Vroeger was alles beter.....niet dus

50 jaar geleden tijdens de zomer van 1975 gingen al mijn vakantiedagen op aan het trainen op de racefiets en koersjes rijden. In de zomermaanden kon je in die jaren iedere dag wel ergens een koers rijden.

Bij een criterium staat dan muziek op die wordt onderbroken door de microfonist als de renners weer langskomen.

Ik probeerde mij gister op de fiets (gaat niet meer zo hard) te herinneren welke muziek er die zomer werd gedraaid en kon niet gelijk wat noemen.

 

Dus de Top 40 van week 8 uit 1975 er zojuist bij de koffie even bij gepakt............Ik snap wel dat ik dat niet meer weet.

 

Ieder die regelmatig z'n vingertje opsteekt en "vroeger was alles beter" staat te roepen moet toch even naar deze Top 40 kijken. Van welke van deze hits zou je nu het album kopen wat je ieder jaar wel een keer gaat draaien?

Zelf kom ik echt niet verder dan het nummer "Autobahn" van Krafytwerk..............

Misschien zijn de huidige zomerhits nog lang zo slecht niet..........

Albums 1975

Er zijn in 1975 overigens genoeg puike albums gemaakt. Wat te denken van:

• Bob Dylan - Blood On The Tracks
• Led Zeppelin - Physical Graffiti
• Alice Cooper - Welcome to My Nightmare
• Emmylou Harris - Piece In The Sky
• Steely Dan - Katy Lied
• Lynyrd Skynyrd    Nuthin Fancy
• The Ozark Mountain Daredevils - The Car Over The Lake Album
• Eric Clapton - There's One In Every Crowd
• Jesse Colin Young - Songbird
• Lou Reed - Lou Reed Live
• Leon Russell ‎ - Will O' The Wisp
• The Doobie Brothers     Stampede
• Bob Seger - Beautiful Loser
• Elton John - Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy
• Chicago - VIII
• Eagles - One Of These Nights
• Neil Young - Tonight's the Night
• Stephen Stills - Stills
• Bob Dylan - The Basement Tape
• Roger McGuinn & Band - Roger McGuinn & Band 
• Outlaws - Outlaws
• Poco - Head Over Heels
• The Allman Brothers Band - Win Lose Or Draw
• Eric Clapton - E.C. Was Here
• Bruce Springsteen - Born To Run
• Jethro Tull - Minstrel in the Gallery
• Pink Floyd - Wish you where here
• Crosby & Nash - Wind On The Water
• Linda Ronstadt - Prisoner In Disguise
• Mike Oldfield - Ommadawn
• Barclay James Harvest - Time Honoured Ghosts
• Tom Waits - Nighthawks At The Diner
• Neil Young - Zuma
• Supertramp - Crisis? What Crisis
• Queen - A Night At The Opera
• Rita Coolidge - Its Only Love
• Little Feat - The Last Record Album
• Stephen Stills - Live  
• Emmylou Harris - Elite Hotel

50 jaar Head over Heels

Het achtste album van Poco viert deze maand haar 50e verjaardag. Laat ik maar gelijk met mijn kritiek beginnen: ik vind de hoes vreselijk. Nu zijn albumhoezen nooit iets geweest waar Poco gensters mee heeft geslagen. Toch was de hoes van voorganger Cantamos een prima hoes.

De muziek op deze Head over Heels is echter prima. Ik vind dit album meer dan een stevige opleving tov van voorgangers Seven en Cantamos. Seven (eigenlijk het 6e studio album) zou ik niet snel aan iemand adviseren, maar bij Cantamos bewoog het weer naar de eerste vijf (plus die geweldige live plaat) albums.

 

Bij deze Head over Heels laat Poco weer duidelijk horen wat ze echt kunnen. Mede door wisselende bezetting is Rusy Young altijd druk in de weer geweest om het beschikbare muzikale personeel zijn visie op Country Rock uit te laten stralen. Met succes wat mij betreft.

Rusty is dan ook een geweldige multi-instrumentalist, componist, bruggenbouwer en...............op dit album waagt hij het ook om voor het eerst een nummer te zingen.

 

Ook het platenlabel is nieuw want voor dit album verhuisde Poco van Epic naar ABC. Of dit voor de opleving heeft gezorgd is lastig te beoordelen, maar soms kan zo'n wisselen een impuls zijn die een band even nodig heeft.

Ander leuk detail is de aanwezigheid op dit album van het nummer "Dallas" van Steely Dan. Poco speelt met een paar kleine uitzonderingen eigen nummers. Die enkele keer dat ze tot dat moment materiaal van andere hadden gebruikt zat het "in de familie".

 

Zo vinden we op het album Good Feelin' To Know het nummer "Go and Say Goodbye". Dat nummer kennen we van het debuutalbum van Buffalo Springfield uit 1966. 

Voor het album Crazy Eyes (1973) koos Poco voor het nummer "Brass Buttons" van Gram Parsons. Overigens het titelnummer van Crazy Eyes gaat over Gram Parsons. Als je dit leest zal je denken dat het album Crazy Eyes dan een eerbetoon is naar aanleiding van het overlijden van Gram Parsons.............

Helaas is dat een verkeerde conclusie want - hoe cynisch - overleed Parsons vier dagen na het verschijnen van Crazy Eyes!

 

Terug (afdwalen is een hobby van mij) naar het nummer "Dallas" op de 50 jarig Head over Heels. Poco en Steely Dan mogen we beide tot de categorie uitstekende bands rekenen, maar de muziekstijl van beide ligt toch wel een eind uit elkaar.

Beide Rock maar van Poco voorzien van een stevige mix met Country. Steely Dan koos dan weer voor een blend met sterke invloeden van Jazz.

Dus op voorhand misschien niet zo'n logische keuze."Dallas" was de eerste single van Steely Dan en heeft wel degelijk zeer sterke Country invloeden. Het nummer verscheen dan ook niet op het debuutalbum Can't Buy a Thrill wat doorspekt was met Jazz.

Donald Fagen zo later op het album Indian Summer van Poco op een tweetal nummers meespelen. 

Prachtig toch? 

 

Grappig hoe een album als Head over Heels voor een leuke wandeling door muziekland zorgt.

Daarnaast is het een feest om het op de platenspeler te hebben liggen. 

 

Naald ner, koffie met een choco sprits. Lekker!

 

50 jaar Outlaws

Niet de band maar hun debuutalbum viert deze maand haar 50e verjaardag. De band zelf werd in 1967 opgericht en trad ook wel op onder de naam The Four Letter Words.

De periode 1967-1974 was nog wat zoeken en heeft ook geen albums opgeleverd. Vanaf 1975 kreeg de band eindelijk de erkenning die ze verdiend en verscheen dit debuut.

 

Geheel in de stijl van andere Southern Rock bands speelde de Outlaws met een brede gitaarbezetting en later ook met meerdere drummers.

Dit debuutalbum opent met "There Goes Another Love Song" wat tevens hun grootste hit is geworden. The Outlaws zijn ook geen hitmachine maar net als The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd een geweldige live-act met een grote liefde voor lang jams.

 

"Green Grass and High Tides" is de bijna 10 minuten lange afsluiter van dit album en is door de band live meermaals uitgerekt tot een 20 minuten lange versie. Geen muziek waar gemiddelde radiostations op zitten te wachten en toch werd deze "Green Grass and High Tides" in de VS op veel stations vaak gedraaid.

 

The Outlaws bestaan formeel nog en kunnen over twee jaar hun 60 jarige bestaan vieren. Toch heeft de band maar 13 studio albums gemaakt. Daar staan echter wel 10(!!!) live albums tegenover.

Logisch want The Outlaws hebben net als The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd heel veel live gespeeld voor er een studio album kwam. Dit soort bands spelen in de studio eigenlijk net zo als op het podium. Persoonlijk vind ik dat een fijne aanpak want het bezorgd een authentieker geluid in plaats van gladde en overgeproduceerde albums.

 

Dixie Highway is het laatste album en verscheen in 2020. Het is - ondanks de vele wisselingen die de band heeft gekend - een uitstekend album. Het doet eigenlijk nauwelijks onder voor dit debuutalbum en dat is toch wel razendknap. 

Mooi hoe op dit nieuwe album de tracklist zit ingekapseld tussen de nummers "Southern Rock Will Never Die" en "Macon Memories" als een soort eerbetoon aan de diverse collega's zoals The Allman Brothers. 

Deze Dixie Highway heb ik alleen een paar keer via streaming geluisterd en het vinyl staat op m'n verlanglijstje. 

 

Dus bij de koffie nog even het debuut en dat is verre van een straf!

 

Bluescafe Padru

Net terug van een vakantie op Sardinië. Prachtig eiland met enorm vriendelijke mensen. Schitterende natuur, boeiende historie, prachtige stranden en heerlijk eten.
Ideale plek voor een gevarieerde vakantie. 
Met dit soort vakanties ben ik echter niet of nauwelijks met muziek bezig. Toch kan je als muziekliefhebber moeilijk langs dit Bluescafe voorbij gaan.

Thuis had ik het al opgeschreven en bij een van onze toertjes over het eiland hier koffie wezen drinken. Daar begint in Italië de aangename verrassing al. Sowieso krijg je echt goede koffie en voor een fractie van wat je in Nederland betaald.
In de meeste Nederlandse horeca gelegenheden krijg je een espresso die gewoon in de categorie beledigingen valt en de prijs is dan ook nog eens crimineel.

In dit Bluescafe een espresso, een cappuccino, een chocolade broodje en een flesje water voor 5,10!!!!! Dat samen met een glimlach, geweldige muziek (easy blues want het was nog vroeg) en een uitnodiging foto's te maken.

Ben je liefhebber van muziek en je toert hier in de buurt? Zeker even koffie gaan drinken!

Neil Young - Talkin To The Trees

Weer een nieuw album van Neil Young zullen jullie zeggen. Ja en Talkin To The Trees is ook echt een nieuw album en geen album wat jaren op de plank is blijven liggen.
De stijl van het album zit dit keer in de hoek van de Folkrock met zo nu en dan wat meer Rock dan Folk.
Het thema van het album is simpel. Het zijn gewoon alle zaken waar Neil zich druk over maakt en mee begaan is.
Soms draaft hij daar wel eens in door maar laten we eerlijk zijn. Wat er nu in de wereld gaande is kan toch niemand trots op zijn? Artiesten die kritisch zijn hebben bij mij sowieso een duimpje omhoog.

Dat Neil op dit album ook wat vuile was van de familie buiten hangt vind dan weer wat onhandig.
Liefdesverdriet mag best bezongen worden als je partner je laat zitten.
Een verstoorde relatie met een dochter hoeft van mij echter niet het thema van een nummer te zijn. Zelf ooit met mijn ouders gebroken en dan moet je over en weer niet gaan schoppen. Zeker niet in het openbaar want een breuk - ook als deze onvermijdelijk was - is al triest genoeg. Wat mij betreft eigenlijk het enige minpunt van dit album:

Well I lost my little girl
To the darkness inside
Her mama's gone now
And there's nowhere to hide
Nowhere to hide
She can go so low 

Favorieten nummers voor mij zijn  "Bottle of Love", "Silver Eagle" en "First Fire of Winter". Benieuwd of jullie bij "First Fire of Winter"  ook een déjà vu hebben..............

De stem van Neil is inmiddels broos wat als je 80 bent niet zo gek is. Toch zit er genoeg pit en overtuiging in. Zoals we van Neil gewend zijn voelen een aantal nummers of ze net niet helemaal af zijn. Die imperfectie geven mij iedere keer juist zo'n authentiek gevoel. Van een artiest als Ry Cooder en een band als Dire Straits verwacht ik juist perfectie. Van Neil mogen er van mij nog wel wat rafels aanzitten. Dat wil niet zeggen dat ik altijd alles maar goed vind van de beste man. Er staan hir toch een aantal albums van Neil die eigenlijk in kliko mogen..............

 De Talkin To The Trees zeker niet. Niet een topper. Niet bij de 20 beste albums van Neil. Toch is het een geslaagd album en daar werkt zijn begeleidingsband Chrome Hearts zeker aan mee.
Geen Crazy Horse dit keer maar - op een paar stevige uitschieters na - een tikje meer ingetogen band maar zeker van een uitstekend niveau.

Wie van ome Neel niet snel genoeg krijgt zal het album graag in z’n collectie opnemen. Zeker vanwege de diversiteit van de muziek.
Ben je een minder groot fan toch gewoon een keertje luisteren op een streamingdienst.
Je mist dan wel de wederom fraaie hoes en het genot van het schitterende inlegvel met songteksten.

R.I.P Brian Wilson

Samen met zijn broers Dennis en Carl vormde Brian de basis voor de legendarische Beach Boys. Dennis overleed in 1983 en Carl in 1998. Brian hield nadien de legende in stand. Toch kwam er deze eeuw nog maar één album van de band uit.

De enorme productieve periode uit de 60er jaren heeft de band nooit meer gehaald. In de jaren 60 was het allemaal goud wat ze maakte en alleskunner Brian speelde daar de belangrijkste rol in. 
Zanger, schrijver, multi-instrumentalist, producer, acteur, filmmaker en vooral een creatieve tovenaar.

The Beach Boys hebben met hun Surfsound en California Sound een zeer sterke invloed gehad om heel veel andere artiesten. 

Een genie - zoals Brian vaak genoemd werd - is van ons heengegaan en voor de oudere fans zal het weer een beetje voelen of je jeugd uit je handen aan het glippen is.

Toch even een meesterwerk op de schijvendraaier en dan is de keuze snel gemaakt. Pet Sounds was in 1966 het duurste album dat tot dat geproduceerd was. Tien maanden werk was erin gaan zitten maar - zelfs 60 jaar later - blijft het een album vingers en duimen bij af te likken. 

Rust zacht Brian. 

81 jaar D-Day

Geen jubileum jaar en dat komt er mogelijk pas weer bij 100 jaar. Er zijn nog nauwelijks soldaten die het hebben meegemaakt. Dat neemt niet weg dat - zeker met alle spanningen in de wereld - dat we bij deze dag best even stil mogen staan.

Knight Area stond bij het 75 jarige jubileum van D-Day stil in de vorm van een prachtig album met uitstekende Progressie Rock. 

Heb het concert in 2019 waar ze het album promoten gezien en was naast knap stuk muziek ook visueel een traktatie. Het album verscheen aanvankelijk alleen op CD maar later gelukkig ook op vinyl. Vanwege de lengte is dat een dubbelalbum geworden en de platen zitten in een schitterende hoes. Ook een inlegvel met songteksten. Prima!

Sinds vorig jaar staat het album hier in de kast en vandaag is natuurlijk een gepaste dag om het weer eens te draaien.

Hemelvaartsdag

Ja dit kan niet anders dat dit sprookje inspiratie is geweest voor “beam me up Scotty”. Daarnaast is de hemel een enorme inspiratie geweest voor heel, heel veel muziek.

Geen enkel bewijs dat “het ding” bestaat, maar honderden wellicht duizenden muziekwerkjes bevatten dit thema.

Zes jaar gelden trok ik voor dit blogje de zes onderstaande platen uit de kast. Zes prima platen die ik vanmorgen nog eens aan de platenspeler ben gaan toe vertrouwen.

 

We beginnen met "Heaven" van de Stones van het absolute 5 sterren album Tattoo You. Album dat in 1981 verscheen deed het goed bij zowel de fans als bij de pers en haalde in de VS viermaal platina. "Heaven" is een fraai relax nummer met een tikje mystiek. Lekker wakker worden…………

 

Robert Plant heeft diverse nummers met heaven als thema gemaakt. "Heaven Sent" staat op zijn album Carry Fire uit 2017. Nog mystieker dan het nummer van de Stones en Plant - die toen al niet meer de jongste was - is op z’n oude dag nog prima bij stem. Sowieso een aanrader dit album.

 

Elton John huilt met "Cry To Heaven" dan weer naar de hemel. We vinden het op het album Ice on Fire (1985).

Strikt een matig album uit een periode dat het toch allemaal wat minder ging met Elton. Dit "Cry To Heaven" doet echter toch een beetje denken aan de geweldige Elton van zeg maar z’n eerste negen albums.

 

Meat Loaf ziet een hemelvaart dan weer helemaal niet zitten en uit volle borst zingt hij dan ook “Heaven can Wait”.

Het was een van de nummers van zijn succesvolle debuutalbum Bat Out of Hell uit 1977. In die jaren kende ik eigenlijk niemand die het niet in de kast had staan. Het album haalde dan ook zelden vertoonde verkoopcijfers. VS: 14 x platina, Canada: 2x diamant, UK: 12 x platina, Nieuw Zeeland: 17 x platina en Australië: 17 x platina! Bizar commercieel succes en bijna 50 jaar later klinkt het nog steeds lekker.

 

Voor de film Pat Garrett & Billy The Kid maakte Bob Dylan deze geweldige Soundtrack. Film als de soundtrack verschenen in 1973. Het album met de soundtrack bevat het schitterende “Knockin' on Heaven's Door”.

Dit nummer is heel vaak gecoverd en de versie van Gun’s and Roses is een van de bekendste.

Dan de absolute (onhandige woordspeling) hemelsong: "Stairway to Heaven" van Led Zeppelin. Geen ander nummer is zo vaak op bladmuziek verkocht dan dit nummer!

Zelf op blokfluit ook al eens zitten oefenen......

Over het nummer is nog wel het een en ander te doen geweest. Een rechtszaak over met name het intro van het nummer. Nu was Led Zeppelin niet vies zich door anderen te laten inspireren en als je heel goed luistert heb je een punt. Het intro lijkt wat op een nummer van Spirit. De leden van die band (trokken ook samen op) hadden er echter niet zo last van maar de nabestaande roken geld. De uitspraak van de jury wees echter anders uit.

Overigens dom van de eisende partij dat ze niet voor een schikking hebben gekozen. In een aantal eerdere gevallen had Led Zeppelin de portemonnee getrokken. Dat zullen best leuke bedragen zijn geweest en beter een leuk bedrag dan niks.

Daarnaast ben ik sowieso wat allergisch voor graaiende nabestaande.

Naast de studioversie op het album untitled (ook wel IV of symbols genoemd) uit 1971 zijn er van "Stairway to Heaven" door Led Zeppelin een aantal live versies gemaakt waar je duimen en vingers bij aflikt. Verder is het nummer een oneindig aantal keren gecoverd.

Erg fraai zijn natuurlijk de versies van Heart en Beth Hart. Maar het nummer is zelfs gecoverd door Frank Zappa en door Dolly Parton om even twee uiterste te noemen.

Fijne Hemelvaart!

 

Internationale Dag van de Schildpad

Mijn vrouw en ik hebben wat met schildpadden. Ik ken mijn vrouw 32 jaar en toen ik haar leerde kennen had ze Chester (Russische vierteenschildpad) al een groot aantal jaren. Chester zal inmiddels zomaar 55 jaar zijn.

We zijn in die 32 jaar verhuisd, een kind, kind uit huis, andere baan, bedrijf gestart, bedrijf verkocht, wederzijdse ouders overleden, meerder katten naar de hemel mogen dragen. Veel veranderingen in die 32 jaar maar........Chester is er onze hele relatie geweest.

Ook met duiken hebben we honderden duiken gemaakt speciaal om zeeschildpadden te zien. Die noemen wij dan ook standaard zwem-Chesters. Het gaat echter in z'n algemeenheid niet zo goed met de schildpad en met deze dag probeert American Tortoise Rescue de bedreiging van de schildpad onder de aandacht te brengen.

Veel songs over schildpadden ken ik niet en in mijn collectie kom ik niet verder dan "The Dream Of The Blue Turtles" van Sting en "Happy Turtle Song" van Hot Tuna.

Dat laatste is niet echt een song want het is een instrumentaal nummer. Het is mega vrolijke afsluiter van het album Pair A Dice Found dat in 1990 verscheen.

Het album bevat echter niet alleen vrolijke nummers, want de cover van "Eve Of Destruction" en nummers als "AK47" en "Flying In The Face Of Mr. Blue" belichten niet de mooiste kant van onze maatschappij........... 

Het zijn echt juist die nummers die dit album - naast de sterke muzikale invulling - tot een tijdloze luisterervaring maken.

Puike plaat!

Foto: Chester the Molester

Woensdag

Meermaals collega's gehad die op woensdag de week echt in tweeën zaagde en dan naar het weekend uit gingen zitten kijken. Ik ben met al mijn hobby's ook graag vrij maar als tijdens de lunch op woensdag al de week aan het aftellen bent moet je je afvragen of het niet eens tijd wordt een andere baan te zoeken.

Zelf ben ik officieel met pensioen maar werk nog drie dagen en woensdag is mijn laatste werkdag van de week. Aftellen - als ik dat al zou willen doen - gaat in mijn geval dus razendsnel.

 

Voor ieder die toch wil aftellen hier 25 keer woensdag in een liedje..........

1. “Wednesday Evening Blues” John Lee Hooker
2. “A Wednesday in Your Garden” The Guess Who
3. “Wednesday Morning, 3 A.M.” Simon & Garfunkel
4. “Just Wednesday” Inspiral Carpets
5. “Wednesday”  Indubious
6. "Medley (Yell Help / Wednesday Night / Ugly)" Elton John
7. “Wednesday Week” The Undertones
8. “A Wednesday Car” Johnny Cash
9. “Wednesday’s Blues” Joe Newman
10. “Wednesday” Rob Mullins
11. "Wednesday" Drive-by Truckers
12. “Wednesday Night Waltz” Andy DeJarlis
13. “Wednesday Morning Dew” Majic Ship
14. “Wednesday’s Child”  Matt Monro
15. "Wednesday Morning” Macklemore
16. “Awake on Wednesday” The Caulfields
17. “Wednesday Night Hop” Ernie Whitman
18.  “Wednesday” Kidloland
19. “Wednesday Like a River” Sheila E.
20. “Wednesday Morning Atonement” Curtis Harding
21. “Any Wednesday” Royal Guardsman
22. “Wednesday” Tori Amos
23. “Wednesday’s Song” John Frusciante
24. “Waiting for Wednesday” Lisa Loeb 
25. "When It’s Night Time in Italy, It’s Wednesday Over Here" Everly Brothers

Slechts een paar staan er hier in de collectie maar uiteraard wel het woensdag liedje van John Lee Hooker.

Gaat wel over de avond maar ook lekker op de vroege ochtend.

 

 

Joe & Boudewijn

Twee totaal verschillende artiesten en toch hebben ze een overeenkomst namelijk hun geboortedatum. Allebei deze giganten zijn namelijk geboren op 20 mei 1944. Geboren dus in de oorlog en dat was voor Boudewijn - die in het Jappenkamp Kramat Batavia is geboren - een vreselijke periode. In 1945 overleed zijn moeder in het kamp. Na de oorlog verkaste het gezin naar Nederland. Zijn vader keerde nog even terug naar Batavia, maar in 1951 kwam hij definitief naar Nederland waar hij hertrouwde.

Zowel aan Boudewijn de Groot als aan Joe Cocker heb ik op deze blog al meermaals ruime aandacht besteed. Dat neemt niet weg dat hun geboortedag een mooie aanleiding is om nog eens een plaat van dit tweetal uit de kast te trekken.

Als ik een plaat draai van Boudewijn val ik doorgaans terug op - en hoe kan het ook anders - het album Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser uit 1973.
Gister moest je sterk zijn. Zelf gisteravond op de racefiets een rondje polder en Reeuwijkse Plassen gedaan en ik moest wel even aan dit album denken.

Toch kies ik voor bij de koffie voor de dubbelaar Vijf Jaar Hits. Misschien wel een van de beste verzamelalbums in het genre Nederlandstalige muziek. Een schitterende collectie van mooie luisterliedjes en van een verbluffende kwaliteit. Mooi overzicht van beginperiode van een schitterende carriere.

Als ik platen draai van Joe Cocker grijp ik eigenlijk altijd naar het energieke meesterwerk Mad Dogs & Englismen uit 1970. Voor deze ochtend heb ik echter een verzamelaar klaar gezet.
In de collectie gekomen door een actie van 5 voor 20 euro en moest ik dus nog en plaat uitzoeken. Gewoon een lekkere verzamelaar met een aantal bekende hits van Cocker uit zijn beginperiode.

Joe Cocker is in 2014 overleden en dat was echt nog wel een beetje te jong. Boudewijn die vandaag 81 wordt kondigde een paar jaar geleden aan niet meer op het podium te gaan staan.

Zowel Joe als Boudewijn zitten van het begin dat ik platen koop in mijn collectie. En terecht want beide hebben een geweldige catalogus opgebouwd.

Koffie met...............

Mike Oldfield 72 jaar

In één klap werd Mike Oldfield in 1973 wereldberoemd met het album Tubular Bells. Een muziekstuk in de categorie Progressieve Rock en het beslaat beide kanten van een LP.

Oldfield die vandaag 72 wordt speelt een groot aantal van de instrumenten zelf en dat zijn er op dit album een enorme hoeveelheid. Enkele instrumenten worden aangekondigd en zo had ineens de hele wereld gehoord van "Glockenspiel".

Hoewel Tubular Bells altijd het top album van Oldfield zal blijven, heeft hij daarna nog een aantal prima albums gemaakt. Vooral opvolgers Hergest Ridge en Ommadawn zijn uitstekende albums geworden en nog steeds dikke aanraders.

Van Mike Oldfield zijn 26 studio-albums verschenen en één live-album. Opmerkelijk zijn de 21 (!!!) officiële verzamelalbums/boxen die op zijn naam staan.

Toch is Tubular Bells altijd zijn belangrijkste kindje gebleven gezien de groot aantal opvolgers. Alle Bells even op een rijtje:

• Tubular Bells (1973)
• The Orchestral Tubular Bells (1975)
• Tubular Bells II (1992)
• Tubular Bells III (1998)
• The Millennium Bell (1999)
• The Best of Tubular Bells (2001)
• The Complete Tubular Bells (2003)
• Tubular Bells 2003 (2003)

Het ziet er een beetje raar uit dat na The Complete Tubular Bells en toch nog - zelfs in datzelfde jaar - een nieuwe Tubular Bells verschijnt. Met zeven voorgangers zou je verwachten dat Tubular Bells 2003 een volledig overbodig albums is. Dat is het dus niet!

 

Om 30 jaar Tubular Bells te vieren besloot Oldfield om de moederversie uit 1973 opnieuw op te nemen maar dan met volledig digitale techniek. De opnames uit 1973 werden als een soort van dirigent en checklist gebruikt.

Het resultaat is verbluffend en eigenlijk is het misschien wel de beste Tubular Bells van allemaal. Voorwaarde is dan wel dat je de CD draait, want dan is het effect van de digitale opnames dan het grootst.

Het klikt bizar schoon, fris en modern, maar uiteraard minder vertrouwd dan de eerste versie.

Aardig detail aan deze 2003 versie is dat niemand minder dan John Cleese de ceremoniemeester is.

De latere versies van Tubular Bells hebben nooit de aandacht gekregen als de eerste editie. Dat is ook logische omdat het effect van "iets heel nieuws" weg was.

Toch weet nagenoeg iedereen wie Mike Oldfield is en dat met een paar klappen op een paar buizen.

Tubular Bells is zelf inmiddels over de kaap van de 50 jaar en dat is uitereaard gevierde met diverse fraaie jubileum edities. 

Even zag het er naar uit dat er een Tubular Bells 4 zou komen om het 50 jarige jubileum te vieren. Oldfield besloot echter te stoppen met dat project en dat 50 jaar Tubular Bells een mooi moment was om met pensioen te gaan. 

Rond Tubular Bells kan je een hele collectie aanleggen maar Oldfield is echter maar Oldfield is meer dan dat en het blijft nog steeds de moeite om ook zijn andere albums te draaien.

Mike Happy Birthday!

Steve Winwood 77 jaar

Vandaag jarig en wat heeft deze gast een meer dan indrukwekkende CV bij elkaar gespeeld. Songwriter, multi instrumentalist en wat mij betreft een geweldige zanger.
Winwood heeft gespeeld in de Spencer Davis Group, Traffic, Blind Faith en Ginger Baker's Air Force. Daarnaast is hij door zijn multi-inzetbaarheid altijd een zeer gevraagd sessiemuzikant geweest en mocht hij met veel grote namen op het podium staan.

Winwood speelde onder meer met The Who, Eric Clapton, Muddy Waters, John Lee Hooker, Tina Turner, Marianne Faithfull, David Gilmour, Talk Talk en Jimi Hendrix...........Dat is toch wel een heel, heel indrukwekkend lijstje. 

Toch zijn het vooral de solo albums van Winwood waar ik heel warm voor loop. Winwoods eerste vier solo albums deden het erg goed bij het grote publiek.
Vooral Arc of a Diver (1980) en Back in the High Life (1986) werden erg goed ontvangen. Toch mogen latere albums niet aan de aandacht ontsnappen. Zo vind ik het album Nine Lives uit 2009 een van Winwoods beste albums. Heb ik alleen digitaal maar dat album is het wel waard om toch eens op vinyl te kopen. Aanstaande zaterdag platenbeurs in Schiedam.......... eens kijken.....

Niet alleen ik vind Winwood een heerlijke zanger want in de lijstjes van het gerenommeerde tijdschrift Rolling Stone staat hij steevast bij de beste zangers.

Ik moet werken vandaag maar een paar van zijn albums ga ik lekker als arbeidsvitamine gebruiken!

Happy Birthday Steve!

 

Butch Trucks

Vandaag is het de geboortedag van een van de zes oorspronkelijke leden van de legendarische Allman Brothers Band.

Butch werd op 11 mei 1947 in Jacksonville (Florida, U.S.) geboren onder de naam Claude Hudson Trucks 

Butch heeft de volledige 45 jaar deel uitgemaakt van de band en dus alle grote successen meegemaakt en daar een significante bijdrage aan geleverd.

 

Voor zijn periode speelde Butch in wat kleinere bandjes en na het opheffen van The Allman Brothers Band trad hij nog regelmatig op met diverse vrienden uit de muziekwereld.

Of het leven zonder The Allman Brothers Butch in een diep zwart gat heeft gegooid zal altijd een vraag blijven. 

Op 24 januari 2017 pleegde Butch zelfmoord met behulp van een vuurwapen. Butch zou financiële problemen hebben gehad, wat wel heel erg triest is als je 45 jaar een mega succesvolle drummer bent geweest..........

Derek Truck is een neef van Butch en Derek kwam in 1999 als jonge snaak zijn oom en The Allman Brothers versterken en bleef bij de band tot deze in 2014 definitief stopte.

Over The Allmans als veel blogjes geschreven en veel van hun officiële albums al een onder de aandacht gebracht. 

 

Deze zondag begin ik met een verzamelaar. Het is een release uit de Spaanse serie Hisoria De La Musica Rock. Eigenlijk is deze serie het het Spaanse equivalent van de Nederlandse serie Superstarshine. 

De Superstarshine serie verscheen in Nederland in 1972 met albums van The Who, Golden Earring, Jimi Hendrix, Joe Cocker en vele andere artiesten die in Nederland door Polydor werden vertegenwoordigd.

 

De Spaanse serie Hisoria De La Musica Rock verscheen pas in 1984 en bevat uiteraard een overlap met de Nederlandse serie. In de Spaanse serie echter ook een paar leuke uitgaves die we niet in de Nederlandse serie aantreffen zoals deze lekkere verzamelaar van The Allamn Brothers Band. 

Echt een hele fijne verzamelaar en van een prima geluidskwaliteit.

 

 

Donovan

Deze Schotse singer-songwriter wordt vandaag 79 jaar en is nog steeds actief. In 2022 bracht hij zelfs zijn 29e studio album uit.

Toen Donovan in 1967 met zijn tweede album kwam kreeg hij als snel het label de Britse Dylan opgeplakt. 

 

Het album had als titel Universal Soldier. De titelsong was geschreven door Buffy St. Marie, maar Donovan wist het nummer onder de aandacht van het grote publiek te brengen.

Het nummer is overigens door een enorme rij artiesten gecoverd. Zowel in de begin jaren als vrij recent. We vinden een cover van dit nummer zowel bij artiesten als Glen Campbell als Jake Bug, maar ook bij Lobo en natuurlijk bij onze eigen Boudewijn de Groot.

 

De uitvoering van Donovan is verreweg het meest bekend en bezorgde hem aanvankelijk de titel de Britse Dylan.

Toch werd als snel duidelijk dat die vergelijking niet opging. Dylan werd al snel de rocker die tegen het establishment aanschopte, terwijl Donovan toch vooral de kritische Folky is gebleven.

Dylan is rauw , soms zelfs ongenuanceerd, stevig en gaat er met gestrekt been in. Bij de protesten van Donovan krijg je al snel het beeld van protesten verpakt in een mandje madeliefjes. 

 

Zelf ben ik een grote fan van Dylan, maar het is juist zo mooi dat Donovan zijn eigen koers is blijven varen. Daardoor niet de bekendheid als een Dylan, maar wel een indrukwekkende catalogus bij elkaar gespeeld en een grote eigen achterban. 

Voor bij de koffie pak ik toch even dat album waarmee hij zichzelf definitief op de kaart heeft gezet.

 

Met alle ellende die nu speelt overigens pijnlijk actueel.....

 

Donovan Happy Birthday!