R.I.P. Val Kilmer

Batman en Topgun ace Val Kilmer is op 65 jarig leeftijd aan keelkanker overleden. Kilmer heeft een indrukwekkende carrière als acteur achter de rug. Zowel in films, TV producties als in het theater was hij actief. 

Zelf was ik vooral onder de indruk van zijn geweldige hoofdrol in de film The Doors. Deze filmbiografie uit 1991 is geregisseerd door  Olivier Stone en duurt bijna tweeënhalf uur maar verveeld geen enkele minuut.

Als je als acteur een rockster na wilt spelen ga je doorgaans in heel grote schoenen staan. Meestal is het resultaat aardig tot goed, maar hoe Kilmer de persoon van Jim Morrison neerzet is gewoon fenomenaal.

Wat mij betreft door zijn bijdrage ook een van de beste films in deze categorie. Briljante film van een briljante acteur, die te vroeg van ons is heengegaan.

Rust zacht Val

50 jaar Nuthin' Fancy

Juist in de periode dat heel veel artiesten gingen experimenteren met Disco bleef Lynyrd Skynyrd haar dna trouw. Zo hadden onder meer de Eagles, David Bowie en The Bee Gees in 1975 een hit met stevige disco-invloeden.

 

Nuthin' Fancy is het derde album van Lynyrd Skynyrd. De vraag is of de titel een knipoog was naar de opkomende Disco of vonden ze zelf ook dat dit album toch wat minder was dan de twee briljante voorgangers.

Nuthin' Fancy is beslist een heerlijk rockalbum maar het debuut Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd (1973) en opvolger Second Helping (1974) krijgen van mij toch een dikke ster extra.

 

Ook de vakpers was wat verdeeld maar de fans smulde van het album en het haalde dan ook op haar sloffen in de VS de platina status.

Toch is het een album dat voor veel verschillende reacties zorgde. Sommige vonden dat het album geen echte hoogtepunten had en weer andere critici vonden dat het album te diverse van kwaliteit was.

 

Ja ik ga mee dat de twee eerdere albums beter zijn maar ik mag deze Nuthin' Fancy nog graag draaien. Album begint gelijk heel sterk met "Saturday Night Special". Beetje stoer aftellen en er gelijk invliegen. Minpuntje van het nummer blijf ik wel vinden dat het geen echt einde heeft en het slot aan techneuten is overgelaten door een fade-out. Jammer want dit topnummer mag van mij eindigen met een steving bang.

 

Na de opener krijgen we het lekker meeslepende "Cheatin' Woman" gevolgd door "Railroad Song". De naam van het nummer zegt het al en het is ook een van mijn favoriete railroad songs. Heerlijk intro, subtiel mondharmonica en gewoon smullen. Het nummer hoort beslist thuis in iedere hoboliedjes collectie.

Hobo of jongen van het platte land maakt ze bij Lynyrd Skynyrd niet uit en dat wordt duidelijk in  "I'm A Country Boy". Met dit iets minder toegankelijke nummer wordt kant A afgesloten. Wel fijne tekst!

 

Kant B begint met het wat trage maar stevige rock nummer "On the Hunt". Een wat wanhopige lovesong of zelfs toch een beetje vrouwonvriendelijk? Laten we het maar even met het excuses "50 jaar geleden was alles anders" bedekken.........

 

Bij "Am I Losin'" wordt op een heerlijk pijnlijke wijze bezongen hoe het zand door je vingers kan glippen. Ieder met een rugzakje kent dat gevoel wel. Het nummer vind ik muzikaal ook om te smullen maar wordt gezien de boodschap van de tekst misschien iets te vrolijk gezongen........
Wel schitterende Southern Rock!

 

Van Zandt is goed voor het leeuwendeel van de nummers. Hij liep in die jaren waarschijnlijk wat te klungelen met de liefde, want ook nummer 3 van kant B geeft geen al te positief beeld van de liefde.

"Made In The Shade" is zo'n nummer dat het gevoel geeft dat "je best doen in de liefde" niet genoeg hoeft te zijn. Het wordt ook nog ondersteund met een treurig voortkabbelend boogie-woogie deuntje. Best knap gedaan.

 

Het album sluit af met "Whiskey Rock-A-Roller". Heerlijke afsluiter en wat mijn betreft zo'n nummer dat in de roadmovie hitlijst hoort. We gaan op weg! De bestemming is Memphis maar het doel is duidelijk de weg ernaar toe................

 

 

50 jaar Katy Lied

Het is misschien niet het makkelijkste album van de heren Fagen en Becker maar na een paar luisterbeurten misschien wel een van de beste. De vraag welk album van Steely Dan is eigenlijk niet een pareltje is waarschijnlijk sowieso slecht te beantwoorden.

 

Deze Katy Lied die deze maand haar 50e verjaardag viert heeft een paar nummers die vlot weg luisteren, maar ook een aantal (zeer) lastige nummers.

Katy Lied is het vierde album van Steely Dan en het was vier op een rij met 4-5 sterren beoordelingen.  Een ongelooflijke prestatie en Gaucho en meesterwerk Aja moesten nog komen.

 

Zoals hierboven gemeld is deze Katy Lied niet het meest makkelijke album. Wie patat of pannenkoeken voor de oren wil moet dit album maar laten staan.

Wil je je oren en hersenen echter verwennen met wat complexere Pop Rock met een snufje Jazz dan zal dit album keer op keer voor veel luisterplezier zorgen.

 

Ook na 50 jaar staat dit album nog als een huis en veel Steely Dan fans plaatsen die album op plek drie op hun lijstje favoriete album van het duo.

Zelf ben ik al jaren bezig een sluitend lijstje te maken van favoriete Steely Dan albums. Als ik dan weer een van hun albums heb gedraaid staat het lijstje weer op z'n kop.......

 

De twee albums die de heren gemaakt hebben na de herstart zijn een puntje minder, maar kruipen allebei nog steeds naar de 4 sterren. 

Er zijn weinig bands die geen misser hebben in hun catalogus van studio albums. 

Een uitzonderlijk prestatie!

Bij de koffie: Katy Lied!

Smullen!

Roger Hodgson 75 jaar

Een van de oprichters van Supertramp wordt vandaag 75 jaar en is nog steeds actief.

 

Hodgson heeft een zeer belangrijke rol gespeeld in de beginperiode van Supertramp. De band is in 1970 opgericht en viel in 1988 voor een eerste keer uiteen.

Hodgson vertrok in 1983 de band en de albums die volgde zijn toch een flink stuk minder dan wat de band tot dat moment gemaakt had.

Toen Roger de band verliet was dat niet om onenigheid, maar vooral om meer aandacht te kunnen besteden aan andere zaken zoals familie en soloprojecten.

Een van die soloprojecten mogen we echt als een meesterwerk beschouwen. Het album In the Eye of the Storm verscheen in 1984 en is champagne voor de oren.

 

Opmerkelijk is dat Hodgson bijna alle instrumenten speelt. De Progressieve Rock die Roger op dit album speelt was (en nog) eigentijds. De Progressieve Rock lag - mede door opkomst van Punk eind jaren 70 - bijna op z'n gat. 

Toch wist Hodgson een album te maken dat - zeker bij de liefhebbers - enorm in de smaak viel. Dit album mag dan ook gezien worden als een bijdrage aan het in leven houden van deze geweldige muziekstijl. 

Een muziekstijl die doorgaans iets meer verwacht van de luisteraar dan z'n oor tegen het muziekbehang aan te leggen.

 

Wie een keer geen zin heeft in Top 40 deuntjes en dit album nog niet kent? Duik het maar eens op!

 

Roger Happy Birthday!

 

50 jaar Tommy The Movie

Door de jaren heen zijn er heel wat rockopera's gemaakt maar wat mij betreft blijft Tommy toch de moeder aller Rockopera's.

Het geniale meesterwerk van Pete Townshend werd door The Who tussen 1968 en 1969 opgenomen en verscheen in het voorjaar van 1969. Zelden waren critici zo met elkaar eens en het regende 4 en 5 sterren.

De rockopera was goed voor een dubbel LP en er werden drie succesvolle singles van het album getrokken: "Pinball Wizard", "I'm Free" en "See Me, Feel Me".

 

 

In 1972 verscheen van de rockopera een versie samen met diverse andere artiesten en het The London Symphony Orchestra. Ook dat is een prima versie en de verschillen met het origineel zijn zo groot dat vergelijken achterwegen kan blijven.

 

Het thema van Tommy vroeg echter om meer en in 1975 verscheen de film Tommy en een gelijknamige soundtrack. 

Hoewel de film hetzelfde thema volgt zijn er toch wel de nodige afwijkingen ten opzichte van het origineel. Dat doet echter totaal geen afbreuk aan deze geweldige film. Uiteraard moet het wel je genre zijn want de film is dik over de top. Gezien het tijdsbeeld een vleugje psychedelica maar heerlijke acteurs en geweldige muziek.

 

Vandaag 50 jaar geleden ging de film in New York in première. Zelf heb ik de film toevallig pas nog gezien anders ging deze vanavond nog een keertje op. 

Voor bij de koffie hou ik het even bij de soundtrack.

Op bovenstaande foto van links naar rechts: het origineel uit 1969, de London Symphony Orchestra uit 1972 en een live versie met de highlights.

Neil Young: Oceanside Countryside

Dit album stond oorspronkelijk gepland voor 1977 maar werd om onbekende redenen uitgesteld en moest plaats maken voor het album Comes a Time.

Gelukkig is het toch van de plank gehaald en stond gepland voor 14 februari maar werd alsnog uitgesteld tot 7 maart jl.

Uiteraard had ik het album in pre-order besteld, maar toen de postbode op de stoep stond zat ik in de auto om een week te gaan skiën. Weer heel thuis en dit album inmiddels een paar keer aan een luisterbeurt onderworpen.

 

Het gaat om het zoveelste album van Ome Neel dat in de jaren 70 op de plank is blijven liggen. Voor gerenommeerde muziekjournalisten een reden om dit album een matige beoordeling te geven. Met als extra argument dat er geen nieuw materiaal opstaat.

Geen andere artiest heeft over een periode van ruim 50 (!!!) jaar zoveel nieuwe muziek uitgebracht. 

Dat Neil daarnaast graag in z'n archief graaft is prima. Veel nummers in andere versies en wie over doublures klaagt snapt blijkbaar niet dat je dit album gewoon in de winkel kan laten staan.

Deze nieuwe Young telg komt uit de periode van Comes A Time en Hawks and Doves. Veel herkenbare nummers en waarom dit album op de plank is blijven liggen heb ik niet goed kunnen achterhalen.

Neil zou niet tevreden zijn geweest. Wie goed luistert naar dit album zal toe moeten geven dat Comes a Time - die hiervoor in de plaats kwam - een stuk meer af is.

 

Comes a Time is - voor Neil Young begrippen - misschien zelfs wel een beetje te glad geproduceerd.

Dat kan je van deze Oceanside Countryside beslist niet zeggen.

Hoewel het album eind jaren 70 gemixed en gemasterd klaar lag voelen sommige nummers misschien minder "af" dan versies die in die jaren wel verschenen.

Het gaat echter wel om de oerversies van deze nummers! 

 

Als we de film omdraaien en je deze Oceanside Countryside versies jaren lang geluisterd zou hebben klinken nummers van met name Comes a Time misschien wel iets te gelikt.

Zelf ben ik van de puurheid van deze Oceanside Countryside enorm gecharmeerd wat niet wegneemt dat je aan sommige versies even zal moeten wennen.

Een heel fijne setlist die gezien mag worden als een signature set van Neil van eind jaren 70.

De plaat zit wederom in een prachtige hoes met inlegvel met songteksten en info over de historie over deze opnames en welke muzikanten op kant twee meespelen.

Verder klinkt het als een klok. Neil is bizar goed bij stem en dit album verdient gewoon dik 4 sterren.

 

Als er al kritiek op deze release gegeven moet worden is het dat het een schande dat dit album bijna 50 jaar op de plank is blijven liggen. Deze Oceanside Countryside zit echt veel evenwichtiger in elkaar dan het succesalbum Harvest.

 

Smullen voor liefhebbers van Neil en in het bijzonder voor hen die liever de wat authentieke Neil aan het werk horen.

Tracklist Oceanside Countryside met album waar het betreffende nummer voor het eerst verscheen:

Kant A (solo)

Sail Away (3:49) - Rust Never Sleeps
Lost in Space (4:20) - Hawks & Doves
Captain Kennedy (2:51) - Hawks & Doves
Goin' Back (5:07) - Comes a Time
Human Highway (3:10) - Comes a Time

 

Kant B (met band)
Field of Opportunity (3:07) - Comes a Time
Dance Dance Dance (2:32) - Early Daze
The Old Homestead (7:09) - Hawks & Doves
It Might Have Been (2:36) - ???(ik weet ook niet alles)
Pocahontas (3:25) - Rust Never Sleeps

 

 

De Gevangenisdirecteur

Vandaag is het de geboortedag van Johnny Cash en dat is een mooie gelegenheid om het thema gevangenisplaten nog eens aan te snijden.

Uiteraard moet ik er niet aan denken om zelf in de gevangenis te zitten, maar ik heb wel een enorme zwak voor platen die daar gemaakt zijn. 

In de gevangenis zijn overigens heel wat albums opgenomen tijdens optredens, maar ook in een cel of ontspanningsruimte. Het zijn er echt bizar veel en opmerkelijk hoeveel Country daar tussen zit.

Hier een aantal titels van vrij bekende gevangenisalbums:

 

B.B. King - Live in Cook County Jail

B.B. King  - Live At San Quentin

Little Milton - Live At Westville Prison

Jerry Garcia & John Kahn - Live At Oregon State Prison 

Sex Pistols  - Live at Chelmsford Top Security Prison

Sonny James - In Prison, In Person

Mama Thornton - Jail

John Lee Hooker - Live at Soledad Prison

Glen Sherley - Live at Vacaville

Freddy Fender – Inside Louisiana State Prison

Inmiddels zijn er honderden albums verschenen die dus - al of niet met publiek - in een gevangenis zijn opgenomen.

Meest bizarre gevangenisplaat is wel de de bootleg van Charles Manson met daarop opnames die gemaakt zijn in San Quentin. De albumhoes van deze bootleg is een schaamteloze remake van de hoes van het album Pet Sound van de Beach Boys. Toevallig? Natuurlijk niet!

Hoe bijzonder sommige gevangenisplaten ook zijn, er is voor mij maar één wereldkampioen op dit gebied en dat is Johnny Cash.

In 1968 werd op 13 januari de opnames gemaakt voor de dubbelaar At Folsom Prison. Album verscheen een paar maanden later en werd een mega hit. 

In de VS haalde At Folsom Prison maar liefst driemaal platina!

Een jaar later deed Cash het nog eens over met het album At San Quentin. Ook dat album haalde in de VS driemaal platina.

 

San Quentin is eigenlijk gewoon een verplicht album in iedere collectie. Cash had er echter nog niet genoeg van en in 1973 verscheen het album På Österåker. Zoals de naam al doet vermoeden is dit opgenomen in een Zweedse gevangenis.

Cash maakte het kwartet gevangenisplaten compleet in 2003 met het album  A Concert Behind Prison Walls. Deze opnames stammen uit 1974 en zijn opgenomen in de Tennessee State Prison. Op dit album horen we naast Cash ook nog Linda Ronstadt, Roy Clark en Foster Brooks.

Album is lang op plank blijven liggen en triest detail: het verscheen amper twee weken na de dood van Johnny.................

 

Deze laatste twee albums zou ik nog eens graag aan mijn collectie toevoegen. Om vandaag toch even stil te staan bij de geboortedag van Cash zijn de eerste twee jail-records echter meer dan een royaal eerbetoon.

Dennis DeYoung 78 jaar

Paradise Theatre? Zou ook een mooie naam zijn voor Facebook. Veel berichten lijken of mensen alleen maar in het paradijs zijn, maar het is eigenlijk één groot theater………. 

Het leven is niet alleen maar glimmende racefietsen, eten in restaurants, kattenfilmpjes, nieuwe auto’s, bling, glim en slim. Dat laatste vooral in de vorm van die veel TE makkelijke rekentestjes………….
Krijgen mensen een goed gevoel als ze het goed hebben, maar het doet mij altijd denken aan die Romeinse Legionair uit Astrix die een kiezelsteentje optilt en roept: "Het werkt!"
Daarmee verwijzend naar de toverdrank die het denkt te hebben genomen.

Zo heb ik toch wat tekst want over Styx kan ik niet zoveel melden. Ja ik weet dat DeYoung één van de oprichters is.
Ik weet dat de band zoals zoveel bands uit eind jaren 60 begin jaren 70 tweemaal een adempauze hebben gehad.
Ik weet dat de band zoals al die bands met die ontwikkeling meerdere wisselingen heeft ondergaan.
En dat de kwaliteit daardoor in de loop van de jaren toch wat afnam. Ik weet ook dat ze een aantal heerlijke albums hebben gemaakt zoals deze Paradise Theatre.

Styx maakt doorgaans wat brave Pop. Het klinkt zuiver, netjes, afgewogen. Ik kan er twee kantjes enorm van genieten maar het is geen muziek die ik de hele dag kan verdragen.
Neil Young, Led Zeppelin, Allman Bros, Pink Floyd kan ik gewoon 24/7 draaien maar Styx is mij voor een hele dag te zoetjes.

Toch is een collectie zonder een paar platen van Styx in mijn ogen niet compleet. Styx was begin jaren 80 dan ook al in mijn collectie aanwezig zonder dat het vaak op de draaitafel ligt. Het lijkt mij teveel op Kayak en dan heb ik aan twee kantjes ook echt genoeg.

Overigens is Styx een van de redenen waarom Kayak in Amerika is mislukt.

Styx was al enorm populair in de VS toen Kayak daar voet aan de grond probeerde te krijgen. Ja wat moet je als Amerikaan van Kayak vinden als je al een paar albums van Styx hebt gehoord?
Zeg het maar!

 

Genoeg analyses en laten we even van Paradise Theatre genieten. Het album verscheen in 1981 en was toen het tiende (!!) album van de Amerikaanse formatie. Het album ging er bij het grote publiek in als zoete koek en kwam in veel hitlijsten op nummer 1. In de VS haalde het album driemaal de status platina

Nog steeds een prima plaat voor bij de koffie. De vinyl versie heeft overigens nog een heel fraai detail.
Op kant B is het vinyl geëtst wat voor die tijd best bijzonder was.

Nog even genieten van koffie en nog een kantje Styx voor ik het nieuws ga kijken, want de echte wereld is immers meer een theater dan een paradijs!

 

Helaas.................

Happy Birthday Dennis!

Neil Young Top 10

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: Harvest staat niet in mijn Top 10 Neil Young albums. Uiteraard was Harvest een enorm commercieel succes, maar dat maakt Harvest voor mij nog niet het beste album wat Ome Neel heeft gemaakt.
Ik merk dat afhankelijk van m’n bui er wel wat variatie in m’n Top 10 Neil Young albums kan zitten maar dit is toch wel het lijstje met albums die tot mijn absolute favorieten behoren.

 

10 – Freedom (1989)
In de voorliggende Geffen periode had Neil er wat op los geëxperimenteerd met een ontevreden platenbaas als gevolg. David Geffen kreeg maar niet z’n commerciële Rockplaat of nog liever de opvolger van Harvest. Het moet voor Geffen dan ook enorm frustrerend zijn geweest dat kort nadat Young was teruggekeerd naar Reprise hij met dit geweldige Rockalbum op de proppen kwam.
Op dit album het bekende “Rockin’ in the Free World”. Veel gecoverd door oa Pearl Jam, maar ook door niemand minder dan……..Donald Trump! Dat laatste vond Young uiteraard helemaal niks.

 

9 – Time Fades Away (1973)
Een van de albums waar Young zelf niet zo tevreden over is. Toch verdiend dit live album een plek in mijn top 10. Het is immers niet zomaar een live album met daarop bekende songs. Integendeel! Het album bevat voor toen uitsluitend nieuw materiaal wat er ook nog eens wezen mag.
Het album heeft een enorme puurheid en maling aan perfectie. Young mag dan zelf niet zo tevreden zijn geweest, maar de pers en het publiek waren dat beslist wel.
 

8 – Zuma (1975)
Gewoon pure recht voor z’n raap Rock. Gewoon pats-boom. "Barstool Blues", “Cortez The Killer”, “"Don't Cry No Tears" het album staat vol met meesterwerkjes waarbij dit wel speciaal voor de Young fans is die van het stevige werk houden.
 

7 – Tonight’s The Night (1975)
Een git en gitzwart album. Gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry waren in de periode voorafgaand aan dit album aan drugs overleden. Nagenoeg alle songs zijn op een of andere manier doorspekt met deze tragische gebeurtenissen.
Vanwege de somberheid besloot Reprise aanvankelijk het album opzij te leggen. Gelukkig zagen ze snel in dat dit mogelijk toch een van Young’s beste kunstjes zou zijn.

6 - Live At Massey Hall (2007)

Dit is niet een regulier album maar verscheen in de Performance Series van de Neil Young Archives. De opnames stammen uit 1971 en het album verscheen in 2007. Een kleine 70 minuten trakteert Neil zijn publiek op pareltjes van albums als After the Gold Rush en Everybody Knows This Is Nowhere. Neil brengt tevens een aantal nummers uit zijn periode met Buffalo Sprinfield en Crosby, Stills, Nash & Young.

Ook kreeg het publiek een drietal nummers te horen van het album Harvest wat twee weken na dit optreden in Massey Hall zou verschijnen.

5 – Ragged Glory (1991)
Aan dit album heeft Neil Young definitief de titel "Godfather of Grunge" te danken. Dat geeft gelijk aan dat dit album een unieke positie inneemt in de ontwikkeling van moderne muziek. Samen met Crazy Horse is dit album “live” opgenomen in Young’s Broken Arrow Ranch. Iedere dag een paar uur rammen met als resultaat een heerlijk stevige rockplaat.
 

4 – On the Beach (1974)
Afhankelijk van m’n stemmig zou ik dit zomaar op nummer 1 kunnen zetten. Dit album is – net als Tonight’s The Night - namelijk behoorlijk stemmig en wellicht is deprimerend wel een beter woord. Dat zorgt echetr ok voor een bepaalde schoonheid die zelden op een album is getoond.
Alleen de nummers "On the Beach" en "Ambulance Blues" zijn het al waard om dit album 5 sterren te geven.

3 – Everybody Knows This Is Nowhere (1969)
Young’s tweede solo album en na z’n debuut – wat vooral Folk Rock bevat – ging Young nu op een stevige Rock toer. Om lekker te rocken had hij de hulp ingeroepen van Crazy Horse welke uiteindelijk een van de belangrijkste rode draden van Young’s carrière zouden worden.
Stevig, lekker stevig en soms wordt een nummer lekker lang uitgesponnen zoals met "Down by the River" en “Cowgirl in the Sand" die respectievelijk 9 en 10 minuten duren. Voor de liefhebber had dat ook 20 mogen zijn.
Wie elektrisch gitaar wil leren spelen doet zichzelf wel een groot plezier om eens goed te luisteren naar het openingsnummer van dit album: “Cinnamon Girl”

2 –  Rust Never Sleeps (1979)
Eigenlijk is dit een live album (met latere overdub) maar het publiek is zoveel mogelijk naar de achtergrond gefilterd. Concerten uit die periode waar ik geweest ben speelde Young een akoestische set solo en een elektrische set met Crazy Horse. Dit album volgt dat concept en laat daardoor heel fraai zien wat een alleskunner onze eigenzinnige Rocker is.
In Hey, Hey, My, My refereert Young aan een aantal collega’s, maar doet dat wellicht ook in het prachtige “Trasher”:
So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load

1 – After the Gold Rush (1970)
Schitterende muziek maar daarnaast komen alle thema’s die in die jaren een rol speelde aan bod. Hoewel Young je op enig moment toezingt dat je er niet te down door moet worden, is dit album triest genoeg nog steeds van toepassing.
Ieder snapt dat liefdesverdriet van alle dag is en met “Only Love Can Break Your Heart” onderschrijft Neil dit op schitterende wijze.
Helaas zijn een aantal andere nummers van dit album na 50 jaar  nog steeds van toepassing en is het er niet beter op geworden. Klimaatproblemen zijn alleen maar groter geworden en met racisme is het niet veel beter gegaan.  
Dit album is halve eeuw oud en een briljante klassieker, maar vooral pijnlijk actueel.
Neil heeft dan ook uit de titelsong bij live optredens de regel "In the nineteen seventies" vervangen door "In the twenty first century…………."

 

Platenbeurs Laurenskerk

Vandaag was in mijn stad een platenbeurs en wel in de prachtige Laurenskerk. Met een paar vrienden lekker lopen struinen in de bakken en zowaar een plaat van mijn mancolijst kunnen halen.

Heel lang is mijn mancolijst niet want het is ook een keertje klaar en er komt ook genoeg nieuw spul uit wat de moeite is. Toch blij dat ik het album  High On A Ridge Top van The Youngbloods aan mijn collectie heb kunnen toevoegen.

Het album had ik half jaren 70 geleend bij de platenuitleenclub (onthou dat woord voor Scrabble) en opgenomen op tape. In de strijd van verliefdheid, militaire dienst en verhuizingen is die tape verloren gegaan. De vraag is of ik hem nog wel wil horen, want het was zo'n goedkope Shamrock band. Verder was het tapedeck wat ik toen had was ook niet meer het beste exemplaar. Ooit tweedehands gekocht van een dansschool en was al behoorlijk uitgeleefd.

Heel blij met deze aanwinst van The Youngbloods en het gaat ook nog om een Japanse versie compleet met OBI en vinyl is als nieuw.
De versie van "Running Bear" (J.P. Richardson) op dit album vind ik helemaal geweldig. Andere fijne nummers zijn de Dylan cover "I Shall Be Released" waOok  maar ben sowieso wel een fan van deze band. Het album Rock Festival van The Younbloods is wat mij betreft na 55 jaar ook nog steeds een aanrader.

Genoeg over The Youngbloods en snel terug naar de Laurenskerk, Lekker veel kraampjes en heel ruim opgesteld. Prima brede gangpaden. Gelukkig hadden veel handelaren hun bakken niet klem vol gezet en voorzien van fijne tabs zodat het zoeken wat makkelijker werd. Handelaren die hun bakken volproppen zodat je niet lekker kan browsen sla ik over. Zeker als er ook nog eens geen tabs met namen/letters instaan. Wie niet z'n best doet gaat aan mij niks verdienen!

Naast The Youngbloods nog een zevental albums gekocht. Boomer's Story van Ry Cooder had ik natuurlijk op CD maar voor 5 Euro kon ik deze niet laten staan. Hoes is matig maar vinyl als onbespeeld.

Verder gewoon wat aanvulling van artiesten die al in de kast staan. Lekker hoor die impulsaankopen! 

Fijne beurs op natuurlijk een schitterende locatie!

50 jaar Pieces of the Sky

De door Gram Parsons ontdekte Emmylou maakte met dit album in 1975 een enorme stap ten opzichte van haar debuut dat vijf jaar eerder was verschenen. Emmylou was achteraf met dit debuutalbum niet heel erg tevreden. 

 

Over deze Pieces of the Sky zal ze zelfs na 50 jaar nog dik en dik tevreden zijn. Het regende bij het verschijnen lovende woorden in de muziekpers.

 

Pieces of the Sky is tevens een album dat Country toegankelijk maakte voor het grote publiek. Van het album verschenen "Too Far Gone" en "If I Could Only Win Your Love" als singletjes.
De eerste werd geen groot succes, maar de tweede single kwam in de Canadese Countrylijsten op nummer 1 en in de VS op 4.

 

Op dit album vinden we en aantal Country klassiekers zoals "Sleepless Nights", "Queen of the Silver Dollar", "Sleepless Nights",  en het heerlijk sentimentele "Coat of Many Colors".

Natuurlijk mag ook het schitterende - en tevens mijn favoriete - "Boulder to Birmingham" niet vergeten worden. Emmylou laat hier horen ook als songwriter het nodige in haar mars te hebben.

Schitterend gezongen met grote overtuiging. Brrr wat is dit goed...........

 

Emmylou zou na deze Pieces Of The Sky een aantal albums uitbrengen die mogelijk nog een streepje meer verdienen zoals Luxury Liner, Elite Hotel en Quarter Moon in a Ten Cent Town.

 

Deze Pieces of the Sky zal echter altijd hoog blijven staan in mijn Emmylou Harris album top 10.

 

Meesterwerk!

 

Mell VF in Luxor (Rotterdam)

Net terug van een optreden van Mell VF (voorheen Mell & Vintage Future) dat gehouden werd in het oude Luxor theater in het centrum van Rotterdam.

Grote acts ga ik eigenlijk niet meer heen. Te druk maar vooral vooral de prijzen zijn gewoon idioot geworden. Daarnaast is er niks mis met kleinere acts zo bewees Mell VF vanavond maar weer.

We hebben vanavond genoten van een zeer energiek optreden met een heerlijke melting pot van R&B, Soul, Poprock en zelfs een mespuntje Country.

De driemansformatie bracht een aantrekkelijke setlist met zowel nieuw als wat materiaal van de beginperiode. De nummers werden hier en daar opgeleukt met grappige of zelf indrukwekkende intro's.

Veel liedjes over liefde of onmogelijke liefde maar in alle gevallen met grote overtuiging gebracht. Net als de rest van het publiek gingen we dan ook tevreden naar huis.

Alice Cooper

In de jaren 70 was de vandaag jarig Cooper naast muzikant vooral performance artiest. Daarbij kon hij het niet laten wat shockerende elementen aan zijn shows toe te voegen. Shockerend in die tijdgeest want inmiddels zijn er vele bands die daar al heel zwaar overheen zijn gegaan.

Voor mij kwam zijn hit "School's Out" geen dag te laat. Ik was echt helemaal klaar met school. Ik ben dyslectisch wat toen ook nog eens zwaar onderschat werd. Daarnaast heb ik serieuze issues met hiërarchie.
Hiërarchie is voor mij geen argument. De zorg voor je huisdieren is een argument. Je gezondheid is een argument. De klant is een argument. Je dierbaren zijn een argument. Het klimaat is een argument.

Als hiërarchie een issue is dan is een kleine katholieke school niet het beste domein om gelukkig te worden. Dus 1973 - het jaar waarin Cooper met "School's Out" een hit had - werd voor mij misschien wel het belangrijkste jaar uit m'n leven.
Uiteraard raad ik iedereen aan zijn school af te maken, maar voor mij heeft het goed uitgepakt.
Sterker op een reünie van die school kwam ik helemaal niemand tegen waar ik mee had willen ruilen. Integendeel........

Alleen ik heb wel 20 jaar lang naast werk ook gestudeerd! Daarin zowel HBO en post academische opleidingen succesvol afgerond. Dat is toch een opgave waar niet iedereen zin in heeft.

Samengevat: Leren is leuk..............school was kut..............muziek maakte de jaren op de middelbare school voor mij echter wel dragelijk..........

Hoewel ik geen uitgesproken fan van Alice Cooper ben, maakt mijn hart met het horen van "School's Out" altijd weer een vrolijk maar vooral sentimenteel hupje........

Alice Happy Birthday!

R.I.P. Marianne Faithfull

Gisteravond kwam het trieste nieuws binnen dat Marianne Faithfull niet meer is.We herinneren Marianne natuurlijk door haar geweldige stem en daarnaast was ze een geweldige liedjes schrijfster en een prima actrice.

Haar debuut single "As Tears Go By" in 1964 werd gelijk een wereldhit en Marianne stond daarmee gelijk op het wereldpodium. Het nummer was geschreven door Mick Jagger (met wie Marianne een aantal jaar een relatie had) en Keith Richards.
The Stones hadden er twee jaar later ook een hit mee. The Stones brachten ook nog een Italiaanse versie van dit schitterende nummer uit.

Een andere grote hit had Marianne in 1979 met het nummer "The Ballad of Lucy Jordan". Het is te vinden op het album Broken English wat door veel fans als haar beste album wordt beschouwd.

Het nummer is geschreven door Shel Silverstein en was dan ook oorspronkelijk opgenomen door Dr. Hook & the Medicine Show en is te vinden op hun verzamel album The Ballad Of Lucy Jordon (met een o dus) uit 1975.

Hoewel Marianne regelmatig liedjes zong die door andere waren geschreven, bestaat een groot deel van haar catalogus uit eigen werk.
Marianne heeft dan ook een indrukwekkende catalogus bij elkaar gezongen. In 2018 bracht ze nog het album Negative Capability uit dat erg goede kritieken kreeg. Marianne was op dat moment goed de 70 voorbij dus lang actief!

In 2021 verscheen het album She Walks in Beauty waar Marianne de verteller is van Britse poetry.

In de catalogus van Marianne zitten wat gaten en zo gek is dat niet. Een bewogen leven met een drugverslaving, dakloos en borstkanker.

Naast een geweldige en succesvolle zangers was Marianne ook een gewaardeerd actrice en speelde tussen 1965-2013 in een groot aantal films en TV-series. Aan het einde van haar carrière was ze voor een aantal films nog actief als stemactrice.

Marianne werd 78 jaar.

Rust zacht Marianne

Lucinda Williams 73 jaar

Als jaren staat de vandaag jarige Lucinda in mijn top 10 van favoriete artiesten. Op deze blog ook al onnoemelijk veel aandacht aan haar besteed:

 

Verjaardagen:

Lucinda's Birthday (72 jaar) 

Lucinda 70 

Lucinda Williams (69 jaar)

 

Reguliere albums:

Lucinda Williams 

Car Wheels On A Gravel Road

Blessed - The Kitchen Tapes 

Good Souls Better Angels

 

Lu's Jukebox:

Vol. 2 Southern Soul (From Memphis To Muscle Shoals & More)

Vol. 3  Bob's Back Pages: A Night Of Bob Dylan Songs

Vol. 5  Have Yourself A Rockin' Little Christmas

Vol. 6: You Are Cordially Invited - A Tribute To The Rolling Stones

Vol. 7 Sings The Beatles From Abbey Road

 

Wat moet ik in vredesnaam nog meer over deze geweldige artieste schrijven om jullie te overtuigen dat een paar album echt in iedere collectie thuishoren.

Ga beginnen met al haar LP's te draaien die ik heb en daarna de CD's.............. Als het gaat vervelen laat ik het weten!

 

Lucinda Happy Birthday!