniet ik gewoon van de fraaie combinaties die hij keer op keer weet te maken.

 

Alles klopt aan dit album en het staat dan ook huizenhoog in welke lijstje we ook pakken. In de VS dan ook goed voor tweemaal platina.

Zelfs in de meest compacte Dylan collectie mag dit album eigenlijk niet ontbreken.......

Lucinda Williams - Sings The Beatles From Abbey Road

Tijdens de coronacrisis heeft Lucinda een zestal albums gemaakt als eerbetoon aan artiesten en nummers die haar hebben geïnspireerd. De albums verschenen in de serie Lu's Jukebox. In deze serie een kerstalbum en twee albums met traditionals uit de Country en Deep South.
De andere drie albums uit deze serie zijn een ode aan Tom Petty, Bob Dylan en The Rolling Stones. 

Wat mij betreft een zeer geslaagde serie albums en beslist een van de betere coronaprojecten. Op deze blog heb ik aan deze serie dan ook de nodige aandacht gegeven.

 

Hoewel Lucinda zelf een uitstekende liedjesschrijfster is riep de serie toch een gevoel op wat voor meer moois zou ze kunnen met materiaal van anderen.

Daar is nu een antwoord op. Vorige maand verscheen namelijk het album Sings The Beatles From Abbey Road.

Hoewel ik geen erg groot fan van de The Beatles ben juich ik het toch toe dat Lucinda de Abbey Road Studio's is ingedoken om het viertal uit Liverpool te eren. 

Bij mij in de kast staan zeker een tiental albums van The Fab Four, maar persoonlijk vind ik het toch allemaal een beetje te braaf.

 

 

Lucinda - waar ik een heel groot fan van ben - is verre van braaf als het om muzikale invulling gaat. Het rauwe randje is standaard aanwezig of ze nu eigen werk of dat van een ander vertolkt. 

Op voorhand had ik dan ook alle vertrouwen in wat voor een interpretatie Lucinda aan een dozijn Beatles liedjes zou geven.

Lucinda is immers iemand die je om een boodschap kan sturen en ook nu heeft ze er weer een meesterwerk van gemaakt. 

 

Net als bij Dylan en de Stones had Lucinda een forse uitdaging om een setlist samen te stellen. Ik ben dan wel geen Beatles fan, maar de catalogus die ze bij elkaar hebben geknutseld is natuurlijk meer dan indrukwekkend.

Kies dan maar eens twaalf nummers! 

Het is Lucinda gelukt!

Gelukkig een paar van mijn favoriete nummers zoals "While My Guitar Gently Weeps", "Let It Be",  "The Long and Winding Road" en "Something".

Vooral haar versie van het door Harrison geschreven "Something" vind ik zeer geslaagd. De wat klagerige stem van Lucinda doet het echt geweldig bij dit nummer.

 

Naast een paar bekende nummers heeft Lucinda er gelukkig niet voor gekozen om er een The Beatles Greatest Hits van te maken. Een mooie mix tussen een paar echte Beatles klassiekers en wat minder bekende nummers zoals "Yer Blues", "I've Got A Feeling", "I'm Looking Through You".

De setlist is een uitstekende keuze en enige minpuntje is misschien het nummer "With A Little Help From My Friends". 

Ongemerkt ga je deze vergelijken met de legendarische performance van Joe Cocker tijdens Woodstock. Zowel Joe als Lucinda zitten in het rauwe segment en de versie van Lucinda gaat weliswaar niet z'n knieën maar Joe's versie wint toch echt op punten.

 

Deze Sings The Beatles From Abbey Road verscheen begin december en stiekem had ik gehoopt het album onder de kerstboom aan te treffen. De kerstman was helaas mijn lijstje kwijt en dus deze week mijn zakgeld een mooie bestemming geven en deze manko in mijn Lucinda collectie opgevuld.

 

Dit album is echter verre van vulmateriaal en zal regelmatig de draaitafel gaan zien!

David Robert Jones

Het is vandaag de verjaardag van David Bowie die geboren is als David Robert Jones. Om verwarring met de voorman van de Monkees te voorkomen koos David voor een andere achternaam.
De opmerkelijke keuze viel op Bowie. Dat is de naam van een groot mes met een enorme historie zowel in echte gevechten als in films.
Mannen met een kleine piemel en geen geld voor een grote auto laten zich graag met een dergelijk mes zien. Eerlijk is eerlijk er zijn prachtige exemplaren van gemaakt.

 

Van David was het geen slecht idee om een andere naam te kiezen, want met de naam David Jones in Google krijg je dames tassen!
Op het moment van die keuze voor Bowie kon David nog niet bevroeden hoe handig het in de toekomst zou worden om een beetje unieke naam te hebben.

Dat neemt niet weg dat Bowie wel degelijk visionair was op het gebied van Internet en in de vorige (!!!) eeuw begon hij al een ISP (Internet Serves Provider) onder de naam BowieNet.
De standaards voor HTML en XML waren nog maar net droog en Bowie dook er bovenop om de kleine man in staat te stellen om gebruik te maken van de mogelijkheden van het internet.
Ik weet zelf nog wat voor een weerstand er in 1998 en 1999 was toen ik een salarisverwerking via het web wilde gaan aanbieden. In dit specifieke geval was Bowie niet direct mijn inspiratie maar wel in algemene zin.

Want………….
Bowie heeft ons geleerd dat het niet gek is hoe je je haar doet
Bowie heeft ons geleerd dat het niet gek is hoe je je kleed
Bowie heeft ons geleerd dat je tientallen soorten muziek kan husselen
Bowie heeft ons geleerd dat seksualiteit niet iets van een hokje is
Bowie heeft ons geleerd dat je niet een enkele rol in het leven hoeft te hebben
Bowie was voor vele een inspiratie en een van de meest invloedrijke artiesten die we hebben gehad.

Voor mij persoonlijk is Bowie dan ook de meest invloedrijke rockster die er in dit heelal is geweest en als er iemand is die dat kan weten is het wel Ziggy Stardust…...
Albums als Low, Hunky Dory en Sation To Sation horen zeker ook tot z’n beste werk. Sommige vinden zelfs z’n laatste album “*” het beste.
Ik heb dat album (uitgesproken als Blackstar) pas een paar keer gehoord dus ik vind het nog lastig daar wat van te vinden.
Want zoals bij veel albums van Bowie heb je een paar draaibeurten nodig om tot de maximale waardering te komen.
Voorlopig is The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars nog immer mijn favoriete album van Bowie.
Akelig actueel en Bowie als visionair:

Pushing through the market square
So many mothers sighing
News had just come over
We had five years left to cry in
News guy wept and told us
Earth was really dying
Cried so much his face was wet
Then I knew he was not lying

1975

Regelmatig besteed ik op deze blog aandacht aan een album dat haar 50e verjaardag viert. Veel van die muziek verscheen in de periode waarin mijn belangstelling voor muziek zich vormde. Hoewel mijn collectie voor ruim 30% bestaat uit albums die deze eeuw zijn verschenen, zijn de jaren 1970-1977 wel heel dominant aanwezig.

Wie het lijstje ziet en mijn muzieksmaak een beetje kent snapt dat albums ui 1975 ook talrijk aanwezig zijn. 

Onderstaand lijstje met topalbums uit 1975 is verre van compleet, maar ik neem je toch even mee naar dit sterke muzikale jaar en wat er zoal per maand verscheen:

 

Januari

Bob Dylan - Blood On The Tracks
 

Februari

Led Zeppelin - Physical Graffiti
Alice Cooper - Welcome to My Nightmare
Emmylou Harris - Piece In The Sky

 

Maart
Steely Dan - Katty Lied
Lynyrd Skynyrd    Nuthin Fancy
The Ozark Mountain Daredevils - The Car Over The Lake Album
Eric Clapton - There's One In Every Crowd
Jesse Colin Young - Songbird
Lou Reed - Lou Reed Live
 

April

Leon Russell ‎    Will O' The Wisp
The Doobie Brothers     Stampede
Bob Seger     Beautiful Loser
 

Mei

Elton John - Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy
Chicago - VIII

 

Juni

The Rolling Stones - Made In The Shade
The Rolling Stones - Metamorphosis
Eagles - One Of These Nights
Neil Young - Tonight's the Night
Stephen Stills - Stills
Bob Dylan - The Basement Tape
Deep Purple - 24 Carat Purple
Roger McGuinn & Band - Roger McGuinn & Band
 

Juli

Outlaws - Outlaws
Poco - Head Over Heels
 

Augustus

The Allman Brothers Band - Win Lose Or Draw
Eric Clapton - E.C. Was Here
 

September

Bruce Springsteen - Born To Run
Jethro Tull - Minstrel in the Gallery
Pink Floyd - Wish you where here
Crosby & Nash - Wind On The Water
Linda Ronstadt - Prisoner In Disguise

 

Oktober

Elton John - Rock Of The Westies
Mike Oldfield - Ommadawn
Barclay James Harvest - Time Honoured Ghosts
Tom Waits - Nighthawks At The Diner
 

November

Chicago - Chicago IX - Chicago's Greatest Hits
Neil Young - Zuma
Cat Stevens - Numbers
Supertramp - Crisis? What Crisis
Queen - A Night At The Opera
Rita Coolidge - Its Only Love
Little Feat - The Last Record Album
 

December

Stephen Stills - Live  
Emmylou Harris - Elite Hotel
Bachman Turner Overdrive - Four wheel drive

Een mooie lijst en ik kijk er nu al naar uit om een groot aantal van deze albums dit jaar eens extra in het zonnetje te zetten.

 

Eddie Vedder 60 jaar

De vandaag jarig Eddie is vooral bekend als zanger van Pearl Jam en natuurlijk van zijn geweldige stage dives. Uiteraard staan hier de nodige albums van Pearl Jam in de kast waaronder het briljante debuut Ten. Uiteraard ook Unplugged wat - in mijn bescheiden optiek - samen met die van Nirvana tot de beste Unplugged optredens behoort.

Pearl Jam is niet een band waar ik heel veel van weet. Gewoon puike Grunge en Hardrock. Punt!

En Eddie vind ik echt een geweldige zanger. En wat een heerlijke stem!

Van Vedder wilde ik al wel een tijdje het soundtrack album Into The Wild uit 2007 aan de collectie toevoegen. Liefst op vinyl maar toen ik een puntgaaf exemplaar (inclusief booklet) op CD tegenkwam in de Kringloop heb ik daar voor gekozen.
Toevallig vorige week voor 1 Euro gekocht. Dat zijn wel heel lekkere koopjes. Jaren geleden de film gezien en was onder de indruk van het verhaal, de fotografische manier van filmen EN van de muziek.

Als iets wat langer terug is blijft de bewondering hangen maar kan je bijna niet meer benoemen waar die bewondering in zit. Tot de CD van de week in de speler zat.............

Wat een puik album is dit............smullen!

Ga ik het uitleggen? Nee.............mijn advies is om zo nu en dan toch eens een Kringloop in te wandelen en dit soort pareltjes te scoren.

Op de valreep was dit mij best bestede Euro in 2024

Eddie Happy Birthday!