Robert Plant - Saving Grace

De titel van het album dat einde september verscheen verwijst naar de naam van de band waar Plant al jaren mee samenwerkt. Het is het twaalfde solo album van Plant, die we vooral kennen als voorman van de legendarische band Led Zeppelin.

Plant kan natuurlijk zelf prima een liedje schrijven, maar om het dozijn solo albums vol te maken koos hij voor covers en traditionals.

De meeste nummers zijn van blues en en folkartiesten zoals Kansas Joe McCoy Blind Willie Johnson Sarah Siskind en Martha Scanlan.

 

Dat Plant in de periode van Led Zeppelin een zwak voor bluesmuziek had lijkt mij een totaal overbodige opmerking. Toch was er in die periode ook al een stevige flirt met folkmuziek en zowel Plant als Page waren beide erg onder de indruk van de muziek van Joan Baez. 

Het album Led Zeppelin III heeft dan ook zeer stevige invloeden van folkmuziek en kunnen we een aantal nummers het label Folkrock geven.

 

Dit nieuwe album lijkt een ode van Plant aan muziekstromingen die hem geïnspireerd hebben. Plant mag dan bijna 80 zijn maar hij neemt ons mee op een enerveerde reis naar de wortelen van Blues en de Folk.

De band Saving Grace en vooral zangeres Suzi Dian doen niet voor Plant onder en het voelt aan als een  harmonieus geheel. 

Wellicht komt dat ook omdat Plant samen met de band de productie heeft gedaan. Genoeg artiesten kunnen die klus beter aan een andere overlaten, maar in dit geval heeft het een geweldig resultaat opgeleverd.

 

Saving Grace verscheen eind september en na een groot aantal luisterbeurten heb ik nog geen uitgesproken favoriete nummers. Ook geen nummers die van mij weggelaten hadden mogen worden en dit album verdiend ook de sticker: Free of Fillers!

 

Wie de wat mysterieuze nummers van Plant weet te waarderen gaat van dit album smullen als geen ander. Zo nu en dan krijg ik eenzelfde vibe als bij "Kashmir", wat we toch als een van de beste nummers van Led Zeppelin mogen beschouwen.  

Uitstekend album (eigenlijk wel een meesterwerk!) van een oude rocker die een prachtig eerbetoon geeft aan de roots van de Blues en Folk.

 

 

Christone “Kingfish” Ingram – Hard Road

Op 26 september 2025 verscheen het derde studioalbum van dit blueswonder want zo mogen we 'Kingfish' wel noemen. 

Kingfish is het talent dat op zijn 26e al meer prijzen heeft gewonnen dan de gemiddelde Nederlandse wielrenner in een heel leven. Hij is de brug tussen het verleden en de toekomst' van de Blues. 

Dat betekent in de praktijk dat hij de gitaarlijnen van B.B. King mengt met een wah-wah pedaal dat klinkt alsof het in een jetmotor is gegooid.

De titel Hard Road is meteen het eerste humoristische element van de plaat, want laten we eerlijk zijn: met zijn talent, looks en Grammy-winsten is de enige 'hard road' die Kingfish nog bewandelt die van de hotelkamer naar het podium. 

De teksten zijn meest 'persoonlijke en ambitieuze' tot nu toe. Tracks als "Truth" en "Clearly" gaan over fame, heartbreak, love, and relationships. 

De Blues is traditioneel het domein van de onfortuinlijke ziel die zijn geliefde aan de horizon met z'n beste vriend ziet verdwijnen. Kingfish zingt echter vooral over het gevecht van een jonge, rijzende ster.

Vanaf de eerste tonen van "Bad Like Me" wordt duidelijk: dit is niet de Blues van uw grootvader. Dit is Blues met een flinke dosis rock en R&B, vermengd met een hoeveelheid wah-wah die grenst aan een misdaad tegen de mensheid. 

Vooral het exotische "S.S.S." is zo funky en swingend dat je onwillekeurig begint te bewegen.

Het is alsof Kingfish een gitaar in zijn hand heeft en zegt: Ik heb tien noten nodig om uit te drukken hoe moeilijk het leven is. En dan speelt hij er twintig in één seconde.

Clapton kreeg de bijnaam Slowhand................hoe gaan we deze jonge knaap in vredesnaam noemen?

Hard Road is wederom een fantastische plaat, maar humoristisch genoeg omdat de enige 'Hard Road' die hij bewandelt de weg zal zijn naar nóg meer Grammy’s is. De man is een fenomeen, een kudde wilde mustangs die over de snaren razen en hij heeft ook nog eens een heerlijke stem.

Wat hij echter vooral doet is de Blues een toekomst geven zoals niemand anders dat kan.

Als de Blues gaat over ellende, dan is Kingfish de levende paradox: hij speelt de Blues zo goed dat je bijna blij wordt van al zijn "ellende".

 

The Devon Allman Project - Blues Summit

Voor bluesliefhebbers was dit een hoogtepunt om naar uit te kijken: 'Blues Summit' van The Devon Allman Project.

Het album verscheen deze zomer en door mijn vakantie kwam het met enige vertraging in mijn collectie. 

Nu voor de tweede keer op de draaitafel en dat gaat zeker niet de laatste keer zijn.

 

Devon Allman is de zoon van Gregg Allman en ik heb al diverse albums van The Allman Betts Band waar hij zanger/gitarist is.

Die albums geven mij genoeg vertrouwen in Devon en deze Blues Summit blind gekocht. Dat mede omdat er een aantal aansprekende namen aan dit project meewerken.

Dit project - dat uit een album en tournee bestaat - is een geweldig eerbetoon aan de Blues en Soul. Allman en zijn kernband bundelen de krachten met wisselende stermuzikanten en bij optredens kan de samenstelling steeds weer anders zijn.

Op dit album - dat 10 nummers bevat - deelt Allman de hoofdrol met onder andere Christone “Kingfish” Ingram, Larry McCray, Sierra Green, Jimmy Hall en Robert Randolph. 

Het album is opgenomen in Sawhorse Recording Studios in St. Louis en het Memphis-dna spat werkelijk uit je luidsprekerboxen.  

Hoogtepunten zijn onder andere de opener "Runners In The Night" met Kingfish Ingram (over zijn nieuwe album ga ik morgen een blogje maken), de soulvolle ballade "Real Love" welke geweldig wordt vertolkt door Sierra Green.

Ook "Hands and Knees" met de zang en gitaar van Larry McCray mag een pareltje worden genoemd.

Het album is een mix van Blues en een stevig vleugje Soul door musici die niet aan een potje ver plassen doen, maar juist elkaar aanmoedigen om de ruimte te nemen.

In die zin zet Devon met deze lijn de filosofie van zijn oom Duane voort. Duane kon immers als geen ander zes toppers laten samenspelen waarbij, team en individu beide de juiste aandacht kregen.

 

Devon Allman laat met dit project en album horen dat hij inmiddels een gevestigde naam is in de wereld van de Blues.

Mocht de tournee ook Europa aan gaan doen ga ik zeker kijken of ik bij dit geweldige project een keertje live aanwezig kan zijn.

 

Voorlopig nog even volop genieten van het album..............draaibeurt drie dan maar!

 

R.I.P. Edward Reekers

Reekers werd bekend als zanger van Kayak, waar hij met zijn bijdrage aan het album Phantom of the Night gelijk een heel stevig visitekaartje afgaf. Het was inmiddels het zesde album van Kayak en met de inbreng van Reekers maakte Kayak met dit album een grote stap voorwaarts.

 

Toch was het lastig om met dit meesterwerk de VS te veroveren, want bands als Styx viste nu eenmaal in dezelfde vijver als Kayak. In Nederland was Kayak echter enorm populair, maar viel in 1982 toch uiteen. 

 

Eind vorige eeuw maakte Kayak een doorstart, maar Reekers was geen vast onderdeel meer van de band. Hij heeft nog wel wat gastoptredens en bijdrages aan een aantal albums gedaan zoals The Monk in de rockopera Nostradamus.

 

Een kleinere rol in Kayak paste in die fase ook beter bij Reekers die inmiddels een succesvolle carrière als stemacteur was begonnen. Zo is Reekers te horen in nagesynchroniseerde films van Harry Potter en de diverse Disney producties. Als stemacteur herken je hem misschien ook wel in diverse commercials.

Naast zijn werk als stemacteur bleef Reekers ook muziek maken waarbij zijn liefde voor symfonische en progressieve Rock keer op keer werd onderstreept.

 

Reekers overleed gisteren op 68 jarige leeftijd en dat is natuurlijk veel en veel te jong.

 

Rust zacht Edward

 

50 jaar The Car Over the Lake Album

Zelfs toen het derde album van The Ozark Mountain Daredevils verscheen was de interesse in Nederland ongeveer gelijk aan nul.

Formeel bestaat de band die in 1972 is opgericht nog. Het is als zoveel bands wel een enorme duiventil maar oprichters Mike "Supe" Granda en John Dillon weten blijkbaar iedere keer nieuwkomers goed bij de les te houden.

Lekkere Countryrock en zo nu en dan wat steviger en leunt het naar Southern Rock. 

 

Als puber had ik geen platen van ze maar de eerste drie albums wel geleend bij de platenuitleenclub (Doelen-Rotterdam).

De totale catalogus van de band is - als we naar het aantal actieve jaren kijken - in aantallen toch wat beperkt. Daarentegen is dat wat ze gemaakt hebben heerlijk voer voor de oren. 

 

De live albums van het gezelschap ken ik niet, maar de studio albums zijn op een enkele misser na helemaal ok. Het self-titeld uit 1980 is mijn ogen wat minder en wat mij betreft iets teveel Pop en te weinig Countryrock.
Sowieso maakte veel goede bands en artiesten uit de jaren 60/70 in de jaren 80 ineens een move om in de jaren 80 mee te doen. Dat heeft toch heel vaak een misser opgeleverd! 

 

Het album uit 1980 moet je maar laten staan, maar deze The Car Over the Lake Album.kan je als je fan bent van bands als de Eagles en Poco gerust kopen.

Als je er al een tegenkomt want The Ozark Mountain Daredevils kom je maar zelden op  een platenbeurs tegen.

 

Voor de Europese markt zijn van de band op een bepaalde moment een reeks verzamelalbums gemaakt. Niet slecht maar als je deze band wilt gaan verkennen kies dan om te beginnen voor de eerste drie studio albums. Ga je geen spijt van krijgen.

 

Countryrock voor fijnproevers! 

 

Bryan Ferry 80 jaar

Vandaag bereikt Bryan de mijlpaal van 80 jaar. Deze gentlemen rocker werd in eerste instantie vooral bekend als voorman van Roxy Music. Inmiddels is de solo catalogus van Ferry vele malen groter dan die van Roxy Music.

Een heel groot fan van Rocy Music ben ik eigenlijk nooit geweest. Gewoon een topband maar het solowerk van Ferry spreek mij veel meer aan.

Van Roxy Music altijd wel platen en CD’s gehad in de kast gehad, maar ze komen daar maar weinig vandaan.

De soloplaten van Ferry mag ik graag draaien.

M’n favoriet is Dylanesque. Een album met uitsluitend Dylan covers. Het album is uit 2007 maar veel eerder in z’n carrière had Ferry al laten horen een geweldige vertolker te zijn van Dylan composities.

Denk maar hoe fraai hij met A Hard Rains Gonna Fall zijn solo debuut album wist te beginnen.

Schitterend!

Helaas heb ik Dylanesque niet op vinyl. Het album kwam uit in de periode dat de LP stevig op z’n gat lag, dus is maar in zeer beperkte oplage als LP geperst.

Een exemplaar zonder krassen tik je zomaar 150-200 Euro voor af.

Voor dat geld kan je ook 15 geweldige andere tweedehandsje kopen en met wat zoeken wel 25.

Het album zal beslist aan de beurt komen voor een herpersing. Al is het alleen maar dat ze bij de platenmaatschappij mijn wekelijkse mailtjes wel een keer zat zullen zijn.

 

Ferry kennen we naast zijn uitstekende muziek natuurlijk ook als de man in het pak. Als man altijd een goed idee om in een pak te lopen. Zelf een fors aantal jaren bijna dagelijks in een pak gelopen en het effect op vrouwen blijft toch wonderbaarlijk.

 Heb ik trouwens al een verteld dat een keer al mijn pakken en stropdassen zijn gestolen? Geloof het of niet. Ik heb het proces verbaal nog wel ergens.

Pakken doen het goed bij Ferry en zo wist hij Amanda Lear te strikken die we ook kennen van een van de album cover van het debuut album van Roxy Music. 

 

Verder heeft Ferry wat gehad met Jerry Hall die we dan weer kennen van de cover van het Roxy Music album Siren.

De liefde met Hall duurde echter niet lang en zij had uiteindelijk toch liever een aantal (4?) kinderen met Mick Jagger.

Zonder er een verhaal van te maken wat zou in een roddelblad kan, is het wel duidelijk dat Ferry tot een van de kleurrijke figuren uit de rock scene behoort.

Ferry is nog steeds actief en bracht dit jaar samen met Amelia Barratt het album Loose Talk uit. Pas twee nummers online gehoord maar die waren veelbelovend en laten horen dat Ferry nog lang niet versleten is.

  

Bryan Happy Birthday!

 

 

50 jaar Wish You Where Here

Al vanaf puberteit ben ik een groot fan van Pink Floyd. Toch ben ik altijd erg verbaasd geweest rond de persoonlijke perikelen die de band heeft gekend. De verhouding Gilmour en Waters is natuurlijk een mega triest verhaal. 

Waters roept de laatste jaren vanaf het podium regelmatig vrij forse dingen en dan ben je geneigd partij in zo'n conflict te kiezen. Toch is dat onverstandig want we kennen niet alle feiten en ik hoef ze ook niet te weten. 

Het is vooral jammer dat die samenwerking geklapt is, want met elkaar hadden ze echt meer bereikt dan nu.

 

Het conflict Gilmour/Waters was niet de eerste grote spanning in de band, want die primeur lag min of meer bij Syd Barett. Deze begaafde muzikant kwam uit een goede familie en had dan ook gestudeerd en had in de start van zijn leven eigenlijk alles mee. 

Een getalenteerd muzikant met een zeer brede kijk op muziek. Het is ook Barett geweest die Pink Floyd met hits zoals "Arnold Lane" en "See Emily Play" een zet heeft gegeven naar de Psychedelic rock en de Progressieve Rock die daaruit is voortgekomen.

 

Barett was een genie en zorgde ook voor de nodige muzikale experimenten. Helaas gaat het met creatieve genieën ook regelmatig fout en zo ook met Barett. Drugs in alle soorten en maten en Barett ging steeds minder presteren. 

Gilmour was een jeugdvriend van Barett en een fenomenaal gitarist. Hij werd bij de band gehaald om Barett muzikaal te ondersteunen. Daarnaat was er ook een ijdele hoop dat hij als jeugdvriend Barett op het rechte spoor kon krijgen. 

Iemands vriend zijn EN therapeut is echt een slechte combi!

 

Op enig moment was Barett niet meer te handhaven en stond hem - hoe triest dat ook was - niks anders te wachten dan een solocarrière te beginnen.

 

Voor de achtergebleven leden was het echter zwaarder dan we denken, want zeven jaar na het vertrek van Barett werd deze Wish You Where Here opgenomen.

Barett is een belangrijk thema op dit album en was zelfs getuigen van enkele opnames............. Dat moment is ook in een documentaire te zien en die ontmoeting is best wel indrukwekkend............. Mij greep het wel bij de keel.............

 

Barett overleed in 2006 en daar is eindeloos over gespeculeerd. Wat blijft is dat een creatieve genie te jong ons verlaten heeft en dat we als maatschappij niet in staat zijn geweest hem te helpen.

Barett heeft grote invloed gehad op de weg die Pink Floyd is ingeslagen en is ongewild inspirator geweest voor een van de beste albums ooit: Wish You Where Here

 

Deze maand viert Wish You Where Here haar 50e verjaardag en platenmaatschappijen zien daar gelijk weer geld in en verschijnen er diverse jubileum versies en boxen.

Led Zeppelin - Live EP

Ik was er graag bij geweest in 1975 in de legendarische Earl's Court in Londen. Of misschien Knebworth in 1979, waar de laatste shows van de band in de UK waren. 

Energie, energie en nog eens energie! Dat is in drie woorden deze Led Zeppelin Live EP.

 

Qua speelduur overigens redelijk ruim voor een EP en er zijn door genoeg artiesten volwaardige albums gemaakt met een kortere speeluur
Deze EP verscheen ter ere van het 50-jarig jubileum van hun dubbelalbum Physical Graffiti. De EP bevat vier krachtige en brutaal klinkende live-opnames. De nummers zijn afkomstig van de iconische concerten in Earl's Court ('75) en Knebworth ('79). Voor de echte fans zullen deze opnamen bekend klinken, aangezien ze eerder te zien waren op de Led Zeppelin DVD uit 2003.

 

Sinds 12 september jl. eindelijk ook op LP en CD verkrijgbaar. Net de dag dat ik op vakantie ging naar Frankrijk............

.... 

Een van de laatste dagen van m'n vakantie loop ik door zo'n megasuper om wat lekkere dingen in huis te halen voor de donkere maanden die komen gaan.

Loop ik in die megasuper zo tegen een platenafdeling aan! Ieder in mijn omgeving denkt dan dat zoiets gepland is.............. het was toch echt puur toeval maar in nul en geen tijd lag deze nieuwe van Led Zeppelin in de kar tussen de champagne en andere lekkernijen.

De tracklist van de EP is een cadeautje voor de fans van het album Physical Graffiti.
 

In My Time of Dying (Live from Earl's Court, 1975)

Dit is de lange, bluesy versie van het nummer, waarin Robert Plant, Jimmy Page, John Paul Jones en John Bonham hun muzikale grenzen verkennen. Met het origineel voor ogen experimenteert het viertal er lustig op los.
 

Trampled Under Foot (Live from Earl's Court, 1975)

Bonham op z'n best zou je haast zeggen. Een tikje funk is er in deze energiebom door de heren op subtiele maar herkenbare wijze toegevoegd. Voor mijn gevoel ook wat invloeden van hun eigen album III Smullen!

 

Sick Again (Live from Knebworth, 1979)

Dit zijn opnames dat ik er nog slecht van kan slapen dat ik Led Zeppelin nooit live heb zien spelen. Power, energie en brutaal..................brrrr wat goed.
 

Kashmir (Live from Knebworth, 1979): 

Masterclass! Dit nummer is in de studioversie al van uitzonderlijke klasse. Stevig, brutaal, mystiek en energiek. Zonder de drie andere nummers tekort te doen is dit toch het hoogtepunt van deze EP. 

G E W E L D I G ! ! ! 

De eenvoudige smaakvolle hoes bevat met de vier ramen een duidelijke knipoog naar de oorspronkelijk en zeer fraaie hoes van Physical Graffiti.

 

Deze jubileum EP is niet zomaar een verzameling van vier nummers. Het is een met zorg uitgezochte set die alle eer doet aan de 50e verjaardag van Physical Graffiti.

Led Zeppelin in bloedvorm en opwindend en brutaal zoals geen andere band dat met zoveel energie neer kon zetten..........

 

Plaat is keurig geperst en geluidskwaliteit is erg goed. De buren denken daar misschien anders over maar het gas MOEST er even op!

 

50 jaar Minstrel in the Gallery

Precies vandaag viert dit album haar 50e verjaardag. Het is het achtste album van deze artistieke progressieve rockband. Het album kreeg wat wisselende recensies en vooral het toonaangevende blad Rolling Stone was niet erg onder de indruk.

Zelf was ik van meet af aan juist wel erg onder de indruk van dit Jethro Tull album. Voorgang War Child vond ik beslist minder dan de meesterwerken die ze daarvoor hadden gemaakt. Wat mij betreft past deze Minstrel in the Gallery keurig in dat rijtje.

Ik weet nog dat ik als jonge snaak alleen al onder de indruk was van titels van songs zoals "Black Satin Dancer", "March The Mad Scientist" en "Black Satin Dancer".

Dat black klopt wel aardig want een groot deel van de teksten zijn wat zwart en soms en treurig. Album is ook geschreven nadat Anderson en zijn vrouw waren gescheiden en met name "Baker Street Muse" is daar een herkenbaar resultaat van.

Vaak wat triestige teksten en afzetten tegen de gevestigde orde. Laten we toch een beetje vrolijk afsluiten met het compacte maar ijzersterke "Grace"

Hello sun.
Hello bird.
Hello my lady.
Hello breakfast. May I
buy you again tomorrow?   

Heerlijk muzikaal album met prima gitaarwerk (zowel elektrisch als akoestisch) , sterke zang van Anderson met hier en daar prachtige achtergrondzang. Dit is ook een van de albums die voor mij reden waren om de muziekmedia niet al te serieus te nemen. 

 

50 jaar Wind On The Water

Als ik naar buiten kijk een toepasselijke titel met het herfstige weer van vandaag. Deze maand viert het tweede album van dit duo haar 50e verjaardag. 

Beide hadden voor ze als duo van start gingen er al een hele carrière opzitten. David Crosby kennen we natuurlijk van The Byrds en heeft zelfs een paar keer bij Buffalo Springfield gespeeld.

 

Graham Nash was na zijn verblijf bij The Hollies naar de VS verhuisd. Samen met Crosby en Stephen Stills vormde een trio en kwam er in 1969 dat geweldige meesterwerk: Crosby, Stills & Nash

Al snel (Woodstock) werden het drietal aangevuld met Neil Young. De vier toppers zorgde in 1970 voor het meesterwerk Déjà Vu. Vier toppers maar ook vier ego's en de boel spatte uiteen.

 

Stepehen Stills wilde toch meer een gitaarband. Stills is ook de enige artiest die Jimi Hendrix EN Eric Clapton op één album heeft weten te krijgen! Neil Young wilde vooral over de kantlijnen kleuren en zich niet vastleggen in één vast stramien.

 

Crosby en Nash wilde allebei vooral mooie liedjes maken met veel close harmonie. Met hun eerste album in 1972 als duo wisten ze zowel de media als de fans ruimschoots te overtuigen.

Naar een tweede album van het duo werd dan ook reikhalzend uitgekeken. Toch moesten de fans tot september 1975 wachten voor de opvolger van de persen rolde.

Het wachten was niet voor niest want deze Wind On The Water is een puike plaat. Misschien een streepje minder dan de voorganger maar beide gewoon 4 sterren albums.

 

De stemmen van dit tweetal passen perfect bij elkaar en daarom is het zo jammer dat ze de lijn van de eerste twee albums niet vast hebben weten te houden.

Het album Whistling Down the Wire wat een jaar later verscheen is gewoon veel te snel afgeraffeld. Met wat meer zorg en tijd had ook dat album naar 4 sterren kunnen groeien. Daarna verschenen er een paar prima live albums en in 2004 kwam het duo met hun vierde en tevens laatste album. Aardig maar misschien hadden ze ook daar wat meer tijd voor moeten nemen en er een enkel ipv een dubbelalbum van gemaakt.

 

Corsby en Nash speelde nog wel diverse keren met Stills en Young maar het viertal heeft eigenlijk vanaf de start een knipperlichtrelatie gehad.

De hoop van vele fans dat het duo, trio of viertal nog eens samen zal komen is na het overlijden van Crosby in 2023 volledig in rook opgegaan.

 

Dat neemt niet weg dat deze Wind On The Water van deze herfstachtige dag toch een zomers dagje weet te maken.

Heerlijke plaat die na 50 jaar nog prima op de schijvendraaier kan! 

Rick Roberts

Onder het grote publiek vooral bekend voor de korte periode (1970-1973) als zanger en gitarist van The Flying Burrito Brothers. 

Daarna heeft Roberts tussen  1974–1981 en 1989–1992 bij het minder bekende Firefall gespeeld. Firefall is nog steeds actief en speelt vooral wat zoete Countryrock en Softpop. Niet slecht maar voor mij iets te braaf.

De rol van Robert in de korte periode bij The Flying BVurrito Brothers spreekt mij meer aan. Ook mag ik graag zijn twee solo albums horen zoals She Is A Song die nu op de draaitafel ligt. Ook daar is er wel wat Pop door de Countryrock gemixt, maar deze She Is A Song maag ik toch wel graag horen.

Naast het zelf maken van muziek zijn veel van de nummers van Roberts door andere gebruikt. Linda Ronstadt, Chris Hillman en vele andere in de hoek van de Countryrock/Pop maakt graag gebruik van de nummers van Roberts. 

Dat zorgt voor een prima inkomen maar toch kwam Roberts in de financiële problemen en ook de gezondheid liet lange tijd te wensen over. Een en andere zorgde ervoor dat - ondanks zijn talenten als muzikant en songwriter - in 1992 zijn carrière tot stilstand kwam.

Gelukkig heeft hij sinds 2010 de draad weer opgepakt. Een nieuw album zal een lastig verhaal worden maar fans van Roberts zijn de laatste jaren wel op een aantal interessante boeken getrakteerd. 
Het boek Lame Brain heeft het traumatisch hersenletsel als rode draad terwijl het boek Song Stories and Other Left-Handed Recollections diep ingaat zijn muzikale leven.

Uitstekende artiest die misschien in de weelde waarin hij in het begin van zijn carriere terecht kwam wat onhandige keuzes heeft gemaakt. Hoe hij zich echter heeft teruggevochten na zijn hersenletsel mogen we toch wel onze hoed voor afnemen............

Rick Happy Birthday!

 

 

50 jaar Win, Lose or Draw

De gerenommeerde pers in met name de VS was toen dit album verscheen niet erg enthousiast. Het is ook zeker niet het beste album wat ze gemaakt hebben, maar om het met 1 ster in de hoek te zetten zegt meer iets over de toen zo arrogante muziekrecensenten.

 

Nadat Duane Allman was verongelukt in 1971 kwam de band begin 1972 met het ijzersterke album Eat A Peach. Titel verwijst naar een van de favoriete uitspraken van Duane. Op dit dubbelalbum horen we Duane nog op een groot deel van de nummers. 

De nummers die de band maakte zonder Duane zijn van eveneens uitzonderlijke klasse en toont de enorme veerkracht van deze gasten aan.

 

Helaas mochten ze deze veerkracht een jaar later opnieuw gaan inzetten toen Berry Oakley op nagenoeg dezelfde plek als Duane eveneens met de motor verongelukte.

Het album Brothers and Sisters dat in 1973 verscheen bevat enkele opnames met Berry. Het grootste deel van de opname moesten echter niet alleen zonder Duane maar nu ook zonder Berry.

 

De vier overgebleven leden zochten vervangers voor de weggevallen gaten en Brothers and Sisters kreeg hoge waarderingen. Terecht maar daar zit ook een beetje sympathie stemmen in.

Dat zien wij ieder jaar in Nederland met de Top2000 als er een artiest is doodgegaan. Brothers and Sisters is beslist een erg goed album maar geen 3 sterren beter dan het vandaag jarig Win, Lose or Draw.

 

Of moeten we het omdraaien? Win, Lose or Draw is misschien iets minder dan Brothers and Sisters maar geen 3 sterren minder!

Toen in 1975 Win, Lose or Draw verscheen was het begrip voor het verlies van twee topmuzikanten bij de media verdwenen en nieuw materiaal werd voor het gemak maar even langs de lat gelegd van het meesterwerk At Fillmore East. 

Deze laatste is van een dergelijke uitzonderlijk klasse dat het niet alleen Allmans beste album is maar überhaupt tot een van de beste albums ooit behoort.

Ik ben een groot fan van The Allmans maar ben verre van een fan die alles dan maar goed vind. De jaren 80 albums Reach for the Sky en Brothers of the Road zijn voor mij echte missers en zien eigenlijk nooit de draaitafel.

 

Deze Win, Lose or Draw voegt weinig toe als je de 5-6 beste albums van The Allmans hebt en geen megafan bent.

Voor fans die de ontwikkeling van de band met de vele tegenslagen boeiend vinden is dit album toch een must have.

En het ruim 14 minuten lange instrumentale "High Falls" is toch smullen? Gewoon prachtig met veel fraaie muzikale wendingen en een heerlijk hoofdrol voor Dickey Betts.

Ook "Just Another Love Song" vind ik een lekker nummer. Door het intro dat een knipoog is naar "Jessica" wordt je even op het verkeerde ben gezet. Titelsong "Win, Lose or Draw" is een prachtige metafoor van het kaartspel voor het echte leven en klinkt - mede dankzij de soulful stem van Gregg - ook nog een lekker.

Geen meesterwerk, geen topper maar gewoon een prima plaat. Ook na 50 jaar! 

 

 

De vier oorspronkelijk leden op dit album zijn:

Gregg Allman - toetsem akoestisch gitaar, zang
Dickey Betts - gitaar, akoestisch gitaar, zang
Jaimoe - drums, percussie

Butch Trucks - drums, congas, percussie

 

Nieuwe bandleden vanaf  Brothers and Sisters

Chuck Leavell - piano, toetsen, achtergrond zang
Lamar Williams - bas

Ian Gillan 80 jaar

We kennen Ian natuurlijk vooral als de zanger van Deep Purple. Ian kwam in 1969 bij Deep Purple waar hij zanger Rod Evans verving. 

Na zes album hield Ian het voor gezien en niet veel later stopte de band.

 

In 1985 maakte Deep Purple een doorstart en Ian haakte ook zijn karretje weer aan. Deep Purple bestaat nog steeds en Ian is - naast een pauze in 1990-1991 nog steeds van de partij.

Zelf ben ik vooral een liefhebber van de albums die Ian maakte met Deep Purple tussen 1970 en 1973. 

Het werd mij daarna allemaal te rommelig. Leuk om het dan over Mark I, Mark II.....Mark IX te hebben maar dat zijn vooral marketing woorden voor duiventil.

 

Er zijn meer bands die een duiventil zijn/waren zoals bijvoorbeeld Jethro Tull en Poco. Bij die bands was/is een sterke leider die het dna van de band vast wist te houden. 

Drummer Ian Paice is het enige Deep Purple teamlid dat op alle albums heeft gespeeld. Een geweldige muzikant maar als drummer lastig om de frontman te zijn. 

 

De vandaag jarige Ian Gillan heeft naast Deep Purple een heel knappe CV bij elkaar geknutseld. We kennen hem natuurlijk in zijn bijdrage in rockmusical Jesus Christ Superstar. 

Ian heeft ook nog een blauwe maandag en één album bij Black Sabbath gespeeld. Vond ik persoonlijk een onhandige zet en gezien de waarderingen voor dat album sta ik daar niet alleen in,

 

In de pauze die Deep Purple in de jaren 80 nam heeft Ian met Ian Gillan Band & Gillan en tiental albums gemaakt. De kwaliteit daarvan varieert van meesterwerk tot deze had beter op de plank kunnen blijven liggen.

Verder maakte hij een zestal soloalbums en daar zitten zeker een aantal exemplaren bij die de moeite zijn. Verder heeft Ian album gemaakt met Roger Glover, Tony Iommi, Michalis Rakintzis en The Javelins.

 

Een enorm bezig baasje en vorig jaar verscheen van Deep Purple nog het album  =1. Een verrassend goed album en dat geldt ook wel voor de twee albums daarvoor. De recente albums spreken mij meer aan dan de albums die tussen 1984 en 1998 zijn gemaakt.

 

Dat neemt niet weg dat 1970-1973 mijn absolute favoriete Deep Purple periode is.................

Dat gezegd hebbende is het niet zo moeilijk wel album er naar de schijvendraaier mag!

 

Happy Birthday Ian! 

Two Kings and a Queen

Als je deze drie albums naast elkaar ziet liggen zal je niet gelijk bedenken wat ze met elkaar te maken hebben. 

Toch hebben ze alles en nog eens alles met elkaar te maken met ook nog een bizarre overeenkomst tussen de de artiesten.

 

Robert Johnson

Geboren: 8 mei 1911

Overleden: 16 augustus 1938)

Bijnaam: The King of Rock and Roll

Misschien wel de meest invloedrijke bluesmuzikant die er geweest is. Mede door de tijd waarin Johnson muzikant was een beperkte discografie en 78 toeren platen van hem zijn dan ook erg gewild bij verzamelaars.

Een kleine 30 opnames zijn bewaard gebleven en zijn in verschillende samenstellingen verkrijgbaar op CD en LP. 

Geen albums die je wekelijks opzet en dat komt vooral door de matige geluidskwaliteit. Wel heel zeer boeiend om te horen waar de basis ligt van de moderne bluesmuziek. 

De Blues is natuurlijk DE basis geweest voor muziekstijlen zoals Rock & Roll en Soul......... 

 

Elvis Presley

Geboren: 8 januari 1935

Overleden:  16 augustus 1977

Bijnaam: King Of Rock & Roll

Daar waar het zoeken is naar platen van Robert Johnson wordt je met platen van Elvis doodgegooid. Naast de albums die tijdens zijn leven zijn verschenen is er na zijn dood een lawine aan platen verschenen. Een einde schijnt er niet aan te komen want afgelopen week verscheen er maar weer eens een box van The King.

Zelf ben ik geen uitgesproken fan van Elvis. Ik verberg het ook niet als een guilty pleasure, maar mag zo eens in de zoveel tijd graag een verzamelalbum van hem draaien.

 

Aretha Franklin

Geboren: 25 maart 1942
Overleden: 16 augustus 2018
Bijnaam: Queen Of Soul

Meermaals uitgeroepen tot de beste zangers en daar kan ik mij prima in vinden. Verder een enorme energieke artieste. Net als Elvis is er ook van Aretha genoeg materiaal beschikbaar. Heb zelf een fraaie box staan met haar eerste zeven albums en een plaat met extra's. Die box kan ik gewoon van kop staart achter elkaar draaien. Gaat niet vervelen.

 

Wie goed heeft gelezen heeft gezien dat deze drie giganten alle drie op 16 augustus zijn overleden. Hoewel Aretha al iets ouder was geldt zeker voor Johnson en Presley dat ze veel te jong naar de muziekhemel zijn gegaan.

 

Van alle drie een fijn compilatie album uit de kast gehaald.............Wat een geweldige muzikale erfenis hebben deze drie achtergelaten en nog steeds zijn ze een inspiratie voor veel andere artiesten.

 

Hittegolf

Zojuist op de radio het bericht dat het officieel de tweede hittegolf is dit jaar. Hebben mensen weer lekker wat om over te klagen.

Het woord hitte vind ik bij 25 plus al wel wat theatraal gekozen. Laat even duidelijk zijn dat ik geen klimaatontkenner ben. Ik ben er echter wel van overtuigd dat je jezelf kan aanleren om te gaan met kou en warmte. Diverse renners in de recente Tour de France hebben laten zien dat een warmte training echt helpt.

In Nederland gaan we liever zitten klagen als het koud of warm is. Ga er maar vanuit dat klimaatcorrecties voor de meeste van ons te laat komen en leren omgaan met grillig weer geen slechte investering is. Of een extra cursus klagen. Dat kan ook natuurlijk.

 

In mijn muziekcollectie kom ik maar één keer heatwave tegen. Het nummer is geschreven door het beroemde schrijvers drietal Holland–Dozier–Holland. Martha and the Vandellas hadden daar in 1963 een stevige hit mee en in de USA R&B charts haalde ze zelfs een eerste plek en in de gerenommeerde  Billboard Hot 100 kwam het op plek vier. Indrukwekkend resultaat!

 

De versie van Martha and the Vandellas heb ik alleen digitaal en kies voor deze hittegolf voor de versie van Linda Ronstadt. We vinden het op het album Prisoner in Disguise. Dit is het zesde album van Linda en viert volgende maand haar 50e verjaardag.

 

Naast "Heat Wave" vinden we op dit ijzersterke album onder andere nummers als "Love Is A Rose" van Neil Young, "Many Rivers to Cross" van Jimmy Cliff en "I Will Always Love You" van Dolly Parton.

Geweldig is "Roll Um Easy". Dat nummer is geschreven door Lowell George die we kennen van Little Feat. Samen maken ze er een geweldig versie van. Smullen.

 

Het nummer "Heat Wave" heeft natuurlijk niks te maken met de hittegolf waar we nu mee te maken hebben. Het is vooral een prima "smoes" om de geweldige (in de VS platina) album nog eens uit de kast te trekken........