Duane's Brithday

Hij was inmiddels een oude man geweest maar waarschijnlijk nog steeds een van de beste gitaristen. Een snarentovenaar die in zeer korte tijd een enorme catalogus bij elkaar speelde.

In een paar jaar tijd speelde hij bij een groot aantal artiesten en begon hij met zijn broer Greg een van de meest iconische bands uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis.

 

Over The Allman Brothers Band en over Duane heb ik al een groot aantal blog gemaakt. 

Daarom op deze speciale dan gewoon vier snelle tips:

 

Duane Allman Anthology Vol. 2 is net als voorganger Vol. 1 een dubbelalbum dat vol staat met nummers van andere artiesten waar Duane als gitarist was ingehuurd. De twee albums laten zo fraai zien (horen) dat Duane echt iedere muziekstijl beheerste.

 

Ook het album Fillmore West 1-31-71 is een dubbelaar en opgenomen slechts zes weken voor de legendarische set Fillmore East. Deze Fillmore West is iets minder Jazz dan het legendarische Fillmore East album.
Fillmore East blijft natuurlijk DE benchmark als het om live albums gaat, maar deze Fillmore West is strikt genomen voor veel luisteraars iets toegankelijker. Mede daardoor een mooie aanvulling op Fillmore East en wel heel bijzonder dat dit album bijna 50 jaar op de plank is blijven liggen.

 

Eat a Peach is ook een dubbel album en deels studio opnames en deels een aantal live opnames. Het album is gemaakt na het dodelijke ongeluk van Duane. Daardoor zijn de studio opnames met de overgebleven leden gemaakt want er was uiteraard nog geen vervanger voor Duane. Op de live opnames horen we Duane nog wel waaronder op de ruim een half uur lang "Mountain Jam".

Zo'n jam was aan Duane wel toevertrouwd maar luister eens naar de versies van "Trouble No More" en "One Way Out". De Allman Bros op haar best en Duane neemt de band geweldig op sleeptouw.

 

Deze Allman sessie vandaag ga ik afsluiten met het album Duane & Greg Allman. Misschien wel een van de pareltjes in mijn collectie. Het album bevat demo's van het tweetal uit 1968. Een jaar dus voor The Allman Brothers echt van start gingen. Niet gepolijst maar pure muziek. Niet een producer die er te lang met z'n vingers aangezeten heeft. The Allmans zoals ze ook live speelde. Puur, puur en nog eens puur..........

Melissa is een van mijn favoriete nummers van de band en op dit album een vroege demo. Gewoon zo op tape gezet...............wat een schoonheid moet Melissa zijn, want het nummer blijft keer op keer voor kippenvel zorgen. Zeker in deze pure versie..............

Duane...............wat een gitarist en wat een inspirator was het toch.............

Wereld Toiletdag

Veel van dit soort speciale dagen zijn gekkigheid maar Wereld Toiletdag vraagt wel degelijk aandacht voor een heel serieus probleem. We zijn op Aarde met ruim 8 miljard inwoners en 2,5 miljard daarvan beschikken niet over een fatsoenlijk toilet. Met als gevolg bijna twee miljoen doden door ziekte die daardoor veroorzaakt worden.

Veel is voor ons vanzelfsprekend maar een groot deel van de wereldbevolking doet het zonder toilet. Als je straks met de krant om je gemak zit te poepen toch iets om eens over na te denken.
....
...
..
.

Muziek dan maar. Er zijn wel wat albums met een WC op de cover, maar er is er natuurlijk één die er vet uitspringt: Beggars Banquet van The Rolling Stones uit 1968.

De hoes met de WC werd in 1968 echter door Decca afgekeurd en werd vervangen door de voorkant van een menukaart.
Geldwolven als ze bij Decca zijn zagen door de revival van de LP een mooie kans om wat extra centen binnen te harken. Zo kwam er een box van Beggars Banquet en kwam het album ook uit met de hoes zoals eigenlijk door de Stones gewenst was.

Overigens is de hoes met de voorkant van de menukaart uiteindelijk toch een iconisch beeld geworden en was zelfs een paar keer een inspiratie voor andere artiesten. Zo kreeg het The Rod Stewart Album een soortgelijke hoes. Lucinda Williams blijf met haar Stones album zelf wel heel dicht bij het origineel. 

Koffie met Beggars Banquet zoals deze bedoeld was. Een album dat - met name door de briljante foto aan de binnenzijde van de klaphoes - toch een vingerwijzing is naar overconsumptie. Sinds 1968 toen dit album verscheen is het er niet veel beter op geworden...............

Sterker met Black Friday in aantocht zal het alleen maar weer erger worden.............

Neil Young 79 jaar

Net als vorig jaar had ik gister andere dingen te doen dan stil te staan bij de verjaardag van Ome Neel. Zelf ben ik niet het type dat zich verstopt achter het uitgekauwde druk, druk, druk maar soms zijn andere dingen gewoon belangrijker.

Is het schitterend weer om te fietsen gaat dat voor. Is het geen top weer om te fietsen maar nog wel om te wandelen gaat dat voor. Komen er lieve mensen op bezoek ga ik de keuken in.

Daarmee staat muziek niet gelijk achter aan de rij maar iemand maakte zich echt zorgen. 

Het was echter een paar mensen opgevallen dat ik net als vorig jaar wat laat was met de verjaardag van de eigenzinnige Canadees/Amerikaan.

 

Neil heeft ons dit jaar weer op een aardig porti albums getrakteerd. De vinylliefhebbers konden genieten van maar liefst vijf releases:

• Dune (2lp) - Crazy Horse - 23 februari 2024
• FU##IN' UP (2lp) - Crazy Horse - 26 april 2024
• Early Daze - Crazy Horse - 28 juni 2024
• Takes (2) - Solo/Div - 6 sep 2024
• Live At The Fillmore East, 1969 - Crosby, Stills, Nash & Young - 25 okt 2024

Verder verscheen er een 50 jarige jubileum editie van On The Beach. Dat album had - tot mijn grote teleurstelling - alleen maar gekleurd vinyl en 50 op de voorkant van de hoes.

Van juist een album als On The Beach had ik graag een box gezien met outtakes. 

 

Voor de liefhebbers van CD's en voor hen die alles, maar dan ook alles willen weten verscheen (eindelijk) de cd-box Neil Young Archives Vol. 3.

Net als de twee voorgangers een schitterende box die met grote lofzang werrd ontvangen. Om mijn Neil Young hobby een beetje in de perken te houden beperk ik mij tot vinyl. Zeker fraai die NYA cd-boxen maar hoe geweldig ik Neil ook vind ik ga geen nier voor hem verkopen...........

 

De dag na Neils verjaardag toch nog een puntje wat mij opvalt. De afgelopen 10 jaar bracht Neil in de 6-7 weken voor Kerst een album uit. Leuk voor onder de boom. Niet dat ik dat geduld heb maar idee is prima.

Die albums werden ook ruim van tevoren aangekondigd en nu staat er (nog?) niks gepland. Opmerkelijk en misschien tovert Neil de komende weken nog wat uit de hoge hoed.

Stiekem hoop ik van wel!

 

Neil Happy Birthday!

50 jaar Cantamos

Dit is het zevende studio album van Amerikaanse band Poco. Voorganger Seven kreeg echter die naam omdat het schitterende live album Deliverin' uit 1971 in de telling was meegenomen.

Seven - dat eerder in 1974 was verschenen - kreeg niet overal heel positieve kritieken en ook deze Cantamos kreeg maar een beperkt aantal sterren. In het geval van Seven begrijp ik dat nog wel en dat album zou ik zeker niet aanschaffen als je het bij een paar albums van Poco wilt laten.
Deze Cantamos valt bij mij echter een heel stuk beter dan de voorganger. 

 

Wat mij betreft hoort Cantamos thuis in de top 10 albums van Poco en Seven beslist niet. Uiteraard is dat ook maar een mening, maar de Cantamos roept bij mij gewoon meer de sfeer op van de eerste albums.

Cantamos is een heerlijk Countryrock album wat nog steeds dik de moeite is om te draaien. Als ik over Poco een blogje maak kan ik het echter niet laten mijn verbazing uit te spreken over het gebrek aan waardering in Nederland.

 

De Eagles brachten in 1974 On The Border uit wat in mijn bescheiden mening toch echt niet beter is dan deze Cantamos. On The Border ziet bij ook eigenlijk nooit meer de draaitafel, terwijl ik deze Cantamos graag mag pakken.

Prima zang en lekker gitaarwerk. Soms wat easy en dan lekker aanzwellen zoals bij "Bitter Blue" en dan weer lekker gelijk uit de startblokken bij nummers als "Another Time Around".

Niet in mijn top 5 Poco albums, maar een heerlijk album met uitstekende Countryrock dat het verdiend om regelmatig aan de schijvendraaier toe te vertrouwen.

Crosby, Stills, Nash & Young - Live At Fillmore East - 1969

De meeste oudjes onder ons kennen wel het live album 4 Way Street. Deze dubbelaar van het legendarische kwartet Crosby, Stills, Nash & Young verscheen in 1971 een jaar na het meesterwerk Déjà Vu.

4 Way Street is opgenomen in de zomer van 1970 en eigenlijk was het viertal al de tent met elkaar aan het uit knokken.

Vier geweldige artiesten maar ook vier ego's. Een deel van de opnames van 4 Way Street zijn gemaakt in de Fillmore East. 

Wie geen genoeg kan krijgen van CSN&Y en The Fillmore East is gister op een heerlijk cadeautje getrakteerd.

 

Vrij kort na het optreden van het viertal tijdens het Woodstock festival traden ze al een aantal keren op in The Fillmore East. Van deze vier concerten zijn opnames gemaakt en zijn sinds gister voor ons alle beschikbaar.

Over de muziek hoeven we het natuurlijk niet te hebben. Zie foto met setlist onder aan dit blogje. Veel logische keuze's en een enkele opvallende!

Een geweldig viertal die zelfs in 1969 al over een prachtige repertoire beschikte. Ook vier artiesten die al het een en ander hadden meegemaakt, want alle vier speelde ze eerder in een top band.

 

Na één luisterbeurt (stiekem had ik online al het nodige zitten te luisteren) van deze Live At Fillmore East ben ik er eigenlijk al wel uit. Voor de gemiddelde fan misschien een overbodige uitgave als 4 Way Street al in de kast staat.

 

Toch klink dit album veel en veel authentieker dan 4 Way Street. Ik hoort sowieso duidelijk meer samenwerking (4 Way Street is toch wel heel erg solo-ego's) en ik hoor vooral meer ontspanning.

Misschien hier en daar technisch niet perfect, maar als je je daar aan ergert moet je geen live albums kopen.

 

Er staat hier bizar veel van het viertal in de kast. Deze Fillmore gaat de komende tijd met grote zekerheid koploper worden.

Geluidtechnisch bizar goed voor 55 jaar oude opnames, keurig geperst en geen papierstof op de platen. Zeer fraaie hoes en het geheel is uiteraard opgedragen aan de overleden David Crosby.

 

Een prachtige tijdsdocument dat ook nog eens goed laat horen dat het zo nu en dan wel koek en ei tussen het viertal was.

50 jaar Crime of the Century

In de jaren 70 en 80 draaide ik ieder dag wel dit soort muziek. Ook het vandaag jarige album Crime of the Century lag wekelijks op de draaitafel. Ik ga niet uitgenodigd worden voor een talentenjacht, maar zing de nummers van dit album van voor tot achter mee. 

Eigenlijk wel een beetje onnozel want ik heb eigenlijk geen idee waar het over gaat.

 

Van artiesten als Bob Dylan en Neil Young zit ik teksten met een pincet en fileermesje te ontleden, maar er zijn tientallen bands en artiesten daar beperk ik mij tot de muziek. Zo ook met Supertramp.

 

Crime of the Century was het derde album van de band en was ten opzichte van de twee voorgangers een enorme stap voorwaarts. 

Supertramp werd in 1969 opgericht met als naam Daddy. Voordat in 1970 het debuutalbum verscheen is de naam gewijzigd in Supertramp.

 

De eerste twee albums heb ik aan mij voorbij laten gaan. Wel meermaals geluisterd bij vriendjes maar ik vond het te rommelig en vooral niet de moeite waard om geld aan uit te geven. Ik geef een band echter graag een tweede kans en toen deze Crime of the Century verscheen was ik gelijk om.

 

Ja.... het is heel clean en misschien wel heel braaf geproduceerd, maar het lepelt wel heel lekker weg. Daarom wellicht ook dat ik niet zo met de teksten bezig ben.

Hoewel Supertramp bij mij nog maar zelden op de draaitafel ligt, is Crime of the Century toch wel een album met de nodige eeuwigheidswaarde. 

 

De meeste van ons kennen natuurlijk nummers als "Dreamer" en "Bloody Well Right" maar favoriet op dit album is voor mij "Hide in Your Shell".

Nu ik de titel intik misschien ook eens wat beter naar de tekst luisteren. Zou het zelfs zo kunnen zijn dat je van een nummer onbewust de boodschap oppakt? Fijne vraag......

....... hoe het ook mag werken ik vind "Hide in Your Shell" een geweldig nummer. Vooral hoe het aanzwelt als we halverwege zijn.

De rest van het album is ook niks mis mee en kreeg waarderingen tussen de 4 en 5 sterren. In de VS waren de verkoopcijfers niet slecht maar bleef toch hangen op 5 gouden platen. Opmerkelijk zijn vooral de verkoopcijfers in Canada waar Crime of the Century zelfs de status diamant wist te verwerven.

Dat komt er zo'n beetje op neer dat in ieder huishouden in Canada een exemplaar van Crime of the Century was te beluisteren................indrukwekkend!

 

Toch wel een lekker album om nog eens te draaien...............

 

Autumn Leaves

Hoewel het vandaag in de loop van de dag bijna zomer werd zitten we echt wel midden in de herfst. Daar even een mooi nummer bij uitgezocht namelijk het nummer "Autumn Leaves" in de uitvoering van Bob Dylan.

Het nummer is uit 1945 en had als oorspronkelijk titel "Les Feuilles mortes" (wat een schitterende titel!) en is geschreven door Jacques Prévert (tekst) en Joseph Kosma (muziek). Later is door Johnny Mercer een Engelse tekst voor het nummer gemaakt.
Het nummer is door heel veel artiesten opgenomen maar de versie van Sinatra is waarschijnlijk het meest bekend.
Het nummer gaat echter verder dan wat vallende blaadjes: 

Since you went away
The days grow long
And soon I'll hear
Old winter's song

But I miss you most of all
My darling
When autumn leaves
Start to fall

De versie van Dylan vinden we op het album Shadows In The Night dat in 2014 verscheen. Wat direct opvalt is dat alle nummers op dit album niet door Dylan zijn geschreven. Het zijn allemaal nummers die eerder door Frank Sinatra zijn opgenomen!

Dylan heeft bij dit album duidelijk gekozen voor de rol van zanger in plaats van de allesomvattende tekst-tovernaar. Dylan als bewonderaar van Frank Sinatra. Mooi toch?
Niet 10 makkelijke covers en zeker geen poging om de grote Sinatra na te doen.
Dat zou ook niet heel erg Dylan zijn want Dylan doet dingen zoals Dylan ze doet. Album kreeg - ondanks dat Dylan zelf geen regel had geschreven - van nagenoeg de hele vakpers 5 sterren!

Lekkere plaat na een dag hard werken. Beetje gefrustreerd zat ik vanmiddag wel naar buiten te kijken. Heel mooi weer om te wandelen, fietsen en fotograferen.............. Gelukkig zit mijn werkweek erop en krijgen we - ondanks dat de herfst echt wel begonnen is - nog een paar heel mooie dagen.

En wat is er mooier in de herfst dan door de gevallen bladeren te fietsen en te wandelen?

50 jaar It's Only Rock 'n Roll

Deze week is het 50 jaar geleden dat het twaalfde album van The Stones verscheen. Voor de Amerikaanse markt was het zelfs al het veertiende album. In de beginperiode zijn er namelijk in de VS een paar extra albums uitgebracht.

Ook was de samenstelling van albums in de begin periode voor de VS en UK (en Europa) niet gelijk. Hits werden in de UK vaak bewust weggelaten om de verkoop van singles te stimuleren terwijl in VS de hits juist wel op albums verschenen.

Pas vanaf het album Their Satanic Majesties Request (1976) zijn de versies voor VS en UK gelijk. 

It's Only Rock 'n Rollis zeker niet het beste album van The Stones, maar het staat toch in mijn Stones album Top 10. Voor mij is alles vanaf plaats zes erg lastig. Dan zijn er misschien wel 10-12 albums die als een soort van peloton over de streep komen.

 

Van deze It's Only Rock 'n Roll is wat mij betreft naast de titelsong ook het nummer "Time Waits for No One" een pareltje. Dat nummer staat dan ook in mijn lijstje van 25 favoriete Stones nummers.

Laatste jaar is nieuwkomer Hackney Diamonds een veel geziene gast op mijn draaitafel en heb ik met plezier opgenomen in mijn Stones top 10.

 

Het kwartet Beggars Banquet (1968), Let It Bleed (1969), Sticky Fingers (1971) en Exile on Main St.(1972) zijn al jaren mijn favoriete albums en draai ik meermaals per jaar. Gaan niet vervelen.

Daarna volgt het eerbetoon aan de Blues met het album Blue & Lonesome uit 2016 en Tattoo You. Vanaf plek 7 vind ik het razend moeilijk. Voorlopig heb ik deze It's Only Rock 'n Roll daar een plek gegeven en daar is toch niks mis mee?

 

Gewoon een prima Stones album!

The Heart of Saturday Night 50 jaar

Vandaag is het 50 jaar geleden dat het tweede studio album van Tom Waits verscheen. Wie Tom Waits zegt  noemt eigenlijk een synoniem voor rauwe, poëtische muziek en een stem die je nooit vergeet. 

Zijn album The Heart of Saturday Night uit 1974 is een klassieker die de luisteraar meeneemt op een reis door de donkere, maar fascinerende onderbuik van de Amerikaanse samenleving.

Waits creëert met dit album een soundtrack voor de nachtelijke uren. Een soundtrack voor de eenzame zielen die hun toevlucht zoeken in de kroeg of op straat. De muziek op dit album is een mix van Blues, Jazz en Folk, waarbij Waits' karakteristieke stem de verhalen tot leven brengt.

De teksten van Waits zijn vaak poëtisch en vol met beelden die een rauwe, maar eerlijke kijk geven op het Amerikaanse leven. Hij schrijft over losers, dromers en outsiders, over liefde, verlies en de zoektocht naar een plek waar je bij hoort. De sfeer is vaak melancholisch, maar er zit ook een onderliggende hoop en humor in.

The Heart of Saturday Night is meer dan alleen maar een album; het is een tijdcapsule die ons meeneemt naar een andere tijd en een andere wereld. Het is een album is een klassieker dat je blijft boeien, hoe vaak je het ook draait.

Alleen al "Shiver Me Timbers"...............moet ik nog meer zeggen?

Helaas heb ik dit album alleen in een digitale versie............toch eens wat aan doen want dit is een album dat eigenlijk in geen collectie mag ontbreken.

50 jaar War Child

Het zevende album van Jethro Tull viert vandaag haar 50e verjaardag. Helaas is de titelsong van dit album akelig actueel. Brandhaarden over de hele wereld zoals Soedan, Oekraïne, Gaza en Libanon.

Oorlog blijft toch het speeltje van mannen met een te kleine piemel en een een compleet overschatte bijdrage die ze aan deze wereld denken bij te kunnen dragen.
Eigenlijk doorgaans mannetjes met een enorme minderwaardigheidscomplex die met behulp van hun leger wel even op hun borst gaan staan rammen.

 

Muziek als protest tegen oorlog en onderdrukking is bijna zo oud al muziek zelf. Helaas geeft die rijke historie aan songs over en tegen de oorlog ook aan dat we als mensheid maar slecht leren.

Dat machtige heren met elkaar willen matten moeten ze zelf weten, maar het zijn helaas vooral kinderen die er het slachtoffer van zijn. Ook de kinderen die een oorlog overleven. Naast angst hebben ze doorgaans ook een hoop haatgevoelens ontwikkeld omdat de vijand hun familie heeft gedood.

 

Door die haat is een volgende generatie ontstaan die klaar is voor een volgende oorlog.............

Zowel de titel van dit album en de titelsong zijn een wanhopige poging dit onder de aandacht te brengen. Helaas we moeten constateren dat het 50 jaar later eigenlijk alleen maar erger is geworden.

Het album War Child is veel minder een conceptalbum dan voorgangers Aqualung (1971), Thick as a Brick (1972) en A Passion Play (1973).

 

War Child was in eerste instantie bedoeld als een film met daarin John Cleese en het album zelf zou een dubbelalbum gaan worden. Ieder vraagt zich natuurlijk af wat een samenwerking tussen Ian Anderson en John Cleese voor moois op had kunnen leveren. Helaas zullen we het nooit weten. 

Een groot deel van de muziek is echter niet in de vuilbak gegaan. Daarmee is War Child minder een conceptalbum en veel meer een collectie prima nummers waaronder de titelsong.

Niet een hoogvlieger als de drie voorgangers, maar nog steeds een lekker album dat ik ieder jaar wel een keer uit de kast haal.............

 

25 jaar Midlake

Band komt uit Texas en bestaat op de kop af 25 jaar. Midlake speelt Folk maar wel doorspekt met Indie, Psychedelische Pop en Progressieve Rock.
Midlake mixed deze verschillende muziekstijlen op een heel unieke wijze en dat heeft al een heel mooie catalogus opgeleverd.

In 2001 bracht Midlake de eerste van inmiddels 16 EP's uit. Een eerste volledig album verscheen in 2004. Een echt Lo-Fi album. In 2022 verscheen het vijfde album met als titel For the Sake of Bethel Woods. Verre van Lo-Fi want naast de geweldige muziek klinkt het album als een klok. Goed detaillering, dynamiek en prima stereobeeld.

Heerlijke muziek om de zondagochtend mee te beginnen en de meeste huisgenoten zullen dit ook wel waarderen. Overigens kan ik mij zo voorstellen dat vooral de wat ouderen onderen ons dit een geweldig album vinden. Midlake kan rekenen op genoeg jonge fans, maar de knipoog met de Psychedelische Pop zal veel oudere liefhebbers nieuwsgierig maken.

For the Sake of Bethel Woods luistert makkelijk weg maar wie zich wat vaster in het album bijt gaat nog veel uitdaging vinden. Folk met een mysterieus sausje en teksten die je op de zondagochtend misschien even moet laten rusten. Teksten met veel vragen..............en dat is goed.

Op dit moment wordt er hard gewerkt aan een opvolger en stiekem had ik die met het 25 jarig bestaan al wel verwacht. Voorlopig geen straf om het nog even met deze For the Sake of Bethel Woods te moeten doen.

France Gall

Ik verbaas mij er al jaren over dat naast Nederlandse en Engelstalige liedjes er in onze hitlijsten eigenlijk geen plek meer is voor wat anders. Los van zo nu en dan een zomerhit waar we dan 10 jaar later eens over na gaan denken wat er eigenlijk gezongen wordt.

In de jaren 70 toen ik muziek meer en meer ging waarderen was het heel normaal dat naast Engels en Nederlands andere talen de hitlijsten wisten te veroveren.

Als ik eerlijk ben vind ik de huidige ontwikkeling ook een enorme verschraling. 

 

Als puber zat ik in 1971 "Non, non, rien n'a changé" van Les Poppys mee te blèren. Niet dat ik daar iemand gelukkig mee maakte. Het was ook geen muziek die ik zelf kocht, maar als het op TV was vond ik dat toch leuk en als ik terugkijk ook een verrijking.

 

De aandacht in die jaren voor Michel Fugan op zowel radio en TV mag toch ook gezien worden voor een bijdrage aan een brede kijk op muziek EN hoe je die op kan voeren. Van de jaren 70 kan ik mij nog goed hits herinneren van Julien Clerc, Julien Clerc, Dave, Michel Sardou, Gerard Lenorman.
Niet dat ik er gelijk platen van wilde hebben wat praktisch ook niet haalbaar was. In die jaren was m'n budget immers beperkt en ik was al blij als ik de nieuwe van The Stones of Neil Young kon kopen.

 

Voor ik platen ging kopen luisterde ik al wel naar de radio. Vaak met mijn oma die ons opving als we uit school kwamen. Oma was groot fan van Charles Aznavour, Adamo en Edith Piaf.

Voor geen goud had ik dat willen missen. Diversiteit op alle vlakken geeft meer rijkdom en meer beleving, begrip en inzicht.

Wil je alleen de Hollandse pot? ............of is het ook lekker uit de Italiaanse, Spaanse, Griekse en Mexicaanse keuken te eten?

Zo is dat toch ook met muziek? 

 

Vandaag is het de geboortedag van France Gall. Als puber kreeg ik slappe knieën als ze op TV verscheen en haar pony blijft voor mij de perfecte benchmark. Ook de stem van Gall was een echte weekmaker...............

 

Dat Gall een muzikale carrière zou hebben stond niet alleen in de sterren geschreven, maar lag in haar wieg al vast. Moeders was zangeres en pa schreef liedjes voor oa de hierboven al genoemde Charles Aznavour en Édith Piaf. 

 

Gall die als jonge vrouw bekende werd op het Eurovisie Songfestival heeft totaal zo'n 30 officiële (studio, live en verzamel samen) albums uitgebracht en het aantal singles is helemaal enorm.

In 2018 overleed ze op 70 jarige leeftijd. Te jong en waarschijnlijk ook verbitterd. In 1992 was haar man Michel Berger en in 1995 hun dochter Pauline overleden. Voor Gall reden om voor een bestaan buiten de publiciteit te kiezen.

 

Vandaag toch nog eens aandacht voor deze geweldige zangeres en voor het Franse lied!

 

Steve Miller 81 jaar

81 kaarsjes blaast Steve Miller vandaag uit. Ondanks deze leeftijd is hij nog steeds actief. Niet dat er ieder jaar een album verschijnt want het laatste album dateert alweer van 2011. Miller pakt echter nog regelmatig de gitaar. Welke dat is blijft bij hem altijd een lastige vraag, want Miller is een enthousiast verzamelaar van gitaren en heeft honderden exemplaren.

De Steve Miller band werd in 1966 opgericht en heeft totaal 18 studio albums uitgebracht. Wie deze albums op een regenachtige zondag elkaar gaat draaien krijgt een prachtig beeld hoe Steve MiIller meebeweegt met ontwikkelingen in muziekstijlen. Zo komt alles aan bod zoals Psychedelische Rock, Blues,  Pop en New Wave maar wel op een dusdanige manier dat de typische Steve Miller sound herkenbaar blijft.

Dat alles is extra knap omdat de band toch een beetje een duiventil is met tijdlijn met daarop zomaar zo'n 30 officiële bandleden. Dat nog los van de vele studiomuzikanten die aan de diverse albums hebben meegewerkt. Steve Miller is echter een enorm enthousiasmeerde (zeg maar aanstekelijk) gast die iedere keer de crew van DAT moment op sleeptouw weet te nemen. 

Helaas heeft deze duiventil er voor gezorgd dat NIET de band, maar Miller solo in de Rock & Roll Hall of Fame is opgenomen. Miller reageerde daar natuurlijk op gepaste wijze op door even een lijstje te tonen wie meegewerkt hebben aan zijn succes.

Voor vandaag kies ik voor het album Fly Like An Eagle. Het verscheen in 1976 en is het negende studio album van The Steve Miller Band. Het album kreeg van de muziekpers unaniem 4-5 sterren in de reviews. Niet alleen de pers was enthousiast want ook het publiek omarmde dit album en dat leverde in de VS maar liefst vier (!!) keer platina op.
Van het album werden vier singles getrokken waarvan titelsong "Fly Like an Eagle" verrweg het meest succesvol en staat ook vanaf het begin in de Top 2000.

Uitstekende Rock met hier en daar wat naweeën van de Psychedelische Rock zoals de titelsong. Miller zelf uiteraard in een hoofdrol als frontman en als geweldig gitarist. Toch doen de andere muzikanten niet voor hem onder en dat zorgt een prachtig gebalanceerd album.

Eén muzikant wil ik echter toch wel even noemen en dat is de bijdrage op mondharmonica van James Cotton op het nummer "Sweet Maree". Cotton die in 2017 overleed is een enorme legende als het om het mondorgel gaat.
Bij het grote publiek in Europa is Cotton misschien niet zo bekend maar heeft een indrukwekkende eigen catalogus bij elkaar gespeeld.
Daarnaast speelde Cotton oa met Gregg Allman, Elvin Bishop, Mike Bloomfield, Joe Bonamassa, Grateful Dead, Howlin' Wolf, Janis Joplin, B.B. King, Matt "Guitar" Murphy, Charlie Musselwhite (wat een combi!!), Keith Richards, Todd Rundgren, Santana, Taj Mahal, Big Mama, Joe Louis Walker, Muddy Waters, Sonny Boy Williamson en Johnny Winter.

Dat is nog eens een CV!

 

Heerlijk album om de zaterdag mee te beginnen. Lekker hoor!

Happy Birthday Steve!

Dierendag

Zelf vind ik dat je altijd goed voor dieren moet zorgen. Ook als je besluit ze later op te eten. Zo lang ze leven zorg je goed voor ze. Punt!

 

Het barst van de band met een dierennaam en er is ook een eindeloze rij liedjes over dieren. Vooral honden doen het in die categorie erg goed. De keuze voor vandaag is echter gevallen op het album Animals van Pink Floyd.

Dit conceptalbum verscheen in 1977 en gaat eigenlijk helemaal niet over dieren. De dieren worden gebruikt als metafoor voor de diverse type mensen in de maatschappij. 

Daarbij wordt een vrij zwart beeld neergezet alsof er alleen maar bad guys zijn en een massa die klakkeloos volgt. 

Gelukkig is de echte wereld iets diverser wat niet wegneemt dat het geen kwaad kan om zo nu en dan eens door deze Pink Floyd bril naar de wereld te kijken en wat je eigen rol is.

 

Naast het indrukwekkende thema en uitstekende muziek blijft ook de hoes een van de mooiste die er gemaakt is. De foto op de cover is een project op zich geweest. Tegenwoordig gaat iemand waarschijnlijk met Photoshop aan de gang maar hier is serieus werk aan geweest.

Voor deze foto heeft een leger aan fotografen drie dagen hun best gedaan en waren er allerlei maatregelen voor het geval het varken wat in de lucht hing kuren zou krijgen. Het 12 meter grote varken trok zich van alle maatregelen niks aan en wist "te ontsnappen" en was zelfs even een gevaar voor het luchtverkeer.
Een betere promotie kon Pink Floyd voor hun nieuwe album niet krijgen. 

 

Het 12 meter lange varken is trouwens een Nederlands ontwerp en was ook meermaals bij optredens te bewonderen. 

Het beeld op de hoes doet heel onwerkelijk aan maar het is wel degelijk een bestaand gebouw. In de tijd dat het album verscheen was het een mega grote energiecentrale. De centrale sloot in 1987 en is inmiddels omgebouwd in luxe appartementen en bioscopen.

 

Animals...................

 

Stevie Ray Vaughan

Met 35 jaar toch veel en veel te jong naar de Blues hemel vertrokken. Vandaag zou hij 70 jaar geworden zijn...........
Stevie Ray was een enorm talent en wat hadden we nog voor moois mogen horen van deze gedreven bluesgitarist.

Z'n oudere broer Jimmy speelde al gitaar, maar al snel bleek Stevie Ray over meer talent te beschikken. Stevie Ray wilde dan ook al snel maar één ding: een geweldige gitarist worden.
Dat is absoluut gelukt maar Stevie Ray kon daarnaast aardig zingen, prima componeren en was ook nog eens een uitstekende producer.

Overigens is er van Jimmy en Stevie Ray een album wat ze samen hebben gemaakt, maar treurig genoeg is dat pas verschenen na het tragische ongeluk van Stevie Ray.
Veel rocksterren overlijden op jonge leeftijd door drank en drugs maar het aantal rocksterren wat is verongelukt met een vliegtuig is inmiddels ook een triest lijstje.

Stevie Ray kwam dan weliswaar niet met een vliegtuigongeluk om het leven, maar met een helikopter en dat mogen we helaas in dezelfde categorie plaatsen.
Stevie Ray kwam terug van een concert waar hij met Eric Clapton, Buddy Guy en nog wat gitaarlegendes had opgetreden. Eigenlijk zou Clapton in de heli stappen maar op het laatste moment werd er gewisseld.
Dat blijven toch altijd bizarre details. Hoe had dit verhaal eruit gezien als..........

Door zijn vroege dood zijn er niet heel veel albums van Stevie Ray. Tijdens zijn leven zijn er slechts vijf studioalbums en één live-album verschenen.
De albums zijn allemaal gemaakt samen met de band Double Trouble.

Na zijn dood kwam dan het album samen met zijn broer Jimmy en een groot aantal live albums en de nodige compilaties.
Double Trouble is na de dood van Stevie Ray doorgegaan met muziek maken en hebben nog een viertal albums gemaakt waarvan de meeste recente in 2019.

Mijn favorieten albums van Stevie Ray zitten in de vijf studio albums die hij tijdens zijn leven heeft gemaakt. Alle vijf aanraders voor liefhebbers van Blues en Blues Rock.
Soul To Soul en Texas Flood zijn mijn twee favorieten. De eerste recent nog gedraaid dus nu Texas Flood!

Smullen voor liefhebbers van elektrische Blues.