Keith Richards 82 jaar

We spreken bijna van een wonder, maar Keith doet er vandaag weer een jaartje bij. Ik kan me goed herinneren dat er ruim 40 jaar geleden in een muziekblad een lijst stond met muzikanten die niet erg oud zouden worden; een wat bizar top 10-lijstje trouwens.

De veronderstelde lifestyle van Keith kan natuurlijk nooit een inspiratie zijn om je gezondheid niet serieus te nemen. Dat neemt niet weg dat leven als een monnik ook geen garantie is om ouder te worden. Het líjkt hooguit langer te duren.

Keith Richards is, samen met Mick Jagger, na het wegvallen van medeoprichter Brian Jones al vele jaren de drijvende kracht achter The Rolling Stones. Een enorme carrière, en bizar hoe de chemie met Jagger is gebleven. Ja, ze hebben weleens over de grond liggen rollen, maar toch is het uniek hoe twee van zulke toppers de samenwerking zo lang hebben weten vorm te geven.

De catalogus die Keith met de Stones heeft opgebouwd is enorm. Om toch een paar nummers te noemen waar Keith op gitaar lekker losgaat: "Jumpin’ Jack Flash", "Street Fighting Man", "Gimme Shelter", "Satisfaction", "Tumblin' Dice" en een van mijn favoriete gitaarnummers: "Brown Sugar".

Keith heeft op alle albums van de Stones meegespeeld, maar heeft ook een paar uitstekende soloplaten gemaakt. Vooral het album Talk Is Cheap mag er wezen; daar is vrij recent een zeer fraaie box van uitgekomen. Omdat er van de Stones bijna iedere maand wel iets uitkomt, laat ik zo’n box meestal in de winkel liggen. Alleen aan het bijhouden daarvan heb je al een dagtaak!

Fanatieke Stones-fans met wat meer budgettaire ruimte zullen beslist smullen van zo’n box. Ik heb de Stones-platen zelf weer eens uit de kast getrokken en Exile on Main St. blijft toch een van mijn favoriete albums... wat een heerlijk album is dit toch!

Nou, als Keith jarig is, lijkt me dat er maar één mogelijkheid is: Proost!

 

Cat Stevens - On The Road To Find Out

Op deze blog heb ik al eens eerder gemeld dat het Cat Stevens was die mij begin jaren 70 definitief verliefd liet worden op muziek. Met name het nummer "Tuesday's Dead". Voor mij als puber een fascinerende tekst en dat is het eigenlijk nog steeds.

 

Eerste album wat ik van Cat Stevens kocht was Tea For The Tillerman (1970). Het sloot perfect aan bij de dromerige puber die ik was. Het album sloot ook mooi aan bij de weg die ik aan het zoeken was en het nummer "Father and Son" sloot naadloos aan op de lastige relatie die ik met mijn vader had.

Prachtig blijft de frase  'from the moment i could talk i was ordered to listen'. 
Het album Tea For The Tillerman is eigenlijk mijn hele leven een soort van hulpje geweest bij het zoeken van richting.

Met name het nummer "On The Road To Find Out" mag ik graag horen als er weer een keuze afslag in het leven verschijnt. 

Derhalve wist ik het ook enorm te waarderen dat Cat Stevens deze titel is gaan gebruiken voor een boek en een muzikaal overzicht van zijn carrière.

 

Recent verscheen deze compilatie als CD, 2CD, twee verschillende 2LP sets en een box met vier platen.

Boxen kunnen aan de prijs zijn, dus ik heb even gewacht tot de introductieprijs was gezakt tot een normaal niveau.

Fraaie box met vier platen die allen in een eigen buitenhoes zitten. Je wandelt door de gehele carrière van Cat en alle grote hits komen langs. Ook een paar leuke verrassingen. Knap is hoe van "Foreigner Suite" - wat normaal 18 minuten is - een zogenaamd Excerpt versie is gemaakt.

 

Klassieker Father & Son komen we twee keer tegen. Uiteraard het origineel uit 1970 plus de fenomenale versie van Tea for the Tillerman 2 (2020). In die versie zingt de 50 jaar ouder Cat de rol van vader en dat is gemixt met de versie van de jonge Cat die de rol van de zoon zingt. Qua absolute zangprestatie minder, maar creatief gedaan en door de authenticiteit van een zeldzame schoonheid. 

Verder komen uiteraard alle hits van Cat langs. Fraai is de ode aan vriend George Harrison in de vorm van een akoestische versie van "Here Comes The Sun".

 

Normaal ben ik geen groot liefhebber van verzamelalbums. Wel kan ik genieten van met zorg samengestelde. Denk dan aan Biografie van Bob Dylan, Decade van Neil Young en de Red & Blue albums van The Beatles. 

Deze On The Road To Find Out mag zeker in dat rijtje geplaatst worden. Het boek met alle songteksten en een voorwoord van Cat Stevens maken het geheel compleet.

 

Tom Waits

Eén van de meeste indrukwekkende stemmen uit dit deel van het universum en hij viert vandaag zijn verjaardag. De stem van Waits wordt dus nog een beetje rijper......

Over Waits al een paar keer geblogd dat ik met een inhaalslag bezig ben.  In m'n CD tijd had ik bizar veel van deze stemkunstenaar, maar in de overstap terug naar vinyl viel Waits aanvankelijk tussen wal en schip. Dat heb ik inmiddels goed gemaakt en ik beschik inmiddels over voldoende Waits albums om zijn verjaardag op gepaste wijze te vieren.

Net als een paar jaar geleden op deze dag een heerlijk trio van Waits uit de kast getrokken:

 

Blood Money (2002)

Bijna een profetisch album. Het is donker, duister en toen ik het tijdens de Coronacrisis kocht paste het daar als gegoten schoenen. Corona mag weg zijn, maar er zijn genoeg andere crisissen en dit album kan als een template over welke ellende dan ook gelegd worden. Verder blijf ik erbij: als je iets niet begrijpt wat er gebeurt, heeft het meestal met geld te maken!

 

Nighthawks At The Diner (1975)

Zelf ben ik vooral voor dit album gevallen vanwege de sfeer. Iedereen de deur uit. Licht op maximaal 28% en goedkope whisky (minimaal 46%) inschenken.

Doe je ogen dicht en laat Waits zijn ding doen. Je waant je in een kleine bar waar Waits op een provisorisch podium zit. De planken kraken, maar niet zo hard dat het de muziek verstoort. Een dame van lichte zeden in een slonzig jurkje hangt aan de bar en als Waits het nummer "Better Off Without A Wife" inzet, voelt dat ineens... een beetje ongemakkelijk, zonder dat de intieme sfeer van dit unieke concert teniet wordt gedaan. Smullen!

 

Early Years Vol.2 (1992)

Mijn favoriete Waits-album is echter toch deze verzamelaar. Strikt genomen ben ik niet zo van de verzamelalbums, omdat ik het liefst het creatieve product heb zoals de artiest het bedacht heeft.
Deze compilatie is echter een muzikaal feest van de hogere categorie. Een dozijn pareltjes die alleen de grootste der aarde bij elkaar kunnen zingen. Natuurlijk helpt het als je de stem van Waits kunt waarderen, maar als je nog niks van Waits hebt, is dit album wel een heerlijk vertrekpunt!

 

Tom Happy Birthday!

Plantaardige muziek

 

Tonight's the Night (50th Anniversary Deluxe Edition)

Dit jaar viert dit album zijn 50e verjaardag, maar eigenlijk had dat vorig jaar moeten zijn. Toen Neil in 1974 met dit album op de proppen kwam zag platenmaatschappij Reprise het niet zitten dit album uit te brengen.

Gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry waren in de periode voorafgaand aan dit album aan drugs overleden. Nagenoeg alle songs zijn op een of andere manier doorspekt met deze tragische gebeurtenissen.

De opnames zijn dan ook git en gitzwart en Neil werd door Reprise verzocht om toch iets anders in elkaar te knutselen. Dat werd het album On The Beach. Een meesterwerk met ook de nodige duistere invloeden maar voor Reprise was het blijkbaar geen probleem.

On The Beach werd een groot succes en bij Reprise besloten ze toch nog een naar de tapes van Tonight's the Night te luisteren. Het kwartje viel dit keer blijkbaar wel en in het voorjaar van 1975 verscheen wellicht Neil meest zwarte en sombere album.

 

Samen met de voorgangers Times Fades Away en On The Beach kreeg dit drietal albums al snel de bijnaam 'The Ditch Trilogy'. 

Stevige kost dus maar Tonight's the Night kreeg in 1975 unaniem 5 sterren, maar een heel groot commercieel succes werd het niet.

Het grote publiek hoorde Neil toch liever zingen over 'een gouden hart' en een 'oude man' dan over jonge mensen die aan drugs doodgaan.

Bij fans die de breedte van de catalogus van Neil weten te waarderen, staat dit album echter steevast in de top 10 of top 5. Er zijn zelfs genoeg fans waar Tonight's the Night het favoriete album is.

 

 

Daar waar Reprise in 1974 de opnames voor dit album resoluut terzijde schoof, brengen ze nu zonder enige schaamte een jubileum editie uit met maar liefst TWEE platen!

Gister lag het in de winkels alleen toen was ik zelf in het duister de Fjoertoer aan het lopen. Normaal spring ik als een hongerige leeuw op ieder nieuw stukje vinyl wat van Neil Young verschijnt.

Nu een dagje later..............sorry voor de vertraging............

 

Helaas ga ik gelijk met een minpunt beginnen. De hoes kent weliswaar de bekende afbeelding, maar die kleuren passen totaal niet bij de sfeer van dit album. Foei!

 

Op deze jubileum editie een afwijkende versie van "Lookout Joe" en een zestal bonustracks waaronder "Raised on Robbery" waarop ook Joni Mitchell te horen is.

De 18 nummers tellende tracklist van deze dubbelaar zal door fans van het oorspronkelijk album zeker gewaardeerd worden. Een zeer intense aanvulling tov de oorspronkelijke release kunnen we wel stellen.

Zelfs zonder de indringende teksten tot je te nemen is dit een indrukwekkend album. Neil goed bij stem en als altijd goed op gitaar maar wat te denken van de bijdrage van Ben Keith. Zonder de andere muzikanten tekort te doen voor mij toch een van de opperbazen als het om slide gaat! 

 

In 2018 was ik al erg te spreken dat eindelijk Roxy Tonight's the Night Live verscheen en daardoor wat meer van dit werk - al of niet in een iets andere uitvoering - te horen is. 

Deze 50 jarige jubileum editie is echt nog een treetje hoger. Reprise en Neil brengen natuurlijk vooral platen uit om geld te verdienen, maar deze 50 jarige versie is toch ook een definitieve erkenning voor Tonight's the Night.

 

De kleurtjes - in eigenlijk het geweldige artwork - voor deze versie blijven echter een schandalige schoffering. Leuk Hollands detail is de bijdrage uit Nederland van zowel foto's als het artikel uit popkrant Oor.

 

Eigenlijk zijn die twee Nederlandse bijdrages wel een eigen blogje waard.......... 

 

Bryan Ferry – Dylanesque

Toen dit album in 2007 verscheen, kocht ik direct de cd. De lp zat namelijk op een groot dieptepunt. Toch wordt 2007 wel gezien als het jaar waarin vinyl aan zijn revival begon.

Deze Dylanesque was tijdens de release in 2007 slechts in een zeer beperkte oplage op vinyl uitgebracht. Dat boeide me destijds totaal niet, omdat mijn focus volledig op cd's lag.
Op een bepaald moment begon het toch te kriebelen. Keer op keer probeerde ik de drang om weer een lp te kopen te onderdrukken. Het idee om toch wat actiever naar muziek te luisteren en die fraaie hoezen zorgde ervoor dat die kriebel steeds sterker werd. Op een zeker moment was er geen houden meer aan.

Inmiddels hebben de meeste cd's het veld moeten ruimen en is de vinylcollectie zo groot geworden dat deze niet meer redelijkerwijs in een kalenderjaar te draaien is.
Toen ik de definitieve knop had doorgehakt om vinyl weer mijn belangrijkste muziekmedium te maken, heb ik een lijst gemaakt met must-haves. Uiteraard omdat ik die muziek heel erg goed vind, maar ook als handige lijst om op beurzen gericht te zoeken. The Stones, Neil Young, Bob Dylan, Allman Brothers, Pink Floyd, Poco, The Doors, Van Morrison, Led Zeppelin en Eric Clapton om er een paar te noemen, stonden meermaals op de lijst.
Op die lijst ook dit soloalbum van Bryan Ferry waarop hij een geweldige ode brengt aan woorden-tovernaar Bob Dylan.

Bij ieder bezoek aan een platenbeurs werkte ik wel een tiental 'manko's' weg, maar deze Dylanesque kwam ik echter nergens tegen. Online had ik wel een paar keer gezocht en mooie exemplaren gezien die wel 400 tot 500 dollar op moesten leveren.

Een hobby mag geld kosten, maar ik heb niet klem gezeten tussen de draaideuren van het Dolhuis. Dus ik besloot te wachten op een re-release en afgelopen vrijdag was het zover.
Uiteraard ging de bezorging weer fout, maar gisteravond sloot ik het pakje als een verloren zoon in mijn armen. 

Eigenlijk ben ik helemaal geen fan van Roxy Music, maar Bryan Ferry vind ik geweldig. Dat heb ik ook met The Beatles: geen fan van, maar George Harrison vind ik super. Het meest extreme geval is Take That. Met zo'n album wil ik nog niet dood gevonden worden, maar van Robbie Williams heb ik zowel cd's als lp's.

De stem van Bryan Ferry vind ik echt fenomenaal en ik vind hem op zijn soloalbums veel losser klinken. Bij Roxy Music is natuurlijk ook de muziek zelf heel belangrijk, terwijl op de soloalbums van Ferry de nadruk vooral op de zang ligt.

Ferry is naast een geweldige zanger ook een prima songwriter, maar heeft vanaf zijn eerste soloalbum meermaals geflirt met nummers van Bob Dylan. Zijn solodebuut These Foolish Things uit 1973 begint dan ook met een geweldige uitvoering van "A Hard Rain's a-Gonna Fall".
Met dat nummer als referentie kocht ik in 2007 blind deze Dylanesque. Smullen van begin tot eind en nu eindelijk ook op vinyl.

Koffie, gevulde speculaas en Ferry in de huid van Dylan, maar vooral Dylan op een manier die alleen maar Ferry kan.

Op de oorspronkelijke mankolijst staat nu nog slechts één album.................

Neil Young 80 jaar

Over Neil Young heb ik al tientallen blogjes gemaakt en een blogje over de jubileumeditie van het album Tonights The Night zit er aan te komen.

Van veel artiesten vind ik - zeker met de huidige prijzen - 1 LP in de collectie meer dan voldoende.

 

Sommige artiesten smaken naar meer en is het wel lekker als er dan 3-4 albums in de kast staan.

Dan is er nog de categorie artiesten waar je nooit genoeg albums van kan hebben. In mijn geval zijn dat The Allman Brothers, The Stones, Bob Dylan, Eric Clapton, Led Zeppelin, Joe Bonamassa, Bob Dylan, Van Morrison, The Doors en Poco om er even een paar te noemen.

 

En er is de categorie waar ik stiekem toch alles wat officieel op vinyl is verschenen in de collectie wil hebben. Gelukkig zit in die categorie alleen Neil Young. "Minpunt" is dan weer dat de beste man z'n archief aan het opruimen is en regelmatig met niet eerder uitgebrachte albums op de proppen komt.

Het compleetheid-syndroom kan je aan geholpen worden, maar ik geef liever ieder jaar een paar honderd euro uit aan Ome Neel. Hou ik de psychiater ook niet van z'n werk.

 

Naast de vele, vele solo albums al of niet Crazy Horse of andere begeleidingsbands is er natuurlijk het materiaal van Buffalo Springfield en Crosby, Stills, Nash & Young.

Hoewel Dylan een betere (maar ook complexer) tekstdichter is spreekt bij Neil Young mij het totaalpakket aan: mooie liefdesliedjes, maatschappijkritische nummers en soms een ode aan iemand of iets.

Dat in combi met een bijna eindeloze reeks aan muziekstijlen waar de beste man zich van bediendt. Roep maar en ik pak het album erbij.

 

Uiteraard Godfather of Grunge. Ver voor dat de term viel maakte hij met Crazy Horse al Proto-Grunge, en artiesten als Kurt Cobain en Eddie Vedder lieten zich graag door inspireren,

Naast Grunge uiteraard, Folk, Folkrock, Country, Countryrock, Bluesrock, Rock, Hardrock, Psychedelische Rock, Garagerock, Jump Blues, Rockabilly, R&B en Elektronische Muziek.

Het lijstje is vast niet compleet maar deze enorme diversiteit (soms binnen één album) spreekt mij enorm aan.

 

M'n Neil Young collectie is redelijk uit de hand gelopen en soms in dat gewoon lekker............... 

 

Happy Birthday Neil! 

 

Zie ook: 

Mijn Neil Young Top 10 albums

Neil Young 79 jaar

Neil Young 77 jaar 

Neil Happy Birthday (74 jaar) 

Neil Young Vinyl Collectie (voor beginners) 

Dizzy Man’s Band 2.0 The Legacy

Gister met een maatje naar de Dizzy Man's Band 2.0 geweest. De band bouwt voort op het origineel, maar door een nagenoeg geheel nieuwe bezetting nam de band deel aan het SBS-programma “The Tribute, Battle of the Bands”.

Ik heb niets met tribute bands en begin jaren 70 was er zoveel andere muziek waar mijn interesse lag dat er nooit platen van de band in mijn collectie zijn gekomen. Toch zing ik nummers als “Matter of facts”, “Tickatoo”, “The Show” en “The Opera” probleemloos mee.

 

Mijn maatje had gratis kaarten geregeld, het concert zou "om de hoek" zijn en de dag ervoor had ik in de regen de 25 km lange 11-Strandentocht gedaan. Dus lekker bijkomen en onbevangen dit optreden ondergaan en eerlijk is eerlijk: de grote formatie wist er een prima feestje van te maken. Uiteraard werden door het bejaarde publiek de bekende hits met veel enthousiasme ontvangen.

 

Naast eigen werk speelde de band onder andere "The Letter" wat we vooral van Joe Cocker kennen. Ze zetten daar een prima uitvoering van neer; ik was bij dat nummer zelfs wel onder de indruk van de vier man (waarvan één vrouw) sterke blazerssectie. Prima gedaan.

 

Bij nummers van Blood Sweat and Tears en Chicago was dat toch wat lastiger. Verre van slecht, maar dat zijn toch grote schoenen waar je dan in gaat staan.

Zeker aardig - en door het publiek gewaardeerd - waren covers zoals "Let's Stick Together" van Bryan Ferry.

Zelf wist ik vooral de uitvoering van "Hush" te waarderen. Het nummer is oorspronkelijk van Joe South, die er in 1968 een hit mee had. Deep Purple nam het in datzelfde jaar op voor hun debuutalbum Shades of Deep Purple. De Dizzy Man's Band liet zich gister vooral door die versie inspireren en persoonlijk vond ik het een van de hoogtepunten van dit optreden.

Gewoon een lekker zondagsmiddagconcert. Zelf was ik nooit op het idee gekomen om naar dit optreden te gaan en zo zie je maar hoe goed het is om zo nu en dan eens uit je eigen bubbel te stappen.

 

The Complete Unkowns

Bob Dylan, Judy Collins, Buffy Sainte-Marie, Odetta...............artiesten die ooit onbekend waren. Veel beginnende artiesten zochten eind jaren 50 en begin jaren 60 Greenwich Village op.

Dit is een wijk in het zuiden van Manhattan en was in die jaren de kraamkamer voor veel nieuwe muziek. De wijk stond bekend om haar vrijzinnigheid en werkte als een magneet op artiesten kunstenaars en ook homo's wisten zich hier een plek te vinden.

Dat homo's er een plek vonden ging niet zonder slag of stoot en leidde eind jaren 60 tot de  Stonewall-rellen genoemd naar de bar waar de politie een ontruiming had gehouden.

 

Ook artiesten hadden het in die jaren niet makkelijk. Zelf niet als je bulkte van het talent. Het was lastig een plekje te veroveren want de teneur was toch vooral dat je maar gewoon aan het werk moest.

Als het al lukte om een platencontract te krijgen werd je uitgeperst als een citroen. Ook optredens waren geen vetpot want managers pakten soms wel tot 90% van de gage.

Gelukkig hebben een groot aantal artiesten doorgezet en dat heeft heel veel moois gebracht. Veel moois is te vinden op de CD The Complete Unkowns die als bonus bij het novembernummer van het muziekblad Mojo zit.

 

Op deze CD staat een nog niet eerder verschenen nummer van Dylan. Verder nummers van de hierboven genoemde vrouwelijke artiesten, die extra hun best moesten doen. Dit nog los van oneerbare voorstellen waar menig vrouwelijk artiest zelfs nu nog mee te maken heeft.

Voor liefhebbers van Folk is dit schijfje echt een cadeautje. Naast Dylan vinden we op deze CD ook legendes als Pete Seeger en Woody Guthrie.

 

Dit soort CD'tjes staan doorgaans voor 1-2 Euro op Discogs te koop omdat iemand wel in het tijdschrift maar niet in de CD is geïnteresseerd.

De Mojo van November is voor mij persoonlijk echter een feest dus - ondanks de schandalige prijs van tijdschriften tegenwoordig - een exemplaar meegenomen.

Alleen de 11 pagina's Bob Dylan maken het voor mij al dik de moeite. 8 pagina's van The Who en ruime aandacht voor David Byrne, Patti Smith, Terry Reid en heel veel recensies van nieuwe albums en boeken.

 

Aanrader! 

 

Neil Young - Box Official Release Series vol. 6

In 2009 is Ome Neel begonnen met al zijn albums opnieuw uit te brengen. Dat gaat steeds in stapjes van vier albums en deze worden voor deze gelegenheid geremasterd. Soms wordt een album omwille van de geluidskwaliteit over meerdere schijven verdeeld terwijl het origineel op één schijf stond geprakt.

Alle albums worden op cd en vinyl uitgebracht terwijl enkele albums eerder nooit op vinyl zijn verschenen of in zeer beperkte oplage. 

De losse albums worden iedere keer voorafgegaan door een box met de vier albums die op dat moment aan de beurt zijn.

De recent verschenen box heeft een zeer unieke combinatie van albums. We kunnen wel stellen dat de vier albums in deze box alle uithoeken van het werk van Neil vertegenwoordigen:

 

 

Harvest Moon (1992)

Heerlijke folkrock en countryrock met veel aandacht voor liefde, maar ook enige zelfanalyse. En wat was dat een mooie videoclip van de titelsong, opgenomen in het schitterende The Mountain House.

  

Unplugged (1993)

Tijdens de klassieke MTV-serie was Neil niet tevreden over de eerste set, waardoor alles opnieuw moest. Het is altijd boeiend om te bedenken hoe de eerste set geklonken heeft. De versie die uiteindelijk is gebruikt, is om van te smullen. Het is – zoals veel Unplugged-concerten – een ijzersterke rondreis door Neils carrière tot dat moment. Deze Unplugged behoort zeker tot een van de betere akoestische live-albums van Neil, hoewel Live At Massey Hall voor mij de absolute winnaar blijft.

Sleeps with Angels (1994)

Een ode aan Kurt Cobain zoals alleen Neil die kan maken. Neil, als de vader van de grunge, had plannen om met Nirvana een album op te nemen. Door het overlijden van Cobain is dat er nooit van gekomen... helaas, want dat was toch een geweldige combinatie geweest.  

Sleeps With Angels heeft Neil opgenomen met de vertrouwde Crazy Horse. Een puike en lekker stevig rockalbum.

Mirror Ball (1994)

Niet met Nirvana, maar wel met Pearl Jam. Een prima album, maar waar dit soort samenwerkingen soms een totaal kunnen opleveren dat meer is dan de som der delen, is 1+1 in dit geval gewoon 2. Toch is het een interessant album in de tijdlijn van zowel Neil Young als Pearl Jam.

 

 

Een box met vier albums met een bizarre mix: romantiek op Harvest Moon, een soort greatest hits op Unplugged, een rock-ode aan Cobain op Sleeps With Angels en stevige Grunge op Mirror Ball.

Deze diversiteit is precies de reden waarom ik zo’n grote fan van de beste man ben en de box direct bestelde toen deze werd aangekondigd. Ik miste drie van de vier albums op vinyl en een bekend verzendhuis had een zeer scherpe aanbieding. 

Juist de diversiteit van de albums maakt deze box tot een interessante aanwinst. Niet alleen als je last hebt van 'compleetheidsneurose' zoals ik. Wie is blijven hangen bij de albums van Neil uit de jaren zeventig, heeft met deze box een geweldige aanvulling. Een deel is dan makkelijk en prima te verteren, en Mirror Ball biedt een mooie kans om te ervaren hoe Neil meermaals de grens van zijn muzikale reis weet op te zoeken.

In de vinylversie zitten de vier albums in een keurige box. Met wat zoeken is deze redelijk geprijsd, en de cd-versie is voor wat je aan muziek krijgt zelfs een koopje.

Robert Plant - Saving Grace

De titel van het album dat einde september verscheen verwijst naar de naam van de band waar Plant al jaren mee samenwerkt. Het is het twaalfde solo album van Plant, die we vooral kennen als voorman van de legendarische band Led Zeppelin.

Plant kan natuurlijk zelf prima een liedje schrijven, maar om het dozijn solo albums vol te maken koos hij voor covers en traditionals.

De meeste nummers zijn van blues en en folkartiesten zoals Kansas Joe McCoy Blind Willie Johnson Sarah Siskind en Martha Scanlan.

 

Dat Plant in de periode van Led Zeppelin een zwak voor bluesmuziek had lijkt mij een totaal overbodige opmerking. Toch was er in die periode ook al een stevige flirt met folkmuziek en zowel Plant als Page waren beide erg onder de indruk van de muziek van Joan Baez. 

Het album Led Zeppelin III heeft dan ook zeer stevige invloeden van folkmuziek en kunnen we een aantal nummers het label Folkrock geven.

 

Dit nieuwe album lijkt een ode van Plant aan muziekstromingen die hem geïnspireerd hebben. Plant mag dan bijna 80 zijn maar hij neemt ons mee op een enerveerde reis naar de wortelen van Blues en de Folk.

De band Saving Grace en vooral zangeres Suzi Dian doen niet voor Plant onder en het voelt aan als een  harmonieus geheel. 

Wellicht komt dat ook omdat Plant samen met de band de productie heeft gedaan. Genoeg artiesten kunnen die klus beter aan een andere overlaten, maar in dit geval heeft het een geweldig resultaat opgeleverd.

 

Saving Grace verscheen eind september en na een groot aantal luisterbeurten heb ik nog geen uitgesproken favoriete nummers. Ook geen nummers die van mij weggelaten hadden mogen worden en dit album verdiend ook de sticker: Free of Fillers!

 

Wie de wat mysterieuze nummers van Plant weet te waarderen gaat van dit album smullen als geen ander. Zo nu en dan krijg ik eenzelfde vibe als bij "Kashmir", wat we toch als een van de beste nummers van Led Zeppelin mogen beschouwen.  

Uitstekend album (eigenlijk wel een meesterwerk!) van een oude rocker die een prachtig eerbetoon geeft aan de roots van de Blues en Folk.

 

 

Christone “Kingfish” Ingram – Hard Road

Op 26 september 2025 verscheen het derde studioalbum van dit blueswonder want zo mogen we 'Kingfish' wel noemen. 

Kingfish is het talent dat op zijn 26e al meer prijzen heeft gewonnen dan de gemiddelde Nederlandse wielrenner in een heel leven. Hij is de brug tussen het verleden en de toekomst' van de Blues. 

Dat betekent in de praktijk dat hij de gitaarlijnen van B.B. King mengt met een wah-wah pedaal dat klinkt alsof het in een jetmotor is gegooid.

De titel Hard Road is meteen het eerste humoristische element van de plaat, want laten we eerlijk zijn: met zijn talent, looks en Grammy-winsten is de enige 'hard road' die Kingfish nog bewandelt die van de hotelkamer naar het podium. 

De teksten zijn meest 'persoonlijke en ambitieuze' tot nu toe. Tracks als "Truth" en "Clearly" gaan over fame, heartbreak, love, and relationships. 

De Blues is traditioneel het domein van de onfortuinlijke ziel die zijn geliefde aan de horizon met z'n beste vriend ziet verdwijnen. Kingfish zingt echter vooral over het gevecht van een jonge, rijzende ster.

Vanaf de eerste tonen van "Bad Like Me" wordt duidelijk: dit is niet de Blues van uw grootvader. Dit is Blues met een flinke dosis rock en R&B, vermengd met een hoeveelheid wah-wah die grenst aan een misdaad tegen de mensheid. 

Vooral het exotische "S.S.S." is zo funky en swingend dat je onwillekeurig begint te bewegen.

Het is alsof Kingfish een gitaar in zijn hand heeft en zegt: Ik heb tien noten nodig om uit te drukken hoe moeilijk het leven is. En dan speelt hij er twintig in één seconde.

Clapton kreeg de bijnaam Slowhand................hoe gaan we deze jonge knaap in vredesnaam noemen?

Hard Road is wederom een fantastische plaat, maar humoristisch genoeg omdat de enige 'Hard Road' die hij bewandelt de weg zal zijn naar nóg meer Grammy’s is. De man is een fenomeen, een kudde wilde mustangs die over de snaren razen en hij heeft ook nog eens een heerlijke stem.

Wat hij echter vooral doet is de Blues een toekomst geven zoals niemand anders dat kan.

Als de Blues gaat over ellende, dan is Kingfish de levende paradox: hij speelt de Blues zo goed dat je bijna blij wordt van al zijn "ellende".

 

The Devon Allman Project - Blues Summit

Voor bluesliefhebbers was dit een hoogtepunt om naar uit te kijken: 'Blues Summit' van The Devon Allman Project.

Het album verscheen deze zomer en door mijn vakantie kwam het met enige vertraging in mijn collectie. 

Nu voor de tweede keer op de draaitafel en dat gaat zeker niet de laatste keer zijn.

 

Devon Allman is de zoon van Gregg Allman en ik heb al diverse albums van The Allman Betts Band waar hij zanger/gitarist is.

Die albums geven mij genoeg vertrouwen in Devon en deze Blues Summit blind gekocht. Dat mede omdat er een aantal aansprekende namen aan dit project meewerken.

Dit project - dat uit een album en tournee bestaat - is een geweldig eerbetoon aan de Blues en Soul. Allman en zijn kernband bundelen de krachten met wisselende stermuzikanten en bij optredens kan de samenstelling steeds weer anders zijn.

Op dit album - dat 10 nummers bevat - deelt Allman de hoofdrol met onder andere Christone “Kingfish” Ingram, Larry McCray, Sierra Green, Jimmy Hall en Robert Randolph. 

Het album is opgenomen in Sawhorse Recording Studios in St. Louis en het Memphis-dna spat werkelijk uit je luidsprekerboxen.  

Hoogtepunten zijn onder andere de opener "Runners In The Night" met Kingfish Ingram (over zijn nieuwe album ga ik morgen een blogje maken), de soulvolle ballade "Real Love" welke geweldig wordt vertolkt door Sierra Green.

Ook "Hands and Knees" met de zang en gitaar van Larry McCray mag een pareltje worden genoemd.

Het album is een mix van Blues en een stevig vleugje Soul door musici die niet aan een potje ver plassen doen, maar juist elkaar aanmoedigen om de ruimte te nemen.

In die zin zet Devon met deze lijn de filosofie van zijn oom Duane voort. Duane kon immers als geen ander zes toppers laten samenspelen waarbij, team en individu beide de juiste aandacht kregen.

 

Devon Allman laat met dit project en album horen dat hij inmiddels een gevestigde naam is in de wereld van de Blues.

Mocht de tournee ook Europa aan gaan doen ga ik zeker kijken of ik bij dit geweldige project een keertje live aanwezig kan zijn.

 

Voorlopig nog even volop genieten van het album..............draaibeurt drie dan maar!

 

R.I.P. Edward Reekers

Reekers werd bekend als zanger van Kayak, waar hij met zijn bijdrage aan het album Phantom of the Night gelijk een heel stevig visitekaartje afgaf. Het was inmiddels het zesde album van Kayak en met de inbreng van Reekers maakte Kayak met dit album een grote stap voorwaarts.

 

Toch was het lastig om met dit meesterwerk de VS te veroveren, want bands als Styx viste nu eenmaal in dezelfde vijver als Kayak. In Nederland was Kayak echter enorm populair, maar viel in 1982 toch uiteen. 

 

Eind vorige eeuw maakte Kayak een doorstart, maar Reekers was geen vast onderdeel meer van de band. Hij heeft nog wel wat gastoptredens en bijdrages aan een aantal albums gedaan zoals The Monk in de rockopera Nostradamus.

 

Een kleinere rol in Kayak paste in die fase ook beter bij Reekers die inmiddels een succesvolle carrière als stemacteur was begonnen. Zo is Reekers te horen in nagesynchroniseerde films van Harry Potter en de diverse Disney producties. Als stemacteur herken je hem misschien ook wel in diverse commercials.

Naast zijn werk als stemacteur bleef Reekers ook muziek maken waarbij zijn liefde voor symfonische en progressieve Rock keer op keer werd onderstreept.

 

Reekers overleed gisteren op 68 jarige leeftijd en dat is natuurlijk veel en veel te jong.

 

Rust zacht Edward

 

50 jaar The Car Over the Lake Album

Zelfs toen het derde album van The Ozark Mountain Daredevils verscheen was de interesse in Nederland ongeveer gelijk aan nul.

Formeel bestaat de band die in 1972 is opgericht nog. Het is als zoveel bands wel een enorme duiventil maar oprichters Mike "Supe" Granda en John Dillon weten blijkbaar iedere keer nieuwkomers goed bij de les te houden.

Lekkere Countryrock en zo nu en dan wat steviger en leunt het naar Southern Rock. 

 

Als puber had ik geen platen van ze maar de eerste drie albums wel geleend bij de platenuitleenclub (Doelen-Rotterdam).

De totale catalogus van de band is - als we naar het aantal actieve jaren kijken - in aantallen toch wat beperkt. Daarentegen is dat wat ze gemaakt hebben heerlijk voer voor de oren. 

 

De live albums van het gezelschap ken ik niet, maar de studio albums zijn op een enkele misser na helemaal ok. Het self-titeld uit 1980 is mijn ogen wat minder en wat mij betreft iets teveel Pop en te weinig Countryrock.
Sowieso maakte veel goede bands en artiesten uit de jaren 60/70 in de jaren 80 ineens een move om in de jaren 80 mee te doen. Dat heeft toch heel vaak een misser opgeleverd! 

 

Het album uit 1980 moet je maar laten staan, maar deze The Car Over the Lake Album.kan je als je fan bent van bands als de Eagles en Poco gerust kopen.

Als je er al een tegenkomt want The Ozark Mountain Daredevils kom je maar zelden op  een platenbeurs tegen.

 

Voor de Europese markt zijn van de band op een bepaalde moment een reeks verzamelalbums gemaakt. Niet slecht maar als je deze band wilt gaan verkennen kies dan om te beginnen voor de eerste drie studio albums. Ga je geen spijt van krijgen.

 

Countryrock voor fijnproevers!