dinsdag 12 augustus 2025

Internationale Dag van de Jeugd

Wij oudje lopen - net nog bij de super - maar wat graag te klagen over de huidige jeugd. Toch mogen we ons ook wel eens realiseren dat de jeugd het niet makkelijk heeft en niet in een gespreid bedje komen.
De generatie die de eerste 25 jaar na de oorlog is geboren heeft de staatsschuld op laten lopen, voor een enorm klimaatprobleem gezorgd en ongelijkheid bijna tot kunst verheven.
 
"Onze" generatie heeft zich gelaafde aan de aarde als een gulzige tiener die nog steeds aan de borst hangt. De hang naar meer en meer zorgde ook nog eens voor dat we onze handen aan een groot aantal internationale conflicten maar niet vuil maakte. Stel je voor dat we onze luxe op moeten offeren.
Wie zijn er de dupe van dit alles? 
De jeugd en het schijnt zo moeilijk te zijn dat we snappen dat we de aarde maar van hun te leen hebben...............  
 
Zelf ben ik ook niet perfect en heb enorm mogen profiteren van de ratrace van meer en meer en meer........... 
 
Na deze ongemakkelijke stilte dan maar wat muziek. 
 
Child In Time - Deep Purple
Deze hardrock klassieker verscheen op het album Deep Purple in Rock uit 1970. Het nummer was ondanks de lengte een enorme hit en staat steevast hoog in de Top2000. Voor vandaag kies ik voor de versie van het live album Made In Japan.
 
I am a Child - Neil Young
Het verscheen voor het eerst op Last Time Around (1968)  het derde en teven laatste album van Buffalo Springfield. Neil Young heeft het daarna vaak gespeeld bij solo optredens en in heb acht (!) verschillende live versies. 
Voor bij de koffie neem ik die van dat geweldige concert in de Massey Hall.
 
Childhood's End - Al Cooper
Het brein achter vele successen en was niet voor niets een tijd muziekleraar. Bekend van Blood, Sweat And Tears maar de lijst van artiesten die hij geholpen heeft is enorm. Hij deed dat in zeer uiteenlopende rollen van componist, muzikant, producer of adviseur. Toch had Kooper tijd voor een aantal fijne solo albums zoals deze  A Possible Projection Of The Future/Childhood's End met daarop het indringende "Childhood's End".
 
The Man With The Child In His Eyes - Kate Bush
Ineens was ze daar die prachtige zangeres met die schitterende stem en die geweldige liedjes. De man het het kin in zijn ogen staat op het debuut album The Kick Inside uit 1978. Op dit album ook het legendarisch "Wuthering Heights" waarmee Kate de hitlijsten wist te bestormen.

Where Do The Childeren Play - Cat Stevens
Cat vroeg zich het in 1971 af en is de opener van het meesterwerk Tea For The Tillerman. Helaas actueler dan ooit. Tekst is zo pijnlijk van toepassing.
Dit keer de versie van Harold And Maude: Original Motion Picture Soundtrack. Een komedie met een gitzwart randje maar een aanrader voor wie niet zo'n beste relatie had met z'n moeder en een ieder die dacht dat hij eindelijk de liefde had gevonden.
De film flopte maar werd onder liefhebbers alsnog een succes. Daardoor ook de soundtrack en deze is onder verzamelaars een gewild item.

War Child - Jethro Tull
Helaas kan ik in dit lijstje niet om dit nummer heen. Het is te vinden op het gelijknamige album uit 1974.

Nog een belangrijke gemist?
 

maandag 11 augustus 2025

R.I.P. Bobby Whitlock

Gister overleed deze ervaren en breed gewaardeerde toetsenist, gitarist en songwriter. Whitlock's grootste succes ligt uiteraard in de periode dat hij lid was van de legendarische band Derek & The Dominos.
 
Whitlock was al heel jong als sessiemuzikant voor Stax aan het werk. Het was dan ook geen onverwachte keuze dat hij al snel terecht kwam bij Delaney & Bonnie. 
Clapton op zijn beurt ging een paar keer met dit gezelschap op het podium staan en zo komen mooie samenwerkingen tot stand.
 
Ook George Harrison was onder de indruk van Whitlock en huurde hem in voor het meesterwerk All Things Must Past.
Of dat niet genoeg was vroegen The Rolling Stones Whitlock voor het album Exile on Main Street.

Ook artiesten als Stephen Stills, Buddy Guy en Dr John maakte gebruik van Whitlock's kwaliteiten. 
Whitlock zat vooral achter de toetsen, maar nam ook regelmatig de akoestische gitaar ter hand zoals op het nummer "Thorn Tree in the Garden".
Dit schitterende nummer is de afsluiter van het album Layla and Other Assorted Love Songs (1970) en is volledig door Whitlock geschreven. Een pareltje en naast Clapton leverde Whitlock voor dit album ook de grootste bijdrage aan nummers. 
 
Whitlock heeft naast zijn talrijke bijdrages bij de grote namen ook een aantal solo albums gemaakt. Zelf ken ik alleen zijn debuutalbum en dat is gewoon een 4-5 sterren album. Op dat album spelen echter ook alleen maar sterren mee zoals Eric Clapton, George Harrison en het hele gevolg Delaney & Bonnie.
 
Bobby Whitlock is bij het grote publiek misschien niet een heel grote naam maar onder z'n collega's was hij een zeer gewaardeerde muzikant en songwriter.
 
Even een paar meesterwerken uit de kast getrokken waarop Bobby Whitlock een bijdrage heeft geleverd.
 
Rust zacht Bobby............
 

zaterdag 9 augustus 2025

Stones Live

Over de Stones heb ik al de nodige blogjes gemaakt. Het liefst zou ik van de Stones alle officiële albums in de collectie opnemen. Deze nare hebberigheid wordt gelukkig door budget en andere hobby's enigszins beteugeld.
Twee jaar na het eerste studio album (1964) kamen de Stones met een eerste live album.  Got Live If You Want It! kreeg wat gemengde reactie en dat had niet alleen met de prestatie van de Stones te maken. De techniek van dit live album is toch wel een tikje onder de maat.
In 1970 kwam een een revanche in de vorm van het meesterwerk Get Yer Ya-Ya's Out! Nog steeds mijn meeste gedraaide live album van de Stones en een benchmark voor live albums.
 
Met tussen stappen volgde er tussen 1977 en 1995 een viertal wat wisselende live albums.
Daarna zijn de Stones ten aanzien van live materiaal een heel andere koers gaan varen. Vanaf 1998 hebben de Stones namelijk hun archief opengegooid. Tussen 1998 en nu heeft dat 31 (!!!) puike live albums opgeleverd. 
 
Het album Live at Racket, NYC dat vorig jaar verscheen is geen album uit het archief maar een promotieconcert voor het album Hackney Diamonds.
Zelf ben ik redelijk verslaafd geraakt aan de album de concerten die uit het archief worden opgedoken en ben ook benieuwd (zie vraagteken) wat we nog meer kunnen verwachten.
 
Bij al deze archief albums gaat het om sets met meerdere platen. Soms twee, meestal drie en soms zelfs vier. Een enkele keer zit er nog een CD of DVD bij van het betreffende concert.
Ook wordt iedere keer flink uitgepakt met fraai fotomateriaal. Het geheel zorgt dat de hebberigheid slecht in toom te houden is....................en wat zit er nog meer in het vat (Vault zoals de Stones noemen)
Hieronder een aantal platen uit de archiefserie. Welk concert/tournee zou jij op het vraagteken willen zien? 

Officiële live albums van The Rolling Stones
Got Live If You Want It! (1966)
Get Yer Ya-Ya's Out! (1970)
Love You Live (1977)
"Still Life" (1982)
Flashpoint (1991)
Stripped (1995)
No Security (1998)
Live Licks (2004)
Shine a Light (2008)
The Brussels Affair '73 (2011)
Some Girls (2011)
Hampton Coliseum (Live 1981) (2012)
L.A. Friday (Live 1975) (2012)
Live at the Tokyo Dome (2012)
Light the Fuse (2012)
Charlie Is My Darling (2012)
Hyde Park Live (2013)
From the Vault: The Marquee Club (2015)
Sticky Fingers Live (2015)
From the Vault: Roundhay Park (2015)
Totally Stripped Paris (2016)
Totally Stripped (2016)
Havana Moon (2016)
Ladies & Gentlemen (2017)
On Air (2017)
From the Vault: No Security. San Jose '99 (2018)
Voodoo Lounge Uncut (2018)
Bridges to Bremen (2019)
Bridges to Buenos Aires (2019)
Steel Wheels Live Atlantic City New Jersey (2020)
Totally Stripped (2020)
A Bigger Bang (2021)
Live at the El Mocambo (2022)
Licked Live in NYC (2022)
Grrr Live! (2023)
Live at the Wiltern (2024)
Live at Racket, NYC (2024)
Welcome to Shepherd's Bush (2024)

Met Muddy Waters
 Checkerboard Lounge, Live Chicago 1981 (2012)

vrijdag 8 augustus 2025

Internationale Kattendag

In 2021 blogde ik met In The Tear Of The Cat al eens dat dit soort dagen flauwekul zijn. Zelf ben ik gek op katten, maar al die dagen zijn eigenlijk grote onzin. 
Het is toch een goed idee dat iedere dag Moederdag, Vaderdag, dierendag, vrouwendag, mannendag, kinderendag, kattendag te maken? Eigenlijk komt het er op neer dat iedere dag er een van respect zou moeten zijn.
Als je dat ook vindt zou ik niet de krant van vandaag erbij pakken................Of die van gister of die van morgen............
 
Muziek blijft echter een geweldige manier om te protesteren tegen de waanzin die door wat oude mannen over de wereld wordt uitgestrooid. Muziek is echter ook een prachtige manier om even te ontvluchten aan de stroom aan berichten die frustreren en je boos maken.
....
Meeste mensen worden wel blij van kattenfilmpje dus vandaag op zoek naar katten in muziek...............Cat of cats in het Engels.
 

Al meermaals heb ik op deze blog geschreven dat Cat Stevens degene was die mij definitief naar muziek heeft getrokken en er voor zorgde dat ik mijn eerste album (Tea For The Tillerman) kocht.
Op dagen dat ik het even niet weet zijn nummers op dit album als "On The Road To Find Out" nog steeds een inspiratie.
 
Meer Cat in mijn collectie in de vorm van Cat Power. En veel fijne nummers met Cat in de titel:
DeWolff -  "Black Cat Woman"
The Grateful Dead -  "China Cat Sunflower"
The Kinks - "Phenomenal Cat"
The New Lost City Ramblers - "Tom Cat Blues"  
Alice Cooper -  "Gutter Cat Vs. The Jets"
Bob Dylan - "Catfish"
Elton John - “Honky Cat”
King Crimson - "Cat Food"
Donald Fagen - "Morph the Cat"
Jackson Browne - "I'm the Cat"
Ry Cooder - "Red Cat Till I Die"
En nog een stuk of 100...........
 
De keuze voor vandaag is echter gevallen op het nummer "Our House". Het nummer staat op het legendarische album Déjà Vu van Crosby Stills Nash & Young uit 1970. Op dit nummer doet Neil Young overigens niet mee. Wellicht is dat ook de reden dat ik het nummer eigenlijk mier en mierzoet vind. 
Ouder worden maakt ook mij wat sentimenteler........ 
We zijn bezig om het huis een opknapbeurt te gaan geven en we hebben twee geweldige katten...........
Zowel mijn lief als ik hebben altijd katten gehad, maar dit soort hongerlappen en luiwammesen hebben we nog niet eerder meegemaakt. Dus het nummer "Our House" appelleert heerlijk aan het gevoel thuis met de katten...........
 
Ik draai echter niet de standaard versie, maar de versie van Déjà Vu (Alternates). Deze verscheen naar aanleiding van het 50 jarig jubileum van dit legendarische album.
Persoonlijk vind ik het een betere versie. Het origineel is toch wat glad geproduceerd. Prachtig maar bijna een soort van onwaarschijnlijke perfectie.
Deze Déjà Vu (Alternates) is ruwer, rauwer, minder geknutsel en vooral authentieker.
 
Binnen deze 50 jaar jubileum versie kan ik zoetsappige nummers als "Teach Your Children" en "Our House" ineens een stuk beter hebben. Dat komt vooral door het heerlijk gitaarwerk van Stills en Young op de overige nummers.
De waardering van deze (Alternates) wordt versterkt door de lange versie van "Almost Cut My Hair" en de harmonica versie van "Helpless". Lekker hoor!
 
Helaas hebben op deze (Alternates) de nummers "Country Girl" en "Everybody I Love You" geen plek gekregen. Toch is het alternatief verre van een slechte keuze, want het album wordt nu afgesloten met een extra lange versie van "Know You Got To Run". Dat nummer zou Stephen Stills een jaar later in een kortere versie opnemen voor het album Stills 2.
 
"Our House" zit op deze (Alternates) ingepakt tussen een hoop stevig gitaarwerk van met name de heren Stills en Young. 
Onze katten storen zich daar echter niet aan en pitten lekker door.................nog een uurtje want dan is het etenstijd en buiten vreetzakken en slaapkoppen blijken het ook Zwitserse uurwerkjes te zijn........
 
Kattendag.............wat mij betreft morgen weer........desnoods met deze geweldige Déjà Vu!
 
Links originele versie uit 1970 met de hoes met "leer" effect. Rechts de 50 jaar editie. 

Boven binnenzijde originele versie uit 1970. 
Onder: de (Alternates) versie met in de klaphoes ook andere foto's. 

Boven: Links de originele versie met "leer" effect en recht de budget versie.
Onder: Links de Franse budget versie en rechts de (Altenates) versie.

maandag 4 augustus 2025

50 jaar E.C. Was Here

In de jaren dat dit album verscheen was ik al een groot fan van Clapton. Slowhand zoals hij toen door veel fans werd genoemd heb ik in die jaren ook in Ahoy zien spelen.
Logisch dat toen dit live album verscheen het snel aan mijn collectie werd toegevoegd. Kort daarna kreeg ik verkering met en meisje (was al een hele vrouw) met de initiale E.C.
Dat zorgde natuurlijk meermaals voor een leuke verwijzing als ik als ik met een iets bredere glimlach rondliep............yep....E.C. was hier.............
 
Over het album zelf kunnen we vrij kort zijn: de media stond niet te juichen terwijl de fans het album toch wel lieten smaken.
In mijn ogen is het een prima setlist en ook prima uitgevoerd en los van de sentimentele waarde van het album mag ik het graag aan de schijvendraaier toevertrouwen.
 
Het album begint met het schitterende "Have You Ever Loved a Woman". Clapton speelde dat nummer op dat moment al tien jaar al of niet solo of in samenstellingen als The Bluesbreakers of Derek & The Dominos.
Deze 12 bar blues is geschreven door Billy Myles en voor het eerst opgenomen in 1960 door Freddie King. Prima uitvoering van King maar Clapton zorgde met de versie op het dubbelalbum Layla and Other Assorted Love Songs (1970) dat het nummer definitief een blues-klassieker werd.
Deze liveversie mag dan een tikkie minder zijn maar juist omdat deze minder gepolijst is klikt het toch wel heel, heel, heel lekker en een fijn begin van dit album.
 
Daarna volgt een heerlijke versie van "Presence of the Lord" wat we kennen van het enige album van Blind Faith. De supergroep onder de supergroepen maar dat was misschien ook we gelijk het probleem.....
De versie van "Presence of the Lord" op deze E.C. Was Here vind ik persoonlijk wat rijper en heb ook het idee dat deze wat minder is afgeknepen. Het nummer krijgt in deze live versie gewoon de ruimte die het verdiend. 
 
Kant A wordt afgesloten met "Driftin' Blues". Een heerlijke blues-klassieker die we (zeker wie 78 toeren blues verzameld) kennen van Johnny Moore. Smullen!
 
Kant B begint met  "Can't Find My Way Home". Het nummer is geschreven door Steve Winwood en was voor het eerste te vinden op het hierboven genoemde Blind Faith album. Zelf mag ik Windwood heel graag horen zingen en ondanks de bijdrage van Yvonne Elliman vind ik deze E.C. versie toch een tikkie minder. Het is - ondanks dat een paar keer stevig wordt aangezet - net een beetje te braaf en te gezocht geworden.
 
Met "Ramblin' on My Mind" brengt Clapton vervolgens een prachtig ode aan van wat misschien de baas van alle blues-bazen is: Robert Johnson. 
Een heerlijke blues-klassieker die voor Lucinda Williams zelfs aanleiding is geweest er een album naar te vernoemen.
Clapton stelt bij deze ode niet teleur. Integendeel! Subtiele Blues van de bovenste plank. Smullen!
 
Het deze maand 50 jarige album sluit af met "Further Up the Road". Het origineel heet "Farther Up the Road" en is in 1957 voor het eerst opgenomen door de Bobby "Blue" Bland.
 
Los wat de media er van vond mag ik het album graag draaien. Vooral omdat alles echt heerlijk klinkt. Het genoemd "Can't Find My Way Home" vind ik dan een tikkie minder, maar ik zet de naald niet een nummer verder. 
 
"Further Up the Road" is een energieke uitsmijter, maar geeft mij ook wel eens het gevoel of er niet een dubbelalbum ingezeten had? Had de muziekpers vast weer wat te zeiken gehad, maar dit blijft een plaat - die uitstekend door Tow Dowd is geproduceerd - die best een paar nummers langer had mogen zijn............
 
En waar E.C. nu is? Geen idee.............
  

maandag 28 juli 2025

The Teskey Brothers – Live At The Hammersmith Apollo

Eerder deze maand verscheen van The Teskey Brothers het derde live album en ook nu is het weer smullen.
Zoals we van deze broertjes gewend zijn klikt het weer als een klok. Toch begin ik met een minpuntje te noemen. Van de acht nummers op dit album komen er zes van het album The Winding Way uit 2023.
Allemaal heerlijke nummers maar iets meer spreiding over de catalogus was welkom geweest. 
 
Het album begint echter met "Man Of The Universe" van het album Run Home Slow (2019). De setlist wordt compleet gemaakt met "Forever You And Me" wat nog niet eerder op een album was verschenen.
Ondanks de grote overlap met het album The Winding Way kon ik mij gister toch niet beheersen. 
Als het The Teskey Brothers betreft heb ik namelijk behoorlijk last van het compleetheids-syndroom.
Dus toen in gister met m'n lief door de stad liep stond ik "ineens" in een platenwinkel.............en geen spijt. 
 
Nu bij de koffie met draaibeurt twee bezig en wat zijn deze gasten live toch goed. Van deze gasten kan ik gewoon bij het eerste album beginnen en als ik de laatste gedraaid heb weer bij de eerste beginnen.
Het is voor mij ook een schitterend voorbeeld dat er tegenwoordig nog steeds fenomenaal goede muziek wordt gemaakt.
Dat dit nauwelijks (eigenlijk niet) te horen is op de populaire radiostations is triest maar het grote publiek  wil tegenwoordig vooral PPP muziek. PPP staat voor pizza, patat en pannenkoeken. Als het maar makkelijk naar binnen glijdt.
Best een keer lekker maar fijnproevers kunnen niet meer terecht bij populaire radiostations.
 
Ik had pas een Top 40 van 1970 in m'n handen. In die lijst: George Harrison, Jimi Hendrix, Deep Purple, Led Zeppelin, The Who, Neil Young, Black Sabatth...............moet ik nog verder gaan?
Ja er stond ook muziek in die de tand des tijds wat minder goed heeft overleefd, maar de diversiteit was veel groter dan de huidige PPP lijstjes. 
 
Gelukkig zijn er andere manieren om nieuwe muziek te ontdekken en dat ik tegen The Teskey Brothers ben aangelopen is een geweldig muzikaal cadeautje.
 

zaterdag 26 juli 2025

Mick Jagger 82 jaar

Vandaag vieren we de verjaardag van een absolute rocklegende: Sir Mick Jagger! De onvermoeibare frontman van The Rolling Stones blaast vandaag 82 kaarsjes uit

Mick is toch een soort van synoniem van onuitputtelijke energie, iconische moves, en natuurlijk die heerlijke stem.
Over de Stones heb ik al tientallen blogjes geschreven maar van de Stones krijg ik eigenlijk nooit genoeg.

Van de week had ik toevallig het album Out of Our Heads uit de kast gehaald. Ik pluk zo nu en dan een 20tal albums uit de kast die ik al een tijd niet gedraaid heb zo ook dit derde album van de Stones. Overigens liepen ze in de VS liepen toen al een album voor en daar was het al het vierde album en verscheen ook twee maanden eerder dan in de UK. 

In deze periode speelde de Stones nog de nodige nummers van anderen. Dat hoeft niet slecht te zijn want op dit album prachtige versies van "That's How Strong My Love Is" en "Cry to Me". Nog steeds smullen!De sfeer van deze heerlijke nummers zijn zeker een inspiratie geweest voor hun eigen nummer "Heart of Stone". Voor mij de drie favoriete nummers op dit album. 

Jagger 82 en van het album Out of Our Heads vieren we eerdaags de 60 verjaardag................ Voorbeelden van oud worden zonder je jeugd te verliezen............

Mick Happy Birthday!

vrijdag 25 juli 2025

60 jaar Elektrische Dylan

Voor de echte Folkies was het een grote schok toen Bob Dylan tijdens het Newport Jazz Festival met een elektrische gitaar op het podium verscheen. Niet zomaar een grote schok maar voor heel veel Dylan fans voelde het als verraad. De troubadour met de protestliedjes verlaagde zich in hun ogen tot een ordinaire rockartiest. 
 
Zelf was ik net nog te jong om dit bewust mee te maken. Ik schoof definitief aan bij Dylan door zijn bijdrage aan The Concert for Bangladesh en de single "George Jackson". Het is dan inmiddels 1971.
Hoewel Dylan voor beide de akoestische gitaar gebruikt, was het voor mij heel normaal dat hij ook op een elektrische gitaar speelde.
 
Een maand na zijn optreden op het Newport Jazz Festival bracht Dylan het album Highway 61 Revisited uit. Een meesterwerk dat unaniem vijf sterren kreeg.
Op dit album laat Dylan duidelijk horen dat fans maar moeten wennen aan iets meer Rock. Het album is qua sfeer en teksten beslist een logische opvolger voor het album Bringing It All Back Home dat in 1965 verscheen. 
Oplettende fans hadden bij het horen van dat album toch al een beetje de nieuwer koers van Dylan moeten zien.
De albums Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited zijn pareltje van de bovenste plank, maar waren voor Dylan vooral een stepping stone voor het meesterwerk onder de meesterwerken: Blonde On Blonde!
 
Nog niet eerder had een soloartiest een dubbelalbum uitgebracht. Altijd een risico dat er dan veel nummers op zo'n album komen die als vulmateriaal klinken. 
Blonde On Blonde heb ik inmiddels 100e keren gedraaid en geen vulmateriaal ontdekt. Sterker het album geeft je het gevoel dat het ook een 3LP set had kunnen zijn.

Dylan heeft zich nooit laten afleiden door de media, de fans of wat dan ook. En dat is precies wat Dylan tot Dylan maakt. 

Voor deze grijze ochtend bij de zwarte koffie een leuke box van het album Highway 61 Revisited uit de kast getrokken.
Blijft toch een album dat voor heel veel artiesten en bands een enorme inspiratie is geweest. Alleen al door de geweldige opnemer "Like A Rolling Stone"..................
 

woensdag 23 juli 2025

R.I.P. George Kooymans

Wat verdrietig nieuws voor de Nederlandse muziekwereld. George Kooymans, de legendarische gitarist en medeoprichter van Golden Earring, is overleden. Het is een dag die we hoopten dat nooit zou komen, maar de realiteit is hard: een van de grootste namen uit de Nederlandse rockgeschiedenis is niet meer.

Zelf heb ik de Earring vaak zien spelen en bij dit soort berichten gaat ook je eigen jeugd een beetje dood...........

George was veel meer dan 'alleen maar' de gitarist van Golden Earring. Hij was een componist in hart en nieren, verantwoordelijk voor een groot deel van de iconische songs die de band zo beroemd maakten. Denk aan klassiekers als "Radar Love" en "Twilight Zone", nummers die de tand des tijds glansrijk hebben doorstaan en nog steeds over de hele wereld worden gedraaid. Zijn riffs waren onmiskenbaar, zijn solo's legendarisch. George had een unieke gave om met zijn gitaar een verhaal te vertellen, en dat deed hij als geen ander.

Samen met Rinus Gerritsen, Barry Hay en Cesar Zuiderwijk vormde hij decennialang de onafscheidelijke kern van Golden Earring. Ze waren niet alleen bandleden, ze waren vrienden, broers, een familie. George was een constante factor, een rots in de branding die de band door alle hoogte- en dieptepunten loodste. Zijn aanwezigheid op het podium was imposant, zijn passie voor muziek aanstekelijk. Hij leefde voor de gitaar en voor de band, en dat straalde hij in alles uit.

Hoewel de laatste jaren van zijn leven werden getekend door ALS, zal George Kooymans voor altijd herinnerd worden als een belangrijke pionier van de Nederlandse rockmuziek. Zijn invloed reikt veel verder dan Golden Earring denk daarbij maar aan de supergroep Vreemde Kostgangers. 

Rust zacht, George.........

maandag 21 juli 2025

Belgische feestdag

Als groot liefhebber van wielersport heb ik natuurlijk een zwak voor België. Heb zelf een paar jaar gekoerst en al jaren actief als wielertoerist zoals onze zuiderburen dat zo mooi zeggen.
In België inmiddels ook een paar honderd toertochten gereden zoals Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem, Luik-Bastenaken-Luik, Waalse Pijl, Brabantse Pijl, Grote Schelde Prijs etc, etc.
 
Ik kom er graag en als ik er ben wezen fietsen mag ik ook graag ergens een vorkje gaan prikken. België heeft zich in 1830 afgescheiden van de Nederlanden en qua wielersport en gastronomie waren we misschien beter bij elkaar gebleven...........
 
Heel veel Belgische artiesten heb ik echter niet in de collectie zitten........... Uiteraard staat hier Triggerfinger in de kast en dat wonderschone album Schaduwland van Jan Swerts.
 
Toch kies ik aan het eind van een werkdag voor het album België van de Utrechtse band Het Goede Doel. 
Lang niet gehoord en had ik even zin in en deze dag is een mooie "smoes".
 
Uiteraard wens ik alle Belgen op deze 21 juli een geweldige feestdag!

dinsdag 15 juli 2025

Artimus Pyle 77 jaar

Geboren als Thomas Delmer Pyle in Louisville, Kentucky en vooral bekend als een van de eerste drummers van Lynyrd Skynyrd.
In eerste instantie zat er helemaal geen muzikale carrière aan te komen want Pyle volgde zijn vader naar de Mariniers. 
Zijn vader was in WWII onderscheiden met een Purple Heart en dat schrok de jonge Pyle blijkbaar niet af en in 1968 nam hij dienst en zwaaide in 1971 als sergeant af.
 
Pyle is een van de overlevende van de dramatische vliegtuigcrash op 20 oktober 1977 waarbij een groot deel van de band om leven kwam. Niemand had ooit kunnen bedenken dat zijn verleden als marinier nog eens van pas kon komen.
Na de crash zocht Pyle zich een weg door het moeras om hulp te halen. Hierbij is er zelf een waarschuinschot op hem gelost omdat hij aanvankelijk werd aangezien als ontsnapte gevangenen.
Pyle bracht uiteindelijk het reddingsteam naar de locatie van de crash van de Convair CV-240.
 
Door dit drama besloten de overgebleven leden met de band te stoppen, maar maakte 10 jaar later toch een doorstart.
Vier jaar na de doorstart had Pyle het wel gezien. Zelf had hij de keuze gemaakt dat drugs en overmatig alcohol niet meer bij hem paste en wilde vooral muzikant zijn.
 
Na zijn vertrek bij Lynyrd Skynyrd speelde hij in diverse bandjes en als sessiemuzikant. Met zijn eigen band Artimus Pyle Band maakte hij een vijftal albums. Het laatste album verscheen vorig jaar en Pyle is nog steeds als muzikant actief.
 
Happy Birthday Pyle!

vrijdag 11 juli 2025

Vroeger was alles beter.....niet dus

50 jaar geleden tijdens de zomer van 1975 gingen al mijn vakantiedagen op aan het trainen op de racefiets en koersjes rijden. In de zomermaanden kon je in die jaren iedere dag wel ergens een koers rijden.
Bij een criterium staat dan muziek op die wordt onderbroken door de microfonist als de renners weer langskomen.
Ik probeerde mij gister op de fiets (gaat niet meer zo hard) te herinneren welke muziek er die zomer werd gedraaid en kon niet gelijk wat noemen.
 
Dus de Top 40 van week 8 uit 1975 er zojuist bij de koffie even bij gepakt............Ik snap wel dat ik dat niet meer weet.
 
Ieder die regelmatig z'n vingertje opsteekt en "vroeger was alles beter" staat te roepen moet toch even naar deze Top 40 kijken. Van welke van deze hits zou je nu het album kopen wat je ieder jaar wel een keer gaat draaien?
Zelf kom ik echt niet verder dan het nummer "Autobahn" van Krafytwerk..............
Misschien zijn de huidige zomerhits nog lang zo slecht niet..........

Albums 1975

Er zijn in 1975 overigens genoeg puike albums gemaakt. Wat te denken van:

  • Bob Dylan - Blood On The Tracks
  • Led Zeppelin - Physical Graffiti
  • Alice Cooper - Welcome to My Nightmare
  • Emmylou Harris - Piece In The Sky
  • Steely Dan - Katy Lied
  • Lynyrd Skynyrd    Nuthin Fancy
  • The Ozark Mountain Daredevils - The Car Over The Lake Album
  • Eric Clapton - There's One In Every Crowd
  • Jesse Colin Young - Songbird
  • Lou Reed - Lou Reed Live
  • Leon Russell ‎ - Will O' The Wisp
  • The Doobie Brothers     Stampede
  • Bob Seger - Beautiful Loser
  • Elton John - Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy
  • Chicago - VIII
  • Eagles - One Of These Nights
  • Neil Young - Tonight's the Night
  • Stephen Stills - Stills
  • Bob Dylan - The Basement Tape
  • Roger McGuinn & Band - Roger McGuinn & Band 
  • Outlaws - Outlaws
  • Poco - Head Over Heels
  • The Allman Brothers Band - Win Lose Or Draw
  • Eric Clapton - E.C. Was Here
  • Bruce Springsteen - Born To Run
  • Jethro Tull - Minstrel in the Gallery
  • Pink Floyd - Wish you where here
  • Crosby & Nash - Wind On The Water
  • Linda Ronstadt - Prisoner In Disguise
  • Mike Oldfield - Ommadawn
  • Barclay James Harvest - Time Honoured Ghosts
  • Tom Waits - Nighthawks At The Diner
  • Neil Young - Zuma
  • Supertramp - Crisis? What Crisis
  • Queen - A Night At The Opera
  • Rita Coolidge - Its Only Love
  • Little Feat - The Last Record Album
  • Stephen Stills - Live  
  • Emmylou Harris - Elite Hotel

zaterdag 5 juli 2025

50 jaar Head over Heels

Het achtste album van Poco viert deze maand haar 50e verjaardag. Laat ik maar gelijk met mijn kritiek beginnen: ik vind de hoes vreselijk. Nu zijn albumhoezen nooit iets geweest waar Poco gensters mee heeft geslagen. Toch was de hoes van voorganger Cantamos een prima hoes.

De muziek op deze Head over Heels is echter prima. Ik vind dit album meer dan een stevige opleving tov van voorgangers Seven en Cantamos. Seven (eigenlijk het 6e studio album) zou ik niet snel aan iemand adviseren, maar bij Cantamos bewoog het weer naar de eerste vijf (plus die geweldige live plaat) albums.
 
Bij deze Head over Heels laat Poco weer duidelijk horen wat ze echt kunnen. Mede door wisselende bezetting is Rusy Young altijd druk in de weer geweest om het beschikbare muzikale personeel zijn visie op Country Rock uit te laten stralen. Met succes wat mij betreft.
Rusty is dan ook een geweldige multi-instrumentalist, componist, bruggenbouwer en...............op dit album waagt hij het ook om voor het eerst een nummer te zingen.
 
Ook het platenlabel is nieuw want voor dit album verhuisde Poco van Epic naar ABC. Of dit voor de opleving heeft gezorgd is lastig te beoordelen, maar soms kan zo'n wisselen een impuls zijn die een band even nodig heeft.
Ander leuk detail is de aanwezigheid op dit album van het nummer "Dallas" van Steely Dan. Poco speelt met een paar kleine uitzonderingen eigen nummers. Die enkele keer dat ze tot dat moment materiaal van andere hadden gebruikt zat het "in de familie".
 
Zo vinden we op het album Good Feelin' To Know het nummer "Go and Say Goodbye". Dat nummer kennen we van het debuutalbum van Buffalo Springfield uit 1966. 
Voor het album Crazy Eyes (1973) koos Poco voor het nummer "Brass Buttons" van Gram Parsons. Overigens het titelnummer van Crazy Eyes gaat over Gram Parsons. Als je dit leest zal je denken dat het album Crazy Eyes dan een eerbetoon is naar aanleiding van het overlijden van Gram Parsons.............
Helaas is dat een verkeerde conclusie want - hoe cynisch - overleed Parsons vier dagen na het verschijnen van Crazy Eyes!
 
Terug (afdwalen is een hobby van mij) naar het nummer "Dallas" op de 50 jarig Head over Heels. Poco en Steely Dan mogen we beide tot de categorie uitstekende bands rekenen, maar de muziekstijl van beide ligt toch wel een eind uit elkaar.
Beide Rock maar van Poco voorzien van een stevige mix met Country. Steely Dan koos dan weer voor een blend met sterke invloeden van Jazz.
Dus op voorhand misschien niet zo'n logische keuze."Dallas" was de eerste single van Steely Dan en heeft wel degelijk zeer sterke Country invloeden. Het nummer verscheen dan ook niet op het debuutalbum Can't Buy a Thrill wat doorspekt was met Jazz.
Donald Fagen zo later op het album Indian Summer van Poco op een tweetal nummers meespelen. 
Prachtig toch? 
 
Grappig hoe een album als Head over Heels voor een leuke wandeling door muziekland zorgt.
Daarnaast is het een feest om het op de platenspeler te hebben liggen. 
 
Naald ner, koffie met een choco sprits. Lekker!
 

vrijdag 4 juli 2025

50 jaar Outlaws

Niet de band maar hun debuutalbum viert deze maand haar 50e verjaardag. De band zelf werd in 1967 opgericht en trad ook wel op onder de naam The Four Letter Words.
De periode 1967-1974 was nog wat zoeken en heeft ook geen albums opgeleverd. Vanaf 1975 kreeg de band eindelijk de erkenning die ze verdiend en verscheen dit debuut.
 
Geheel in de stijl van andere Southern Rock bands speelde de Outlaws met een brede gitaarbezetting en later ook met meerdere drummers.
Dit debuutalbum opent met "There Goes Another Love Song" wat tevens hun grootste hit is geworden. The Outlaws zijn ook geen hitmachine maar net als The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd een geweldige live-act met een grote liefde voor lang jams.
 
"Green Grass and High Tides" is de bijna 10 minuten lange afsluiter van dit album en is door de band live meermaals uitgerekt tot een 20 minuten lange versie. Geen muziek waar gemiddelde radiostations op zitten te wachten en toch werd deze "Green Grass and High Tides" in de VS op veel stations vaak gedraaid.
 
The Outlaws bestaan formeel nog en kunnen over twee jaar hun 60 jarige bestaan vieren. Toch heeft de band maar 13 studio albums gemaakt. Daar staan echter wel 10(!!!) live albums tegenover.
Logisch want The Outlaws hebben net als The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd heel veel live gespeeld voor er een studio album kwam. Dit soort bands spelen in de studio eigenlijk net zo als op het podium. Persoonlijk vind ik dat een fijne aanpak want het bezorgd een authentieker geluid in plaats van gladde en overgeproduceerde albums.
 
Dixie Highway is het laatste album en verscheen in 2020. Het is - ondanks de vele wisselingen die de band heeft gekend - een uitstekend album. Het doet eigenlijk nauwelijks onder voor dit debuutalbum en dat is toch wel razendknap. 
Mooi hoe op dit nieuwe album de tracklist zit ingekapseld tussen de nummers "Southern Rock Will Never Die" en "Macon Memories" als een soort eerbetoon aan de diverse collega's zoals The Allman Brothers. 
Deze Dixie Highway heb ik alleen een paar keer via streaming geluisterd en het vinyl staat op m'n verlanglijstje. 
 
Dus bij de koffie nog even het debuut en dat is verre van een straf!
 

zaterdag 28 juni 2025

Bluescafe Padru

Net terug van een vakantie op Sardinië. Prachtig eiland met enorm vriendelijke mensen. Schitterende natuur, boeiende historie, prachtige stranden en heerlijk eten.
Ideale plek voor een gevarieerde vakantie. 
Met dit soort vakanties ben ik echter niet of nauwelijks met muziek bezig. Toch kan je als muziekliefhebber moeilijk langs dit Bluescafe voorbij gaan.

Thuis had ik het al opgeschreven en bij een van onze toertjes over het eiland hier koffie wezen drinken. Daar begint in Italië de aangename verrassing al. Sowieso krijg je echt goede koffie en voor een fractie van wat je in Nederland betaald.
In de meeste Nederlandse horeca gelegenheden krijg je een espresso die gewoon in de categorie beledigingen valt en de prijs is dan ook nog eens crimineel.

In dit Bluescafe een espresso, een cappuccino, een chocolade broodje en een flesje water voor 5,10!!!!! Dat samen met een glimlach, geweldige muziek (easy blues want het was nog vroeg) en een uitnodiging foto's te maken.

Ben je liefhebber van muziek en je toert hier in de buurt? Zeker even koffie gaan drinken!